Een dwarsligger vol met twee boeken met columns van de hand van Sylvia Witteman. Een fijn formaat om overal bij me te kunnen steken en daarnaast om steeds even een paar bladzijden te kunnen lezen want vier bladzijden is het maximum wat deze columns beslaan.
Nu was dat in het begin dat ik aan deze dwarsligger begon juist het probleem. Het zijn zulke korte stukjes dat ik het al bijna vergeten was als ik het net uit had. Ik merkte dat als ik er een paar achter elkaar las, ze meer impact hadden. En hoe verder ik kwam hoe meer en meer ik tegelijkertijd tot me nam en de sfeer die er geschetst werd beter tot me door kon laten dringen.
Een ander obstakel was dat het allemaal nogal oppervlakkig op me overkwam. Al die beschrijvingen van wat mensen aan hebben met een daarbij oordelende toon, kan me niet boeien. En daarbij voelde veel van deze beschrijvingen ook nog eens aan als een maniertje dat mij niet echt ligt.
Toch heb ik alles uitgelezen wat neerkomt op het verorberen van honderden columns. Want uiteindelijk zaten er een paar juweeltjes tussen die mij raakten. En dat zat hem dan in de dialogen van wildvreemden die de auteur heeft opgevangen in de tram of een andere openbare plek. De woorden van deze mensen geven zo haarfijn weer hoe mensen in het leven staan dat het een intrigerend tijdsbeeld oplevert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten