Opnieuw een boekje vol korte dierenverhalen en wat mij betreft een van zijn beste. Er was geen enkel verhaal waarbij ik niet moest glimlachen en meerdere verhalen waarbij ik hardop in lachen ben uitgebarsten tot tranen in mijn ogen toe. Niet dat het nu per se humoristisch bedoeld is. Hoe het wel bedoeld is, weet ik eigenlijk niet. Behalve dan dat er achterop mijn boekje staat dat het voor de leeftijd 9 tot 12 is. Deze leeftijdsaanduiding is mij een raadsel.
In deze korte verhalen komen vooral eekhoorn, de mier en de olifant aan bod. En er wordt een hoop gevallen, vanuit de boom naar beneden maar ook omhoog de lucht in. Daarnaast worden brieven op schors aan elkaar geschreven die door de wind bij de geadresseerden wordt bezorgd. En er wordt een hoop nagedacht over bijvoorbeeld moe worden van jezelf, wat er zou gebeuren als je schild gaat lekken of dat we ooit afgelopen zullen zijn. De eenvoudige doch doeltreffende tekeningen van Anne van Buul geven nog eens een extra beeld van de dierenwereld van Toon Tellegen. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen.
Terwijl ik dit boekje aan het lezen was kwam ik op de blog van Wim Noordhoek nog een interessante uitspraak van Toon Tellegen tegen die ik jullie niet wil onthouden:
" Eens, toen er veel response kwam op zijn radio-dierenverhalen, zei ik tegen Toon. 'Er zijn er veel mensen die van de verhalen van Toon Tellegen houden.' Zei hij: 'Ik ben bang dat ik niet zo hou van de mensen die van de verhalen van Toon Tellegen houden.'"
Een uitspraak waar ik over na heb zitten denken maar waar ik niet uitkom. Heel interresant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten