zaterdag 5 december 2015

#50books - 2015.46 Papier hier

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.


En de zesenveertigste vraag is:
Ben jij iemand die makkelijk boeken wegdoet of ben je meer een (obsessieve) verzamelaar?


Als kind was elk boek een kostbaarheid en al helemaal als ik er zelf voor gespaard had. Een boek wegdoen was dan ook ondenkbaar.

In de studententijd waren nieuwe boeken alleen mogelijk wanneer het studieboeken betrof. Daarnaast kocht ik tweedehandsboeken en die vond ik vaak ook nogal duur. Boeken waren dan ook een zeldzaamheid die eenmaal in bezit nooit meer weggedaan zouden worden (dacht ik).

Maar in de loop der tijd werd de beurs wat dikker. En daarmee kon ik vaker gelijk de boeken kopen die ik maar wilde. Het idee dat je boeken weer weg kon doen, was nog ver uit zicht. Ik genoot van de rijkdom die de boeken me gaven en behandelde ze stuk voor stuk als een heiligheid.

De tijd schreed voort en ik ging samenwonen. Dat betekende dat er boektitels dubbel waren en ook dat boeken ruimte begonnen in te nemen, ruimte waarvan er niet zo heel veel was. Nu was mijn huisgenoot angstaanjagend makkelijk met boeken wegdoen. Vooral toen we samen stopten met roken, vond hij veel boeken stinken en vies. Hij deed een groot deel van zijn boeken weg. Niet alleen naar de kringloop maar ook in de papierbak!! want de kennis in die boeken (veel over informatisering) was verouderd. Ik wist niet wat ik zag. Mijn boeken bleven waar ze waren, namelijk in de boekenkast.

Toen kwam de dag dat ik na zoveel jaar niets met mijn studie gedaan te hebben, de boeken nog eens bekeek en wist dat ik daar nooit meer in zou kijken. Een voor een deed ik ze weg en het verbaasde me dat het me zo weinig deed. De stap om te besluiten ze weg te doen was moeilijker dan het daadwerkelijk doen.

En nu lees ik boeken en bepaal daarna of ik ze bewaar. Graphic novels blijven sowieso in mijn boekenkast bewaard want dat zijn kleine kunstwerkjes. Maar oude vertaalde science fiction boeken uit de erfenis van mijn vader of romans die bij mij niet goed vallen, verdwijnen nu zonder moeite in de tas van vrienden, de kringloopwinkel of de papierbak. Als het werkelijk een vergissing zou zijn dan koop ik een nieuw exemplaar. (Jaja, ik weet dat is niet hetzelfde want de herinnering aan dat ene boek is anders maar ach..)

Aan de ene kant jammer dat de boeken niet meer de waarde hebben die ze vroeger hadden maar aan de andere kant is het ook een bevrijding. Alles wat losgelaten kan worden, weegt weer minder op de schouders.



Geen opmerkingen:

Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...