Het eerste deel van een trilogie waar ik pas achter kwam nadat ik de laatste bladzijde had omgeslagen. Teleurstellend want ik hoopte zo dat ik een los verhaal te pakken had.
Nu kwamen de verschillende personages uit het boek me al heel erg bekend voor. En na nog even verder graven in mijn geheugen kwam ik er achter dat ik ooit het derde deel gelezen had (ook niet wetende dat het een deel van een trilogie was).
Ik zou er erg voor willen pleiten dat als boeken niet op zichzelf staan, dit op de kaft met duidelijke letters wordt aangegeven. Dat zou bij mij een hoop teleurstelling schelen.
De tweede teleurstelling was dat ik niet goed in dit verhaal kwam. En dat terwijl Michael Moorcock een van mijn lievelingsschrijvers is.
De hoofdpersonen zijn professionele kansspelers. Het spel is telkens een andere en wordt naast dat het een naam gegeven wordt amper toegelicht. Behalve de Game of Time. Dit blijkt een spel te zijn gemaakt door de Chaos Ingenieurs en de Singulariteit die de realiteit beïnvloedt. Er is een voortdurende bedreiging van verlies van geliefden, de huidige realiteit en het eigen bestaan. Door de aard van de tijd te veranderen, hopen de spelers te winnen.
Dit alles zou heel boeiend kunnen zijn maar door het ongemerkt wisselen van de realiteit en de onduidelijke motieven van bepaalde hoofdrolspelers had ik als lezer te weinig houvast om te volgen waar het over ging. Niet dat ik een liefhebber ben van verhalen die in de puntjes worden uitgelegd maar dit was iets te weinig voor mij.
Wel de moeite waard vind ik de namen van de hoofdpersonages (Jack Karaquazian, Sam Oakenhurst, Rose von Bek), van de spellen (Desdemona's Luck, Dead King's Chair), van de schepen (Now The Clouds Have Meaning, The Statement of Truth) en de pulppersonages die eerst als verhaalfiguren worden geïntroduceerd en steeds meer een rol gaan spelen in de realiteit van Jack, Sam en Rose (Fearless Frank Force, Karl Kapital, Kaprikorn Schultz, Pearl Peru).
Deze namen roepen iedereen al een verhaal in zichzelf op.
Confronterend was de omdraaiing van de huidskleur die de macht bepaald. De witten worden met grote minachting behandeld en door sommigen zelfs met afschuw bekeken. Als zelf een van die witten zijnde vond ik dit zeer bedreigend. Knap gedaan.
Alles bij elkaar genomen prikkelt het boek mij niet genoeg om het tweede deel te willen lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten