Was iedereen maar zoals ik - Barbara Stok

 

Net zoals Ype Driessen maakt Barbara Stok autobiografische strips met dit verschil dat zij ze tekent en ze veelal een serieus filosofische inslag hebben waar de humor niet bij ontbreekt.

 

Dit boekje dat ik bijna in een keer gelezen heb, gaf mij het gevoel dat ik haar werk nu wel heel erg goed begon te kennen want ik leek er veel van te herkennen. Wat bleek? Het is een boekje dat is samengesteld uit eerder gepubliceerd werk in vijf andere boeken die ik ook (al gelezen) heb.

 

 

Aan de ene kant ben ik soms bang dat ik haar te moralistisch vind met bijvoorbeeld klimaatactivisme. Maar dan weet zij zichzelf hierin weer zo op de hak te nemen, dat het enge fanatisme er gelijk weer af is. En voor het alle dagelijkse heeft zij ook een scherp oog, zoals bijvoorbeeld tot uitdrukking komt aan de ode op de raket (het ijsje).

Ik blijf haar werk met interesse volgen.

Ype 9 LAT - Ype Driessen

Veel van dit deel had ik al eens via https://fotostrips.nl/ gelezen. Maar het is toch wel een andere ervaring om een stripje per dag vanaf een scherm te lezen of een papieren boekje vol stripjes achter elkaar te lezen. Op papier heb ik altijd het gevoel dat ik het zo langzaam mogelijk wil lezen omdat ik het goed tot me door wil laten dringen en ik het zonde vind om ze als een pak koekjes in een keer te verorberen. Dit keer heb ik ze dan ook per tien stripjes per leesbeurt gelezen.

Knap vind ik dat na al die jaren de strips van Ype Driessen nog steeds even sterk blijven en altijd een feest om te blijven lezen en te bekijken. Zijn fotostrip blijft eigen in zijn soort en op en top Ype. Door ook te luisteren naar de podcast De Eeuw van de Amateur waarin Botte Jellema samen met Ype over alles praat wat maar in hun opkomt, zijn deze strips nog levendiger voor mij geworden. Ik ken nu bijvoorbeeld ook een aantal stemmen van de personages die figureren in deze strips. En zo wordt het steeds vertrouwder en daarmee lijken het bijna mijn vrienden te worden.

Lucifer, book Two - Mike Carey, Peter Gross, Ryan Kelly en anderen

Vier jaar geleden las ik het eerste deel van Lucifer. En heel eerlijk gezegd kan ik me daar niet heel veel van herinneren behalve dat ik het gevoel had niet alles helemaal te kunnen volgen. Misschien stond mijn hoofd er toen ook niet helemaal naar.
Bij dit tweede deel waarbij 15 comicdeeltjes en een apart verhaal zijn samengebonden had ik dan ook een aarzeling om te beginnen. Geheel onterecht bleek gaandeweg. En ik moest me inhouden om niet alles in een keer weg te willen happen.

Mike Carey heeft het personage Lucifer dat geschapen is door Neil Gaiman in The Sandman, verder uitgewerkt. Het speelt zich dan ook af in hetzelfde universum als The Sandman. Ik had het gevoel daar het een en ander van te kunnen herkennen zonder dat het strikt noodzakelijk is om het verhaal verder zelf te kunnen volgen. Precies zoals ik het graag zie, paaseieren voor de liefhebber en een goed verhaal voor ieder ander.

Ik merk dat ik me ook graag begeef in dit universum. Daar zijn de gewone mensen maar nog veel meer de engelen, de demonen en wat dies meer zijds die met elkaar de strijd aangaan. Want ja, strijd moet er altijd weer geleverd worden, subtiel of op zijn van dik hout zaagt men planken. Het ene verhaal wat langer dan het andere maar allemaal de moeite waard.

De tekeningen zijn over het algemeen van Peter Gross en Ryan Kelly. Een heldere tekenstijl die ik wel prima vind. Inmiddels heb ik wel zoveel van Peter Gross gezien dat het me een vertrouwd gevoel geeft. Het is degelijk tekenwerk en vertelt het verhaal uitstekend.
Opvallend is hoe de bladzijden helemaal van onder tot boven en van links tot rechts gebruikt zijn om de tekeningen op af te drukken. Waar ik me dan wel weer aan stoor is dat omdat het boek zo dik is en het niet helemaal open kan vallen, er delen van de tekening in de vouw verborgen blijven. Vooral bij tekeningen over twee bladzijden is het pijnlijk om te zien.

Dit deel liet me afvragen wat er ook alweer in het eerste deel gebeurd is en dat wordt dan ook zeker een herlezing in de toekomst.

Wat wij zagen - Hanna Bervoets

Dit is mijn eerste kennismaking met Hanna Bervoets en het smaakt gelijk naar meer. Best knap want een boekenweekgeschenk is vaak toch niet een pareltje van een schrijver maar meer een leuk tussendoortje. Wat Wij Zagen maakte op mij heel snel, veel indruk.

De schrijfstijl maakt dat ik de tekst op een natuurlijk manier kan lezen waardoor ik het verhaal als een film aan me voorbij zie gaan en niet in de taal zelf ga zitten. Voor dit verhaal werkt dat uitstekend omdat de sfeer steeds wranger en meer om te snijden wordt en daarin genoeg te beleven is.

De ik-persoon werkt bij een bedrijf van een online platform waarbij zij de content beoordeelt die de gebruikers erop gooien. Dit betekent dat zij de hele dag bezig is met het ervaren van het laagste-van-het-laagste van de mensheid. Het idee alleen al dat er mensen zijn die dit werk doen, maakt me misselijk. Niet alleen omdat er veel mensen zijn die zoveel naars uithalen maar dat er ook mensen zijn die dit met hun frisse hoofd moeten bekijken om andere mensen weer te beschermen.

Maar daar komt ook nog bij dat er allerlei content op het randje zit. Als beoordelaar weet je niet wat de motieven van degene is die dit erop gezet heeft en wat te denken van hoe het uitgelegd kan worden door mensen die het zien, ook al is het niet zo bedoeld? Een baan die niemand die goed bij zijn hoofd is lang kan volhouden.

Mooi vind ik ook dat het gaandeweg duidelijk wordt dat de ik-persoon de gebeurtenissen vertelt zoals zij ze heeft beleefd en geïnterpreteerd maar dat er ook wel eens een andere invalshoek kan zijn. Dit maakt het nog meer levensecht en wordt daarmee aangesneden dat waar ik me al zo vaak over verbaas namelijk dat wij mensen ons leven zo verschillend beleven en dat er door de vele misverstanden niet veel meer ellende op de wereld is.

Het mag duidelijk zijn dat ik in de toekomst als ik boeken van Hanna Bervoets tegen mag komen, ik deze zeker ga lezen.