De Metabaronnen Derde boek: Aghnar - Jodorowsky & Gimenez

Dit derde deel in de reeks metabaronnen is weer net zo sterk als de voorgaande delen. Het verhaal is op en top science fiction en wordt verteld door een robot, die al lang voor de metabaronnen werkt, aan een andere robot. De opmerkingen tussen die twee blijven flauw. Maar dat is dan ook het enige zwakke aan deze serie en daarom makkelijk te vergeven.

Aghnar is de zoon van de personages uit de vorige twee delen. Hij komt er uiteindelijk alleen voor te staan. Door zijn harde opvoeding en zijn hoge intelligentie weet hij te overleven in een vijandig universum dat hem dood wil hebben. Hij weet andere wezens aan hem te binden en gaat daarmee de strijd aan tegen de priesteres-hoeren.

Jodorowsky zijn mateloze fantasie laat het ene onwaarschijnlijke na het andere gebeuren en dat op een manier waardoor het heel geloofwaardig is. De tekeningen van Giménez zijn wederom geweldig gedetailleerd. Bijna iedere tekening kun je wel minutenlang naar kijken om te ontdekken wat er allemaal op staat. De tekenstijl is zeer geschikt voor het weergeven van ruimtegevechten met half organische ruimteschepen en enorme kolossen als gebouwen op buitenaardse planeten. Deze twee kunstenaar zijn een gouden duo.

#50books - 2015.49 Topboeken gelezen in 2015

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de negenenveertigste vraag is:

Wat is jouw top-3 van mooiste boeken uit 2015?

Neil Gaiman - Sandman: Overture

Zeer verrast door deze schrijver die na vijfentwintig zichzelf nogmaals weet te overtreffen bij het vertellen van een oerverhaal van zijn geesteskind Sandman waarin het duidelijk wordt hoe het allemaal zo gekomen is.

Daarnaast zijn de tekeningen van J.H. Williams III van zo'n wonderlijk hoge kwaliteit, dat alleen deze op zichzelf al de moeite waard zijn om het boek voor aan te schaffen.



Sandra Smallenburg - Expeditie Land Art

Dit jaar heb ik kennis gemaakt met het fenomeen landschapskunst. Eerst in Nederland en daarna via een tentoonstelling in Amersfoort met voornamelijk Amerikaanse landschapskunst.

Deze kunstvorm spreekt mij enorm aan en het boek van Sandra Smallenburg is met een grote hoeveelheid beeldmateriaal en persoonlijk commentaar zonder snobistisch te zijn, een rijke aanvulling voor mijn nieuw gevonden interesse.

 Amanda Palmer - The Art of Asking

Ik kan me niet heugen zoveel tranen vergoten te hebben als bij dit boek. En het waren geen tranen van droefheid maar van ontroering, van opeens zo geraakt worden, van herkenning, van het gevoel toch niet alleen te zijn in hoe ik de wereld zie.

In The Art of Asking vertelt Amanda Palmer over haar leven en hoe zij met bepaalde situaties omgegaan is. Haar weg door het bestaan, heeft mij geïnspireerd om bepaalde hobbels te nemen die mij al langere tijd blokkeerden. Wat wil je nog meer van een boek?


Karl Ove Knausgård - Mijn Strijd
Al vele jaren had ik deze boeken in top-10 stapels zien liggen. Het waren lange tijd hardcovers en daar houd ik niet zo van. Dit jaar trof ik de paperpacks en ben in de eerste begonnen. Het was bijna gelijk raak. Dit is een manier van schrijven waar ik van houd.

Karl Over Knausgård beschrijft in zes delen zijn leven. Dit jaar heb ik daar de eerste vier van gelezen. De boeken zijn niet chronologisch maar meer thematisch opgebouwd. Hierdoor overlappen soms delen met elkaar en krijg je als lezer het gevoel dat je steeds meer van dit leven in elkaar kan schuiven.

Dat de schrijver een generatiegenoot van mij is, helpt voor mij zeker mee. Qua tijdsgeest is er veel herkenning. Daarnaast spreekt mij de Scandinavische cultuur mij altijd al aan. Daar voel ik mij op een of andere manier vanzelf mee verwant.



En dan wil ik hierbij Peter Pellenaar hartelijk danken voor de vragen van dit jaar. Hierdoor heb ik elke week weer eens ongedwongen over het een en ander kunnen nadenken en had ik een mooie gelegenheid om af en toe mijn geest te laten associëren naar een bijpassend tekeningetje. Het ongedwongen maakt het makkelijk om met plezier te kunnen antwoorden en zo weet ik dat een top-3 bij Peter alleen een aanwijzing is en geen vaststaande norm. Peter, dank je wel.

En natuurlijk ben ik zeer benieuwd met welke vragen Hendrik-Jan volgend jaar gaat brengen in alweer het vierde jaar van #50books.

Zen and the Art of Motorcycle Maintenance: An Inquiry Into Values - Robert M. Pirsig

Op 10 augustus 2015 begon blogger Peter Pellenaar de Read-a-long: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance. Mijn zomervakantie was net begonnen en ik was wel in de stemming voor zo'n nieuw project. Het langzaam lezen van dit boek leek me extra aantrekkelijk omdat ik me er van kon herinneren dat de eerste keer dat ik het las (en dat was nog wel in het Nederlands) er regelmatig de weg bij kwijtgeraakt was. Door het nu met anderen te lezen en langzaam zou dat vast beter gaan.

De eerste paar hoofdstukken vond ik smullen. Deze zijn in de vorm van een roman waarbij de hoofdpersoon met zijn zoon en een bevriend echtpaar een motorrit door Amerika maken. Tussendoor vertelt de hoofdpersoon over het belang van motoronderhoud en wat daar zoal bij komt kijken om dit goed te kunnen doen. Vooral zijn liefde voor de motor is genot om te lezen.

Maar na verloop van tijd gaat de hoofdpersoon steeds meer vertellen over Phaedrus, een personage dat ik heb opgevat als zijn alter-ego. En deze Phaedrus heeft nogal wat filosofische gedachten waarbij ik de meeste tijd mij afvroeg wat hij nou eigenlijk wilde zeggen. Het leek wel net alsof hij nooit echt tot een punt kwam en dat laat mij als lezer achter met een onbevredigend gevoel. Een groot deel van het gefilosofeer vond ik ook nog eens helemaal niet interessant waardoor het leesplezier wel wat werd weggenomen.  Het langzaam lezen maakte het dan wel weer beter te doen omdat ik afgeleid werd door andere boeken.

Wel denk ik dat ik er nu meer van begrepen heb dan twintig jaar geleden, eenvoudigweg omdat ik ook wat meer levenswijsheid heb opgedaan.

Voor de literaire kwaliteit kun je het naar mijn idee beter in de kast laten staan. Dat dit boek zo'n hype is geweest in de jaren zeventig maakt het als tijdsdocument dan wel weer de moeite waard. Oftewel een boek met vele kanten waarvan ik mensen toch zou aanraden om het op zijn minst een keer te lezen.

Bijna iedereen kon omvallen - Toon Tellegen

Opnieuw een boekje vol korte dierenverhalen en wat mij betreft een van zijn beste. Er was geen enkel verhaal waarbij ik niet moest glimlachen en meerdere verhalen waarbij ik hardop in lachen ben uitgebarsten tot tranen in mijn ogen toe. Niet dat het nu per se humoristisch bedoeld is. Hoe het wel bedoeld is, weet ik eigenlijk niet. Behalve dan dat er achterop mijn boekje staat dat het voor de leeftijd 9 tot 12 is. Deze leeftijdsaanduiding is mij een raadsel.

In deze korte  verhalen komen vooral eekhoorn, de mier en de olifant aan bod. En er wordt een hoop gevallen, vanuit de boom naar beneden maar ook omhoog de lucht in. Daarnaast worden brieven op schors aan elkaar geschreven die door de wind bij de geadresseerden wordt bezorgd. En er wordt een hoop nagedacht over bijvoorbeeld moe worden van jezelf, wat er zou gebeuren als je schild gaat lekken of dat we ooit afgelopen zullen zijn. De eenvoudige doch doeltreffende tekeningen van Anne van Buul geven nog eens een extra beeld van de dierenwereld van Toon Tellegen. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen.



Terwijl ik dit boekje aan het lezen was kwam ik op de blog van Wim Noordhoek nog een interessante uitspraak van Toon Tellegen tegen die ik jullie niet wil onthouden:
" Eens, toen er veel response kwam op zijn radio-dierenverhalen, zei ik tegen Toon. 'Er zijn er veel mensen die van de ver­halen van Toon Tellegen houden.' Zei hij: 'Ik ben bang dat ik niet zo hou van de mensen die van de verhalen van Toon Tellegen houden.'"
Een uitspraak waar ik over na heb zitten denken maar waar ik niet uitkom. Heel interresant.

Alt Det Som Er - Bjørn Sortland & Paul Dikker

Enkele jaren geleden was ik op vakantie in Noorwegen, een wonderlijke gebeurtenis op zichzelf want ik ben niet zo'n reislustig type. De weinige keren dat ik het er dan toch op waag naar een ander land te gaan, vraagt dan ook om iets uit dat land mee terug te nemen. En het liefst doe ik dat door middel van een boek in de oorspronkelijke taal of eentje met volksverhalen.

In Noorwegen stuitte ik op Alt Det Som Er. Het leek me leuk een boek in het Noors te kopen, een taal die ik in zijn geheel niet machtig ben dus dacht ik dat een boek vol prachtige plaatjes en niet zo heel veel tekst wel een kinderboek zou zijn. Daar zou ik met een beginnerscursus Noors via internet en een Noors-Nederlands woordenboek on line toch wel uit moeten komen.


Alt Det Som Er blijkt echter helemaal geen kinderboek te zijn. Het is eerder poëzie, zo vol symboliek zit het. Het gaat over een onderzeebootkapitein met thuis zijn zwangere vrouw. Voortdurend worden er vergelijkingen getrokken tussen het onderwater varen en het ongeboren kind dat in de buik van de moeder dobbert.
Tenminste dat is wat ik nu denk waarover het gaat. De vertaling was namelijk ook nogal een puzzel. Het Noors heeft niet zo'n strak spellingreglement als wij hebben. Wel hebben ze heel wat dialecten. En zo was het regelmatig gokken wat een woord zou betekenen.  Best een bijzondere ervaring om op die manier door een tekst te gaan.

Een andere verrassing kwam van de kunstenaar die de schilderijen heeft gemaakt. Deze Paul Dikker blijkt een Nederlander te zijn die een tijdje in Noorwegen heeft doorgebracht. Nieuwsgierig zocht ik nog wat informatie op over hem via internet en kwam er achter dat hij nu bij mij om de hoek woont. Dat zorgde voor een wel heel bizar gevoel. Heb ik dat boek helemaal in Noorwegen gehaald en zit met bloed, zweet en tranen de tekst te vertalen waarbij ik de vele schilderijen bewonder, zit een van de makers een paar meter verderop.
De schilderijen zijn allemaal sterke weergaven van overweldigende landschappen met hooguit een enkel mens die zich daarin ophoudt. Ik kan niet goed uitdrukken wat dat bij mij oproept. Als je nieuwsgierig bent, ga dan eens kijken op zijn website bij de schilderijen.

Alles bij elkaar een mooi cadeau wat ik mijzelf heb gegeven.

#50books - 2015.48 Invloed der seizoenen

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de achtenveertigste vraag is:

Merk je verschil in wat (en hoe) je leest tijdens deze ‘donkere dagen’ aan het eind van het jaar?

Dat het weer invloed op ons heeft daarvan ben ik overtuigd. Al is het maar simpelweg dat het weer ons dicteert wat voor soort kleding wij aan moeten trekken om ons prettig te voelen. Ook kan het weer ons motiveren wat te gaan doen zoals zwemmen in zee met warm weer heel aantrekkelijk aanvoelt en dit idee bij vrieskou hele andere gevoelens oproept. Het kan zelfs invloed hebben op mensen hun stemming. In de winter met minder licht worden aardig wat mensen op zijn minst wat licht geïrriteerd. En veel mensen hebben hun favoriete seizoen.
Zelf heb ik meer een minst favoriet seizoen en dat is de zomer maar alleen als deze heel heet is. Juist de afwisseling der seizoenen vind ik het leven wat extra's meegeven. En alhoewel ik er dus wel van overtuigd ben dat het weer beïnvloedt, heb ik nou helemaal niet het gevoel dat het ook maar iets te zeggen heeft over wat ik lees. Wanneer een boek tegen het einde loopt, hoor ik in mijn hoofd al wat het volgende boek gaat worden. En soms begin ik nog een boek omdat deze mij opeens onweerstaanbaar aanspreekt. Wat het precies is waarom ik in een boek begin, zou iets zijn voor een andere blogpost, daar moet ik nog eens over nadenken.

Clarkesworld Magazine Issue 111 December 2015

Het decembernummer van Clarkesworld bevat zes fictieve verhalen en vier non-fictie artikelen.

Het eerste verhaal is gelijk een klapper. Het heet Yuanyuan's Bubbles en is geschreven door de Chineze Liu Cixin. Dit is zo'n verhaal wat in elk werelddeel geschreven had kunnen worden. Of zal het zo zijn dat de Chinese cultuur steeds meer op ons Westerse cultuur gaat lijken of wellicht dat ze aan het samensmelten zijn? 
In ieder geval wordt in dit verhaal een meisje gevolgd vanaf haar vroege jeugd tot en met haar volwassen tijd. Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van haar vader die natuurlijk gaandeweg ook steeds ouder wordt. Het meisje is bijna vanaf haar geboorte gefascineerd door zeepbellen, een fascinatie die nooit meer weggaat en waarmee ze op latere leeftijd opzienbaarlijke technische standjes weet uit te halen. Dit science fiction gegeven maakt het een groot plezier om te lezen. Door de emotionele weergave van de vader die duidelijk veel van zijn dochter houdt, wordt het zo rijk als het leven zelf. Oftewel een prachtig compleet verhaal.


Verrast ben ik ook door Union van Tamsyn Muir. Vanaf het eerste moment is het duidelijk dat er iets niet in orde is maar het duurt aardig wat bladzijden voor je als lezer weet wat dat precies is. En dan gaat de horror nog even door. Geen ontkomen aan. Heel erg spannend.

Na zulke geweldige verhalen was Morrigan in Shadow door Seth Dickinson dan ook een enorme domper. Dit is nou typisch zo'n verhaal waarvan ik geen flauw idee heb waar het over gaat en wat het nou eigenlijk wil zeggen. Soms gebeurt dat wel eens bij de eerste bladzijden van een tekst en heb ik tijd nodig om in een verhaal te komen maar dit is een voorbeeld van een verhaal waar ik geen moment ook maar iets van begreep. Kan natuurlijk aan mij liggen. Ik weet in ieder geval dat dit niet aan mijn stemming lag want die was op en top.

Erg leuk vond ik het artikel A Dance with Futuristic Dragons: The Science-Fantasy Glamour of Marc Bolan and T. Rex. Jason Heller vertelt over Marc Bolan, een artiest waar ik nooit van gehoord had en net van voor mijn tijd is, die in de jaren zestig en zeventig in zijn teksten al bezig was met science fantasy. David Bowie wordt daar ook een paar keer bij genoemd en daarbij wordt natuurlijk aan zijn Ziggy Stardust periode gerefereerd. Zo had ik nog niet eerder bedacht dat dit onder science fantasy geschaard kan worden.

#50books - 2015.47 Zonder aanleiding

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zevenenveertigste vraag is:

Welk boek (of boeken) hebben jullie dit jaar in je schoen gevonden of cadeau gegeven?

Nu moet ik toegeven sinds mijn zestiende de Sint de toegang tot mijn huis ontzegd te hebben en mijn schoen dan ook weinig verrassend bijzonder leeg blijft rond die dagen.


Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit een boek krijg. Dit jaar heb ik zelfs een boek gekregen omdat de gever dacht dat dit echt iets voor mij was. Dus niet omdat er een cadeau gedaan moest worden wegens bepaalde feestelijk- of beleefdheden, nee puur omdat er bij dat boek aan mij gedacht werd. Dat vind ik toch wel de mooiste cadeaus om te krijgen. Dat het boek, De Kinderen van de Olifantenhoeders door Peter Høeg, uiteindelijk niet zo bij mij in de smaak viel, doet daar niets aan af.


En zo had ik dit jaar ook een boek dat ik iemand ongelooflijk graag cadeau wilde doen omdat ik het idee had daar degene veel plezier mee te doen. Via bol.com heb ik het boek Trigger Warning door Neil Gaiman naar dat adres laten sturen. Nooit meer iets van gehoord dus misschien is het wel niet aangekomen. Maar dat maakt verder ook niet zo uit.

Wat ik in ieder geval wil aangeven is dat iets geven omdat je graag wil dat iemand het krijgt in plaats van dat er een aanleiding moet zijn, voor mij de fijnste manier is om iets cadeau te doen.

Mijn Strijd 4: Nacht - Karl Ove Knausgård

Het vierde deel van Mijn Strijd bestrijkt de late tienerjaren van de schrijver. Dit zijn de laatste jaren van school waarin zijn ouders scheiden en een jaar als leraar op een school in Noord Noorwegen. Net zoals in de andere delen van Mijn Strijd lijkt Karl Ove Knausgård het hele boek wat voor zich uit te mijmeren over hoe het leven toen was waarbij er schijnbaar random door de tijd gesprongen wordt. Toch voelt het na het lezen van de laatste bladzijden aan als een geheel en blijkt alle daarvoor beschreven gebeurtenissen hiernaartoe geleid te hebben. Zeer bevredigend voor de lezer.

In de vorige delen heeft de lezer al kennis kunnen maken met hoe men in Zuid Noorwegen met elkaar omgaat. De omschrijving van de omgangsvormen in Noord Noorwegen zijn dan ook een ware verrijking. In dat stuk van de aardbol waar in de zomer de zon niet ondergaat en in de winter niet te zien is, gelden andere regels. En door de manier waarop het beschreven wordt, is het gelijk ook verklaard en kan ik mij als lezer daarmee verzoenen. Die verklaring wordt niet direct gegeven zoals Karl Ove Knausgård niets verklaart of interpreteert maar is het de beschrijving die het aan de lezer laat om een oordeel te vormen.

Vooral in dit deel doet de jonge leraar en daarvoor nog scholier dingen die moreel gezien niet altijd door de beugel kunnen. Met drank op verandert Karl Ove in iemand die overal schijt aan heeft en de hele wereld aan kan. Het mooie blijft dat de schrijver ook daar geen enkel oordeel over laat klinken. Hij schept er niet over op en hij keurt het ook niet af. Soms komt dat wat afstandelijk op me over. Maar tegelijkertijd is de tienerwanhoop ook heel herkenbaar. Het blijft overleven.

Na drie delen over de schrijver zijn leven te hebben gelezen, was het de vraag of een vierde boek ook nog boeiend zou zijn. Wat mij betreft is het antwoord een volmondig ja omdat ook al zijn er bekende elementen zoals bijvoorbeeld de angstaanjagende vader, er genoeg nieuwe invalshoeken zijn waardoor het interessant blijft.

Sandman: Overture - Neil Gaiman

En daar was ie dan opeens, na meer dan twintig jaar een heel nieuw deel van Sandman. En wat voor een deel! Eentje waarin Neil Gaiman de verhaallijnen die hij in de reeks Sandman niet kwijt heeft gekund, uiteindelijk in dit nieuwe deel heeft kunnen uitwerken. De titel Overture zegt het precies, het is het allerbegin van wat volgt en het bergt in zich elementen die in toekomstige gebeurtenissen telkens weer terugkomen als een refrein of een thema.

Het was best eng om aan dit boek te beginnen omdat ik de reeks Sandman een onovertroffen meesterwerk vind. Hoe groot is de kans dat de schrijver zichzelf kan evenaren en dat ook nog eens na zoveel jaar? Mijn verwachtingen waren hoog gespannen maar ik was ook op mijn hoede voor teleurstellingen. Dit is allemaal onnodig gebleken. Neil Gaiman heeft het voor elkaar gekregen om een geheel nieuw Sandmandeel te schrijven en daarbij de hele reeks te verrijken met nieuwe informatie. Het zal een feest zijn om de gehele reeks nog eens te lezen met de kennis uit Overture.



En het is niet alleen het verhaal dat zo sterk is. Nee, de tekenaar J.H. Williams III heeft bijna onmogelijk weer te geven gebeurtenissen weten uit te beelden op een manier die voor mij volstrekt nieuw was. De vaste kaders van graphic novels zijn op vele bladzijden losgelaten. Als lezer word je soms gedwongen het boek te draaien en nog eens te draaien en nog eens. Je wordt in de tekeningen meegezogen zoals ook het verhaal je meezuigt. En daarbij zijn de kleuren ook nog eens spectaculair.

Het lezen van dit boek was voor mij een ongeëvenaarde leeservaring. En het kan niet anders dan dat ik nu de hele reeks weer ga herlezen.

#50books - 2015.46 Papier hier

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zesenveertigste vraag is:

Ben jij iemand die makkelijk boeken wegdoet of ben je meer een (obsessieve) verzamelaar?

Als kind was elk boek een kostbaarheid en al helemaal als ik er zelf voor gespaard had. Een boek wegdoen was dan ook ondenkbaar.

In de studententijd waren nieuwe boeken alleen mogelijk wanneer het studieboeken betrof. Daarnaast kocht ik tweedehandsboeken en die vond ik vaak ook nogal duur. Boeken waren dan ook een zeldzaamheid die eenmaal in bezit nooit meer weggedaan zouden worden (dacht ik).

Maar in de loop der tijd werd de beurs wat dikker. En daarmee kon ik vaker gelijk de boeken kopen die ik maar wilde. Het idee dat je boeken weer weg kon doen, was nog ver uit zicht. Ik genoot van de rijkdom die de boeken me gaven en behandelde ze stuk voor stuk als een heiligheid.

De tijd schreed voort en ik ging samenwonen. Dat betekende dat er boektitels dubbel waren en ook dat boeken ruimte begonnen in te nemen, ruimte waarvan er niet zo heel veel was. Nu was mijn huisgenoot angstaanjagend makkelijk met boeken wegdoen. Vooral toen we samen stopten met roken, vond hij veel boeken stinken en vies. Hij deed een groot deel van zijn boeken weg. Niet alleen naar de kringloop maar ook in de papierbak!! want de kennis in die boeken (veel over informatisering) was verouderd. Ik wist niet wat ik zag. Mijn boeken bleven waar ze waren, namelijk in de boekenkast.

Toen kwam de dag dat ik na zoveel jaar niets met mijn studie gedaan te hebben, de boeken nog eens bekeek en wist dat ik daar nooit meer in zou kijken. Een voor een deed ik ze weg en het verbaasde me dat het me zo weinig deed. De stap om te besluiten ze weg te doen was moeilijker dan het daadwerkelijk doen.

En nu lees ik boeken en bepaal daarna of ik ze bewaar. Graphic novels blijven sowieso in mijn boekenkast bewaard want dat zijn kleine kunstwerkjes. Maar oude vertaalde science fiction boeken uit de erfenis van mijn vader of romans die bij mij niet goed vallen, verdwijnen nu zonder moeite in de tas van vrienden, de kringloopwinkel of de papierbak. Als het werkelijk een vergissing zou zijn dan koop ik een nieuw exemplaar. (Jaja, ik weet dat is niet hetzelfde want de herinnering aan dat ene boek is anders maar ach..)

Aan de ene kant jammer dat de boeken niet meer de waarde hebben die ze vroeger hadden maar aan de andere kant is het ook een bevrijding. Alles wat losgelaten kan worden, weegt weer minder op de schouders.

Expeditie Land Art - Sandra Smallenburg

Na het zien van de expositie Expeditie Land Art in Kunsthal KAdE in Amersfoort, kocht ik gelijk dit boek. Hierin staan veel kunstwerken die ook op deze tentoonstelling te zien waren. In zo verre je dat van land art kunt zeggen natuurlijk want deze kunst is nou bij uitstek kunst om te ervaren in het landschap zelf.

De ondertitel "Landschapskunst in Amerika, Groot-Brittannië en Nederland"  beschrijft precies wat er in dit boek staat.
De hoofdstukken maken de indeling woestijn, bliksem, vulkaan, de kunst van het wandelen, polder, tuin en bos.
De avonturen van pioniers Robert Smithson, Nancy Holt en Michael Heizer worden levendig beschreven zonder dat het overdreven wordt of dat er met onnodig ingewikkelde kunsttermen wordt geschermd. En dat vind ik dan ook de grote kracht van Sandra Smallenburg. Zij schrijft zoals zij zelf de kunstwerken beleefd heeft, precies zoals landschapskunst in mijn ogen bedoeld is.

Extra interessant vond ik het hoofdstuk over de landschapskunst in Nederland.
Dit jaar heb ik zelf in Nederland rondgereisd om deze werken te zien en is mijn hart door landschapskunst gestolen. Door nu daar nog iets meer achtergrondinformatie over te krijgen, maakt het die ervaring nog wat rijker.

Bij het bladeren ruik je de vele grote kleurenfoto's waarop de kunstwerken staan afgebeeld. Zowel foto's van jaren geleden als foto's van nu laten zien wat er met landschapskunst in de loop der tijd kan gebeuren. Landschapskunst wordt weliswaar door de mens gemaakt maar de tijd bepaald daarna verder wat er mee gebeurt.

Een zeer informatief boek over wie meer over landschapskunst te weten wil komen en wanneer je die kennis al hebt dan zijn de foto's een goeie herinnering aan al dit geweldigs.

11the Annual Edition The Year's Best S-f - edited bij Judith Merril

Typisch zo'n boek dat ik voor een paar euro gevonden heb op de Deventer Boekenmarkt waarbij ik dacht dat het leuke manier was om nog wat meer kennis te maken met korte science fiction verhalen geschreven in de jaren zestig. De namen van de schrijvers zijn indrukwekkend, van Arthur C. Clarke tot Isaac Asimov en van J.G. Ballard tot Roald Dahl.  Ik heb niet paraat of zij in deze tijd allemaal al grote namen waren dus wellicht heb ik het wel met andere ogen gelezen dat de lezers van destijds.

Nu ik het afgelopen jaar meer korte verhalen aan het lezen ben, valt me op hoe snel een deel van die verhalen vervluchtigen. Nog maar net gelezen en ik weet al niet meer waar het over ging. Terwijl andere verhalen ik maanden later alleen de titel maar zie en nog heel goed weet waar het over ging. Deze laatste verhalen bestempel ik dan als van hoge kwaliteit. Dit is niet altijd helemaal eerlijk omdat het ook aan mijn concentratievermogen van dat moment kan liggen maar allah.
In deze verzameling van 36 verhalen is er slechts een enkeling die aan mijn persoonlijke criteria van blijvend in mijn geheugen voldoen. Dat is een relatief lage score voor en boek dat pretendeert het beste aan science fiction verhalen voor dat jaar in zich te bergen.

Voor het tijdsbeeld is het dan wel weer een lezenswaardig boek. Opvallend zijn de vele verhalen die een metafoor zijn voor oorlogvoeren, verhalen geïnspireerd door de heersende Vietnamoorlog. En het was nog voor de maanlanding wat merkbaar is aan bepaalde opmerkingen over ruimtevaart en de planeten.

De editor Judith Merril heeft alle verhalen met haar persoonlijke commentaar aan elkaar geschreven. In het begin vond ik dat nog wel aardig om te lezen maar naar verloop van tijd kwam het meer over als overbodige informatie waar ik niet op zat te wachten.

Als je op zoek ben naar goeie science fiction verhalen dan is dit geen aanrader.

Ype + Willem Vol. 4: Koek en Ei - Ype Driessen

Het vierde boekje met autobiografische fotostrips van Ype Driessen staat wederom vol met humoristische dagelijkse situaties in het leven van Ype en Willem.

In meestal vier plaatjes wordt het verhaal verteld door middel van foto's en tekstballonnetjes. Heel soms komt daar nog een tekening bij maar voor mij zijn dat de mindere strips qua verhaal en hoe het eruit ziet.

Het sterkste vind ik de avonturen die Ype en Willem in New York en andere vakanties beleven. Daarbij zijn de telefoontjes van de ouders met vragen over de computer de kersen op de taart.



De herkenbaarheid maakte dat ik toch nog een stripje las en nog eentje. Het is moeilijk om lang over dit soort boekjes te doen. De stripjes zijn makkelijk te lezen en zorgen bijna altijd voor een glimlach. Dat is moeilijk te weerstaan.

Het volgende deeltje heb ik dan ook in de bestelling.

#50books - 2015.45 Genremoe

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vijfenveertigste vraag is:

Wat denk jij, wordt het tijd dat de grens tussen literatuur en genre-lectuur eindelijk eens geslecht wordt? Of zijn het twee onverenigbare werelden die op z’n best af en toe leentjebuur bij elkaar kunnen spelen?

Als ik heel eerlijk ben dan geef ik toe dat ik bij deze vraag een zucht in mijzelf hoorde. Een genrevraag, zucht.
Al kan het indelen in genres best wel eens handig zijn maar meer dan een richtlijn hoeft het niet te zijn. Net zoals wij mens en dier van elkaar onderscheiden. Maar zodra er meer en meer aan het individu wordt toegekend, hoe meer niet meer het individu gezien wordt maar alleen de toekenning van die indeling.
Daarnaast leidt wat mij betreft de discussie over alles wat genregerelateerd is alleen maar af van dat wat wél boeiend is en ertoe doet, namelijk het boek zelf.
Dus bij deze wil ik graag het hokjesdenken ontmoedigen en alles wat door genre indelingen beperkt in plaats van verrijkt gelijk de nek omdraaien.
Laten we lekker een boek gaan lezen.

De stad van Axen - Ferdinadn Cuvelier

Dit is een van de boeken uit mijn ouderlijk huis dat mij tijdens mijn jeugd vanuit de boekenkast stond aan te staren en me probeerde te verleiden om te gaan lezen. De titel in zwarte dikke letters zonder hoofdletters op de zijkant en dan het plaatje op de voorkant met die enorme krullende golf waarop een stad balanceert, waren enorm aantrekkelijk. Door deze uiterlijke kenmerken was ik er van overtuigd geraakt dat het een science fiction boek van mijn vader moest zijn. Maar toen ik het een paar jaar geleden erfde, zag ik voorin de naam van mijn moeder staan. Verrast dat zij science fiction zou hebben gelezen, begon ik aan dit boek.

Al lezende werd het me snel duidelijk dat dit een heel ander genre boek was. Wat blijkt, dit boek is geschreven door een psycholoog die in een fictief verhaal zijn theorie heeft uitgewerkt over hoe mensen elkaar beïnvloeden door hoe ze met elkaar omgaan. De hoofdpersoon komt in een stad dat op een eiland is gebouwd en wordt daar de levensfilosofie van de bewoners bijgebracht. De stad is opgedeeld in zes wijken die ieder voor een van die gedragingen staat. De hoofdpersoon bezoekt al deze wijken en zo wordt over al die zes gedragingen verteld.

Het komt op mij over als een typisch jaren zeventig boek. Übergeitenwollensok door met name de spelling met overal een k in plaats van een c en specifiek door woorden zoals teorie, myte en filozofie. En daarnaast de bijna kinderlijke manier om een theorie te vertellen aan de hand van een metaforische stad. Alsof het leven op die manier te vangen is.
Mijn allergie voor de mensheid op deze versimpelde manier in modellen te gieten, werd weer eens hevig aangesproken.

Laat ik dan ook maar snel vergeten wat er in het boek staat en mijn aangename kinderherinnering aan het boek in de kast op de gang in mijn ouderlijk huis er voor schuiven.

#50books - 2015.44 Strips, graphic novels, cartoons, manga, ja!

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vierenveertigste vraag is:

Was jij vroeger ook verzot op stripverhalen, en lees je ze tegenwoordig nog steeds?

Nou en of! Het begon met een abonnement op de Donald Duck terwijl mijn broer de Eppo had. Toen hij over ging naar de Kijk, nam ik de Eppo (Wordt Vervolgd, Sjors & Sjimmie of hoe het allemaal wel niet geheten heeft). Via de Eppo heb ik heel wat strips leren kennen zoals Storm, Agent 327 en Franka. Het was in de tijd dat ik op kamers ging dat mijn moeder dacht dat ik wel niet meer geïnteresseerd zou zijn in zo'n stripblaadje en zegde, zonder het te vragen, het abonnement op. Ik was in alle staten maar had ook niet het geld om zelf een abonnement te betalen. Dat was het einde van mijn lijntje met de hedendaagse Nederlandse strips.




Mijn interesse ontwikkelde zich in de richting van science fiction en fantasy. Hierdoor leerde ik gelijkgestemden kennen via internet. En zij brachten mij in aanraking met het fenomeen Sandman van Neil Gaiman, een graphic novel reeks van ongekende literaire kwaliteit en tekeningen. Het duurde nog wel heel wat jaren voordat ik deze boeken aan kon schaffen maar daarna was mijn belangstelling wel zo opgelaaid dat ik via internet op nieuwe titels en schrijvers/tekenaars kwam die mij veel plezier hebben gebracht. Zoals de serie Lock & Key, The House of Mystery en Unwritten. Allemaal series waarover ik in dit boekenblog ook wel geschreven heb.

Maar naast al dit Angelsaksisch geweld, ben ik de laatste jaren ook veel meer Nederlandstalige strips gaan lezen. Zoals de autobiografische strips zoals die van Barbara Stok, Floor de Goede en Ype Driessen (fotostrips). En wat te denken van de bijzondere aquarelle techniek van Brecht Evens waarbij de dialogen zo van de straat geplukt zijn.

Er zijn nog vele andere ontdekkingen die ik hier kan beschrijven maar ik houd het nog bij eentje. Peter Pontiac, de striptekenaar die niet thuishoorde in zo'n net blaadje als de Eppo waardoor ik deze in mijn jeugd totaal gemist heb. Zijn allerlaatste boek Styx staat al op mijn plankje te-lezen-boeken te prijken. Hierin heeft hij zijn strijd met de dood beschreven waarin duidelijk is dat de dood zal winnen. Wat dan ook tijdens het schrijven van dit boek gebeurd is. Ik ben heel benieuwd hoe dit vorm gekregen heeft.

Op stripgebied zijn er nog steeds nieuwe ontwikkelingen en juweeltjes die op blijven poppen. Een vorm van boeken die ik dan ook altijd zal blijven lezen.

Claymore Vol 27 Silver-Eyed Warriors - Norihiro Yagi

En dat is hem dan. Het allerlaatste deel van de hele reeks Claymore met een einde van het verhaal dat niet verrast maar wel bevredigt.

Terugkijkend op al die jaren dat ik deze serie heb gevolgd, moet ik wel concluderen dat als ik dit van de te voren geweten had, ik deze serie op papier zeker niet helemaal gevolgd had. De boeken zijn ook op het net te lezen. Dat zou ik liever gedaan hebben. Het hoort ook meer op het net thuis in mijn beleving omdat het voor het vluchtige lezen heel erg geschikt is. Er is nog een tijdje dat ik dacht dat het wat meer verhaal zou krijgen maar deze bleef toch wat achter.  En al lees ik dat de tekeningen met de tijd beter werden, heb ik dat zelf niet zo specifiek ervaren.

Voor mij was deze serie een van de eerste kennismakingen met manga en daarom ben ik het ook trouw blijven volgen. Dat er in manga ook veel kwaliteitsverschillen zijn, kom ik dan nu ook achter. Niet dat het zo slecht was maar in de loop der jaren was er te weinig ontwikkeling om zoveel deeltjes te rechtvaardigen.
Het goeie is wel dat het een duidelijk afgerond einde heeft gekregen.

#50books - 2015.43 Nationaliteit van de schrijver

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de drieënveertigste vraag is:

Welke vier Vlaamse boeken heb jij in de laatste vier jaar gelezen?

©Jonas Lampens

Laat ik nou heel toevallig gisteren zijn begonnen in een boek geschreven door een Vlaming. Dat ik weet dat het een Vlaming is, komt omdat ik sommige zinnen merkwaardig vond lopen en gecheckt heb of dit kwam door een slechte vertaling of om een andere reden. Het bleek dus dat het Vlaams is waardoor ik de ongebruikelijke zinsbouw of onbekende woorden nu beter kan plaatsen. De reden dat ik het boek ben gaan lezen heeft dus niets te maken met de nationaliteit van de schrijver.

De reden dat ik in een boek aanschaf en wil lezen is omdat ik denk dat de inhoud mij zal boeien. De nationaliteit van een schrijver interesseert mij alleen in het licht van in hoeverre dit invloed heeft op het onderwerp. Zoals bijvoorbeeld een Japanner anders over Japan zal schrijven dan een niet Japanner. Of science fiction geschreven door niet-Angelsaksen mij bovenmatig boeit omdat het vaak net een andere invalshoek heeft dan de Angelsaksische science fiction en daarmee voor mij vernieuwend is.

Nationaliteit van de schrijver kan extra informatie geven over de tekst, net zoals leeftijd, levenservaring en opleiding dit kunnen doen. Dit is secundair aan de tekst zelf. Meestal alleen wanneer de tekst er om vraagt, ga ik op zoek naar die informatie.
Wellicht heb ik wel meer dan vier Vlaamse boeken gelezen in de laatste vier jaar of misschien wel geen. Wanneer de tekst me er niet toe aangemoedigd heeft, zou ik het niet weten. Bewust Vlaamse schrijvers opzoeken om te lezen, zie ik geen reden toe.

Clarkesworld Magazine Issue 110 November 2015

In het novembernummer van Clarkesworld zeven science fantasy verhalen waarvan er een van oorsprong Chinees en de rest Angelsaksisch.
In de non-fictie artikelen onder andere een interview met de schrijver Fran Wilde en een zeer lezenswaardig artikel over hedendaagse Chinese science fiction in de rap veranderende Chinese maatschappij. Another Word: Chinese Science Fiction and Chinese Reality is geschreven door Liu Cixin en vertaald doorKen Li.

Het verhaal dat er dit keer voor mij uitsprong was So Much Cooking geschreven door Naomi Kritze. In eerste instantie vond ik het wat flauw. Het is geschreven in de vorm van een aantal blogposts. Dat leek heel even leuk te zijn maar na een aantal recepten te hebben voorgeschoteld gekregen, iets waar niet mijn interesse ligt, was het wel even doorbijten. Maar dat wierp een stuk verderop wel zijn vruchten af. 

Door het uitbreken van een pandemie blijven steeds meer mensen alleen nog in hun huizen en wordt voedsel steeds schaarser. Wat kun je dan nog voor maaltijd in elkaar draaien? In de blogs wordt eerst tussen de regels door maar later ook direct de wanhoop duidelijk. Verrassend hoe een verhaal dat in het begin niet gelijk grijpt toch zo'n indruk kan achterlaten door het vervolg. 

De Metabaronnen Tweede boek: Honorata - Jodorowsky & Gimenez

De opzet van dit tweede deel is precies zoals het eerste deel en dat is dat een robot tegen een andere robot de ontstaansgeschiedenis van de metabaronnen vertelt. De terugkerende opmerking dat het verhaal zo spannend is dat een diode doorbrandt, blijft me storen en vind ik ook onbegrijpelijk gezien de verdere zeer hoge kwaliteit van deze strip. Zowel het verhaal als de tekeningen hebben mij nu volledig in hun greep.

Othon krijgt in dit deel de titel metabaron en daarmee is de familie van de metabaronnen begonnen. Alleen heeft Othon door gevechten in het vorige deel geen voortplantingsorgaan meer waardoor nageslacht nog niet zo vanzelfsprekend is. Honorata, een slaaf die Othon als geschenk krijgt, weet daar wel wat op. Lees zelf hoe ze het voor elkaar krijgt zwanger te raken en vervolgens haar kind, Aghnar een meedogenloze opvoeding te geeft om de kans om de harde wereld te overleven te vergroten.

Jodorowsky schuwt het keihard bestaan niet en daar denk ik wel wat Zuid Amerikaans temperament in te kunnen herkennen. Deze is ook te vinden in bizarre gebeurtenissen zoals  de geboorte van Aghnar hoog in de vrije lucht omdat zijn moeder vlak daarvoor is geïnjecteerd met het geheime wapen van Othons familie, gewichtsloosheid.

Gimenez zijn tekeningen tonen een universum waar je niet omheen kunt. Overal zijn zoveel details dat het bijna foto's zouden kunnen zijn. De kleuren zijn grauw zoals het leven van de hoofdpersonages ook grauw zijn. Tekeningen die een gouden combinatie zijn met het verhaal van Jodorowski.

#50books - 2015.42 Laat Nederland Lezen

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de tweeenveertigste vraag is:

Zijn jullie bekend met Nederland leest, en zo ja, wat vinden jullie ervan?

Heb het niet nagezocht maar ik dacht dat in deze #50books-serie we deze vraag al eens in een soort gelijke vorm gehad hebben. Dat geeft niets want een mening kan in een jaar makkelijk veranderen.

Wat ik me zeker wel kan herinneren zijn de goedkope druk uitgegeven boeken van bekende Nederlandse literaire werken die bij mijn moeder op tafel lagen. Dit waren de uitgedeelde boeken van Nederland Leest. Zij was nog altijd lid van de bieb terwijl ik dat al vele jaren niet meer ben (omdat ik mijn gekochte boeken al niet eens uit krijg gelezen). Die zeer goedkope uitgave stootte mij wel af, het had iets sjabbie-achtigs op een negatieve manier. Ik snap wel dat iets gratis niet op luxe papier kan worden afgedrukt maar als iets er zo aftands uitziet dan trekt het ook niet aan om te gaan lezen.

Het idee op zich vind ik prima. Elke manier om meer mensen aan het lezen te krijgen is alleen maar aan te moedigen. Soms wordt daarmee nog wel eens de plank misgeslagen maar niet geschoten is altijd mis (om er maar eens een paar uitdrukkingen in te gooien).

Born to Run - Christopher McDougall

Born to Run heeft als ondertitel:  A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has Never Seen. Daarnaast wordt dit boek verkocht met de tekst dat het een bijbel is voor de blotevoetenhardlopers. Deze titel en aanprijzende tekst creëerde bij mij bepaalde verwachtingen. En omdat ik zelf net met blotevoetenhardlopen begonnen ben, leek me dit wel een inspirerend boek om te lezen tijdens mijn eerste stapjes.

Waar ik even niet aan gedacht had was dat het een op en top Amerikaans boek is. Dat betekent dat de superlatieven niet van de lucht zijn. Ook wordt er voortdurend vooruit verwezen naar dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren. Alleen mijn nuchtere Hollandse hoofd heeft nergens het verschrikkelijke kunnen ontdekken en alleen maar over successen gelezen.
Ook raakte ik in de war met de volgorde waarin het verhaal verteld wordt. De schrijver gaat van de hak op de tak in de tijd en pas de laatste honderd bladzijden blijft het chronologisch redelijk te volgen maar dan gooit hij er opeens weer allerlei interviews met wetenschappers doorheen die de theorie onderbouwt voor de mens is een blotevoetenrenner van nature.

Mijn verwachting was dat er allerlei tips in zouden staan voor de blotevoetenrenner. Daarmee kwam ik bedrogen uit want zo'n boek is het niet. Het gaat precies over wat de titel al aangeeft. De schrijver vertelt over een verborgen stam in Mexico die hard, ver en op nagenoeg blote voeten rennen, over allerlei ultramarathons met atleten en hun achtergronden en over zo'n ultramarathon waar hij zelf aan deel heeft genomen met die verborgen stam.

Ondanks de ongemakken die ik ondervond bij het lezen van dit boek, greep het me toch ook wel. Ik had nooit gedacht dat het beschrijven van een ultramarathon zo spannend kon zijn. Het was alsof ik de wedstrijd zelf kon zien. En de onderbouwing voor de mens is geboren om te rennen, vond ik ook best redelijk, al blijf ik bij dat soort theorieën altijd een slag om de arm houden. Wat mij betreft gaat het meer om wat we nu als mens kunnen doen dan hoe we oorspronkelijk bedoeld zouden zijn (wat dat ook mogen betekenen).

Wat dit boek in ieder geval zeker met mij heeft gedaan, is inspireren. Niet dat mijn ambities ooit zullen zijn een marathon en al zeker geen ultramarathon te lopen maar de wil om hard te lopen en te volharden in de oefeningen, ook al lijkt het nog nergens op, is er zeker enorm door aangewakkerd.

Claymore Vol 26 A Blade from Far Away - Norihiro Yagi

Het een-na-laatste deel van een serie die in 2001 gestart is. Zelf ben ik in 2007 aan deze serie begonnen en liep langzaam in tot het moment kwam dat ik op elk nieuw deeltje een half jaar moest wachten. In 2013 heb ik nog eens alle voorgaande deeltjes opnieuw gelezen omdat ik de draad volledig kwijt was geraakt. Er was te veel tijd verstreken voor mijn geheugen om alle gezichten en namen te kunnen herkennen en bij het herlezen ben ik dan ook met aantekeningen maken begonnen zodat het voor het leesplezier niet elke keer opnieuw nodig was om alles te herlezen.

Zelfs mét aantekeningen was het wel even inkomen. In dit deel wordt er duidelijk naar een einde toe gewerkt waarbij onder andere hoofdrolspelers vanaf het allerprilste begin van de serie bij elkaar komen in een enorm gevecht. Daarbij komt Clare, die altijd een zwakkere Claymore is geweest maar wonderlijke gave schijnt te bezitten, van zichzelf ook nog weer eens het een en ander te weten.
Naast al die vechtscènes die nog steeds na al die deeltjes langs mij heengaan, zijn dit soort inhoudelijke en meer persoonlijke scènes meer waar ik voor ga. En het is de moeite waard gebleken tot nu toe.


Het laatste deel staat al in mijn kast te wachten. Zal het tegenvallen? Zal het zo indrukwekkend zijn dat ik alles in een keer nog eens wil lezen? Het kan allemaal. Ik laat eerst dit deeltje nog even op zijn plaats vallen en dan is het tijd voor de finale.

#50books - 2015.41 Das Mag

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de eenenveertigste vraag is:

Zou jij (mede-)oprichter van een nieuwe uitgeverij willen worden?

Een initiatief waarvan ik vind dat het een goed idee is, steun ik graag.
Het oprichten van een nieuwe uitgeverij vind ik een goed idee in deze tijden van dat het boek wat achterop lijkt te raken. Ieder initiatief dat het boek weer opnieuw in de schijnwerpers brengt, kan alleen maar op mijn gejuich rekenen.

Door boeken aantrekkelijk uit te geven en nog belangrijker, schrijvers meer te betalen en ook nog het e-boek bij de papieren versie te geven, denk ik dat deze uitgever Das Mag zich positief onderscheidt.


Dat door het doneren van wat geld je gelijk een (mede-)oprichter wordt genoemd, vind ik wel wat te groot van woorden. Ook het houden van een oprichtingsfeest in Paradiso is niet aan mij besteed.
Ik duim graag thuis anoniem dat de oprichting gaat lukken en het een succes wordt wat door andere uitgevers gevolgd gaat worden.

Mystiek Lichaam - Frans Kellendonk

Het was door het lezen van Hendrik-Jan de Wit zijn blog over het voorlezen van alles van Harry Potter dat ik ook weer geïnspireerd werd om een boek samen te willen gaan lezen. Dan is het de vraag wat voor beiden interessant genoeg is om samen te beleven. Omdat Mark en mijn interesses qua leesvoer nogal uiteenloopt was het daarom even zoeken. Nu had ik vorig jaar op de Deventer boekenmarkt Mystiek Lichaam van Frans Kellendonk gekocht omdat het een titel en schrijver is die ik op een of andere manier regelmatig voorbij zie schuiven. Het werd dus wel eens tijd om te weten te komen waaraan telkens gerefereerd wordt. Mark als iemand die niet snel een literair boek gaat lezen, was ook benieuwd met hetzelfde motief. En daar gingen we dan, ons eerste voorleesboek in jaren.

Het eerste hoofdstuk deed onze hoofden duizelen. We hadden geen flauw idee waar dit over ging. Het beeld dat geschetst werd, leek weinig met de realiteit van doen te hebben en de zinsbouw was over het algemeen zo voorleesonvriendelijk dat we alle concentratie nodig hadden om de klemtoon nog enigszins op de juiste plaats te krijgen. Het kwam op mij gekunsteld over en eerder van moeilijkdoenerij getuigen dan van werkelijk talent. Typische Hollandse literatuur, was mijn eerste indruk. Maar het boek had meer dan het eerste hoofdstuk.
Vanaf het tweede hoofdstuk werd het al een stuk begrijpelijker en vanaf dat moment konden we ook genieten van de stevige ironie die in het verhaal verweven zit. De zinnen bleven tongbrekers maar ook dat went. Na meer meegenomen te zijn geworden in het verhaal, dat gaat over de onderlinge relaties tussen een vader, dochter en zoon, werd in de laatste hoofdstukken de vraag steeds prangender waar dit nou allemaal heen zou gaan. Het werd geen knallend einde maar wel eentje waar goed mee te leven valt. Uiteindelijk gaat het over de worsteling van ieder mens met het bestaan en wat daar wel en niet uit te halen valt. Dat is tenminste wat ik eruit heb gehaald.

Ik zou dit boek nooit aan iemand aanraden. Het voelt alsof het verjaard is. Zo schreef men in de jaren tachtig en wellicht dat het toen voor ophef zorgde maar inmiddels hebben we allemaal genoeg meegemaakt om van nog maar weinig op te kijken. In mijn beleving is het een gemiddeld boek in de Nederlandse literatuur en een tikje te veel met het hoofd geschreven. Maar wellicht is dat laatste wel een kwestie van smaak.

Hamlet - Richard Appignanesi & Emma Vieceli

Hamlet van Shakespeare en dan in manga-vorm. Goed idee zou ik zo zeggen. Het lezen van het toneelstuk of het stuk zelf op de planken zien, kan nog wel eens afschrikken. Dus door het in een andere vorm te brengen, kunnen ook lezers die er anders niet veel heil in zien, kennis maken met deze klassieker.

Wat mij betreft is het helaas alleen bij dit goede idee gebleven. Degene die de tekst geschikt heeft gemaakt voor deze uitgave, heeft er voor gekozen de setting van het stuk te laten plaatsvinden in de toekomst. En wel een toekomst waarin de klimaatverandering de wereld heeft omgetoverd in een dystopische cyberwereld die constant in oorlog is. Dat er vervolgens met messen en zwaarden gevochten wordt, vind ik in die context zeer onwaarschijnlijk en daardoor storend. Best om het in een andere context te plaatsen maar zorg dan wel dat dit dan klopt.

De teksten van Shakespeare zijn niet aangepast aan de moderne tijd. Dus in een wereld uit de toekomst spreekt men oud Engels. Het zal een bewuste keuze zijn maar mij spreekt het niet aan. Het Engels van Shakespeare leest niet echt makkelijk en als je het meer toegankelijk wil maken met een manga-uitgave, zorg dan ook dat het leesbaar is.

Een groot deel van het verhaal kon ik niet goed volgen. Het is dat er achterin nog een samenvatting staat dat het toch nog allemaal op zijn plaats viel.
De tekeningen spraken mij ook nog eens niet aan, een kwestie van smaak natuurlijk.
Al met al voor mij een mislukt experiment.

#50books - 2015.40 Briefwisseling

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de veertigste vraag is:

Lees jij nog wel eens een briefroman of brievenbundel, en denk jij ook dat dit genre binnenkort verdwenen is?

Eerlijk gezegd, denk ik dat ik nog nooit een briefroman of brievenbundel gelezen heb. Wel dagboeken wat er qua sfeer wellicht het meest in de buurt komt. En waarom ik zo'n briefroman nooit gelezen heb, zou ik niet kunnen beantwoorden. Wellicht dat ik er nooit eentje mijn pad heeft gekruist. In ieder geval is het geen bewuste keuze geweest. (En terwijl ik dit type hoor ik dat stemmetje in mijn achterhoofd die zit te jengelen dat ik er vast wel eentje gelezen heb maar dat weer eens niet heb kunnen onthouden waardoor ik later met schaamrood moet bekennen dat ik er best wel wat ken).

Het wachten bij de brievenbus ken ik nog goed uit mijn tienertijd waarin een vriendin opeens met haar familie naar een andere provincie verhuisde. In tegenstelling tot wat velen tegen ons zeiden, was het contact in het begin nog niet zo heel veel maar hoe langer we zo ver uit elkaar woonden, hoe inniger het contact.
Zo leerde ik alleen met de trein en bus reizen. En ook liep de telefoonrekening van mijn ouders wat uit de hand als ik weer eens drie uur door middel van een verlengsnoer op de gang had zitten bellen. Deze vormen van contact was ons niet genoeg en we schreven dan ook nog eens lange brieven aan elkaar die ik allemaal nog heb. Ook maakten we zelf ansichtkaarten in de meest onmogelijke maten om te kijken of de PTT deze zou bezorgen. En ja, alles is aangekomen. Dat was nog eens een gave manier van communiceren.
Nu sturen we mails maar nooit meer zo uitgebreid en creatief als destijds.

Dat het genre zal verdwijnen denk ik niet al zal het wellicht niet zo zijn dat de brieven op papier hun eerste levenslicht zagen. Door middel van mail zal er zeker ook heel wat gecorrespondeerd worden. Dat de sfeer van deze briefwisseling zal veranderen, dat denk ik daarmee wel. Zo traag en bedachtzaam de papieren briefwisseling is, zo snel en impulsief kan de communicatie per mail zijn. Alle communicatie heeft zo zijn eigen tijdsgeest.

De Kinderen van de Olifantenhoeders - Peter Høeg

Dit boek heb ik van iemand gekregen omdat ze dacht dat dit echt iets voor mij was. Dat legt bij het lezen al een bepaalde druk, een bijna moeten van leuk of op zijn minst interessant vinden. Nu heb ik van deze schrijver zo'n twintig jaar geleden Smilla's Gevoel voor Sneeuw gelezen en wat ik me er van kan herinneren is dat ik me er doorheen geworsteld had en het me niet had gegrepen. Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik aan dit boek begon.

En eerlijk gezegd is het ook met gemengde gevoelens dat ik het boek uitgelezen heb.
Het verhaal gaat over een aantal kinderen die op zoek gaan naar hun ouders nadat deze plotseling verdwenen zijn. Een gegeven waar een verhaal alle kanten bij op kan.
Het is de jongste zoon die het hele avontuur uit de doeken doet, inmiddels veertien jaar als hij het verteld maar iets jonger tijdens het verhaal.

Het aantrekkelijke is de vernuftige opmerkingen die deze jongste zoon, Peter maakt. Hij weet vooral het gedrag van zijn zus Tilte op zo'n manier te beschrijven dat zij wel iemand met magische krachten lijkt zoals hoe zij andere mensen om haar vinger weet te winden.

Maar gaandeweg het boek, begonnen de opeenvolgingen van gebeurtenissen steeds meer op een klucht te lijken en moest ik herhaaldelijk denken aan Theater met de Lach van John Lanting. In mijn wereld is dat geen aanrader.

Uiteindelijk vind ik de intelligente vondsten niet opwegen tegen de bijna onderbroekenlol. Toch jammer want de schrijver komt zeker niet oppervlakkig over.

#50books - 2015.39 Geen boek zonder hart

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de negenendertigste vraag is:

Weet jij van elk boek in je verzameling waar je het gekocht hebt of van wie je het hebt gekregen?

Ieder boek dat ik heb gekocht of gekregen heeft een eigen kloppend hart. De kleur, temperatuur, snelheid van kloppen en alle andere mogelijke eigenschappen van het hart worden bepaald door hoe ik aan het boek gekomen ben. Zo krijgt het naast de woorden in het boek nog een ander eigen verhaal.

Het hart kan in de loop der jaren veranderen. Bijvoorbeeld doordat ik het boek gelezen heb en daarmee is er een nieuwe kleur aan het hart meegegeven. Of het kan zijn dat het hart steeds minder snel gaat kloppen totdat het uiteindelijk helemaal stilstaat en overlijdt. Dan doet het boek mij niets meer, heb ik er geen enkele band mee en is het een opluchting om er afscheid van te nemen door middel van kringloopwinkel of de papierbak.

Al weet ik dan wellicht niet meer exact van elk boek hoe ik er aan gekomen ben, er zitten zeker exemplaren tussen die een warme herinnering aan die omstandigheden ingebed hebben en die daar nooit meer van loskomen. En ja, dan gaat het exact om dát exemplaar en niet een van zijn vele broertjes en zusjes. Ieder exemplaar heeft zijn eigen unieke hart.

Clarkesworld Magazine Issue 109 October 2015

Dit keer zijn van de zeven verhalen er zes Angelsaksisch en slechts eentje van oorsprong Chinees. En tussen de vier non-fictie artikelen zit een interview met Catherynne M. Valente waarin zij vertelt over hoe een kort verhaal kan uitgroeien naar een heel boek.

Het is al even geleden dat ik de korte verhalen gelezen heb en dat betekent dat ze al wat meer bezonken zijn. Ik merk dat dit veel korte verhalen uit dit nummer goed doet. Ze hebben in de tijd aan kracht gewonnen in plaats van dat ik me afvraag waar het ook alweer over ging.

Zo is de rondhangende xenofobie in And If the Body Were Not the Soul door A.C. Wise nog beklemmender geworden in mijn herinnering. In deze tijd met enorme media-aandacht voor de vluchtelingenstromen  een zeer actueel onderwerp.

In Ice door Rich Larson heerst er ook angst voor anderen en wel voor de biologisch aangepaste mens. De twist op het einde geeft het een hartbrekend inzicht dat het verhaal de moeite van het herlezen waard maakt.

Summer at Grandma's House door Hao Jingfang heeft precies net die andere inslag waardoor ik Clarkesworld Magazine zo de moeite waard vind. Het begint met de woorden:

He pondered silently: the chain of unconnected actions that had determined his doom and destiny had been of his own creation.

Meer hoef ik niet te zeggen, denk ik.

En tot slot had ik een interessante leeservaring met War, Ice, Egg, Universe door de astronautische ingenieur G. David Nordley. Tijdens het lezen van dit verhaal waar spinachtige buitenaardse wezens hun strijd voeren met het ijs dat hen gevangen houdt op hun planeet, had ik een duidelijk beeld van wat hier beschreven werd. Totdat ik de bijgevoegde verhaalaantekeningen van de schrijver las. Daarmee werd mijn hele ervaring aan diggelen geslagen en werd het een compleet ander verhaal. Helaas wel zo grondig dat ik nu ook niet meer weet wat ik tijdens het lezen dacht waar het over ging.
Of het nu wel of niet slim is om de bedoelingen van een schrijver te lezen, blijft een boeiende vraag.

#50books - 2015.38 Een keer en nog een keer en nog een keer

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de achtendertigste vraag is:

Lees jij wel eens boek opnieuw, en zo ja, waarom doe je dat? En zo nee, waarom niet?

O ja, en niet een keer maar het liefst nog een keer en nog een keer. Net zoals dat ik graag televisieseries en films herkijk.

Wellicht dat het met mijn slechte geheugen te maken heeft dat bij het herlezen het verhaal op zich weer net zo interessant is als bij de eerste keer dat ik tekst voor ogen kwam. Hoe een verhaal gaat en wat het einde is, zijn elementen uit een verhaal dat ik meestal al weer heel snel vergeten ben.

Maar wat ik wel onthoud dat zijn de sferen, bepaalde ervaringen die het bij mij op heeft geroepen en wat het met me deed. Met boeken die een bijna levensveranderende impact op me hebben gehad, is herlezen gevaarlijk. Dat kan bijna alleen maar op een teleurstelling uitdraaien omdat het nooit meer exact die impact kan hebben.

Het zijn dan ook meer de boeken die werelden beschrijven waar ik graag nog eens keer wil zijn, die ik herlees. Zo is de multiverse van Micheal Moorcock er eentje waar ik wel zou willen wonen, evenals die van The Sandman geschapen door Neil Gaiman. Een heel af en toe ga ik terug naar mijn jeugd en stap in de wereld van Arendsoog. Daarbij is het wel even door de verschrikkelijke schrijfstijl en christelijke moraal heenbijten maar die weet ik dan wel weer met mijn jeugdig verlangen weg te poetsen.

Herlezen is dus eigenlijk herbeleven en hopen dat het weer die vonk geeft die het voorheen ook gegeven heeft.

#50books - 2015.37 Geschiedenis blijft ook altijd een verhaal

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zevenendertigste vraag is:

Lees jij historische romans, en zo ja wat zijn dan een aantal van jouw favoriete titels en/of schrijvers?

Het is niet dat ik er specifiek naar op zoek ga omdat het een genre is dat mij in het bijzonder trekt. Wel ben ik eens tegen een historische roman aangelopen zoals De Zwarte met het Witte Hart van Arthur Japin, een boek dat mij overigens bijzonder raakte in tegenstelling tot zijn Een Schitterend Gebrek dat denk ik ook wel tot de historische romans gerekend kan worden.

