Maharamayana - Hari Prasad Shastri

Het zal meer dan tien jaar geleden zijn dat een medestudent mij dit boekje te leen gaf naar aanleiding van levensvragen die ik bij hem neergelegd had. Bij het overhandigen van het boekje zei hij erbij dat hij het zeker terug wilde hebben. Ik heb nog nooit een boek niet teruggeven dus dat leek me geen probleem. Maar in de loop der tijd kwam het er niet van het te lezen en ondertussen verloor ik die student uit het oog. Telkens als ik de kaft van dit boekje zag, hoorde ik de opmerking dat de eigenaar het echt terug wil hebben. Jaja, dacht ik dan, alleen als ik het gelezen heb.

Nu is het er uiteindelijk van gekomen. Mijn idee dat het gortdroge tekst zou zijn waar ik niet doorheen zou kunnen komen, is teniet gedaan. Het zijn ook geen hapklare brokken die makkelijk weggeschrokt kunnen worden. Meer iets er tussenin.

De wijsheden die in zeventien afzonderlijke toespraken verteld worden, bevatten de essentie van de Vedanta-filosofie. In de Indische Sage Koningin Chudala wordt deze essentie nog eens uiteengezet in verhaalvorm.

In de Nederlandse vertaling wordt er lustig gestrooid met het woord moeten. Een woord waar ik persoonlijk de kriebels van krijg en vooral als het om zaken gaat die het leven zelf bepalen. Of het oorspronkelijk ook in deze toonzetting bedoeld is, kan ik niet achterhalen. Ik heb het woord naast me neergelegd en de rest van de tekst getracht te bevatten. De hoe- en waarom-vragen die hierbij in mij opkwamen werden de nek omgedraaid door een opmerking in de Indische Sage dat deze vragen er niet toe doen en we ons beter kunnen richten op het bereiken van het Zelf-Bewustzijn.

Uiteindelijk blijf ik met een gevoel zitten dat de staat van verlichting de ultieme hang naar de dood is. Niet meer bezig met de illusie die de wereld is en overal van onthecht.

Dat is wat deze tekst mij nu geeft maar ik weet zeker dat als ik het over tien jaar nog eens zou lezen het iets anders in me op zal roepen. Dit zal echter hopelijk niet gebeuren want dan heb ik als het goed is die vroegere medestudent opgespoord en het boekje eindelijk teruggeven.

Extremely Loud & Incredibly Close - Jonathan Safran Foer

Voor het eerst kwam ik in aanraking met de titel van dit boek door de muziek van Alexandre Desplat die de soundtrack voor de gelijknamige film heeft gemaakt. Deze muziek sprak mij gelijk aan zonder dat ik ook nog maar enig vermoeden had waar de bijbehorende film over ging.
Toen ik het boek in de tweedehandsrekken tegenkwam en er een beetje suf in zat te bladeren, viel me op dat er in dat exemplaar flink met rode pen was geschreven. Het was de herinnering aan de muziek die mij tot kopen deed overgaan. Nog steeds wist ik niet waar het over ging of wat het ook maar voor boek was.

Bij het lezen kwam ik er snel achter dat de rode stiftstrepen niet van een schrijfgrage vorige eigenaar was maar dat dit bij het boek hoort. De tekst wordt regelmatig onderbroken door foto's en verrassende layout afwijkingen die de tekst nog eens op een intelligente manier onderstrepen.

Aan intelligentie schiet het sowieso niet te kort in dit boek. De nog geen tienjarige hoofdpersoon, Oskar, is een zeer begaafd denker zonder een betweter of een wijsneus te zijn. Hij is het die op zoek gaat naar wat een geheim van zijn vader lijkt te zijn. De vader die omgekomen is in het WTC op 11 september.

Tegelijkertijd wordt in het boek het verhaal van zijn oma en opa uit beider perspectieven verteld. Zij hebben het bombardement uit Dresden meegemaakt.

Alledrie schrijven ze op een heel eigen manier waardoor je ze ook als echte personen leert kennen en met ze meeleeft, zelfs aan gehecht raakt. Het enige spijtige aan dit boek is dat het eindig is.

#50books - 2014.42 Fietsen is de ideale ideeënmaker

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De tweeënveertigste vraag is

Schrijf jij wel eens korte verhalen en waar haal je de inspiratie vandaan?

 

Al wel weer heel, heel, heel lang geleden dat ik een fatsoenlijk kort verhaal heb geschreven. Het krijgen van ideeën is eigenlijk nooit een probleem geweest. Meer dat ik niet de tijd er voor neem om weer een rustig te gaan zitten en het op te schrijven.
Een gebeurtenis op straat, een foto op internet, een uitgesproken zin die ik opvang in de trein. Ik heb maar weinig nodig om een verhaal omheen te kunnen breien. En dat doe ik dan ook als ik op de fiets zit.

Want op de fiets is het moment op de dag dat ik in mijn eigen gedachten op kan gaan. Het manoeuvreren in het drukke stadse verkeer gaat grotendeels op de automatische piloot met soms even bewust bijsturen bij ingewikkeldere situaties. Maar dat laatste zijn altijd korte momenten waarna ik weer terug kan in mijn eigen droomstaat.
Daar denk ik hele verhalen uit. Meestal door ze zelf te beleven. De gebeurtenissen ontvouwen zich dan als vanzelf. Bij haperingen ga ik een scène terug en ervaar deze nog eens. Net zolang tot ik de door de hapering heen ben. Het kan wel eens een paar weken duren voordat dit lukt maar het is nog nooit niet gelukt.

Alsof ik ooit een boek zou willen schrijven dan weet ik zeker dat veel fietsen me daarbij zal helpen.

Een hart onder de riem - Toon Tellegen

Dierenverhalen vol troost is de ondertitel en beter had het niet getroffen kunnen worden.

In de laatste dagen in het leven van mijn moeder, nu precies een jaar geleden, was het dit boekje waaruit ik aan haar voorlas.
Het waren haar laatste avonden voor het slapengaan. De kanker ondraaglijk door de niet aflatende jeuk over haar hele lichaam. Morfine en een verhaaltje onderbraken dit lijden even doordat ze in slaap kon vallen.

De laatste nacht, ze had al een uurtje geslapen na een verhaaltje, drukte ze op de bel. Ik sprong uit mijn bed om te kijken wat ik voor haar kon doen. Als een klein meisje lag ze in bed, haar gezicht net boven de lakens uit. "Ik wil nog een verhaaltje", zei ze ondeugend.

Ik las het verhaal van de eekhoorn die midden in de nacht was wakker geschrokken. "Talloze gedachten gingen door hem heen. Hoe moet dit, en waarom is dat, en wat gebeurt er later? Het waren vragen waar hij geen antwoord op wist, vooral niet op de laatste vraag die maar door zijn hoofd bleef gaan: wat gebeurt er later?"

Mijn moeder die alle verhalen aandachtig en stilletjes had beluisterd, riep nu uit: "Precies! Dat heb ik ook!".

Hoe meer troost kun je een ander geven?

Boeddha deel 7: Prins Ajatasattoe - Osama Tezuka

Alhoewel dit boek Prins Ajatasattoe wordt genoemd, is het slechts een klein gedeelte waar hij een rol in speelt. Dit komt omdat het slechts twee hoofdstukken bevat van wat het vervolg van deel vijf wordt genoemd en waarin hij aan bod komt. Blijkbaar heeft de uitgever er voor gekozen de delen zoals de schrijver dat heeft bedacht niet te volgen maar meer uit te gaan van gelijke dikte per deel. Dit is soms wat verwarrend voor de lezer, vooral als er tussen de delen door wat leespauze wordt genomen.

In het zogenaamde deel zes gaat het weer veel meer om Boeddha zelf, hoe hij steeds meer aanhangers krijgt en hij terugkeert naar zijn eigen geboortestreek. Daar is in al die jaren dat hij weg is geweest veel gebeurd. Zijn eigen volk zijn nu de slaven en de Kristallen Prins heeft de macht overgenomen. Spannend om de lessen van Boeddha in de praktijk te zien.

De tekeningen zijn weer onnavolgbaar met al zijn anachronisme en onverwachtse humor.

Voor mij nog slechts een deel te gaan en ik vind het nu al jammer dat er einde aan gaat komen.

Ik ook van van jou - Ronald Giphart

Het succesvolle debuut van Ronald Giphart wat ik destijds terzijde heb gelegd omdat het me toen niet kon boeien. Wellicht omdat ik van dezelfde generatie ben en zo anders in het leven stond dan de hoofdpersoon dat het toen verveelde en ik het kinderachtig vond al dat voortdurend geschrijf over seks. Het zou over echte zaken in het leven moeten gaan, vond ik, toen nog heel serieus.

Inmiddels is het zo'n twintig jaren later en lees er nu pas de passie voor het leven in, wat ik destijds tussen en in alle erotische scènes niet had kunnen vinden. Twee studenten gaan in Frankrijk op vakantie kanoën waar grote hoeveelheden alcohol de intentietijd van het moment nog eens versterkt. De hoofdpersoon, een van de twee studenten, onderbreekt deze avonturen regelmatig door terug te denken aan zijn grote liefde Reza, een emotioneel grillig meisje dat hun relatie met haar jaloezie voortdurend op de spits drijft tot het uiteindelijk barst.

In de heldere schrijfstijl zit als vanzelf de humor verborgen. Het voelt vertrouwd aan. We hadden het zelf kunnen zijn die in onze twintiger jaren dit hadden meegemaakt als we niet andere wegen hadden gekozen.

The Lionwolf Trilogy Book Three: No Flame But Mine - Tanith Lee

Als fan van donkere sferen had ik gedacht wel lyrisch
te worden van dit derde deel in The Lionwolf Trilogy. Maar ik kwam bedrogen uit.

Het boek is donker maar niet heel erg donker. Het kwam op mij eerder nogal vlak over. De wezens waar het om gaat kennen geen passie, zij handelen in de tijd en dat is het.

Tijd vind ik ook een probleem in het boek omdat er dan weer 5 eeuwen voorbij zijn gegaan, dan weer ergens 8 jaar. Het maakte dat ik me nergens aan ging hechten.

De vele personages werden steeds meer een probleem omdat ik zo moeilijk uit elkaar kon houden. Ze waren niet specifiek van zichzelf genoeg om zich van anderen te onderscheiden behalve de hoofdpersoon, Lionwolf.

Dit derde deel maakt wel dat het verhaal dat in deel 1 gestart is nu echt tot een eind is gekomen. Als lezer weet je na door al die bladzijden heen te zijn geworsteld waar het allemaal om draaide. Dat geeft een beetje bevrediging maar weegt niet op tegen de vele uren dat ik geen flauw idee had wat ik nu eigenlijk aan het lezen was.

Wie weet, ben ik het genre fantasy wel moe.

#50books - 2014.41 Beginnen is afmaken

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De eenenveertigste vraag is

Bij welk boek heb of had jij tegenzin om te beginnen, maar heb je uiteindelijk toch gelezen?

Bij een boek beginnen, heb ik nooit tegenzin. In tegendeel zelfs. Dan heb ik altijd heel erg veel zin in dat boek.

Het is meer gaandeweg dat het toch niet zo is wat ik me er van had voorgesteld, dat het toch taaier is dan waar op dat moment mijn hoofd naar staat, dat lezen sowieso me even wat lastiger afgaat. En dan kan er wat tegenzin tegen dat specifieke boek gaan ontstaan.

Maar uiteindelijk lees ik alle boeken uit. Altijd. Of ik het geweldig vind of juist niet om door te komen. De laatste bladzijde komt altijd in zicht en dan gaat het boek dicht. Meestal duurt het niet lang voordat het volgende boek wordt opengeslagen en begint er weer een nieuw leesavontuur.

#50books - 2014.40 Steeds hetzelfde trucje

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De veertigste vraag is

Welke columnbundels of columnisten lees jij?

