De wolven van de eeuwigheid - Karl Ove Knausgård

Nog steeds ben ik er niet overheen dat Karl Ove Knausgård in zijn serie Mijn Strijd schreef hierna nooit meer wat te schrijven en nu toch steeds met het ene na het andere boek komt. Ik aarzelde dan ook om aan dit boek te beginnen.

Het is ook de tijd dat ik in mijn grootste leesstop aller tijde ben gekomen. Ik heb meer dan twee maanden over dit boek gedaan en verder niets anders gelezen. Mijn oude vertrouwde e-reader werd weigerachtig, het bestand op mijn pc wilde op een gegeven moment ook niet verder. Ik moest echt moeite doen, wilde ik dit boek toch lezen. En toen kwam het wonder van een nieuwe e-reader. Lezen werd weer leuk want ik kon het nu veel beter zien.

Het boek bleef wel moeizaam gaan. Weer een jongen eind tienerleeftijd in de tachtiger jaren die issues met zijn vader heeft. Ik vroeg me af of de schrijver werkelijk niets anders nog in zijn leven heeft. Voor een amper twintig jarige vond ik de hoofdpersoon ook bijzonder behulpzaam wat huishoudelijke taken voor zijn moeder betrof. Dat voelde nogal onnatuurlijk aan. Of is dat in Noorwegen anders dan hier in Nederland. 

En toen kwam toch wel de verrassing waarin het verhaal verder wordt verteld vanuit een vrouwelijk personage in Rusland. En nog een ander vrouwelijk personage. Het duurde een tijd voor ik begreep wie deze twee vrouwen waren. Maar dat stoorde me niet want ik was meer verbouwereerd dat het verhaal deze wending had genomen. 
Wel stoorde het me dat de vrouwen ieder vertelde vanuit het ik-perspectief maar wel alle twee net zoals de jongen Noorse hoofdpersoon, precies dezelfde manier van de wereld beschrijven hebben. Dat maakte het minder geloofwaardig en haalde me uit het verhaal.

Er is ook nog een gedeelte dat handelt over De wolven van de Eeuwigheid. Een verwijzing naar wetenschappers die bezig zijn met onsterfelijkheid en Rilke die hier poëtisch over geschreven heeft. Dit raakte me allemaal ook niet zo. 

Hoe kan het dan dat ik het toch een goed boek vond? 
Door het einde. 

Daar viel opeens van alles op zijn plek. Al mijn ergernissen waren verdwenen en verzwolg de laatste veertig bladzijden. Daar was het allemaal om te doen geweest. Karl Ove Knausgård blijft een schrijver van formaat.