Clarkesworld Magazine Issue 167 Augustus

In het augustusnummer van Clarkesworld Magazine staan zes korte verhalen en vier non-fictie artikelen voorafgegaan door de schitterende illustratie Monk's Mirror van Joseph Diaz.

Nu ik al aardig wat jaren de verhalen uit dit tijdschrift lees, merk ik wel steeds kritischer te worden en ben al lang niet meer zo snel onder de indruk. Opvallend is ook dat echt nieuwe thema's niet veel voorkomen en dat het meer in de vorm dan in de inhoud zit wat het boeiend kan maken. 

Drawing Lines Between the Stars van Frank Smith vind ik erg goed geschreven. Het is een ruimteavontuur met een uitstekende opbouw. Alhoewel het idee van een schip in nood en men gaat helpen, verre van origineel is, stoort dat geen moment. De gebeurtenissen kabbelen allemaal gemoedelijk voort en opeens BAM! Geen moment had ik dat aan zien komen en zat ik opeens rechtop in mijn stoel. Dat is nog eens knap schrijfwerk.

De Chinese bijdrage dit keer is van Yan Leisheng en zoals gebruikelijk vertaald door Andy Dudak. In deze tijd had ik al veel meer van dit soort verhalen verwacht namelijk die over een pandemie. In The Plague zorgt een virus er voor dat besmette mensen in veertig dagen geheel in steen veranderen. Deze beelden worden opgehaald en zo snel mogelijk verbrand om verdere besmetting te voorkomen. Het is echter bijna geen houwen aan want er zijn nog maar zo'n vijf miljoen mensen wereldwijd overgebleven. Dit verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van een van de kraaien die de beelden ophaalt en verbrandt. Hij gaat echter twijfelen of de mensen wel echt dood zijn. Uiteindelijk komt het neer op de vraag wat een mensenleven waard is. Veel actueler kun je het op dit moment denk ik niet krijgen.

Duran Duran - Neil Gaiman

 Het is wederom de HumbleBundle (https://www.humblebundle.com/) van Neil Gaiman uit 2015 die mij dit boek over Duran Duran in mijn schoot heeft geworpen. Het was in de tijd dat Neil Gaiman nog journalist was dat hij dit heeft geschreven en nog niet bekend was van The Sandman, American Gods en Good Omens. In interviews spreekt hij meestal met schaamrood op de kaken over dit boek en dat maakte me dan wel weer nieuwsgierig.

De jaren tachtig is de tijd dat ik zelf een tiener was. Een vriendin had de LP Rio van Duran Duran gekocht en daarom had ik het op een cassettebandje. Ik vond het wel leuk en het was heerlijk meezingen met de teksten die ik had overgeschreven en uitgetypt. Niet dat ik wist wat het betekende maar dat deed er niet toe. De band zelf interesseerde me niets en in andere LP's van hen heb ik me dan ook niet verdiept.

Bij het lezen van dit boek heb ik de nummers en video's opgezocht die beschreven zijn en auw, wat is deze muziek lelijk oud geworden. En ook de video's zijn het aanzien niet meer waard. Voor die tijd was het vast nieuw en baanbrekend maar voor deze tijd ziet het er zo gemaakt en nep uit dat het alle mysterie die er misschien destijds was, helemaal wegneemt. Wat ik nu zie is een jongensband die wel heel graag beroemd wil zijn. En dat is eigenlijk ook wat er in dit boek het meest naar voren komt. Het is niet de liefde voor muziek maar de gretigheid naar aanbeden worden die de band groot heeft gemaakt. En ja, de hormonen van jonge meisjes die doen het daar goed op.

Al was het dan tandenknarsend om dit allemaal te lezen en pijnoorig en -oogig om naar te luisteren en te kijken. Toch heb ik er geen spijt van om ook weer eens naar mijn eigen tienerjaren teruggebracht te worden en me te herinneren hoe ik totaal in muziek op kon gaan waarbij ik uren in kaarslicht en wierookgeur met mijn multimap met teksten op schoot zat te zingen.

Graphic Novels voor de Leeslijst - Margreet de Heer e.a.

Nog maar tot het einde van dit jaar is Margreet de Heer Stripmaker des Vaderlands maar er kan nu al gezegd worden dat de invulling die zij deze vier jaar aan deze rol gegeven heeft, veel moois en waardevols heeft opgeleverd. Daar is dit boek Graphic Novels voor de Leeslijst er een van. 

Margreet de Heer heeft deze lijst samen met Willard Mans (docent Nederlands) en Bas Schuddeboom (beheerder van de Comiclopedia) opgesteld omdat zij vindt dat strips thuishoren op de literatuur leeslijst van de middelbare school en docenten hierin mee te nemen. Dit boek is dan ook gratis te downloaden via http://stripmakerdesvaderlands.nl/graphic-novels-voor-de-leeslijst/.

Na een korte inleiding over wat een graphic novel inhoudt en welke harde criteria voor de selectie in deze gids zijn gebruikt, volgen vijfenvijftig graphic novels die ieder één bladzijde beslaan. Er staat een korte beschrijving en een aantal vragen over de graphic novel die aanleiding kunnen zijn tot een levendige discussie in de klas. Maar ik vond het zelf ook leuk om de vragen te lezen en voor mijzelf mijn gedachten daarover te laten gaan.

Elf boeken heb ik van deze lijst in mijn kast staan en van bijna alle andere genoemde titels heb ik wel eens eerder gehoord. Dit maakte het lezen van deze leeslijst een feest van herkenning. En het gaf me ook een blij gevoel over de hoge kwaliteit van onze vaderlandse graphic novels. Het is duidelijk dat we wat graphic novels betreft niet alleen maar in de Angelsaksische wereld hoeven te zoeken.
En nu hoop ik dat Margreet de Heer haar missie geslaagd is en er ook daadwerkelijk meer graphic novels op de middelbare scholen gelezen gaat worden.

Te Laat - Vera Spaans

Een boek met de ondertiteling 'Waarom je nooit zomaar te vroeg of te laat bent'. Een boek dat ik zelf nooit uitgekozen zou hebben maar waar Das Mag mij mee verraste en ik opeens nieuwsgierig werd wat er nu over te laat komen te vertellen valt.

Toch wel meer dan alleen dat er mensen zijn die notoire te vroeg zijn en mensen die notoire te laat zijn. Als notoire te vroeg komer (maar niet heel erg te vroeg) heb ik mij in het verleden bont en blauw geërgerd aan de notoire te laat komers. Maar hoe ouder en hierin milder wordende, hoopte ik met dit boek nog wat meer inzicht in de laatkomer te krijgen zodat ik het laatste beetje ergernis ook nog kon laten oplossen.

Helaas is dat niet gelukt. Er wordt namelijk nergens gesproken over dat een te later komer ook maar een moment denkt aan de mensen die aan het wachten zijn. Alleen dat al zou ik heel verfrissend vinden. Maar blijkbaar is de te laat komer met hele andere dingen bezig zoals met het op een andere manier beleven van tijd.

Wat ik nog veel interessanter vond was hoe culturen tijd op een andere manier kunnen beleven. Zoals wij westerlingen tijd zien als die de klok op vijf minuten nauwkeurig aangeeft terwijl in andere culturen tijd meer over een periode gaat dus ergens in de middag of avond.
Het meest extreme zijn de Japanners met hun treinen die op 10 seconden nauwkeurig volgens het tijdschema moeten rijden. Iets dat voor mij dan ook wel weer wat te overdreven aanvoelt maar stiekem me toch wel heerlijk lijkt als iedereen zo precies was.

Het is een boek met veel voorbeelden en weergaven van gesprekken met mensen die iets met te laat komen hebben. Het is een lekker weghapboek en daarmee vermakelijk. Maar veel meer dan dat is het ook niet voor mij. Iets dat ik dan ook weer sneu vind voor iemand die zoveel tijd heeft besteed om dit allemaal bij elkaar te schrijven.

Gezellige verhalen - Marente de Moor

Voor mij was Marente de Moor een nieuwe naam en het is dan ook alleen dat zij de Biesheuvelprijs 2016 won dat ik dit boek in handen kreeg. Het heeft wat lang in mijn kast gestaan maar nu heb ik het toch bijna in een adem uitgelezen en dat met tien korte verhalen. 

De verhalen zijn alles behalve gezellig. De uitgebloeide bloemen op de voorkant van het boek geeft dat al een beetje weg. De verhalen zijn schetsen van mensen die ook al uitgebloeid zijn als ze al ooit gebloeid mochten hebben. Het zijn mensen die vaak eenzaam zijn maar dat misschien niet eens altijd zo door hebben. Alle verhalen druipen van de treurigheid behalve misschien het laatste waarin een sprankje hoop verborgen zit al staat daar ook een mislukking te wachten.

En ondanks al deze droefenis bleven al deze gebeurtenissen boeien. Het is alsof je bij mensen in hun huiskamer naar binnen mag gluren om te zien hoe het daar nu toegaat. Oftewel het is uit het leven gegrepen en volstrekt geloofwaardig. Daarbij is het ook zo prettig geschreven dat ik niet eens doorhad dat ik aan het lezen was. Na het laatste verhaal voelde ik me versteld staan dat dit boek bestaat en het niet veel meer aandacht heeft gekregen.

Doctor Who The Twelfth Doctor: Ghost Stories - George Mann & Ivan Rodriguez

Voor mij is de televisieserie en de daarop gebaseerde Big Finish audio's van Doctor Who zeer vertrouwd. Maar wat de stripwereld van Doctor Who betreft sta ik nog maar net aan het begin. Ik weet dan ook helemaal niet wat me te wachten staat wanneer ik met zo'n stripverhaal begin.

In deze Ghost Stories bezoekt de twaalfde Doctor Grant en Lucy, twee personages die kijkers kennen uit de kerstspecial The Return of Doctor Mysterio uit 2016. Handig dat de strip deze personages nog even kort voorstellen waardoor het ook niet noodzakelijk is om de televisieserie te kennen.

Grant en Lucy herkende ik snel weer maar met de Doctor had ik meer moeite. Hij is voor mij redelijk onherkenbaar getekend. Het is zijn kleding in combinatie van hoe hij dingen zegt dat ik snap dat dit de twaalfde Doctor moet zijn. Dit maakte het voor mij moeilijker om in het typische Doctor Who-gevoel te komen.

Het verhaal zelf is uiteindelijk best wel heel erg Doctor Who met het uitvoeren van een taak om het hele universum te redden waarbij er onderweg met allemaal nieuwe wezens kennis gemaakt wordt die goed of slecht blijken te zijn. En natuurlijk wordt er veel gerend. Dit alles met een voorspelbaar goed einde maar niet zonder dat er iets wezenlijks bij een van de hoofdpersonages veranderd is wat het dan weer interessant maakt. Dus qua verhaal zeker de moeite waard.

Ball Lightning - Cixin Liu

De Three-Body Problem trilogie van Cixin Liu had mij zo getroffen in originaliteit en denkvermogenverruiming dat ik zowel blij als angstig van hoge verwachting was bij het beginnen in Ball Lightning.

Als bekende van zijn werk was ik dit keer iets minder verrast met hoe Cixin Liu wetenschappelijk ideeën, dit keer rondom bolbliksem, in een science fiction verhaal naar voren weet te halen en verder te ontwikkelen naar iets dat in onze wereld (nog) niet bestaat. Maar ook dit keer bleef het zeker ook boeien.

Het verhaal is alleen een stuk simpelere dan in zijn zeer complexe  trilogie en daarmee lijkt het iets oppervlakkiger.

Zoals ik van Chinese science fiction wel meer gewend ben, wordt er aardig wat uitgelegd en soms op momenten dat het zelfs storend is voor het verhaal. Maar de Chinese manier van verhalen vertellen trekt zich daar niets van aan. Zo kan ook heel makkelijk de hoofdpersoon in het eerste gedeelte van het boek, later nog maar een kleine rol hebben en de hoofdrol overgenomen zijn door iemand die pas halverwege het boek in komt stappen. Voor mijn hoofd is dat nog wel eens verwarrend omdat ik het heel anders gewend ben.

De schrijfstijl is in de Engelse vertaling wederom lekker vlot en ondanks de wetenschappelijke gedeelten blijft het aangenaam weghappen. Het is dat ik nog steeds zo weggeblazen ben door de Three-Body Problem trilogie dat dit boek als een lichte versie daarvan aanvoelt. En misschien is dat wel niet helemaal eerlijk.