Doctor Who: The Seventh Doctor: Operation volcano - Andrew Cartmel & Christopher Jones

Na door enkele Doctor Who stripboeken erg geschrokken te zijn van de slechte tekeningen, zet ik me nu bij een nieuw stripboek altijd eerst even schrap. Wordt het weer zo tenenkrommend of kan ik rustig genieten van deze uitvoering?

Op de eerste bladzijden werd het al gelijk duidelijk dat de tekenaar er veel werk van heeft gemaakt en de sfeer van de zevende Doctor en Ace heeft getracht te vangen. Dat was voor mij het teken dat ik mij kon ontspannen, ook al is het niet altijd even goed gelukt.

Het verhaal zelf speelt zich tegelijkertijd in verschillende tijdvakken af waarbij op het einde het allemaal samen valt. Een bekend concept maar wat voor mij wat dit verhaal betreft niet echt had gehoeven. Het maakte het voor mij als lezer eerder onnodig ingewikkeld om het te volgen. En het verhaal op zich is sterk genoeg zonder zo'n verhaaltruc uit te halen.

In mijn uitgave zaten ook nog enkele korte verhalen.
Eentje met de zevende Doctor die qua tekenstijl snel bij mij afviel omdat het niet mijn smaak is. Te weinig gedetailleerd om interessant te zijn en te lelijk om er van te kunnen genieten. Het verhaal zelf was voor mij te voorspelbaar. Zelfs zo voorspelbaar dat ik het eerst niet durfde te geloven.

De tweede was ook met de zevende Doctor en gelijk goed getekend. Dat maakte dat ik er ook gelijk inzat. Het verhaal zelf was oké.

Als verrassing was het derde korte verhaal met de eerste Doctor, Susan, Ian en Barbara in zwart-wit. Dit begint gelijk met de leuke woordgrap waarbij op een schoolbord in de TARDIS de woorden geschreven staan: BARBAR-A-IAN. Dat dit niet veel eerder gebruikt is. Verder ook prima getekend. Leuk!

Het Amusement - Brecht Evens

Na 'Ergens waar je niet wil zijn' en 'De Liefhebbers' vroeg ik mij af of het megadikke 'Het Amusement' nog wel interessant genoeg zou zijn. Of de typische Brecht Evens ecolinestijl me nog wel zou blijven boeien. En of de vele bladzijden mijn aandacht nog wel helemaal tot het einde vast zouden blijven houden. Op al die vragen kan ik met een overtuigd jazeker antwoorden.

Misschien ook wel raar om mij dat af te vragen want bij een roman stel ik mij ook niet de vraag of het zoveelste verhaal verteld door middel van alleen letters mij nog wel zou kunnen interesseren. Toch komt deze bedenking wel vaker in mij op bij stripboeken en grafic novels. Alsof die vorm harder moet werken om gewaardeerd te kunnen worden en door zijn typerende uiterlijk het eerder opvalt dat de maker iets doet wat ie al eerder gemaakt heeft.

'Het Amusement' lijkt in eerste instantie door de ecolinestijl wel op de andere twee boeken en heeft ook wel dezelfde sfeer van het avondleven om zich heen hangen. Maar in dit boek worden een aantal personages op zo'n uitgaansavond gevolgd die elkaar niet kennen en elkaar direct maar ook zijdelings treffen. Een aantal bladzijden zijn ware zoekplaatjes waarin het de beleving gaf om een bekende te vinden in een propvolle bar en dan die opluchting als je diegene dan gevonden hebt.

De personages die worden opgevoerd hebben allen hun eigen complexe geschiedenis en persoonlijke kijk op het leven. Depressie, persoonlijkheid stoornis, criminaliteit, verslaving, het komt allemaal aan bod. Maar nergens wordt iets uitgelegd of direct benoemd. Als lezer kom je er achter door met de personages mee het nachtleven in te stappen.

Deze manier van vertellen heeft diepe indruk op mij gemaakt. Juist het oppervlakkige uitgaansbestaan als decor voor wat de mensen werkelijk bezighouden, waar ze voor vluchten, hoe ze zouden willen zijn. Ik hoop dat Brecht Evens nog veel boeken mag maken.

Verhalen uit het gekkenhuis - J.M.A. Biesheuvel

Als tiener en twintiger smulde ik van de verhalen van Maarten Biesheuvel. Zijn gedachtenafslagen konden me niet gek genoeg zijn. En dan wat te denken van al die Russen die hij te berde bracht.  Russische schrijvers waar ik zelf ook fan van was, gaf me een vertrouwd gevoel. Via de VPRO-radio hoorde ik hem regelmatig zijn eigen verhalen voorlezen en zo heb ik hem ook nog live meegemaakt tijdens uitzendingen vanuit café Eik en Linde. Die nasale stem alleen al maakte het voor mij indrukwekkend. Zijn voorliefde voor Moby Dick heeft mij uiteindelijk het boek doen kopen en weer veel later doen lezen. Ik kan niet anders zeggen dan dat Maarten Biesheuvel zijn verhalen mij voor een deel literair gevormd hebben.

Er volgde een periode dat ik opeens de charme van deze verhalen niet meer in kon voelen. Het was me opeens veel te veel van hetzelfde en dan die ellenlange opsommingen, wat moest ik ermee? De liefde was over, de vlam gedoofd. Iets wat ik heel erg vond maar niet wist wat ik daaraan kon doen.

Vele jaren heb ik niets van Maarten Biesheuvel gelezen. Vervolgens heel af en toe een verhaal en dat bracht toch wel goede herinneringen naar boven. En dan is daar nu Verhalen uit het gekkenhuis, een boek met voor het grootste deel verhalen die al eens eerder gepubliceerd zijn maar nu bij elkaar geharkt omdat ze zoals de titel al zegt voornamelijk op de gekte van Maarten gericht is. En ik moet zeggen dat de oude liefde weer opgebloeid is.

Nu vind ik juist al die herhalingen heerlijk omdat het de ervaringen steeds meer verdiept. In dit boek geen ellenlange opsommingen maar ik had het helemaal niet erg gevonden, ik heb ze zelfs een beetje gemist.

En waar ik het meest van onder de indruk ben, is dat door deze verhalen te lezen, ik me er weer eens over ben gaan verwonderen dat zo'n groot deel van de mensheid niet in een gekkenhuis terecht komt. Want het is toch een waanzinnige prestatie dat wij al die signalen die wij de hele dag van buiten op ons afgevuurd krijgen, samen kunnen ballen in een hanteerbaar pakket waar we betekenis aan weten te geven. De levensangst die in deze verhalen beschreven worden, komen mij nu als normaal voor, als een staat van zijn die we misschien allemaal wel eens in minder of meerdere mate hebben ervaren. Zelf verlies ik steeds vaker even de grip op de realiteit en weet er geen betekenis meer aan te geven (ook al kan ik nog steeds in de maatschappij functioneren). Wellicht dat daarom dit boek me nu zo aanspreekt.

En dat laatste maakt dat ik wel nieuwsgierig ben hoe ik als tiener deze verhalen heb gelezen. Ik weet zeker dat dit met een heel andere inslag is geweest want toen dacht ik nog alles te begrijpen maar hoe precies, kan ik niet meer terughalen.

Massive: Gay Erotic Manga and the Men Who Make It - editors Chip Kidd, Graham Kolbeins and Anne Ishii

In de LGBTQ-Bundel van Humble Bundle trof ik deze niets verhullende pornografische manga aan. Pornografie waarin stevig gebouwde Aziatische mannen (denk aan formaat Sumo-worstelaars) in actie komen. Het is niet iets waar ik zelf naar op zoek zou zijn gegaan maar ik vind het wel interessant om daar nu kennis mee gemaakt te hebben.

In Massive zijn redelijk wat manga-tekenaars verzameld waarvan iets van hun werk wordt getoond. Maar voordat je hun werk te zien krijgt, worden ze geïntroduceerd door middel van een interview waarbij er wat meer achtergrond van de maker belicht wordt. Vooral interessant om te lezen hoe ze in juist deze hoek van het manga maken terecht zijn gekomen en hoe bevrijdend het voor veel mensen is om te maken en om te lezen.

Opmerkelijk dat vele tekenaars gewag maken van piraterij op de manga-markt oftewel dat digitale versies van hun werk die gratis over het internet verspreid wordt en zij hun inkomsten hierdoor zien inkrimpen. Pijnlijk maar ik zou ook niet weten hoe zoiets tegen te gaan is behalve dan het werk op een makkelijkere legale manier beschikbaar stellen.

Vaak wanneer ik een stripboek lees, kan ik me nog wel eens storen aan grote lappen tekst. In dit boek vond ik het echter zeer informatief. Het vertelt iets over hoe homoseksualiteit in Japan lang niet overal geaccepteerd is en hoe de tekenaars daar zelf mee omgaan. De meeste tekenaars laten zich bijvoorbeeld op de foto dan ook op zo'n manier afbeelden dat ze niet te herkennen zijn.

Zowel in de inleiding van het boek als op de laatste bladzijden van het boek wordt de geschiedenis van homoseksualiteit in Japan besproken. De laatste bladzijden laat een tijdlijn zien vanaf 1687. En daarin valt het op dat het taboe op homoseksualiteit niet van alle tijden is. Dat geeft hoop.

Cor Morelli Open Dossiers: De Ballenjongen van God - Aloys Oosterwijk

Lekker onderuit een spannend detectiveverhaal lezen, dacht ik bij het openslaan van dit stripboek. Maar dat pakte even anders uit. Niet een lang verhaal maar acht korte verhalen ieder van een eigen lengte werden mij voorgeschoteld. Dat was even schakelen want bij korte verhalen wil ik toch vaak wel een kleine pauze inlassen tussen de verhalen door.

De opbouw van de verhalen vind ik erg leuk. Er wordt door Cor Morelli een politiezaak ingeleid met de conclusie dat deze bij de onopgeloste zaken is terecht gekomen en daarmee dus behoort tot....open dossiers. Vlak voor die laatste twee woorden hoorde ik als vanzelf het trommelgeroffel.

Daarna wordt er uit de doeken gedaan wat er nu werkelijk gebeurd is waarbij het niet zelden het geval was dat ik het echt niet aan had zien komen. Heerlijk om zo verrast te worden. Raadsels met een onverwachte oplossing, lekker prikkelend.

De tekeningen zijn ook prima. Soms heb ik wel een beetje moeite met personages die niet in alle tekeningen erg op zichzelf lijken maar ik krijg het idee dat dit steeds meer voorkomt in de stripwereld. Of ik heb er meer oog voor gekregen, dat kan natuurlijk ook.

In ieder geval is deze kennismaking met Cor Morelli mij zeer goed bevallen en zo te zien is er nog een eerste en derde deel (De ballenjongen van God is het tweede deel) waar ik van kan gaan genieten. Mooi!

Het mirakel van België - Maarten Inghels

 Voor mij duidelijk een boek dat in de helft van het aantal bladzijden ook wel voldoende zou zijn geweest. Nu zijn het ruim vierhonderd bladzijden en komt er zoveel herhaling in voor dat ik hele stukken ging scannen in plaats van lezen waarbij ik niet het gevoel had ook maar iets te missen.

Het onderwerp boeide mij ook niet heel erg namelijk het schrijven van een boek over een meesteroplichter. Nu wordt er wel vaak gezegd dat kunstenaars het beste kunnen putten uit hun eigen ervaringen en daarom hebben, vrees ik, er ook zo ontzettend veel boeken over het schrijven van boeken het licht kunnen zien. Voor mij een te uitgekauwde manier om het werkelijke verhaal weer te geven. En het echte verhaal is hier of wat de meesteroplichter vertelt nu waar is of niet.

Deze meesteroplichter is weinig sympathiek te noemen dus dat helpt ook al niet mee. Er is niets wat me ook maar een klein beetje in deze man aanspreekt. Daarnaast is er ook nog de schrijver zelf waar ik ook al geen warme band mee krijg. En dit zijn op zich geen voorwaarden om enthousiast over een boek te kunnen worden maar omdat de rest me ook al niets doet, zoek ik naar wat het nog wel zou kunnen doen. Ik heb immers het boek toch uitgelezen.

Ergens had ik gehoopt dat tegen het einde na die eindeloze reeks van herhalingen er een passage kwam die dit allemaal in een klap in een geniaal licht zette. Ik heb namelijk wel dikkere boeken dan dit gelezen met nog veel meer herhaling wat mij wel heel veel deed. Helaas ook dat bleef nu uit.
Dit boek gaat dan ook snel naar buitenbiebje, wie weet dat iemand anders er wel van kan genieten.

Doctor Who: The Road To The Thirteenth Doctor - James Peaty, Jody Houser, Rachel Stott, Pasqualo Qualano & Brian Williamson

Een verrassend leuke Doctor Who strip deze The Road To The Thirteen Doctor, een stripboek dat op zichzelf gelezen kan worden. Dat is niet het enige dat ik er leuk aan vind, mij spreekt ook heel erg aan dat het bij elkaar drie op zichzelf staande verhalen zijn met ook nog drie miniverhaaltjes. De tiende, elfde en twaalfde Doctor krijgen ieder met hun eigen companions een heel eigen verhaal die allemaal een voorbode zijn op het uiteindelijk ontstaan van de dertiende Doctor.

De hoofdverhalen zijn interessant en spannend en heel Doctor Whos! Misschien wel wat aan de korte kant maar dat kan ook heel goed zijn omdat ik dat niet gewend ben. Alle drie de Doctors zijn ook nog eens prima getekend wat als fan van de televisieserie een plezier is om naar te kijken.

De miniverhaaltjes van vier bladzijden die de drie Doctors op zichzelf ook nog eens meemaken voelde als een kers op de taart. Alsof je even met de Doctor alleen mag zijn tussen de avonturen door. Met het lezen van deze strips krijg ik ook weer zin om oude afleveringen te gaan kijken. Als dat geen compliment is dan weet ik het niet meer.

Smut Peddler 2014 edition - editor C. Spike Trotman & Johanna Draper Carlson

Weer eens een e-boek uit de LGBTQ-Humble Bundle geopend. Tot nu toe waren het vooral veel ontluikende liefdes of meer romantische verhalen. Smut Peddler is zoals de ondertitel al weergeeft A Superior Pornucopia for Classy Dames (and forward-thinking gentlemen). Oftewel een boek vol getekende regenboog pornografie.

Het is voor het eerst dat ik kennismaak met een zo'n breed scala aan pornografie en in zo veel stijlen getekend. Het heeft me aangenaam verrast. Getekende porno is in mijn beleving een stuk minder ranzig dan veel gefilmde porno dat gratis via internet is te vinden. Ook al wordt er geen enkel standje achterwege gelaten het is toch wat het eigen brein er mee doet wat voor effect het op de lezer heeft. Dat heeft film natuurlijk ook maar omdat er tussen de verschillende plaatjes van alles wordt weggelaten, wordt er ook nog veel aan de verbeelding van de lezer overgelaten.

Juist omdat de verscheidenheid zo enorm is, is het een mooie verzameling om er achter te komen wat mij aanspreekt en wat niet. In ieder geval een mooie ervaring om er achter te komen dat tekeningen zo opwindend kunnen zijn.

Roomies - Ype Driessen

Al lees ik regelmatig Ype Driessen zijn fotostrips op zijn website https://fotostrips.nl/, het is toch nog eens extra genieten om deze zelfde stripjes in een boekje van papier te lezen. En dit keer heb ik me eens niet ingehouden en de miniverhaaltjes van meestal vier foto's gelijk achter elkaar gelezen.

De grap op de eerst bladzijde is vind ik briljant (ook te vinden via https://fotostrips.nl/strip/1372) door de opbouw en de uitdrukkingen op de gezichten. En hiermee zit de stemming er gelijk goed in.
De drie huisgenoten bemoeien zich graag met elkaars gewoontes en vooral liefdeslevens wat regelmatig een hilarisch moment oplevert. Moeilijk boekje om weg te leggen want ook al staan de dagelijkse grappen op zich, ik wilde toch weten of Berrie nu eindelijk eens iemand aan de haak weet te slaan.

Hoe Ype Driessen na zoveel jaren nog steeds deze strips fris en actueel weet te houden, is mij een raadsel. Ik hoop dat we er nog lang van mogen genieten.

Clarkesworld Magazine Issue 184 January 2022

Het eerste nummer in 2022 van Clarkesworld Magazine bevat zeven science fiction/fantasy verhalen van zeer verschillende lengte en vier non-fictie artikelen. Op de omslag staat de illustratie Return to Heaven 7 gemaakt door de Chinese Zezhou Chen. Gelijk raakte ik geboeid  door het kleurgebruik, mijn oog dat eerst de roeiende figuur opmerkt en pas veel later de astronaut waarvan het maar de vraag is of deze nog levend is maar gezien de de titel ik er zo mijn gedachten bij krijg. Schitterend illustraties die gelijk zoveel oproepen.

Korte verhalen kunnen een uiteenlopend aantal bladzijden beslaan. Soms vind ik ze uiteindelijk te kort zoals The Uncurling of Samsara geschreven door Koji A. Dae. Het idee van het verhaal vind ik prima maar door de weinige bladzijden blijft het bij het idee in plaats van dat het helemaal gaat leven.
Nu kunnen verhalen ook weer wat lang worden zoals Bishop's Opening van de uit Trinidad en Tobago afkomstige R.S.A. Garcia. Dit voelt meer aan als een novelle waarin een heel nieuw universum opgezet wordt met machtsstrijd en sociale verhoudingen waar ook trauma en liefdeslevens aan bod komen. Dan krijg ik zin in een heel boek waar dit zich allemaal afspeelt in plaats van deze splinter uit dat hele universum.

Geef mij maar verhalen zoals van de Chinese Gu Shi, No One at the Wild Dock, vertaald door S. Qiouyi Lu. Een interessant verhaal doordat het je als lezer je bewust laat worden van wat wij als mens als vanzelfsprekend ervaren zoals bijvoorbeeld taal. Dit krijgt Gu Shi voor elkaar door de ontwikkeling van een IA vanuit het gezichtspunt van diezelfde IA te beschrijven. Daarnaast komt in dit verhaal ook aan bod de vraag of uiteindelijk de IA's onze wereld gaan overnemen. Een bekend thema dat niet alleen in de literatuur voorkomt.

