maandag 17 juni 2019

Norse Mythology - Neil Gaiman


Noorse mythologie naverteld door Neil Gaiman. Twee favorieten van mij die samenkomen dus dat kan bijna niet misgaan. En inderdaad heeft dit boek mij op geen enkele manier teleurgesteld.

Neil Gaiman vertelt de bekende verhalen van Odin, Thor en natuurlijk Loki en vele andere Noorse mythologische wezens met zo'n schijnbaar gemak dat het lijkt alsof hij de verhalen zelf verzonnen heeft. Zijn schrijfstijl maakt dat terwijl ik het aan het lezen was, iemand anders hoorde die het aan mij voorlas waardoor ik het gevoel had nog wat meer onderuit te kunnen zakken en alleen maar hoefde te luisteren.

Het boek begint na de introductie door Neil Gaiman zelf, met een uitleg over hoe de Noorse mythologische wereld in elkaar steekt en wie er zo allemaal in rondlopen. Vervolgens wordt het allerbegin van deze wereld uit de doeken gedaan en komen de verhalen die uiteindelijk allemaal toewerken naar het allereind, Ragnarok.
Voor lezers die niets weten van deze mythologie is het een goeie introductie en van lezers die er wel mee bekend zijn, is het een feest der herkenning.

zaterdag 15 juni 2019

Het dikke schrift - Het Bewijs - De derde Leugen - Agota Kristof


Een trilogie geschreven door de Hongaarse Agota Kristof die in 1956 met haar gezin uit is geweken naar Oostenrijk en zich uiteindelijk vestigde in Zwitserland. Nu weet ik bijzonder weinig van Hongarije behalve dat het in mijn jeugd achter het IJzeren Gordijn onder het communistische regime zat en een taal heeft dat zeer sterk afwijkt van de talen om zich heen. Misschien is het daarom niet zo raar dat ik deze trilogie als vervreemdend heb ervaren.

Het hele boek bestaat uit bijna alleen maar korte zinnen alsof de schrijver de taal niet helemaal machtig is. In het begin vroeg ik me af of dit aan de vertaling lag maar uiteindelijk denk ik dat het opzet van de schrijver is. De korte zinnen lezen als staccato waardoor op elke zin nadruk ligt en naar binnen worden gehamerd.

Vooral in het eerste boek had ik het gevoel in de ijskoude sfeer van Die Blechtrommel te zitten. Dit werd later anders maar nergens wordt echt warm. Het verhaal betreft de geschiedenis van tweelingbroers die in een oorlogsituatie eerst van hun ouders gescheiden worden en later van elkaar. In plaats van te lijden onder wat hun overkomt, bedenken ze telkens manieren hoe ze van de situatie kunnen leren en sterker worden. Op een gegeven moment vroeg ik mij af of ik nu over het opgroeien van sadisten zat te lezen maar later moest ik daar toch van terugkomen.

Telkens vormde ik een beeld van de situatie die later op een iets andere manier belicht werd waardoor ik mijn beeld moest herzien. Best knap geschreven want het voelde nergens als een trucje maar meer dat ik als lezer samen met de hoofdpersonages opgroeide. Geen boek voor de gezelligheid maar wel een stevige botsing met de realiteit dat me wat verdwaasd achter heeft gelaten.

zondag 9 juni 2019

Clarkesworld Magazine Issue 152 May 2019

Wat een plezier om deze keer mijn favoriete illustrator Matt Dixon met Vertigo op de voorkant te zien van het mei-nummer van Clarkesworld Magazine. Deze bevat ook zes korte verhalen waarvan er een aantal wat minder kort zijn en zoals gebruikelijk vier non-fictie artikelen.

Grappig vond ik om te ontdekken dat ik oudere werken, zeg van voor 1900, nooit associeer met mijn lievelingsgenres zoals science fiction en fantasy. Dat dit onterecht is laat het artikel Supernatural Brontës geschreven door Carrie Sessarego wel zien.

In Tick-Tock geschreven door Xia Jia en vertaald door Emily Jin komt nog wel het aardige thema aan bod wat nu eigenlijk de werkelijkheid is. Over het algemeen ben ik erg gecharmeerd van Chinese science fiction maar naast dat het thema mij aanspreekt, was het verhaal niet zo veel aan.

Jammer. Hopelijk dat het juni-nummer meer verrassingen gaat brengen.

zaterdag 8 juni 2019

Oomen stroomt over - Francine Oomen

Uitgerekend mijn eigen levensliefje maakte mij attent op deze strip over de overgang. Ik keek even op internet wat voor iets het was en mijn oog viel gelijk op de tekst "En nog zo iets vreemds, ik kon niet meer lezen. Ik nam de tekst gewoon niet op. In een restaurant begreep ik de menukaart nauwelijks. Bizar en eng". Ik was gelijk verkocht door de herkenning.

In Oomen stroomt over worden de persoonlijke ervaringen van verschijnselen van de overgang beschreven en getekend. Sommige bladzijden zijn gevuld met collages, andere met stifttekeningen en dikke letters en weer andere met op lijntjespapier getekende figuren ingevuld met waterverf. Het is daardoor een zeer afwisselend geheel en geeft ook heel goed de heftigheid van de ervaringen weer.
Erg grappig vind ik de mate van ongesteldheid die ze aangeeft door middel van de hoeveelheid en de roodheid van tampons.

Naast de overgangsverschijnselen komt ook nog oud zeer aan bod in de vorm van Tang, een stem die haar telkens opnieuw zegt wat ze allemaal moet in haar leven. Voor mij ook heel herkenbaar en ik ben blij dat ik voor de overgang al met Tang gedeald heb.

Ik denk dat Tang voor veel mensen heel herkenbaar is en ook al zijn ze niet in de overgang, daar dit boek ook heel geschikt voor kan zijn. Daarnaast kan het nooit kwaad als mensen in het algemeen wat meer weten wat vrouwen doormaken als hun hormoonspiegel gaat veranderen.

vrijdag 7 juni 2019

Dit was het nieuws niet - De Correspondent

Zeker meer dan vijftien jaar geleden ben ik gestopt met het kijken naar televisiejournaals omdat ik het steeds ongeloofwaardiger vond wat daarin werd verteld. Enkele jaren geleden ben ik ook gestopt met lezen van kranten om dezelfde reden. Ook had ik het gevoel dat wanneer ik een krant onder ogen zou komen van tien jaar eerder, ik daar dezelfde artikelen in aan zou treffen met misschien wat andere namen maar nog steeds dezelfde gebeurtenissen. En dan nog gaat het niet echt over wat het probleem nu is.

Zo nu en dan kwam ik wel eens een artikel van De Correspondent tegen en tjonge, wat een verademing. Zoals ze zelf schrijven tonen ze niet wat er vandaag gebeurt, maar wat er élke dag gebeurt. Hierbij wordt gebruik gemaakt van eigen bronnen maar ook van de kennis van de lezers. Steeds vaker werd ik geraakt door de onderwerpen waarover ze schreven en laatst besloot ik om een donatie te doen. Mijn idee was dat een abonnement mij te veel de druk zou doen voelen dat ik ook elke dag daar artikelen moest gaan lezen. Tot ik het inzicht kreeg dat een abonnement niet een moeten is maar een mogelijkheid tot lezen. Eens een jaar proberen of ik dat inzicht in beeld kan blijven houden en anders wordt het toch een donatie.

Bij het abonnement kreeg ik dit eboek cadeau. Het bevat een rijke schakering aan eerder verschenen artikelen van De Correspondent met uiteenlopende onderwerpen zoals Nederlandse sociaaldemocratie, privacyprobleem door sportapp, kwalmageddon, sneller reizen levert geen tijd op en burn-out epidemie, om er maar een paar te noemen.

Ik heb heel erg genoten van deze manier van journalistiek waarvan de nieuwswaarde na een paar jaar nog niet vergaan is en de lezer rijker maakt aan kennis. Het geeft mij hoop dat De Correspondent bestaat en kan blijven bestaan omdat er voldoende belangstelling voor is. En dat er vele journalisten deze manier van journalistiek bedrijven mogen opvolgen.

dinsdag 4 juni 2019

Juni - Gerbrand Bakker

De eerste bladzijden beschrijven vanuit het perspectief van koningin Juliana haar bezoek aan een paar dorpen. Terwijl ik dat las, vroeg ik me af of dit me wel kon gaan boeien. Ik heb niets met het koningshuis en al helemaal niets met het circus wat daaromheen zit. Een heel boek vol met beklemming van al die plichtplegingen en goed bedoeldheid leek mij wat te veel van het goede.

Dat na deze inleiding het boek vervolgens een totaal andere wending nam, was dan ook een verfrissende verrassing. Het verhaal beslaat hoofdzakelijk een bepaalde dag in juni van 's morgens vroeg tot 's avonds laat waarbij er uitstapjes worden gemaakt naar gebeurtenissen uit het verleden zoals ook dat van het koninklijk bezoek. Dit alles wordt door allerlei personages uit hoofdzakelijk een gezin belicht en door een enkele andere dorpsbewoner. Dit geeft heel scherp de verhoudingen tussen de mensen weer zonder dat het letterlijk benoemd wordt. Het is als het ware dat je het zelf als lezer beleeft.

Met name het naast elkaar zetten van de kleindochter van vijf en de koppige oma liet mij inzien hoe verschillend je de wereld waar kunt nemen door het hele leven heen. De onwetendheid van de een tegenover de teveelwetendheid van de ander. Maar ook de andere personages waren allen stuk voor de stuk de moeite waard om te volgen.

