Van haar debuut Het Smelt was ik niet echt gecharmeerd en het was dat dit boek Ik ben er niet in het Das Mag-abonnement zat anders had ik het niet eens aangeschaft. Maar wat ben ik blij dat ik het nu toch ben gaan lezen. Ik zit mij zelfs af te vragen of ik Het Smelt (dat ik inmiddels heb weggegeven) niet opnieuw een kans moet geven.
In Ik ben er niet wordt haarfijn beschrijven hoe in een relatie de ander langzaam manisch wordt en hoe de ik-persoon hiermee omgaat. De gebeurtenissen worden chronologisch in de tijd omschreven afgewisseld met iets dat nu te gebeuren staat. Deze vorm kwam op mij nogal kunstmatig spanning opdrijvend over en was ook waar ik in Het Smelt over viel. In plaats van in het verhaal getrokken te worden, werd ik afgeleid door de vorm.
Maar dit keer waren de belevenissen van de ik-persoon met haar geliefde zo intens dat na verloop van tijd de vorm me niet meer boeide. Het pijnlijk tussen de vingers doorglippen van de geliefde ging me steeds meer onder de huid zitten. Ik wilde wel van alles naar de ik-persoon roepen maar wist dat ze me niet kon horen, net zoals haar vriend haar niet meer hoorde.
Heel knap hoe Lize Spit naar het lijkt eenvoudige bewoordingen, zo'n enorm effect kunnen bewerkstelligen zonder dat het ergens ook maar onrealistisch wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten