Sander en de brug

Al enkele jaren ben ik lid van De Correspondent omdat ik de artikelen prettig onderbouwd geschreven vind en het regelmatig over onderwerpen gaat die me liggen. Maar ik merk dat ik vanaf mijn monitorscherm toch niet zo diepgravend lees en daarom vond ik het bijzonder fijn om de tekst afgedrukt op papier onderuit op de bankt te kunnen lezen. Op die manier kan ik mijn aandacht er toch beter bijhouden.

De ondertitel van dit Vonkje (zoals deze uitgaveserie wordt genoemd) luidt: Vijf voorstellen voor een eerlijker Nederland. Een ondertitel die gelijk weerstand kan oproepen want wat is eerlijk, wie bepaalt wat eerlijk is? Bij het lezen van deze voorstellen werd mij duidelijk wat hiermee bedoeld werd namelijk de verschillen tussen Nederlanders verkleinen wat betreft vermogen en kansen in de maatschappij. Met die eerlijkheid kan ik wel uit de voeten.

De vijf voorstellen behelzen evenredige belastingheffing op vermogen, erfenissen en inkomen uit werk, hervorming in het onderwijs, het belasten van pensioenen, een ton geven aan iedere Nederlander die 25 wordt en invoeren van maatschappelijke diensttijd.

Ik moet toegeven dat als er dieper op belastingheffing ingegaan werd, ik het niet meer helemaal kon volgen. Maar het aantonen dat we in een groot deel van de 20ste eeuw de boel op een andere manier aanpakten en we daarmee voor iedereen in een grotere economische welvaart zijn gekomen, vond ik wel schokkend om te realiseren. En vooral dat we het nu al een paar decennia niet meer voor elkaar krijgen om het op deze manier te doen. Alles voor de vrije marktwerking en minder overheidsbemoeienis.

Nu was ik al redelijk links georiënteerd en voelde het al een lange tijd niet goed aan wat er gaande is. Dit soort teksten verwoorden wat ik al langere tijd denk maar zelf niet kan beredeneren. Het geeft me hoop dat ook dit geluid te horen is. Maar tegelijkertijd maakt het me bang dat de redelijkheid het niet gaat winnen.

Clarkesworld Magazine Issue 194 November 2022

Dit novembernummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fiction artikelen. Een nummer met in mijn ogen veel sterke verhalen.

Zoals The Rhythm of the Soul geschreven door de uit Trinidad en Tobago afkomstige Michelle Julia John. Hierin weet een vader een instrument te maken waarmee hij de exacte frequentie van de ziel van zijn zoon weet te vinden waardoor deze zoon kan materialiseren wat hij maar in zijn hoofd haalt. Dit idee alleen al liet mij even stilstaan bij wat dat voor iemand kan betekenen.
Natuurlijk voelt de mensheid zich al snel bedreigd en sluit mensen op wiens frequentie van de ziel is geraakt en daarmee een gave heeft gekregen. Dit roept natuurlijk de vraag op welke gave bij mijzelf en de mensen die ik ken, opgewekt zou worden in een situatie als deze. Oftewel een verhaal dat de fantasie rijkelijk weet te prikkelen.
Wat ik alleen niet goed begrijp is waarom de zoon tot het einde toe zijn vader blijft beschuldigen van al het ongeluk en niet de mensen die hem al het kwaad aandoen. Misschien door cultuurverschil met de auteur?

De uit het Midden-Oosten afkomstige Nadia Afifi schreef het bijzonder charmante The Lonely Time Traveler of Kentish Town. Een tijdreizigergids die toeristen naar geschiedkundige gebeurtenissen in het verleden brengt om deze live te kunnen meemaken, is de hoofdpersoon van dit verhaal. De spelregels van het tijdreizen worden op een natuurlijke manier aan de lezer duidelijk gemaakt zonder het gevoel te krijgen dat je even snel wordt bijgespijkerd.
Daarnaast heeft de hoofdpersoon zo haar eigen geschiedenis en krijg je ook nog eens mee wat meer van eigen familiegeschiedenis te weten komen voor impact kan hebben.
Ik werd heel makkelijk meegenomen in deze nieuwe wereld en voelde me er ook snel thuis. Fijn om te lezen.

De Chinese bijdrage is dit keer geschreven door Yang Wanqing en vertaald door Jay Zhang met het verhaal Hummingbird, Resting on Honeysuckles.
Het mooie van dit verhaal vind ik dat het laat zien dat door ontwikkeling van technologie er generaties zijn die hierdoor verschillend in het leven staan. De Kolibri is een apparaat dat het hele leven van een persoon als data vastlegt dat wanneer iemand gestorven is in een ander module kan worden geüpload zodat iemand weer leeft. De hoofdpersoon komt pas op latere leeftijd met deze techniek in aanraking en vindt die rondzoemende kolibries die iedereen bij zich heeft maar storend. Totdat haar dochter iets overkomt.
Naast dit verschil van beleving tussen generaties, vroeg ik mij ook af als al ons leven zo vastgelegd kan worden dat wij na onze dood weer lijken te leven wat dit betekent voor rouwverwerking bij geliefden. Zal dit een andere vorm krijgen of helemaal verdwijnen? Is rouw ook niet de ultieme vorm van liefde en wordt dat met onsterfelijkheid uitgebannen? Het is maar wat er zo in mijn hoofd opschiet naar aanleiding van een verhaal als deze. Lezen dus.

Normal People - Sally Rooney

Het was de televisieserie Conversations with Friends gebaseerd op het gelijknamige boek van Sally Rooney wat me nieuwsgierig maakte naar het zeer populaire boek Normal People.

Gelijk op de eerste bladzijden voelde ik de sfeer van de televisieserie, een ongemakkelijke spanning tussen mensen die uit kan lopen op een seksuele relatie of juist niet. Jongen en meisje voelen zich tot elkaar aangetrokken maar door het verschil in klasse en populariteit op school, denken ze hun vriendschap geheim te moeten houden. Het gaf me het gevoel dat ik een bouquetreeksdeeltje aan het lezen was met ietwat intelligentere hoofdpersonages en was wat teleurgesteld dat dit boek dan zo'n hype veroorzaakt zou hebben.

Dit gevoel bleef tot de hoofdpersonages naar het volgende schoolniveau (ik heb geen idee hoe het schoolsysteem in Ierland in elkaar steekt) gaan en de rollen qua populariteit op die school omgedraaid worden. Dit heeft een enorm effect op alle twee de karakters en daarmee ook op hun onderlinge verhouding. Zelf heb ik de overgang van lagere school naar middelbare school naar universiteit ook als enorme grote veranderingen ervaren wat hierover weer herinneringen in mij naar boven riep.

De twee hoofdpersonen blijven zich alsmaar doorontwikkelen waardoor het ook een boeiend boek blijft. De worsteling met het leven wordt voor een ieder bijna onverdraaglijk maar ze weten zich nog net overeind te houden. Het volgen hoe het me ze gaat maakt het spannend en daarmee kan ik de populariteit van het boek makkelijk verklaren.

De schrijfstijl is soepel en de vertelling wordt gebracht met steeds 6 weken tot 3 maanden tot een half jaar er tussen. Dit maakte ook dat ik benieuwd was wat er in de tussentijd gebeurd was wat meestal ook wel ergens tussen neus en lippen verteld werd.

Een interessant boek voor hen die weer eens willen meeleven met de worsteling van tieners om volwassen te worden, als ze dat al gaat lukken.

De Graanrepubliek - Frank Westerman

Dit boek zou ik willen beschrijven als de geschiedschrijving van de laatste pakweg 150 jaar van oost Groningen aan de hand van onder andere informatie opgepikt tijdens interviews. En als je het over geschiedschrijving hebt, dan heb je het ook over politiek en over boeren. Helemaal in onze tijd met de boerenprotesten is het extra boeiend om te lezen hoe dat in het verleden gegaan is en waar al die boosheid vandaan komt. Het protesteren met trekkers op de snelweg blijkt niet iets van de laatste jaren te zijn, iets waar ik helemaal geen weet van had.

Mij was ook onbekend dat dit gebied bekend is geweest om zijn enorme graanproductie. Mij staan wel de enorme akkers van Groningen voor ogen maar wat daarop verbouwd werd en wordt is mij als stadse een raadsel. En dat daar zo'n enorme geschiedenis heeft plaatsgevonden waarin het communisme een behoorlijk rol heeft gespeeld, deden mijn oortjes gepast rood kleuren.

Het is een geschiedenis wat mij meer begrip voor de hedendaagse boer heeft opgeleverd omdat ik nu beter begrijp waar het allemaal vandaan komt. En ook lijk ik een klein beetje meer van de politiek te begrijpen, al moet ik toegeven dat dat nooit een sterk punt bij mij wordt. En al helemaal niet als er met heel veel namen gestrooid wordt.

Frank Westerman heeft een aangename manier van vertellen en wat dat betreft is het zeker goed te volgen. Het vertellen wordt afgewisseld met uitspraken van de mensen die hij geïnterviewd heeft waardoor het extra levendig wordt en ik het voor me ogen zag afspelen.

Het boek is voor het eerst eind 20ste eeuw uitgekomen. Ik heb de 31ste druk uit 2018 gelezen. En in deze druk is een extra stuk toegevoegd over het ontstaan van de Blauwe Stad, een ontwikkeling die ik wel ooit aan de zijlijn gevolgd had maar nooit het fijne van wist. Van het winnen van land terug naar het onderwater zetten van land. Heel fijn om dit laatste stuk geschiedenis van dit gebied ook nog voorgeschoteld te krijgen. Ik ben een stuk wijzer geworden.