Wat ik een beetje jammer vond, is dat het verhaal wordt opgebouwd met dat je voelt dat er iets aan de hand is en dat dit maar heel langzaam wordt prijsgegeven. Ik had het zelf sterker gevonden wanneer de schokkende gebeurtenis zo snel mogelijk was benoemd en vervolgens de mensen worden beschreven die de rest van hun leven daarmee moeten leven plus de generaties daarna. Zoals het er nu staat, is het te veel een trucje voor mij en dat heeft deze schrijver helemaal niet nodig.

Juist het beschrijven van een dag waarbij er confrontaties tussen verschillende mensen plaatsvinden maar ook doodgewone dagelijkse handelingen plaatsvinden zoals bijvoorbeeld ontbijten, maakt het zo geloofwaardig waardoor ik om de mensen ging geven. Gerbrand Bakker weet zijn personages haarfijn tot leven te wekken. En ieder heeft zijn eigen reden om te zijn zoals ie is en dat is prima.

Mooi.

maandag 3 juni 2019

Saga Volume Six - Brian K. Vaughan & Fiona Staples

Bij langere series, of het nu strips, televisieseries of boekenreeksen zijn, is het altijd de vraag of de kwaliteit waarmee het begonnen is wel kan handhaven en of het nog wel lang genoeg blijft interesseren. Vaak genoeg heb ik ervaren hoe iets werd uitgesmeerd om het nog meer te kunnen rekken, als lezer en kijker enorm frustrerend want je wil naar het punt waar het allemaal om gaat en niet door flauwe zijwegen worden afgeleid. Een andere valkuil is het in herhaling vallen, iets waar vooral succesvolle televisieseries last van hebben.

Het mooie van Saga is dat het de hoofdpersonages waar het allemaal mee begonnen is, en dat is best een rijke schare aan verschillende wezens, ook in dit zesde deel prima in beeld heeft zonder flauw te worden of er onzinnige gebeurtenissen bij te halen. Het is juist zo boeiend omdat wanneer ik iets niets kan plaatsen, later weer opduikt en dan op zijn plaatsvalt.
De tekenstijl van Fiona Staples blijft ook buitengewoon sterk met haar bijzondere kleurenkeuzes en de wonderlijke wezens die ze tevoorschijn tovert.

Als ik het goed begrepen heb, komt in september Volume Nine uit en dat ze daarmee op de helft van het verhaal zijn. Ik ben heel erg benieuwd waar het nog allemaal heengaat. En hoeveel van Hazel, die het hele verhaal vertelt, haar leven gaan zien.

zaterdag 1 juni 2019

Als de Sterren Zingen - Tonke Dragt

Tonke Dragt heeft als kind maar ook als volwassene een onuitwisbare indruk op mij gemaakt met haar avonturen- en science fiction boeken. Bij het twee jaar geleden horen dat er een nieuw boek van haar verscheen, iets waar ik niet meer van had durven dromen, kon het niet anders dan dat ik dat aan ging schaffen.

Als de Sterren Zingen bevat korte verhalen die Tonke Dragt zelf in de categorieën Sprookjes & Vertellingen; Sagen, Mysteries & Avontuur; Raadselverhalen; Toekomstverhalen & Sciencefiction; en Nachtverhalen heeft ondergebracht. De meeste verhalen zijn al eens eerder gepubliceerd maar een enkeling heeft zijn debuut. Allen zeer de moeite waard om te lezen. Bij de verhalen die ik al kende, voelde ik me vertrouwd. Nieuwe verhalen voelde alsof ik vreselijk verwend werd.

Bijzonder sympathiek vind ik de Tonke Dragt vertelt... stukjes die geplaatst zijn na een verhaal. Hierin geeft Tonke Dragt een toelichting op het verhaal dat je net gelezen hebt. Het is duidelijk dat ze kinderen daarin aanspreekt maar als volwassene vind ik dat helemaal niet erg. Het voelt bekend. Het voelt als dat je veilig meegenomen wordt in een mysterie waar anderen niet van weten. En het is altijd spannend, wat Tonke Dragt ook schrijft.

Iets wat ik bijna nooit doe maar wat ik nu meerdere malen gedaan heb, is het bekijken van de kaft. Deze laat een sterrenhemel zien maar ook groene planten met witte bloemen en een heleboel vlinders van verschillend formaat en tekening. De vlinders hebben allen een zilveren omtrek en als je die in het lamp- of zonlicht beweegt dan zie je het schitteren, net zoals de letters van de titel van het boek. Telkens weer bleef me dat aantrekken, net zoals het werk van Tonke Dragt.

In het boek zijn ook verschillende tekeningen van krijt en andere materialen opgenomen. En ook zijn er meerdere collages te bewonderen. Allen zijn van de hand van Tonke Dragt en gemaakt tussen 1950 en 2017. Deze illustraties maken het boek nog meer compleet en vooral de collages hebben mij door hun ongewoonheid getroffen.

Kortom een op en top Tonke Dragt boek en geschikt voor alle leeftijden, zoals haar hele oevre.

Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...