Mijn Strijd: Schrijver - Karl Ove Knausgård

Het was met gemengde gevoelens dat ik aan dit vijfde deel uit de reeks Mijn Strijd van Karl Ove Knausgård begon. Aan de ene kant had ik er heel veel zin in want de vorige vier delen waren mij ook goed bevallen maar aan de andere kant zag ik er ook tegenop. De hoofdpersoon is namelijk niet iemand waar ik nou warme gevoelens voor krijg, hij stoot mij eerder af met zijn zelfbeklag en zijn egocentrisme. En toch was ik nog geen paar bladzijden op weg of ik was alweer verkocht.

En wat is nou wat deze boeken zo intrigerend maken? In de eerste plaats geldt voor mij dat de schrijver een generatiegenoot is waardoor het tijdsbeeld dat hij beschrijft, dit keer eind jaren tachtig, begin jaren negentig, bij mij voortdurend allerlei herinneringen uit die tijd naar boven haalde. Voor mij persoonlijk de slechtste tijd uit mijn leven. En misschien is het daarom ook wel angstaanjagend herkenbaar hoe de schrijver worstelt met zijn leven. Dat wat hij dacht te willen in het leven, niet lijkt te gaan lukken en hij dan ook bijna opgeeft.
De rauwe eerlijkheid over al zijn vertwijfeling, zijn jaloezie, zijn ambitie en zijn angsten is bij tijd en wijle schrijnend en pijnlijk om te lezen. Maar het maakt het ook gelijk zo levensecht dat het juist weer boeiend is.

De boeken zijn autobiografisch en per  thema. Dit betekent dat er af en toe overlappen zijn. Zoals op het einde van dit deel de dood van zijn vader nog een keer aan bod komt. Door dit al eens uitgebreid gelezen te hebben in het deel Vader, krijgen de nu in het kort beschreven gebeurtenissen toch een heel sterke lading.

Ik kijk alweer halsreikend uit naar het laatste deel: Vrouw. Alleen lijkt het erop dat een pocketversie, de versie die ik het liefste lees, er nog niet in zit dus zal ik nog wat geduld moeten hebben. Gelukkig heb ik nu dit deel om van na te genieten. 

#50books - 2016.43 Lelieblank

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de drieënveertigste vraag is:

Klieder jij in je boeken?

 
Het simpele antwoord is nee. Mijn boeken blijven lelieblank.

Tenminste dat was tot nog niet zo heel lang geleden mijn streven. Een boek was iets waar zeer voorzichtig mee om gegaan diende te worden en ezelsoren vouwen, shagresten in laten vallen, chocoladevingerafdrukken maken, waren allen zaken die uit den boze waren. Ook het schrijven in boeken vond ik verfoeilijk, zoiets deed je niet.

Maar daar ben ik allemaal wel van teruggekomen. Een boek beschouw ik steeds meer als een voorwerp waarin letters staan die iets te vertellen hebben. Die letters spreken mij aan of niet, die doen iets met me of niet. Het gaat om de inhoud en als daar wat omheen gevlekt is door een vorige gebruiker of door mijzelf dan maakt dat eigenlijk niet zo uit.
Nou ja, dat is wat ik er van wil vinden.

Want als ik dan bedenk om in boeken te gaan schrijven dan gaat er toch nog wel een luikje bij mij dicht. Dat gaat me te ver. Moedwillig iets in een boek toevoegen, vind ik te veel afleiden. Niet alleen voor later wanneer ik die sporen dan weer aan zou treffen maar ook op het moment zelf wanneer die krabbels geplaatst worden. Laat mij maar lekker lezen en verder niets.

An Honest Answer and other Stories - Neil Gaiman, Brian Talbot & Dave McKean

In een Humble Bundle van vorig jaar waren allerlei exoten van Neil Gaiman verzameld.  An Honest Answer and Other Stories is daar een van.

Het bestaat uit slechts 12 bladzijden (de voorkant meegerekend) waarin drie strips zijn weergegeven.
Het eerste An Honest Answer is typisch Neil Gaiman. Een kort verhaal over de vraag waar de auteurs hun ideeën vandaan halen. Getekend met Neil Gaiman zelf herkenbaar in de hoofdrol van de verteller.
Het tweede verhaal is van Dave McKean met zijn prachtige techniek van fotobewerking. In Villanelle wordt een sfeerimpressie van een voorbije gebeurtenis weergegeven. Tenminste dat is wat ik er in zie.
En dan als laatste From Homogenous to Honey. Een maatschappijkritische strip waar Mark Buckingham geïnkt heeft. Zal dat dezelfde Mark Buckingham zijn als van Fables? Lijkt me wel en dan heel jong.

Want al deze strips zijn uit de jaren tachtig. Aan de onderwerpen en de uitwerking is wel te zien hoe jong alle artiesten waren. Geen hoogstandjes maar wel zeer vermakelijk.

Clarkesworld Magazine Issue 121 October 2016

Het oktobernummer van Clarkesworld Magazine heeft maar liefst zes pure science fiction-verhalen en één fantasy verhaal waarvan de schrijvers naast uit de VS ook komen uit China, Singapore, Nigeria en Kenia.
 
Tussen de vier non-fictionele artikelen is die van Mark Cole over Realisme in Science Fiction films het meest lezenswaardig. In Méliès to Bonestell:Relevancy and Realism in Cinematic Science Fiction wordt in het licht van realisme gekeken naar het begin van de science fiction filmgeschiedenis tot eind jaren vijftig. Voor mij veel onbekende titels van films maar de beschrijving van bijvoorbeeld de horizontaal gelanceerde ruimteraketten riep voldoende beelden bij mij op om geboeid verder te lezen.

De verhalen zijn in dit nummer van bijzonder hoge kwaliteit en ik zou ze allemaal wel aan willen bevelen. Toch wil ik er twee in het bijzonder uitlichten omdat zij van niet-Amerikaanse afkomst zijn. Deze schrijvers zijn precies waarom ik dit blad ben gaan lezen en ben telkens weer verrast wat andere culturen op science fiction gebied brengen.




Het eerste verhaal heet The Calculations of Artificials, geschreven door Chi Hui en vertaald door John Chu. Dit verhaal begint met de volgende introductie: In the year 2042, 2248 Actual people but 11.26 million Artificial people lived in the city of Mian on the continent of Asia. Meanwhile, 7.2 billion Artificials lived in the world as opposed to only 1.44 million Actuals. Out of those, only 127 people knew the truth about the world. Vervolgens worden de gebeurtenissen weergegeven vanuit het perspectief van een van de wetende mensen. De IA's zijn er om de mensen een zo'n vreedzaam mogelijk leven te geven maar er gaat iets verkeerd waardoor de IA's de echte mensen beginnen te doden.
Een verhaal waarin het als maar benauwder wordt met een knetterende ontknoping. Wat het alles extra interessant maakt is dat je als lezer je gaat afvragen hoe gewelddadig de mens van zichzelf is en wat een mogelijkheid zou zijn om dit op te lossen.

In Rustie van Nnedi Okorafor and Wanuri Kahiu zijn het ook de robots die na vele decennia trouwe dienst, zich anders gaan gedragen waardoor er menselijke slachtoffers vallen. Naast dat het verhaal van zichzelf de moeite waard is door zijn levendige beschrijvingen en het gevoel van de ik-persoon voor een van de robots, was het een interessante leeservaring omdat ik mijzelf meerdere malen betrapte op mijn eigen vastgeroeste ideeën. Het duurde een aardige tijd voordat ik doorhad dat het zich niet in een Amerikaanse stad afspeelde maar in een Afrikaanse stad. En het was ook pas heel laat in het verhaal dat ik begreep dat de ik-persoon een vrouw was en niet een man. Blijkbaar start ik elk verhaal vanzelfsprekend met het beeld van een witte man in een wereld vol witte mensen. Prettig om eens uit dat patroon geschud te worden.

#50books - 2016.42 Prijzen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de tweeënveertigste vraag is:

Wie zou volgens jou de Nobelprijs voor de literatuur verdienen?

 

Bij deze vraag overvalt mij onmiddellijk een zware vermoeidheid en dat zit hem in het woord Nobelprijs. Dit woord heeft voor mij de connotatie dat het een heel erg belangrijke prijs is en degene die hem krijgt op zijn minst een bovenmenselijk aard heeft. Oftewel zo een prijs gaat boven mijn pet en zal ik aan niemand willen uitreiken.

Wel zou ik graag alle mensen die schrijven willen prijzen om hun onaflaatbare stroom aan woorden. Ergens heb ik wel eens opgevangen dat een op de vier Nederlanders schrijft. Het is slechts een fractie daarvan gegeven om ook door een uitgever gepubliceerd te worden en onder een groter publiek onder de aandacht te worden gebracht. Maar gelukkig is daar het internet en kunnen al deze schrijvers kiezen om hun schrijfsels aan de hele wereld te openbaren.
Niet alles heeft topkwaliteit maar eigenlijk doet dat er niet toe. Zolang we met zijn allen blijven schrijven en lezen, blijven we met elkaar communiceren en kunnen we verder ontwikkelen door te leren van elkaars ervaringen. Zonder al deze schrijvers zouden we stil blijven staan. Dus hoera voor alle schrijvers.

#50books - 2016.41 Kinderboeken voor alle leeftijden

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de eenenveertigste vraag is:

Lees je nog weleens kinderboeken? En waarom wel of niet?

Jazeker. Nog niet zo lang geleden, in juli dit jaar om precies te zijn, las ik het boekje Fiet Wil Rennen en schreef daar nog dit blogje over. Een boekje dat door een vriendin van mij werd aangeraden. En zo hoef je geen kinderen te hebben, die heeft zij ook niet, of in een kinderrijke omgeving te zitten om toch nog als volwassene van nieuwe kinderboeken voorzien te worden.

Daarnaast ben ik een zeer groot fan van alles wat Tonke Dragt heeft geschreven. Die boeken staan dan ook te pronken in mijn boekenkast en eens in de zoveel tijd herlees ik er daar weer eentje van. En het mooie is dat het me nooit verveelt en ik er nog telkens weer wat anders in lees net zoals ik dat met boeken voor volwassenen heb.


Van Arendsoog, mijn grote jeugdheld, kan ik ook maar geen genoeg krijgen. Alleen zijn die boeken op latere leeftijd wel wat moeilijker te verteren. Niet in de laatste plaats door het zware Christelijke sausje dat over het verhaal is gegoten. Als kind is me dat nooit opgevallen, liet ik dat langs me heengaan. Maar nu heb ik daar wel wat meer moeite mee. Ook is de schrijfstijl niet al te best. Iets waar ik op mijn huidige leeftijd ook meer moeite mee heb om daar geheel ongestoord doorheen te kunnen lezen. Maar ja, het kriebelt nu eenmaal bij tijd en wijle en dan sla ik er toch weer een open en probeer ondanks die mankementen te genieten van die grote avonturen zoals ik als kind ook heb gedaan.

#50books - 2016.40 Liever een pocket

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de veertigste vraag is:

Naar welk boek kijk jij reikhalzend uit?

 

De tekst van Vrouw, het laatste deel van de reeks Mijn Strijd door Karl Ove Knausgård, is al bijna een jaar geleden uitgekomen. Alleen dit was in hardcover. Nu komt er een nieuwe uitgave op 4 oktober uit maar helaas is dat weer een hardcover.

De reeks Mijn Strijd ben ik ooit begonnen omdat er een pocketversie van het eerste boek uit deze serie werd uitgegeven en ik wel nieuwsgierig was naar deze schrijver. Pockets prefereer ik boven hardcover omdat deze veel makkelijker te hanteren zijn.
Het boek sprak me gelijk heel erg aan dus de rest wilde ik ook aanschaffen. Maar helaas. Ook al waren alle boeken in hardcover beschikbaar. De laatste twee waren er (nog) niet. Eindelijk kwam het een-na-laatste deel nadat dit eerst nog eens maanden was uitgesteld in pocketversie uit in april van dit jaar.

En dan is het nu reikhalzend uitkijken naar het laatste deel in pocket-vorm. Nergens wordt daar nog van gerept maar ik kan me niet voorstellen dat dit nooit gaat gebeuren. Dus is het geduld oefenen. Gelukkig heb ik het een-na-laatste deel Schrijver ook nog niet gelezen en kan ik nog wel even voort.

#50books - 2016.39 Beelden lezen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de negenendertigste vraag is:

Lees je weleens andere boeken dan boeken met tekst? En is dat dan nog lezen?

 

 

Makkelijke vraag, dacht ik. Tussen al mijn stripboeken zit er vast wel eentje die alleen maar tekeningen heeft en geen tekst. Daar was ik van overtuigd totdat ik alle albums had bekeken en tot de conclusie moest komen dat overal naast de tekeningen ook veelvuldig van tekst gebruik wordt gemaakt. 

 

Nu is het bij strips wel zo dat de combinatie van tekst en tekeningen een andere manier van lezen vraagt dan wanneer er alleen maar tekst staat. Bij strips wordt je oog naar alle kanten van de bladzijden getrokken en dat kan bij elke bladzijde weer op een heel andere manier zijn. Ook leef je mee met de personages door uitgebeelde emoties zonder dat daar woorden aan te pas komen. Het is dus een andere manier van beleven en daarmee van lezen maar de opeenvolgende plaatjes bekijken blijft lezen.

 

 

 

 

 

Jan Rothuizen heeft het precies andersom gedaan. Daar waar wij gewend zijn om een kaart van en bepaalde omgeving te zien uitgedrukt in afgesproken symbolen, heeft hij die kaart in woorden geschreven. En dan niet alleen woorden achter elkaar zoals in een standaard roman, nee, de woorden staan zoals op een kaart. Dus daar waar hij fysiek iets heeft gezien, meegemaakt, gevoelt, er wat van vond, dat heeft hij daar op de kaart geschreven. Ondersteund door een minimum aan tekeningen heeft hij zo allerlei plekken in Nederland beschreven waaronder ook Amsterdam waar een heel aparte zachte atlas van uitgekomen is.

Op deze manier is het bekijken van een atlas wel degelijk lezen geworden en vind je er zelf de beelden bij.