Het lezen wil nog niet van harte dus toen de gelegenheid zich voordeed dat ik een novelle van Hanna Bervoets zomaar gratis kon bemachtigen, liet ik die kans niet liggen. Namelijk in het kader van Schrijvers zien wat wij niet zien, heeft de OBA (openbare bibliotheek Amsterdam) voor de leesclub twee novelles makkelijk te bemachtigen gemaakt via hun website https://www.oba.nl/schrijverszienwatwijnietzien.html#leesclub.
Omdat het te warm was op mijn balkon trok ik er met een klapstoeltje op uit naar het dichts bijgelegen parkje en heb daar half in de zon, half in de schaduw met een licht verkoelend briesje de novelle gelezen.
Zonder dat het vervelend was, kostte het me even een paar bladzijden voordat ik begreep dat de ik-persoon met een kunstmatige intelligentie in gesprek was. Hanna Bervoets schrijft altijd helder en voor mijn vage brein is dat heel plezierig. Het verhaal ontrolt zich dan verder ook als vanzelf.
En toch op het einde liet het verhaal me nog even achter met vragen over of het nu ging over de gevaren van kunstmatige intelligentie of algoritmes zoals men vaak zegt, of dat het ging over het reageren op het schuldgevoel bij de moeder over de zelfdoding van haar kind? Of...wellicht alle twee.
Heel mooi om die twee met elkaar verweven te zien in een novelle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten