Why my cat is more impressive than your baby - The Oatmeal

Wat kan ik hier nog over zeggen? Het is humor die mij enorm ligt maar die soms ook tegen het flauwe aanzit en me dan bijna stoort. Dan komt er toch weer iets heel grappigs en ben ik weer verkocht. Het is heel veel meer van hetzelfde en toch blijft het leuk omdat er dan net een wending wordt genomen die ik zelf nog niet had bedacht.

Het uitbeelden van babies als gillende, kotsende lelijkers en honden als verschrikkelijk sukkelige domoors, vind ik hilarisch. De superieure kat spant de kroon en wint altijd. En zo is het!

Op internet is veel van zijn strips te vinden via https://theoatmeal.com/. Een strip in de zoveel tijd, werkt voor mij wel goed. In een boek een hele verzameling van deze strips bij elkaar, vind ik moeilijker te lezen. Want wanneer stop ik dan met lezen en wanneer kan ik de volgende dan lezen. Alles achter elkaar lezen, vind ik dan weer zonde en respectloos naar de maker. Maar ja, een boek is ook wel weer fijn om vast te houden. Zo heeft het allemaal zijn voors en tegens.

Lady Mechanika Vol 6 Sangre - M.M. Chen & Joe Benitez

In dit deel begint elk hoofdstuk met een proloog waarbij terug gegaan wordt naar een gebeurtenis in Mexico dat 500 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Het kostte mij even tijd om verband te leggen met Lady Mechanika die naar Spanje is geroepen om de zoon van een baron te beschermen tegen veronderstelde demonen. Maar op het moment dat ik het doorhad, werden deze prologen overbodig.

Waar ik ook wat moeite mee had, was de tekenstijl van Brian Ching die het voor zijn rekening heeft genomen om het hoofdverhaal weer te geven. Meerdere malen vroeg ik af naar wie ik nu eigenlijk aan het kijken was en herkende Lady Mechanika niet altijd. Niet dat de tekeningen niet oké zijn maar het verschilt toch wel behoorlijk van de stijl van Joe Benitez die voorgaande delen heeft getekend.

Mr. Lewis wil niets meer met Lady Mechanika te maken hebben na de gebeurtenissen uit het vorige deel. Dus helaas heb ik zijn originele invallen dit keer moeten missen.
Dokter Littleton wil Lady Mechanika helpen met het vinden van haar oorsprong en vraagt om een bloedsample. Dit vindt zij ongemakkelijk en dat snapte ik wel. Ik had toen nog niet door dat dit een opzet was voor wat er verder in dit avontuur ging gebeuren. Want uiteindelijk komt Lady Mechanika terug met een bloedsample van de wezens die zij ontmoet heeft en een van haarzelf om te vergelijken. Spannend!

Het zevende deel is inmiddels ook uit maar helaas heb ik daar geen e-boekversie van kunnen vinden. Ik blijf nog even verder speuren.

Lady Mechanika Vol 5 La Belle Dame sans Merci - M.M. Chen & Joe Benitez

Bij het lezen van deze serie merk ik dat ik graag in deze wereld ben. De sfeer van het mysterieuze, het ongrijpbare en daarin de zo herkenbare menselijke emoties. In dit deel een feeërieke dame die de gebroken Mr. Lewis weet te inspireren tot het ontwerpen van de meest geniale apparaten en hem zo aan haar weet te binden dat hij blind van verliefdheid zich helemaal geeft. Iets waarvan je als lezer weet dat dit niet goed gaat aflopen maar hoe dat precies gebeurt, blijft heel lang spannend.

Lady Mechanica die er niet achter komt hoe zij geworden is zoals zij nu is, blijft een rode draad door alle verhalen heen. In dit deel komt het zo goed als niet in beeld wat ik wel jammer vind want ik ben heel erg benieuwd waar dat nog eens naar toe gaat leiden.

Leuk ook om oude bekenden terug te zien komen zoals inspecteur Singh, nichtje Winfred, dokter Littleton en zijn dochter Alexandra. Altijd weer hilarisch Alexandra te zien die weigert Lady Mechanika als een werkelijk mens te erkennen.

Het tekenwerk is zoals altijd vol met details voor de ingewikkelde kledij van de personages en soms ook voor de ruimtes waarin de personages zich bevinden. Maar er wordt ook wel regelmatig gebruik gemaakt om wat meer op de personages in te zoomen zodat er geen achtergrond nodig is. Dit maakt wel dat de uitdrukkingen en houdingen van de mensen duidelijk in beeld komen en voor mij werkt dat heel goed om me nog meer in het verhaal in te leven.

Weer een prima verhaal. Op naar de volgende.

1601 - Mark Twain

Vorige week zat ik in de trein en vond op mijn e-reader dit mysterieuze stukje tekst. Ik heb geen idee hoe het op mijn e-reader terecht is gekomen en de tekst zelf laat me ook in lichte verwarring achter.

Het begint met de uitleg dat Mark Twain in dit boekje zijn minachting laat blijken voor bloemrijke taal, edele literatuur en conventionele idioterie. Vervolgens een heel stuk over dat er een tijd getwijfeld is over wie dit stuk had geschreven maar Mark Twain uiteindelijk in 1906 heeft toegegeven dat hij het was. Er volgt dan een beschrijving hoe dit stuk geschreven is (Ik zat ondertussen maar te denken 'waar gaat dit over?') en hoe lastig het was om het gepubliceerd te krijgen. En vervolgens gaat het maar door over allerlei omstandigheden rondom het stuk.

Pas op bladzijde 18 (van een tekst met 33 bladzijden) begint de tekst waar het de hele tijd over gegaan is. Dit maakt de ondertitel Conversation, as it was by the Social Fireside, in the Time of the Tudors, op een hilarische wijze waar. Er wordt een scheet gelaten in dit adellijke gezelschap en het is de vraag wie dat gedaan heeft. Daarnaast worden nog een aantal seksuele escapades aan elkaar verteld. Een conversatie die je wellicht als simpele burger niet zo maar zou bedenken in zo'n hoog beschaafd gezelschap.  Op bladzijde 24 beginnen de voetnoten oftewel alles bij elkaar is het maar een klein tekstje.

Voor mij als een 21ste eeuwer komt het bizar over dat er zoveel geschreven wordt over een lollig stukje tekst van enkele bladzijden. Hoogstwaarschijnlijk kan ik de tijd niet goed inschatten en zal het een heel ding zijn geweest, gezien Mark Twain ook niet gelijk toegaf dat hij de auteur was. Maar ik kan er toch niet helemaal over uit.

Clarkesworld Magazine Issue 208 January 2024

In het eerste nummer van dit jaar vind je acht korte science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. De illustratie op de voorkant heet Secret Gardner en is gemaakt door JC Jongwon Park. Al vind ik daarvan het onderwerp robot met mensenkind aan de hand niet bijster interessant, de levendige sfeer van de tekening vooral veroorzaakt door de lichtval, maakt dat ik er toch van geniet.

Aimee Ogden beschrijft een nieuwe manier van reizen in Nothing of Value namelijk door je op de plaats van bestemming te laten 3D-printen. En daarbij kunnen de mensen ook nog kiezen wat zij meenemen aan ervaringen. Het ultieme hoe-steek-ik-mijn-kop-in-het-zand-verhaal. Interessant te bedenken hoe dit de wereld zal beïnvloeden. In het verhaal speelt dan ook het dilemma meegaan met de ontwikkelingen of toch niet. Als lezer wordt er genoeg aan mijn verbeelding overgelaten en ging ik zelf nadenken wat ik zou willen. Heel sterk.

E.N. Auslender beschrijft in Just Another Cat in a Box misschien niet zo'n bijster origineel idee namelijk een man die wakker wordt en langzaamaan ontdekt wat er de afgelopen miljoenen jaren op aarde gebeurd is. Maar de opbouw is zo sterk en de spanningsboog zo strak gespannen dat de instructies die hij gaandeweg tegenkomt mij met mijn ogen deed knipperen. Heel intrigerend. Er meer over vertellen zou te veel verklappen.

C. M. Fields heeft het in You Dream of the Hive over een andere boeg gegooid en redt een individu uit een zwerm die mij heel erg aan de Borg van Star Trek deed denken. Maar het echte menselijke leven buiten de zwerm is helemaal niet aantrekkelijk en niemand vraagt wat het individu nu zelf wil. Sterk kort verhaal over maatschappelijke normen.

 

De geestrijke ridder Don Quichot van de Mancha - Miguel de Cervantes Saavedra

Een klassieker waar ik al mijn hele leven referenties naar zie maken maar nooit werkelijk wist waar men het dan over had. Op het moment dat ik deze dikke pil voor 15 euro op de Deventer boekenmarkt in zeer goede staat zag liggen, wist ik dat het tijd was om dit boek in bezit te krijgen. De dikte, ruim 800 bladzijden, waarbij een klein lettertype in twee kolommen wordt gehanteerd, heeft mij nog een flink aantal jaren doen aarzelen om eraan te beginnen maar vorige jaar oktober was het dan zo ver en sloeg ik het boek voor het eerst open.

Wat aan deze uitgave gelijk opvalt zijn de illustraties van de 19 eeuwse Gustave Doré. Het hele boek door wordt de tekst regelmatig nog eens benadrukt met deze tekeningen waarbij de personages zeer uitgesproken lichaamshoudingen en gezichtsuitdrukkingen hebben. Het lijken bijna wel hedendaagse strips. Vooral waar meerdere personages te zien zijn, is het de moeite waard om wat meer tijd aan de illustraties te besteden omdat er zoveel op te ontdekken valt.

Het boek begint met een door de vertalers voor mij taaie Inleiding van 11 bladzijden. Ik dacht dat het goed was om iets van de achtergrond van het boek te weten voor ik eraan begon en worstelde me door deze tekst heen. Misschien had ik het beter achteraf kunnen lezen want in de tekst zelf staan ook aardig wat voetnoten die de tekst zelf verhelderen en valt de context van het boek meer in vruchtbare grond na lezing ervan.

Eindelijk kon ik aan het verhaal beginnen. Nou ja, dat dacht ik. Maar Cervantes verstaat de kunst van vooral vertellen dat hij wat gaat vertellen en wel in zulk overdreven mate dat ik er soms bijna de slappe lach van kreeg. Het maakte dat ik ook wel moeite had om door de tekst heen te komen omdat ik maar zat te wachten dat er iets ging gebeuren. Iets dat in mijn beleving vele malen sterker is in het eerste deel dan in het tweede deel. Deze twee delen zijn met een tussenpozen van 10 jaar uitgebracht, respectievelijk in 1605 en 1615 waardoor dit verschil wellicht te verklaren is. In ieder geval vond ik het tweede deel een stuk makkelijker lezen dan het eerste.

Terwijl ik mij bij het lezen van het eerste deel me nog zat af te vragen waarom dit boek zo'n enorme bekendheid heeft gekregen, kwam ik bij het lezen van het tweede deel opeens in de greep van het verhaal. De man van lage adel die zijn verstand kwijt raakte door het lezen van ridderromans en zichzelf een dolende ridder waande, de eer van zijn geliefde, die hij nooit ontmoet heeft, beschermend en het onrecht in de wereld bevechtend.  Zo trekt hij eropuit samen met zijn buurman, Sancho Panza, die hij als zijn schildknaap ziet en rijdend op zijn gammele paard Rossinant die hij als een strijdros beleefd.

In het eerste deel beleefde ik de avonturen meer vanuit Sancho Panza die het spel meespeelde en er soms toch ook wel in ging geloven wat aanvoelde als telkens een herhaling van zetten. Don Quichot denkt onrecht te zien en eindigt meestal bont en blauw of het is Sancho Panza die de sigaar is.
In het tweede deel is het het hof van hogere adel waar men Don Quichot keer op keer voor de gek aan het houden is. En dat maakte het voor mij steeds spannender omdat het de vraag was hoe ver het hof hiermee zou gaan maar ook of sommigen er toch zelf ook niet in gingen geloven. Speciaal interessant vond ik het stuk waarin Sancho Panza het gouverneurschap over een zogenaamd eiland krijgt en hij daar allerlei vraagstukken voorgelegd krijgt om over recht te spreken. Hoe deze eenvoudige boer, wat Sancho Panza is, zijn boerenverstand gebruikt, vind ik lang zo gek nog niet.
En dat is wat dit boek dan ook voor gevoel bij mij achterlaat, wie is er nou eigenlijk gek?