The Lionwolf Trilogy Book One: Cast a Bright Shadow - Tanith Lee

Een collega van mij die nog nooit fantasy had gelezen, was in dit boek bezig. Mijn opmerking dat ik nog nooit iets van Tanith Lee had gelezen, was voor haar de trigger het boek aan me uit te lenen nadat zij het uit had. Enkele weken later kwam ze het boek brengen en zei nu wel bij te moeten komen van wat ze daarin gelezen had. Als doorgewinterde fantasylezer dacht ik dat het voor mij niet zo uit zou maken, maar dat pakte toch een beetje anders uit.

Op internet wordt Tanith Lee haar schrijfstijl omschreven als dark fantasy. Het kan mij vaak niet donker genoeg zijn dus dat leek me wel wat. Alleen wat Tanith Lee schrijft, of tenminste in dit eerste deel van drie, is van een geheel nieuwe donkerte voor mij. Een groot deel van de tijd vroeg ik mij af waarom de personages nu deden wat ze aan het doen waren. Het leek wel alsof men er met zijn allen maar op los leefden en  zonder enig doel door de tijd werden meegesleept. Eigenlijk zoals wij ons leven doorbrengen maar dan in een andere setting. Van een fantasyboek verwacht ik een reis, een doel, iets wat opgelost of bevrijd wil worden.
In dit boek waren er alleen af en toe momenten dat er een kwartje op zijn plaats viel en me duidelijk werd waarom ik al het voorgaande had gelezen. Daarna kwam echter weer hetzelfde gevoel van alleen maar doorgaan. Dat er slechts een personage en eigenlijk pas in een latere fase in het boek, interessant is, werkt ook niet zo mee.

Dat klinkt wellicht vermoeiend en ik werd er dan ook wel eens wat moedeloos van maar ik werd voldoende door het verhaal gegrepen om verder te willen lezen. De schrijfstijl is verder eenvoudig genoeg waardoor dit geen extra inspanning kost.
En dan is daar die donkerte, die nieuwe donkerte veroorzaakt door zowel het ruwe leven van oorlogszuchtige stammen op een letterlijk ijzige wereld als door de daar doorheen geweven magische en geestenwereld. Er is weinig warmte in het boek en er lijkt ook niemand (dood of ondood) werkelijk naar te verlangen. Wel is er lust in de verschillende vormen als seksueel en macht. Er is eer en sterven voor je leider maar meer uit omdat men dat nu eenmaal zo doet dan dat men werkelijk respect heeft voor deze leider. 
Dit is allemaal niet zo gek als je bedenkt dat de regerende goden ook de liefde niet lijken te kennen en alleen uit zijn op wat wij primitieve lusten zouden noemen. Hierdoor lijkt het verhaal niet erg de diepte in te kunnen komen.

Toch heb ik deel 2 en 3 besteld omdat ik te nieuwsgierig ben hoe het verder zal gaan. De onverwachte wendingen en oppoppende motieven zijn daar prikkelend genoeg voor. Alleen mensen waarvoor de leestijd kostbaar is, zou ik deze reeks (na het lezen van 1 deel) niet aanbevelen.

#50books - 2014.13 De plek(ken)

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De dertiende vraag is

Hebben verschillende boeken bij jou verschillende plekken of hebben al je boeken één vaste plek?

De gelezen boeken komen bij mij op een vaste plek in de juiste categorie (alhoewel bij het verplaatsen van boekenkasten vorige week dat ook weer wat meer op losse schroeven is komen te staan).

De nog niet gelezen boeken staan voor ze ter hand worden genomen op een van twee ongelezenboekenplankjes.

De boeken/tijdschriften die ik aan het lezen ben, hebben eigenlijk tot voor kort altijd naast mijn bed gelegen. Daar liggen nu nog wel de tijdschriften en de op dit moment niet gebruikte e-reader plus nog wat woordenboeken en natuurlijk de Doctor Who Bijbel.

Na wat geschuif met meubels vorige week heb ik een nieuwe leesplek. Mijn ogen genieten meer van daglicht en daarom staat de bank nu pal onder het raam voor optimaal lichtgebruik. 

Bij mij werkt het ook vaak goed voor de concentratie om op verschillende plekken in verschillende houdingen te lezen. 

En dan nu krukje erbij met de boeken waarin ik op dit moment bezig ben en lezen maar!

#50Books - 2014.12 Wederom het hutje

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De twaalfde vraag is

Heb je wel eens het huis van een schrijver bezocht en heeft dit je leesgedrag ten aanzien van die schrijver veranderd?

 

Vorig jaar stelde Petepel een heel andere vraag, namelijk Welk boek heeft jou verliefd doen worden op een stad of land? en toch is nu het antwoord zo'n beetje hetzelfde. 

Zie voor het hele avontuur het antwoord op Petepel zijn vraag.

Mijn leesgedrag heeft het nooit beïnvloed omdat ik nooit iets van Heidegger heb gelezen en denk dat ook nooit zelf te gaan doen omdat het boven mijn pet gaat. Wel word ik bij tijd en wijle voorgelezen uit zijn werk of krijg ik tijdens het diner een verhandeling over wat mijn geliefde denkt dat Heidegger bedoeld zou kunnen hebben.

Zo maakt alles bij elkaar dat Heidegger een speciale plek in mijn leven heeft gekregen.

Why Grizzly Bears Should Wear Underpants - The Oatmeal

Zoals dat gaat met internet struikelde ik op een dag over de website http://theoatmeal.com/ en ben daar sindsdien blijven plakken.
Omdat ik graag auteurs waarvan ik geniet mijn enthousiasme wil laten blijken heb ik het boek Why Grizzly Bears Should Wear Underpants gekocht. De komische schetsen van het-alledaagse-maar-toch-ook-weer-niet in boekvorm. Ik had geen idee of het ook nog leuk zou zijn om het anders dan vanaf het scherm te lezen en dan ook nog een boek vol met deze humor.

Nou ik heb mijzelf moeten inhouden om niet alles achter elkaar weg te lezen. Het boek is van zeer hoge kwaliteit met dik papier en prachtige kleurendruk. Zoals op de website ziet het er in boekvorm ook schitterend uit met pagina's die tot en met de randen toe vol kleur zijn. De grappen zijn inhoudelijk interessant en de tekeningen versterken nog eens wat The Oatmeal ons wil laten inzien. Dit alles ook nog eens met een vette knipoog.

Mijn ervaring met webstrips in boekvorm is niet altijd positief geweest. Bij dit boek kan ik zeggen, ja, dit is de moeite waard om te drukken.

Chobits Volume 4 of 8 - CLAMP

In dit vierde deel van deze reeks is er qua tekenstijl niets verrassends meer. De verschillen in stijl tussen het verhaal zelf en het verhaal in het verhaal (dat verteld wordt door middel van een boekenreeks die Chi graag leest) voelen vertrouwd aan.

Spannend ditmaal is de zoektocht van Hideki naar Chi, zijn persocom, die plotseling van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Daarbij ervaart hij hoe diep hij om haar is gaan geven en komt de vraag aan bod in hoeverre je als mens van een persocom (een robot in de ideale vorm) kunt houden. Dit doet mij dan gelijk denken aan de rechten van Data en de Doctor in de Star Trek series. Alleen nu is het bekeken vanuit de mens en of het wel maatschappelijk aanvaard is dat men met zijn favoriete persocom trouwt bijvoorbeeld.

Naast dit persoonlijk onderzoekt wordt er nog een heel klein tipje van de sluier opgetild over wat Chi nu eigenlijk is.

In de vorige delen zat naar mijn beleving meer vaart en meer beweging. Omdat het een deel in een reeks van acht is, is het verder wel prima. De humor is uitstekend en het verhaal blijft wel boeien.

Star Trek Terok Nor: Dawn of the Eagles - S.D. Perry & Britta Dennison

Star Trek: Terok Nor is een serie van drie boeken gebaseerd op de televisieserie Deep Space Nine (DS9) en speelt zich af voor de tijd van wat we op televisie hebben kunnen zien.
Dawn of the Eagles is het derde deel in deze serie. Iets wat ik nu pas weet nadat ik het boek gelezen heb. Wanneer je bekend bent met de televisieserie is het in mijn beleving niet noodzakelijk om de eerste twee delen ook te lezen om de gebeurtenissen te kunnen volgen. Als je helemaal niet bekend bent met de Star Trek wereld dan kan ik niet inschatten of het ook nog zo interessant is, daar heb ik te veel kennis al voor.

Het boek verhaalt over de laatste jaren van de Cardassiaanse overheersing op Bajor. En ik vond het een feest van herkenning. Er komen heel wat bekende personages uit  DS9 in voor en telkens als zij genoemd werden zoals bijvoorbeeld Gul Dukat, Kai Opaka en Odo, kwam er een golf van herinneringen van hun avonturen voorbij. Het is ook ontzettend leuk om te lezen met de kennis hoe het later met hen zal gaan in het achterhoofd. Het grappige is dat je nu als lezer je meer weet dan de personages zelf. En tegelijkertijd krijg je als lezer meer achtergrondinformatie over hoe bepaalde dingen gekomen zijn zoals ze later zijn. Zoals bijvoorbeeld hoe Odo op Terok Nor (later DS9) terecht is gekomen als security officer. Dit is slecht een voorbeeldje maar het barst van dit soort extra informatie.

Voor de Deep Space Nine liefhebber absoluut een must om te lezen. Voor Star Trek nitwit zou ik dit afraden en eerst verplicht alle Star Trek series laten bekijken (iets dat voor iedereen eigenlijk wel goed zou zijn).

#50books - 2014.11 De gevallen held

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De elfde vraag is

Welk boek heb je gelezen en had enorme impact maar bleek later bij herlezing anders dan je dacht?

 

Boeken die mij de ogen hebben doen openen en de wereld op een nieuwe manier hebben laten zien, zijn voor mij zoals het leven zelf is: Telkens weer nieuwe inzichten die de oude doen verkruimelen of nog meer doen versterken. Bij elke levensfase is er weer een nieuwe manier waarop het leven wordt ervaren. Dat daarbij de oude inzichten niet meer van toepassing kunnen zijn, is voor mij zoals het leven nu eenmaal in elkaar zit.

Wat voor mij echt schokkend is geweest en misschien wel omdat een van mijn laatste kinderdromen aan gruzelementen werd geslagen, was dat mijn grote held Arendsoog waarmee ik eindeloos veel avonturen had beleefd (zowel die in de boeken als die ik zelf verzon), op een wel zeer belabberde manier is weergegeven door de heer Nowee. Bij herlezing van het eerste deel, ik zal achterin de twintig zijn geweest, kon ik na een alinea bijna niet verder lezen. Zo slecht is het geschreven. Korte, lelijke zinnen die ook nog eens vol met clichés staan. En het christendom dat er ook nog eens met van dik hout zaagt men planken ingewreven wordt. Werkelijk verschrikkelijk en tenenkrommend. Maar het meest erge was nog wel Arendsoog zelf. Het beeld dat ik zoveel jaren bij me had gedragen, leek helemaal niet meer overeen te komen met de figuur die hier werd neergezet. Het leek wel alsof het over iemand anders ging die wel op Arendsoog leek maar het toch niet was. 

Voor mij zijn er dan nu ook twee. De Arendsoog uit het boek en de Arendsoog in mijn hart.

#50books - 2014.10 Dat is privé

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De tiende vraag is

Wat is jouw fijnste, ontroerendste, leukste reisverhaal?

Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n reiziger. Tenminste niet als het gaat om fysiek allerlei plekken op aarde te bezoeken en daar te proeven van de locale culturen. Nee, dat is niets voor mij.

Maar als je het hebt over de reizen die ieder mens altijd kan maken, namelijk die van het wegzinken in de eigen gedachtenwereld waar elk avontuur naar eigen hand gezet kan worden en soms als vanzelf gaat en je je slechts hoeft mee te laten voeren, ja, dan ben ik van de partij. Alleen wat ik daar allemaal meemaak dat houd ik liever voor mijzelf, dat is privé.

Het Behouden Huis - Willem Frederik Hermans

Een boek waar eindeloos veel over geschreven is en die velen op school hebben gelezen omdat het zo lekker dun was.
Dat is bij mij ook het geval geweest alleen niet met die reden.

Het meest opmerkelijke bij het nu (bijna dertig jaar later) herlezen van dit boekje, dat ook wel een novelle wordt genoemd, is dat op het moment dat de hoofdpersoon het huis binnenging, ik mij weer kon herinneren wat er ging gebeuren. Dit is opmerkelijk omdat ik boeken die ik nog geen twee jaar geleden gelezen heb, nu kan lezen alsof ze nieuw voor me zijn.

Dit verhaal is zeer helder geschreven. Zo helder dat elke handeling, elk gevoel, elk gedachte als voor altijd in de hemel geschreven blijft staan als een voldongen feit. Zo was het en niet anders.
De emoties die de soldaat meemaakt zijn wezensvreemd voor de hedendaagse westerling die alleen in vrede is opgegroeid. Tegelijkertijd is het zo invoelbaar dat ik het zelf meegemaakt zou kunnen hebben.
Er is een diep gevoel van walging en juist een afgevlaktheid van dit gevoel om het te kunnen behappen zodat er verder geleefd kan worden. Want daar gaat het toch allemaal om: overleven.

The Farthest Shore - Ursula K. Le Guin

Het derde deel alweer uit de Earthsea Cycle. Het mooie is dat deze delen ook los van elkaar gelezen kunnen worden. Iets wat ik altijd wel sympathiek vind en een stuk meer ontspannen lezen dan als ik van alles behoor te onthouden om het verhaal goed te kunnen volgen. Bij deze boeken is het een extraatje als je al wat voorkennis hebt maar geen noodzakelijkheid.

In The Farthest Shore is het verhaal grootschaliger dan in de vorige twee delen. Het beslaat namelijk de hele Earthsea. Het gaat iedereen wat aan dat de magie langzaamaan de wereld aan het verlaten is en de mensen zich steeds meer overgeven aan kwaadaardigheid in de vorm van hebzucht en overmatig drugsgebruik met wat daar bij komt kijken. De depressie druipt er van af. Toch is het niet zwaar om te lezen omdat de aardtovenaar met een schijnbaar nog erg jonge prins met stevige moed het avontuur aan gaan om te ontdekken waar deze duisternis vandaan komt.

Dat het goed afloopt is vast geen spoiler. Wel zou het verklappen zijn wat ze onderweg tegenkomen en uiteindelijk aantreffen op de verste kust van heel Earthsea. De reis maar zeker ook de ontknoping zijn spannend en toch zeker ook om even bij stil te staan waar het nu werkelijk om draait. Dus zeker niet alleen een vermakelijk verhaaltje.

Rare Snuiters - Midas Dekkers

Dit boek hoort bij de derde fototentoonstelling (2003) in De Nieuwe Kerk waarbij Midas Dekkers, als gastconservator een keuze uit Nederlandse fotocollecties heeft gemaakt. In ‘Rare Snuiters’ staat de vreemdeling centraal. Of beter gezegd hoe de vreemdeling door onze westerse fotografen geportretteerd zijn.

Midas Dekkers koos een combinatie van historische en hedendaagse beelden van fotografen als Ed van der Elsken, Cas Oorthuys, Sem Presser, Catrien Ariëns, Kadir van Lohuizen en Bertien van Manen. Deze foto's lijken los te staan van het geschreven woord dat er naast staat. Achterin is te vinden door wie, wanneer en waar de foto's gemaakt zijn maar verdere context onderbreekt in zijn geheel. Het voordeel daarvan is dat je als kijker niet beïnvloed wordt door kennis en het beeld dat je voorgeschoteld wordt, met je eigen vooringenomenheid kunt bekijken.

Want dat wij als westers mens vol vooroordelen zitten en de foto's door de laatste eeuw heen hebben gebruikt om elkaar nog verder te manipuleren, is wat Midas Dekkers voor ons helder en duidelijk uit de doeken doet. Overigens zonder over het algemeen dit feit zelf een oordeel te hebben. Alhoewel hij soms ook niet kan voorkomen om iets achterbaksheid te noemen.

Het boek leest als een trein en de foto's zijn allemaal het bekijken waard. Ik blijf alleen achter met een gevoel dat ik nogal wat mis. Het is me toch te kaal zonder die context en de verbintenis tussen tekst en beelden.

#50books - 2014.9 Niemand en niets

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De negende vraag is

Wat zijn jouw ideale leesomstandigheden?

Het aller-, aller-, allerfijnste om te kunnen lezen is als ik het huis de hele dag voor mijzelf alleen heb en er niets anders op mijn mag-ik-doen-lijstje staat dan lezen.
Het mooist is dan ook nog als ik in een boek al even op weg ben en dan in een lange ruk de rest er van kan uitlezen zonder enige andere onderbreking dan even iets eten en drinken pakken.
Het komt niet vaak voor maar soms doet de gelegenheid zich voor en stap ik 's avonds in bed met het gevoel alsof ik een heel ander leven geleid heb en daar nu van bij ga komen.

Locke & Key 6: Alpha & Omega - Joe Hill & Gabriel Rodriguez

Oi, oi, oi, het laatste deel van een weergaloze serie. Het zal meer dan een jaar zijn dat ik op dit deel heb zitten wachten. De verwachtingen waren dan ook knoeperdhoog gespannen. Misschien was daarom de teleurstelling over dit deel niet te voorkomen geweest. Helaas zit ik nu wel met een beetje een anticlimax gevoel.

Wat er dan eigenlijk mis is met dit slot?
De tekeningen zijn nog even origineel en intens als in de vorige delen. Juist in dit deel waar nog meer van de meer magische wereld zichtbaar wordt, zijn de beelden betoverend en vaak angstaanjagend van gruwelijkheid maar tegelijkertijd ook weer prachtig. Dus daar ligt het niet aan.

 De gruwelijkheid van het verhaal bereikt wel een toppunt in dit deel. Dat is niet helemaal mijn smaak maar ik zie wel hoe hoog de kwaliteit er van is dus dat is ook niet waardoor ik teleurgesteld ben.

Het mooie van Locke & Key vond ik juist de mengeling van echte wereld met de dagelijkse worsteling van mensen van alle leeftijd samen met de magische, fantastische wereld. In dit deel is het plot wel heel erg gedreven door de magische kant. Als het meer van het dagelijkse had gehad, had ik het sterker gevonden. Door zoveel fantasie te gebruiken, lijkt het bijna een deus ex machina. Nee, dat is niet helemaal eerlijk van mij want vanaf deel 1 was het duidelijk dat het deze kant op zou gaan. En wat juist bijzonder knap is hoe in dit zesde deel allerlei losse eindjes uit vorige delen bij elkaar komen en zich als een sterk geheel aan elkaar vastknopen.

De teleurstelling zit hem dan ook in dat het nu allemaal opgelost is en er een grote leegte achterblijft waarin de familie Lock vredig verder leeft en wij ook weer ons eigen moeten gaan zonder hun avonturen.