Omdat ik geen kranten lees, dacht ik in eerste instantie dat mijn vraag eenvoudig 'geen' zou zijn. 

Bij nader inzien bedacht ik me dat ik wel de bundel van Paulien Cornelisse in mijn kast heb staan. Een krijgertje. En eerlijk is eerlijk ik was er ook best wel een benieuwd naar na al de lovende woorden die ik er over gehoord had.

De eerste paar stukjes vond ik redelijk vermakelijk maar al snel begon het me te vervelen. Steeds weer dezelfde maniertjes om de eigenaardigheden van de taal aan het licht te brengen. De laatste colums heb ik met moeite uitgelezen.

En dat is precies wat ik vaker met columns heb. Als jarenlang trouw lid van het tijdschrift Onze Taal heb ik aardig wat columns gelezen van diverse auteurs. In het begin verrassend maar gaandeweg toch weer meer van hetzelfde (met tussen de regels door ook nog de zelfgenoegzaamheid van de schrijver). 

Maar er is er eentje die mij altijd weer weet te bekoren. Dat is Guus Middag. Zijn verwondering over de taal voelt zo oprecht dat ook al is het een zelfde verwondering over een net ontdekt woord, zo recht uit het hart kan het geen trucje zijn.

A Game of Thrones Prequel Graphic Novel: The Hedge Knight - George RR Martin, Ben Avery & Mike S. Miller

Voor de mensen die net als ik geen genoeg kunnen krijgen van de geschiedenis van de wereld uit de boeken onder de naam A Song of Ice and Fire of uit zoals de televisieserie is genoemd A Game of Thrones, kan zijn hart ophalen met een heel nieuw avontuur dat beschreven is in The Hedge Knight.

Het speelt zich af zo'n honderd jaar voor de boekenreeks en concentreert zich op Dunk, een kersverse hagenridder. Dit is een ridder die geen vaste heer heeft waar hij zich aan heeft verbonden maar die per situatie bepaalt voor wie hij vecht. Riddereer en ridderlijkheid staan bovenaan in het vaandel van deze ridders. En Dunk heeft heel wat te verduren om dit vaandel hoog te houden.

Voor de kenners van de wereld die George RR Martin heeft geschapen, zijn de vele namen van allerlei verschillende families een feest der herkenning. Voor nieuwe lezers zal het een hoop informatie zijn die langs hen heengaat maar waardoor geen essentiële zaken van het verloop van het avontuur van Dunk gemist wordt.

De tekeningen zijn een lust voor het oog. Zo gedetailleerd als men de televisieserie heeft aangekleed, zo rijk ogen ook deze plaatjes. Natuurlijk veel paarden en wapenuitrustingen met voor iedere familie weer een eigen kleur en wapenschild. Het is dan ook niet moeilijk om in het verhaal getrokken te worden en zenuwachtig het begin van een toernooi af te wachten.

Een echte aanrader.

#50books - 2014.39 Ik weet hoe spreeuwen aan hun stippen zijn gekomen

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De negenendertigste vraag is

Wat is jouw eerste kinderboek?

Het zal vast een andere zijn dan dit boek. Hoogstwaarschijnlijk iets met heel veel plaatjes en weinig tekst. Maar daar schiet me na een paar dagen broeden niets van te binnen.

Wel heb ik dít prachtige kinderboek nog in mijn kast staan. Of beter gezegd pas sinds een klein jaar in mijn eigen kast want daarvoor heeft het altijd in mijn ouderlijk huis een plek gehad en is het bij mij terecht gekomen nu ik geen levende ouders meer heb. Dit boek kon ik niet aan de kringloop meegeven.

Alleen het plaatje op de voorkant al met een kabouterachtig wezen dat een vogel van stipjes op de borst voorziet, heeft mijn leven lang beïnvloed in hoe ik spreeuwen zie.

Wonderlijk genoeg als ik het boekje nu verder doorblader dan herken ik die plaatjes niet en ook de verhaaltjes zeggen me weinig. Toch is het boekje letterlijk stukgelezen en ik weet zeker dat ik er vele malen uit voorgelezen ben.