Helaas heeft dit boek mij niets nieuws gebracht. Dit komt, denk ik, omdat wat Marian Donner beschrijft sowieso al de manier is waarop ik in het leven sta. Ik heb nooit wat begrepen van het schoonheidsideaal wat via de media tentoongespreid wordt omdat wat ik daar zie helemaal mijn smaak niet is. Daarnaast vind ik dat het aan ieder voor zich is om zich te kleden en gedragen zoals men dat het liefste wil zolang het anderen niet schaadt. Het meest geniet ik van mensen die creatief met hun uiterlijk omgaan maar dat is een persoonlijke voorkeur. En iemand die dat niet doet, is van evenveel waarde.
Daarnaast heb ik ook als goed Calvinist ingeprent gekregen dat het allemaal ons eigen schuld is als we niet gelukkig zijn maar heeft levenservaring inmiddels geleerd dat dit onzinnig en onhoudbaar is. Niet iedereen krijgt dezelfde ervaringen in het leven en ook niet dezelfde vermogens om met situaties om te gaan. Daarbij is het ook maar de vraag of streven naar gelukkig zijn, een vruchtbaar ideaal is. En nog een stap verder, wat is er mis met ongelukkig zijn?
Dan zijn daar nog de gezondheidsnormen. Niet roken, niet drinken, geen drugs, letten op wat je eet en veel sporten of op zijn minst veel bewegen. Wat mij betreft ook iets waar iedereen zelf voor kan kiezen en niet iets om aan een ander op te leggen. Ik ben nog altijd eerder voor een kort leuk leven dan voor een lang ellendig leven. Waarbij ook nog eens geldt dat ziektes iedereen kan treffen los van hoe men zich ook gedraagt.
Dit boek beschrijft wat ik al jaren vind en is daarom voor mij geen toevoeging of ogenopener. Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen die gevoelig zijn voor de maatschappelijke druk, met het lezen van dit boek wel een nieuwe kijk op het bestaan kunnen krijgen. En wie weet daar een beetje bevrijd door kunnen raken.
(Of klink ik nu heel arrogant?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten