zaterdag 29 december 2018

Girl Geniuss: The Second Journey of Agatha Heterodyne Volume 2: City of Lightning - Phil & Kaja Foglio

Wat kan ik nog schrijven over deze na zoveel jaren nog steeds kwalitatief hoge steampunk webstrip? Aan de ene kant is het nog meer van hetzelfde zoals vele strips die jaren en jaren voortgaan. Maar aan de andere kant zijn de nieuwe vondsten weer zo briljant dat ik als lezer keer op keer verrast word.

Dit deel opent met het gevecht met een beestachtige trein die treinen stom vindt omdat ze alleen maar stoppen bij stations en dan weer verder over de rails rijden. Deze trein eet treinen en alles verder wat van metaal in de weg zit waarmee het zelf steeds groter en groter wordt. Natuurlijk weet Agatha een oplossing hoe dit monster te verslaan wat zoals gebruikelijk in samenwerking met veel andere wonderlijke wezens gebeurt.

Het grootste deel van dit boek speelt zich echter af in Parijs  (zie rechtsboven de steampunk versie van de Eiffeltoren). Daar zoekt Agatha naar de oplossing voor haar stad Mechanicburg die nog altijd in een tijdbubbel bevroren is. En met het binnenkomen van een nieuwe stad wordt er ook weer een heel blik met nieuwe personages opengetrokken. Soms vind ik dat wat moeilijk te volgen. Vooral als er ook nog linken worden gelegd met een paar boekdelen eerder. Mijn geheugen knarst en piept dan. Gelukkig dat de schrijvers af en toe toch nog een kleine opfrisser geven. En het zou Girl Genius niet zijn als dit altijd op een zeer natuurlijke manier gebeurt, in het verhaal van nu zelf verweven en nergens een hikkerige stop. Girl Genius leeft in volle gang voort.

vrijdag 28 december 2018

Feitenkennis - Hans Rosling

Erik van Erik schrijft schreef er over in zijn blog Hans Rosling: Feitenkennis waardoor ik weet kreeg van het bestaan van dit boek. Vervolgens had een collega van mij het boek van een andere collega te leen gekregen en vroeg of ik het wilde lezen. Nou graag, was mijn reactie. Niet veel later sprak ik de eigenaar van het boek en hij vertelde me dat hij juist van mij ooit op de TED-talks van Hans Rosling was gewezen. Grappig hoe zoiets kan gaan.

Wie bekend is met Hans Rosling zijn enthousiasme tijdens zijn TED-talks zal dan ook niet verbaasd staan bij de toon van dit boek. Het is luchtig met veel kwinkslagen en dat terwijl er een zeer serieus onderwerp wordt besproken. Namelijk de moeite die de mensheid heeft om zich te baseren op feiten in plaats van op allerlei ingebakken instincten. Instincten die handig waren in tijden dat de mens zich nog moest handhaven tegen allerlei natuurlijke gevaren maar die nu juist er voor zorgen dat mensen verkeerde beslissingen nemen. Hans Rosling laat de feiten over de wereld zien in cijfers. En dan blijkt dat het er met de mensheid een stuk beter voor staat dan de meeste mensen denken ongeacht welke opleiding of achtergrond ze hebben.


Door inzicht te bieden in die cijfers en te laten zien welke instincten ons beoordelingsvermogen foutief beïnvloeden, hoopt Hans Rosling met zijn zoon en schoondochter (die ook sterk aan het boek hebben bijgedragen) dat de mensheid andere beslissingen gaat nemen en daarmee de mensheid vooruit gaat helpen.

Tijdens het lezen werd ik voor een deel steeds blijer dat het werkelijk zoveel beter met de mensheid gaat dan ik maar had durven dromen. Toch bleef er bij mij lang nog een grote maar staan. De maar die zegt dat 1 miljard mensen die onder de armoedegrens van 1 dollar per dag leven, nog steeds wel waanzinnig veel mensen zijn die maar net overleven. Op het einde heeft Hans Rosling daar ook nog een goede draai aan weten te geven door te laten zien hoe snel (namelijk binnen 15 jaar) deze mensen ook een behoorlijk beter leven kunnen hebben.

Wat mij betreft wordt dit boek verplichte kost op school.

dinsdag 25 december 2018

Ype 7: Zonde - Ype Driessen


Soms werkt een leespauze heel verfrissend. Zo had ik al een tijdje geen fotostrips van Ype Driessen meer gelezen. Doordat ik hem wel regelmatig hoorde in De Eeuw van de Amateur, een podcast van Botte Jellema, kwam ik toch weer op het idee om een boekje van Ype uit de kast te trekken.  Deze strips zijn allemaal gratis te lezen op zijn website https://fotostrips.nl/ maar soms heb ik liever zin om met een boekje op de bank te zitten en langzaam door het leven van Ype te bladeren. Daarom heb ik op een gegeven moment alle boekjes gekocht die hij heeft uitgegeven. Er veel van achter elkaar lezen, maakt me wel eens Ype-moe maar nu het dus alweer even geleden was, ben ik weer opnieuw fan geworden.


In Zonde laat Ype zich van zijn meest menselijke kant zien met eigenschappen zoals luiheid, lust, woede, vraatzucht, ijdelheid, hebzucht en jaloezie. Dit alles uitgebeeld in foto's met tekstballonnetjes. Een van de meest briljante vondsten vind ik het tekstballonnetje dat in Nico zijn zonnebril weerspiegeld wordt. Zo is er naast de intellectuele grappen ook genoeg te genieten voor het oog.


De Afvallige Ster - Johan Klein Haneveld


Het is lastiger om minder positief over een boek te schrijven als ik weet dat de schrijver er met zoveel enthousiasme aan heeft gewerkt. En ik wil ook zo graag dat Nederlandse science fiction de moeite waard is. Helaas kan ik over dit boek niet zo aanprijzend schrijven. En de grootste reden is de schrijfstijl die op mij overkomt als pulpstijl uit de jaren vijftig. Slecht lopende zinnen, slecht Nederlands en te veel clichés.

Het lijkt alsof dit boek geen redactieslag heeft gehad. Zo kom ik zinnen tegen als "De vlammen werden langzaam lager en de vrouwen ruimten hun kookgerei weer op" en "Kun je me wat meer kunnen vertellen over jullie volk". De laatste zin kan nog verklaard worden met dat het spreektaal is maar de eerste zin is ronduit geen goed Nederlands. En dat is toch wel wat ik verwacht van een boek van bijna 19 euro.
Helaas zijn dit niet de enige voorbeelden maar wemelt het van dit soort slordigheden in dit boek waardoor ik het moeilijk vond om verder te lezen.

En dat is doodzonde want het verhaal an sich is wel degelijk de moeite waard. Het thema pesten en science fiction is absoluut origineel en de manier waarop het gebracht wordt soms iets te expliciet uitgelegd maar op andere momenten juist heel verfijnd verweven.
De hele wereld die Johan Klein Haneveld heeft geschapen, vind ik absoluut geloofwaardig en het gedrag van de personages zijn ook heel herkenbaar zoals de pester, de meeloper, de gepeste en zij die zich veilig wanen door zich afzijdig te houden. De schrijver heeft duidelijk iets te vertellen.

Nu is het nog de kunst om dit in een hogere kwaliteit opgeschreven te krijgen en dan ga ik dit verhaal aan anderen aanraden.

maandag 24 december 2018

Halleluja - Annelies Verbeke

Niet vaak ben ik zo verrast als door het eerste verhaal in deze bundel korte verhalen geschreven door Annelies Verbeke. Huilbaby, zoals dit korte verhaal heet, zoog mij gelijk in een kijk op de wereld die voor mij zowel origineel, intelligent als emotioneel is. Ik kon er zelfs zo niet over uit dat ik het heb voorgelezen aan mijn levensliefje, die normaliter niet zo warm loopt voor literatuur maar hier toch ook gelijk door geraakt was.

Het enge is dat als een eerste verhaal zo'n indruk maakt, de volgende verhalen bijna alleen maar kunnen tegenvallen. Inderdaad hebben de volgende veertien verhalen mij niet meer zo verpletterd als het eerste maar toch zijn ook deze allen stuk voor stuk de moeite waard en springen ze moeiteloos uit boven het gemiddelde dat geschreven wordt.

De vraag is wat deze verhalen zo bijzonder maken. Ik denk in de eerste plaats de originele blik waarmee het leven in deze verhalen aanschouwd wordt. En daarnaast is het volstrekt geloofwaardig. Het zijn situaties die een deel van je eigen leven kunnen zijn of dat van iemand die je nabij staat. Het gaat over hoe mensen relationeel tegenover elkaar staan en de emoties die bij het leven komen kijken. Teleurstelling, pijn, verlangen, verdriet en de liefde. Ik voelde veel herkenning en daarmee een troost niet alleen met deze gevoelens in het leven te staan.

zondag 16 december 2018

Clarkersworld Magazine Issue 147 December 2018

Het decembernummer van Clarkesworld Magazine bevat zes korte verhalen in het SFF-genre en vier non-fictie artikelen. De wonderschone illustratie is van de Franse Pascal en verliest al zijn schitterende kleuren in mijn e-reader. Dat blijft toch wel een nadeel van e-readers terwijl ik er verder met plezier elke maand dit tijdschrift op lees.