Waar ik wel zeer in geïnteresseerd was en ook alles van kocht wat ik er maar van tegenkwam, is alles wat te maken heeft met Koning Arthur. Nu wordt dit gezien als mythe en later als legende en niet als feitelijke geschiedschrijving.
Maar nu zie ik het beschrijven van het verleden altijd als een afspiegeling van de tijd waarin deze beschrijving geschreven is. Het is immers onmogelijk om geheel in de tijdsgeest van vorige eeuwen te kruipen en deze ook nog eens accuraat weer te geven. Wat er in schrijfsels alleen voor de eeuwigheid door kan dringen, is dus ook alleen de sfeer van de tijdgeest van het geschrevene.
Zo lees ik dan ook alles wat met Koning Arthur te maken heeft. En door de eeuwen heen is daar heel wat over geschreven. Op die manier krijg je als lezer als vanzelf geschiedenis met de paplepel ingegoten.

Zoals geschiedenis altijd een verhaal zal blijven, zo geeft een verhaal ongeacht wat het onderwerp is vanzelf geschiedenis mee.

Icelandic Folk an d Fairy Tales

Bij mij is het reisgen dat in mijn familie rondwaart nooit echt geactiveerd. Thuis voel ik mij prima en als ik op avontuur wil doe ik dat met mijn eigen fantasie. Alleen heel soms heb ik me laten verleiden om toch naar het buitenland te gaan. Zoals enkele jaren geleden dat mijn moeder graag met mij op pad wilde en om het voor mij aantrekkelijker te maken mij het reisdoel heeft laten kiezen. Dat werd IJsland.

De weinige keren dat ik dan in een ander land ben, vind ik het wel een must om een boek op de kop te tikken met verhalen die typisch voor die plek zijn. Het gaat dan snel in de richting van legendes, mythes en sagen.

In IJsland vond ik het boekje Icelandic Folk and Fairy Tales. Hierin is te vinden de vertaling naar het Engels door May en Hallberg Hallmundsson van 19de eeuwse IJslandse geschriften door Jón Árnason die jarenlang verhalen optekende die door de mondelinge traditie bewaard zijn gebleven.

De vertalers hebben hun selectie ondergebracht onder de kopjes: Elven & Trollen, Geesten & Tovenaars, Heiligen & Zondaars en Diversen. Enkele verhalen zijn geïllustreerd met een tekening van de hand van Kjartan Gudjónsson, zwart-wit tekeningen die een extra sfeer meegeven door de indringende emoties die de gezichten uitdrukken.

Bij het lezen van de verhalen viel het mij op dat er veel overeenkomsten zijn met volksverhalen uit Engeland/Ierland en Scandinavië. Niet verwonderlijk want dat zijn ook de gebieden waar de bewoners vandaan zijn gekomen.
Waaraan ik moest wennen is dat veel verhalen opeens afgelopen zijn. Er is dan nog wel een opbouw maar geen echte afloop van het verhaal. Wellicht in de mondelinge overlevering verloren gegaan. Of het eindigen met een moraal van het verhaal is niet overal de gangbare manier van vertellen.

In ieder geval alles bij elkaar een mooie verzameling van volksideeën die een goeie inkijk geven in hoe het leven door de eeuwen heen in IJsland beleefd is.

De Metabaronnen Eerste boek: Othon De betovergrootvader - Jodorowsky & Gimenez

Een stripboekenreeks sterk aangeraden door een vriendin die verder niet zo heel veel leest omdat ze daar te onrustig voor is. Haar enthousiasme wist me wel voldoende te prikkelen om dit eerste deel op de Deventer boekenmarkt op de kop te tikken en eindelijk heb ik er ook de rust voor gevonden om het te lezen.

Direct vanaf de eerste bladzijde springt de science fiction-sfeer je als lezer tegemoet, een wereld met veel metalen vliegende voertuigen in een volgepropte stad. Wat daarbij ook gelijk opvalt is de tekenstijl van Juan Gimenez. Of beter gezegd schilderstijl. De aquarellen ademen een hard leven uit met fletse kleuren en veel metalen oppervlakten.

Het verhaal over de metabaronnen, en in dit deel in het bijzonder over Othon, wordt verteld door een robot tegen een andere robot. Het commentaar van de robot die het verhaal voor het eerst hoort, is soms wel komisch maar door herhaling van dezelfde soort opmerkingen wordt het wat te makkelijk en zelfs kinderachtig.
Het verhaal zelf is er een van een schurk, de piraat Othon, die een held van zijn volk wordt nadat hij ver boven zijn stand is getrouwd en meegaat in de onvermijdelijke politieke ontwikkelingen wanneer het geheim bekend wordt van een olie waarmee zwaartekracht wordt beïnvloed.

Nadat ik door de tekeningen werd gegrepen, kreeg ook het verhaal vat op mij en heb ik alvast de eerst volgende vier delen besteld. Er zijn er nog meer maar dat komt eventueel later nog.

#50books - 2015.36 Geen geduld

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zesendertigste vraag is:

Welk kookboek gericht op een specifieke doelgroep heb jij in huis (gehad) waar je veel gebruik van (hebt ge)maakt?

Regelmatig eet ik meer en ongezonder dan goed voor me is dus dat ik wat met eten heb, valt niet te ontkennen. Maar dat ik voordat ik daar aan kan beginnen eerst een onbeschrijflijk aantal handelingen moet uitvoeren, is niet aan mij besteed. En al helemaal niet als het bereiden van een maal langer duurt dan dat ik het op kan eten (wat zo'n beetje altijd het geval is als ik zelf zou koken omdat ik een onhandige koker en een extreem snelle eter ben). Ik heb er eenvoudigweg het geduld niet voor.

Zo is er wel eens een kookboek het huis ingeslopen dat beweerde maaltijden te hebben die niet meer dan een kwartier bereidingstijd in beslag nemen. Daarbij bleek dat of het eenvoudigweg niet waar was en minstens het dubbele aan tijd kostte of dat het helemaal niet lekker was wat er uiteindelijk op tafel kwam te staan. Dat laatste is natuurlijk helemaal uit den boze. Er dient alleen maar lekker gegeten te kunnen worden.

Nee, ik laat het koken graag aan anderen over die er wel oneindig veel plezier aan schijnen te beleven.

De Magische Rivier - Philip José Farmer

De vertaling van The Fabulous Riverboat is geen onverdeeld genoegen. Het boek vond ik op de achtergelaten boekenplanken van mijn inmiddels gestorven ouders. Ha, science fiction, dacht ik, interessant. En nog wel een schrijver die ik niet ken, ook altijd de moeite waard om eens te proberen.

Het gegeven dat mensen na hun dood op een planeet komen en daar door wezens van hogerhand zijn neergezet om een nog onduidelijke reden, klinkt best boeiend. Dat werkelijk alle wezens uit alle aardse tijden daar terecht komen, is nog mooier. En wat te denken van dat als je daar sterft, je binnen een dag weer terugkeert in een gezond lichaam en nog jong ook. Het addertje onder het gras is alleen dat je op een andere plek op deze planeet terugkeert dan waar je bent gestorven.

Bij het lezen viel het me binnen enkele bladzijden al op dat het Nederlands mij tegenstond. De zinnen kwamen gemaakt op mij over en op het moment dat een voorloper van de homo sapiens uitriep:"Ben je helemaal door de ratten besnuffeld?!?!", wilde ik het boek eigenlijk aan de kant gooien. Ik vind het moeilijk te bepalen of het dan aan de vertaling ligt of dat een boek werkelijk zo beroerd geschreven is. De schrijver lijkt verder met de verschillende groepen mensen uit verschillende tijden redelijk rekening te houden wat taal betreft en zelfs is het Esperanto ingesteld om met elkaar te spreken. Maar wat er dan soms gezegd wordt, is zo niet passend bij die persoon dat het alleen maar storend is.

Gaandeweg verveelde mij de gevechten tussen de verschillende bevolkingsgroepen, het eeuwige gekissebis en grepen naar macht. Dat ken ik nu wel. Dat er ook nog gebruik wordt gemaakt van historisch bekende figuren zoals Samuel Clemens (Mark Twain), Cyrano de Bergerac en Odysseus kon het voor mij niet boeiender maken.

De grootste teleurstelling was wel op het moment dat ik er achter kwam dat dit boek helemaal niet op zichzelf staat. Op de achterkant staat dat het decor wordt opgebouwd voor de climax van deze grote, nieuwe, klassieke S.F. roman. Alleen wordt daarmee niet dit boek bedoeld maar een van de latere boeken uit wat blijkt een hele reeks te zijn. Iets dat verder uit het hele boek nergens op te maken is. Oftewel dit is maar een klein gedeelte van een groter geheel en is op zichzelf van geen waarde.
Het is me te slecht geschreven om de andere delen te gaan lezen. Wel jammer want het gegeven op zich vond ik nog wel aantrekkelijk.