The Essential Tales of H.P. Lovecraft

Lievelingsauteurs zoals Neil Gaiman en Alan Moore heb ik vaak horen zeggen hoe ze geïnspireerd zijn door het werk van H.P. Lovecraft. Een schrijver die leefde in het begin van de vorige eeuw en waar ik nooit zo maar een boek van tegenkwam. Tot deze zomer in Leiden waar ik tegen deze schitterende uitgave The Essential Tales of H.P. Lovecraft zag staan. Een zeer handzaam formaat boek waarbij de bladzijden als vanzelf openslaan. Wat een luxe.

Deze uitgave bestaat uit een collectie van zeven novellas allen vol angstaanjagende taferelen. Deze worden voorafgegaan door een korte introductie over de auteur zijn leven. Er is aardig wat geschreven over Lovecraft zijn politieke ideeën die in de huidige tijd als fout zal worden bestempeld. Ik blijf liever ver van dat soort oordelen en houdt me liever alleen bij de teksten die iemand geschreven heeft, daarvan kan ik tenminste echt zelf een oordeel vormen.

Dat Lovecraft de geestelijk vader van een inktvisachtig horrorwezen is dat nog wel eens Cthulhu wordt genoemd, wist ik nog net. In dit boek heb ik eindelijk de echte oorspronkelijke teksten daarover kunnen lezen en ik ben blij dat ik nu ook deze klassiekers ken. De sfeer in alle verhalen is direct beklemmend. Naar mijn smaak gebruikt Lovecraft het woord horrific iets te vaak waardoor ik een paar keer uit de tekst werd gehaald. Jaja, ik weet wel dat het eng is, dacht ik dan. Maar uiteindelijk was het dat ook wel wat de gebeurtenissen voor een imprint op mij achterliet, horror of op zijn minst zware ongemakkelijkheid.

Voor deze tijd lijken me de verhalen wel wat aan de lange kant. In die zin dat er enorme beschrijvingen in voorkomen die ook achterwege gelaten hadden kunnen worden. In onze snelle tijd wordt niet meer zo geschreven dat ik weet. Het was mij soms wel eens wat te veel met al die details van de omgeving en elke stap die de hoofdpersoon nam maar aan de andere kant was dit juist wel heel effectief voor de sfeer van ongemak er nog dieper indrukken.

De in deze bundel verzamelde verhalen lijken erg veel op elkaar. Het heeft wel wat weg van een verzameling probeersels van een schrijver die een en hetzelfde gegeven steeds op een andere manier probeert te benaderen. In dit geval het gegeven dat er buitenaardse wezens op aarde zijn die de mensheid kan vernietigen. Alleen doen ze dat niet zoals we dat uit films kennen op een grote schaal maar gaat dit juist in het geheim en het ongrijpbare.

Voor horrorliefhebbers zou ik zeggen dat werk van Lovecraft een absolute must is. Ik ben blij nu echt kennis te hebben gemaakt met een van de voorvaderen van mijn lievelingsschrijvers.

Beatrice - Joris Mertens

Over Bleekwater van Joris Mertens heb ik al zeer lovend geschreven. Over Beatrice kan ik bijna niet anders doen. Waarbij Beatrice nog iets extra's heeft want er wordt geen woord in gesproken en er is geen moment dat ik dat gemist heb.

In Beatrice wordt een jonge vrouw in schitterende rode kleding in een verder wat kleurloze wereld gevolgd die in haar dagelijkse routine van opstaan, naar het werk gaan, werken en weer naar huis reizen wordt onderbroken door een rode tas die op het station dagenlang onbeheerd op haar lijkt te staan wachten. Wanneer zij uiteindelijk besluit de rode tas mee naar huis te nemen, neemt haar leven een hele nieuwe wending, een wending waarover je kunt discussiëren wat er nu werkelijk gebeurt maar waarbij ik mij liever zonder verdere vragen laat meevoeren.

Dit boek heb ik samen gelezen met mijn levensliefje. Samen op de bank met het best grote boek op ons beider knieën. Dit boek is voor mij extra geschikt om samen te lezen omdat er zoveel te zien is op de zeer gedetailleerde tekeningen en je elkaar op van alles kunt wijzen waardoor ik meer zag dan als wanneer ik het alleen had bekeken. Zo ontdekte ik dat Beatrice de boeken die ze las tijdens het forensen bekende klassieke boeken zijn en waarvan ik het idee heb dat ze ook voor het verhaal zelf iets betekenen. Alleen ken ik die boeken wel van titel maar niet van inhoud zodat ik daar niet werkelijk een uitspraak over kan doen.

Een van de meest opvallende ervaringen bij het lezen van dit boek vond ik dat ondanks dat er niet gesproken wordt, ik wel voortdurend allemaal geroezemoes hoorde of geluiden van de straat. De tekeningen zijn zo levendig dat op een of andere manier niet alleen mijn ogen werden gestimuleerd maar ook andere zintuigen zoals mijn gehoor.

Voor mij een erg mooi boek dat ik zeker in de toekomst nog wel vaker wil bekijken en er van overtuigd ben dat ik dan weer nieuwe ontdekkingen ga doen.

Bitch Planet, Vol. 1: Extraordinary Machine - Kelly Sue DeConnick & Valentine De Landro

Bij een boek als dit vraag ik me gelijk af hoe het ontvangen zou zijn als dit door een man was geschreven. De tekeningen zijn wel gemaakt door een man maar het verhaal over vrouwen die niet gehoorzamen, afgevoerd worden naar een gevangenisplaneet (Bitch Planet) is ontsproten uit het brein van een vrouw.

Na de eerste zeer vrouwonvriendelijke bladzijden stelde het mij gerust als auteur de naam Kelly Sue DeConnick te zien staan. Dit eerste deel blijft sowieso zeer vrouwonvriendelijk maar dat is ook juist waarom het gaat. De mannen die de meeste macht hebben, laten zich door iedereen Vader noemen wat al gelijk een bepaalde sfeer oproept. En dreig je als vrouw te dun, te dik, te luidruchtig, te stil, te religieus, te werelds, te preuts, te seksueel, te queer, te zwart, te bruin, te wat-het-ook-mag-zijn-waarvoor-ze-je-vandaag-veroordelen? Dan hoor je thuis op Bitch Planet. Zo simpel zit het in elkaar.

Natuurlijk gaan de vrouwen op Bitch Planet proberen de macht te grijpen maar dat is niet eenvoudig en in dit deel is het dan ook niet gelukt. 

De zwaar dystopische sfeer van deze strip moet je wel liggen. Ik moest er even aan wennen maar uiteindelijk vind ik het wel heel gaaf hoe de man-vrouw-verhouding hier tegen het licht wordt gehouden.
Op een wikipagina las ik dat deze strip is gebaseerd op de vrouwengevangenissen in films uit de jaren '60 en '70. Met deze informatie viel het verhaal nog iets meer op zijn plek. Grappig toch hoe over een boek lezen toch ook weer een verdieping kan brengen.

Det tekenstijl lijkt ook op die van de jaren '60. En op het einde van elk hoofdstuk staat een bladzijde vol ouderwets aanvoelende vrouwonvriendelijke advertenties.
Het meest opvallende aan de tekeningen vind ik dat de tekenaar Valentine de Landro meerdere malen gebruik maakt van de twee tegenover elkaar liggende bladzijde door er niet een grote tekening van te maken zoals wel vaker te zien is maar door de stroken over de twee bladzijden door te trekken. Zo kunnen er drie stroken onder elkaar staan en word je als lezer van de linkerbladzijde gelijk meegenomen naar de rechterbladzijde en dan weer terug naar de linkerbladzijde. Dit werkt wonderbaarlijk goed.

Naast Vol 1 is er ook een Vol 2 en een uitgave dat Triple Feature heet. Ik ben in het blijde bezit van alle twee dus ik ga snel lezen hoe het verder gaat.

Big Girls Volume 1 - Jason Howard

Bij het openen van dit boek had ik geen flauw idee wat me te wachten stond. De titel Big Girls riep iets denigrerends naar vrouwen in mij op maar ik kon me niet voorstellen dat het zo bedoeld zou zijn. De kaftillustratie laat een vrouw groter dan gebouwen zien en op de achtergrond monsters van hetzelfde formaat. De vrouw heeft in iedere hand wat lijkt een wapen te zijn. Dat er actie ging komen, leek me in ieder geval wel duidelijk.

Met opgeheven wenkbrauwen las ik de eerste bladzijden. Waar ging dit in hemelsnaam heen? Al snel werd ik gegrepen door het idee dat er in de wereld een macro-organisme is die bepaalde kinderen opeens enorm snel en tot buiten proportie grootte laat groeien. Het is de vrouwelijke variant die alleen heel groot wordt, onze Big Girls maar de mannen moeten het ontgelden en veranderen in tumoren op pootjes die razend vernietigend rondlopen. Het zijn dan ook de Big Girls die de mensheid moet verdedigen tegen deze monsters. Niks denigrerends naar vrouwen, in tegendeel, zij zijn de helden.
Nou ja, zo eenvoudig ligt het ook allemaal niet maar toch is dit het idee dat de basis voor deze strip is.

Er is natuurlijk aardig wat piefpafpoef wat bij zo'n strijd te verwachten is. Bij gevechten raak ik nogal eens de weg kwijt en snap niet wie nu wie op welke manier belaagt maar tot  mijn opluchting kon ik de gevechten redelijk goed volgen. Daarnaast zijn er een aantal centrale personages die allen in een korte tijd een redelijke ontwikkeling doormaken wat het verhaal boeiend houdt. Ook wordt er tussendoor nog wat extra achtergrondinformatie gegeven over deze personages. Deze combinatie maakte het heel leuk om te lezen.

De tekeningen vind ik wel wat hebben. Mensenfiguren zijn altijd moeilijk omdat het toch op een mens moet lijken maar geen foto-echtheid moet hebben. Het is vooral het haar dat alle kanten op zwiept en de hoekerigheid in de gezichten wat het deze eigen stijl maakt. De gebouwen en interieurs zijn herkenbaar echt waardoor ik me kan voorstellen dat dit verhaal zich nu in onze maatschappij afspeelt. De monsters vind ik heel mooi gevonden omdat de ontwikkeling van een klein jongetje naar een jongetje met tumoren naar de bizar grote tumorachtige wezens op benen wordt laten zien. Het is hierdoor geloofwaardig dat ze zo geworden zijn.

Dit deel heeft een stevige opbouw en is te lezen als een afgerond geheel. Ook heel fijn. Al zijn er wel aardig wat opzetjes gegeven voor meer. Helemaal niet erg want het smaakt ook echt naar meer.

A Man Among Ye - Stephanie Philips & Craig Cermak

De Humble Bundle Leading Ladies bracht mij deze piratenstrip A Man Among Ye. Geheel blanco begon ik aan dit verhaal. Zowel van de inhoud, de auteur en de tekenaar wist ik niets.

De voorkant gaf wel gelijk weg dat het om een stoere piratenvrouw met rood haar en grote oorbellen zou gaan. En zo spatte de clichés gelijk in het eerste hoofdstuk van de pagina's af. Een piratenvrouw die tussen de piratenmannen haar mannetje wel staat waarbij de piratenkapitein haar steunt maar de andere piraten het maar niets vinden zo'n vrouw aan boord. Vervolgens verschijnt er een jonge verstekeling, dat een als jongetje verkleed meisje blijkt te zijn. Ik overdacht na dit eerste hoofdstuk of ik af zou haken omdat het me té cliché was. De tekeningen hielden mij echter wel geboeid. Warme levendige kleuren, goed gelijkende mensen, schitterende schepen en veel details.

Het tweede hoofdstuk begint met de vader van het verklede meisje dat haar het verhaal van het paard van Troje voorleest. Ook dit verhaal ben ik zo vaak tegengekomen dat het me nu bijna definitief liet afhaken. Maar nu stop ik niet zo makkelijk met een boek dus las ik toch nog even door. En gelukkig maar want langzaam aan begon ik aan het hoofdpersonage Anne Bonny de piratenvrouw te wennen en werd het steeds boeiender op het moment dat er nog meer sterke vrouwen op kwamen dagen. In dit geval een weggelopen dochter van een rijke slavenhandelaar samen met een van de ondergeschikte. De machtsstrijd tussen deze vrouwen spatte van de pagina's met humor, kracht en heel duidelijk wetend wat ze willen.

Na de vier hoofdstukken hebben de vier vrouwen laten zien waartoe ze in staat zijn, hebben wat extra vijanden gemaakt en Anne Bonny heeft een nieuw doel: haar ex-geliefde doodde. Dus dat kan me nog wat worden voor de volgende delen. Mijn angst dat het te zoet zou worden, is hiermee weggenomen.

In het nawoord laat de auteur weten dat het verhaal gebaseerd is op mythen die rondgaan over Anne Bonny, een piratenvrouw die begin 18de eeuw geleefd zou hebben. Dat is ook de reden dat dit verhaal zich afspeelt rond de Caribiën en de Bahama's. Er is heel weinig werkelijk over haar bekend dus de auteur kan haar fantasie behoorlijk de vrije loop laten. En als dat steeds minder voorspelbaar wordt dan kan dit nog een hele interessante strip worden.

September - Annelies Verbeke

Uitgeverij Das Mag is een reeks begonnen met kleine boekjes rond de 100 bladzijden die ieder een specifieke maand beslaan en telkens door een andere auteur worden geschreven. Dit idee sprak me wel aan, alle maanden van het jaar beschouwen door telkens andere ogen. De eerste uitgave is September geschreven door Annelies Verbeke.

Voor mij was dit een enorme tegenvaller. Eerder was ik zeer enthousiast over deze auteur maar dit boekje kan me maar matig bekoren. Fragmenten uit haar leven aan de hand van oude agenda's en kunstuitingen van uiteenlopende kunstenaars rondom het thema september vullen de pagina's alsof het een invuloefening is en de auteur eigenlijk niet werkelijk geïnspireerd was. De opsommingen konden mij weinig boeien en de kunstuitingen voelde meer als vulling.

Het enige dat het nog wel met me deed was dat ik de maand september nu wel meer in een iets scherper licht zie. Het is het begin van een nieuwe cyclus zoals het schooljaar maar het is ook het begin van de aftakeling omdat de herfst zijn intreden doet.

Clarkesworld Magazine Issue 191 August

In dit augustusnummer van Clarkesworld Magazine kun je zeven science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen lezen. Nu heb ik de laatste twee maanden erg veel moeite met lezen dus heb ik dit tijdschrift steeds in hele kleine porties per keer gelezen. Misschien dat het ook daardoor komt dat ik er niet zo goed in kwam en er maar weinig verhalen vond uitspringen. 

Wel altijd leuk om de Nederlandse Bo Balder aan te treffen. Dit keer met The Pirate's Consigliere. Een verhaal met piraterij, kannibalisme, verraad en lijfsbehoud. Het eerste gedeelte vond ik heel spannend omdat ik geen idee had welke kant het uit zou gaan maar op het einde werd het allemaal wel heel erg expliciet uit de doeken gedaan. Ik houd er meer van als dat wat meer bedekt gaat en er nog wat aan mijn eigen fantasie overgelaten wordt.

De Amerikaanse Derrick Boden heeft mij ook wel weten te verrassen met Migratory Patterns of the Modern American Skyscraper. Dit verhaal roept het wonderlijke beeld op van wolkenkrabbers die door kunstmatige intelligentie gebouwd worden maar ook weer afgebroken en ergens anders opnieuw opgebouwd waarbij de mensheid achter zijn eigen woning aan moet gaan. Door dit beeld te schetsen moest ik gelijk denken aan de woningnood, overbevolking, klimaatverandering, gedwongen migratie en hoe we door onze technologie geleefd worden. Dat is nog eens verhalen schrijven.

 

Bleekwater - Joris Bleekwater

Goh, wat is er over een boek als Bleekwater te schrijven? Ik ben er helemaal stil van.

Gelijk op de eerste bladzijde werd ik al in de tekeningen gezogen. Tekeningen vol met grote stadsgezichten waar je als lezer of misschien beter gezegd kijker wordt overrompeld door alle drukte van enorme gebouwen, reclames, allerlei verkeer, kinderkopjes op de straten en etalages van winkels met daarbij de alsmaar aanhoudende regen. Ik kon met gemak al die stadsgeluiden horen terwijl mijn ogen over de tekeningen gleden. 

Het meest opvallende is het kleurgebruik van Joris Mertens. Sobere kleuren door het sombere weer met hier en daar rode en gele lichtaccenten. Zo reflecteren achterlichten van een langsrijdende vrachtwagen eindeloos in het natte wegdek. 

Soms hoorde ik mijzelf een kreet slaken nadat ik een bladzijde had omgeslagen, zoveel pracht dat mij tegemoet kwam. Het is dan ook een boek waarbij ik geen enkele moeite had om heel langzaam te lezen.

Het verhaal lijkt een tijd lang niet echt ergens heen te gaan en meer een schets van het dagelijks leven van een gemiddelde burgerman die zijn sigaretje rookt, zo zijn vaste contacten in zijn vaste kroeg heeft en zijn werk als chauffeur van gestoomde kledij vakkundig uitvoert. De aanhoudende regen maakt het allemaal wat moeizamer maar hij slaat zich daar ook wel weer doorheen zoals wij allemaal doen, hopend op ooit een nog beter leven.

Verrassend dat er uiteindelijk toch nog wel degelijk iets opmerkelijks in het leven van de hoofdpersoon gebeurt. Opvallend genoeg had dat van mij niet eens gehoeven. De tekeningen zijn zo sterk dat ik ook alleen daarmee het schetsen van een gemiddeld bestaan prima had gevonden.

Na dit enorme tekenspectakel heb ik onmiddellijk Beatrice aangeschaft, het debuut van Joris Mertens. Zal me dat ook weer zo kunnen raken?
 

The After Realm #1, #2 en #3 - Michael Avon Oeming

In de humblebundle Leading Ladys vond ik deze drie deeltjes van The After Realm, een fantasy-strip uit 2020.

Een strip geïnspireerd, zoals in het eerste deel wordt prijs gegeven, door oude mysteries, mythologie, Dungeons & Dragons en tachtige jaren computerspelen. Mij valt vooral de sterke echo van de Noorse mythen op met verwijzingen naar Loki en Fengris evenals het noemen van Ragnarok, Midgard, Elfheim en Trollheim.
Wat mij betreft des te leuker als plotseling het vrijheidsbeeld, een mobiele telefoon of een rijtje auto's uit lucht komen vallen. Het vermengen van genres geeft eindeloze mogelijkheden en daarmee eindeloze vrijheid wat ik heel aangenaam aan vind voelen omdat ik elk moment verrast kan worden en uit mijn eigen denkkaders wordt geduwd.

 

 

In het eerste deel leren we Oona kennen, een elf die niet lijkt te willen kunnen deugen, ook al wil ze dat eigenlijk wel. Hoe dat komt, wordt duidelijk in het tweede deel.
Zij vertelt wat er gebeurd is vanuit een ouder perspectief. Een manier van vertellen die de mogelijkheid van de schrijver geeft om ook commentaar op de jongere Oona te geven. Toch vond ik het soms verwarrend van waaruit nu gesproken werd. 

Tijdens Ragnarok raakt Oona haar beste vriend, een fee-achtige (in het Engels pixie genoemd), Pikki, kwijt. De rode draad in de verhalen is dan ook dat zij op zoek gaat naar Pikki waarbij ze in allerlei avonturen verzeild raakt waarin haar jeugdige onhandigheid onheil maar ook geluk veroorzaakt.
 

Hierbij wordt ze hilarisch genoeg ongevraagd geholpen door Pooka, een geit die magisch aan haar verbonden is om haar te beschermen. Het hoe en wat van deze verbinding wordt niet prijs gegeven en lijkt me wel iets moois voor de schrijver om later nog eens uit te diepen.

De tekenstijl lijkt soms wat slordig maar geeft juist ook het eigen karakter van de tekenaar weer en houdt de beweging in het verhaal.
De inkleuring door Taki Soma is opvallend door de kleurkeuze die mijn oog als kijker naar bepaalde kanten van de tekeningen trekt. Het rode haar van Oona helpt daar natuurlijk ook bij. 

Het derde deel lijkt een opmars voor verdere avonturen te zijn. Ik zie dat er in 2021 een Kickstarter is geweest voor het vierde deel maar kan niet ontdekken hoe dit deel op een andere manier is te verkrijgen. Zo ook voor het vijfde deel. Hopelijk gaat dat nog wel komen want ik zie deze strip wel een veel langer lopende serie worden.

Clarkesworld Magazine Issue 190 July 2022

In het julinummer van Clarkesworld Magazine staan zes korte science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.
De illustratie op de voorkant is van de hand van Henrik Lundblad, een Zweedse concept artiest.

In Carapace vertelt de Schotse David Goodman over een kunstmatige intelligentie die geactiveerd wordt door het uitbreken van een oorlog. Doordat deze KI beetje bij beetje leert wat er aan de hand is, leer je dat als lezer ook. Wat mij betreft een charmante manier van verhalen vertellen. En daarnaast komt ook het thema rechten van kunstmatige intelligentie aan bod. Altijd interessant om over na te denken.

Het meest weggeblazen ben ik in dit nummer door Suzanne Palmer haar verhaal The Sadness Box. En dat kwam door het idee dat er een uitvinder is die een KI heeft gemaakt die als enig doel heeft zichzelf uit te zetten. Alleen dit idee al is zo intens verdrietig.
In een omgeving van een oorlog met oorlogbots die mensen overnemen, allerlei vijandige virussen en bacteriën waardoor allerlei beschermingsmiddelen nodig zijn, probeert een 13-jarige jongen contact te krijgen met de KI in de Droevige Doos. Diep ontroerend.

De Chinese bijdrage was dit keer van Xiu Xinyu vertaald door Emily Jin. De helderheid van het verhaal, is iets waar ik langzamerhand op begin te rekenen bij het lezen van Chinese science fiction, was in The Strange Girl ook weer aanwezig. Hierin wordt een meisje een bastaard genoemd. Voor de lezer om uit te vinden wat dit betekent in een wereld waar alleen mensen nog op een kunstmatige wijze op de wereld komen. Het liet mij weer eens nadenken over wat een familieband nu eigenlijk is en over het thema gelijk of anders zijn. Wederom stelt het Chinese verhaal niet teleur.

Afar - Leila Del Duca & Kit Seaton

In de Humble Bundle Leading Ladies trof ik de strip Afar aan van de voor mij tot nu toe onbekende Leila Del Duca en Kit Seaton. Met een geheel onbeschreven blad begon ik met lezen. De eerste tekeningen gaven mij gelijk het gevoel in een fantasy-wereld te zijn of in ieder geval in een tijd ver voor ons technologisch tijdperk waarin magische dieren bij de bevolking een belangrijke rol spelen. Het wekte gelijk mijn nieuwsgierigheid omdat de namen van de hoofdpersonages en die van deze magische dieren mij prettig onbekend in de oren klonken.

Al snel wordt duidelijk dat de hoofdpersoon Boetema wanneer zij droomt letterlijk in een ander lichaam in een heel andere wereld terechtkomt waar zij het leven van dat wezen voor een kort moment leeft. In het verhaal worden zowel haar huidige leven als haar avonturen wanneer zij slaapt uitgebreid getekend. Een tijdje verwarde mij dit omdat ik niet goed grip kreeg op waar dit verhaal zijn nadruk op wil leggen. Hiermee zat ik mij eigen leesplezier in de weg. Door mij mee te laten voeren met waar het verhaal mij ook maar bracht, vond ik dat plezier weer terug. En uiteindelijk kwam het tot een bevredigend einde.

Zowel het overleven in de harde wereld van Boetema zelf als die op die andere werelden vond ik boeiend om te volgen. Voldoende spanning en prikkeling om door te willen lezen want steeds meer wordt duidelijk hoe het zit met hoe zij in de lichamen van anderen komt als zij slaapt.

De tekeningen vind ik ook plezierig om naar te kijken. De kleuren zijn natuurlijk en de buitenaardse wezens invoelbaar maar toch ook net anders en daarmee geloofwaardig.

Nu had ik verwacht dat op Afar wel een vervolg zou komen maar zo te zien is dat er niet van gekomen. Ook wel eens mooi, een verhaal dat op zichzelf staat, prikkelt omdat het heel veel verwachtingen schept over heel veel andere levens en toch ook goed is afgerond.

86 Voltz: The Dead Girl - Mike Avon Oeming & Bryan J.L. Glass

Een klein verhaal van nog geen zestig bladzijden uitgevoerd in zwart/wit-tekeningen (wat ik niet had verwacht met zo'n kleurige kaft) over de gevolgen van de handelingen van wanhopige ouders die hun doodzieke meisje dreigen te verliezen.

Het verhaal bestaat uit twee gedeeltes waarbij de ene zich in de wakkere wereld afspeelt en de andere in een soort van droomwereld. Ik schrijf soort van omdat het niet helemaal duidelijk is waar dit zich afspeelt. De twee werelden zijn door twee verschillende tekenaars gemaakt waardoor de stijlen duidelijk verschillen en het duidelijk is waar je je bevindt.
De droomwereld is weergegeven in grove tekeningen die wel met litho's gemaakt hadden kunnen zijn terwijl de wakkere wereld het gevoel geeft van de vroegere druktechniek bij een krant met al die kleine stipjes waarbij het er wel heel realistisch uitziet.

Door het droomwereldgedeelte dat aardig wat horrorelementen in zich heeft, kreeg ik lang geen grip op het verhaal. Tot het einde kwam en alles op zijn plaats viel. Duidelijk een verhaal om twee keer achter elkaar te lezen. Eerst de verwondering, daarna het begrip.
Mooi.

Saga 9 - Fiona Staples & Brian K. Vaughan

Woooooooooooooooooowieieieieieie.
Ik had nog altijd dit negende deel van deze zeer originele science fantasy graphic novel in de kast op mij staan te wachten. Een deel waar ik eigenlijk niet aan wilde beginnen omdat deel tien nog lang niet in zicht was omdat de makers een kleine drie jaar pauze hebben genomen. Gelukkig zijn ze in januari van dit jaar weer verder gegaan en als ik het goed begrepen heb, komen er hierna nog eens negen van deze tradepaperbacks. Dat wordt nog lang genieten.

Nu had ik dit jaar de Humble Bundle Leading Ladys gekocht en daar zaten ook de negen Saga-delen bij. De afgelopen weken heb ik de eerste acht delen dan ook eerst via mijn grote monitorscherm gelezen en ben daarna in mijn luie stoel geploft om van de papieren versie van deel negen te genieten. Was wel even wennen omdat het formaat opeens wat kleiner was dan hoe ik het digitaal had gelezen en de bladzijden geen licht gaven. Wel heel fijn om niet te hoeven scrollen en heel makkelijk te kunnen terugbladeren, iets dat digitaal altijd wat moeizaam gaat.

Het verhaal van het vluchtende gezin, hun handlangers en hun achtervolgers krijgt in dit negende deel wel een behoorlijk stevige wending omdat een aantal hoofdpersonen het einde niet halen. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ook behoorlijk dapper van de schrijver want hoe blijft het dan boeiend in de komende negen delen?

De tekeningen blijven ook in dit deel weer een genot om naar te kijken. De heldere kleuren, de fantasievolle wezens, het levensechte en toch ook magische dat er vanaf straalt, geen enkele bladzijde verveelt. Het enige jammere is dat ik nu steeds een tijd moet wachten op het volgende deel.

De Kunst van het Lijden - Dick Welsink

Dit boek beschrijft het leven van Hans Dorrestijn in korte heldere hoofdstukken omgeven door afdrukken van volledige liedteksten, kladversies in Hans zijn handschrift, boekkaften, LP-covers en foto's van familieleden, collega's en vrienden.  Dit maakt het een levendig en luchtig geheel ondanks het vele lijden.

De ondertitel Het lijden en de wederopstanding van Hans Dorrestijn vind ik sterk weergegeven want dat is precies wat je als lezer meemaakt. De jeugd met de mishandelingen, het alcoholisme, de op de klippen lopende huwelijken en dan toch het succes.

Ik ben al vele jaren fan van Hans Dorrestijn zijn teksten en heb hem meerdere malen live zien optreden. Wat ik me nooit gerealiseerd heb, is dat hij al vroeg in mijn leven invloed op mij heeft gehad door de teksten die hij schreef voor De Stratemakeropzeeshow en J.J. de Bom voorheen: De Kindervriend. Zo blijft Pieleman, waarvan de tekst ook in de boek staat, onvergetelijk.

De uitvoering van dit lied door Joost Prinsen is ook nog eens te zien op de DVD die bij dit boek geleverd is. Samen met vele andere liederen die Hans Dorrestijn geschreven heeft. En zo kwam ik er achter dat Hans Dorrestijn ook nog eens de schrijver is van het nummer Oorlogswinter dat ik ook voornamelijk ken door de geweldige uitvoering van Joost Prinsen en altijd door mijn ziel blijft snijden.

Het is geen diepgravende biografie maar voor wat mij betreft zeker een leuk boek voor fans omdat het in de pijnlijk grappige toon is geschreven waar Hans Dorrestijn in zijn solocarrière zo bekend mee is geworden.

The Expanse 2: Caliban's War - James S.A. Corey

Na het eerste deel van de serie The Expanse gelezen te hebben, ben ik bijna gelijk begonnen aan dit tweede deel Caliban's War waarbij het verhaal nu niet vanuit twee personages wordt verteld maar vanuit vier personages. Zo weinig als deze personages met elkaar lijken te hebben, zo veel worden ze door externe gebeurtenissen met elkaar verbonden. Politiek spel waarbij de een tegen de ander wordt uitgespeeld, persoonlijke machtsverhoudingen, oorlogsdreiging van de verschillende partijen (Aarde, Mars en de Belters) worden op een ook voor mij begrijpelijke manier weergegeven en blijft boeien omdat het vanuit de persoonlijke beleving van de vier hoofdpersonages wordt verteld.

En al weet ik door de televisieserie al zo'n beetje wat er gaat gebeuren, toch blijft elke bladzijde weer spannend. Ook omdat televisieserie en boeken subtiele verschillen hebben waardoor ik wel af en toe moet schakelen maar dat houdt me alert. Zo komen in dit boek twee personages voor die in de televisie tot een persoon zijn samengevoegd. Het duurde even voordat ik dat echt goed doorhad.

Dit tweede deel speelt zich af anderhalf jaar na het eerste boek. Om het goed te kunnen volgen is het wel aan te raden om het eerste deel Leviathan Wakes dan ook gelezen te hebben, al denk ik dat het zonder ook best wel te doen is. Alle twee de boeken zijn ieder een redelijk afgerond geheel met een aantal opzetjes voor een vervolg. Hierdoor is het goed te lezen met pauzes tussendoor. Deel drie ligt wel al voor me klaar maar omdat het ook best wel dikke boeken zijn, rond de 600 bladzijden per deel, wacht ik nog even met het vervolg. Al is dat ook wel een beetje moeilijk want het verhaal is weergaloos.

The Expanse 1: Leviathan Wakes - James S. A. Corey

De televisieserie gebaseerd op deze boekenreeks heeft veel indruk op mij gemaakt. Na een totale herkijk van de zes seizoenen (helaas is hun niet meer gegeven) was ik wel heel benieuwd geworden naar de boeken zelf. Dat is immers de originele bron.
Het lezen van een boek nadat ik eerst de televisieadaptatie heb gezien, is een heel andere ervaring dan een boek lezen en dan de de televisieadaptatie zien. Nu had ik bijvoorbeeld al een heel duidelijk beeld hoe de hoofdpersonages eruit zien en weet ik welke wendingen in het verhaal ik kan verwachten.

Het lezen van dit eerste deel dat geheel verteld wordt vanuit het perspectief van twee hoofdpersonages namelijk Miller en Holden, was een feest van herkenning. Ik denk dat als ik eerst de boeken had gelezen en daarna de televisieserie had gezien, ik ook over de televisieserie enthousiast zou zijn geweest. Er zijn wel hier en daar net wat andere invalshoeken maar deze afwijkingen zijn absoluut niet storend, een boek wordt nu eenmaal nooit op de letter gefilmd.

De schrijfstijl is vlot en de focus ligt vooral op het intermenselijke in plaats van op het wetenschappelijke waar ik een beetje bang voor was. Dus geen moeilijk technische beschrijvingen van wat er allemaal aan de hand is en hoe dat opgelost gaat worden. De gevechtsscènes vind ik wel moeilijk te volgen maar dat heb ik in films ook altijd dus dat zal aan mij liggen. Het stoort me verder ook niet.

Het is absoluut een verslavende serie om te kijken en nu ook om te lezen. De eerste drie delen heb ik tegelijkertijd gekocht dus ik kan gelukkig gelijk door.

Clarkesworld Magazine Issue 189 June 2022

Het juni-nummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen.

Een sterk nummer waarbij bijna alle verhalen voor mij raak waren. Al had ik het idee dat bij bijvoorbeeld The Odyssey Problem geschreven door Chris Willrich het sterker was geweest als het in een vorm van een novelle was gegoten. Voor mij een opmerkelijk gevoel want vaak vind ik novelles te lang.

In Company Town van de hand van de Amerikaans Aimee Ogden worden twee werelden voorgeschoteld die verbonden worden door liefde tussen twee vrouwen die in deze werelden leven. Het bijzondere is dat de ene wereld een science fiction omgeving heeft, veel lijkt op het onze maar dan in de toekomst waar mensen keihard moeten werken en voortdurend beoordeeld worden. De andere wereld heeft een fantasy-omgeving waarin de hoofdpersoon moet vechten tegen duistere en magische krachten. Het voelt heel spannend om deze werelden bij elkaar te laten komen. Iets wat ik nog niet eerder gelezen heb op deze manier.

Nika Murphy heeft een Oekraïense achtergrond en schreef The Art of Navigating an Affair in a Time Rift. De ik-persoon springt verschillende tijdlijnen en heeft daarin twee verschillende relaties. Nu kan de scheur in de tijd gemaakt worden maar daarmee moet er ook gekozen worden voor een van de twee relaties.
Leuk gedachtenexperiment en fijne fantasie dat je kunt kiezen om verschillende levens te leiden.

De Braziliaanse Anna Martino schreef Manjar dos Deuses. Een moeilijke relatie tussen een moeder en haar kinderen wordt langzaam ontrafeld door middel van een kook/eet-tijdmachine. Leuk idee om eten te gebruiken om herinneringen terug te laten komen. En ook geur draagt een steentje hierin bij. Dit maakt het verhaal heel levendig en invoelbaar.

Wild Swans - Jung Chang

Ruim dertig jaar geleden heb ik dit boek hoogstwaarschijnlijk in een vertaling gelezen. Ik weet nog dat ik daar toen zeer van onder de indruk was. Nu vond ik enkele jaren geleden deze Engelse uitgave op de Deventer boekenmarkt en was nieuwsgierig wat ik er nog van wist.

Er is maar weinig wat ik letterlijk had onthouden en er waren zelfs gedeelten die anders in mijn hoofd zaten. Maar de diepe indruk van vroeger, heb ik opnieuw ervaren. En dat zit 'm in de beschrijving van hoe een heel volk mee wordt gezogen in bepaald gedachtegoed. Of het nu gaat om de gebonden voeten, de status van de concubine of het communisme waarbij Mao steeds extremer wordt, miljoenen mensen volgen wat er op dat moment als hoe het hoort wordt bestempeld.
Daarbij is dan nog eens extra eng dat de machthebber elk moment van koers kan wijzigen en dat wat eerst oké was opeens juist als verraderlijk wordt beschouwd. Geen wonder dat mensen om te overleven tegen hun eigen ideeën in gaan. 

Ik heb ook met mijn oren zitten klapperen om het feit dat Mao door zijn eigen kromme redeneringen een hongersnood heeft veroorzaakt die volstrekt onnodig was. En daarnaast ook nog eens dat niemand hier een stokje voor heeft kunnen steken.

Dit boek heeft me laten ervaren hoe de geschiedenis van de mensheid wordt bepaald door enkele personages die de massa's in de hand heeft en de massa zelf weinig uit kan voeren. En of het nu communisme is of een democratische samenleving, het lijkt toch de massa te zijn die door die enkelingen wordt geleid. En dat maakt het moeilijk om een samenleving te creëren waarin we het werkelijk met elkaar samen gaan doen in plaats van dat het voornamelijk om de macht gaat.

Man en Paard geven zich Bloot - Mestrik

Voor het eerst maakte ik kennis met Man en Paard door de stripbattle in de Stripglossy. Toen dacht ik nog dat het een heel nieuwe strip was die zich nog moest bewijzen. Dat bleek anders te zitten. De strip bestond al even, er waren zelfs al twee albums maar blijkbaar was het nog niet doorgebroken. Iets dat ik heel jammer vind want ik geniet met volle teugen van deze absurdistische en vernuftig in elkaar gedraaide strip waarbij een man vergezeld van zijn paard eropuit is om een witte draak te verslaan. En in dit deel krijgen we wat meer achtergrondinformatie hoe dat zo gekomen is. En ik kan wel zeggen dat ik dat een heel bevredigende verklaring vind.

Ik heb de vijf verschillende afgeronde verhaaltjes die toch ook wel weer veel met elkaar te maken hebben, in een ruk achter elkaar uitgelezen. Ergens jammer dat het gelijk op was maar ik kon me niet beheersen. Het leest zo lekker weg en ik wil toch steeds weten hoe het verder gaat met Man en Paard. Gelukkig heb ik nog één ongelezen deel liggen.

Doctor Who : the Twelfth Doctor Vol. 6: Sonic boom - Robbie Morrison, Mariano Laclaustra & Rachael Stott

De twaalfde Doctor begint dit avontuur zonder companion en belandt in Parijs in de 17de eeuw. Dat hij een companion tegen zal komen, is zo goed als zeker en al snel maken we kennis met een zeer rebellerende zangeres. Helemaal het type voor de Doctor. Grappig is dat zij hem als haar companion ziet en ook zo behandelt. Heel verfrissend om eens mee te maken.

Het verhaal is zelf ook heel sterk beginnend met een kwaadaardige priester. Maar dan blijken er nog meer machthebbers onder invloed van het grote kwaad te staan. Natuurlijk weet de Doctor dit gevaar af te wenden met slimme oplossingen.

De tekeningen zijn duidelijk met een computer gemaakt waardoor het allemaal wel heel gladjes uitziet. Van mij mag het wel wat grover. En ook herkende ik de Doctor lang niet altijd wat ik een enorm minpunt vind. Maar de kleuren zijn dan wel weer geweldig intens waardoor branden en zwarte machten heel goed overkomen.

In het tweede verhaal neemt de Doctor twee stripmakers (die een strip maken op basis van de Doctor) mee op avontuur om te laten zien dat de echte wereld nog veel gekker is dan je kunt bedenken. De vijand wordt uiteindelijk verslagen door de creatieve breinen van deze stripmakers tegenover de fantasieloze vijandige hersenen.
Heel leuk bedacht en ook lekker stripachtig getekend.

De Omslag - Barbara Stok

De naam H.N. Werkman zei mij helemaal niets maar tot nu toe heeft Barbara Stok mij nog nooit teleurgesteld dus ik dacht wat kan het kwaad om dit te gaan lezen?

Helemaal niets, is gebleken. Het was weer een verfrissende ervaring om de geschiedenis van een kunstenaar verstript te zien worden door Barbara Stok.
Verfrissend door de bekende heldere tekeningen en ook verfrissend omdat ik nu kennis heb gemaakt met een tot dan toe voor mij onbekende kunstenaar, zijn werk en hoe het zo gekomen is. En ook nog eens kunst dat wel in mijn straatje past.

Het eerste plaatje is al meteen raak. Een man baantjes trekkend in het zwembad die een risicovolle investering in zijn drukkerij overdenkt. Dit plaatje trok mij onmiddellijk het leven van H.N. Werkman binnen en hield mij daar tot het einde. Leerzaam en aangenaam vermaak in een.

Ype & co. - Ype Driessen

 
In juni 2020 brengt Ype Driessen een fotostripboekje uit in verband met de coronapandemie waar we dan net met zijn allen vier maanden in zitten. In juni 2021 brengt hij dit boekje nogmaals uit maar dan met aanvullende strips: Ype & co. compleet. Dit ook in de hoop dat we door de pandemie heen zijn.

Ik las dit alles in juni 2022 en het verraste me hoeveel ik alweer van die periode vergeten was. Dat wat ik nu als normaal beschouw toen in die jaren nog een heel gepuzzel was. In mum van tijd hebben we ons aangepast aan de omstandigheden en zijn bijvoorbeeld daardoor veel meer vanuit huis gaan werken waardoor we ook veel meer zijn gaan beeldbellen.

Deze boekjes geven op een beeldende en humoristische wijze (zoals we van Ype gewend zijn) weer hoe we ons door de pandemie hebben heengeslagen. Een aanrader en een goeie herinnering.

Doctor Who: The Twelfth Doctor Vol. 5: The Twist - George Mann, Mariano Laclaustra & Rachael Stott

Een opmerkelijk sterke uitgave in de serie van de Twaalfde Doctor.

In het hoofdverhaal The Twist pikt de Doctor een nieuwe companion op, Hattie, een basist van een hardrockband waar de Doctor fan van is. Dat ze samen af en toe jammen is dan ook heel leuk gevonden. Hun dialogen zijn sprankelend en hebben me meerdere malen doen glimlachen zo gevat als het was.
Inhoudelijk vond ik het verhaal van The Twist heel goed gevonden met bekende Doctor Who-elementen maar ook wel verfrissende ideeën.
De tekeningen zijn om te smullen, zo geweldig gedetailleerd dat er een hoop te beleven valt. Ik voel me dan ook schuldig dat ik door de bladzijden heenzoefde omdat het verhaal zo spannend was en ik wilde weten hoe het verder ging. Daarmee heb ik de tekenaar echt tekort gedaan.

Het bijverhaal was ook van een opmerkelijk hoge kwaliteit. Dit keer is het een stervende TARDIS die voor moeilijkheden zorgt. Hattie is ook hier de Doctor zijn companion en dat werkt prima. Dat zij op het einde niet meer verder meereist, verbaasde me dan ook wel een beetje. Zij had makkelijk nog wat langer meegekund. De tekeningen van dit verhaal zijn van een heel andere stijl maar ook weer met aardig wat details.

Een DoctorWho-uitgave die makkelijk nog eens herlezen kan worden en zeker nieuwe ontdekkingen zal opleveren.

Birk - Jaap Robben

Het is al even geleden dat ik dit boek heb gelezen maar wat ik er zeker van over heb gehouden, is een heel akelig gevoel. Een boek dat langzaam maar zeker naar mijn strot greep en door dat gevoel, vind ik het heel moeilijk om nog wat over de inhoud te zeggen.

Wat zegt het over de kwaliteit van een boek als het zo'n deprimerende indruk achterlaat? Of zegt het vooral iets over mijn eigen gemoedstoestand? Dat ik al een zwaarder gemoed had en dit boek mij daar nog dieper in heeft gedrukt?

Omdat op dit moment de wereld ook geen aanleiding geeft tot grote vreugde, zal ik dit boek niet aan mensen aanraden. Toch denk ik dat het wel degelijk een interessant verhaal is omdat het thema moeder-zoon-verhouding op een heldere wijze is beschreven.

Dagen van Zand - Aimee de Jongh

Klimaatcrisis als onze komende ondergang is een zeer actueel onderwerp en daarmee was ik even vergeten dat dit al vaker aan de hand is geweest. Een van die voorbeelden is de Dust Bowl in de Verenigde Staten. Zo'n kleine honderd jaar geleden een gebied dat door een combinatie van het door boeren bewerken van het land voor landbouw en jaren van droogte, zo goed als onleefbaar werd.

Aimee de Jongh heeft dit met haar spectaculaire tekeningen in beeld gebracht door een fotograaf te volgen die de opdracht had gekregen om deze ellende in beeld te brengen om op deze manier andere Amerikanen hierover te informeren.

Het verhaal vind ik af en toe wat langzaam maar aan de andere kant past dat ook wel bij de uitzichtloosheid van dat gebied in die tijd. En het gaat niet alleen over de gevolgen van deze klimaatcrisis maar ook over hoe ethisch is de berichtgeving. Onderwerpen waar nog heel lang over gediscussieerd kan worden.

Tja en dan de tekeningen. Het zijn vooral de kleuren die van de bladzijden afspatten. Zo'n genot om naar te kijken en te blijven kijken. Een boek om nog eens vaker ter hand te nemen en simpelweg wat in te bladeren.

Clarkesworld Magazine Issue 188 - May 2022

Clarkesworld Magazine van de maand mei dit jaar bevat zeven korte science fiction en fantasy verhalen uit zeven verschillende landen. Het is al even geleden dat dit tijdschrift zo divers was qua achtergrond van auteurs en wat mij betreft mag Neil Clark dit wel verder doorzetten. De landen zijn dit keer Niger, Romenië, Nederland, Verenigde Staten, China, Nigeria en Zweden. Ook zijn er in dit nummer weer vier non-fictie artikelen te lezen.

Bijna alle verhalen in dit nummer zijn wel de moeite van het bespreken waard, iets dat ik lang niet altijd heb. Ik kies er toch maar drie uit.

Kora Is Life geschreven door de Amerikaanse David D. Levine is een wat langer verhaal. Regelmatig heb ik bij wat langere verhalen dat deze ook makkelijk wat korter hadden gekund maar dat geldt niet voor Kora Is Life. De lengte past goed bij het verhaal.
Het beschrijft een vliegwedstrijd waarin clans het tegen elkaar opnemen en de winnaar zijn clanleden voor de komende tijd gunstige politieke en materiële omstandigheden bezorgd. Een van de clans die lange tijd niet heeft gewonnen, haalt een buitenstaander (een aardling) naar de race om hen te vertegenwoordigen. Naast dat het heel spannend is worden bekende thema's interessant met elkaar verweven zoals politiek, machtsverhoudingen, de buitenstaander en twijfel. 

De Chinese bijdrage heet The Possibly Brief Life of Guang Hansheng geschreven door Liang Qingsan en zoals vaak nu ook weer vertaald door Andy Dudak. Een heel sterk verhaal tot het einde waar het opeens nergens meer heengaat.
Het gaat over een zoektocht naar de persoon die begin 1900 een artikel heeft geschreven over ratmensen op de maan en details over de maan die in deze tijd nog niet bekend waren. Dit deed mijn fantasie gelijk op hol slaan. Beetje bij beetje wordt er meer bekend maar op het einde komt er toch niets uit. Heel onbevredigend maar toch had ik het grootste gedeelte van dit verhaal niet willen missen omdat het zo'n intrigerend idee is dat er iemand begin 1900 is geweest die onmogelijke kennis van de maan had.

Gamma is geschreven door Oskar Källner en uit het Zweeds vertaald door Gordon James Jones. Dit verhaal prikkelde mij enorm. Het handelt over het als maar uitdijende heelal wat uiteindelijk tot algehele vernietiging zal leiden. Daarom is men naarstig op zoek naar een manier om het heelal weer samen te laten trekken.
Dit soort ideeën vind ik zo heerlijk, een ware traktatie voor mijn brein.

 

Speculatief 1.1 - Mei 2022

En dan is er nu een Nederlandstalig science fiction/fantasy tijdschrift genaamd Speculatief. Uiterlijk lijkt het exact op Clarkeworld Magazine maar met dit verschil dat er ook expliciet aandacht wordt geschonken aan gedichten. En Speculatief heeft alleen vertalingen uit het Engels. Ik hoop dan ook dat in de toekomst er ook ruimte gaat komen voor SFF-verhalen uit andere taalgebieden. Maar dat is wel heel erg op de zaken vooruitlopen want dit is het eerste nummer en ik ben dan ook benieuwd hoe het ontvangen gaat worden.

In dit nummer staan naast enkele inleidingen met verklaringen voor dit tijdschrift, 10 nieuwere korte verhalen, 15 gedichten, 2 korte verhalen uit de oude doos en een vijftal non-fictie artikelen. 

Dat er in de inleiding uitleg wordt gegeven over het hoe en wat van het oprichten van dit tijdschrift vond ik een mooie opening. Dat vervolgens elk komend verhaal al voor werd besproken, is niet aan mij besteed. Een kort verhaal lees ik liever eerst zelf en lees daarna er graag nog wat meer over. Bij enkele verhalen is er ook nog een extra artikeltje naar aanleiding van dat verhaal en die vond ik heel leuk om te lezen. Juist ook omdat de redactie verder kijkt dan alleen het verhaal en het in het rijke SFF-geschiedenis plaatst. Zoals nog eens wat dieper ingaan op de drie robotwetten van Asimov naar aanleiding van een opmerking in een van de korte verhalen.

Kattenfoto's, alsjeblieft geschreven door Naomi Kritzer heb ik destijds in  Clarkesworld met veel genoegen gelezen. Leuk om dat nu in een vertaling in dit blad tegen te komen. En dit voelde als een prima vertaling. 

Helaas heb ik verderop in het tijdschrift daar andere ervaringen mee. Het een en ander kan ook liggen aan dat het Vlaams is en niet helemaal het Nederlands dat ik gewend ben waardoor sommige zinnen voor mij onnatuurlijk overkomen. Maar ik denk toch ook dat niet alles helemaal goed ging met vertalen zoals op het moment dat aan een robot gevraagd wordt of hij gerepareerd wil worden en de robot als antwoord geeft 'geen dank'. Ik vermoed dat daar 'no thanks' heeft gestaan en dat zou ik toch vertalen met 'nee, dank je wel'.

Er is een stukje op de website waar staat over ons. Zowel hier als verder in het tijdschrift kom ik alleen de naam van Goran Lowie tegen. Goran lijkt alles alleen te hebben vertaald, de artikelen te hebben geschreven en de verhalenrechten geregeld. Dat is een enorme klus. Ik snap dat er dan wel eens wat tussendoor glipt.
Een extra paar ogen zou wel helpen bij de vertaal-, d/t- en drukfouten. In de epub-versie die ik had aangeschaft kwam ik in een verhaal bijvoorbeeld een zin twee keer achter elkaar tegen. Op de website zie ik dat niet staan. Ik hoop dat in de toekomst hier nog wel een verbeterslag in gemaakt gaat worden.

Het meest verrast ben ik door Drijfhout geschreven door Marie Brennan en Blues van de Zelfbewuste Wezens van de hand van Christopher Mark Rose. De ideeën in deze verhalen vind ik fris, de thema's van verdwijnende werelden en in hoeverre kunstmatige intelligentie rechten kan hebben, boeien me en de sfeer in beide verhalen zijn heel natuurlijk en toch net even anders dan onze eigen wereld.
Fijn te lezen dat in volgende nummers er in ieder geval meer van Marie Brennan haar Drijfhoutwereld komt.

Gedichten ben ik over het algemeen niet zo goed in. Ze gaan mijn ene oog in en het andere weer uit zonder dat het iets met me doet. Dat was niet het geval met Nadat Haar Broer de Hoofden van Haar Papieren Poppen Trok gedicht door Beth Cato.
Interessant om nu eens wat meer met dit soort gedichten in aanraking te komen.

Uit de oude doos het verhaal Ster uit 1897 van HG Wells. Ook heel boeiend om te lezen want hoeveel is er nu werkelijk veranderd in ruim een eeuw. Wanneer er een enorm object op de aarde afkomt, zijn we toch allemaal weer hetzelfde oermens.

Goran Lowie beschrijft als laatst nog wat genreprijzen en Engelstalige magazines. En ook komt er nog wat Nederlandstalig verenigingen en uitgaven ter sprake.

Wat mij betreft een interessant tijdschrift met een boel potentie voor de toekomst. Het zal nu eens in de vier maanden uitkomen. Ik kijk uit naar het Septembernummer.

Doctor Who: The Twelfth Doctor Vol. 4: The School of Death - Robbie Morrisson, Rachael Stott & Simon Fraser

Het hoofdverhaal is wederom een klassieker met zombieachtige leerlingen op een privéschool en uiteindelijk Sea Devils die de wereld willen heroveren. Weinig origineel en ik zuchtte even diep bij het zien van de Sea Devils. Maar vreemd genoeg ging die vermoeidheid over en werd ik alsnog in het verhaal gezogen.
De tekeningen bij dit verhaal zijn mooi en fijn om naar te kijken behalve dat ik de twaalfde Doctor er niet goed in herken en zelfs daardoor een scène eerst niet begreep.
De Doctor bruist van de energie en neemt een opgezette zwaardvis als companion als Clara niet in de buurt is. Dit levert hilarische momenten op. Er is sowieso veel humor in de dialogen van de Doctor met wie dan ook. Hij is op en top rap van de tongriem gesneden. Dat maakte dat ik leuk bleef vinden.

Het eerste korte verhaal vind ik niet zo mooi getekend maar het verhaal zelf vond ik wel heel erg leuk. De Doctor waarschuwt ons als lezer om niet de bladzijde om te slaan. Dat doen we natuurlijk wel en dan begint het avontuur waarbij mensen stripboeken ingetrokken worden om als 2D-personages te leven zodat 2D-wezens onze 3D-wereld kunnen overnemen. Heel leuk gevonden.

Het laatste korte verhaal vond ik wel kort door de bocht met Osgood die de Doctor om hulp vraagt en er met de sjaal van de vierde Doctor een gevaarlijke robot ontmanteld kan worden. Voor dit verhaal is aardig wat kennis nodig van de Doctor zijn geschiedenis met Osgood. Ik heb dat niet meer helemaal paraat en had daardoor het idee heel wat te missen.
Toch is elk Doctor Who-verhaal toch weer een klein cadeautje om even mee in het universum van de Doctor te kunnen zijn.

De filosoof, de hond en de bruiloft - Barbara Stok

Mijn intentie was om alleen het intro aan mijn levensliefje die filosoof is, voor te lezen en te vragen of hij Hipparchia, een van de eerste vrouwelijke filosofen kent. Uiteindelijk las ik in een ruk het hele boek voor en keken we samen intensief naar de zoals altijd door mij zeer gewaardeerde tekeningen van Barbara Stok.

Samen een boek lezen (en nu ook kijken), geeft het extra's dat we er ook gelijk over spraken, elkaar vragen stelden en samen mijmerden over hoe het destijds geweest kan zijn. In mijn eentje kan ik nog wel eens met mijn gedachten afdwalen maar door zo samen te lezen, gebeurde dat helemaal niet en dat voelde plezierig. Zo kon ik helemaal in het boek kruipen.

Opmerkelijk vond ik hoe actueel de onderwerpen zijn die in dit boek aan de orde komen. Naast de filosofische vragen die zolang de mensheid bestaat nooit zullen verouderen, ook de ongelijke verhoudingen tussen mensen in de maatschappij. Wat dat betreft is er in die duizenden jaren toch minder veranderd dan ik had gedacht.
Het beschrijven van het leven van Hipparchia geeft daarmee een kijkje in het menselijke bestaan en heeft mij weer eens stil laten staan bij waar wij nu eigenlijk allemaal mee bezig zijn. Iets dat nooit kwaad kan.

Een uitstekend boek dus om te genieten van heldere tekeningen met humor in kleine hoekjes in combinatie met het geprikkeld worden tot nadenken over grote levensvragen.

Doctor Who: The Twelfth Doctor Vol. 3: Hyperion - Robbie Morrison & George Mann

 

Het begint met een gedegen spookverhaal met wat blijkt een wereldberoemd personage.
Dit wordt gevolgd door The Hyperion Empire, het actievolle hoofdverhaal met veel explosies, zombies, vuurmonsters en een brandweerman.

 

Het belangrijkste aan Doctor Who strips vind ik dat ik de specifieke Doctor, in dit geval de twaalfde, wil kunnen herkennen. Qua tekeningen voldoet het daar in dit deel lang niet altijd aan. Maar door zijn manier van doen is hij te herkennen uit duizenden. Daardoor geeft het lezen een vertrouwd gevoel.

 

De twee verhalen zijn niet bijster origineel maar wel heel vermakelijk.

Doctor Who: The Thirteenth Doctor #1 A New Beginning - Jody Houser, Rachael Stott & Enrica Eren Angiolini

 

Slechts 41 bladzijden (met voorkant meegerekend) dus duidelijk een opmaat voor meer, veel meer avonturen, ook gezien het hoge cliffhanger gehalte op het einde.

 

De energie van de 13de Doctor vind ik wel heel treffend weergegeven in deze strip evenals de drie companions.
De tekeningen zijn warm en kleurrijk, een plezier voor het oog.
Het verhaal nog erg pril dus daar durf ik niets over te zeggen. 

Wel voelt het dat deze Doctor grootse avonturen gaat beleven. En gelukkig maar want zo zie ik haar het liefst.

Doctor Who: The Thirteenth Doctor Vol. 0: The Many Lives of Doctor Who - Richard Dinnick

 

Een echt nul-nummer waarin alle voorgaande levens van de dertiende Doctor de revue passeren en ook nog eens allemaal een mini-avontuur beleven. In een kleine 70 bladzijden zo'n dertien verhalen in ieder een eigen tekenstijl door vele verschillende illustratoren vormgegeven. De ene wat geslaagter dan de andere maar als geheel een toetje (of eigenlijk een voorgerecht) voor de jarenlange fan want iedere Doctor krijgt zijn bekende companion mee en doet uitspraken die alleen bij die specifieke Doctor passen. Zo is iedere Doctor herkenbaar uit duizenden, ook als de tekeningen niet gelijken.
 

En dan is het nu tijd voor de dertiende Doctor.

Clarkesworld Magazine Issue 187 April 2022

Het Clarkesworld aprilnummer van 2022 heeft zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen die allemaal de moeite waard zijn.

De titel Ashes van de voorkantillustratie kan ik niet goed duiden terwijl deze tekening van Yuumei verder wel heel duidelijk is wat symboliek betreft. De groene kleuren in de helm en de grauwe daarbuiten, vind ik wel heel mooi contrasteren.

Het komt niet vaak voor maar Two Spacesuits geschreven door Leonard Richardson heeft mijn hart veroverd. Een zoon wordt onafhankelijk van elkaar door zijn ouders gevraagd te helpen omdat ze vinden dat de ander zich vreemd gedraagt. De ontknoping vind ik een enorme goeie vondst. Nu hebben auteurs wel vaker goeie ideeën. Maar dit in combinatie met hoe natuurlijk het verhaal geschreven is, het SF-element en de opgebouwde spanning, maakt het een perfect verhaal. En dat krijgt lang niet iedere auteur voor elkaar.

Interessant van Dream Factory vind ik dat Greg Egan hierin een wereld schept die in mijn jeugd zware SF zou zijn geweest terwijl in onze hedendaagse tijd het misschien al op zijn minst gedeeltelijk mogelijk is. Namelijk het via bluetooth beïnvloeden van het gedrag van je huisdier die daarvoor implantaten in de hersenen heeft gekregen. Mooi naar voren komt in dit verhaal de ethische vragen die het verder ontwikkelen van onze technieken oproept.

In The Carrion Droid, Zoe, and a Small Flame heeft een android mij weten te ontroeren. De auteur Parker Ragland geeft een mensheid weer die wreed is en zelfzuchtig maar dat er toch ook nog een klein beetje hoop schuilt omdat mensen onverwachts geraakt kunnen worden. Heel leuk gedaan door het opvoeren van een naïeve android.

Monterosso mon amour - Ilja Leonard Pfeijffer

Om voorzichtig uit mijn leesdip te klimmen, besloot ik vandaag het boekenweekgeschenk van dit jaar te lezen. Een klein verhaal maar net wat meer dan een kort verhaal.

Het eerste hoofdstuk viel niet mee. Wat een bombast en opgeblazen geouwehoer, dacht ik en wist niet of mijn leeskeuze nu wel de juiste was geweest. Ik zette door. En de schrijver wist me te laten glimlachen door zichzelf op te voeren en net genoeg de spot met zichzelf te drijven. Fris voelde het ook dat hij de aandacht op zichzelf ook weer losliet en ik verder kon leven met de hoofdpersoon, Carmen.

Bang was ik voor voorspelbaar- en gemaaktheid. Maar er kwam een verrassing in de gebeurtenissen waardoor het juist mijn hart wist te raken. Het was precies uit het leven gegrepen, de verlangens die niet vervult worden maar door anderen wel getracht worden om te benaderen, het ontroerde me even.

Helaas was het einde opeens weer zo net tenenkrommend zoals in Grand Hotel Europa, het andere boek van Ilja Leonard Pfeijffer waar ik precies dezelfde ervaring had als met dit boekje. Eerst door de bombast heen, dan geboeid door menselijkheid en dan afknappend op de te gemaaktheid. Jammer.

Doctor Who: The Tenth Doctor Vol. 6: Sins of the Father - Nick Abadzis & Giorgia Sposito & Eleonora Carlini en anderen

Het digitaal lezen van deze strip begint me toch wel op te breken nu er tussen de verschillende verhalen allemaal verbanden zijn die ik maar met moeite kan terugvinden omdat digitaal bladeren een crime is. Er zal mij dan ook heel wat ontgaan, wat ik wel jammer vind maar het is niet anders.

Er valt nog genoeg te beleven van wat ik nog wel kan volgen.

Zo voelt het eerste verhaal als een klassieker met jazzmuzikanten die door muziek in de greep van een kwade macht komen. Ook typisch Doctor Who dat niet iedereen waar je in de loop van het verhaal aan gaat hechten, de eindstreep haalt. Er blijft altijd iets pijnlijks op het einde ook al is het voor de meesten goed afgelopen.

In het tweede verhaal komt de rode draad van de eerdere delen weer naar voren. Omdat ik het niet helemaal paraat heb bij het lezen, weet ik niet zeker of ik het allemaal goed interpreteer. De tekeningen vind ik van dit verhaal foeilelijk dus dat helpt ook niet echt. Het even terugzien van wat oudere Doctors deed me dan wel weer glimlachen. Het is een truc die al vaak is uitgehaald. De ene keer valt dat goed, de andere keer pakt het niet best uit. Hier vind ik het wel zinnig ingezet.

Net zoals in het derde verhaal waarin de elfde en twaalfde Doctor verschijnen en je als lezer het leven van de drie generaties Doctors kunt meebeleven en hoe er avonturen zijn die zeer lang doorwerken. Leuk gedaan.

Doctor Who: The Tenth Doctor Vol. 5: Arena of Fear - Nick Abadzis & Elena Casagrande en anderen

Het hoofdverhaal wordt verteld aan de hand van dagboekaantekeningen van een van de companions van de Doctor. Een vorm die voor dit verhaal uitstekend werkt.

Voor dit deel is het wel noodzakelijk om Vol 4. gelezen te hebben, het deel dat met Wordt Vervolgd is geëindigd en in dit deel uitstekend wordt voortgezet omdat hierin de afzonderlijke verhaallijnen op een bevredigende manier bij elkaar komen.

Een kort, grappig los verhaal dat zich geheel in de TARDIS afspeelt zorgt voor een luchtige adempauze bij het lezen. De tekeningen van dit verhaal vond ik alleen wat minder omdat het er wat gehaast en met minder zorg gemaakt uitziet.

Dan volgt een prima, interessant verhaal dat op zichzelf gelezen kan worden (heel jammer dat de tiende Doctor totaal onherkenbaar getekend wordt). 

Na afloop volgen nog enkele gebeurtenissen die verwijzen naar avonturen van twee delen terug. Het lijkt erop dat er een rode draad door vele delen gaan lopen wat zeker niet mijn voorkeur heeft. Zonder deze rode draad heeft deze schrijver wat mij betreft voldoende in zijn mars om uitstekend werk af te leveren. Nu voelt het alsof ik als lezer gedwongen wordt meer te kopen in plaats dat ik uit mijzelf dat wil doen.

rood blad - stripmagazine van rob van barneveld

Via Twitter (@roodgras) volg ik al een tijdje Rob van Barneveld zijn strips en ook kom ik ze tegen in de tijdschriften Maxix en Zone5300. Telkens weer word ik verrast door zijn avonturen die zo recht-uit-het-leven beginnen en dan al snel ontsporen naar een wereld net even buiten wat ik gewend ben. Heel fijn iemand die zijn gedachten zo kan laten gaan.

De laatste jaren is hij ook steeds meer dromen gaan verstrippen en daarmee snapte ik opeens wat hij de jaren daarvoor gedaan had, hij kan wakker net zo makkelijk dromen en dat verstrippen.

Zijn heldere tekenstijl met simpele tekeningen en heldere kleuren maken het gelijk ook al een feest om naar te kijken. En bij wat aandachtiger kijken zijn er ook details die de moeite waard zijn.

Op het moment dat Rood Gras (wat een droomnaam toch) aangaf dat hij een boekje uitgaf en dat bij hem te bestellen was (https://roodshop.nl/), wist ik wat me te doen stond. Al die tijd geniet ik gratis van zijn strips en ik vind het altijd fijn om een keer wat terug te kunnen doen. Plus dat het ook heel fijn is om zijn strips eens van papier te lezen in plaats van het scherm.

Fires of Eden - Dan Simmons

Dan Simmons, een auteur die me nog nooit teleurgesteld heeft en me altijd weer weet mee te slepen. Daarom aarzel ik ook nooit een titel van zijn hand gelijk aan te schaffen als ik deze nog niet ken. Fires of Eden was zo'n boek dat ik opeens zag liggen en wist dat ik het wilde lezen ongeacht waarover het ook zou gaan.

En inderdaad heeft Dan Simmons me weer verrast met zijn talent om een spannend en interessant verhaal neer te zetten zonder dat ik ook maar ergens de weg kwijtraak en zonder dat het te simplistisch is.

Voor Fires of Eden heeft Dan Simmons zich verdiept in de mythologie van Hawaï. Dit boeide mij gelijk omdat het een mythologie is waar ikzelf niets van wist terwijl over het algemeen mythologie altijd mijn belangstelling heeft. Deze mythologie heeft hij weten te verweven met een dagboek waarin Mark Twain een rol speelt en hedendaagse kapitalisme.

De personages hebben wat uitvergrote karaktertrekken maar voor mij blijven ze desondanks interessant en geloofwaardig genoeg. En al had het verhaal het niet nodig, een twist rondom een van de personages op het einde van het boek maakt het nog eens extra boeiend waardoor ik toch nog even het hele avontuur langsging of daarvan al eerder te merken was geweest.

Kortom opnieuw een juweeltje van de hand van Dan Simmons voor elke liefhebber van wat duisterder fantasy.

The World Beyond Your Head: How to Flourish in an Age of Distraction - Matthew Crawford

Het is alweer heel wat jaren geleden dat dit boek met veel enthousiasme onder mijn aandacht werd gebracht. Ik heb het gekocht en in de kast gezet. Nu zoveel jaren later begon ik het te lezen met wat bleek geheel de verkeerde verwachtingen. Ik had het idee een betoog te krijgen over waardoor onze aandacht  als mens gegrepen wordt en hoe we kunnen leren om niet bij het minst geringste afgeleid te worden. Praktische handvatten was wat ik voor ogen had. Maar nee, dat is dit boek dus niet of ik heb het er niet uit kunnen halen.

Wat het wel is, vind ik moeilijk weer te geven omdat ik minstens de helft van het boek niet begreep. Ik ben dan wel zo'n koppig iemand dat ik door blijf lezen omdat ik hoop dat er af en toe toch een vonk over gaat slaan en dat er dan een deur opengaat waardoor alles op zijn plek komt te vallen. Dit is helaas ook niet gebeurd. De vele citaten van bekende filosofen vielen bij mij dan ook in vruchteloze aarde.

Wel waren er flarden die ik leek te begrijpen. Bijvoorbeeld over hoe gokverslaafden niet gokken om te winnen maar om de oplopende spanning te ervaren en daar weer vanaf te komen als het geld op is. Winnen is dan juist een teleurstelling omdat men dan door moet gaan tot het weer op is.

Een andere interessante hersenkraker vond ik hoe individualisme mensen niet unieker maar steeds meer hetzelfde maakt. In het westen wordt men geacht zelf na te denken en zelf beslissingen te nemen. Omdat veel mensen er toch bij willen horen gaan ze juist zich als het gemiddelde gedragen want als je het anders doet dan heb je dat aan jezelf te danken en kan je daarop afgerekend worden. Zo had ik dat nog nooit eerder bekeken.

Tja, uiteindelijk vrees ik dat ik te veel kennis mis om de verdere tekst werkelijk tot zijn recht te kunnen laten komen.