In dit nummer vond ik bijna alle verhalen meer dan de moeite waard. Zo begint het met Marshmallows geschreven door D.A. Xiaolin Spires waarin mensen de mogelijkheid hebben om die werkelijkheid om zich heen te zien die zij wensen. Dit worden mockups genoemd en zijn te koop. Wanneer dit wegvalt ziet men de akelige werkelijkheid en wat dan? Wat mij betreft een scherp neergezet beeld van hoe wij mensen selecteren wat wij waarnemen en hoe wij omgaan met dat wat daar niet in past.
Het tweede verhaal is Bringing Down the Sky geschreven door Alan Bao. Hierin wordt een wereld geschetst waarbij de lucht zo zwaar vervuild is dat het de rijken zijn die schone lucht kopen en de armen dit met gevaar voor eigen leven hoog uit de bergen halen. Woooow, weer een idee die ons huidige wereld nog eens even heel scherp weet neer te zetten. Precies wat ik in science fiction zo kan waarderen.
When We Find Our Voices laat een andere crisis op de wereld zien. Eleanna Castroianni toont ons een werkelijkheid waarbij verschillende soorten wezens van elkaar afhankelijk zijn wat voortplanting betreft en wat onderdrukking van de zwakkeren dan doet. Voor de verschillende wezens kun je als lezer invullen wat je wil en je krijgt een klassiek bevrijdingsverhaal. Het is de setting die het zo speciaal maakt.

In het interview 37 Rejections, Language Obsessions, and Dance: A Conversation with Rich Larson door Chris Urie maakte ik voor het eerst kennis met dansvorm kizomba. Ik had er nog nooit van gehoord, laat staan iets van gezien. Door de YouTube-link in het interview heb ik zeker een uur gebiologeerd zitten kijken. Nooit gedacht dat ik door dit tijdschrift nog eens met een nieuwe vorm van dans in aanraking zou komen.



zondag 9 december 2018

Clarkesworld magazine Issue 146 November 2018


Een zeer internationaal nummer van Clarkesworld Magazine met dit keer bijdragen uit Niger, Argentinië-Brazilië, Amerika, China, Canada en de illustratie is uit de Oekraïne. Zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

Eerlijk gezegd raakten de korte verhalen mij niet zo. En dan vind ik het moeilijk om te bepalen of dat aan mij ligt of aan de verhalen zelf.

De twee verhalen die mij wel aanspraken, hebben alle twee met de dood te maken.
Madeline Ashby schreef Death on Mars waarin kanker en euthanasie in een ruimtereis naar Mars wordt beschreven. En dan vooral vanuit beleving van de medereizigers. Interessante keuze om dit thema in zo een context aan te snijden. Het is een omgeving waarin niemand weg kan en iedereen met iedereen te maken heeft. Geen ontsnappen mogelijk. En dan kijken of je met de keuzes van anderen je kunt verzoenen. Juist het niet wegkunnen, het bijna niet van het voldongen feit af kunnen leiden, maakt het zo mooi. Want niemand ontkomt aan de dood van anderen en zichzelf.

In A Catalogue of Sunlight at the End of the World geschreven door A.C. Wise is het de hoofdpersoon die alleen op de aarde zal sterven. Maar voordat het zo ver is schrijft hij zijn herinneringen op gericht aan zijn overleden vrouw om ze de ruimte in te sturen achter zijn kinderen aan die met de rest van de mensheid op zoek zijn gegaan naar een nieuwe aarde. Een plek waar de zon niet meer zal schijnen en het licht nooit meer zal zijn zoals wij op aarde gewend zijn. Een verhaal vol afscheid, veranderingen en onzekerheid wat de toekomst gaat brengen. Hoe dichter kun je staan bij het dagelijks leven?

Mark Cole bespreekt in het artikel Melon Farmers! Science Fiction Stumbles on the Way to the Theater de geschiedenis van science fiction films in de bioscopen en de vele verschillende versies die er gemaakt zijn van films voor verschillende publieken. Ik had er geen idee van dat sommige voor ons SF-liefhebbers bekende films zulke dramatische geschiedenissen hebben. Alleen daarom al de moeite waard om te lezen.

zondag 2 december 2018

Andy feitelijke fictie, de vele levens van Andy Warhol - Typex


Het was de podcast De Eeuw van de Amateur die mij van het bestaan van dit boek bewust maakte. Het enthousiasme van Ype Driessen en de podcast met Typex als gast deed mij al besluiten dit boek ooit een keer te kopen maar directe actie vond ik niet nodig. Enkele weken geleden was ik in Rotterdam en toen kon ik het niet laten de boekhandel v/h Van Gennep binnen te lopen. Deze had een dikke stapel Andy's voor het grijpen liggen waardoor het mij duidelijk was dat ik het nu moest kopen.

Een gekocht boek blijft bij mij nog wel eens jaren in de kast staan maar met Andy ging het anders. Ik hoorde Ype zijn aanprijzingen voortdurend nagalmen in mijn oor en dus ben ik er gelijk in begonnen. Zoals op de achterkant staat is het geen boek om snel te lezen. Het bestaat uit tien delen en een deel per keer lezen is meer dan genoeg. Dit geeft al zoveel indrukken met zoveel mensen en zoveel visuele prikkels dat het lekker is om daar eerst even op te kauwen voor het verder gaan.


Alhoewel ik zeer van moderne kunst houd, ben ik van Andy Warhol nooit fan geweest maar ik heb ook geen hekel aan wat hij heeft gemaakt. De persoon zelf heeft mij wel geïntrigeerd. Zoals er over hem werd bericht in de media en over hem werd gezongen door John Cale & Lou Reed op de CD Drella, deed het mij altijd al vermoeden dat het geen doorsnee mens is geweest.
Typex heeft Andy zijn leven getoond aan de hand van allerlei indrukken. Alleen aan het begin van elk deel worden 12 personen in Andy zijn leven beschreven maar verder wordt er helemaal niets uitgelegd en heb je als lezer het te doen met de impressies die worden voorgeschoteld. Naar mijn beleving werkt dit zo gigantisch goed. Als lezer word je in het leven van Andy gezogen en kan niet anders dan willoos al dat geworstel mee te maken. Al die feesten, al die mensen, al die drugs en al die verwachtingen. En daar tussendoor bewoog Andy zonder dat hij er nu werkelijk helemaal deel van leek uit te maken. Altijd alleen ondanks al die mensen. Ja, ik geloof dat dit het sterkste gevoel is dat me door dit boek is bijgebleven. Die eenzaamheid.

De tekenstijl van Typex is zo briljant dat ik niet weet hoe dat te kunnen omschrijven dat ik er ook werkelijk recht aan doe. Het verrast in elk deel weer opnieuw met een nieuwe stijl en andere kleuren. Dat het boek een zilver-op-snee heeft zegt eigenlijk al genoeg.

Drift - Bregje Hofstede

Sommige boeken hoef je niets over te zeggen, die hoef je alleen maar te lezen. Dit vind ik zo'n boek. Een boek met ervaringen om met mee te ervaren zonder dat er ook maar iets expliciet uitgelegd hoeft te worden. Het is het leven dat beschreven wordt en hoogstwaarschijnlijk niet het leven van de lezer zelf maar toch is het aan alle kanten herkenbaar in de dagelijkse worsteling met het zijn. Drift.

Zonder dat ik op de inhoud in wil gaan, wil ik nog wel wat zeggen over de vorm. De chronologische opeenvolging van gebeurtenissen wordt doorsneden met fragmenten uit een boek dat de hoofdpersoon zelf heeft geschreven. Een boek waarin meer over de jeugd van de hoofdpersoon wordt weergegeven. Deze boekfragmenten vond ik nog intrigerender dan waar de hoofdpersoon in het heden mee worstelt. Het heeft iets aandoenlijks maar is ook rauw. Wellicht dat het om een kind gaat dat het bij mij heftigere gevoelens opriep dan die opkwamen bij de volwassen vorm die inmiddels al veel meer afstand heeft leren te bewaren tegen dat wat het leven is.

In ieder geval een boek dat ik nog wel eens wil herlezen. Nog eens door al die dagen gaan, ook al weet ik de uitkomst. Dat maakt niet uit want dat is niet waar dit boek omgaat. Het is om te ervaren, niet meer, niet minder.

zondag 18 november 2018

Stemmen Het geheim van het Koninklijk Concertgebouworkest - Judith van der Wel


Enkele jaren geleden gaf Judith van der Wel voor leidinggevenden op mijn werk een lezing  naar aanleiding van dit boek en dan met de nadruk op hoe de verschillende groepen als een groot geheel moeten samenwerken om tot het beste resultaat te komen. Haar verhaal was zeer onderhoudend met name door de levendige voorbeelden die ze gaf over bepaalde groepen musici en wat ze van elkaar dachten. Dit was dan ook wat ik verwachtte in dit boek aan te treffen. En deze verwachting bleek niet uit te komen.

