dinsdag 28 december 2021

Over de levensgenieter die haar angst voor de dood wil verdrijven - Barbara Stok

Een boek van de striptekenaar Barbara Stok met opmerkelijk veel tekst. Daar zag ik aanvankelijk wat tegenop, strips met veel tekst vind ik vaak vermoeiend lezen. Maar dat bleek bij dit boek niet het geval.

Barbara Stok neemt de lezer mee in haar zoektocht om de angst voor de dood te verdrijven. Een onderwerp dat mij persoonlijk wezensvreemd voorkomt omdat ik doodsangst nog nooit gevoeld heb. De dood heeft mij altijd als een gelukzalige bevrijding van het gedoe dat leven heet geleken. Toch werd ik door Barbara Stok geboeid.

Dit zit 'm in dat zij niet in de angst blijft hangen maar op zoek gaat hoe anders tegen het leven en daarmee de dood aan te kijken. Zij onderzoekt wat leven voor haar betekent en komt via input van allerlei bekende filosofen uit op een voor mij ook bevredigende conclusie. Namelijk dat wij allen alles zijn en er alleen het heden bestaat. Daar word ik wel vrolijk van en ben er van overtuigd dat als alle mensen daar naar zouden handelen we een heel ander bestaan met elkaar creëren.

De tekeningen zijn voor Barbara Stok haar doen nogal schetsmatig. En dat klopt ook bij het zoekende in dit boek. Er zijn nog geen vaste lijnen bij dat zoeken. 

Het hoogtepunt vond ik de twee witte bladzijden vol met tekstblokken waarin uitspraken van verschillende geleerden staan weergegeven die je hoofd wel even laat tollen. Bij het omslaan naar de volgende bladzijden is er een donkere hemel te zien met een reepje maan en fonkelende sterren waar Barbara zelf naar kijkt. Het liet nog eens extra de teksten die ik op de bladzijden daarvoor had gelezen tot me doordringen.

Zoals immer een kunststukje.

maandag 27 december 2021

Clarkesworld Magazine Issue 183 December 2021

In het decembernummer van Clarkesworld Magazine staan dit keer zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. De voorpagina is gemaakt door Douglas P. Lobo en heeft deze illustratie The Variable Man genoemd. Deze afbeelding intrigeert mij wel omdat ik er niet de vinger achter krijg van wat ik nu precies zie.

zondag 26 december 2021

No straight lines - editor Justin Hall

Wederom een e-boek uit de LGTBQ-bundle van HumbleBundle met dit keer een selectie uit 40 jaar queer strips in Amerika. Dat laatste staat er natuurlijk niet bij maar ik wil het nog wel even noemen want de strips maken op mij een duidelijke Amerikaanse indruk. Waar dat precies in zit, kan ik niet zo een-twee-drie benoemen dus misschien is het wel mijn eigen vooroordeel wat Amerikaanse strips betreft tegenover Japanse en Europese strips.

Na een aantal tekstuele inleidingen komen ruim driehonderd bladzijden aan strips voorbij van allerlei pluimage. Cartoons, gagstrips, verhalende strips van meerdere bladzijden, noem maar op. Met grof tellen kom ik op een kleine honderd stripmakers die in dit boek aan bod komen. Zoveel makers over een tijdbestek van veertig jaar, levert een enorme variëteit op waardoor er altijd wel wat tussen zit wat de moeite waard is.

De onderwerpen van de strips veranderen in de loop van de tijd van eigen seksualiteit ontdekken, uit de kast komen, vrije seks, het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht en de pandemie.
Bij het noemen van de pandemie was ik eerst helemaal in de war. Dit boek is uit 2013 dus hoe konden ze dan al zo uitgebreid vooruit kijken. Maar het ging natuurlijk over HIV en AIDS, een pandemie die in westerse landen vooral onder homo's heeft huisgehouden. En daarmee voelde ik gelijk weer, hoe ook de eigen tijdsgeest het lezen van boeken beïnvloed.

Dit boek heb ik in e-formaat gelezen op mijn, een kwartslag gedraaide, breedbeeld monitor zodat het een langbeeld werd. Toch vind ik strips over het algemeen beter uitkomen als het gedrukt staat op papier.  Op papier neem ik meer de tijd om de tekeningen met aandacht te bekijken terwijl op het beeldscherm ik snel naar het volgende plaatje overspring. En dat is toch zonde.

vrijdag 24 december 2021

Stil A'dam - Thom Breukel

Deze overlevingsgids voor de stedeling kreeg ik van een vriendin die ook in Amsterdam woont. En ja in de ruim dertig jaar dat ik hier woon, is het inderdaad wel wat drukker geworden en ik wat ouder en gevoeliger voor prikkels. Mooi om dan een boekje tegen te komen die de stiltepunten in de stad beschrijft en de meeste ook nog in de binnenstad of daar vlak tegenaan dus voor mij lekker in de buurt.

In het begin was ik enthousiast toen ik begon aan de 110 stilteplekken in de stad. Elke plek begint met een gestileerde zwart-wit tekening. In de tekst die volgt komt vaak een stukje geschiedenis van de plek aan bod en vervolgens de huidige staat plus het adres. Het geheel wordt afgesloten met een zwart-wit foto.

De tekeningen vind ik erg leuk. Nu houd ik ook van strips en figuratief zaken weergeven dus dan valt zoiets al snel bij mij in de smaak. De teksten verschilden nogal van hoe informatief het is. Vooral omdat het boekje uit 2005 komt, is er alweer heel wat verouderd en kloppen de contactgegevens al niet meer. De afsluitende foto's vind ik van een abominabele kwaliteit. De helft van de tijd heb ik geen idee wat er nu afgebeeld wordt. Alsof de fotograaf per ongeluk heeft afgedrukt terwijl de camera op de borst naar beneden hing.

Veel van de 110 beschreven plekken zijn voormalige of nog in werking zijnde geloofsruimtes. Ook komen er een aantal hofjes en parken aan bod. Daarnaast is Thomas Breukel ook creatief geweest met het woord stil door bijvoorbeeld het ook over fietsen te hebben die vergeleken met auto's zich stil voortbewegen door de straten. Of wat te denken van vleermuizen die stilte nodig hebben om zich veilig te kunnen voortbewegen?

Alhoewel ik het idee van een stilteboek over Amsterdam erg leuk vind, valt me de uiteindelijke uitwerking nogal tegen. Die geloofsruimtes interesseren me niet zo. Ik had gehoopt op geheime nieuwe plekjes te kunnen ontdekken. De in dit boekje beschreven plaatsen kende ik helaas bijna allemaal al.
 

maandag 20 december 2021

Transmissions 5 - Matt Dixon


Terwijl de wereld steeds donkerder lijkt te worden, kan een portie lichtheid geen kwaad. De robottekeningen van Matt Dixon (zie ook zijn website) brengen mij altijd weer tot ontroering en laten me met een feel good gevoel achter.


Het bekijken van tekeningen zonder tekst vergt een bepaalde concentratie en rust. Ik dwing mijzelf dan ook bij deze verzameling tekeningen naar details te speuren. Dit levert mij dan mooie ervaringen op bij het ontdekken van bijvoorbeeld een weggerolde schroef. Fijn om te kunnen genieten van zoiets schijnbaar eenvoudigs.

The Nomad of Time - Michael Moorcock

Wat een feest om weer een Michael Moorcock boek te vinden dat ik nog niet gelezen had. Zoals wel vaker vond ik eerst tweedehands een nog niet door mij gelezen boek (The Warlord of the Air) en kwam er al snel achter dat het een deel van een reeks was (The Land Leviathan en The Steel Tar horen ook in de reek The Nomad of Time). En wat heerlijk toch om die drie gebundeld terug te vinden in een uitgave gedrukt op lekker licht papier zodat het dikke boek makkelijk te hanteren is.

Michael Moorcock, de meester van de science fantasy, weet in The Nomad of Time op een natuurlijke wijze in het multiversum te stappen waar de steampunk de sfeer bepaalt. Dit is met name te merken aan de luchtschepen die een gehele eigen manier van aandrijving hebben.

Daarnaast vind ik het ook altijd prettig om in een verhaal meegetrokken te worden door als lezer aangesproken te worden. Michael Moorcock heeft geschriften van zijn grootvader gevonden waarin hij vertelt over de ontmoeting met ene Captain Oswald Bastable die een bijna ongeloofwaardige geschiedenis vertelt. Hierin in sprake van zowel tijdreizen als reizen tussen de verschillende universa. Vervolgens verdwijnt deze Bastable en blijft de grootvader van Michael Moorcock altijd naar hem op zoek waardoor hij zelf ook weer avonturen beleeft.

In de verschillende universa is de wereldgeschiedenis net even anders verlopen waardoor de machtsverhouding net een beetje verschoven zijn met hoe wij ze kennen. En dat maakt bijvoorbeeld dat Japan een van de wereldnaties is en China zwaar onderdrukt wordt. Er worden hierdoor ook andere oorlogen uitgevochten en vinden we Ghandi terug als leider van Zuid-Afrika. Door dit soort kleine blikverschuivingen moet ik altijd glimlachen, het is spelen met onze werkelijkheid en de gedachte uitwerken van 'wat als'.

Het meest opmerkelijke vind ik in The Land Leviathan dat geschreven is in de eerste helft van de jaren zeventig. In dit verhaal speelt een zwarte Amerikaan een grote rol in het vernietigen van de witte onderdrukker over de hele wereld. Nadat wij als lezer uiteindelijk zijn meegenomen naar de afschuwelijke onderdrukking van zwarte Amerikanen wordt de grootste slag tegen de witte Amerikaan geslagen. Een thema dat in onze huidige tijd ook niet misstaat waardoor dit boek helemaal niet gedateerd aanvoelt.

Michael Moorcock weet er weer een reeks spannende avonturen van te maken met voldoende realiteitszin zodat het ook werkelijk gebeurd zou kunnen zijn. Wie weet wat voor ongelezen juweeltjes ik van deze schrijver nog ga vinden.

zaterdag 4 december 2021

Foundation - Isaac Asimov

Van de robotboeken van Isaac Asimov heb ik enorm gesmuld en zelfs meerdere malen gelezen. Dus dat ik begin van dit millennium ook aan de Foundation-boekenserie begon was niet zo vreemd. Alleen pakte dat anders uit. Het was me destijds allemaal te politiek en vooral ook heel complex. Ik las alle boeken maar veel kreeg ik er niet van mee en het liet me achter met een gevoel dat ik er nooit meer naar zou omkijken.

Maar toen kwam dit jaar de televisieserie Foundation uit en ben ik toch gaan kijken. De eerste afleveringen zeiden mij nog niet zo veel maar uiteindelijk wist het verhaal me toch wel te boeien waardoor ik nu zelfs naar een tweede seizoen uitkijk.

Dit bracht me terug bij mijn boekenkast waar de op verpulveren staande pockets van de Foundation-boekenserie staan. En nu heb ik het eerste deel met de titel Foundation weer herlezen.

Nu blijkt dat de makers van de televisieserie zich wel wat eigen interpretaties en toevoegingen hebben veroorloofd. Niet alleen dat er van mannelijke personages vrouwelijke versies zijn gemaakt maar ook gebeurtenissen an sich zijn anders. Of die moeten in andere delen van de boekenserie staan en ben ik nog niet tegengekomen, dat kan ook.

Bij het lezen van Foundation voelde ik gelijk weer waar ik destijds op afknapte. Er zijn heel veel personages en die kan ik heel moeilijk allemaal onthouden en uit elkaar houden. Op televisie gaat me dat veel makkelijker af.
En dan wordt er heel wat door de tijd gesprongen met allerlei soorten van politiek gekonkel waar ik het gen niet voor heb om dat allemaal te kunnen volgen. Om voor mij boeiend te zijn, heb ik personages nodig waar ik me mee kan verbinden door hun persoonlijke ervaringen. Een opsomming van de handelswijzen alleen op basis van politiek is mij niet menselijk genoeg. Ik heb er dan ook een hard hoofd in of ik nog een deel ga lezen.  

Geef mji maar Amsterdam - Ype Driessen

Voor Ype Driessen zijn fotostripuitgaves een afwijkend formaat. Niet alleen is het met een harde kaft maar ook is de afmeting niet aangepast aan 2x2 foto's waardoor het een langwerpig liggend boekje wordt maar is het juist een langwerpig rechtopstaand formaat geworden.

Ik was heel verrast bij het openslaan van het boek door het te worden verwelkomd op de binnenkant van de kaft door een hele reeks foto's die netjes op een rijtje staan en allerlei voorwerpen laten zien. Verderop blijken dit alle voorwerpen (en nog wat extra voor de oplettende kijker) die Ype heeft gebruikt om naast de 2x2 foto's per bladzijde dit als extra plaatje bovenaan de bladzijde erbij te zetten. Op dit extra plaatje is een voorwerp te zien waardoor het onderwerp van de strip op die bladzijde nog eens onderstreept wordt of een knipoog krijgt. En dat werkt als een tierelier. 

En nog een leuke verrassing om op de titelbladzijde een met een echt plakbandje vastgemaakte pasfoto van Ype aan te treffen. Al met al ben ik dan ook onder de indruk van dit ontwerp.

De fotostrips zelf zijn zoals ik van Ype Driessen gewend ben van hoge kwaliteit waarbij hij geen enkele moeite heeft om zichzelf en zijn vrienden op de hak te nemen. In dit gedeelte van zijn leven verhuist hij van Utrecht naar Amsterdam en als inwoner van Amsterdam is daar veel in te herkennen. En zoals mensen in elkaar zitten, is herkennen extra leuk.


Clarkesworld Magazine Issue 182 November 2021

Clarkesworld Magazine van november dit jaar bevat zeven korte science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen plus de schitterende voorkant genaamd Space Cadet gemaakt door Pascal Blanché.

Alice Towey heeft in Dark Waters Still Flow gekozen om het verhaal te vertellen vanuit het gezichtspunt van een IA van een waterzuiveringsinstallatie. Omdat ik zelf bij een watercyclusbedrijf werk, sprak mij dat alleen al heel erg aan. Daarnaast vertelt het elegant een politiek verhaal over rassenhaat waarbij een volk traditiegetrouw mondkapjes en handschoenen dragen vanuit hun verleden waarbij de pest flink heeft huisgehouden. 

De Braziliaanse Anna Martino schreef het zeer originele This Stitch, This Time. Hierin is er een naaister waarbij er alleen morse code uit haar naaimachine komt. Heel mooi opgebouwd hoe je er als lezer achterkomt wat er aan de hand is en ook dat er niemand is die deze naaister geloofd. Het kan zo echt gebeurd zijn, nou ja, bijna dan.

 

 

maandag 29 november 2021

De Bijbel voor ongelovigen: Deel 2 De uittocht en de intocht - Guus Kuijer

 

Het eerste deel van De Bijbel voor Ongelovigen vertelt het verhaal van Het Begin, Genesis, best wel een bekend verhaal wat mij betreft. Dit tweede deel vertelt over de uittocht onder leiding van Mozes en de intocht. Exodus, Jozua en Rechters, voor mij duidelijk veel onbekendere verhalen, al zijn er wel heel wat elementen die ik herkende.

Guus Kuijer vertelt deze Bijbelse verhalen via de observaties en ervaringen van zijfiguren. Zo lees je het verhaal van Mozes via de ogen van de Egyptische prinses die Mozes uit de Nijl redt en hem samen met zijn Hebreeuwse moeder groot brengt. Wat dat verhaal betreft was ik vooral onder de indruk van de plagen die de God van Mozes over Egypte jaagt om de farao te bewegen om zijn belofte in te lossen zodat Mozes met zijn volk Egypte kan verlaten. Het gaat duidelijk om de Oudtestamentische God met zijn wreedheid en het voor mij onuitstaanbare voortrekken van een volk.
In andere vertellingen haakte ik nog wel eens om deze reden af, ik werd daar te boos van. Door de manier waarop Guus Kuijer het verwoordt, is het voor mij veel beter te doen omdat er tussen de regels door vragen worden gesteld over de motieven van deze God en de mensen die hem volgen.

Ik heb wel vaker van Rechters gehoord maar heb nooit geweten waar dit nu naar verwees. Met dit boek heb ik daar nu antwoord op. Interessant dat nadat de Hebreeën Kanaän hebben veroverd toch telkens weer terugvielen in het vereren van andere goden dan de God die hen daar gebracht had. En dat er telkens weer iemand kwam om hen terug te leiden naar het voor dit verhaal juiste geloof.
Als overtuigd atheïst peins ik vaak over waarom mensen toch die goden of God nodig hebben. Rechters geeft voor mij wel een duidelijk beeld van dat het zoveel meer gaat om de gemeenschap waarin mensen leven dan daadwerkelijk in dat ene verhaal geloven.

Er zijn nog vier delen in de reeks De Bijbel voor Ongelovigen. Het zou mij niet verbazen als ik daar nog wel eens meer van ga lezen.



zondag 28 november 2021

Doctor Who The Ninth Doctor: Vol 1 Weapons of past destruction - Cavan Scott & Blair Shedd

De negende Doctor is samen met de tweede Doctor mijn meest favoriete Doctor. Ik ben dan ook heel gelukkig dat Christopher Eccleston heeft besloten om ook mee te doen aan de Big Finish Doctor Who audio's.

Ik hield met deze stripversie van de negende Doctor wel even mijn hart vast. Met enkele andere Doctors had ik minder goede ervaringen dus ik probeerde mijn verwachtingen niet al te hoog te stellen. Tot mijn eigen opluchting kan ik nu zeggen dat in ieder geval dit deel Weapons of Past Destruction mij alleszins is meegevallen.

Niet overal maar op veel plekken vind ik de negende Doctor redelijk goed getekend. Dit was een van mijn bezwaren bij een van de andere Doctors waar ik dit heel slecht uitgevoerd vond. En Rose en Captain Jack, de companions in dit verhaal, lijken ook redelijk op de personages die ik van de televisieserie ken.
Wat zeker heel goed gedaan is, zijn de maniertjes van deze drie karakters en hoe ze met elkaar omgaan. Bij het lezen hoor ik ze zo praten. Heel fijn om op deze manier het verhaal ingetrokken te worden.

Het verhaal zelf voelt ook vertrouwd aan met referenties naar de Doctor zijn verleden en vooral ook het gevecht om het beschermen van Tijd. Wederom blijkt maar weer dat goede intenties niet altijd goed uitpakken. Op naar het volgende deel. Ben benieuwd of dat ook zo sterk zal zijn.

donderdag 18 november 2021

Voetballen in 1860 - Kenzaburo Oë

Er is een aanleiding geweest dat ik dit boek gekocht heb, een dringende aanleiding maar die ben ik in zijn geheel vergeten. Daarom begon ik blanco aan dit Japanse boek. Nou niet helemaal blanco want op de kaft van het boek staat gedrukt dat de schrijver de nobelprijs voor literatuur in 1994 heeft gewonnen wat wel de verwachting schiep dat het boek van zeer hoge kwaliteit zou zijn.

Bijna het hele boek heb ik me afgevraagd wat ik nu eigenlijk aan het lezen was of wat de auteur me wilde vertellen. Omdat ik niet bekend ben met de Japanse geschiedenis en maar amper weet heb van de Japanse cultuur weet ik zeker dat ik heel veel nuances gemist heb. En toch bleef ik doorlezen. Misschien is dit wel te vergelijken met een Japanner die De donkere kamer van Damokles van Willem Frederik Hermans leest met een minimale kennis van wat er in WOII in Nederland heeft afgespeeld en geen kennis van de Nederlandse cultuur. Zonder dat allemaal te begrijpen, kan er nog wel van het verhaal genoten worden.

 

Het verhaal wordt verteld vanuit een man die uit een gezin komt waar twee broers en een zus zijn overleden. Al snel wordt een zelfmoord van een vriend opgevoerd waar het hele boek door ook naar terugverwezen wordt. Er komen sowieso veel herhalingen in voor wat voor mij overkwam als een refrein in een lied. Steeds werd ik er even aan herinnerd waar het ook allemaal weer mee begonnen was, waar het allemaal om draaide. Een manier van schrijven die voor mij uniek is.

Intrigerend vond ik te lezen hoe een Japanner schrijft over het verlies in WOII. Verfrissend om geen moralisme daarin aan te treffen maar meer een ietwat beschouwende blik. Dit is wel iets anders betreffende de opstand in 1860 waar de titel naar verwijst. Daar gaat het meer om hoe er in de loop der tijd verschillende waarheden zijn ontstaan. En thema dat mij altijd heel erg aanspreekt omdat er voor elke waarheid wel wat te zeggen valt.

Al met al laat dit voor mij grotendeels ongrijpbaar boek toch een mythische indruk achter. Het raakt het menselijke gedrag zonder dat ik het nu expliciet kan benoemen.


woensdag 17 november 2021

Girl Genius: The Second Journey of Agatha Heterodyne 6: Sparks and Monsters

Inmiddels is dit alweer het 19de album van de webstrip Girl Genius en gek genoeg heeft het me nog nooit verveeld. Telkens weer vraag ik me af hoe Agatha Heterodyne zich uit de benarde situatie waar ze nu weer in verzeild is geraakt, weet te ontkomen en met wat voor geniale oplossingen zij komt. Het blijft elke keer opnieuw een verrassing.

Zo ook de personages die opgevoerd worden. In elk album is er wel weer een nieuw soort wezen wat zich aandient, is het niet uit haar eigen universum dan wel uit een andere dimensie, net zo makkelijk. En daarmee word ik als lezer maar vooral ook als kijker, enorm verwend. De tekeningen blijven mijn eigen fantasie prikkelen en mijn brein verrassen.

Dat er wel erg veel personages zijn die een terugkerende rol hebben, is voor mij soms wel lastig om te volgen. Het kan nog wel eens wat langer geleden zijn dat ik het vorige deel heb gelezen en dan zijn mij de wat minder prominente figuren wel eens ontschoten. Gelukkig biedt dit album in de eerste bladzijden een heel goed geheugensteuntje waarbij aardig wat personages nog eens worden voorgesteld.

De titel Sparks en Monsters zegt precies waar dit deel over gaat (maar gaat niet elk deel hier eigenlijk over? ;-)). Ik keek dan ook uit naar welke Sparks zich dit keer gingen aandienen en welke monsters ik kennis mee ging maken. Ik ben absoluut weer niet teleurgesteld. Hoe doen ze het toch die Kaja en Phil Foglio.

7B - Aafke Romeijn

Nederlandse science fiction ben ik nog maar weinig tegengekomen dus als ik dat zie, wil ik het ook gelijk lezen. Dat dit boek tussen de literatuur in de schappen staat, zegt ook wel iets over dat we in Nederland geen science fiction traditie hebben. Zelf zou ik dit boek niet tussen de literatuurboeken zetten (nadat ik dit typte ging ik aan mijzelf twijfelen, heb mijn boekenkasten afgespeurd en ja, daar staat Concept M, Aafke Romeijn haar vorige science fiction boek tussen de andere science fiction boeken) omdat het niet die literatuursfeer heeft en zeker wel die van science fiction.


7B speelt zich in hetzelfde universum af als Concept M en kan zeker als een opvolger daarvan beschouwd worden omdat er terugverwezen wordt naar gebeurtenissen uit Concept M. Maar tegelijkertijd kun je 7B ook prima lezen zonder iets van Concept M te weten. Omdat ik nogal moe word van al die boeken die in series worden uitgegeven, vind ik dit een uitstekende oplossing. Niks moet, alles mag.


Wat ik ook heel aangenaam vind van Aafke Romeijn is dat ze het verhaal in Nederland laat afspelen en wel in de provincie Groningen. Daar is 7B gebouwd, een woon-werk complex dat een hele stad omhelst. Daar krijgen wij inzicht in hoe een gezin leeft waarvan moeder en haar twee dochters chronisch ziek zijn (zoals 40% van Europa) en vader voornamelijk verlangt om weer naar Turkije te gaan waar een oorlog gaande is om de delfstof genaamd kleurstof, dat de chronisch zieken nodig hebben om in leven te blijven.