Nog een verhaal dat onze menselijke psyche onder de loep neemt is van de Sloveense Filip Hajdar Drnovšek Zorko in For Whom the Psychopomp Calls. Een ruimtereiziger neemt een onderweg gevonden psychopomp mee en maakt zich de hele reis terug naar de aarde gek met wat deze psychopomp voor motieven heeft. Een verhaal dat me op het einde deed glimlachen door herkenning.

Een leuke verrassing vond ik het interview It’s . . . Complicated: A Conversation with James S.A. Corey gehouden door de vaste interviewer Arley Sorg. Ik kijk met ongelooflijk veel plezier naar televisieserie The Expanse. Door het interview met de schrijvers Daniel Abraham en Ty Franck die samen de naam James S.A. Corey hanteren voor The Expanse boeken, begin ik nu ook steeds meer zin te krijgen om de boeken te gaan lezen. Iets wat ik denk ik ga doen als de televisieserie helemaal is afgelopen. 

Doctor Who: The Ninth Doctor Vol. 2 en 3 - Cavan Scott, Adriana Melo & Chris Bolson

 

Het eerste deel van deze Negende Doctor reeks had mij zeer aangenaam verrast omdat naast de aardige kwaliteit van het verhaal, ook het tekenwerk prettig was om naar te kijken. Helaas geldt dit niet voor het tweede (Doctormania) en derde (Official Secrets) deel.

De eerste paar bladzijden viel het me nog niet onmiddellijk op maar gaandeweg kwamen daar de steeds slechter lijkende tekeningen en ook de bijna totaal onherkenbare plaatjes. Vooral als de personages qua perspectief wat verder weg staan, worden de gezichten steeds grover en op een gegeven moment dacht ik zelfs dat de tekenaars er simpelweg geen zin in hadden. Het lijkt wel alsof het een haastklus is geweest dat ook nog even gedaan moest worden. Voor mij heeft dat veel leesplezier weggenomen.
En o ja, ik heb nog even gecheckt en inderdaad is het eerste deel door iemand anders getekend. Hadden ze die tekenaar maar aangehouden.

Erg vind ik het ook voor de schrijver. Want het verhaal in zowel het tweede als derde deel is uitstekend. De personages zijn qua gedrag en uitspraken heel erg herkenbaar en de verhaallijnen zijn interessant en prikkelend. Ik zie het zo in een televisieaflevering gegoten worden. Het derde deel eindigt ook nog eens met een knetter van een cliffhanger.

Nu ben ik niet in bezit van verdere delen en ik geloof niet dat ik die ga opzoeken want ik heb al gezien dat het weer van deze zelfde belabberde tekenaars zijn die het verhaal voor mij vergallen.

Liefde in de Grote Stad - Sang Young Park

Een Koreaans literair boek, nou dat leek me wel wat. Ik ben door de Netflixserie Vincenzo meer in aanraking gekomen met de Koreaanse cultuur en nu kijk ik Stranger waardoor ik evenzo geïntrigeerd ben. Het komt allemaal heel bekend voor waardoor het bijna Westers lijkt te zijn maar dan zijn er net die culturele verschillen wat het aangenaam vreemd maakt. Dat hoopte ik ook in dit boek tegen te komen.

Helaas maakte dit boek dat niet waar. Als het door een Amerikaan was geschreven en het had zich afgespeeld in Amerika of een Nederlander in Nederland dan was het voor mij hetzelfde geweest. Het verhaal van de eerste verslavende liefde terwijl er aan alle kanten te zien is dat het ongelijkwaardig is en niet klopt. Dan de echte grote liefde die lang niet zo hysterisch is maar juist daardoor veel dieper en hechter is. En wanneer deze is afgelopen, het gemis en het niet meer echt zoeken naar een echte relatie. Het zal al vele malen beschreven zijn en dit is ook echt niet slecht geschreven maar het verraste en raakte me nergens.

Dat ik voor het hoofdpersonage geen warme gevoelens krijg, helpt ook niet mee. Alhoewel dit nooit een doorslaggevend argument is om een boek niet boeiend te vinden. Het is meer als de rest ook wat lauw is dat dit het nog lauwer maakt.
Ik weet niet of dit een goed voorbeeld is van de hedendaagse Koreaanse literatuur maar ik houd het nu maar even bij de televisieseries.