Goudvissen en Beton - Maartje Wortel

Wederom ben ik getroffen door de schrijfstijl van Maartje Wortel.


Dit boekje bevat een kort verhaal over goudvissen, beton, Tilburg, zee, waarheid, toeval en jou. En nog veel meer. En alles met zoveel poëzie dat elke zin zingt.
Voordat het verhaal begint wordt door een dialoog al gewaarschuwd dat het niet te begrijpen is. Dat begrijpen niet is waar het om gaat. Het enige wat je als lezer hoeft te doen is er in te gaan.
En dat is precies zoals ik moderne kunst ook altijd het liefst ervaar. Dat het oproept tot ervaren, dat je zelf er geen woorden aan kan geven maar dat het je wel raakt. En dat is wat dit boekje doet.


En dan als bonus zijn er de illustraties van Janine Hendriks. Samen een waar feest voor de ervaringskunst.

The Star Beast - Robert Heinlein

Op de achterkant van mijn uitgave uit 1974 staat "In Science Fiction circles it had become customary to use Robert A. Heinlein as the standard; unfortunately for most writers, that standard is too high!". Meestal vind ik deze teksten nogal opgeblazen maar met deze uitspraak kan ik het volledig eens zijn en is deze nog altijd even actueel. Bij het lezen van de eerste alinea was ik al gelijk gegrepen en zat in het verhaal alsof ik er zelf bij was.


Het gaat over een jongen, John Thomas Stuart XII en zijn buitenaardse huisdier, Lummox, dat hij van zijn vader geërfd heeft die het weer van zijn vader geërfd heeft die het van een onbekende planeet heeft meegenomen. Terwijl Lummox uit zijn voegen begint te groeien, komen zijn soortgenoten hem halen en blijkt Lummox meer in zijn mars te hebben dan al die decennia gedacht. Dan komt er een handvol politieke spelletjes aan bod wat soms tot hilarische scènes leidt en wordt licht het thema man-vrouw machtsverhoudingen aangetipt. Een  verhaal waarin de machtshongerende, overzelfverzekerde en arrogante mensheid kritisch onder loep wordt gehouden.


Naast deze inhoudelijke zelfkritiek, heb ik ook genoten van de kleine science fiction details zoals de luchtauto's en de aanstrijkbare sigaretten. Dat er bij een hoorzitting expliciet asbakken op tafel werden gezet, dateert het boekje uit 1954 wel maar vind ik juist ook wel weer wat hebben.
Ik ga toch eens wat meer op zoek naar boeken van deze schrijver juist ook om de prettige compactheid van het verhaal.

De Metabaronnen Zevende Boek: Aghora De Vader-Moeder - Jodorowsky & Gimenez

Het is al enige tijd geleden dat ik het vorige deel in deze reeks gelezen had en ik vroeg me af of ik het nog wel voldoende zou kunnen volgen. Deze zorg was na het lezen van de eerste bladzijde direct verdwenen en zat ik al helemaal in het verhaal. De gebeurtenissen zijn stuk voor stuk zo extreem in biotechnologie, moraal en geweld dat het moeilijk is om dat vergeten, niet ook in de laatste plaats door de schilderachtige tekeningen van Juan Giménez.

Aghora, de dochter met de hersenen van de zoon, is in dit deel aan de beurt en zal zich als dochter-zoon moeten bewijzen een echte metabaron te zijn. Daarvoor zal zij-hij ook haar-zijn vader moeten doden zoals alle vorige metabaronnen. En nadat zij-hij het universum heeft gered door een ander universum in zijn geheel uit te roeien, merkt hij-zij alleen te zijn en krijgt de wens om zich voort te planten. De oplossing is waanzinnig. Wanneer je het niet wil weten, lees dan niet verder. Omdat zij-hij zeker wil dat het kind de eigenschappen krijgt van een echte metabaron, neemt zij-hij cellen van haar-zijn mannelijk brein, bewerkt deze tot voortplantingscellen en bevrucht zichzelf daarmee. Het zien van de hoogzwangere zeer mannelijke metabaron is een kers op de taart.

Dat gesleutel aan die metabaronnen blijft me fascineren samen met het buitensporige geweld en gevoelloosheid terwijl er ook ergens een diepe passie is die de metabaronnen gaande houdt.

Wat me echt gaat vervelen zijn de robots Lothar en Tonto die het verhaal aan elkaar praten waarbij ze voortdurend vervelend tegen elkaar doen. Het lijkt als humor bedoeld te zijn die in ieder geval bij mij meer irritatie dan vreugde oproept.

Op naar de laatste metabaron in deel acht want ik ben wel heel benieuwd hoe dat afloopt.

#50books - 2016.38 Plankjes Ongelezen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de achtendertigste vraag is:

Hoeveel van de boeken in je boekenkast heb je eigenlijk gelezen?

Eerlijk gezegd allemaal behalve die op mijn plankjes (zie op de foto rood omrand) met ongelezen boeken staan. Al jaren probeer ik daar één plankje van te maken in plaats van anderhalf of twee maar op een of andere manier wanneer ik weer aardig wat heb weggelezen, komen er plotsklaps weer nieuwe boeken bij.


Met digitalen boeken zit het anders. Ooit heb ik een CD van een collega gekregen vol met Engelstalige science fiction en fantasy boeken. En ook heb ik in de erfenis van mijn moeder een schijfje gevonden vol met Nederlandstalige boeken van allerlei genres. Bij elkaar hebben we het dan over meer dan vijfduizend boeken en die ga ik echt niet allemaal lezen. Niet in de laatste plaats omdat velen daarvan onvoldoende mijn belangstelling hebben en ik mijn kostbare leestijd graag wil besteden aan alleen waar ik helemaal voor ga. Het kan best zijn dat ik ooit nog eens die boeken doorkijk en dan besluit ze van mijn harde schijf te wissen.




Gekochte nog niet gelezen digitale boeken heb ik sinds kort ook in mijn documentje met nog te lezen boeken staan. Eerst deed ik dat niet en merkte dat ik ze daarmee relatief na aanschaf uit het oog verloor. Nu ik de ongelezen boeken allemaal (analoog en digitaal) in een oogopslag kan zien, kan ik veel beter kiezen in waar ik op dat moment zin heb. De hoeveelheid weerhoudt me er wel van om reeds gelezen boeken te herlezen. Eerst maar eens zorgen dat dit document ook niet meer dan een bladzijde beslaat en dan zou het er wel weer eens van kunnen komen.

De Meisjes - Emma Cline

Het was dat ik in Rotterdam was, daar een voor mij onbekende boekwinkel binnenliep en daar een tijd aangenaam te hebben gesnuffeld, waardoor ik wel een boek wilde kopen om de winkel te steunen, dat ik dit boek kocht terwijl ik het daarvoor niet van plan was geweest. De reclamecampagne heeft wat dit betreft bij mij gewerkt. Ik was op de hoogte van deze nieuwe titel en ik was nieuwsgierig gemaakt door het onderwerp. Sektes, communes, het heeft altijd iets aantrekkelijks. De schijnveiligheid van een groep, de leider zodat je zelf niet hoeft te denken en het oneindig geluk.

Het is zelden dat ik een vertaling koop maar door de onverwachtheid van de  aanschaf, had ik daar niet bij stilgestaan. Het is trouwens een uitstekende vertaling. Nergens heb ik het gevoel dat het vertaald is of voelt de taal ongemakkelijk aan.

Het duurde wel even voordat ik in het verhaal zelf kwam. Het wordt verteld vanuit het heden waarbij gebeurtenissen van het heden als opmars worden gebruikt om te vertellen hoe in 1969 de toen veertienjarige ik-persoon in de wanhoop van de puberteit haar aansluiting dacht te vinden bij een groep meisjes die om een charismatische leider heen zwermden.
De puberale worstelingen zijn zeer herkenbaar en er is geen moment dat het verhaal ongeloofwaardig wordt. Het is een typische geschiedenis over het volwassen worden.

Misschien dat ik dat onderwerp niet meer zo interessant vind of dat het boek  toch meer belooft dan dat het is. Wat ik voelde was alsof de verteller een spanning probeerde op te bouwen maar steeds niet hoog genoeg kwam waardoor er op het einde geen werkelijke climax was.
Het gedeelte waarin verteld wordt over gebeurtenissen waar de ik-persoon helemaal niet bij was geweest en ze toch bleef vertellen alsof ze het zelf had gezien, vond ik zeer storend. Een stijlbreuk die in mijn ogen nergens voor nodig was. Hierdoor lijkt het alsof het werkelijk om de sensationele gebeurtenis  gaat in plaats van om de verlangens van de ik-persoon om werkelijk gezien te worden.  De gedeelten die daar wel over gaan, zijn dan wel weer ijzersterk weergegeven.

Girl Genius 5: Agatha Heterodyne and The Clockwork Princess - Phil & Kaja Foglio

Het avontuur van Agatha Heterodyne dendert onverminderd voort in de webcomic Agatha Heterodyne and The Clockwork Princess.

We maken kennis met nieuwe monsters, blijken Jägermonsters ook wel eens niet aan de zijde van de baron te staan, wil de clockwork prinses Moxana door Agatha gerepareerd worden, lokt Tarvek, de storm prins, Agatha weg van het circus,  neemt Lucrezia het lijf van Agatha over en ontdekt Gilgamesh Wulfenbach dat het enige meisje waar hij ooit mee heeft kunnen praten, Agatha, nog leeft.

De vaart liet me duizelen waarmee nieuwe achtergronden zich blootgegeven, nieuwe personages geïntroduceerd en nieuwe ontwikkelingen zich voordoen. Op die manier kan het geen moment vervelen.

Het verhaal wordt eenmaal onderbroken voor een fanfic-verhaal. Dat is het grappige van webcomics, dat zoiets ingepast kan worden wanneer de makers maar willen.


Er is een minpuntje maar dat zou net zo goed aan mijzelf kunnen liggen en dat is dat ik sommige personages niet zo goed uit elkaar kan houden wat gezicht betreft. Door de context weet ik wel wie het is maar als je er eentje zo los aan mij voor zou schotelen dan kan ik het niet meer zo goed zeggen. Misschien gewenning, ik zal het zien in het volgende deel.

#50books - 2016.37 The Sandman voor altijd

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de zevenendertigste vraag is:

Van welk boek krijg je nooit genoeg?

Dat is wel een heel makkelijke vraag. Namelijk The Sandman van Neil Gaiman. Deze tiendelige graphic novel serie met onlangs nog een nulde boek toegevoegd en ook enkele spin offs heeft al jarenlang mijn hart gestolen.

Het is de combinatie van het overkoepelende verhaal, de teksten, de personages, de verhalen in de verhalen, de tekeningen, de stijlen van de verschillende tekenaars, de bijzonder creatieve belettering en de verwijzingen naar de bekende mythische en historische figuren die het geen moment saai maken. Ook al heb ik de reeks nu meerdere malen gelezen, er blijven telkens weer nieuwe details te ontdekken en door mijn inmiddels opgelopen levenservaring komen de filosofische vragen weer net even anders binnen. Het is alsof met elke herlezing weer een diepere laag wordt blootgelegd.

Ook is het de combinatie van humor, pracht, gruwelijkheid, ernst, menselijk- en godheid die deze boeken zo rijk laat zijn aan inhoud waardoor ik er altijd met een opgetogen gevoel aan denk. In deze boeken gebeurt iets. Iets belangrijks. Iets waar net niet de vinger op te leggen is zoals het leven zelf en daarom vraagt om herlezen te worden want wie weet dat het zich toch nog een keer prijs gaat geven.

En dan nog even over het hoofdpersonage, Klaas Vaak zoals wij hem in Nederland noemen, een van de Eeuwigen. Hij die zorgt voor de slaap en de dromen. In deze boeken afgebeeld als een knorrige, in zichzelf gekeerd persoon en daarmee niet zoals dit figuur anders wordt afgebeeld. Net zoals de Dood, zijn beeldschone gothic zus, die voor iedereen een vriendelijk woord over heeft.
Het zijn deze personages waar ik in de loop der jaren een enorm zwak voor heb gekregen. Ik kan er dan ook niet genoeg van krijgen als zij in een van deze boeken of op een andere manier oppoppen en ze in actie te zien.

The Sandman is een grahic novel reeks die voor altijd het striptekenen uit het minderwaardigheidshoekje heeft gehaald en boeiend is voor alle volwassenen die geïnteresseerd zijn in mythologie, Shakespeare en andersoortige geschiedenis.

(En nu stop ik met typen want ik kan hier nog uren over doorgaan)

Clarkesworld Magazine Issue 120 September 2016

De Clarkesworld van september heeft maar liefst acht verhalen waarbij opvalt dat de meeste daarvan rond de tien bladzijden zijn terwijl in andere uitgaves er meer rond de twintig waren. Daarnaast nog de gebruikelijke artikelen, vier stuks ditmaal.

Het artikel Another Word: On Being a Late Bloomer geschreven door Kelly Robson sprong er voor mij uit. Velen onder ons willen schrijven, velen van ons schrijven ook en daaronder zijn er toch aardig wat die ook wel serieus gepubliceerd zouden willen worden. Maar dan verstrijken de jaren, is het er niet van gekomen en wordt zo'n droom opgegeven onder het mom van dat men te oud zou zijn geworden. Juist voor de mensen die dit denken, is zo'n artikel als deze weer een duwtje in de inspiratierichting. Voor een gepubliceerd schrijver worden is het nooit te laat.

Wat verhalen betreft was het No Placeholder for You My Love door Nick Wolven dit keer het meest indrukwekkend. Een verhaal geschreven vanuit de personages van een groot computerspel. Weinig tot geen grip op waar zij zullen zijn in een volgende reboot en met wie. En dan de keuzes die een karakter maakt in zo'n situatie. Wel of niet vasthouden aan de liefde die men denkt gevonden te hebben? Wel of niet meegaan in misschien wel de ontsnapping naar een heel ander leven wat kan betekenen dat het onmogelijk is naar dit leven terug te keren? Vragen die gesteld worden vanuit een artificiële omgeving maar wanneer je er over nadenkt net zo goed voor ons leven gelden.

Het Chinese verhaal The Opposite and the Adjacent van Liu Yang, vertaal door Nick Stember kwam in eerste instantie kinderachtig op mij over. Het einde is echter zo verrassend en een echte doordenker. Verfrissend om weer eens de dagelijkse gang van zaken in zo'n ander licht te stellen dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is als wij elke dag maar aannemen.

Jennifer Campbell-Hicks gaf mij een ouderwets gemoedelijk gevoel door haar Aphrodite's Blood, Decanted. Een fabriek vertelt over de tijd dat er nog mensen waren en waar het naar terugverlangt nu alles onherstelbaar begint te vervallen. De dingen naar ons laten kijken doet mij denken aan Belcampo zijn De Dingen De Baas. Door dingen over ons mensen te laten vertellen, kan een kant van de mensheid belicht worden die onzichtbaar blijft zolang je de mensen zelf aan het woord laat. Altijd interessant.

#50books - 2016.36 Boek over boeken

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de zesendertigste vraag is:

Lees jij leesgidsen of boeken over boeken zoals de gidsen van Pieter Steinz?

Heb er flink over zitten nadenken maar kan me geen boek herinneren dat ik gelezen heb dat over boeken ging.

Toch lees ik wel eens iets over boeken. Zoals op boekenblogs, in digitale kranten of in het tijdschrift Onze Taal. Maar dat zijn eigenlijk allemaal recensies van individuele boeken.
De enige verbinding tussen boeken die er in dit soort stukken gelegd wordt, is meestal een waarbij van de ene schrijver gezegd wordt dat deze op de andere schrijver lijkt. Of dit dan ook werkelijk zo is, valt dan nog maar te bezien.

Naar aanleiding van deze vraag zat ik te denken of ik een boek over boeken zou willen lezen. En ik geloof van niet. Wellicht dat het heel interessant is om boeken in de context van hun tijd en tijdsgenoten te zien worden weergegeven maar in de weinige tijd die er is, lees ik  dan liever het boek zelf.