De moeder werkt bij een bedrijf dat content van het internet checkt op of het toelaatbaar is wat betreft geweld en incest en dergelijken. Dit deed me gelijk denken aan Wat Wij Zagen, het boekenweekgeschenk 2021 van Hanna Bervoets waarin dit ook een thema is. Natuurlijk niet vreemd in deze tijd waarin het internet zo ons leven bepaalt en er door allerlei bedrijven gemodereerd wordt waar nog wel eens vraagtekens bij gezet kunnen worden. In 7B wordt daar nog eens een extra dimensie aan toegevoegd wat het boek ook heel spannend maakt.

De schrijfstijl van Aafke Romeijn spreekt mij wat minder aan. Het kan door het Nederlands komen, de taal waarin ik niet gewend ben om science fiction te lezen. Maar ik denk dat het dat niet alleen is. Het komt allemaal wat koud op mij over, wat afstandelijk terwijl er toch ook heftige emoties spelen en dat zit hem in de manier waarop het beschreven is. Wanneer de schrijfstijl warmbloediger was geweest, had ik het een perfect boek gevonden.



maandag 8 november 2021

Wuvable Oaf - Ed Luce

Een verrassing in de LGBTQ-bundel van Humble Bundle. Zo kleurrijk als de voorkant, zo zwart-wit is de verdere inhoud getekend van deze bizarre maar ook liefdevolle strip.

De hoofdpersoon is een grote, harige man met een liefde voor kleine, kale mannen, voor poezen in het algemeen en muziek uit de jaren tachtig waarbij Morrisey niet ongenoemd mag blijven.  
Met de harigheid wordt op verschillende manieren gespeeld zoals bijvoorbeeld het afscheren en daar knuffelpoppen mee opvullen. Of wat te denken van een over de top baardenwedstrijd?

Oaf wordt verliefd op de voorman van de heavy metalband Ejaculoid. Tijdens de ontwikkelingen tussen deze twee komen in een snel tempo allerlei personages voorbij en worden de achtergronden van al deze personen toegelicht. Soms lijkt het op een bij elkaar geraapt zooitje maar uiteindelijk komt alles toch bij elkaar.

Terwijl ik het las vroeg ik me meerdere malen af hoe deze strip nu bedoeld is. Is het een parodie? Is het voorlichting? Is het nostalgie naar de jaren tachtig? Is het komisch bedoeld? Maar hoe zit het dan met hartverscheurende geschiedenis van Oaf die als kind weggedaan wordt door zijn ouders omdat hij niet aan de verwachting voldoet? Ik vind het wel prettig dat dit wat vaag voor me blijft. Zo kan ik het ervaren puur zoals het is zonder begrenzende kaders.

Clarkesworld Magazine Issue 181 October 2021

Het oktobernummer van Clarkesworld Magazine viert haar 15-jarig bestaan met zeven science fiction verhalen en vier non-fictie artikelen. 

De kaftillustratie leek mij eerst een gewoon science fiction plaatje van een ruimtevaarder in een ruimtepak. De titel Mermay 2021 bracht mij echter op andere gedachten. Interessant hoe Alexander Thümler hiermee zijn eigen illustratie beïnvloedt.

Wederom een bijdrage van de Nederlandse Bo Balder. In The Answer Was Snails laat ze ons voelen hoe het is om gevangen gehouden te worden in een terrarium. Naast dat de ontsnappingspoging heel spannend wordt weergegeven, is het de akelige realisatie op het einde dat een extra indruk achterlaat.

Through is geschreven door Eric Fomley and Rich Larson, een Amerikaans-Nigerese samenwerking. Samen een verhaal bedenken lijkt mij heel inspirerend maar van het ook daadwerkelijk samen schrijven kan ik moeilijk een beeld vormen. Dit verhaal is is wel bovenmatig goed gelukt.
Ik maakte kennis met een gevangene waarvan het langzaam bekend wordt dat hij een vreselijke misdaad op zijn geweten heeft. Niet voor niets dat hij zo zwaar bewaakt is opgesloten. Beetje bij beetje wordt losgelaten wat er daadwerkelijk gebeurd is. En wat ik heel knap vind, is dat ik nergens kon raden welke kant het opging. Voortdurend bleef ik zelf in een staat van het hier en nu in dit verhaal. Mooi.

maandag 25 oktober 2021

De grote ronde - Thomas Rosenboom

Door het lezen van het kinderboekenweekgeschenk had ik weer wat moed gekregen om een wat meer volwassen boek open te slaan. Maar dikke boeken stonden me nog steeds heel erg tegen. De grote ronde van Thomas Rosenboom beslaat nog geen tachtig bladzijden dus dat durfde ik dan wel weer aan. En ik kan zeggen dat door het lezen van dit boekje, ik de leessmaak weer te pakken begin te krijgen.