Dit boek staat vol met verwijzingen naar historische gebeurtenissen die met het concertgebouworkest te maken hebben en zo worden er ook behoorlijk wat componisten en dirigenten uit het verleden aangehaald. Van een deel had ik nog nooit gehoord waardoor het verhaal me nogal eens ontging en ik alleen maar vreemde namen zag staan.

Interessant vond ik wel de persoonlijke gesprekken die ze met een aantal hedendaagse orkestleden heeft gevoerd. Daaruit komt onder andere naar voren hoe hard het werken is in zo'n concert en dat als je niet bijna alles voor de muziek wil geven, je dit niet vol gaat houden.
Soms werd wel eens een bepaalde eigenschap verbonden aan musici die voor een bepaald instrument hadden gekozen zoals bijvoorbeeld dat koperblazers mensen zijn met een grote mond. Maar dit was maar heel spaarzaam en al helemaal in vergelijking met haar lezing. Ook kwam het ondanks de verschillen tussen de orkestleden het samen een geheel worden, wat mij betreft in het boek ook niet zo uit de verf. Veel meer de opmerking dat het samen een geheel moet worden, is het niet.

De heldere schrijfstijl maakte dat het wel makkelijk te lezen was. En ik heb wel het gevoel meer een idee gekregen te hebben wat er allemaal bij zo'n groot beroemd orkest komt kijken. Alleen was dat dus niet waarom ik het wilde lezen en over die teleurstelling kwam ik niet heen tijdens het lezen.

vrijdag 16 november 2018

Clarkesworld Magazine Issue 145 October 2018


Zoals op het plaatje hier links te zien heeft de Clarkesworld Magazine van oktober dit jaar weer een schitterende coverillustratie. Dit keer gemaakt door Pat Presley.  Een illustratie die makkelijk een waardige poster voor aan de muur kan zijn.
En verder naast de vier non-fictie artikelen maar liefst zeven korte verhalen waarbij het in totaal aantal bladzijden van 150 is overschreden. Naast dat de verhalen wat langer lijken te worden, zijn het er ook steeds vaker wat meer.
Ik vind het heel leuk om elke maand een aantal van dit soort korte verhalen te lezen maar heel eerlijk gezegd wil ik ook ruimte houden voor nog ander leesvoer. Dus wat mij betreft is dit wel zo'n beetje het maximum dat ik graag wil lezen in een tijdschrift. Tijdschriften vind ik sowieso al een beetje lastig omdat ik eigenlijk niet te ver achterop wil raken maar ook niet geregeerd wil worden door de bladen waar ik een abonnement op heb. Het blijft schipperen met de leestijd.

Dit keer vond ik alle verhalen zeer de moeite waard. Drie wil ik er uitlichten.

Thirty-Three Percent Joe heeft Suzanne Palmer vanuit verschillende perspectieven geschreven namelijk vanuit Joe en vanuit zijn kunstmatig intelligente lichamelijke onderdelen. In het begin vond ik dat een beetje flauw overkomen en moest denken aan een slapstick-sfeer. Maar gaandeweg werd het verhaal steeds realistisch emotioneler en leer je als lezer Joe werkelijk kennen. Interessant gedaan.

Aliette de Bodard heeft een heel ander soort verhaal geschreven genaamd In Everlasting Wisdom. De titel is de naam van de grote heerser over de mensheid. Een parasiet in de mensen maakt dat er een eeuwige vrede is op aarde. Maar o, wat te doen als de groter heerser verdwijnt/sterft? Het verhaal deed me heel erg denken aan Noord-Korea door het strak regelende regiem, de gedachtemanipulatie en een mensheid die zichzelf bijna dood hongert. Ik vind het altijd mooi als er iets van de huidige tijd in een science fiction verhaal is terug te vinden. En dan eens zien of je er een andere kijk op kunt krijgen.

In The Falls: A Luna Story geeft Ian McDonald ook zo'n spiegel van onze huidige tijd. Dit door het op de maan af te laten spelen waar een moeder naartoe geëmigreerd is en haar dochter daar is geboren. Het verschil tussen de twee generaties in hoe zij zich voelen op de plek waar zij leven, wordt door het leven met een andere zwaartekracht dan op aarde, heel scherp neergezet. Wie weet dat het wat begrip voor emigranten kan opleveren. 


zaterdag 3 november 2018

Anna Karenina - Lev Tolstoi

Het was Lalagè die mijn belangstelling voor de Russische literatuur opnieuw aanwakkerde door voor te stellen Anna Karenina gezamenlijk te lezen. Daarvoor heb ik eerst wat rondgekeken welke vertalingen er zijn en besloot voor de allernieuwste te gaan namelijk die door Hans Boland.

Dit blijkt een vertaling die het lezen van deze oorspronkelijk Russische tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Ergens vind ik het wel jammer dat deze vertaler er voor gekozen heeft niet alle verschillende koosnaampjes voor de personages te gebruiken en het bij zeer herkenbare namen te houden. Ik vind al die namen altijd wel zo zijn eigen charme hebben. En met welke naam je iemand aanspreekt zegt ook heel veel over wat iemand voor je betekent. Maar verder leest deze vertaling heerlijk weg zonder dat ik het idee heb dat er veel van de Russische sfeer verloren gaat.

En dan de inhoud zelf. Ik heb enorm genoten van de vele verschillende personages die zonder enige moeite uit elkaar te houden waren. Al die dagelijkse zorgen, overwegingen op sociaal en politiek gebied en natuurlijk de liefde. Ieder leeft zo vanuit zijn eigen motieven en Tolstoi heeft dat in mijn ogen zo empathisch beschreven dat ik voor iedereen wel sympathie dan wel op zijn minst begrip kan opbrengen.

De afwisseling van romantische gebeurtenissen met meer politieke of levensbeschouwelijke uitweidingen maakt het voor mij een compleet boek. Juist ook omdat het geschreven is eind 19de eeuw, in een tijd van de afschaffing van de lijfeigenen in Rusland, werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld met hoe dat dan geweest zal zijn. Een authentiek kijkje in het verleden met bijvoorbeeld discussies over of het wat opbrengt wanneer de armen onderwijs krijgen. Een discussie die nu niet meer kan bestaan.

Waar ik me nog wel over verwonder is waarom dit boek Anna Karenina heet. In mijn ogen is zij slechts een van de spelers van het hele gebeuren dat leven in de hogere klassen in Rusland heet. Wat dat betreft had het ook een veel algemenere titel kunnen krijgen zoals een van zijn andere beroemde boeken, Oorlog en Vrede.

Met ongelooflijk veel plezier heb ik dit boek gelezen en wil Lalagè dan ook zeer hartelijk danken voor haar initiatief om dit gezamenlijk te doen. En ik sluit zeker niet uit dat ik dit boek in de toekomst nog wel eens ga herlezen.


zaterdag 20 oktober 2018

Saga 2 - Brian K. Vaughan & Fiona Staples

Saga, een Amerikaanse stripserie met in de hoofdrollen twee geliefden afstammend van tegen elkaar oorlogvoerende rassen. Een vrij klassiek gegeven. De uitwerking is echter zo fantasierijk en dat niet op de laatste plaats door de tekenaar, Fiona Staples.

Het eerste deel had me al deels betoverd maar met dit tweede deel ben ik volledig in trans geraakt. Een aantal maal ben ik zo verrast door de tekeningen dat ik mijzelf hardop iets hoorde uitroepen. Zoals bij een scène die zich afspeelt in een bedreigende wereld maar waar het even duurt voordat duidelijk wordt wat de dreiging is. Bij het omslaan van de bladzijde staat daar opeens een enorm drieogig monster met een enorm mannelijk geslacht vol wratachtige uitstulpsels en in een hand een enorme bot dat hij gebruikt als slagwapen.

Verderop werd ik geabsorbeerd door het beeld van twee wezens die lijken op mensen maar waarbij er niets op de romp staat, de tepels ogen zijn en uit de navel een tong steekt. Niet eerder had ik dit zo getekend zien worden en mijn hart ging sneller slaan van zoveel fantasie en de prachtige uitwerking daarvan.

In het verhaal zelf zit ook enige karakterontwikkeling bij de hoofdpersonages plus dat er meer achtergrond wordt geschetst van hoe de geliefden elkaar ooit gevonden hebben.
Wat mij betreft geldt voor zowel het verhaal als de tekeningen dat het meer dan de moeite waard is om hier je tijd in te steken.

maandag 15 oktober 2018

Clarkesworld Magazine Issue 144 September 2018

In dit septembernummer zes korte verhalen van ieder rond de twintig bladzijden en vier non-fictie artikelen.

Bij het eerste verhaal twijfelde ik nog of ik wel lid wil blijven van dit maandelijkse tijdschrift. De laatste tijd vond ik de verhalen wel aardig maar werd er niet wild enthousiast van. Na het lezen van het tweede verhaal van dit nummer begon ik toch weer geïnteresseerd te raken. En bij het derde verhaal, Dandelion geschreven door Elly Bangs was ik alweer om. In dit verhaal is het een archeologische vondst die drie generaties onderzoekers beïnvloedt doordat zij blijven onderzoeken wat het is en wat dit doet met hun relatie onderling. Daarnaast gaat het ook nog over de hoop of juist doem voor de mensheid in de toekomst. Van alles in een kort verhaal waarbij ik als lezer ook weer even met mijn neus wordt gedrukt op de mogelijke reacties van de mensheid op het onbekende.

Luo Longxiang maakte me weer enthousiast met The Foodie Federation's Dinosaur Farm. Dinosaurussen die opnieuw tot leven zijn gewekt om te houden als vee voor de vleesindustrie. Je moet er maar opkomen. De filosofie van de dinosaurussen zelf is nog boeiender. Lezen dus.

In de The Mighty Slinger geschreven door Karen Lord en Tobias S. Buckell krijg je als mensheid hoop omdat het laat zien hoe het vertrouwen in een samenwerkingsverband op zeer lange termijn uiteindelijk tot het goede gaat leiden. Misschien wat erg romantisch bedacht maar toch blijft het spannend tijdens het lezen.

En ook het laatste verhaal, Mayfly door Peter Watts en Derryl Murphy deed mijn ouderwetse science fiction hart weer harder kloppen met een echtpaar dat een artificieel kind opvoedt. 

Een prima editie om mij niet meer te doen twijfelen dat dit blad verhalen van hoge kwaliteit brengt en mijn belangstelling voor het genre science fiction en science fantasy nog steeds niet tanende is.

zondag 14 oktober 2018

Vroege Werken - Jan Postma


Dit boek bestaat uit essays. Ik wist niet goed wat ik me daarbij voor moest stellen dus zocht ik het op. De wiki zegt: "Een essay is een beschouwende prozatekst of een artikel over een we­ten­schap­pe­lijk, cul­tu­reel of fi­lo­so­fisch on­der­werp, waarin de schrijver zijn persoonlijke visie geeft op hedendaagse verschijnselen, problemen of ontwikkelingen. Het is afgeleid van het Franse woord 'essai', wat zoiets betekent als probeersel of proeve."


Dit boek voelt inderdaad aan als een verzameling probeersels. En hoe ik mijn best ook deed, stuk voor stuk vond ik ze oninteressant. Heel even leek het dan ergens heen te gaan maar al snel verdween de gedachtenlijn weer in zoiets vaags of iets dat schijnbaar niets met het voorgaande te maken had, dat mijn aandacht alweer verslapte. De schrijfstijl is beschouwend maar ook weer niet beschouwend genoeg en vervolgens wordt het persoonlijk maar dan zonder werkelijk gevoel. Voor mij voelde het allemaal als net niet.


Na tweederde van het boek overwoog ik te stoppen met lezen. Ik bedacht me dat ik dit boek hierna toch weg ging doen en dat was de reden om toch verder te lezen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Want opeens werd ik geraakt door de essay met de titel 'Situaties & Verhalen', ondertitel 'Over Tino Sehgal'. Het onderwerp heeft zeker mijn belangstelling, moderne kunst. De omgeving, het Stedelijk Museum in Amsterdam, draag ik ook een warm hart toe. En dan de beschrijving van de ontmoetingen met de mensen die zich zo onverwachts blootgeven aan een onbekende. De schrijfstijl bleef wat afstandelijk maar de inhoud vond ik zo spannend dat dit me bij dit essay niet kon storen. Het was alsof ik zelf aan die kunstwerken deelnam.

Deze ervaring maakte het doorlezen in dit boek zeker de moeite waard maar ik vrees dat ik niet nog iets van deze schrijver ga lezen.

zondag 30 september 2018

The View from the Cheap Seats - Neil Gaiman


Een boek van de hand van Neil Gaiman vol met voorwoorden voor boeken van andere auteurs, bespiegelingen op gebeurtenissen en teksten voor speeches van allerlei verschillend soorten bijeenkomsten. Ik vroeg me af of dat nu eigenlijk wel boeiend kon zijn. Meestal lees ik wel voorwoorden in boeken maar die ben ik vaak gelijk weer vergeten en heb wel eens overwogen om ze maar eens over te slaan, iets dat ik bij een herlezing meestal wel doe. Bespiegelingen kan ik vaak wel waarderen. Maar met teksten van een speech voor een gelegenheid waar ik verder niets mee heb, had ik dan weer meer mijn twijfels.

Tot ik begon te lezen.

Eerst was het wel even inkomen want de meeste stukjes zijn niet meer dan een paar bladzijden en dan kan het wat vluchtig worden. Maar na verloop van tijd kreeg Neil Gaiman me toch te pakken.

Niet zo zeer om de onderwerpen of de schrijvers waar hij het over heeft. Een deel van de schrijvers ken ik wel en een deel niet. Maar dat maakte allemaal niet uit. Het is het enthousiasme, de passie en de oprechtheid waarmee Neil Gaiman over zijn onderwerpen schrijft waardoor ik zelf ook weer moed krijg in het leven. Hij roept niet dat het leven geweldig is maar hij laat zien wat er geweldig aan kan zijn. En die ervaring maakt mij telkens weer opnieuw blij. Oftewel een boek vol oppeppers.

A Study in Emerald - Neil Gaiman & Rafael Albuquerque


A Study in Emerald, welke Sherlock Holmes-liefhebber kent het verhaal niet? En dat is precies waar Neil Gaiman mee speelt in deze verstripping van het beroemde verhaal. Meer daarover zeggen neemt het leesplezier weg, dus laat je verrassen.

De tekeningen van Rafael Albuquerque hebben een waterverfuitstraling. Een stijl waar ik niet heel warm van word maar ik besef heel goed dat dit een zeer persoonlijke smaak is. De tekeningen voldoen verder prima wat betreft het uitdrukken van het te vertellen verhaal.

Een cadeautje zijn de zogenaamde advertenties aan het begin van elk hoofdstuk. In eerste instantie lijken het promotieposters om een bepaald product aan de man te brengen en dat alles in de stijl van eind 19de eeuw. Maar als je de tekst goed leest dan is er meer aan de hand.

Kortom een strip om onder de loep te houden.

zondag 9 september 2018

Transmissions 4 - Matt Dixon


Het e-magazine Clarkesworld Magazine  heeft elke maand een nieuwe illustratie op de voorkant. En zo leerde ik het werk van Matt Dixon kennen. Via zijn eigen website kwam ik in aanraking met zijn Transmissions-illustraties. En op het moment dat hij een kickstarter begon om het vierde boek te kunnen financieren heb ik gelijk ingeschreven. Zo viel bij mij Transmissions 4 in de brievenbus.

Veertig bladzijden met in kleur de tekeningen van ontroerende robots in schijnbaar alledaagse situatie. Juist omdat het aandoenlijke robots zijn roepen de meeste illustraties gevoelens van ontroering of schattigheid op. Dit maakt het zeer aangenaam om naar ze te kijken.

Daarom was het ook niet moeilijk om me in te schrijven voor de kickstarter Transmissions 2019 maandkalender.

De Literaire Kring - Marjolijn Februari

Nog niet eerder had ik van deze auteur gehoord en in mijn koopgraagte op de Deventer boekenmarkt van vorig jaar leek me dit wel wat om uit te proberen. Helaas is het heel vies tegengevallen en er waren zelfs momenten dat ik me verveelde waarbij ik stukken tekst ging scannen in plaats van lezen. Dat is wel een heel slecht teken.

Al heel snel vond ik het allemaal nogal cerebraal geschreven oftewel recht uit het hoofd waarbij het hart is vergeten. Het verhaal is vanuit verschillende personages geschreven maar er is er geen een die echt voor mij is gaan leven. Allen bleven instrumenten om tot een bepaald punt te komen.
En even lijkt het bijna op een te ontrafelen geheim te komen maar ook dat loopt met een sisser af omdat er niet werkelijk een geheim is.

Op de achterflap staat geschreven dat dit de grote Nederlandse roman over de weldenkende klasse is. Misschien doet mij dit te veel denken aan de sfeer in 't Gooi waar ik ben opgegroeid. Misschien is die kou die van alle personages afkomt wel expres zo geschreven. Mij kon het helaas niets doen. Zelfs de walgelijke mensen riepen niet werkelijk walging op. Zoals ik in het begin al schreef was de enige emotie die het boek bij me opriep verveling. Dus voor mij niet voor herhaling vatbaar.

Clarkesworld Magazine Issue 143, Augustus 2018

Clarkesworld Magazine van augustus bevat zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.

Zo schrijft Neil Clarke in Editor's Desk: Oh, the Horror of it All! dat het hem al was opgevallen dat hij de laatste jaren nooit een horrorverhaal uitkoos om in dit blad te plaatsen. En inderdaad zo lang ik dit blad lees en dat is vanaf 2013, heb ik nog nooit een puur horrorverhaal gelezen. En nu maakt de editor bekend dat dit genre ook niet meer in dit blad gaat verschijnen. Mooi zo want ik ben nooit fan van dat genre geweest.

