Een buitenkansje voor doe-het-zelvers - Ype Driessen

Met het in de bus vallen van de nieuwste uitgave van Ype Driessen zijn fotostrips (Ype '23) bedacht ik mij dat ik nog dit boekje ook nog ongelezen in de kast had staan. Dus daar ben ik vandaag eens lekker voor in de bank gaan liggen.

Zoals altijd heb ik me weer kostelijk vermaakt met Ype zijn kijk op zijn leven waarbij dit keer centraal staat het vinden van een huis om in te gaan samenwonen. En dat valt niet mee in Amsterdam. 

Meerdere malen hoorde ik mijzelf hardop lachen. En ook herkende ik zijn vrienden uit vorige boeken maar ook bijvoorbeeld Gijs Groenteman en Pauline Cornelissen. Grappig wel omdat ik hen ook van verschillende podcasts ken. Dat voelt dan vertrouwd.

Het meest opmerkelijke in deze leeservaring was wel dat dit allemaal zich in 2018 heeft afgespeeld en ik steeds maar zat te denken dat ze er geen idee van hadden wat er de komende jaren hen te wachten staat. En dan nu ook te bedenken dat die tijd van de pandemie voorbij is. Het voelt nu echt als een voor en een na.

Lady Mechanika volume 3: The lost boys of West Abbey - M.M. Chen, Joe Benitez & Martin Motiel

Dit derde deel van Lady Mechanika bevat niet 6 hoofdstukken zoals het tweede deel maar slechts 2 waarvan het tweede hoofdstuk 2/3 van dit deel beslaat. Een verrassende andere opbouw van wat ik anders van trade paperbacks gewend ben waarin een vast aantal hoofdstukken een vast aantal bladzijden beslaan. Mooi dat hiervan afgeweken kan worden en een verhaal daardoor niet onnodig uitgesmeerd wordt.

In The Lost boys of West Abbey verdwijnen zoals de titel het al zegt een aantal kansloze jongens en is het Lady Mechanika die dit raadsel weet op te lossen. Dit doet zij samen met inspecteur Singh waarvan ik het vermoeden heb dat dit niet het laatste is wat we van dit heerschap hebben gezien. Ook weet ik nog niet zeker of hij zuiver op de graat is wat het lezen extra spannend maakt.

Het leek er even op Lady Mechanika meer over haar achtergrond te weten ging komen maar dat viel tegen. Alhoewel zij wel meerdere malen een flash back kreeg waarin zij zichzelf op een tafel zag liggen zonder armen.

Bijzonder vond ik wel dat na de Duitsers en hun zucht naar zwarte magie uit het vorige deel er nu gedeald wordt met de Joodse legendes van golems en Molochs, het levenloze levend maken, een ziel geven. Deze strip schuwt geen duistere kanten van de mens en stelt je ook niet gerust. Zoals wat te denken van het laatste plaatje waarop de jonge Winifred met de mechanische beer speelt waarvan wij weten dat het bewustzijn van een van verdwenen jongens heeft gekregen.

Een strip die blijft boeien.

 

Clarkesworld Magazine Issue 205 October 2023

In het oktobernummer van Clarkesworld Magazine staan acht science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. Het valt me op dat in de loop der jaren er soms wat verhalen per keer zijn bijgekomen en zeker zijn er ook steeds meer bladzijden. Dit nummer heeft er zelfs 156.

Lisa Papademetriou heeft mij verrast met haar verhaal Down To The Root waarin de ontwikkeling van een vriendschap tussen twee verschillende wezens wordt beschreven in de context van een galactische oorlog. Het mooie vond ik de langzame waardering voor dat in de ander wat voor de hoofdpersoon zelf wezensvreemd is. Ook het idee van een cyclisch leven in plaats van een lineair leven zoals wij dat leiden, prikkelt mijn gedachten.

David Goodman gooit het over een andere boeg in zijn Such Is My Idea Of Happiness. In dit universum hebben een aantal mensen besloten zich zo om te vormen dat ze nooit meer hoeven te slapen, zij worden de Bright genoemd en heersen overal. Dit betekent echter ook dat zij niet meer af kunnen gaan op hun intuïtie en kunnen dromen zoals de andere mensen die nog wel slaap nodig hebben. Deze mensen worden aan het lijntje gehouden door ze onmogelijk hard te laten werken met de belofte dat zij misschien ook een Bright kunnen worden.
Interessant aan dit verhaal vind ik de manier waarop de maatschappij geschetst wordt en je ogen geopend worden samen met het hoofdpersonage.

Tenslotte wil ik iedereen wijze op De Profundis, a Space Love Letter, het verhaal waarin Bella Han voor mij als eerste een kijk geeft op door AI gemaakte teksten. Natuurlijk zijn er allang allerlei opiniestukken over dit onderwerp geschreven maar dit in een verhaal verwerken, was ik nog niet eerder tegen gekomen.
Het hoofdpersonage die rijk en cynisch is geworden door de droommachine die hij heeft gemaakt met verhalen waar hij niet in gelooft, vindt op een planeet een bibliotheek vol boeken van papier en inkt. Hij raakt door deze boeken en verhalen geobsedeerd. Een prikkelend gegeven.

Lady Mechanika volume 2: The Tablet of Destinies - M.M. Chen, Joe Benitez & Martin Motiel

Het tweede deel van Lady Mechanika gaat tot mijn verrassing en misschien ook wel spijt helemaal niet over de oorsprong van Lady Mechanika zelf, dit zal dus nog wel even een geheim blijven. Daarentegen vormen de zes hoofdstukken een afgerond verhaal met slechts kleine verwijzingen naar het eerste deel.

Lady Mechanika haar hulp wordt ingeroepen door de kleine Winifred die zich zorgen maakt om haar grootvader die op expeditie is en plots niets meer van zich laat horen. Dit ontaardt in een avontuur vol reizen met zeppelins, gevechten met kwaadaardige Duitsers, ontdekkingen van geheimen die eeuwen als mythes zijn beschouwd, wetenschappelijke nieuwsgierigheid, mysterieuze genootschappen, verborgen natuurvolken, nieuwe vriendschappen en natuurlijk de overwinning met een ontknoping die ik niet direct had zien aankomen. Kortom een verhaal waar ik behoorlijk door meegesleept werd.

Het enige dat mij af en toe stoorde waren de mensfiguren die wel heel erg uit proportie getekend waren alsof de tekenaar niet wist hoe dat perspectiefwijs op papier te krijgen. De enorme borsten, wespentailles en enorm lange benen van de vrouwspersonen kan ik nog wel waarderen maar als het dan opeens helemaal niet meer klopt, is dat jammer.

De tekeningen lijken ergens slordig, je kunt het het tegenovergestelde van de klare lijn noemen. Maar aan de andere kant zijn de bladzijden rijkelijk gevuld met details, zoals ook de tekening op de voorkant al laat zien. De kleding van alle personages zitten vol frutsels en stiksels en koffers zijn dikwijls met gouden versiersels beslagen. Daarnaast zijn veel kaders omhuld met radars, schroeven en anderlei mechanisch metaalwerk. Allemaal oogstrelend. Samen met het boeiende verhaal, een topreeks.

De 3 bestaat niet - Gerbrand Bakker

In de serie Terloops uitgegeven door Van Oorschot is het dit maal Gerbrand Bakker die zijn verslag doet over een wandeling. Het gaat in dit verhaal niet eens zozeer over de wandeling zelf maar over de bewegwijzering van een route, de Eifelverein 1, vlak bij zijn huis.

Ik heb me kostelijk vermaakt met zijn beschrijving van het aanvragen van de bordjes 1 om opnieuw op te hangen, de vrienden die helpen de route te lopen, de honden die meegaan en onderweg tegen gekomen worden, de buurtbewoners en de oude bekende die een nieuwe liefde wordt. En dit allemaal in zo'n 74 bladzijden waarbij er ook nog bladzijden met foto's van de route te zien zijn.

De heldere, bekende schrijfstijl van Gerbrand Bakker nam me gelijk mee op route. Zelf houd ik er ook erg van om een wandeling te lopen op aanwijzingen van bordjes zodat ik niet steeds in een boekje hoef te kijken en zo kan er meer genoten worden van de omgeving. Dat is wellicht waarom de ijver waarmee Gerbrand Bakker probeert de route opnieuw makkelijk loopbaar voor een ieder te maken, mij enorm aanspreekt.

Raising Steam - Terry Pratchett

Dit is het veertigste Discworld-boek dat ik van Terry Pratchett heb gelezen. En ja, dan is de verrassing van deze schrijver er wel een beetje af. Niet dat dit erg is, helemaal niet. Het is vertrouwd en de auteur weet toch in elk boek weer de wereld op zijn eigen originele manier te laten zien.

Als lezer was ik binnen enkele woorden weer gelijk in de wereld van de night watch, de alleen-heerser Vetinari, de gollems, de tovenaars en noem maar op. En daar startte het nieuwe avontuur met dit keer de uitvinding van de stoomtrein en alles wat daarbij komt kijken zoals het aanleggen van rails in onbegaanbare streken en de commercie met eettentjes op de stations.

Ik heb wekenlang moeite gehad met me voldoende te kunnen concentreren om een verhaal te lezen. Een boek als dit is dan wel ideaal omdat het niet zo erg is om een deel niet mee te krijgen. Het is makkelijk om het verhaal weer op te pikken zodra ik de woorden wel weer meer tot me door kon laten dringen. Het gaat dan ook meer om de kleine grappen dan het grote verhaal. En op die manier is er altijd wel wat te genieten.

Alles leeft - Wasco

Dit boek bevat elf strips van de hand van Wasco die ieder in het kader van 24 hour comics gemaakt zijn. Een deel van deze strips zijn zelfs gemaakt zonder enige voorbedachten rade. Bij het lezen had ik dan ook regelmatig het gevoel dat ik meegenomen werd in de associatieve wereld van Wasco en het voor hem net zo spannend was waar het uit zou komen als voor mij.

Lezen is in deze misschien niet het juiste woord. Er zijn dan wel eens tekstballonnetjes maar voor mij waren het meer de tekeningen die beelden gaven van voortdurende transformatie van het een naar het andere. De wereld kan op zijn kop gezet worden, binnenstebuiten gekeerd worden, stilgezet worden, alles is mogelijk, alles leeft!

Ik heb dan ook de neiging om Wasco geen striptekenaar te noemen, ook al heeft hij de stripschapprijs in 2020 gewonnen. Voor mij is hij een kunstenaar. Hij schept, hij maakt uit het niets iets en dan bestaat het zonder verder doel dan er zijn. Een magische ervaring.

Lady Mechanika volume 1: Mystery of the Mechanical Corpse - Joe Benitez

De titel zegt het al helemaal. Deze steampunk strip gaat over een vrouw met gedeeltelijk mechanische lichaamsdelen. De rode draad is dan ook dat zij op zoek is naar haar eigen oorsprong.

De sfeer van de strip is donker, gewelddadig, horrorachtig en Victoriaans.
In het begin wist ik nog niet wat van Lady Mechanika te denken maar gaandeweg begon ik meer sympathie voor haar te krijgen. Onder de harde buitenkant zit een warm kloppend hart.

De overige personages zijn allemaal interessant en wil ik meer van weten. Het mysterie geldt dus niet alleen het mechanische lichaam maar ook wat de geschiedenis is van andere figuren die Lady Mechanika ontmoet op haar eigen zoektocht.

De auteur en tekenaar Joe Benitez heeft me verrast met dit boek. Ik zou denken dat met zo'n thema als zoeken naar de eigen oorsprong, er niet veel nieuws te halen valt. Toch weet hij het heel spannend te maken en te houden door de aantrekkelijke tekeningen en fantasievolle wezens en apparaten (denk aan bijvoorbeeld vliegende auto met vogelvleugels).

De tekenstijl is realistisch met overdrijvingen zoals de wespentaille en enorme borsten van Lady Mechanika. Toch voelt het heel erg passen bij het verhaal zelf.
Deels lijken de lijnen nooit heel strak getekend waardoor het slordig en zelfs wat laks op mij overkomt. Ik heb het vermoeden dat de strip geheel digitaal getekend is en de slordige lijnen te maken hebben met het aantal pixels waarmee de tekeningen worden weergegeven. Ik lees deze strip op een relatief grote monitor, een formaat waar het zeker niet voor gemaakt is.

Al is Lady Mechanika wat dichter bij haar eigen oorsprong gekomen, het is duidelijk dat ze nog een weg te gaan heeft. En daarom kijk ik zeker al uit naar het volgende deel.

Clarkesworld Magazine Issue 204 September 2023

Het septembernummer van Clarkworld Magazine bevat zeven science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.

Axiom of Dreams is een novella van 50 bladzijden geschreven door Arula Ratnakar. Een verhaal dat me beetje bij beetje greep. Een kansarme getalenteerde wiskundige laat een chip in haar hersenen implementeren zodat zij in haar dromen een wiskundig probleem kan oplossen. Door het gebruik van geestverruimende middelen ontstaat er een heel eigen wereld in deze chip. Dit verhaal geeft interessante ideeën over het manipuleren van mensen, wat is het echte leven, wat is een god, hoe werkt liefde, hoe ontstaat cultuur en nog veel meer. Een zeer rijk verhaal. En meestal ben ik niet zo gecharmeerd van deze lengte van een verhaal maar hier is het echt gepast.

The People from the Dead Whale liet mij met een verwonderd gevoel achter. Het is een fragment van een reisverslag met een open einde. In een wereld van overlevenden op een vijandige planeet wordt getoond waarom de voorvaderen die de oorspronkelijke aarde hebben verlaten, worden vervloekt. Het beeld van voortdurend moeten strijden om in leven te blijven, is zeer indringend weergegeven. Omdat niet wordt prijs gegeven hoe het met deze mensen is afgelopen, bleef het nog een tijd naijlen in mijn hoofd.
De Koreaanse auteur Djuna werd vertaald door Jihyun Park en Gord Sellar. Intrigerend ook dat het door 2 mensen vertaald is, iets wat ik voor zo'n kort verhaal niet bedacht zou hebben.

 

RJ Taylor heeft mij weten te ontroeren met Upgrade Day. In deze wereld kunnen mensen ervoor kiezen dat zij na hun dood geüpload kunnen worden in een service robot. Het verhaal laat zien wat de consequenties van zo'n beslissing kunnen zijn. Mooi klein verhaaltje.

 

 

 

Mijntje 1 Uit de kast - Margreet de Heer

Margreet de Heer heb ik leren kennen als de Stripmaker des Vaderlands en als co-host in de podcast Stripjournaal. Inmiddels doet zij dit alle twee niet meer maar is nog wel onstopbaar bezig met het maken van verschillende strips. En een van deze strips is Mijntje. Deze strip is gepubliceerd in de bladen Zij aan Zij en StripGlossy en dan nu eindelijk door middel van een crowdfunding ook als stripalbum.

In afgeronde verhaaltjes die precies een bladzijde beslaan leer je de biseksuele Mijntje en haar lesbische vriendin kennen. Het draait om de verschillende seksuele geaardheden en de ideeën die de hoofdpersoon zelf en haar omgeving hierover hebben. Dit komt regelmatig op verrassingen te staan en niet in de laatste plaats voor Mijntje zelf.

Ik vond het een genot om te lezen door het gemak waarmee Margreet de Heer het over seksualiteit heeft, haar personages levensecht laat zijn en met een gezonde hoeveelheid humor de onderwerpen aanpakt waar anderen nog wel eens omzichtig mee omgaan. Een strip die recht door zee gaat.

Onder professoren - Willem Frederick Hermans

Voor mijn leeslijst op school las ik de dunne boekjes Homme's hoest en Filip's sonatine maar veel begreep ik er niet van. Later las ik De donkere kamer van Damokles waar ik al meer een beeld bij kreeg, al bleef ik het gevoel houden dat me van alles ontging. Onder professoren kwam altijd op mij over als een heel dik boek en ik was bang dat ik daar ook weinig chocola van zou kunnen maken. Toch kwam ik dit boek enkele jaren geleden tegen op de Deventer boekenmarkt en vond dat ik me er ooit toch eens aan moest wagen.

Met al deze ideeën in mijn achterhoofd ben ik eraan begonnen. Ik was dan ook zeer verrast hoe makkelijk ik deze tekst kon weghappen. Er was helemaal niets moeilijks aan, eerder in tegendeel en nog herkenbaar ook. Een van de professoren krijgt de Nobelprijs voor chemie en hieromtrent ontwikkelen zich bij de mensen om hem heen allerlei meningen en bijbehorende gedragingen. Het is ook nog in de tijd van de studentenopstanden die de huldiging extra ingewikkeld maakt. Alles bij elkaar vond ik deze geschiedenis bijzonder hilarisch en heb me er kostelijk mee vermaakt.

Ik kan me van lang geleden nog herinneren hoe Willem Frederik Hermans in een oude kerk in Amsterdam West geïnterviewd werd, waar ik als student in het publiek zat. Ik vond het een vreselijke man die absoluut niet met andere mensen om kon gaan. Het lezen van Onder professoren heeft mijn mening over W. F. Hermans wel doen veranderen. Hij had een uitstekend inzicht hoe de mensen in elkaar zitten en hoe onderlinge verhoudingen werken. Plus dat hij ook nog een geweldig gevoel voor humor had. Tenminste als hij het boek zo bedoeld heeft zoals ik het gelezen heb.

Nu denk ik wel dat als ik dit boek had gelezen toen ik nog student was dat ik het niet zo begrepen zou hebben zoals ik dat nu doe. Dat geldt natuurlijk voor heel veel boeken maar bij dit boek had ik dat gevoel extra sterk omdat ik als twintiger die onderlinge verhoudingen tussen studenten en professoren nog niet zo goed had kunnen invoelen. Ik denk dat ik destijds wellicht de zijde van de studenten had gekozen en weinig begrepen zou hebben van de oudere professoren. Nu is het wellicht andersom.

Alles bij elkaar een grote verrassing.

Ganymedes 18 - samenstelling Paul van Leeuwenkamp & Remco Meisner

Dit SF-jaarboek heb ik in 2018 gekocht en ging er onmiddellijk in lezen. Nederlandse science fiction en dan in korte verhalen, nieuwsgieriger kon je me niet maken. Mijn enthousiasme werd destijds vrij snel de kop ingedrukt. Niet gewend om Nederlandstalige science fiction te lezen, kwam alles bijzonder kinderachtig en bedacht op mij over. Daarnaast waren er de spellingsfouten die mijn haren zo rechtop deden staan dat ik het boek snel op mijn plankje ongelezen boeken heb gezet in de hoop er later nog eens in te beginnen.

Lang bleef de afkeer van dit boek bestaan maar nu zo'n vijf jaar later heb ik een nieuwe poging gewaagd. Dit keer was ik zwaar bevooroordeeld over hoe slecht het zou zijn. In het begin werd mijn ergenisradar nog regelmatig getriggerd maar gaandeweg verdween dit en kwam ik er steeds meer in. Ik wende aan de Nederlandse science fiction woorden die ik in het Engels als zoete koek slik en er zaten verhalen tussen die het amateurisme overstegen. Uiteindelijk werd ik steeds enthousiaster en wel zozeer dat ik meer van deze Ganymedes-reeks wilde weten.

Het eerste jaarboek is uitgegeven door Bruna, daarna één deel door uitgeverij Diram en vanaf 2013 door Stichting Fantastische Vertellingen in haar Rare Boekjes-reeks. Hoe kan ik dit al die jaren gemist hebben? Ik dacht altijd dat er op science fiction gebied in Nederland weinig te beleven was maar daar zit ik gelukkig naast. Via Boekwinkeltjes heb ik het eerste jaarboek verkregen en ben dan ook heel benieuwd hoe in de jaren zeventig er in Nederland geschreven werd.

JIj gaat dood - Nina Blom & Margreet de Heer

De ondertitel van dit autobiografische verhaal klinkt 'Veertien jaar ziek gemaakt door haar eigen moeder' en alleen dat al, snijdt telkens weer door mijn ziel als ik dat zie staan. Dat is ook de reden dat ik het boek terwijl ik wist dat het bestond, nog een tijd in de winkel heb laten liggen. Uiteindelijk blijkt dit boek an sich niet zwaar op de hand te zijn terwijl het onderwerp dat natuurlijk wel is.

De zwart-wit tekeningen van Margreet de Heer draagt zeker bij tot het behapbaar maken van de in treurige geschiedenis van Nina Blom die opgroeide bij een moeder die haar zwaar mishandelde door haar ziek te maken en een vader die haar geestelijk mishandelde door haar alleen maar als heel lastig te benoemen en daar woedeaanvallen bij had. Nergens is het sentimenteel maar juist omdat het verteld wordt vanuit de beleving van een kind dat van nature loyaal is aan de ouders, gaat het enorm onder de huid zitten.

En wat een enorme opluchting als dan eindelijk daar de arts is die herkent wat er met Nina aan de hand is en haar bij haar ouders weg weet te houden zodat zij weer beter kan worden. Ik hoop dan ook van harte dat dit boek bij zal dragen aan het herkennen van deze vorm van kindermishandeling en er eerder ingegrepen wordt bij kinderen die dit nu dagelijks ondergaan.

Clarkesworld Magazine Issue 203 August 2023

In het Clarkesworld Magazine nummer van augustus van dit jaar staan zeven science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.

Het begint met Every Seed Is a Prayer (And Your World Is a Seed) geschreven door Stephen Case. Een mooi verhaal waarin kunstmatige intelligentie El bomen aanlegt in de wereld om deze weer opnieuw leefbaar te maken voor de mens. Maar hoe ver gaat dat?
Een interessante combinatie van klimaatproblematiek en de gevaren van kunstmatige intelligentie het werk laten doen. 

Een jongetje in een huis maakt verboden contact met een jongetje buiten het huis. Als het ouder wordt gaat het jongetje steeds meer met zijn eigen mensen binnen meedoen. In Window Boy weet Thomas Ha in een luttele 10 bladzijden een coming of age verhaal te schrijven met sterke horrorelementen in een dystopische wereld. Alleen al als ik eraan terugdenk, krijg ik de kriebels.

Marisca Pichette beschrijft in Gel Pen Notes from Generation Ship Y de bemanning van een ruimteschip dat millennia onderweg is naar een nieuwe planeet waarbij niemand ouder wordt maar men wel onvruchtbaar is. Wat gaan de mensen doen die zoveel tijd hebben? Alle talen leren die er maar zijn? En hoe voorkomen ze dat ze zelfmoord plegen? 
Alhoewel het idee niet nieuw is, toch wist dit verhaal me weer met nieuwe invalshoeken ernaar kijken.

Scratches 2 - redacteur Joost Swarte

In dit tweede nummer van Scratches is weer een zeer gevarieerde verzameling van het werk van striptekenaars uit de hele wereld weergegeven. Daarbij is niet gekozen voor de klassieke stripstijlen maar meer de ondergrondse stripbeweging. Er staat zelfs een strip van de ondergrondse stripkoning Robert Crumb in. Maar ook strips van de Nederlandse striptoppers Wasco en Tipex zijn in dit nummer opgenomen.

Ik vind het enorm inspirerend om zoveel stripstijlen te zien. Van ecoline (Brecht Evens) tot schilderijen (Tiger Tateishi) en van potlood (Ludwig Volbeda) to lithostjil (Erik Kriek). Het zien van al deze creativiteit lijkt mijn hoofd te openen voor een oneindige hoeveelheid mogelijkheden.

Ook zijn er enkele artikelen opgenomen over oudere striptekenaars. Voor mij waren dit onbekende namen. Maar nu ben ik wel meer nieuwsgierig geworden naar het werk van Frank King en Bob van den Born.

Een deel van de tekenaars waren al bij mij bekend maar een deel ook niet. En daar zitten tekenaars bij waarvan ik hoop nog meer werk tegen te zullen komen. François Ayroles is een daarvan. Strips met het simpele idee van een kiosk voor Lost and Found Loves waar iemand iets komt halen of brengen, heeft naast de interessante woordgrappen ook een diepere laag die me even liet stilstaan over wat liefde eigenlijk is. Knap gedaan.

Omdat Scratches werd gepresenteerd als een tijdschrift, heb ik jaren zitten zoeken naar de volgende uitgaves. Maar helaas is het bij deze twee gebleven. Heel erg jammer want ik denk dat er genoeg waardevols is om een tijdschrift als dit vol te krijgen. Gelukkig hebben we Ik ben Aline (https://ikbenaline.eu/) nog.

Het vervolg op het zilveren penseel winnende boek Tori! van Brian Elstak. Een boek dat ik alweer eventjes geleden heb gelezen en waarvan me bijstond dat ik het wat vervreemdend had gevonden. Geen idee of het gewenning is maar dat gevoel had ik bij het lezen van dit boek helemaal niet.

Ik werd gelijk in het boek gezogen door de sprookjesachtige geschiedenis die eerst verteld wordt. Bij het lezen had ik het gevoel dat ik voorgelezen werd, een hele fijne manier van vertellen. Voor types zoals ik met een slecht geheugen is er een samenvatting wat er in het vorige boek gebeurd is en daarmee zou je dit boek op zichzelf kunnen lezen al zou ik aanraden dat niet te doen want dan mis je toch wel veel moois.

In dit boek is de tijgerklauw met de kracht van honderd tijgers gestolen van de mensenkinderen die het van de draak in bewaring hadden gekregen. Niet gek dat ze dus er alles aan doen om deze tijgerklauw weer terug te krijgen. Op hun avonturen leren ze van alles over gangsterdieren, over hoe dieren kunnen veranderen, over trouw, over eenzaamheid en over moed en nog zoveel meer.
Het is een wonderlijke vertelling van mensenkinderen die in het dierenrijk leven waarbij de dieren wel erg veel weg hebben van menselijk handelen. Daarnaast zijn er ook mobiele telefoons en andere moderne uitspraken die lijken te botsen met al die fabelachtige beelden maar op een of andere manier weet de verteller dit zo natuurlijk weer te geven dat het helemaal niet stoort. Het geeft het juist helemaal zijn eigen sfeer.

De tekeningen van meestal krijt en potlood (als ik het goed gezien heb) vind ik ook bijzonder fraai en allemaal de moeite waard om even bij stil te staan en te bekijken. Aan de foto achterin te zien, zijn de mensenkinderen gebaseerd op de kinderen van Brian Elstak. Lijkt me best gek als je een van die kinderen bent. Als lezer leef je met deze mensenkinderen mee en ik hoopte dat het echt wel goed ging komen.

In 2022 is het derde deel uitgekomen met de naam Lobi. Deze eerste twee delen vielen in mijn brievenbus doordat ik een abonnement op DasMag had. Nu ik dat heb opgezegd omdat het me toch wat te veel boeken werd, heb ik dit derde deel gemist. Daarom gaat deze nu op mijn verlanglijst.

Queers destroy science fiction! special issue Lightspeed

In de LGBTQ-Humble Bundle uit 2016 zat dit speciale tijdschriftnummer van Lightspeed (lightspeedmagazine.com). Mijn e-boeklezer gaf aan dat het om meer dan 500 bladzijden ging en dat heeft mij al die jaren er vanaf gehouden om er aan te beginnen. Volstrekt onterecht blijkt nu.

Deze uitgave van dit Amerikaanse tijdschrift bestaat uit korte science fiction verhalen die of qua inhoud met de regenboogwereld te maken hebben of dat de auteur uit de regenboogwereld komt.

Als eerste komen de redacteuren aan het woord. Zij vertellen allen op hun eigen manier waarom ze dit een belangrijke uitgave vinden.

Vervolgens elf originele korte verhalen. Hier zitten een aantal waarlijk juweeltjes tussen. Allemaal op een heel prettige manier geschreven en er was geen enkel verhaal dat ik niet kon volgen zoals ik wel eens bij verhalen in Clarkesword Magazine heb.

Daarna twaalf originele flash verhalen. Ik had nog niet eerder van deze term gehoord en moest het dus even opzoeken. Dit blijken verhalen te zijn van minder dan 1500 woorden. Met het opzoeken van wat flash verhalen zijn, kwam ik ook sudden fiction (maximaal 750), drabble of microfiction (maiximaal 100) en six-word story (exact 6) tegen. Niet eerder had ik bedacht dat er voor verhalen van allerlei soorten lengte zoveel termen zijn. Al was ik wel al bekend met novelle.

Naast de originele verhalen staan er ook vijf herdrukken in en een hoofdstuk van een boek. Alleen dit laatste vond ik wat vager en minder boeiend omdat het geen afgerond geheel was. Maar de rest allemaal van intrigerende kwaliteit.

Vijftien auteurs zijn kort geïnterviewd. Daarvan vond ik het met name interessant wat ze over hun eigen verhaal in dit tijdschrift hadden te zeggen. Een verdieping van de beleving van wat ik net daarvoor gelezen had.

Acht non-fictie artikelen bevatte interviews met illustratoren, boekbesprekingen en essays over LGBTQ in de science fiction industrie door de jaren heen.

Het geheel wordt afgesloten met zevenentwintig korte persoonlijke essays van schrijvers van allerlei pluimage (redacteuren, interviewers, enzovoort). Juist het persoonlijke maakt deze essays de moeite waard. Ieder heeft weer zo zijn eigen beleving en invalshoek.

Een van de vragen die vaker naar voren kwam was of het in deze tijd (2016) nog wel relevant is om een nummer over dit onderwerp te maken. Als ik dan de persoonlijke verhalen lees is het helaas nog steeds heel erg nodig om aandacht voor verschillende minderheidsgroepen te vragen. Ik zat me gelijk af te vragen nu het zeven jaar later is, het nog steeds hetzelfde is. Nu denk ik aan de ene kant dat het beter is geworden maar aan de andere kant juist weer slechter. En daarom blijft het een goed idee om dit soort thema-nummers te blijven maken en te lezen.

The Expanse 4: Cibola burn

Wat valt er over deze uitstekende serie boeken nog te zeggen?

Wederom heb ik enorm genoten van alle ontwikkelingen in het universum van The Expanse. En omdat ik de televisieserie eerst gekeken heb, zijn de gezichten van de personages snel ingevuld. Ze hebben voor de televisieserie een aantal personages met elkaar versmolten en nu ik het boek heb gelezen, ben ik nog meer onder de indruk hoe knap ze dit voor de televisie hebben vormgegeven.
Ik begin wel steeds nieuwsgieriger te worden naar de delen waar de televisieserie niet meer aan toegekomen zijn. Dan zal ik alles van de woorden moeten gaan begrijpen in plaats van dat ik uit mijn geheugen van de televisieserie kan putten. Dat maakt het lezen nu wel heel erg gemakkelijk.

De vorm om de gebeurtenissen uit verschillende perspectieven te laten vertellen, blijft heel sterk. Het was slechts een keer dat er een overlappende tijd was waardoor een gebeurtenis twee keer werd weergegeven. Maar voor de rest sloot het naadloos op elkaar aan wat het lezen ook heel soepel maakte.

In dit deel is nog steeds onbekend wat de protomolecuul nu eigenlijk is, waar het vandaan komt en wat voor beschavingen er in het verleden zijn geweest die lang geleden zijn uitgeroeid maar waar niet van bekend is door wat. Dit mysterie blijft bestaan maar eigenlijk is dit alleen om een context te scheppen waarin we zien hoe de mensheid in elkaar steekt. En dat is vaak niet fraai en regelmatig zelfs schokkend. Maar nergens is het ongeloofwaardig of voor de sensatie.

Ik blijf onder de indruk en deel vijf staat alweer op mij te wachten.

I hate Fairyland Vol. 4 Sadley Never After - Skottie Young

Het laatste deel van I Hate Fairyland. Nou ja, de laatste van deze eerste reeks dan want in 2022 is er een nieuwe reeks begonnen waarbij de tekeningen niet meer door Skottie Young zelf gemaakt zijn maar door Brett Bean. Wat mij betreft had het bij deze eerste reeks mogen blijven. En ik merkte zelfs dat bij dit vierde volume dat ik het wel zo'n beetje welletjes vond. Het verhaal van het meisje dat meer dan dertig jaar Sprookjesland niet kan verlaten en van een schattig meisje in een kwaadaardig, levensgevaarlijke psychopaat veranderd is, heeft ook wel zijn grenzen.

Daarom des te mooier dat de maker Skottie Young dit ook zo gevoeld heeft want terwijl Gertude in de hel terecht is gekomen waar ze avonturen keer op keer opnieuw moet beleven, heeft Satan Het Einde in de vorm van Dark Cloudia naar Sprookjesland gestuurd. Een hele mooie vondst om een stripserie mee af te laten lopen. Natuurlijk loopt het niet recht toe recht aan maar er is wel degelijk een werkelijk einde aan het hele avontuur van Gertrude gekomen, een einde waar ik zeker vrede mee heb.

Ook in dit donkere deel van het naderende eind is er weer een kleurenexplosie die van de pagina's afspat en zijn er genoeg details in de tekeningen om de hele reeks nog eens te willen herlezen.

Hartjes deel 1 - Maaike Hartjes

Het is alweer heel wat jaar geleden dat ik Maaike Hartjes volgde via Blogger. Maar op het moment dat ze daar niet meer blogde, ben ik haar voor een groot deel uit het oog verloren. Wel heb ik nog haar Burn-out Dagboek aangeschaft en gelezen waar ik weer getroffen was door haar eenvoud en knutselvaardigheid. Nu zie ik dat zij nog steeds haar strips publiceert via internet maar nu via Facebook en Instagram, twee podia die ik zelf niet gebruik dus ik hoop dat er nog ooit een gelegenheid komt waarin ook haar hedendaagse strips via het ouderwetse drukwerk gaat worden uitgegeven.

Hartjes, deel 1, is een verzameling zwart-wit stripjes van Maaike Hartjes die oorspronkelijk in de Viva zijn gepubliceerd. Dit is alweer begin van deze eeuw geweest dus zijn deze autobiografische stripjes al meer dan twintig jaar oud. Toch heeft het nog niets aan zeggingskracht verloren. De onzekerheden en gedachtenpaden van Maaike in de stripjes zijn nu nog steeds prima invoelbaar. Het is iets gedateerd door het zich verzetten tegen de mobiele telefoon maar over het algemeen komen dit soort tijdsbeelden niet voor.
Het gaat meer over vragen 'ben ik hier niet te oud voor', 'wil ik kinderen', 'zal mijn liefje eeuwig bij me blijven' en dit verpakt met een berg humor want Maaike schuwt het niet om zichzelf in al haar denkkronkels te laten zien.

Dit boekje heb ik in 2018 met heel veel moeite op de kop kunnen tikken en ik vrees dat het moeilijk nog te verkrijgen is. Maar heb je de gelegenheid dan zou ik zeggen, gelijk aanschaffen, het is een klein juweeltje.

Clarkesworld Magazine Issue 202 July 2023

In de 202ste uitgave van Clarkesworld Magazine zijn opgenomen acht korte science fiction en fantasy verhalen, vier non-fictie artikelen en op de cover een illustratie van Sergio Rebolledo met de titel Autumn Pond.

Bijzonder vond ik te lezen over Margaret Cavendish, een 17 eeuwse auteur van wat nu science fiction genoemd zou kunnen worden. In Margaret the First and The Blazing World vertelt Carrie Sessarego over haar en ik ben verbaasd dat we niet eerder van deze Margaret gehoord hebben.

Leuk om weer een verhaal van de Nederlandse Bo Balder te lezen. Zij schreef Estivation Troubles waarin een tiener die twaalf jaar geleden weggelopen was en op ruimtereis ging, nu terugkeert waarbij haar familie inmiddels meer dan dertig jaar ouder is geworden. De vraag is of ze nu geaccepteerd zal worden door haar familie, of haar echtgenoot die van de andere stam is geaccepteerd zal worden, of ze zou willen blijven en meer van dit soort vragen. Het is een oprecht verhaal en lief waarbij toch ook maatschappelijke kwesties worden aansneden zonder dat het zwaar wordt. Ik begin benieuwd te worden of Bo Balder ook Nederlands werk heeft. Met even zoeken, heb ik (nog) niets gevonden. Misschien later nog eens proberen.

Timelock is een verhaal waarbij het mij een tijdje kostte voor ik een beeld kon vormen van wat ik aan het lezen was. Davian Aw schets in dit verhaal een wereld waarin men de tijd kan stilzetten. Dat betekent dat men kan doen wat men wil en lichamelijk niet ouder wordt. Velen kiezen er dan ook voor om in deze tijd (wat eigenlijk dus geen tijd is) te feesten met drugs, seks en rock & roll.
Er zitten ook nadelen aan. Want als je er te lang blijft kom je er psychisch ouder uit dan hoe je eruit ziet en mensen je beleven en behandelen. 
Ik vind het een erg mooie uitwerking van de uitroep 'kon ik de tijd maar even stilzetten´.

De Taiwainese, Chinese Amerikaan Kelsea Yu schreef The Orchard of Tomorrow waarin het schoonheidsideaal van de jeugd wordt bekritiseerd. In deze wereld heeft men ontdekt hoe door middel van chirurgie men zijn jeugd lichamelijk kan behouden. En door verdere behandeling met medicijnen dit verder kan handhaven. Maar natuurlijk is deze behandeling alleen voorbehouden aan de mensen die dit kunnen betalen. En zo ontmoeten twee vriendinnen elkaar na acht jaar weer. De ene heeft de behandeling allang ondergaan en de ander net. Biologisch zijn ze even oud maar qua uiterlijk schelen ze vele jaren.
Het verhaal laat heel mooi zien hoe wij tegen jeugdig uiterlijk aankijken en deze meer waarderen dan het oudere uiterlijk met alle gevolgen van dien.

 

I hate Fairyland Vol. 3 Good Girl - Skottie Young

Wie had dat ooit nog kunnen denken? Gertrude als een brave meid. 

Op het moment dat Gertrude wordt geïmiteerd door een ander meisje, besluit ze om het heel anders te gaan doen en voortaan braaf te wezen. Dat dit niet zonder slag of stoot gaat, ligt in de lijn der verwachting maar hoe dat werkelijk helemaal uitpakt, was niet hoe ik het ooit had kunnen bedenken. Skottie Young weet mij telkens weer te verrassen.

Zo ook met deel 13 waarin Larrigon, de vlieg die vanaf dag 1 Gertrude gids in Sprookjesland is, zijn achtergrond wordt weergegeven. Of dat was wat ik dacht dat het was. Ook dit kreeg weer een totaal andere wending waardoor ik alleen maar dom grijnzend kon verder lezen.

In deel 14 wordt het sprookjesthema willen trouwen met de prinses op een fabuleuze wijze op de hak genomen. En wat te denken van dat Gertrude nu eindelijk de gouden sleutel vindt waardoor zij haar weg naar haar eigen wereld terug kan vinden? Ja, daar moet een addertje onder het gras zitten want ik heb nog een volume four klaarliggen en woooooow, ook hier is weer een geweldige voortzetting van het verhaal gekomen.

De tekeningen zijn zoals altijd vol zoete kleuren zoals past in sprookjesland en wordt het gruwelijke met het zoete op een briljante manier vermengd. Opvallend dit keer dat veel tekeningen over twee bladzijden zijn uitgesmeerd. Zowel tekeningen die op zichzelf twee bladzijden bestrijken maar ook strookjes die over meerdere pagina's gaan. Deze afwisseling maakt het een nog levendigere strip.

Op naar Volume Four!

Wat je van bloed weet - Philip Huff

De naam Philip Huff bleef maar opvallen en ik wist maar niet waarom. Nu ben ik erachter dat het de naam Paul Huf is waarmee ik in de war ben, een bekende Nederlandse fotograaf. Dit is wel de reden dat ik op de Deventer Boekenmarkt vorig jaar dit boek heb opgepakt. Ik had toen ook nog geen idee dat het net uit was. Het exemplaar lag er alleen maar zo goedkoop omdat het papier aan alle kanten ingedeukt is maar zonder dat het onleesbaar is geworden.

De voorkant vind ik bijzonder uitgevoerd. Claire Witteveen heeft negen bij negen (deurvorm) rechthoekjes in wit en verschillende sterkte rood allerlei deuren/trappen/ramen getekend en wanneer je er met je vingers overheen gaat dan voel je het reliëf. Een fijne voorkant om langer naar te kijken.

Zonder ook maar iets te weten waar het boek over gaat, ben ik begonnen te lezen. Het duurde even voordat ik doorhad in wat voor heftig verhaal ik terecht was gekomen. Omdat het in de tweede persoon enkelvoud is geschreven, wist ik ook een tijd niet hoe ik dat nu moest invoelen. Door de je-vorm was het net alsof het verhaal me werd opgelegd terwijl ik dat helemaal niet wilde. Uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd en het geïnterpreteerd als iemand die dit vertelt in de je-vorm om het van zich af te schrijven en het niet te dichtbij wil laten komen terwijl hij wel degelijk de persoon is die het is overkomen.

Een jongen groeit op met zijn oudere zus en jongere broer in een gezin met twee extreem ruziënde ouders waarbij geweld niet uit de weg wordt gegaan. Deze agressie botvieren de ouders niet alleen op elkaar maar ook steeds meer op de kinderen. In het boek volgen we de jongen die dit ondergaat, ouder wordt, het huis uitgaat en worstelt met wat deze opvoeding met hem gedaan heeft.

Als lezer voelde ik voortdurend die ingehouden woede en machteloosheid zelfs in zulke mate dat ik zelf wel tegen die ouders wilde schreeuwen dat ze op moesten houden. Vooral wanneer deze ouders keer op keer laten merken dat zijzelf niet inzien dat zij verantwoordelijk zijn voor wat er met het gezin is gebeurd en dit bij de kinderen neerleggen. En het knappe van de auteur vind ik dat het nergens sentimenteel wordt of heel expliciet. Vooral dit laatste zorgde er bij mij voor dat het tijdens het lezen onder mijn huid ging zitten.  

Clarkesworld Magazine Issue 201 June 2023

Naast de gebruikelijke vier non-fictie artikelen bevat het juninummer van Clarkeworld Magazine acht korte science fiction/fantasy verhalen. Dit keer geen novelle en ik merk dat ik die ook niet gemist heb. Geef mij maar meer echt korte verhalen. 

The Moon Rabbi van David Ebenbach, . . . Your Little Light van Jana Bianchi en Mirror View van Rajeev Prasad hebben een opmerkelijke overeenkomst. Al deze verhalen beschrijven ieder op geheel eigen wijze de ervaring van een openbaring met alle drie een positieve uitkomst. Verhalen die je met een goed gevoel achterlaten maar toch ook meer zeggen dan dat.

In Vast and Trunkless Legs of Stone laat Carrie Vaughn ons zien hoe buitenaardse wezens ons zouden kunnen ervaren. Een bekend thema maar in dit verhaal heel origineel neergezet. De alien die zich kaartenmaker noemt, wil geen contact met een leider maar met een doorsnee mens niet om te onderhandelen maar om een gesprek te voeren. Ik ben geraakt door de uitwerking van dit gesprek.

Bella Han beschrijft in To Helen een wereld waarin was uitgevonden hoe we onze lijven jong kunnen houden. Door middel van operaties en injecties kunnen zij die genoeg geld hebben dit laten doen en dat is in deze wereld dan ook de norm. Het verhaal is duidelijk een kritische kijk op het jongheidsideaal en zet ook een kanttekening bij inkomensverschillen en daaruit voortvloeiende kansenongelijkheid. Interessant ook omdat het vanuit een Chineesperspectief is geschreven.

 

Clarkesworld Magazine Issue 200 May 2023

Dit tweehonderdste nummer van Clarkesworld Magazine bevat op de voorkant de zeer paarse illustratie van Arthur Haas met de titel Taking A Sample, acht korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. 

Om met dit laatste onderdeel te beginnen, het artikel Horror and Science Fiction: Genre's Evil Twins van de hand van Carrie Sessarego, zette me weer eens aan het denken over de genres horror en science fiction. Zij zet de overeenkomsten en verschillen duidelijk op een rij en weet heel beknopt weer te geven waar ieder genre op gericht is. Ik vond het leuk om iets dat ik als een vanzelfsprekendheid ervaar eens helder beschreven te zien worden. 

Naomi Kritzer heeft al vaker in Clarkesworld Magazine gestaan en begrijpelijk want haar verhalen zijn altijd helder en interessant wat idee betreft. In Better Living Through Algorithms wordt een app geïntroduceerd waardoor iedereen gelukkig kan worden. Als je doet wat de app je voorschrijft dan wordt dit zelfs gegarandeerd en dit overkomt het hoofdpersonage dan ook. Terwijl ik dit las wilde ik zelf die app wel uitproberen en dan sceptisch blijven. We laten ons leven door apps. Wat doet dit met ons? En helpt dit nu werkelijk? Heel scherp neergezet in dit verhaal.

LOL, Said the Scorpion is een verhaal van Rich Larson waarin we kennismaken met een vakantiepak. Dit is een beschermende laag om je lichaam heen zodat je niet door virussen, bacteriën of andere stoffen die schadelijk voor je zijn belaagd kan worden. Het pak bijt soms zelfs letterlijk van zich af. Het verhaal van twee mensen die in zo'n pak naar een planeet op vakantie gaan, is zeer beeldend. En het deed mij afvragen wat je als mens nu werkelijk wil beleven van de wereld.

Erg leuk gedaan vind ik Sensation and Sensibility geschreven door Parker Ragland. Twee kunstmatige intelligenties gaan naar een eetcafé en filosoferen er lustig op los over wat maakt een mens een mens en ben je ook nog jezelf als je een zintuig meer of minder hebt. Mooi kort neergezet.

De verwarde cavia - Paulien Cornelisse

Paulien Cornelisse ken ik van haar taalboeken (die ik wel aardig vond maar waar ik niet heel enthousiast van werd) en haar bijdrage aan de podcast De Eeuw van de Amateur (waar ik haar een bijzonder leuke bijdrage vind leveren door haar authenticiteit en haar kijk op de wereld). Deze dwarsligger had ik al wat langer in de kast staan maar ik durfde er niet aan te beginnen omdat ik bang was dat het tegen zou vallen terwijl ik de auteur als mens dus heel leuk vind. Eigenlijk net zoals wat ik bij Arthur Japin heb maar dat is weer een ander verhaal.

Het is vakantie, ik kan al maanden moeilijk lezen en ik dacht nou ja, dit zijn hele kleine hoofdstukjes dus dat gaat wellicht wél lukken. Het duurde even voor ik doorhad dat de hoofdstukjes niet op zich staan maar dat het met elkaar een doorlopend verhaal vormt. Een verhaal over Cavia die het dagelijks kantoorbestaan aan het overleven is. Er wordt geen duidelijkheid gegeven of Cavia nu een mens is, een cavia of een mengvorm. Mij spreekt dat wel aan. Het is een mooie manier om aan te geven hoe zij zich voelt.

Door mijn eigen ervaring op kantoor herken ik veel van wat Paulien Cornelisse beschrijft zoals hoe mensen met elkaar omgaan en de taal die er gesproken wordt. In dit laatste wordt haar liefde voor taaluitingen weer duidelijk. Maar interessanter vind ik de ontwikkeling die Cavia doormaakt. Geen grote schokkende gebeurtenissen maar Cavia van de eerste bladzijde is niet dezelfde als die van de laatste bladzijde.

Het is dan wel geen hoog literair werk maar ik vind het wel een hele krachtige schets van hoe we nu op kantoor met elkaar omgaan en daarmee ook voor een deel daarbuiten. Een interessante weergave van de huidige tijdgeest. Dus ja, verrassend wel.

I hate Fairyland Vol. 2 Fluff My Life - Skottie Young

Dit tweede deel van I hate Fairyland gaat naadloos verder op waar het eerste deel was geëindigd. Het hoofdpersonage is nu ze Fairyland niet meer kan verlaten, koningin van dit sprookjesland geworden en corrumpeert alles wat maar mogelijk is.

Wat mij betreft alles net zo briljant over de top als in het eerste deel met dezelfde humor die absoluut niet gaat vervelen. De verhaallijn waarin Gertrude nog altijd naar een weg naar de gewone wereld probeert te vinden, wist mij telkens weer te verrassen zoals bijvoorbeeld het terechtkomen in een ouderwets computerspel waar Gertrude de vijanden moet verslaan maar dit heel anders afloopt dan ik had kunnen bedenken.

Het nieuwe onschuldige personage uit onze echte wereld dat geïntroduceerd wordt, werkt als een trein. Ik voelde helemaal mee met zijn enthousiasme en naïviteit waar Gertrude natuurlijk door haar slechtheid een einde aan weet te maken. 

En wat te denken van het einde waarbij alles vergaat en Gertude in de tijd wordt teruggeworpen waarbij ze haar jongere zelf tips kan geven hoe het anders te doen! Megahilarisch.

Ik heb bewondering voor mensen die zoveel ruimte in hun hoofd hebben om dit allemaal te kunnen bedenken. En wat lijkt het me heerlijk als je dat kunt.

Als laatste nog even over de titel. Er zijn aardig wat boeken en televisieseries waarin het woord fuck wordt omgetoverd tot iets anders zoals frack (Battlestar Galactica) of frell (Farscape). In deze strip is dat fluff geworden. Bij alle gruwelijkheden die in deze sprookjeswereld worden laten zien, vind ik het nog eens extra grappig dat er niet hard gescholden kan worden.

I hate Fairyland Vol. 1 Madly Ever After - Skottie Young

Bij het openen van dit bestand had ik geen flauw idee wat er op mijn monitor zou gaan verschijnen. De voorkant was gelijk een verrassing met een kwaadaardig uitziend meisje met groen haar, bom in haar ene hand, bijl met bloed in haar andere hand en verder wat sprookjesachtige wezens die allen op een of andere manier gemolesteerd zijn.

Toch waren het de eerste bladzijden die mij deden afschrikken. Daar droop suikerzoet het verhaal van de bladzijden met een meisje dat in sprookjesland terechtkomt en de opdracht krijgt een sleutel te vinden waarmee ze door de deur kan om weer thuis te komen. Ik had bijna het bestand weer gesloten want in zoiets kinderachtigs had ik echt geen zin. Maar toen kwam de waanzin en bleef ik gebiologeerd aan mijn beeldscherm geplakt.

Het onschuldige meisje kan de sleutel niet vinden en zwerft tientallen jaren door sprookjesland waarbij ze een spoor van vernielingen achterlaat. Deze zijn zo grotesk dat het grappig wordt. De combinatie van die zoete sprookjeswereld en zoveel geweld en lelijkheid doet het voor mij heel erg goed. Even dacht ik dat het wellicht zou gaan vervelen omdat het misschien te veel hetzelfde zou blijven maar ook dat gebeurde niet. In het verhaal zelf zijn voortdurend nieuwe ontwikkelingen met de ene twist na de andere waardoor ik het ook steeds meer ging waarderen en het uiteindelijk zelfs een redelijk intelligente strip vind.

De tekenstijl is net zo grotesk en mierzoet als het verhaal. Dit is een goed voorbeeld van de meerwaarde van een strip. Er is geen ander medium waarin een verhaal zoals dit zo helder verteld kan worden. Woorden alleen zijn niet genoeg en het zijn de tekeningen die de gebeurtenissen onderstrepen.

Het eind van dit deel is meesterlijk gevonden en ik ben dan ook gelijk heel benieuwd naar het tweede deel.

I.D. : why don't you like your body? - Emma Rios

Drie mensen die hun identiteitsproblemen denken te kunnen oplossen door een lichaamstransplantatie oftewel het verplaatsen van hun hersenen in een ander lichaam. En dit alles in een context van een dystopische wereld waar aanslagen en onderdrukking dagelijkse kost is. Een sterk thema voor een science fiction strip.

De tekeningen zijn allen in wit en allerlei schakeringen rood uitgevoerd. De gezichten zijn sprekend, de achtergronden soms gedetailleerd met bijvoorbeeld boekenkasten en planten, soms meer schetsmatig. Het is plezierig om naar te kijken en leest makkelijk.

Alleen komt voor mij het verhaal niet sterk genoeg van de grond. Het roept allerlei vragen op over wat de ziel nu eigenlijk is, waar de nieuwe lichamen vandaan komen en wat voor invloed dit op de nieuwe hersenen of persoonlijkheid heeft. De dystopische context heeft verder geen invloed op de uitvoering van de operatie waardoor dit een overdreven aspect is geworden.

Uiteindelijk leest het makkelijk weg maar is ook weer snel vergeten. Ik denk dat als het langer was geweest en meer uitgediept het een prima strip zou zijn geworden.

De Bomen - A. Alberts

Een lekker dun boekje en in het Nederlands, ik dacht dat zal mijn dwalende geest toch wel kunnen behappen.

Het begint met een gezinnetje dat net is verhuisd waarbij het jongste kind, een jongetje vooral is geïnteresseerd in de bomen. Het leek vanuit zijn beleving geschreven en het riep bij mij allerlei herinneringen uit mijn eigen jeugd op. Hoe ik op die leeftijd de wereld zo open kon aanschouwen en zo vol overgave.

Tot mijn verbazing werd een nieuwe leraar in het verhaal opgevoerd en kreeg ik ook zijn beleving voorgeschoteld. Dit alles in dezelfde kinderlijke stijl. Deze mijnheer Barre verdwijnt als alcoholliefhebber weer van het toneel.

En opeens zijn we nog vele jaren verder waarbij de oudere zus in het gezin zich verloofd heeft. Mijn verwachting dat het boekje het bij het jonge jongetje zou houden die zijn eigen wereld met de bomen heeft, werd bruusk verbroken. De jongen groeide zelfs nog verder op tot 19-jarige die aan een studie rechten gaat beginnen waar hij opnieuw een ontmoeting heeft met de alcoholische mijnheer Barre.

De bomen die in het begin zo'n grote rol spelen, komen er uiteindelijk bekaaid vanaf. En de schrijfstijl blijft alsof alles vanuit een kind bezien is. Dit stoorde mij om werkelijk mee op te kunnen groeien met de hoofdpersonages.
En deze schrijfstijl deed me denken aan die van Theo Thijssen, een schoolmeester die het ons eens zal vertellen door het zogenaamd door de ogen van een kind te laten zien. Daar ben ik niet zo'n fan van. Of misschien dat het mijn dwalende geest is die het niet begrepen heeft.

Gedichte gedachten - Jan Terlouw

Dat men in vroegere tijden makkelijker gedichten kon lezen dan romans blijft mij toch een raadsel want ik vind het toch telkens weer een opgave. Dit zit 'm vooral in dat het zo kort is. Het is voorbij voor ik het weet en daarmee ook snel weer vervlogen.

Dit boek met gedichten heb ik een aantal jaar geleden van een collega gekregen op het moment dat ik na dertien jaar wisselde van team. Een klein informeel afscheid tijdens een teamoverleg. Ik was verrast dat er aandacht aan werd geschonken en nog meer dat ik een cadeaus kreeg (het andere boek was De Graanrepubliek van Frank Westerman).

Het krijgen van een dichtbundel is wel de beste manier om mij gedichten te laten lezen. Uit mijzelf kom ik er niet snel op om een dichtbundel te kopen. En deze dichtbundel was helemaal goed gekozen omdat door de rechttoe rechtaan stijl van schrijven het heel erg goed leesbaar is.

De gedichten zijn onderverdeeld in de thema's natuur, politiek. leven en liefde, leed, stad en land en als laatste levenslied en cabaret. Allemaal onderwerpen waar bijna iedereen wel wat mee heeft. De taal is helder en er hoeft niet gegist te worden wat de schrijver bedoeld zou kunnen hebben.
Dit deed me ook wel eens aan Toon Hermans denken, volkse levensgedichten. Als jongere keek ik daar minachtend tegenaan maar nu ik ouder ben, lijk ik dat beter te begrijpen en hoeft het allemaal niet meer zo ingewikkeld te zijn om interessant en van waarde te kunnen wezen.

Een enkel gedicht wist mij zelfs te ontroeren. Dwaze sentimentaliteit of pijnlijke levenservaring? Maakt het uit? Het was een aangename ervaring om Jan Terlouw zijn gedachten te mogen meebeleven.

Agent 327 Integraal 1 1966 - 1968 - Martin Lodewijk

Agent 327, een van de striphelden uit mijn jeugd. En als ik het me goed herinner dan ken ik het vooral uit de Eppo waar eerst mijn broer op geabonneerd was en daarna ik (terwijl hij over ging op de Kijk). Vele grappen zullen mij destijds ontgaan zijn omdat ik er simpelweg te jong voor was. Maar toch vond ik de avonturen spannend en de terugkerende grappen zoals hoe Agent 327 vermomd op kantoor komt, altijd weer leuk.
Nadat ik uit huis ging en mijn moeder tot mijn groot verdriet zonder te overleggen het abonnement van mijn stripblad opzegde (ik geloof dat het toen Sjors & Sjimmie of Wordt Vervolgd heette) ben ik de Nederlandse strips voor lange tijd uit het oog verloren. Maar door bladen als Zone 5300, Stripglossy en MaxiX (dat helaas alweer gestopt is) is mijn belangstelling teruggekeerd. En daarmee ook die voor Agent 327.

Zelf ben ik van 1969 dus hoe het nou eigenlijk begonnen is met Agent 327 was mij tot nu onbekend gebleven. Ik heb dan ook met zeer veel belangstelling de inleidende hoofdstukken gelezen over de tijd vóór Agent 327, de geboorte van Agent 327 en hoe het in die eerste jaren met deze strip is vergaan. Er is ook kort aandacht besteed aan alle verhalen afzonderlijk waarbij vooral verwijzingen naar die tijd uitgelicht en uitgelegd worden. Wel zo handig voor lezers in de 21ste eeuw.

Het was voor mij een grote verrassing dat de strip in deze eerste jaren uit slechts vier bladzijden per verhaal bestonden. Ik heb het niet anders dan als albumvullende avonturen gekend. En nog leuker om te merken dat die vier bladzijden heel erg goed werkte. Al begrijp ik ook wel dat Martin Lodewijk op een gegeven moment wel wilde uitbreiden om wat meer bewegingsruimte in het verhaal te creëren.

In dit eerste Integraaldeel zijn 19 Agent 327-verhalen opgenomen. Het is gedrukt op lekker stevig papier wat heel plezierig vasthoudt. En de verhalen zijn gescheiden door een afdruk van een voorkant van de Pep of een andersoortige illustratie waar Agent 327 een rol in speelt. Het ziet er zorgvuldig en met liefde samengesteld uit en dat maakt het leesgenot nog groter.

Het nadeel van de twijfel - Ype Driessen

Het was doordat ik een cadeau voor iemand zocht dat ik aan dit boek moest denken. Het leek me wel iets voor haar en bedacht me toen dat ik alleen destijds het exemplaar heb gelezen die bij boekhandels wordt aangeboden oftewel geprint en bij elkaar gehouden door een ringband. Hoogste tijd dat ik ook de officiële versie in boekvorm ging lezen.

Bij het openslaan van het boek werd ik verrast door een los blaadje dat eruit viel. Het waren de felicitaties van de uitgever. Nu herinnerde ik me weer dat ik het boek had gewonnen bij de prijsvraag tijdens de boekpresentatie via YouTube. De vraag was wat je zou doen als je de enige nog op aarde was, een thema dat in het boek meerdere malen voorkomt. Mijn antwoord was dat ik dan in alle huizen zou gaan snuffelen hoe iedereen geleefd heeft. Paulien Cornelissen die de winnaar mocht aanwijzen vond mijn antwoord zo macaber dat ze dat wel een prijs waard vond. Vandaar dat ik dit briefje vond.

Dat deed me dan ook weer denken aan dat ik zowel aan de crowdfunding voor dit boek heb meegedaan als dat ik de eer kreeg om er ook in te mogen figureren. Dit is ook de reden dat mijn naam twee keer achterin genoemd wordt. Grappig genoeg zowel mijn echte naam als mijn internetnaam. Het crowdfundingexemplaar had een tekening van Ype voorin en heb ik destijds aan een vriendin cadeau gedaan. Helaas weet ik niet meer hoe dat eruit zag. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de inhoud van het boek zelf.

Deze autobiografische fotografic novel is zoals je van Ype kunt verwachten vol zelfspot, andersoortige humor en neuroses. Dit allemaal met foto's van het echte leven in beeld gebracht waarbij er op elk plaatje genoeg is om met plezier te bekijken. Daarbij zijn het de angsten die het leven spannend maken. En tot het laatst worden we als lezer in spanning gehouden of Ype nu wel of niet met zijn vriend Nico meegaat naar Amerika. Een boek om vaker te herlezen.

Glitterbomb Vol 1 Red Carpet & Vol 2 The Fame Game - Jim Zub & Djibril Morissette-Phan

Deze Humble Bundle Leading Ladies Glitterbomb-serie speelt zich af in de harde wereld van Hollywood waarin het lijkt alsof iedereen als een dweil behandeld wordt. Dit geldt in ieder geval voor de hoofdpersoon die door een duister wezen overgenomen wordt en op een vooral met veel bloed en gorigheden wraak neemt. Eerst nog in het geniep maar weldra zeer publiekelijk.

 

Alles bij elkaar wat magertjes en niet in de laatste plaats omdat de tekeningen mij niet zo kunnen boeien. Soms kan ik personen niet van elkaar onderscheiden en is het gezicht helemaal blank gelaten alsof men geen tijd had om de tekening af te maken.

 

In het tweede deel is het een jong meisje dat beroemd wordt omdat zij de oppas was van de en public wraaknemend horrormonster. De beroemdheid stijgt naar haar hoofd maar het wraakmonster blijft in de buurt voor als ook haar onrecht wordt aangedaan. En dat gebeurt natuurlijk.
Tja, ook dit kon mij te weinig werkelijk boeien. Te veel oppervlakkigheid.

 

De twee delen bevatten op de laatste pagina's nog een aantal columns van mensen die vertellen over wat hun is overkomen in de wereld van glitter en roem, verhalen die bol staan van frustratie. Ik weet niet of dit nou de manier is om dit onderwerp aan te kaarten. 

Klimaatverdriet - Šindelka, Marek

Het derde boek dat ik van deze schrijver lees door het Das Mag abonnement. De titel stond me wat tegen omdat ik bang was voor moraliseren over het klimaat. Dat pakte uiteindelijk heel anders uit en de uitleg van de titel verraste mij zelfs doordat het alleen een keer terloops is genoemd als zijnde een van de psychische stoornissen waar de vorige generatie aan heeft geleden.

Het boek speelt zich af in een toekomst waarin door klimaatveranderingen de mensen noodgedwongen hele andere levens zijn gaan leiden en de politieke structuren ook aan verandering onderhevig zijn. Er is een continu gevoel van hitte en vochtigheid aanwezig zonder dat dit nu zo expliciet beschreven staat. Dit maakte wel indruk op me.

Wat mij minder boeide was het eigenlijke verhaal over een man die een zeldzame plant gesmokkeld heeft. Zijn achterliggende geschiedenis wordt in brokstukken langzaam prijs gegeven. Het springen in de tijd verwarde me soms en ook de perspectiefwisselingen kon ik niet altijd meteen plaatsen. Het voelde mij te veel bedacht en te weinig natuurlijk waardoor het me te weinig greep.

De vormgeving vond ik dan wel weer heel mooi met de hoofdstukken die simpelweg met een cijfer zijn aangeduid waarbij op een dubbele bladzijden organische vormen te zien zijn zonder dat het werkelijk iets is net zoals op de kaft maar dan in zwart-wit.

Hoe overleven we? - Francine Oomen

Francine Oomen heeft het weer voor elkaar gekregen: Een boek met levensinhoud gebracht in haar typische plak-knip-knutselstijl waardoor het zwaarste onderwerp er ogenschijnlijk luchtig uitziet. Door de combinatie van beeld en tekst werd ik het verhaal ingezogen en kwam de inhoud extra hard binnen. En in de schijnbaar met de hand geschreven teksten hoorde ik duidelijk de stem van Francine of beter gezegd de stemmen. Want dat is waar dit boek ook over gaat.

De titel vind ik in dat licht ook scherp gekozen. Het zijn de verschillende stemmen die we in ons leven langzaam van ons afsplitsen om achter ons te laten zodat wij verder kunnen leven. Alleen blijken deze stemmen nooit helemaal te verdwijnen behalve als je ze nog eens onder ogen komt wanneer je het wel aan kunt wat er zo in je leven heeft afgespeeld. Het verwerken van trauma. En Francine Oomen heeft het dan ook nog eens over intergenerationeel trauma oftewel de gevolgen van trauma die aan de volgende generaties wordt doorgegeven.

Ik ben zeer onder de indruk van hoe ze dit onderwerp vanuit haar eigen ervaring in dit boek heeft behandeld omdat ik als lezer de rauwe pijn kan voelen zonder dat het ergens sentimenteel wordt of op effect bejag uit is. Het is een authentieke geschiedenis die menigeen niet onbekend zal voorkomen. Daarom vind ik het mooi dat dit boek bestaat en hoop dat het veel gelezen wordt. Zo worden we met elkaar weer een beetje wijzer over het mens-zijn.

Blue Mars - Kim Stanley Robinson

Het derde deel van de Marstrilogie van Kim Stanley Robinson heet Blue Mars. De delen Red Mars en Green Mars heb ik gelezen in 2015 en 2016, voor mijn geheugen een ontiegelijke lange tijd geleden. Maar op een of andere manier wist ik nog heel goed de sfeer van deze boeken, al kon ik geen personage meer opnoemen. Voor het lezen van Blue Mars zijn de vorige twee delen niet noodzakelijk maar het geeft wel meer een verdieping van het verhaal. Als lezer heb je dan meer wortels voor waar het in dit boek op voortborduurt.

In deze behoorlijke dikke pil van meer dan 700 bladzijden worden de  verschillende facties op Mars (de rode die niets willen veranderen aan de planeet en zichzelf willen aanpassen tegenover de groenen die Mars naar hun hand willen zetten) belicht door de gebeurtenissen vanuit de verschillende personages te laten vertellen. Interessant vond ik ook hoe de achterblijvers op het bijna door de mens verwoeste Aarde worden gezien en hoe de mensheid naast Mars nog meer planeten gaat koloniseren. Dit laatste gebeurt omdat mensen niet met elkaar eens zijn en dan op een andere plek hun eigen ideeën van leven gaan ontwikkelen maar ook omdat er te veel mensen voor één planeet zijn.
Mooi vond ik dan ook de discussies over voortplanting nu mensen hun levenslengte minstens 1x kunnen verlengen en misschien nog wel langer naarmate de verouderingsremmers worden doorontwikkeld. Daarbij wordt ook aangekaart hoe het is voor mensen om zo lang te leven. Er komen levensfases die de mensheid nog niet eerder hebben meegemaakt bijvoorbeeld. En is dat uitrekken van het bestaan uiteindelijk wel zo wenselijk? Doordat ik daadwerkelijk meeleefde met de personages door vanuit hun beleving op Mars te zijn, voelde het levensecht en heeft het me meerdere keren zelf doen stilstaan bij wat ik er nou eigenlijk van vind.

Zoals ook in de andere boeken hadden de beschrijvingen van het landschap en elke stap die iemand zet van mij wel wat minder gemogen. Dat soort gedeeltes heb ik dan ook meer diagonaal gelezen.
Toch neemt het niet weg dat ik het een briljant boek vind. Juist doordat het de menselijke geest zo haarfijn beschreven heeft.

Fairlady - Brian Schirmer, Claudia Balboni & Marissa Louise

Weer een verrassing uit de Humble Bundle Leading Ladys. Jenner Faulds is de eerste en enige vrouwelijke "Fairman", een privé detective met een speciale licentie in een high fantasy wereld.  

De mysteries die Jenner oplost zijn interessant en prikkelend. In een fantasy wereld is er genoeg ruimte voor allerlei soorten magie en spectaculaire wezens met hun eigen regels en daar wordt in deze verhalen ook smaakvol gebruik van gemaakt. Zo ook het dorp waar Jenner woont dat als je uitzoomt blijkt te bestaan uit een uit elkaar gevallen harnas van een gigaridder.

Opvallend in deze strip vind ik de schitterende kleuren waar gebruik van wordt gemaakt. Deze zijn tegelijkertijd natuurlijk als dat ze fantasievol zijn. Het geeft een heel eigen sfeer aan de wereld van deze Fairlady.

Er wordt ook vaker gebruik gemaakt van de twee bladzijden naast elkaar. In een papieren boek kan dat nog wel eens verkeerd uitvallen omdat de naad een deel van de tekeningen laat wegvallen. Ik heb van dit boek een digitale versie en daardoor kon ik volop genieten van deze twee bladzijden vullende tekeningen.

Een boek geschikt voor een ieder die van strips en fantasy houdt en ook wel van mysterie. De kwaliteit van deze strip vind ik wel dermate hoog dat ik had verwacht dat er wel meerdere delen zouden zijn. Maar deze verzameling van de eerste verhalen lijken gelijk ook de laatste te zijn. Heel jammer, dit had een mooie reeks kunnen worden.