Niek heeft een boek

    Een mede Doctor Who fan schoof mij dit boek in handen om te lenen. Ik had geen idee wat het was. Er is zo ontiegelijk veel uitgebracht met de sticker Doctor Who erop dat je alles kunt verwachten. Dit is dan ook iets dat ik nog niet eerder tegen was gekomen. Het boek is duidelijk gebaseerd op de vierde Doctor met als companion de eerste Romana. Het boek deed me denken aan de vroegere winterboeken van de Bobo of Okki. Het staat namelijk vol met korte verhalen waarbij de illustraties meer ruimte in beslag nemen dan tekst, verhalen in stripvorm, wetenswaardigheden over ruimtevaart en diverse puzzels en spelletjes. Deze afwisseling vond ik wel heel leuk. Helaas zijn de verhalen niet heel erg sterk. Wel vermakelijk en wat mij betreft beter te pruimen dan sommige verhalen die nu in stripvorm worden uitgegeven. En de tekening zijn voor wat de Doctor betreft ook zeker fijn om naar te kijken. Dat geldt dan weer niet voor Romana. Ik heb echt tig keer heel goed moeten kijken om mij er van te v

In dit laatste deel verrassend genoeg toch een paar elementen waardoor ik weer wat meer het Doctor Who gevoel kon krijgen, iets dat ik in die andere delen toch maar minimaal had. Een van die elementen is dat in dit deel creatieve Daleks voorkomen die door rechtgeaarde Daleks nooit als Dalek erkend zullen worden. Deze creatieve Daleks zorgen voor een uitbundige variatie aan hoe een Dalek eruit kan zien en ook hoe hij zich gedraagt. Ik heb veel lol gehad om deze mutante Daleks. En dat terwijl ik de Daleks eigenlijk al vele jaren zat ben. In de vorige delen stonden mij de tekeningen erg tegen en dan met name omdat ik soms de Doctor amper nog kon herkennen. Vele tekeningen hebben in dit deel nog steeds dat euvel. Maar soms was er opeens een heel goed gelijkende Doctor. En ik heb eens zitten kijken waar hem dat nou in zat en dat lijkt toch de hoeveelheid details te zijn. De meeste tekeningen blijven er dan ook slordig en snel uitzien waarbij er meer om tijdsbesparing is gegeven dan om kwali

Dit is het eerste deel van de autobiografische Kopenhagen trilogie waarin Tove Ditlevsen haar jaren tussen vijf en vijftien beschrijft. Wanneer ik naar het boek kijk, krijg ik het gelijk koud. Ergens is het heel afstandelijk geschreven maar tegelijkertijd is dat ook begrijpelijk als je meebeleeft hoe Tove als klein kind in angst leeft voor haar ouders. Haar moeder is onvoorspelbaar in haar gedrag en haar vader drinkt. Kleine kinderen passen zich op alle mogelijke manieren aan om te overleven. Het is echter niet alleen de thuissituatie waarin ze niet helemaal veilig is. Ook op school valt ze buiten de boot omdat ze andere interesses heeft dan de andere kinderen van haar leeftijd. Akelig vind ik het dan ook om te lezen dat ze bevriend raakt met een twee jaar jonger meisje waarvan later blijkt dat ze ook bij haar niet helemaal zichzelf kan zijn omdat ze zo verschillen. Dit eerste deel beslaat nog geen honderdvijftig bladzijden en ik vroeg me af waarom dit in een trilogie is uitgegeven. W

  Een boek over kanker kan dat leuk zijn? Jazeker, wat mij betreft wel. Nu ben ik sowieso iemand van de zaken direct benoemen en de realiteit nemen zoals ie is. Dus ik zit met iemand als Jeroen van Merwijk behoorlijk op dezelfde golflengte.  Wanneer hij erachter komt dat hij kanker heeft en gelijk de diagnose ongeneeslijk toegeschoven krijgt, blijft hij bijzonder nuchter en stelt dat hij eindelijk van het gezeik af zal zijn. Het is precies wat ik vaak denk wat mijn reactie zal zijn als ik die diagnose ga krijgen in de toekomst. Het mooie van Jeroen van Merwijk is dat hij dit niet zo maar even opschrijft maar er ook in een later hoofdstuk nog een keer op terugkomt en deze reactie nader bekijkt op zijn integriteit. Een andere mooie constatering die hij doet is dat hij stelt dat je niet alleen kanker hebt maar je geliefde ook. Oftewel het is een zaak die niet alleen jou aangaat maar ook je naasten. Ontroerend vind ik hoe hij zijn vriendin voor hem laat zorgen, ook al is het op een manier

Inmiddels het achtste deel van de fantasyserie Rivers of London en nog altijd kan het mij bekoren. Geen hoogvlieger maar zeker ook geen onvergetelijk snackje. Ik denk wel dat deze boeken het best genoten kunnen worden met alle voorgeschiedenis en het op zichzelf lezen het te onbegrijpelijk maakt. Omdat ik de vorige delen heb gelezen, vind ik het ook wel fijn dat niet alles nog eens tot op de bodem wordt uitgelegd. Een beloning voor de fans. In dit deel zijn er de gebruikelijke achtervolgingen en magische mysteries. En naast de vele bekende personages waren er ook enkele nieuwe introducés. Een van deze personages in het bijzonder ging mij aan het hart door haar pijnlijke geschiedenis maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Dus dit keer naast alle bijdehandheid ook wat diepere gevoelens én op het eind nog een interessante onthulling waardoor de hoofdpersoon Peter een nieuwe levensfase ingaat. Ik ga er vanuit dat dit in het volgende deel zeker een rol gaat spelen en kijk daar nu a

  Helaas blijf ik de tekenstijl zo afschuwwekkend vinden dat ik ook maar amper van het verhaal kan genieten. Er zijn wel wat kwinkslagen (van met name River) en verwijzingen (naar onder andere de War Doctor) die het wel interessant maken. En het verhaal heeft ook best wel wat vaart. Het voelt ook alsof je steeds op het verkeerde been wordt gezet. Mysterieus blijft waar Exterminhate toch telkens weer door op komt poppen. Maar ja, die tekenstijl. Te lelijk. Gelukkig nog maar een deel te gaan.