Nog een artikel waar ik van genoten heb, is Mary and the Monster: The Life of Mary Godwin Shelley geschreven door Carrie Sessarego. En de titel zegt het al, het leven van de schrijver van Frankenstein. Ik kende wel de ontstaansgeschiedenis van dit verhaal maar had er geen idee van wat voor een leven vol dood Mary Shelley heeft doorstaan. In dat licht voelt het wekken van de doden opeens heel nieuw aan.

En wederom is het een verhaal van Robert Reed dat mij gelijk aansprak.  Het is het derde verhaal van dit nummer en de twee verhalen ervoor vond ik wel aardig maar had ik net zo goed kunnen missen. Met Kingfisher was er na enkele zinnen lezen gelijk de herkenning van de hand van een meesterschrijver. En waar dat nu in zit, kan ik niet aanwijzen. Het lijkt wel alsof deze schrijvers geen rommel kunnen maken en alles wat ze schrijven onmiddellijk goud wordt. Maar het kan ook dat de verhalen er voor niet van zulke hoge kwaliteit waren dat deze er daardoor extra uitspringt. Ik durf niet te zeggen wat het is. In ieder geval is dit een aanrader. Ontdek zelf maar waarom.

En dan wil ik nog even aandacht schenken aan The Privilege of the Happy Ending geschreven door Kij Johnson. Het leuke van dit sprookjesachtige verhaal is de schrijfstijl. Regelmatig wordt er commentaar op het verhaal zelf geleverd. Hiermee word je als lezer er nog eens op gewezen dat het om een verhaal gaat maar zodra ik verder las, was het alweer de werkelijkheid. Het zijn met name de personages die slechts een kleine rol in het verhaal hebben die op een grappige manier becommentarieerd worden. Op het einde krijg je als lezer ook nog instructies mee maar eigenlijk wordt er iets anders tegen je gezegd. En dat is precies wat deze manier van vertellen interessant maakt. Want wat wil de verteller nu echt zeggen?



maandag 3 september 2018

Dschiheads - Wolfgang Jeschke


Een Duitstalig boek en dat is uiteindelijk de enige reden waarom ik het heb uitgelezen.
Ooit gekocht toen ik een keer in Duitsland was en ik het leuk vond om een Duitstalig science fiction boek op de kop te tikken. Omdat ik al die schrijvers niet ken, was het achterflappen lezen om een keuze te maken. Dit boek leek het meest science fiction tussen de verder meer fantasy-achtig lijkende boeken. En science fiction is dit boek zeker.

Het heeft ook nog een interessant uitgangspunt namelijk de bemanning van een neergestort ruimteschip ontwikkelt zijn eigen maatschappij op een leefbare planeet. Het wordt een op zwaar religieuze basis gebaseerde maatschappij met een duidelijke hiërarchie en scheve machtsverhoudingen. Een behoorlijke tijd later komen mensen deze planeet bezoeken en onderzoeken. En dit had op allerlei interessant mogelijke manieren kunnen uitpakken maar het werd een verhaal met alleen maar lege clichés.

Ook was ik niet gecharmeerd door de vertelstijl. Zo wordt er plompverloren halverwege het boek van twee personages hun achtergrondgeschiedenis verteld. Er is geen enkele aanleiding toe en het voelt alsof de schrijver nog even wilde benadrukken waarom de personages bepaalde politieke opvattingen hadden. Het voelt als slordig schrijven.

Een boek in het Duits lezen doe ik eens in de paar jaar en daarvoor was het wel een goede ervaring want ik kon het redelijk goed volgen zonder voortdurend naar een woordenboek te hoeven grijpen. Oftewel het is geen moeilijk Duits. Maar een beetje meer inhoud was wel leuk geweest.



maandag 27 augustus 2018

Concept M - Aafke Romeijn

Het begon met de podcast van De Eeuw van de Amateur waar Aafke Romeijn te gast was. Voor die tijd had ik nog nooit van haar gehoord. De manier waarop zij sprak en wat ze zei, maakte me nieuwsgierig wat voor boek zij had geschreven. Ook niet in de laatste plaats omdat het om Nederlandse science fiction gaat, iets waar niet veel van bestaat. Ik zette het op mijn wensenlijstje.
De vakantie bracht mij in verschillende Nederlandse plaatsen waarbij ik het ondanks de vele ongelezen boeken die ik nog heb liggen, het niet kon laten om de plaatselijke boekhandel te bezoeken. En daar in Hoorn lag dit boek Concept M mij toe te roepen om het te kopen. Nog opmerkelijker is het dat ik er ook bijna gelijk in begonnen ben. Iets dat ik maar zelden doe bij een pas gekocht boek.

Nederlandse science fiction heeft altijd het gevaar dat allerlei technisch futuristische termen belachelijk en gemaakt klinken. Daar heeft dit boek geen last van. Het speelt zich dan ook af in de nabije toekomst en in een herkenbaar Nederland alleen met dit verschil dat in de jaren vijftig een ziekte de samenleving in is geslopen die in de loop der jaren zich steeds meer uitbreidt en daarmee steeds meer van de hele samenleving vraagt. Uiteindelijk beheerst deze ziekte het hele politieke klimaat en de vraag is hoe lang het nog zo door kan gaan.

Een fascinerend thema dat niet weinig aan onze huidige samenleving refereert en me dan ook regelmatig deed laten nadenken over waar wij nu met zijn allen mee bezig zijn. Er is echter een moment in het boek dat zo letterlijk lijkt op wat er echt is gebeurd dat het me uit het verhaal haalde en aanvoelde als een domper. Gelukkig bij doorlezen kon ik uiteindelijk dat gevoel weer kwijtraken en opnieuw blij verrast worden door de wending die het verhaal neemt wat nog meer voer tot nadenken geeft.

Een heel fijn boek en ik hoop dan ook dat Aafke Romeijn nog meer woorden in zich heeft om ons mee te verrassen en verder te laten nadenken.

Barbaraal tot op het bot - Barbara Stok

Het werk van Barbara Stok heb ik pas ergens in 2011 leren kennen en was gelijk verkocht door de filosofische overwegingen en het scherpe introspectieve vermogen van deze autobiografische strips.

Telkens weer las ik dat zij was begonnen met het in eigen beheer uitgeven van haar stripjes onder de naam Barbaraal. Met kopiëren, knippen en plakken zette ze deze stripjes met de hand in elkaar en verkocht ze onder andere via een bevriende winkelier die ze op de toonbank neerlegde (als ik het goed begrepen heb). Wat klinkt dat toch romantisch.

En dan las ik ook telkens weer dat deze strips over seks gingen, een onderwerp dat me vroeger wellicht meer had geboeid maar waarvan ik nu ook nog wel nieuwsgierig was hoe Barbara Stok dit in beeld heeft gebracht. Alleen tja, die paar honderd in eigen beheer uitgegeven stripjes zijn natuurlijk nergens meer te krijgen. Dus was ik erg blij dat ze de Barbaraals (#1 t/m #3) hebben gebundeld en opnieuw uitgegeven. Dat is Barbaraal tot op het bot geworden.

En deze strips hebben zeker aan mijn verwachtingen voldaan. Niet alleen komen de sekservaringen van een jong volwassene aan bod maar ook al het gedoe rondom relaties en wat te doen met de rest van je leven? Het filosofische zit er bij Barbara al vroeg in. En ook de relativering van eigen gedachten en gedragingen. Ik ben dan ook heel blij dat dit boek bestaat en iedereen kan meegenieten van Barbara Stok haar eerste stappen in het stripmaakschap.

maandag 20 augustus 2018

Suske en Wiske: Op het eiland Amoras - Willy Vandersteen

In een Bed & Breakfast-kamer vond ik deze Suske en Wiske in de gouden collectie uitgave zodat er ook nog wat achtergrondinformatie over dit verhaal vermeld stond.

Ik ben nooit een groot fan geweest van Suske en Wiske maar heb er desondanks best aardig wat van gelezen. Altijd als ik er eentje ergens vond want ik heb er nooit een gekocht. En nu was het best een tijd geleden dat ik er een gelezen had waardoor ik best verrast werd door het absurdisme van deze strip. Ook de overgangen naar een nieuwe situatie waren soms zo abrupt dat ik checkte of er geen bladzijden misten.

Wat bijzonder leuk aan dit deel is dat het nog uit de prille begintijd van deze serie is en Jerom en Lambiek nog helemaal niet in beeld zijn en Suske voor het eerst wordt geïntroduceerd om vervolgens niet meer te verdwijnen. Dat heeft toch wel wat van stripgeschiedenis.

Met het verhaal heb ik me prima vermaakt maar nog steeds word ik er niet enthousiast genoeg van om me verder in deze strip te gaan verdiepen. Maar als ik ergens een deeltje tegenkom, zal ik die ook weer niet ongelezen laten liggen.


Ype 6: XXX - Ype Driessen

Nu ik regelmatig de podcast De Eeuw van de Amateur beluister waarin Ype Driessen een grote rol speelt, ben ik ook weer geïnteresseerd geraakt in zijn autobiografische fotostrips. Om maar niet meer moeilijk te doen, heb ik in een keer alle nog resterende boekjes besteld die ik nog niet van hem had.

En nu dit deel zes gelezen. Aardig wat van deze strips had ik wel al op zijn website gelezen maar het is zeker leuk om ze ook op papier in de hand te hebben en achterelkaar te kunnen lezen.

In dit deel is Ype naar Amsterdam verhuisd om aan een nieuw hoofdstuk van zijn leven te beginnen nu het uit is met Willem. Mooi maar ook hartverscheurend hoe het gemis van Willem door Ype uitgedrukt wordt en hoe hij dapper zijn leven voortzet. De humor, de foto's, de personages, allemaal nog steeds even sterk als altijd. Dus op naar het volgende deel.

vrijdag 3 augustus 2018

De Wandelaar - Adriaan van Dis


Adriaan van Dis zijn schrijfstijl is voor mij zo natuurlijk als het leven zelf dat het er op lijkt dat wat hij ook schrijft, het altijd prima is. En op zich geldt dat ook voor De Wandelaar.

Alleen dat dit boek deels over een hond gaat, is voor mij geen pre. Daar heb ik namelijk weinig tot niets mee. En ook is Parijs geen stad waar ik snel warm of koud van word. De Hollander die daar nietsdoenerig bivakkeert levend op een enorme erfenis, ligt dichter bij mijn hart.
Lezen over de ellende van de illegalen in de buitenwijken van Parijs en de daaromheen broeiende en steeds opnieuw opvlammende rellen deed me wel beseffen hoe goed ik het hier heb, alleen wist het me toch ook niet echt te raken. En misschien is het wel dat wat in dit boek beschreven wordt. De Hollander die wel goed probeert te doen maar er nooit echt deel van wordt. Hij die vol schuldgevoel zit maar dat nooit helemaal tot tevredenheid kan omvormen met goede daden. Als rijke legale inwoner is er altijd een onoverbrugbare kloof en daar hebben we het dan mee te doen.

Dat is wat dit boek even bij me oproept maar ik vrees dat over een paar maanden ik al niet meer weet waar dit verhaal nu werkelijk over ging. Een makkelijk tussendoortje over een schrijnend stedelijk probleem?


woensdag 1 augustus 2018

The Humans - Matt Haig


Het boekenblog Hoofdstuk 12 publiceerde een stuk over dit boek dat mij gelijk zo nieuwsgierig maakte dat ik het vrijwel gelijk bestelde en ben gaan lezen. Het idee de mensheid te beschrijven vanuit het perspectief van een buitenaards wezen trok mij aan omdat dit dé manier is om eens op een andere wijze naar het menselijk handelen te kunnen kijken.

Wellicht waren mijn verwachtingen te hoog gespannen en was het daarom dat ik de eerste honderd bladzijden wel vermakelijk vond maar uiteindelijk te gezocht grappig. En uiteindelijk ook dat het buitenaardse wezen mij te menselijk was, iets waar veel science fiction boeken last van hebben.

Maar opeens werd mijn belangstelling toch aangewakkerd. Dat begon met de observatie dat de mens altijd iets te verbergen heeft. En herstellen in het Engels is recover dat je kunt vertalen als herverbergen. Dus de mensheid wordt gezond door zich anders voor te doen dan dat hij is.

Vanaf dat moment begon het buitenaardse wezen ook werkelijk belangstelling voor de mensheid te hebben. Iets dat in tegenspraak was met de opdracht waarmee hij naar de aarde gestuurd was. En met die belangstelling wordt het verhaal opeens warmer. Het lijkt wel alsof het boek begint vanuit het hoofd het cerebrale en dit steeds meer opschuift naar het hart, het gevoel.

Ondanks alle tekortkomingen van de mens is de uiteindelijke conclusie dat de mensheid ook iets waardevols te brengen heeft. Een conclusie die ik persoonlijk niet snel zal trekken maar toch wel eens aangenaam vind om over te lezen.


maandag 30 juli 2018

Chin.ind.spec.rest. een verdwijnend Nederlands fenomeen - Mark van Wonderen

Naar de Chinees. Dat was vroeger voor mijn ouders een uitje en voor mij als kind een kwelling want ik ging liever naar de snackbar. Maar tijden veranderen. Wanneer wij nu in Nederland op pad zijn, hebben wij de gewoonte ontwikkeld om in voor ons onbekende dorpen een Chinees te vinden om daar te eten. Tot ons verdriet lukt dat lang niet altijd meer zo goed als jaren geleden toen er nog wel in elke plaats in Nederland een Chinees restaurant te vinden was.
Het boekje Chin.ind.spec.rest. een verdwijnend Nederlands fenomeen leek me dan ook op mijn lijf geschreven.

Het boekje is een fotoboek met daarin 1090 restaurants verbeeld gesorteerd op allerlei uiterlijke kenmerken zoals bijvoorbeeld leeuwtjes voor de deur, neon groen-rode uithangborden, het soort pand of een kauwgomballenautomaat aan de buitenmuur.
Het meest intrigerende vind ik wel de armoedige panden en onmogelijke plekken (soms op een industrieterrein) waar deze restaurants zich bevinden. Opmerkelijk is ook hoe verwaarloosd veel van deze eetgelegenheden er heden ten dage bij staan. Alsof er sinds de opening in de jaren zeventig niets meer aan gedaan is.
Het zien van zoveel Chinees Indische restaurants roept bij mij vooral heel veel sentiment op en doet denken aan vroeger toen uit eten gaan nog een ware luxe was.

Heel erg leuk dat deze restaurants in een fotoboek bij elkaar zijn gebracht want het is toch een uniek fenomeen en de vraag is hoe lang dit nog bestaat.
Wat ik jammer vind van dit boek is dat veel foto's bijzonder klein zijn afgedrukt waardoor ik het niet zo goed kan bekijken als dat ik wel zou willen. Er zitten ook een aantal grotere, bladvullende foto's bij en dat geeft gelijk veel meer mogelijkheden om alle details goed te kunnen zien. Ik weet niet of hier bewust voor is gekozen zodat mensen een groter exemplaar van hun favoriete Chinees gaan bestellen bij de auteur zoals wordt aangeboden achterin het boek. Maar ik vind het wel een gemis dat er zoveel foto's zijn en ik ze niet echt kan bekijken.

Een ander minpuntje vind ik de toon van de teksten. Er is niet veel tekst maar dat wat er is heeft een ironische ondertoon. Zoiets kan even leuk zijn maar een heel boek lang maakt het op den duur vervelend. Waarover ik liever had gelezen is de oorsprong van deze restaurants in Nederland of hoe het kan dat deze restaurants zo populair waren in de jaren zeventig en tachtig. Ook had ik wel wat meer willen weten over de Chinese cultuur in Nederland. Of bijvoorbeeld hoe het kan dat al die restaurants qua eten zo exact op elkaar lijken. Of dat dit alleen voor ons Nederlanders zo lijkt maar niet zo is. 

Mij laat het boek achter met het gevoel als je dan toch zoveel moeite hebt gedaan om al die restaurants te fotograferen, had dan ook wat meer verdieping gezocht in de restaurants zelf.

vrijdag 27 juli 2018

15 Beroemde Verhalen - A.P. Tsjechow


Een van de boeken die ik heb meegenomen uit mijn ouderlijk huis nadat mijn beide ouders zijn overleden. En ik had nog geen twee bladzijden gelezen of ik wist dat dit typisch een boek van mijn moeder is geweest. Van mijn vader heb ik de liefde voor science fiction, beiden lazen fantasy maar literatuur was toch wel weer typisch iets van mijn moeder. En zonder dat ik me daar ooit bewust van ben geweest toen zij nog leefde, is Russische litertuur helemaal iets van haar. Fijn gevoel om ook via boeken me toch nog ergens  verbonden te voelen met mijn wortels.

Deze uitgave van 15 Beroemde Verhalen is gedrukt op bijzonder licht papier en dan bedoel ik licht in de zin van gewicht. Geen enkele moeite om met RSI-handjes dit boek vast te houden. En dat doet me gelijk de vraag stellen waarom er niet veel vaker van dit soort papier gebruik wordt gemaakt.

De verhalen lezen over het algemeen makkelijk weg en al snel had ik een emotionele uitbarsting te pakken wat in mijn beleving typisch Russisch is en ik altijd erg om moet lachen. Nooit is een dreigende flauwte ver weg.

Inhoudelijk komt het mij ook erg Russisch voor met wees liever gek en daarmee geniaal dan een middenmoter. Niks geen doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Nee, gekte wordt in meerdere verhalen als een groot goed gezien, al wordt de schaduwzijde daarvan ook niet geschuwd. En wat te denken van de liefde? Dat gaat ook niet van leien dakjes en wanneer men eindelijk iets van de liefde begrijpt, is het te laat. Ja, tragisch is het vaak wel maar dan op zo'n zelfspottende wijze dat het weer heel grappig wordt. Pijnlijkheden met een lach gebracht maar waarbij uiteindelijk de boodschap toch wel bij de lezer aankomt.

