Clarkesworld Magazine Issue 198 March 2023

Het 198ste nummer van Clarkesworld Magazine bevat acht science fiction/fantasy verhalen van ieder ongeveer dezelfde lengte. Dat is iets wat weinig voorkomt in dit tijdschrift. Vaak zit er wel minstens één novelle tussen. Ik vond deze lengtes van rond de vijftien bladzijden wel heel fijn.
Daarnaast vijf non-fictie artikelen waaronder de uitslag van het beste van 2022 in Clarkesworld Magazine.

En wat dit nummer nog meer bijzonder maakt, is dat ik bijna alles interessant en de moeite waard vond. Vaak kan ik het wetenschappelijke artikel niet helemaal volgen of zegt het interview met een auteur mij niet zoveel omdat ik de auteur niet ken.
Maar in dit nummer vond ik “The Greenery Around Me Held Secrets I Would Never Learn”: Plant Life in Contemporary Science Fiction geschreven door Samantha Hind over plantenleven in science fiction heel leuk, onder andere omdat de voorbeelden die ze geeft voor mij herkenbaar waren.
En het interview Clones And Consciousness: A Conversation with Nadia Afifi was voor mij aanvullend omdat deze auteur al meerdere verhalen in Clarkesworld Magazine heeft gepubliceerd die mij ook al waren opgevallen.
Door het interview Striking A Balance: A Conversation with Janice L. Newman and Gideon Marcus of Galactic Journey leerde ik van het bestaan van Galactic Jouney af, een blog waarin geschreven wordt over 55 jaar geleden alsof het nu is. Intrigerend.

Van de verhalen zijn er vaak een paar waar ik niet goed weet waar de auteur nu precies naar toe wil of raakt het me niet. In dit nummer waren ze bijna allemaal raak.
Zo greep gelijk het eerste verhaal, Love in the Season of New Dance, van de Nederlandse Bo Balder me, door heel compact de liefdevolle observaties van het paringsritueel van een bepaald soort alien door een wetenschapper te beschrijven.
Of wat te denken van een kadavercamera, een 3D-fotocamera die een mens vastlegt voor als ie gestorven is en geliefden nog met die persoon op de foto kunnen voor een fijne herinnering zoals verteld door Angela Liu in Pinocchio Photography.
The Spoil Heap geschreven door Fiona Moore wist mij te boeien door te schrijven over het doel van kunstmatige intelligentie en hun (on)afhankelijkheid van mensen.
Shari Pail prikkelde mij gelijk door aliens volkeren die hun eigen leefomgeving verpest hebben te laten huisvesten op nieuwe planeten. In Bek, Ascendant wordt verteld dat 60% van de volkeren dit ook niet overleven door hun eigen gedrag. Dat gaf me wel even te denken.
Nu dacht ik na zoveel kwaliteit het nu wel zou inzakken maar daar was Shih-Li Kow met Failure to Convert dat me mee deed leven met een labkloon (niet te verwarren met natuurlijk geboren klonen) die het niet lukt te slagen om te converteren naar een volwaardig mens en langzaamaan een ander beeld van zijn eigen bestaan krijgt.
Daar kwam nog een keer Zeta-Epsilon bovenop van de hand van Isabel J. Kim waarin kunstmatige intelligentie van een ruimteschip langzaam versmelt met een menselijk jongetje en de omgeving dit niet begrijpt.
Ook AI Aboard the Golden Parrot vond ik niet te versmaden. Hierin vertelt Louise Hughes over een ontsnapt pretparkpiratenschip waarvan de kunstmatige intelligentie toch wel de mensen mist maar niet meer welkom is in de stad. Het schip is treurig maar gaat ook dapper verder op weg.
Wat een geweldige ideeën allemaal en zeker ook beelden om nog wat langer tot me door te laten dringen.

De eerlijke vinder - Lize Spit

Nu was ik niet zo weg van Lize Spit haar debuut maar nu ze het boekenweekgeschenk heeft geschreven, werd ik toch wel nieuwsgierig. Eerst hoorde ik haar interview tijdens Nooit Meer Slapen van 10 maart waardoor ik nog meer belangstelling kreeg voor De Eerlijke Vinder.

Het formaat van de boekenweekgeschenk, 96 bladzijden, vind ik een heel aangename. Zo wist ik dat ik het in een keer zou gaan lezen. Heerlijk op de bank, kop thee erbij en gaan.

Al snel sprak de heldere schrijfstijl van Lize Spit mij aan. En vond ik de inhoud fascinerend. Twee jongens met totaal andere achtergronden die elkaar weten te vinden. De ene een eenzame nerd, de ander een getraumatiseerde vluchteling. Omdat het vanuit kinderen is geschreven, gaat het vooral over het hier en nu en is er weinig reflectie op de wereldgebeurtenissen. Dat geeft het een pure indruk.

Mij heeft het een verdiepende blik gegeven op wat het kan betekenen om een vluchteling te zijn waarbij kanten zijn belicht waar ik nog niet eerder mee in aanraking gekomen was. Het eerst beluisteren van het interview met Lize Spit heeft voor mij ook wel een extra diepte aan het verhaal gegeven omdat ik van te voren al doordrongen was van de achtergrond van waaruit het is geschreven.
Een boekenweekgeschenk dat meer dan de moeite waard is.

Clarkesworld Magazine Issue 197 February 2023

In het februarinummer van Clarkesworld Magazine vind je zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.

Bij An Ode to Stardust door R. P. Sand was ik wel onder de indruk van de rijkheid van ideeën in deze novelle. Het is een mooi opgebouwd verhaal waarin eerst verteld wordt vanuit het verdriet door verlies, vervolgens hoe dit verlies heeft plaatstgevonden en uiteindelijk wat er verder nog allemaal gebeurt. De ontknoping over hoe het zit met de aliens waar de hoofdpersoon mee te maken heeft, is verweven met haar persoonlijke verhaal van chronische pijn, niet gelooft worden door haar omgeving, de moeizame band met haar vader en de eenzaamheid. En dan is daar  de liefde die ze ontwikkelt voor deze aliens. Een schitterend geheel.

De novelle Introduction to 2181 Overture, Second Edition geschreven door Gu Shi is vertaald door Emily Jin uit het Chinees in het Engels.
Dit verhaal snijdt thema's aan die te maken hebben met het uitstellen van menselijk sterven door invriezen. Mensen laten zich invriezen omdat ze in deze tijd een ongeneeslijke ziekte hebben en hopen later wel genezen te kunnen worden. En dan zijn er mensen die hun sterfdatum willen uitstellen en zich laten invriezen. Alleen hoe lang kan iemand ingevroren blijven zonder ziektes te ontwikkelen zoals kanker, wat men bij ingevroren dieren heeft vastgesteld. En wat gebeurt er met de woningen en andere bezittingen van deze ingevroren mensen? Het deed me realiseren dat er meer bij het laten invriezen van mensen komt kijken dan ik dacht.

James Castles schreef het schattige Silo, Sweet Silo en verhaalt over de groeiende band tussen vluchtelingen en een kunstmatige intelligentie die een lanceringsbasis van raketten beheert. Doordat het verteld wordt vanuit het standpunt van de kunstmatige intelligentie weet je niet wat de ware motieven van de vluchtelingen zijn en dat maakt het het hele verhaal door spannend met op het einde het onvermijdelijke...

Clarkesworld Magazine Issue 196 January 2023

In het eerste nummer in 2023 van Clarkesworld Magazine staan slechts zes science fiction/fantasy verhalen maar daarvan zijn er twee dan ook wat langer dan gewoonlijk. En natuurlijk zijn er ook weer de vier non-fictie artikelen.

Het begint gelijk sterk met Symbiosis geschreven door D.A. Xiaolin Spires. Juist iemand die er niet om staat te springen wordt uitgekozen om een Drager te zijn. Dit gegeven schept gelijk een wereld waarin overpopulatie wordt aangekaart en de maatregelen die genomen zijn zonder dat dit expliciet genoemd wordt. Tenminste dat had ik ervan gemaakt maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Het kan ook zijn dat op een andere manier de soort zich niet kan voortplanten. Het open laten van wat de achtergrond is, vind ik juist wel aantrekkelijk omdat het mijn hoofd zelf aan het werk zet.
In dit verhaal wordt zoals gebruikelijk in verhalen de uitzondering beschreven en daarmee wordt ook de uitkomst van de zwangerschap anders dan je zou verwachten.
Tijdens het lezen van dit verhaal was ik voortdurend benieuwd hoe het verder zou gaan. Een goed teken.

Een van de twee langere verhalen (Clarkesworld Magazine noemt het een novelette) had net zo'n effect op mij, ik wilde heel graag weten hoe Anais Gets a Turn geschreven door R.T. Ester zou gaan aflopen.
Want wat is er aan de hand? Het wereldorganisme speelt boter-kaas-en-eieren op het aardoppervlak en maakt daarbij menselijke slachtoffers. Men probeert daarom het wereldorganisme het spel uit te laten spelen zodat het zijn zinnen op iets minder schadelijks zet. Alleen dit al vond ik zo heerlijk om mij voor te stellen.
Op het moment dat de hoofdpersoon bekend maakt dat zij een geschiedenis met schizofrenie heeft, wordt al het voorgaande opeens in een ander daglicht gezet. Toch wil ik blijven geloven dat haar beleving van het wereldorganisme waar is, iets wat zeker niet wordt uitgesloten. Een verhaal die je naar eigen inzicht kan lezen.

De redacteur Neil Clarke zet in januari altijd de verhalen van het het vorige jaar op een rij in zijn column Editor's Desk: 2022 in Review. Ik houd sinds een paar jaar ook het hele jaar bij wat ik de interessantste verhalen vind en wat de covers mij doen. Bij het teruglezen van die aantekeningen valt het me vaak op dat van een deel ik werkelijk niets meer kan herinneren maar dat er een aantal zijn die eruit springen. Dat zijn de verhalen die bij blijven en ik daarom ook als de beste bestempel.
Het is dat ik dit jaar zo achterlig met lezen van dit tijdschrift maar anders had ik zeker weer aan de stemrondes meegedaan.

Clarkesworld Magazine Issue 195 December 2022

Het laatste Clarkesworld Magazine van 2022 bevat acht science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.

Weer vele verhalen die de moeite waard zijn. En enkele sprongen daar toch nog bovenuit. Zoals Murder by Pixel: Crime and Responsibility in the Digital Darkness geschreven door S.L. Huang wat bijna geen verhaal te noemen is door de vele voetnoten die verwijzen naar werkelijk bestaande literatuur door de jaren heen over effecten van bots in de maatschappij. En dat maakt het verhaal dat een bot mensen de dood injaagt zeer geloofwaardig en liet me toch nog eens opnieuw stilstaan met waar wij als mensen nu mee bezig zijn met het ontwikkelen van kunstmatige intelligentie.

Upstart voelt voor mij als weer een typisch Chinees verhaal maar waar dat 'm nu precies in zit weet ik niet. Het is geschreven door Lu Ban en vertaald door Blake Stone-Banks.
Mensen kunnen er voor kiezen om minder lang te leven dan hun natuurlijke levenslengte en krijgen daarvoor in de plaats een enorme zak met geld. Het gevolg blijkt dat zij geen doel meer hebben in het leven, het geld er doorjagen en de rest van de maatschappij niets meer met ze te doen wil hebben. Een geweldig uitgangspunt voor een verhaal dat in Upstart erg goed is uitgewerkt met details zoals mensen die juist deze Upstarters weer misbruiken om er zelf beter van te worden. Interessant om zo bevolkingsbeperking als onderwerp van een verhaal te maken en daarbij het menselijk gedrag scherp weet te plaatsen.

In Left to Die laat Vandana Singh ook een staaltje misbruik zien, alleen wordt het slachtoffer er uiteindelijk beter van. Ze wordt gewond op een planeet achter gelaten en om te overleven komt ze met de oorspronkelijk bewoners, een soort van bewuste bomen, in aanraking. Het verhaal is dromerig, pijnlijk confronterend, menselijk, levenslustig en avontuurlijk. En dat alles in een relatief kort verhaal.

 

Sander en de brug

Al enkele jaren ben ik lid van De Correspondent omdat ik de artikelen prettig onderbouwd geschreven vind en het regelmatig over onderwerpen gaat die me liggen. Maar ik merk dat ik vanaf mijn monitorscherm toch niet zo diepgravend lees en daarom vond ik het bijzonder fijn om de tekst afgedrukt op papier onderuit op de bankt te kunnen lezen. Op die manier kan ik mijn aandacht er toch beter bijhouden.

De ondertitel van dit Vonkje (zoals deze uitgaveserie wordt genoemd) luidt: Vijf voorstellen voor een eerlijker Nederland. Een ondertitel die gelijk weerstand kan oproepen want wat is eerlijk, wie bepaalt wat eerlijk is? Bij het lezen van deze voorstellen werd mij duidelijk wat hiermee bedoeld werd namelijk de verschillen tussen Nederlanders verkleinen wat betreft vermogen en kansen in de maatschappij. Met die eerlijkheid kan ik wel uit de voeten.

De vijf voorstellen behelzen evenredige belastingheffing op vermogen, erfenissen en inkomen uit werk, hervorming in het onderwijs, het belasten van pensioenen, een ton geven aan iedere Nederlander die 25 wordt en invoeren van maatschappelijke diensttijd.

Ik moet toegeven dat als er dieper op belastingheffing ingegaan werd, ik het niet meer helemaal kon volgen. Maar het aantonen dat we in een groot deel van de 20ste eeuw de boel op een andere manier aanpakten en we daarmee voor iedereen in een grotere economische welvaart zijn gekomen, vond ik wel schokkend om te realiseren. En vooral dat we het nu al een paar decennia niet meer voor elkaar krijgen om het op deze manier te doen. Alles voor de vrije marktwerking en minder overheidsbemoeienis.

Nu was ik al redelijk links georiënteerd en voelde het al een lange tijd niet goed aan wat er gaande is. Dit soort teksten verwoorden wat ik al langere tijd denk maar zelf niet kan beredeneren. Het geeft me hoop dat ook dit geluid te horen is. Maar tegelijkertijd maakt het me bang dat de redelijkheid het niet gaat winnen.

Clarkesworld Magazine Issue 194 November 2022

Dit novembernummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fiction artikelen. Een nummer met in mijn ogen veel sterke verhalen.

Zoals The Rhythm of the Soul geschreven door de uit Trinidad en Tobago afkomstige Michelle Julia John. Hierin weet een vader een instrument te maken waarmee hij de exacte frequentie van de ziel van zijn zoon weet te vinden waardoor deze zoon kan materialiseren wat hij maar in zijn hoofd haalt. Dit idee alleen al liet mij even stilstaan bij wat dat voor iemand kan betekenen.
Natuurlijk voelt de mensheid zich al snel bedreigd en sluit mensen op wiens frequentie van de ziel is geraakt en daarmee een gave heeft gekregen. Dit roept natuurlijk de vraag op welke gave bij mijzelf en de mensen die ik ken, opgewekt zou worden in een situatie als deze. Oftewel een verhaal dat de fantasie rijkelijk weet te prikkelen.
Wat ik alleen niet goed begrijp is waarom de zoon tot het einde toe zijn vader blijft beschuldigen van al het ongeluk en niet de mensen die hem al het kwaad aandoen. Misschien door cultuurverschil met de auteur?

De uit het Midden-Oosten afkomstige Nadia Afifi schreef het bijzonder charmante The Lonely Time Traveler of Kentish Town. Een tijdreizigergids die toeristen naar geschiedkundige gebeurtenissen in het verleden brengt om deze live te kunnen meemaken, is de hoofdpersoon van dit verhaal. De spelregels van het tijdreizen worden op een natuurlijke manier aan de lezer duidelijk gemaakt zonder het gevoel te krijgen dat je even snel wordt bijgespijkerd.
Daarnaast heeft de hoofdpersoon zo haar eigen geschiedenis en krijg je ook nog eens mee wat meer van eigen familiegeschiedenis te weten komen voor impact kan hebben.
Ik werd heel makkelijk meegenomen in deze nieuwe wereld en voelde me er ook snel thuis. Fijn om te lezen.

De Chinese bijdrage is dit keer geschreven door Yang Wanqing en vertaald door Jay Zhang met het verhaal Hummingbird, Resting on Honeysuckles.
Het mooie van dit verhaal vind ik dat het laat zien dat door ontwikkeling van technologie er generaties zijn die hierdoor verschillend in het leven staan. De Kolibri is een apparaat dat het hele leven van een persoon als data vastlegt dat wanneer iemand gestorven is in een ander module kan worden geüpload zodat iemand weer leeft. De hoofdpersoon komt pas op latere leeftijd met deze techniek in aanraking en vindt die rondzoemende kolibries die iedereen bij zich heeft maar storend. Totdat haar dochter iets overkomt.
Naast dit verschil van beleving tussen generaties, vroeg ik mij ook af als al ons leven zo vastgelegd kan worden dat wij na onze dood weer lijken te leven wat dit betekent voor rouwverwerking bij geliefden. Zal dit een andere vorm krijgen of helemaal verdwijnen? Is rouw ook niet de ultieme vorm van liefde en wordt dat met onsterfelijkheid uitgebannen? Het is maar wat er zo in mijn hoofd opschiet naar aanleiding van een verhaal als deze. Lezen dus.