Niet eerder had ik van Julien Ignacio gehoord dus ging ik op internet kijken wat ik over hem kon vinden. Hij is exact twee dagen jonger dan ik ben en wellicht ook dat het in dezelfde tijd opgroeien er ook voor heeft gezorgd dat zijn teksten mij zo aanspreken omdat we met dezelfde tijdgeestbril kijken. Zijn Nederlands-Arubaanse achtergrond heeft hem wellicht ook wat verder over de grenzen laten kijken en hem makkelijker in kunnen laten leven in minderheden in een samenleving.
GPS heet het eerste verhaal. Hierin wordt vanuit een kunstmatige intelligentie verteld over een gevluchte Iraanse Koerd in een vluchtelingenkamp op Lesbos. Dit vertelperspectief leek het wat meer science fiction en daarmee afstandelijker te maken maar uiteindelijk is die afstand misschien wel beter omdat de gruwelijkheden die deze man overkomt, onverdraaglijk zijn en niet in de laatste plaats omdat je als lezer weet dat dit ook in het echt gebeurt.
Het Silveren Koord wordt juist verteld vanuit de ik-persoon zelf, een zwarte sekswerker in Amsterdam in de 17de eeuw. Het onvervalste Amsterdamse accent waarmee zij spreekt, was even wennen maar maakte het zo authentiek dat de gebeurtenissen daardoor door mij als lezer nog intenser beleefd werden. Indrukwekkend vond ik ook de rauwheid van haar bestaan zonder dat zij zich daar ook maar een keer over beklaagd. Ze nam het zoals het was.
In Chatilad Road is van begin tot het einde een Palestijnse taxichauffeur in Libanon aan het woord die zijn relaas houdt tegen zijn Nederlandse passagier. Zijn verhaal is prachtig opgebouwd waardoor ik hem eerst een beetje leerde kennen en langzaam zijn leven ingetrokken werd. Het uiteindelijke doel van zijn betoog, gaf mij kippenvel. En zoals ook de andere verhalen doet mij beseffen wat een gemakkelijk en luxe leven ik leid.
De Host is een beschrijving van een getraumatiseerde Palestijnse vluchteling in Nederland die uiteindelijk de diagnose DIS krijgt. Terwijl het verhaal begint met de weergave van een podcast gaat dit vlekkeloos over in het verslag van een psychotherapeut van haar patiënt. Zoals alle verhalen hiervoor zijn de gebeurtenissen zo levensecht en zo intens beschreven dat ik het moeilijk van mij af kon schudden.
Nader tot Jou is hierop de uitzondering. Dit is een brief van de auteur aan Gerard Reve. Waarin onder andere racisme en homoseksualiteit aan bod komen. Het is een persoonlijke brief waarin ik als lezer de auteur ook beter leer kennen.
Radio Gaga is het laatste verhaal waarin tijdens een politieke strijd een Antilliaanse moeder vecht tegen de armoede terwijl haar zoon in het rijke Hullanda is gaan studeren. Ook hier komt de rauwheid van het bestaan glashard naar voren zonder dat er geklaagd wordt of dat men verontwaardigd is. Het leven is zoals het is, lijkt het te zeggen.
Ik ben diep onder de indruk van deze verhalen en in mijn beleving heeft Julien Ignacio de J.M.A. Biesheuvelprijs dubbel en dwars verdiend omdat hij de huidige politieke tijdgeest in al zijn lelijkheid weet te beschrijven zonder te moraliseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten