Over Bleekwater van Joris Mertens heb ik al zeer lovend geschreven. Over Beatrice kan ik bijna niet anders doen. Waarbij Beatrice nog iets extra's heeft want er wordt geen woord in gesproken en er is geen moment dat ik dat gemist heb.
In Beatrice wordt een jonge vrouw in schitterende rode kleding in een verder wat kleurloze wereld gevolgd die in haar dagelijkse routine van opstaan, naar het werk gaan, werken en weer naar huis reizen wordt onderbroken door een rode tas die op het station dagenlang onbeheerd op haar lijkt te staan wachten. Wanneer zij uiteindelijk besluit de rode tas mee naar huis te nemen, neemt haar leven een hele nieuwe wending, een wending waarover je kunt discussiëren wat er nu werkelijk gebeurt maar waarbij ik mij liever zonder verdere vragen laat meevoeren.
Dit boek heb ik samen gelezen met mijn levensliefje. Samen op de bank met het best grote boek op ons beider knieën. Dit boek is voor mij extra geschikt om samen te lezen omdat er zoveel te zien is op de zeer gedetailleerde tekeningen en je elkaar op van alles kunt wijzen waardoor ik meer zag dan als wanneer ik het alleen had bekeken. Zo ontdekte ik dat Beatrice de boeken die ze las tijdens het forensen bekende klassieke boeken zijn en waarvan ik het idee heb dat ze ook voor het verhaal zelf iets betekenen. Alleen ken ik die boeken wel van titel maar niet van inhoud zodat ik daar niet werkelijk een uitspraak over kan doen.
Een van de meest opvallende ervaringen bij het lezen van dit boek vond ik dat ondanks dat er niet gesproken wordt, ik wel voortdurend allemaal geroezemoes hoorde of geluiden van de straat. De tekeningen zijn zo levendig dat op een of andere manier niet alleen mijn ogen werden gestimuleerd maar ook andere zintuigen zoals mijn gehoor.
Voor mij een erg mooi boek dat ik zeker in de toekomst nog wel vaker wil bekijken en er van overtuigd ben dat ik dan weer nieuwe ontdekkingen ga doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten