zondag 26 november 2017

Clarkesworld Magazine Issue 134 November 2017

Deze maand in Clarkesworld Magazine zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

Nu ik al een aantal jaren elke maand een handjevol korte science fiction/fantasy verhalen lees, heb ik het idee kritischer te worden. Lang niet elk verhaal weet mij te boeien en op steeds meer heb ik wat aan te merken, lijkt het wel. Ergens vind ik dat wel jammer. Het is veel fijner om overal de schoonheid in te kunnen zien maar aan de andere kant gaat het gevoel wel dieper als er meer kwalitatief ervaren kan worden.

Dit nummer begint met een aantal verhalen waar ik niet zo over te spreken ben. De ideeën kunnen dan wel aardig zijn, de uitwerking is mij veel te makkelijk of zelfs belabberd.

Dit geldt niet voor Who Won the Battle of Arsia Mons? geschreven door Sue Burke. Het eerste verhaal waar ik heel snel door gegrepen werd. De vorm is van een informatief artikel in een kwaliteitskrant van hoe iets zo gekomen is waarbij een aantal spelers en bijstanders van de gebeurtenis aan het woord komen. Beetje bij beetje wordt zo uit de doeken gedaan hoe het kwam dat er op Mars een aantal robots met elkaar in gevecht zijn geraakt. Niet alleen is dit gevecht spannend maar zijn het ook vooral de politieke omstandigheden op aarde, die dit verhaal zo de moeite waard maakt. Heel knap geschreven.

Daryl Gregory heeft Second Person, Present Tense geschreven. Een meisje is overleden aan een overdosis en is weer tot leven gewekt, alleen is zij niet meer wie zij was. Op een intrigerende manier laat de schrijver op deze manier de zoektocht naar identiteit plaatsvinden en naar wat het nu precies is dat het lichaam aanstuurt. Zijn dat onze hersenen? Maar zijn we dan onze hersenen? En zijn we ons lichaam? Mooi verpakt in dit korte verhaal.

De uitsmijter is dit keer Martian Blood geschreven door Allen M. Steele. Als de mensheid al een tijdje op Mars bivakeert, voornamelijk Mars als toeristische trekpleister gebruikt, is het een wetenschapper die op onderzoek uitgaat of de oorspronkelijke bewoners van Mars en de mens genetisch aan elkaar verwant zijn. Het verhaal is geschreven vanuit een op Mars geboren toeristengids. Hij brengt de wetenschapper in contact met de oorspronkelijke bewoners. Vooral zijn eigen kijk op de mens geeft haarfijn de kritiek op onze samenleving weer. Precies waar sterke science fiction voor bedoeld is, in mijn ogen. Lezen dus.


 

Je hebt wél iets te verbergen - Maurits Martijn + Dimitri Tokmetzis


Typisch zo'n boek dat al vaak mijn aandacht trok door de titel en dat ik lange tijd heb kunnen laten liggen, tot het wegens omstandigheden zo ver kwam dat ik in de winkel er in ging lezen en het toen wel moest kopen.
En daar heb ik zeker geen spijt van.

Wat er in dit boek staat over hoeveel data er over ons wordt verzameld door ons gebruik van het internet, was voor mij niet nieuw. Maar om al deze zaken op een heldere wijze nog eens op een rijtje voorgeschoteld te krijgen, maakt toch dat het een diepe indruk achterlaat. Daarnaast maakt het boek ook nog eens duidelijk dat het niet alleen gaat om je eigen persoonlijke privacy maar dat door je eigen gegevens weg te geven, je ook anderen in gevaar kan brengen en dus anderen jou.
Want waar het uiteindelijk op neer komt is hoe deze data gebruikt worden en dat je daar als individu bijzonder weinig aan kan doen. Vooral als iets over jou verkeerd geregistreerd staat om wat voor reden dan ook, kan dit van grote invloed worden op je bewegingsvrijheid.

Wat me ook aanspreekt in dit boek is dat naast hoe het inzicht geeft in wat er met onze verzamelde data gedaan wordt, het suggesties geeft hoe hier aandacht voor te vragen. Er zijn geen beschuldigende vingers maar er wordt op een constructieve wijze nagedacht over een oplossing. Wat mij betreft graag meer van dit soort teksten. Daar kunnen we wat mee.


zaterdag 25 november 2017

#50books - 2017.47 Geen boek

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de zevenenveertigste vraag van 2017 is: 
Koop jij boeken bij theatervoorstellingen of andere concerten of bijeenkomsten en wat was het laatste boek dat je op zo’n evenement kocht?

Nope.

Tenminste ik kan het me niet heugen met een boek naar huis te zijn gegaan na een voorstelling. Maar ik moet daarbij ook zeggen dat het me ook niet bijstaat dat er boeken werden aangeboden. Anders kan ik me heel goed voorstellen dat ik wel eens met een boek thuis zou zijn gekomen.

Waar ik nog wel eens mee thuiskom na een concert, is de nieuwste CD van de artiest. Zie hiernaast mijn laatste aanwinsten. En dat komt dan niet omdat ik daar dan om sta te springen maar vaak om de kunstenaars nog eens extra te ondersteunen. Daarbij moet ik heel eerlijk bekennen dat het dan mijn levenliefje is die de CD gaat halen want ik ben daar meestal te verlegen voor.






zaterdag 18 november 2017

Mending the Moon - Susan Palwick

Na het lezen van een interview met Susan Palwick in Clarkesworld Magazine, was ik zeer nieuwsgierig geworden naar dit boek. Het zou gaan over rouw, een onderwerp waar ik sowieso wel in geïnteresseerd ben. En dat dan in combinatie met mijn favoriete genre, science fiction/fantasy leek het me helemaal wel wat.

Helaas is dat nogal tegengevallen. Er zijn te veel toevalligheden in het verhaal en er zijn te veel bij elkaar geraapte personages om werkelijk de diepte in te kunnen gaan. Een jongen wordt geadopteerd uit een oorlogsland door een bewust alleenstaande moeder. En twintig jaar later wordt zij op vakantie verkracht en vermoord door een Amerikaanse jongen van dezelfde leeftijd als deze geadopteerde zoon. De dader kan na deze gebeurtenis niet meer met zichzelf leven en pleegt zelfmoord. Zo volg je als lezer het rouwproces van de achtergebleven zoon en de vriendinnen van deze vermoorde moeder en die van de ouders van de dader.
De personages zijn allemaal wat tweedimensionaal uitvergroot waardoor de werkelijke emotie voor mij er juist onder werd gehouden. En het meest jammere was dat al deze rouwende elkaar ontmoeten en daar op hun manier steun in vinden.

Maar er is een punt waardoor dit boek wel een leuk experiment was. En dat kwam omdat de hoofdstukken met de rouwenden werden afgewisseld met die over de avonturen van een aantal strip superhelden. Hierin is het tweedimensionale juist heel erg op zijn plaats en werkt het ook heel goed dat Orde en Chaos tegenover elkaar gezet worden waarbij het voortdurend zoeken is naar balans. Dat wat in het echte leven op een wat knullige manier beschreven wordt, is in de stripversie juist haarfijn neergezet. En zo werd het boek toch nog een beetje te moeite waard.

#50books - 2017.46 De kunst van het geven

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de zesenveertigste vraag van 2017 is: 
Welk boek geef jij cadeau aan een goede vriend of vriendin?

Boeken geven is een nogal risicovolle onderneming. Want hoe weet je nu dat iemand daar echt blij mee zal zijn? Een vriendin heeft zelfs laten weten geen boeken meer te willen krijgen omdat ze te vaak boeken heeft gehad die niet haar smaak waren. Daarom ben ik geneigd eerder een boekenbon te geven dan een boek.

Maar daarop is een uitzondering. En dat is Opruimen, dat is de Kunst! van Ursus Wehrli. Dit is een heerlijk bladerboek dat iemand op zijn gemak eens kan doornemen op een onbewaakt moment en wat ook heel makkelijk als doorgeefcadeau kan dienen. Want je hebt het al bladerend zo uit maar het is toch een heel leuke ervaring.

Net zoals het boek Schapen Tellen van Hans van der Meer. Een boek dat doet denken aan een oud prentenboek, zo dik zijn de bladzijden. En op alle plaatjes staat niet anders dan een weiland vol schapen.
De eerste keer dat ik dat zag, vond ik dat zo machtig mooi en werd ik daar zo blij van dat ik iedereen wel in die vreugde wilde laten delen. En nog als ik het in een boekhandel weer eens tegenkom moet ik moeite doen om het niet te kopen om aan iemand te geven.

Boeken puur voor het kijkplezier en niet voor het lezen, die durf ik nog wel eens iemand cadeau te doen.


zaterdag 11 november 2017

#50books - 2017.45 Elke dag een maand lang

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de vijfenveertigste vraag van 2017 is: 
Doe jij mee of heb je wel eens meegedaan of ben je van plan om ooit een keer mee te doen aan #nanowrimo?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik begonnen ben met elke dag minstens 750 woorden te schrijven op de website 750words.com. Het duurde even voor ik de smaak te pakken kreeg om daadwerkelijk elke dag die 750 woorden te schrijven maar met in het vooruitzicht van een nieuwe badge die ik op die site kon verdienen (wat als je er over nadenkt totaal nutteloos is maar door het kinderlijke genoegen van een stempeltje of een sticker verdienen toch nog steeds werkt) ben ik op een gegeven moment een ritme van inderdaad elke dag schrijven gaan ontwikkelen.


Na de badges voor respectievelijk 3, 5, 10 en 30 dagen achter elkaar schrijven en voor sneltypen en typen zonder afgeleid te worden te hebben gehaald, ging ik eens kijken wat voor badges er nog meer waren. En daar stond ie dan, de NaNo badge. Deze kan je verdienen door in een maand 50.000 woorden te schrijven. Dit is los van welke maand dan ook, als het maar binnen een bepaalde maand is.


Deze uitdaging ben ik aangegaan en woooow, wat een ervaring is dat. Met 750 woorden per dag ging ik die 50.000 woorden niet halen dus heb ik dat aantal opgetrokken naar het dubbele per dag. Voor het schrijven van dagboekfragmenten waren dat voor mij te veel woorden dus bedacht ik het kader voor een verhaal en ben begonnen.
Door mijzelf te dwingen zoveel te schrijven per dag kwam het verhaal steeds meer en meer op gang en werd het een hele belevenis. Soms had ik minder inspiratie en wist echt niet wat er die dag met de hoofdpersoon zou gaan gebeuren. Op andere dagen was het juist heel makkelijk en vlogen de woorden uit mijn toetsenbord.

Deze manier van schrijven vind ik zeer geschikt voor wanneer je een idee hebt voor een verhaal maar wellicht nog niet alle ingrediënten voor handen hebt. Het jezelf dwingen zoveel woorden te schrijven, maakt dat er werkelijk iets gebeurt en nee, uitstellen is er niet meer bij. Leuke ervaring.




Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...