Wanneer ik het me precies bewust werd weet ik niet meer precies, ergens nog voor ik vijftig bladzijden gelezen had, en het maakte me gelijk moeilijk om gemotiveerd verder te lezen. Want wat blijkt, het boek gaat over iemand die een boek schrijft. Thema nummer een van jonge schrijvers, lijkt het en ik dacht nog wel dat dit onderwerp inmiddels taboe was geworden. Maar nee dus blijkbaar. Nu moet ik wel toegeven dat het boek door het taalgebruik makkelijk wegleest en er een aantal foefjes worden uitgehaald die goed werken. Zoals het eerste deel van het boek in de hij-vorm schrijven terwijl het tweede deel in de ik-vorm is waarbij in het eerste deel het de uitgever is die aandringt om te schrijven in de ik-vorm iets wat de hoofdpersoon uiteindelijk in zijn eigen boek niet doet. In het eerste deel wordt nogal door de tijd heen gesprongen. Dit vond ik een tijdje irritant. Waarom niet in chronologische volgorde het verhaal vertellen, dacht ik. Maar gaandeweg kwam er een bepaald ritme in dit h
De strips van Michiel Wijdeveld bestaan vaak uit een plaatje, soms twee tot hooguit vier. Bijzonder vaak bekijk ik het plaatje, lees de tekst, is er een stilte, een niets waarna het werkelijk tot me doordringt wat ik gezien heb en hardop moet lachen. Het zijn schetsjes uit het echte leven met uitspraken die iedereen wel kent zoals 'dat had ik heel graag even zelf willen zeggen' of 'dan was het misschien toch niet zo belangrijk'. Hierdoor lijkt er in eerste instantie niets aan de hand tot het tot me doordringt dat dit wel een erg grappige reactie op de situatie is. De tekeningen van Michiel Wijdeveld zijn geheel in eigen stijl met hoekige lijnen en grauwe kleuren. Hierdoor zijn het duidelijk strips en geen poging om mensen zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. De houdingen echter drukken perfect uit hoe ze zich voelen.