Stemmen Het geheim van het Koninklijk Concertgebouworkest - Judith van der Wel

Enkele jaren geleden gaf Judith van der Wel voor leidinggevenden op mijn werk een lezing  naar aanleiding van dit boek en dan met de nadruk op hoe de verschillende groepen als een groot geheel moeten samenwerken om tot het beste resultaat te komen. Haar verhaal was zeer onderhoudend met name door de levendige voorbeelden die ze gaf over bepaalde groepen musici en wat ze van elkaar dachten. Dit was dan ook wat ik verwachtte in dit boek aan te treffen. En deze verwachting bleek niet uit te komen.

Dit boek staat vol met verwijzingen naar historische gebeurtenissen die met het concertgebouworkest te maken hebben en zo worden er ook behoorlijk wat componisten en dirigenten uit het verleden aangehaald. Van een deel had ik nog nooit gehoord waardoor het verhaal me nogal eens ontging en ik alleen maar vreemde namen zag staan.

Interessant vond ik wel de persoonlijke gesprekken die ze met een aantal hedendaagse orkestleden heeft gevoerd. Daaruit komt onder andere naar voren hoe hard het werken is in zo'n concert en dat als je niet bijna alles voor de muziek wil geven, je dit niet vol gaat houden.
Soms werd wel eens een bepaalde eigenschap verbonden aan musici die voor een bepaald instrument hadden gekozen zoals bijvoorbeeld dat koperblazers mensen zijn met een grote mond. Maar dit was maar heel spaarzaam en al helemaal in vergelijking met haar lezing. Ook kwam het ondanks de verschillen tussen de orkestleden het samen een geheel worden, wat mij betreft in het boek ook niet zo uit de verf. Veel meer de opmerking dat het samen een geheel moet worden, is het niet.

De heldere schrijfstijl maakte dat het wel makkelijk te lezen was. En ik heb wel het gevoel meer een idee gekregen te hebben wat er allemaal bij zo'n groot beroemd orkest komt kijken. Alleen was dat dus niet waarom ik het wilde lezen en over die teleurstelling kwam ik niet heen tijdens het lezen.

Clarkesworld Magazine Issue 145 October 2018

Zoals op het plaatje hier links te zien heeft de Clarkesworld Magazine van oktober dit jaar weer een schitterende coverillustratie. Dit keer gemaakt door Pat Presley.  Een illustratie die makkelijk een waardige poster voor aan de muur kan zijn.
En verder naast de vier non-fictie artikelen maar liefst zeven korte verhalen waarbij het in totaal aantal bladzijden van 150 is overschreden. Naast dat de verhalen wat langer lijken te worden, zijn het er ook steeds vaker wat meer.
Ik vind het heel leuk om elke maand een aantal van dit soort korte verhalen te lezen maar heel eerlijk gezegd wil ik ook ruimte houden voor nog ander leesvoer. Dus wat mij betreft is dit wel zo'n beetje het maximum dat ik graag wil lezen in een tijdschrift. Tijdschriften vind ik sowieso al een beetje lastig omdat ik eigenlijk niet te ver achterop wil raken maar ook niet geregeerd wil worden door de bladen waar ik een abonnement op heb. Het blijft schipperen met de leestijd.

Dit keer vond ik alle verhalen zeer de moeite waard. Drie wil ik er uitlichten.

Thirty-Three Percent Joe heeft Suzanne Palmer vanuit verschillende perspectieven geschreven namelijk vanuit Joe en vanuit zijn kunstmatig intelligente lichamelijke onderdelen. In het begin vond ik dat een beetje flauw overkomen en moest denken aan een slapstick-sfeer. Maar gaandeweg werd het verhaal steeds realistisch emotioneler en leer je als lezer Joe werkelijk kennen. Interessant gedaan.

Aliette de Bodard heeft een heel ander soort verhaal geschreven genaamd In Everlasting Wisdom. De titel is de naam van de grote heerser over de mensheid. Een parasiet in de mensen maakt dat er een eeuwige vrede is op aarde. Maar o, wat te doen als de groter heerser verdwijnt/sterft? Het verhaal deed me heel erg denken aan Noord-Korea door het strak regelende regiem, de gedachtemanipulatie en een mensheid die zichzelf bijna dood hongert. Ik vind het altijd mooi als er iets van de huidige tijd in een science fiction verhaal is terug te vinden. En dan eens zien of je er een andere kijk op kunt krijgen.

In The Falls: A Luna Story geeft Ian McDonald ook zo'n spiegel van onze huidige tijd. Dit door het op de maan af te laten spelen waar een moeder naartoe geëmigreerd is en haar dochter daar is geboren. Het verschil tussen de twee generaties in hoe zij zich voelen op de plek waar zij leven, wordt door het leven met een andere zwaartekracht dan op aarde, heel scherp neergezet. Wie weet dat het wat begrip voor emigranten kan opleveren. 

Anna Karenina - Lev Tolstoi

Het was Lalagè die mijn belangstelling voor de Russische literatuur opnieuw aanwakkerde door voor te stellen Anna Karenina gezamenlijk te lezen. Daarvoor heb ik eerst wat rondgekeken welke vertalingen er zijn en besloot voor de allernieuwste te gaan namelijk die door Hans Boland.

Dit blijkt een vertaling die het lezen van deze oorspronkelijk Russische tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Ergens vind ik het wel jammer dat deze vertaler er voor gekozen heeft niet alle verschillende koosnaampjes voor de personages te gebruiken en het bij zeer herkenbare namen te houden. Ik vind al die namen altijd wel zo zijn eigen charme hebben. En met welke naam je iemand aanspreekt zegt ook heel veel over wat iemand voor je betekent. Maar verder leest deze vertaling heerlijk weg zonder dat ik het idee heb dat er veel van de Russische sfeer verloren gaat.

En dan de inhoud zelf. Ik heb enorm genoten van de vele verschillende personages die zonder enige moeite uit elkaar te houden waren. Al die dagelijkse zorgen, overwegingen op sociaal en politiek gebied en natuurlijk de liefde. Ieder leeft zo vanuit zijn eigen motieven en Tolstoi heeft dat in mijn ogen zo empathisch beschreven dat ik voor iedereen wel sympathie dan wel op zijn minst begrip kan opbrengen.

De afwisseling van romantische gebeurtenissen met meer politieke of levensbeschouwelijke uitweidingen maakt het voor mij een compleet boek. Juist ook omdat het geschreven is eind 19de eeuw, in een tijd van de afschaffing van de lijfeigenen in Rusland, werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld met hoe dat dan geweest zal zijn. Een authentiek kijkje in het verleden met bijvoorbeeld discussies over of het wat opbrengt wanneer de armen onderwijs krijgen. Een discussie die nu niet meer kan bestaan.

Waar ik me nog wel over verwonder is waarom dit boek Anna Karenina heet. In mijn ogen is zij slechts een van de spelers van het hele gebeuren dat leven in de hogere klassen in Rusland heet. Wat dat betreft had het ook een veel algemenere titel kunnen krijgen zoals een van zijn andere beroemde boeken, Oorlog en Vrede.

Met ongelooflijk veel plezier heb ik dit boek gelezen en wil Lalagè dan ook zeer hartelijk danken voor haar initiatief om dit gezamenlijk te doen. En ik sluit zeker niet uit dat ik dit boek in de toekomst nog wel eens ga herlezen.