maandag 30 maart 2015

Broken Homes - Ben Aaronovitch


Broken Homes is het vierde boek in de serie Rivers of London. De eerste paar hoofdstukken dacht ik nog dat dit boek ook los van de andere boeken gelezen kan worden maar gaandeweg is het verhaal toch wel zo complex geworden met personages die in vorige delen zijn geïntroduceerd dat het aan te raden is om de andere delen eerst te lezen.

Deze serie gaat over een politieagent in het hedendaagse Londen die door zijn talent voor magie, daarnaast tovenaarsleerling is geworden. Zo onderzoekt hij als agent en als tovenaar de op conventionele manier onverklaarbare vermoorden slachtoffers. 

Het verhaal wordt doorspekt met referenties naar klassiekers zoals Doctor Who en Lord of the Rings en maakt het voor de fan van dit genre extra grappig. Het gegeven dat magie en de elektriciteit niet goed samengaan zorgen voor zowel humorvolle als ingewikkelde situaties. Want wat te doen als computers en telefoons het niet meer doen en je snel ergens informatie vandaan wil halen.

Naast het luchtig lollige is daar ook het grimmig wrede waar de Engelsen zo goed in zijn. En in dit deel word je als lezer ook nog eens met een vreselijke twist achtergelaten waardoor je weet dat er nog een deel moet komen. Het mooie is dat deze er al is en ik deze ook al in mijn kast heb staan. Dus ik hoef mijzelf niet al te lang in spanning te houden.

Lekker makkelijk leesvoer met humor, spanning en ook nog wat geografie van Londen. Geschikt voor elke zelfspottende fantasyliefhebber.

#50books - 2015.13 Toen en nu

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.  
En de dertiende vraag is:

Welke boeken en/of schrijvers ken jij die te maken hebben met jouw woon- of geboorteplaats?

Geschiedenis heeft altijd wel iets aards. Het zijn de wortels waaruit het nu is voortgekomen. En daarom was ik blij dat er een boek verscheen met een geschiedenis over Amsterdam. Eindelijk dacht ik kennis te kunnen maken met de herkomst en de ontwikkelingen in de enige woonplaats waar ik me ooit thuis heb gevoeld.

De teleurstelling was dan ook enorm groot toen bleek dat dit boek zo goed als onleesbaar was. Tenminste voor mij dan. Het taalgebruik is erg onaantrekkelijk en vergt een studie op zich. Daarnaast vertelt het helemaal niet waar ik juist in geïnteresseerd ben maar hamert aan een stuk door over allerlei familiebanden die ik niet kan volgen. Helaas, helaas.




Amsterdam in 134 luchtfoto's laat de stad dan wel niet zien in zijn verre verleden maar de vergelijking van foto's van eind jaren zestig/begin jaren zeventig met die van ongeveer veertig jaar later, heeft mij vele uren plezier gegeven.

De gebouwen en straten die ik nu ken in vergelijking met die plek veertig jaar geleden, heeft mij de onweerstuitbare veranderingen in de stad laten ervaren zonder dat daar woorden voor nodig waren.

The Hedge Knight II: The Sworn Sword - George R.R. Martin, Ben Avery & Mike S. Miller

Dit is het tweede deel in de serie The Hedge Knight en een prequel van A Game of Thrones zoals op de voorkant staat. Dat laatste is wel een beetje gek omdat de serie geschreven door George R.R. Martin A Song of Ice and Fire heet. Blijkbaar ligt de televisieserie die gebaseerd is op deze boeken A Game of Thrones beter in de markt en worden dan ook deze graphic novels daarmee gebrandmerkt.

Alhoewel Dunk (de hedge knight) en Egg (zijn schildknaap) hun aandoenlijke kanten hebben, blijft het verhaal in deze graphic novels te oppervlakkig naar mijn smaak. In dit deel leek het soms wel of het meer ging om de hele context met uitgebreide familiegeschiedenissen uit de doeken te doen, wat meestal ook nog eens met letters ging en niet met plaatjes, dan dat het om het avontuur dat Dunk en Egg meemaken gaat. In die zin had het in meer dan de helft van het aantal bladzijden gekund.

Zo levendig en echt als de personages in A Song of Ice and Fire zijn, zo karikaturaal zijn ze in deze graphic novel. Ook vind ik de personages soms wel erg uitdrukkingsloos getekend.

Het is leuk voor een tussendoortje maar verwacht als fan van A Song of Ice and Fire niet dezelfde verhaalkwaliteit.

maandag 23 maart 2015

Heptamerone deel 3 vijfde t/m achtste dag - Marguerite de Valois


Geïnspireerd door Boccaccio's Decamerone heeft Marguerite de Valois, Margaretha van Navarra na haar trouwen, de Heptamerone geschreven met het idee om tien mensen tien dagen tien verhalen te laten vertellen. Door haar overlijden zijn het er slechts tweeënzeventig geworden. De verhalen zitten in een raamvertelling verweven waarin vijf vrouwen en vijf mannen zijn afgesneden van de rest van de bewoonde wereld door een overstroming en zij moeten wachten tot de brug afgebouwd is om hen weer met het vaste land te verbinden en zij om de tijd te doden elkaar verhalen gaan vertellen.

Dit boekje is het derde deel en begint bij de vijfde dag en het eenenveertigste verhaal. Ik heb de voorgaande delen niet gelezen dus had nog geen weet van de toonzetting. Terwijl het posthuum is gepubliceerd in 1558, is het voor het eerst vertaald in het Nederlands in 1950 door Josephus Adrianus Sandfort. De zinnen zijn vaak behoorlijk lang en wijdlopig met veel bijzinnen tussendoor. Ook is de taal nogal ouderwets voor 21 eeuwse ogen. Zo wordt er nog wel eens een verleden tijd vervoegd met dt zoals bijvoorbeeld het werkwoord worden als werdt.

De verhalen gaan allemaal over de zeden van mannen en vrouwen en natuurlijk met de nadruk op het onzedelijke gedrag. Tussen de verhalen door zijn er levendige gesprekken die soms uitmonden in een korte discussie tussen de verhalenvertellers. Deze zijn voornamelijk gericht op of het nu de vrouw is die ondeugdelijk is of de man. Deze epilogen zijn soms zelfs langer dan de verhalen waaruit ze zijn voortgekomen.
Omdat het voortdurend over hetzelfde thema gaat, konden de verhalen en de epilogen me na verloop van tijd niet meer zo boeien. Er was te weinig variatie en daardoor geen verrassing.
De titel van de verhalen zijn ook nog eens korte samenvattingen van de geschiedenis die verteld gaat worden zodat het verhaal het echt van de vertelstijl moet hebben. En deze is door de vele bijzinnen te langdradig om interessant te kunnen zijn.

Deel 1 en 2 zal ik dan ook niet op de kop gaan tikken. Die zou ik aan de hand van dit derde deel bijna zelf kunnen schrijven.

zondag 22 maart 2015

Ik ben God - Gerrie Hondius


Op de Haarlemse Stripdagen vorig jaar tijdens het doorspitten van de ene doos vol strips na de andere, sprong voor mij opeens deze titel eruit. De combinatie van de kaft met een foto van een wolkenhemel, de tekst IK BEN GOD en daaronder een tekening van een vrouwelijke figuur die mij qua stijl aan Jan Kruis van Jan, Jans en de kinderen deed denken, maakte mij gelijk nieuwsgierig waar dit stripboek of graphic novel zoals het ook wel genoemd wordt, over zou gaan. De auteur Gerrie Hondius was voor mij een nieuwe naam dus dat gaf mij ook geen houvast. Omdat de Haarlemse Stripdagen er ook zijn om nieuwe juweeltjes te ontdekken, besloot ik het er op te wagen en het boek mee naar huis te nemen.

Na de eerste bladzijden was ik bang dat ik het te flauw zou vinden. De ik-figuur die Gerrie zelf is, wandelt zo wat door haar dagen heen en vraagt zich soms wat af. De tekeningen lijken allemaal erg op elkaar, meestal Gerrie zelf in bed of wat lopend over straat.


Maar gaandeweg het boek, ben ik zowel de relatief eenvoudige tekeningen en de interne monologen steeds meer gaan waarderen. Totdat ik zelfs bij het verder uitdenken over dat Gerrie zelf God is, werkelijk enthousiast ben geworden.

De schrijfstijl is zo levensecht en herkenbaar dat je als lezer de gluurder bent die in iemands privé-leven meekijkt. De dialogen met haar vader die en passant lijken voor te komen, vind ik heel ontroerend doordat ze het een en ander van elkaar vragen en toch zoveel respect voor elkaar hebben. Haar moeder is overleden maar is regelmatig als engel of gids aanwezig. En Gerrie slaat zich met humor, relativering, zelfspot en een prettig filosofisch analytisch vermogen door het leven heen.

Ja, doe mij nog maar zo'n autobiografische literair stripboek.

#50books - 2015.12 Nieuw, nieuw, nieuw

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de twaalfde vraag is:

Wat is het oudste boek in jouw verzameling?


Met een blik langs mijn boekenkasten en een kleine graaftocht in mijn geheugen, kom ik al snel tot de conclusie dat er bij ons weinig oud papier aanwezig is. 

Van onze studies hebben we onze eigen scripties bewaard maar verder is er nog weinig van het studiemateriaal terug te vinden.
We zijn meegegaan met de tijd en als we iets willen weten dan zoeken we het op via internet of kopen een actueel boek over het onderwerp.

Nu we zelf ouder en wat vermogender zijn, doen we ook niet zo moeilijk over een boek wegdoen. Als we er spijt van krijgen kopen we een nieuw exemplaar.

Er zijn zelfs boeken de deur uitgegaan omdat ze zo stoffig en vies waren door de jaren in studentenkamers en het vele roken om vervolgens nadat we gestopt zijn met roken in een heel schone, nieuwe versie terug te keren.

Hier en daar staat nog wel een uit elkaar vallend kinderboek maar echt oud zijn die niet te noemen.

Nu heb ik een aantal jaren geleden oude Bosatlassen van een vriendin gekregen die er niets mee deed en mij leek het wel grappig om daar eens in te kijken. Nooit gedaan natuurlijk. Deze blijken van 1916 te zijn.

Tot mijn verbazing trok mijn man een nog ouder boekje uit de kast. Leerboek der Kosmografie, jawel, mét vraagstukken. Geen idee waarom dit boek de weggooiwoede heeft overleefd maar daar is ie dan. Een boek uit 1915. Of we er ooit nog in gaan kijken, is de vraag. Grotere kans dat het in een vlaag van wat-kan-er-nog-meer-weg in de papierbak verdwijnt. 


Het zal inmiddels duidelijk zijn dat oude boeken bij ons geen must is, eerder het tegenovergestelde. Nu ik er weer in een paar gesnuffeld heb, voel ik alweer het stof kriebelen en mijn neus jeuken.
Oude teksten hebben zeker mijn belangstelling maar voor mij hoeft dat niet op oud papier.  

maandag 16 maart 2015

De zomer hou je ook niet tegen - Dimitri Verhulst


Nog niet eerder had ik iets van Dimitri Verhulst gelezen, al had de titel De Helaasheid der Dingen wel al vaker mijn aandacht getrokken. Met dit boekenweekgeschenk dus een eerste kennismaking en ik kan niet zeggen of dat nu een goede keuze is geweest. Een boekenweekgeschenk is wel vaker een kort verhaal geschreven door iemand die gewend is romans te schrijven. Dit heeft mij vaker teleurgesteld.

Dit boekje over een man die een zwaargehandicapte jongen meeneemt naar de top van een berg om daar een verhaal aan hem te vertellen, voelt als niet af. De verwachting naar zoveel meer wordt geschapen dat je als lezer niet anders dan gefrustreerd achter kunt blijven. Alsof je een eerste hoofdstuk van een boek te lezen krijgt en de rest niet.

Dit eerste hoofdstuk beloofde wel wat boeiends te gaan brengen maar omdat er niet meer is, is het eerder vervelend dat er op bepaalde details zo ver is ingegaan die weinig tot het verhaal lijken bij te dragen. Zonde van de ruimte. Maar ja, dat is het nadeel van zoiets als het boekenweekgeschenk dat niet veel meer dan dit mag zijn.

De schrijfstijl van Dimitri Verhulst is er eentje waar ik erg aan moest wennen. Het leest niet zo een-twee-drie even weg door de zinsbouw en door het gebruik van woorden die in mijn vocabulaire niet voorkomen. Het maakt mij niet enthousiast om andere boeken van hem te gaan lezen. En dat terwijl hij wel geweldig intrigerende boektitels op zijn naam heeft staan.

zondag 15 maart 2015

#50books - 2015.11 Leven is waanzin

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de elfde vraag is: 

Wat is de uitkomst wanneer je de ‘stelling van Steinz’ toepast op willekeurig 10 boeken uit je verzameling?

http://www.goeievraag.nl/maatschappij/spiritualiteit/vraag/395711/symbool-teken-bedoel-omschrijvingSteinz stelt dat de meeste goede boeken op z’n minst een beetje gekte nodig hebben – is het niet in het verhaal, dan toch zeker in de taal.
Dat klinkt voor mij als een enorme open deur. Boeken die goed gevonden worden, wijken juist een beetje af van het gebruikelijke en door af te wijken van de norm valt het gelijk onder gek.

Daarnaast gaan de boeken waar hier naar verwezen worden allemaal over het leven. Dat waar we allemaal midden in zitten en dagelijks het gevecht mee aangaan om voldoende balans te houden en niet door de waanzin gegrepen te worden. Als een boek over het leven gaat dan gaat het automatisch over de waanzin waarin we verkeren. 

Net zoals al deze boeken over de liefde gaan en intermenselijke relaties. Het is juist wat een goed boek definieert.

zaterdag 14 maart 2015

Sundiver - David Brin


Sundiver is het debuut in 1980 van de promovendus in astrofysica en professor in natuurkunde, David Brin. Niet verwonderlijk dan ook dat in dit science fiction verhaal ruimschoots allerlei natuurkundige processen uit de doeken worden gedaan. Mij persoonlijk ging dat een tandje te ver maar ik kan me voorstellen dat lezers die in deze materie geïnteresseerd zijn er van smullen.

Sundiver is het eerste boek in de eerste Uplift Trilogie uit de Uplift Saga. Voor mij was David Brin een onbekende schrijver alhoewel hij onder andere ook nog uitbreidingen heeft geschreven op de Foundation-serie van Asimov. Een eerste boek uit een serie leek mij een mooie kennismaking.

Nu weet ik niet of al zijn boeken zo zijn of dat het nog beginnelingstrubbelingen zijn geweest maar het boek komt wat rommelig over. 
Het verhaal lijkt in het begin over Jacob Demwa te gaan die met zijn persoonlijk tragisch verleden wordt meegevraagd op een missie om de zon in te duiken voor onderzoek.

Al snel wordt er aardse politiek bijgehaald waarbij de partijen zich hebben verdeeld in hen die geloven dat zij op aarde zijn geëvolueerd en zij die denken door buitenaardsen zijn neergezet om verder te ontwikkelen. De missie naar de zon leek de uitkomst op deze tegenstelling te kunnen gaan geven.
Dan worden er verschillende buitenaardse volkeren in het verhaal geschreven die veel verder ontwikkeld zijn dan de mensheid. Zij putten hun kennis uit een enorme bibliotheek waar de mensheid alleen bij mag als zij dat verdienen. Belangen van deze wezens bepalen hun acties tijdens de missie naar de zon, belangen die zowel persoonlijk als politiek getint zijn.
Lang blijft het vaag waarom Jacob nu werkelijk meegevraagd is en steeds wordt er maar gehint op dat tragische verleden van hem zodat het als lezer je niet kan ontgaan wat voor een impact dit voor het verhaal op zich moet hebben.

Het lijkt alsof de schrijver te veel ideeën in een keer in een verhaal heeft willen stoppen en lang niet altijd even subtiel deze in het geheel heeft gepropt. Voor mij haperde het verhaal hierdoor steeds even, het ergste op momenten dat er nog even expliciet uitleg werd gegeven over achtergronden van het door de schrijver gecreëerde universum.

De ideeën op zich vond ik wel heel boeiend waardoor ik wel verder wilde lezen. Maar de schrijfstijl was door de gekunsteldheid voor mij geen motivator om de andere twee delen uit de trilogie ook te willen lezen.

vrijdag 13 maart 2015

Clarkesworld Magazine - Issue 102 March


Het 102ste nummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte verhalen en vijf non-fictie artikelen.

Het verhaal dat er voor mij uitsprong was Coming of the Light geschreven door Chen Qiufan (en vertaald door Ken Liu waarvan in dit nummer het ook zeer lezenswaardige superheldenverhaal Cassandra is gepubliceerd).

Coming of the Light speelt zich af in een voor ons herkenbare wereld met de vele technische mogelijkheden en in het bijzonder de apps op de smartphones. In de keiharde snelle zakenwereld is de druk hoog om steeds weer met iets nieuws te komen waar de mensen voor willen betalen en elkaar aansteken om het ook te willen hebben. De hoofdpersoon komt met de Boeddha-app waarmee mensen wonderen kunnen laten plaatsvinden. Dat dit alles een prijs heeft, zal je niet verbazen. Maar de manier waarop vond ik wel verrassend.

