Barbara Stok neemt de lezer mee in haar zoektocht om de angst voor de dood te verdrijven. Een onderwerp dat mij persoonlijk wezensvreemd voorkomt omdat ik doodsangst nog nooit gevoeld heb. De dood heeft mij altijd als een gelukzalige bevrijding van het gedoe dat leven heet geleken. Toch werd ik door Barbara Stok geboeid.
Dit zit 'm in dat zij niet in de angst blijft hangen maar op zoek gaat hoe anders tegen het leven en daarmee de dood aan te kijken. Zij onderzoekt wat leven voor haar betekent en komt via input van allerlei bekende filosofen uit op een voor mij ook bevredigende conclusie. Namelijk dat wij allen alles zijn en er alleen het heden bestaat. Daar word ik wel vrolijk van en ben er van overtuigd dat als alle mensen daar naar zouden handelen we een heel ander bestaan met elkaar creëren.
De tekeningen zijn voor Barbara Stok haar doen nogal schetsmatig. En dat klopt ook bij het zoekende in dit boek. Er zijn nog geen vaste lijnen bij dat zoeken.
Het hoogtepunt vond ik de twee witte bladzijden vol met tekstblokken waarin uitspraken van verschillende geleerden staan weergegeven die je hoofd wel even laat tollen. Bij het omslaan naar de volgende bladzijden is er een donkere hemel te zien met een reepje maan en fonkelende sterren waar Barbara zelf naar kijkt. Het liet nog eens extra de teksten die ik op de bladzijden daarvoor had gelezen tot me doordringen.
Zoals immer een kunststukje.