Becoming a Man - Paul Monette

Humble Bundle heeft eens in de zoveel tijd een bundel met e-boeken rondom een bepaald onderwerp of schrijver. Daar kun je dan voor betalen wat jij vindt dat het waard is en kun je ook aangeven hoeveel daarvan naar een goed doel gaat. Een sympathieke manier van boeken verkopen wat mij betreft. En zo heb ik de LGBTQ-bundle aangeschaft zonder werkelijk te weten wat daarin zat.
Een van de boeken was Becoming a Man van Paul Monette. En zonder enige voorkennis ben ik aan deze autobiografie begonnen.

De volledige titel is Becoming a man: Half a life story. En gelukkig maar dat dit de eerste helft van zijn leven is geweest en daarna de omslag is gekomen want man o man, wat deprimerend. Paul Monette vertelt over het deel van zijn leven waarin hij in de kast is gebleven. Daar zat hij niet eens zo zeer omdat anderen dit hadden gezegd maar omdat hij dat zelf wilde. Om zijn natuurlijke manier van zijn te verbergen, ging hij zich anders voordoen dan hij was en deed zelfs tot een bepaald moment mee met andere jongens voor homo uitschelden om zelf uit de wind te blijven van de bullebakken. Ik had moeite om door te lezen omdat dit zoveel antipathie bij mij opriep en zo tegen mijn eigen natuur ingaat.

Ik vind het dan ook knap dat Paul Monette geen moeite heeft gedaan om in dit boek  zichzelf als een beter persoon af te schilderen dan hij was. Dit geeft een totaal beeld van een opgroeiend mens die worstelt met zijn eigen seksuele identiteit  waarbij zowel zijn eigen ideeën als die van de maatschappij om hem heen een grote rol speelt.

In zijn latere leven dat zich afspeelt na dit boek is hij een bekend voorvechter geworden voor de rechten van homoseksuelen en heeft gestreden voor meer geld voor onderzoek om AIDS te bestrijden. Uiteindelijk is hij in de jaren negentig zelf aan AIDS gestorven. Maar niet zonder een belangrijke erfenis aan geschriften achter te laten.

Voor mij heeft dit boek mij meer inzicht gegeven in hoe ideeën in iemand zijn hoofd een leven op bijna desastreuze wijze kan bepalen en dat het blijven open staan voor alle mogelijke andere ideeën altijd de beste keuze is. 

Girl Genius Vol. 4 Agatha Heterodyne and the Circus of Dreams - Phil & Kaja Foglio

Dit hele deel reist Agatha mee met het Droomcircus waar meer mee aan de hand is dan op het eerste oog lijkt. Ondertussen zitten de jagers van de baron haar ook nog steeds op de hielen. Dit houdt het verhaal in beweging en Agatha ontdekt nog steeds meer over zichzelf.

Het verhaal blijft boeiend en maakt nieuwsgierig naar wat er nog meer te ontdekken valt.

Alleen blijven de tekeningen daar een beetje bij achter. Het lijkt wel alsof er veel haastiger getekend is, minder scherpe lijnen zoals in het begin en daarmee worden bijvoorbeeld uitdrukking op het gezicht minder duidelijk en gaat dit ten koste van de indruk die de plaatjes achterlaten. Ik hoop dat dit in de komende delen wel weer bij gaat trekken.

Want verder lezen, ja dat is geen vraag.

#50books- 2016.35 Uitlenen: graag

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de vijfendertigste vraag is:

Leen jij weleens je boeken uit?

 Dit is een van die dingen waarin ik in de loop van mijn bestaan behoorlijk veranderd ben.
Zoals ik eerst als een hen op mijn boeken zat en het alleen uitleende omdat ik vond dat ik geen nee kon zeggen, zo ben ik nu meer geneigd om boeken aan mensen mee te geven en dan zie ik wel of ik ze wel of niet terugkrijg.

Het heeft me in het verleden wel pijn gedaan dat ik boeken niet meer terugzag. Maar sinds ik boeken wat makkelijker kan betalen en mijn huis vol begint te raken, heb ik daar veel minder moeite mee. Er zijn wel boeken die ik herlees maar die zijn uiteindelijk op een hand te tellen en het is meer het idee dat ik nog eens een boek wil herlezen dat ik het boek bij me houd, dan dat ik het werkelijk ook doe.

Ik wil graag dat anderen ook genieten van waar ik van genoten heb en leen daarom mijn boeken graag uit.