Aantrekkelijk voor mij aan dit verhaal is dat het zich afspeelt in modern China waar ik veel minder bekend mee ben dan met de Westerse wereld. En alhoewel er vele overeenkomsten zijn, zit het hem in details die het net even wat anders maken. Door het verhaal heen voel je als lezer dat de schrijver vanuit een andere culturele achtergrond schrijft en dat maakt het spannend.
Ook houd ik van verhalen die vragen stellen bij de moderne techniek door mogelijke ontwikkelingen laten zien die er nu nog niet zijn of nu nog niet duidelijk aanwezig maar zeker niet zonder gevaar zijn. Dit is zo'n verhaal.

Iets heel anders is het artikel van Orrin Grey die schrijft over de insecten in de films van Guillermo del Toro. Het was mij nog niet zo opgevallen maar nu de insecten en de films bij elkaar op een rijtje zijn gezet, kan ik er niet meer omheen. Vooral een leuk artikel als je de beschreven films en/of filmmaker kent.

Het dubbelinterview met Randy Henderson en Silvia Morena-Garcia die alle twee dit jaar debuteren met een boek waarin de muziek uit de jaren tachtig prominent aanwezig is, leek mij eerst saai. Maar al lezende werd ik steeds enthousiaster. Dit kwam vooral omdat deze schrijvers van mijn generatie zijn en de muziek op hetzelfde moment in hun leven hebben leren kennen als ik. De hpge mate van herkenning maakt het boeiend. Of dit ook voor lezers van hele andere generaties zo zal zijn, kan ik moeilijk inschatten.

zondag 8 maart 2015

#50books - 2015.10 Naden

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de tiende vraag is: 
 
Wat zijn de problemen waar jij last van hebt als boekenwurm?
The Unwritten Vol 6 Mike Carey & Peter Gross 
Dat in al die eeuwen dat we nu ervaring hebben met de boekdrukkunst, er nog steeds geen oplossing is bedacht voor het op waarde tonen van tekeningen die twee bladzijden bestrijken. Op de manier waarop deze nu afgedrukt worden, valt altijd in het midden een deel in de naad weg waardoor de tekening gruwelijk verminkt wordt. Zoveel gaat er verloren van het effect van de tekening dat ik vaak denk dat ze er beter een kleinere tekening op een bladzijde van hadden kunnen maken.

Dit fenomeen kom ik veel tegen in graphic novels maar ook in kunstboeken. Prachtige schilderijen die door de naad verworden tot iets waardeloos. Onbegrijpelijk dat men moeite doet om een kunstwerk op deze manier af te beelden.
 
Iets anders is dat nog wel eens gekozen wordt om de tekst van een boek zo dicht mogelijk bij de naad af te drukken. Hoeft geen probleem te zijn als het boek zo gemaakt is dat het helemaal openvalt. Maar als dit gebeurt bij een stijve pocket die je alleen met geweld kunt openbreken dan is lezen geen ontspannen bezigheid meer maar een krachtsinspanning.

Naast mijn ergernis hierover ben ik vooral ook verwonderd dat men zoiets moois als teksten en tekeningen zo respectloos vormgeeft. Gelukkig zijn er nog heel wat uitgevers die wel rekening houden met de naden.

zaterdag 7 maart 2015

#50books - 2015.09 Treinlezen

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de negende vraag is: 
Wat en hoe lezen jullie onderweg?

http://www.iculture.nl/t-mobile-gaat-ns-voorzien-van-draadloos-internet-in-de-trein/

Wandelend en fietsend is in de stad te gevaarlijk om in een stuk tekst verdiept te raken. In de auto of bus geeft soms de routebeschrijving mij al een weeïg gevoel in de maag dus daar is lezen zeker geen optie.

Ideaal om onderweg te kunnen lezen, vind ik de trein en dan het liefst in een stiltecoupé met mensen die snappen waar deze voor dient. Maar in een andere coupé met veel leven om me heen, gaat het ook wel al is de kunst van het concentreren daar wel van een hoger niveau. Het fijnste is al de treinreis minstens een uur duurt zodat er de mogelijkheid is om diep in een tekst weg te zakken.

In de trein lees ik altijd iets handzaams, iets van een formaat dat makkelijk mee te nemen is en waarvoor ik geen extra tas hoef mee te nemen. Dit kan zijn een oprolbaar tijdschrift, een pocketboek of mijn e-reader. Als ik het maar in mijn jas kan steken in de winter en in mijn rugzakje in de zomer.

Maar eigenlijk heb je in de trein helemaal geen tekst nodig om een avontuur mee te maken. Als je onderweg naar buiten kijkt dan is er genoeg in het afwisselend landschap te lezen om nieuwe verhalen op te doen.

Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...