Joe Speedboat - Tommy Wieringa

Een gehypt boek. Dat geeft mij altijd als lezer een bepaalde druk alsof ik het van te voren al goed zou moeten vinden. Natuurlijk zit dat alleen in mijn hoofd en kan ik zelf bepalen wat ik er van vind maar op een of andere manier heb ik moeite dat gevoel de eerste bladzijden van mij af te schudden.

Door de titel en teksten op de kaft van het boek, had ik het ook het idee gekregen dat het een opgewekt boek zou zijn. De eerste honderd en vijftig bladzijden vond ik maar moeilijk door te komen. Ik vond er niets opgewekt aan en in mijn beleving ging het helemaal niet over Joe Speedboat maar over de ik-persoon, een door een ongeluk lichamelijk zwaar gehandicapte jongen. Door alle ideeën in mijn hoofd dat het over Joe Speedboat zou gaan, zat ik maar te wachten om meer van hem te weten te komen, iets wat niet gebeurde, hij bleef dezelfde figuur met weinig nieuws. Ook niet in de rest van het boek.

Pas nadat ik dat allemaal los kon laten en de ik-persoon ging volgen werd het boek leesbaarder en interessanter. Maar nergens heeft het me echt gegrepen. Uiteindelijk bleef de ik-persoon nogal oppervlakkig, al kwam er wel op het einde wat meer ontwikkeling in zijn personage. Alsof de schrijver daar opeens wakker werd.

Wat mij betreft had het boek bij de laatste honderd bladzijden mogen beginnen en dan verder.

#50books - 2016.34 Boekkaft als deel van het boek

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de drieëndertigste vraag is:

Welk boek in jouw kast heeft de mooiste cover?

Regelmatig zijn het illustraties op kaften van boeken die me afschrikken en gelijk een idee van de inhoud aan me opdringen. Wat dat betreft ben ik dan ook meer een liefhebber van egaal gekleurde boekomslagen met daarop verder slechts de titel en de auteur in onopvallende letters.

Maar er zijn uitzonderingen.

De Disc World-reeks van Terry Pratchett zijn lange tijd uitgegeven met op de kaft de illustraties van Josh Kirby. Drukke plaatjes waarop zoveel te zien is dat je echt even de tijd nodig hebt om het allemaal in je op te kunnen nemen.

In het begin was ik er niet zo van gecharmeerd. Veel te veel gedoe naar mijn mening. Maar in de loop der tijd leerde ik de Disc World steeds beter kennen en kwam er daardoor achter dat deze illustraties wel heel erg raak zijn. Het geeft precies de chaos en absurditeit weer zoals deze in de verhalen van Terry Pratchett te vinden zijn.

Ik raakte er zelfs aan gehecht. En bij elk nieuw deeltje keek ik dan ook zowel naar het verhaal als naar de kaft uit. De schrik was dan ook groot op het moment dat de kaften werden vervangen door een zwarte achtergrond met daarop tekeningen van Paul Kidby. Dat was opeens een heel andere stijl en lang niet zo vertrouwd. Wat bleek? Josh Kirby was overleden. Dat daarom ook herdrukken een andere kaft hebben gekregen, vind ik altijd nog zonde.


En dan heb je nog de graphic novels, boeken die voor een groot deel uit illustraties bestaan. Vaak worden de kaften voor deze boeken door andere tekenaars gemaakt dan die het verhaal illustreren. Een kaft van een graphic novel kan daardoor ook wel eens een verwachting wekken, die het in het boek zelf niet waarmaakt.

Bij de serie The Unwritten is Mike Carey de schrijver en Peter Gross over het algemeen de tekenaar. Maar alle kaften (en dat zijn niet alleen die van de trade paperbacks maar ook die van alle losse comics) zijn geïllustreerd door Yuko Shimizu. Deze Aziatische stijl spreekt mij als boekkaftenvorm heel erg aan. Het maakt de tekeningen levendig, er zit beweging in.

En terwijl ik de naam van deze artiest aan het zoeken was, kwam ik een artikeltje tegen waaruit blijkt dat zij ook een prijs heeft gewonnen voor een van deze tekeningen.  Duidelijk dat ik niet de enige ben die van haar kunst geniet.

Clarkesworld Magazine Issue 119 Augustus 2016

Clarkesworld Magazine van augustus heeft maar liefst acht fictieve verhalen en vier non-fictie artikelen. Het zijn ook meer bladzijden dan gebruikelijk. Vanwaar deze uitbreiding weet ik niet maar je hoort me zeker niet klagen.

Een leuke verrassing vond ik om een Duitse science fiction auteur aan te treffen die hier in het Engels vertaald is. Duitse science fiction ben ik wel eens naar op zoek geweest  maar heb destijds niet echt iets gevonden. Deze Karla Schmidt was dan ook voor mij een onbekende. Helaas heeft haar verhaal Alone on the Wind zelf niet zo'n indruk gemaakt. Een science fantasy verhaal zonder enige verrassingen. 

Opmerkelijk vind ik dat in twee verhalen die geschreven zijn door Westerlingen het Aziaten zijn die de hoofdrol spelen. Door Aziaten de gebeurtenissen te laten meemaken, krijgt het vanzelf een eigen sfeer. Interessante vraag is of de thema's van deze verhalen met Westerlingen in de hoofdrol anders gewerkt zouden hebben. 

Voor het verhaal A Stopped Clock geschreven door Madeline Ashby denk ik dat de onroerende liefde tussen twee oude, armen mensen sowieso werkt ongeacht de afkomst.

In het verhaal The Fish Merchant van de hand van Tobias S. Buckell is de setting van de onderdrukte mensen hoogstwaarschijnlijk wel sterker door het zich ook in Azië te laten afspelen.

Het kiezen voor personages van een bepaalde afkomst is daarmee ook een bewuste keuze. Zoals wanneer de schrijver daar niets over zegt, ik gedachteloos aanneem dat het om een Westerling gaat. Leuk om daar eens bij stil te staan.

Teenagers from Outer Space door Dale Bailey en First Light at Mistaken Point door Kali Wallace zijn twee klassieke science fiction vehalen. De ene met aliens in onze wereld en de ander aardlingen die op zoek gaan naar aliens buiten onze aarde. 
En ook al heb ik dit soort verhalen al vele malen gelezen, het blijft me boeien, vooral als het ook nog eens goed geschreven is zoals het geval is bij deze twee verhalen. Wij zullen het in ons leven bijna zeker nooit meemaken maar het idee dat er buitenaardse wezens zijn waar wij contact mee kunnen maken, blijft zeker iets om over te dromen.

Als laatste wil ik nog even wijzen op het artikel van Jason S. Ridler dat heet Frankenstein's Soldier: David Morrell and the Creation of Rambo. De titel zegt precies waar het over gaat. Nu heb ik zelf bijzonder weinig met Rambo en zelfs nog nooit een hele film van gezien maar het was wel een hype in mijn jeugd waardoor je er toch iets van meekrijgt. Deze achtergrondinformatie maakt bijna dat ik toch eens zo'n film zou willen zien, bijna.

#50books - 2016.33 Inhoud vs vorm

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de drieëndertigste vraag is:

Takel jij je boeken toe? En wat is je ergste toegetakelde vorm?

Het leuke aan een vraag als deze is dat ik opmerkzaam word gemaakt op dat ik in de loop der jaren best veranderd ben. En mijn levensinstelling is dat verandering groei is en groei is leven.

Vroeger kon ik wel janken als er een vouw in een bladzijde was gekomen of een vlek door vieze vingers. Een scheur ergens in een boek was een nachtmerrie en pagina's vervormd door regen of andersoortig nattigheid iets om nooit meer wakker te willen worden.

Dit gevoel is al even achter de rug. Sinds ik de luxe heb om me minder aan boeken te hechten omdat wanneer het onherstelbaar beschadigd zou raken, ik zo een nieuw exemplaar kan kopen plus dat ik me überhaupt niet meer zo aan stoffelijke zaken hecht, kan ik het nog wel eens jammer vinden wanneer een boek niet meer puntgaaf is gebleven. Dit geldt dan vooral voor boeken waarin tekeningen of plaatjes een rol spelen. Bij boeken met alleen tekst vind ik beschadigingen alleen nog vervelend als daardoor het lezen zelf bemoeilijkt wordt, anders maakt het me niet zoveel uit. Het gaat mij immers om de inhoud en niet de vorm.

Alleen zal ik een boek nooit expres zelf toetakelen. Dus ik maak geen ezelsoren om te onthouden waar ik gebleven ben. Maar ik bedenk me nu wel dat ik gerust een boek even omgekeerd open op tafel leg waardoor de rug een knak kan krijgen. Dus wie weet dat het met die ezelsoren ooit ook nog wel eens wat wordt.

De ergste toegetakelde vorm is die ik op mijn werk wel eens uitvoer. Daar snijd ik dan de gehele rug van een boek om deze makkelijk te kunnen digitaliseren. Ik moet daar wel bij toegeven dat deze vorm van mutileren me toch elke keer wel een beetje doet slikken.

Vector - Simon de Waal

Door een boek te kopen in de Weken van het Spannende Boek kwam dit boekje automatisch in mijn bezit. Tja en tegen een gratig boekje zeg ik niet makkelijk nee, ook al is het boek niet het genre wat ik meestal lees. Het is zelfs een genre wat ik als tiener las maar daarna nooit meer echt. Te veel detectives gelezen die het toch niet helemaal hadden of te veel op elkaar begonnen te lijken. En dat terwijl ik nog wel wekelijks van een Tatort op de Duitse televisie geniet. Dus aan het genre an sich ligt het niet.

Dit boekje maakte al mijn bange vermoedens waar. Het heeft vanaf de eerste bladzijde een hijgerige sfeer. Het verhaal rammelt aan alle kanten. De personages zijn allen stuk voor stuk platgeslagen tot clichés. Het uiteindelijke plot bijzonder flauw.

Waarom ik het toch heb uitgelezen? Het verhaal beslaat nog geen 100 bladzijden en de schrijfstijl redelijk eenvoudig zat met scannen het ook eenvoudig te lezen is. En ik was toch wel benieuwd wat er uiteindelijk uit zou komen ondanks dat ik al snel een teleurstelling vermoedde.

Een lichtpuntje zijn de beschrijvingen van specifieke plekken in Amsterdam, plekken die ik goed ken. Die herkenning maakt het verhaal levendiger.

Artifice - Alex Woolfson & Winona Nelson

Al geruime volg ik de webstrip The Young Protectors waarvan elke woensdag en zaterdag een nieuwe bladzijde van beschikbaar komt. En sinds enkele maanden ben ik ook Patron geworden van de maker Alex Woolfson die strips met homoseksuele helden is gaan maken zodat hij zich eindelijk ook in deze strips kan herkennen.


Artifice is zijn eerste graphic novel en deze vond ik in de Humble Bundle met divers LBGTQ-leesvoer. Ook dit verhaal heeft hij destijds gratis via internet beschikbaar gesteld waarbij lezers de gelegenheid hadden om op elke bladzijde te reageren. Alex Woolfson is indertijd ook mee gaan doen met reageren als zijnde een van de personages uit het verhaal. Op de laatste bladzijden van dit boek staan enkele voorbeelden hiervan weergegeven en het is duidelijk hoeveel plezier maker en lezers met elkaar gehad hebben.




Het verhaal vind ik niet zo heel verrassend en tegen het cliché aanzitten. Een AI die tegen de opdracht van zijn baas is ingegaan en een relatie is aangegaan met een van de mensen die hij had moeten doden. Spannend vond ik wel hoe deze AI door de bedrijfspsycholoog wordt ondervraagd en zij hem meerdere malen in het nauw drijft waar hij vervolgens vlekkeloos uit weet te komen. De vraag is dan of hij inderdaad de waarheid spreekt zoals hij op dat moment geprogrammeerd is.

Het tekenwerk ziet er goed uit maar heeft niets speciaals in mijn ogen. Prima illustraties die het verhaal ongestoord ondersteunen.

Ik was vooral gecharmeerd van het nawoord van schrijver en de illustrator. Hierin leggen ze uit hoe ze elkaar hebben gevonden en hoe deze strip verder ontstaan is. De vriendelijkheid en het plezier van deze makers spat ervan af.

Black Hills - Dan Simmons

Dan Simmons heeft mij in het verleden zeer verrast met zijn Hyperion-reeks en Carrion Comfort. Tijdens het lezen was ik bij deze boeken gelijk gegrepen en bleef de sfeer aan mij kleven, ook wanneer ik niet aan het lezen was.
Bij Black Hills viel het in het  begin me dan ook behoorlijk tegen dat ik diezelfde sensatie bij het lezen niet had. Het werd mij tijdens het lezen ook pas duidelijk dat het dit keer niet om een horror of science fantasy boek ging maar om werkelijk historische gebeurtenissen en personages waar al boeken over volgeschreven zijn.

Mijn interesse gaat niet bijzonder uit naar de Amerikaanse geschiedenis en ook het verhaal rondom de vier hoofden van vier presidenten van de VS die in de rotsen van Mount Rushmore zijn gekerfd, heeft niet werkelijk mijn belangstelling. Daarnaast vond ik de vertelstijl waarbij steeds heen-en-weer door de tijd werd gesprongen, behoorlijk verwarrend en bij tijd en wijlen lastig te volgen.
Toch vind ik dit boek de moeite waard.



Dan Simmons zijn schrijfstijl maakt dat het lijkt alsof je er zelf bij bent zonder dat het ergens ook maar sentimenteel wordt. Net niet alle motieven van handelen van de personages worden prijsgegeven waardoor het tot en met de laatste bladzijden spannend blijft en er voldoende is om zelf over na te kunnen denken.

Door het verhaal te starten vanuit een Indiaanse jongen van een jaar over tien, krijg je als lezer de gelegenheid om mee te leven met een bevolkingsgroep die langzaamaan door een heel ander volk wordt overheerst. Nogmaals Dan Simmons wordt nergens sentimenteel en juist wanneer ik zelf zat te bedenken dat die Indiaanse stammen ook niet alleen maar vredelievende mensen waren, wordt dit door een van de hoofdpersonages aangekaart.
Het heeft me aan het denken gezet over volkeren over de eeuwen heen en hoe deze voortdurend over de aarde zijn getrokken, anderen onder de voet hebben gelopen of samengesmolten zijn. Dit laatste is naar mijn weten nooit zonder slag of stoot gegaan. En zo ook in onze roerige tijd met hele volksverhuizingen is het enige dat je werkelijk kan doen, meebewegen met al deze veranderingen.

Nooit gedacht dat ik door Dan Simmons nog eens op dat soort gedachten zou komen. Zo heeft hij mij toch weer weten te verrassen.

#50books 2016.32 Lezen, lezen, lezen (2)

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de tweeëndertigste vraag is:

Ben je weleens gestopt met lezen omdat het boek je gewoon niet boeide?

Deze vraag deed mij gelijk vermoeden dat ik deze al eens eerder beantwoord had. En na lang graven kwam ik bij de tweede vraag die Peter Pellenaar ooit gesteld heeft in deze #50books-reeks. De vraag luidde destijds: Welk boek krijg je maar niet uitgelezen, hoe vaak je er ook aan begint?
Net wat anders geformuleerd maar voor mij levert dat wel het zelfde antwoord op.

Mijn antwoord uit 2013 kun je hier vinden.

En na al die jaren is het nog steeds niet voorgekomen dat ik gestopt ben met een boek omdat het niet boeide.

Wel heb ik inmiddels de ervaring bij een kort verhaal dat ik tijdens het lezen daarvan, er weinig van begreep en toch door bleef lezen. Dit heb ik beschreven in mijn blogpost over Clarkesworld Magazine van juni dit jaar bij het verhaal The Sentry Branch Predictor Spec: A Fairy Tale geschreven door John Chu. En dit leerde mij dat ook al begrijp ik het niet en lijkt het me wellicht wel niet te boeien dat het toch altijd wel iets brengt.

#50books - 2016.31 Zaterdag leesdag

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de eenendertigste vraag is:

Op welk moment van de dag lees jij het liefste?

Het moment van de dag maakt me op zich niet uit. De ochtend, de middag, de avond of de nacht zijn allemaal even oké. Alhoewel? De avond en de nacht zijn tegenwoordig wat minder in trek dan vroeger. Blijkbaar heb ik in de laatste jaren niet meer de concentratie die ik vroeger wel de hele dag had.

Wanneer een boek of verhaal me echt te pakken heeft of wanneer ik mijzelf aanspoor om wat meer te lezen, wil ik nog wel eens thuisgekomen van het werk een boek pakken en daar wat uit lezen voor het avondeten. Maar daarna komt het er vaak niet meer van. Dan kies ik toch voor het makkelijker vermaak waarbij meestal een computer in spel is.


Mijn favoriete leesdag van de week is de zaterdag. Zaterdag is mijn dag, de dag dat ik helemaal alleen kan zijn en dus ongehinderd kan doen wat er maar in mij opkomt. Vaak begin ik dan al in de ochtend gelijk met een paar uur lezen en zet dat in de middag en het begin van de avond voort. Dit wissel ik wel af met nog wat andere activiteiten die ik graag onderneem wanneer ik helemaal alleen kan zijn maar lezen is op zaterdag meestal het hoofdingrediënt. Dat is dan op en top genieten.