Tsjechov leefde eind 19de eeuw en ik was wel even verrast dat hij de schadelijke effecten van het roken beschreef. Een kind van zeven die tabak van zijn vader heeft gestolen, krijgt daarvoor een standje omdat hij te jong is om te roken. Ik had er geen idee van dat in die tijd daar ook al op die manier naar gekeken werd.
Veel van de andere verhalen zijn ook zo goed als tijdloos. Misschien dat de paard en wagen de lezer naar een andere tijd brengt maar de inhoud van de verhalen zijn zo sterk dat ik dat al snel weer vergat.

Wat kan ik er meer van zeggen dan: Meesterlijk.


maandag 23 juli 2018

Clarkesworld Magazine Issue 142 July 2018

De Colombiaanse Luis Carlos Barragán die in Egypte woont, heeft de voorplaat van Clarkesworld Magazine van deze maand verzorgd. Deze illustratie heeft de titel Islamic Universe 2 meegekregen. Een titel die me toch een tweede en derde keer naar dit plaatje liet kijken. Altijd interessant om verrast te worden.

Verder in deze uitgave vooral Amerikaanse bijdragen namelijk vijf korte verhalen en vier non-fictie artikelen. Slechts een kort verhaal komt uit China en nog een ander uit Nigeria. Ik hoop dat er in de toekomst wel weer meer internationale verhalen komen. Dat is juist waarom dit tijdschrift mij zo trekt. Een blik op de wereld vanuit alle hoeken en gaten.

Zoals Mike Buckley die met zijn verhaal A Gaze of Faces laat zien hoe hij de aard van de mensheid ziet door middel van het doorzoeken van een virtuele bibliotheek die gevonden wordt op een van de buitenaardse menselijke koloniën. Het hoe en waarom van deze bibliotheek wordt beetje bij beetje ontmanteld en daarmee het wezen van de mensheid. Door de spanning bleef ik lezen en de ontknoping deed mij zuchten van herkenning. Ja, dat is de mens.

En wat ook heel menselijk is, is het willen vasthouden aan iemand die al overleden is. Kate Osias heeft het rouwproces wat mij betreft op een schitterende manier beschreven in The James Machine en wel vanuit het oogpunt van de overledene. Het deed mij weer nadenken over wat iemand nu eigenlijk is, alleen zijn gedachten of ook zijn lichaam. Maar wanneer iemand zijn hersenen worden aangetast kan iemand van gedrag veranderen. Is degene zichzelf dan niet meer of juist wel? Dit dwaalt wat af van het verhaal maar dat is wat deze geschiedenis doet. Het nog verder over nadenken. Altijd een goeie.
To Fly Like a Fallen Angel is de Chinese inbreng van dit nummer. Geschreven door Qi Yue en vertaald door Elizabeth Hanlon. Zoals Chinees gebruikelijk lijkt te zijn, wordt er na het beleven van allerlei avonturen een uitgebreide uitleg gegeven van het hoe en wat. Alleen dit keer is de uitleg op een wat natuurlijkere manier omdat het in een dialoog verwerkt zit en dat leest wat mij betreft plezieriger dan dat de schrijver opeens gaat uitleggen. Wat mij fascineerde aan dit verhaal is dat het gaat om de keuzes die gemaakt moeten worden en daarmee worden zaken als democratie en overleven aan de kaak gesteld. Dit onderwerp vanuit de Chinese cultuur beschouwd, geeft daar een interessante andere kijk op dan wanneer dit verhaal door een Westerling was geschreven. Dus laat je verrassen door enigszins in het begin sprookjesachtige verhaal dat langzaam zich omvormt naar een meer science fiction en ook politieke geschiedenis. Het heeft mij weer op een andere manier leren kijken. 


zaterdag 14 juli 2018

Saga Volume One - Brain K. Vaughan & Fiona Staples

Eindelijk begonnen aan deze naar het schijnt legendarische science fiction/fantasy graphic novel serie. Een serie waarvan ik zag dat deze nog steeds loopt dus dat wordt grote kans dat ik deze ga inhalen en dan net zoals andere lezers ga zitten wachten op het volgende deel. Maar zo ver is het gelukkig nog niet want er zijn nu acht trade paperbacks uit en de negende is in september op komst terwijl ik net de eerste gelezen heb.

En heeft het de enthousiaste verhalen en daardoor bij mij hoge verwachtingen waar gemaakt? Absoluut.

De voorkant van het boek laat al gelijk zien dat het niet over mensen gaat zoals jij en ik maar over wezens die lijken op mensen maar die toch net iets anders zijn. Zo heeft het ene volk vleugels en een ander volk hoorns op het hoofd en weer anderen nog anders. Maar dat ze menselijk zijn is wel duidelijk want deze verschillen hebben een oorlog uitgelokt die tot ver in het universum zijn weerslag heeft. Waar het ooit om begonnen is, weet niemand meer maar dat de ander niet te vertrouwen is en het liefst onderworpen of nog beter gedood moet worden, zit in ieders genetisch materiaal.

Geen optimistisch uitgangspunt maar daar hebben we dan onze helden voor, een liefdespaar bestaande uit een exemplaar uit ieder kamp waaruit een gemengde baby voortkomt die ons deze geschiedenis, deze sage vertelt over liefde en opgejaagd worden.

Op zich allemaal niet bijzonder origineel, zou je denken en dat is het gegeven ook niet. Maar dat is wel de uitwerking waarin het verteltalent van Brian K. Vaughan zijn fantasie de volle loop lijkt te hebben gelaten en Fiona Staples dit in overweldigende tekeningen heeft weten om te zetten.

De tekenstijl van Fiona Staples is nieuw voor mij en ik moest dan ook even wennen aan met name de kleuren die mij werden voorgeschoteld. Maar na verloop van tijd maakte deze juist steeds meer indruk op mij en onderstreept het de sfeer van elke situatie. Ook de uitwerking van al die verschillende soorten wezens heeft mijn ogen bladzijde na bladzijde weten te strelen.

Er rest mij voor nu niets anders te schrijven dan op naar volume two.

zondag 8 juli 2018

Clarkesworld Magazine Issue 141 June 2018


Met op de voorkant deze Storkfriars getekend door Sean Andrew Murray is de toon gelijk gezet voor dit juninummer van Clarkesworld Magazine. Zeven korte verhalen uit Amerika, Sri Lanka, Nederland van een Kroaat, China en Canada. En wederom vier non-fcitie artikelen.

Drie verhalen vind ik het extra noemen waard. 
A Space of One's Own geschreven door Steve Rasnic Tem behandelt het thema hoe we als mensen omgaan met de overbevolking. De oplossing die de schrijver gevonden heeft, vind ik bijzonder origineel en liet mij nadenken over waar wij nu als mensen mee bezig zijn. Ook maakt de opbouw van het verhaal het interessant.

Your Multicolored Life is geschreven door de Chinees Xing He en zoals gebruikelijk vertaald door Andy Dudak. Machines hebben de wereld onder controle als machthebbers of als verzorgers. Het is maar hoe je het bekijkt. Maar nu gaat het in dit verhaal niet om deze machines maar om verschillende groepen mensen. Namelijk zij die ontsnappen aan het slavenleven en zij die als wilden een kannibalistisch leven leiden. Interessant te zien wat er gebeurt wanneer zij elkaar ontmoeten. En typisch zo'n verhaal waarbij ik voortdurend denk wat ik denk te doen in zo'n situatie.


maandag 4 juni 2018

Zilver of Het verlies van de onschuld - Adriaan van Dis

Dit boekje is uitgekomen in 1988 en laat ons de ervaringen van de seksuele ontwikkelingen van Zilver meebeleven.
Heel eerlijk gezegd dacht ik na een paar bladzijden, o nee, niet weer een boekje over een puber en het ontdekken van seks. Ik geloof dat ik daar nu wel genoeg in mijn leven over heb gelezen. Maar ja, het is wel geschreven door Adriaan van Dis, een schrijver die ik over het algemeen kan waarderen en erg dik is het boekje ook niet dus ik ben door blijven lezen.

Adriaan van Dis schrijft op een manier dat het wel heel makkelijk is om nog even door te lezen. De handelingen en gedachten van de hoofdpersoon zijn natuurlijk genoeg om je als lezer in te kunnen leven en al heb ik geen moment werkelijk sympathie voor deze jongen genaamd Zilver gekregen, toch kreeg ik ook niet een hekel aan hem. Hij is zoals veel jongens zijn op die leeftijd, denk ik.

Nu ik dit zo opschrijf, dringt het nog meer tot mij door, dat het een weinig bijzonder verhaal is. Het enige dat het de moeite waard maakt, is de schrijfstijl van Adriaan van Dis. En daarom was het zeker geen straf om het te lezen.

zondag 3 juni 2018

Prey - Michael Crichton

Dit is nu typisch zo'n boek waarin ik begon te lezen en gelijk niet meer wist dat ik aan het lezen was. De bladzijden sloegen als vanzelf om en het verhaal was de werkelijkheid waarin ik op dat moment leefde. Oftewel een zeer natuurlijk geschreven science fiction verhaal waar de spanning van elke bladzijde afdroop.

Het idee van ontsnapte nanodeeltjes die geprogrammeerd zijn om zwermgedrag te vertonen, is wellicht niet eens zo origineel. Maar het is wel het frame waarin de verschillende personages geschetst kunnen worden. En dat is wat Michael Crichton schitterend doet. Alle personages zijn mensen van vlees en bloed die wanneer je naar buiten stapt zo op straat kunt tegenkomen. Het is heel natuurlijk waarom bepaalde mensen handelen zoals ze handelen. En daar waar het niet vanzelfsprekend is, is het punt waarop het spannend wordt.

Bij even wat internetsurfen kom ik er achter dat hij ook veel voor televisie heeft geschreven. Dat kan wel eens verklaren waarom de mensen zo menselijk zijn. Als ik nog eens wat van hem tegenkom, koop ik het zeker.

maandag 28 mei 2018

Sampler literair talent anno morgen


De uitgeverij Das Mag besloot te stoppen met Das Magazin, een tijdschrift met literaire korte verhalen en illustraties. Eerlijk gezegd heb ik daar nooit wat van gelezen maar ik heb wel het vermoeden dat het van hoge kwaliteit was. De opvolger van dit tijdschrift lijkt Sampler te zijn. Een uitgave die ik als boekabonnee gratis in mijn brievenbus kreeg. Een verzameling van acht verhalen door Nederlandstalige jonge auteurs. Wat mij betreft een prima uitgave en heel leuk om op deze manier kennis te maken met acht schrijvers waar ik nog nooit van gehoord had.

De illustraties door Joost Stokhof op de kaft en aan het begin van elk verhaal, zijn zeer treffend. Ze lieten me even iets langer kijken omdat ik zeker wilde weten dat wat ik dacht te zien ook afgebeeld is. Daardoor kwamen details nog beter onder mijn aandacht. Interessante manier van verbeelden.

De verhalen zelf vond ik over het algemeen van hoge kwaliteit. Soms wel een beetje te gezocht in mijn beleving zoals Sarah Arnolds die haar verhaal Niet Klagen in de jij-vorm heeft geschreven. Soms briljant wat betreft het idee zoals Jacco Doppenberg zijn Klein Python waarin een klein, mager meisje mee gaat doen aan hamburger-eet-wedstrijden. Soms heerlijk absurdistisch zoals in Testbeeld van Peter Buurman. En soms rechtstreeks uit het leven zoals in De Geschiedenis van mijn Seksualiteit geschreven door Sofie Lakmaker. En zij maakt dan ook nog eens gebruik van een eigen schrijfstijl zoals het onderstrepen of in italic weergeven van woorden.

Het boeiende vind ik ook dat het duidelijk verhalen uit onze hedendaagse tijd zijn.  Alle schrijvers hebben een eigenheid en dat maakt het interessant. Van zeker de helft van deze schrijvers hoop ik dan ook in de toekomst nog eens wat te lezen. Ben je een liefhebber van Nederlandstalige korte verhalen, laat je dan verrassen. Een financiële buil kun je in ieder geval niet opdoen want het kost slechts 5 euro.

zaterdag 26 mei 2018

De Oerpolder - Hylke Speerstra

Een dagje Leeuwarden bracht in mij de wens naar boven om een boek van een Friese schrijver te willen lezen. Altijd boeiend om iets eigens uit een streek te kunnen meebeleven. Alleen ben ik het Fries zelf niet machtig dus kocht ik de vertaling van De Oerpolder: Het boerenleven achter de dijken.

In dit boek verhaalt Hylke Speerstra van het leven in de Heidenschap, een streek ter zuidzuidoosten van Workum, in de 19de eeuw. Hij heeft dit gedaan aan de hand van dagboekfragmenten en andere geschiedkundige stukken die over dit gebied in deze tijd gaan. Wat hij niet wist, heeft hij er voor de leesbaarheid bij verzonnen en zo leest het boek als een roman.

Wat mij het meeste is bijgebleven is de voortdurende dreiging van dijkdoorbraken waar het land vervolgens jaren van moet bijkomen. De winters lijken allemaal bitterkoud met veel ijs. Periode van hitte lijken veel minder voor te komen. De armoede is ook enorm. En wat te denken van het onrecht van de grote ongelijkheid tussen herenboeren en de pachters. Of de grote kinder- en moedersterfte in het kraambed. Daar kon geen enkel geloof tegenop.

Wanneer ik bedenk dat dit slechts tweehonderd jaar geleden zich afspeelde, er een ware metamorfose heeft plaatsgevonden in ons land. Want wat zijn we nu rijk en gezond en zijn er gelijke rechten gekomen voor alle inwoners in ons land. Alleen al om dit beetje realiteitsbesef is het een goed idee boeken als deze te lezen.

zondag 20 mei 2018

Styx of: De zesplankenkoorts - Peter Pontiac


Styx of: de zesplankenkoorts waarin in 14 acten de dood van uw & mijn vlees bezongen wordt door Peter Pontiac. Op de voorkant van het boek staat de bedoelde inhoud geschreven maar helaas was het Peter Pontiac niet gegeven om aan al deze 14 acten zijn volledige aandacht en tekentalent te geven. En dat maakt dit boek wellicht nog meer bijzonder omdat het precies beschrijft wat de maker op dat moment meemaakt en uiteindelijk door de dood is ingehaald waardoor hij juist het verhaal niet volledig heeft kunnen vertellen maar er zeker behoorlijke aanzetten toe heeft kunnen geven. En man o man, wat heeft de doodzieke tekenaar dit schitterend weergegeven.

Het eerste gedeelte van deze uitgave laat Peter Pontiac zijn ervaringen en ontmoetingen met de dood zien door middel van zijn zeer eigen tekenstijl begeleid door zijn eigen gevatte teksten. Met immens plezier en bewondering heb ik de tekeningen bekeken en genoten van creativiteit in de geschreven woorden. Ook al wist ik dat de tekenaar het uiteindelijk ging verliezen van magere Hein, toch bleef ik hopen tegen beter weten in dat hij de strijd ging winnen.

In het tweede gedeelte is een selectie weergegeven van de correspondentie van Peter Pontiac met vrienden, familie en uitgever. Hieruit komt zijn omgang met zijn ziekte naar voren maar vooral ook hoe zijn geest werkte. Zoveel kwinkslagen met woorden, zoveel humor en ook het enorme lijden dat tussen de regels doorklinkt. De correspondentie van een man die nog niet wist wanneer hij dood zou gaan terwijl wij dat als lezer wel weten. Het heeft iets voyaristisch om zulke intieme teksten te lezen maar het laat ook zien hoe ieder mens weer op zijn eigen manier met zijn sterfelijkheid omgaat.

Ik ben diep, diep, diep onder de indruk.

zondag 13 mei 2018

The Egg Stories by Michael Gira


Michael Gira, de leider van mijn zeer favoriete band Swans blijkt de laatste decennia ook korte verhalen te hebben geschreven en heeft deze nu in eigen beheer uitgegeven. Als enorme fan van Swans kon ik het dan ook niet laten om deze bundel bij hem te bestellen. En zo kreeg ik The Egg in de brievenbus.

De uitvoering heeft iets weg van de scripties die wij vroeger op de universiteit maakten: eerst de boel eenzijdig printen en vervolgens die bladzijden bij de copierette laten lijmen tot een een boekje. Het is dan ook geen bundel die makkelijk openslaat.

De teksten die hooguit drie bladzijden beslaan maar meestal minder bladzijden bevatten,  worden vergezeld van tekeningen die Nicole Boitos heeft gemaakt naar aanleiding van Michael Gira zijn schetsen. De tekeningen zijn naast eieren allemaal afbeeldingen van mensen waar anatomisch iets afwijkt van wat we gewend zijn te zien. Dat maakt de tekeningen spannend.

De verhalen gaan zo goed als allemaal over hetzelfde en ik herken er veel van de teksten van Swans in. Woorden als mes, absorberen, sterven komen me allemaal bekend voor en ook het grote thema dat we allemaal een zijn en in elkaar opgaan, voelt heel vertrouwd. Grappig is de zin waarin Michael Gira te kennen geeft dat bewustzijn het kwaad is. Ik denk te begrijpen wat hij bedoelt. En als ik zijn teksten lees dan is het niet anders dan bij zijn muziek, alles is voelen en ervaren.

Het mooiste is nog dat er bij het boekje ook een CD zit waarop hijzelf te horen is hoe hij zijn eigen verhalen voorleest met het tikken van de opnameapparatuur aan het begin en op het einde voor het huiselijke effect. Zijn droge manier van voorlezen, maakt het voelen alleen maar nog intenser.

Voor mij een bijzondere ervaring. Maar dat is het eigenlijk altijd met alles wat Michael Gira maakt.

Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...