De grote ronde is een boek uit de reeks Van Oorschot Terloops! waar in elk deel een schrijver je meeneemt op zijn favoriete wandeling. Thomas Rosenboom loopt dagelijks vanuit zijn huis in het centrum van Amsterdam een ommetje van een kleine twee uur. Elke dag zo'n beetje dezelfde route zoals op het voorin het boekje geschetste kaartje aangegeven is. Voor mij als bewoner van het centrum van Amsterdam een feest van herkenning.

Niet alleen de herkenning van de straten, gebouwen en sferen spraken mij bijzonder aan maar ook de gedachten die de schrijver zich toestaat tijdens deze wandeling. Het mijmeren over eigen gedachten maar ook het ergeren aan andermans gedragingen en wat te denken van het gehecht raken aan objecten die altijd op de route als trouwe vrienden aanwezig zijn.

Thomas Rosenboom behoudt zijn bekende schrijfstijl met woorden die ik elders niet veel meer tegenkom. Dat geeft het verhaal voor mij een authentieke beleving van de schrijver zelf en omdat ik van zijn observaties houd, heerlijk om te lezen.

Tiril en de toverdrank - Bette Westera

Al vele weken zat ik te hikken tegen een dik boek waarin ik begonnen was. Geen verkeerd boek maar op een of andere manier lees ik er maar niet in verder. Ook liggen er nog stapels tijdschriften waar ik op geabonneerd ben mij vragend aan te staren. Allemaal letters waar ik op een of andere manier tegenop zie.

Het kinderboekenweekgeschenk Tiril en de toverdrank bracht uitkomst. Een boekje van nog geen honderd bladzijden, leuke illustraties en een niet al te ingewikkeld verhaal. Precies wat mijn hoofd wel kon verteren.

Bij het openslaan van dit boekje had ik nog geen enkel idee waarover het zou gaan. Op de eerste bladzijden staan tekeningen waarbij de personages van het verhaal worden voorgesteld. Door het woord langhuis dat hier gebruikt wordt, had ik gelijk het vermoeden dat het over iets Scandinavisch ging. Op de volgende bladzijden wordt er gesproken over Odin. Ik voelde me gelijk op mijn gemak want ik houd wel van deze noordelijke mythische wereld.


Het verhaal over Tiril en haar afkomst wordt in mijn ogen in een fijn tempo ontvouwen en niet al te veel recht voor zijn raap. Er blijft ruimte voor je eigen gedachten.

De vorm van gedichten, verhalen en tekeningen grijpen soepel in elkaar en maken van elk hoofdstuk een geheel op zichzelf. Voor mijn ongeconcentreerde hoofd erg fijn. Dat het verhaal goed afloopt, is geen verrassing. Dat er nog een staartje aanzit, wel.
Leuk boekje.

Discworld #39 Snuff - Terry Pratchett

Inmiddels alweer het 39ste Discworld-boek en ik weet niet of het nu ligt aan dat ik de laatste weken veel moeite heb met lezen of dat het voor mij een beetje genoeg is geweest met deze wereld van Terry Pratchett maar ik heb zeker niet zo genoten van dit boek als voorgaande Discworld-boeken.

In dit deel staat commandant Sam Vimes centraal die met zijn vrouw verplicht met vakantie gaat. Maar Sam Vimes zou Sam Vimes niet wezen als er ook niet nog wat politiewerk verricht gaat worden en daar is al snel aanleiding toe. Zoals gebruikelijk tuimelen de verschillende gebeurtenissen over elkaar heen om op het einde in een kokende massa tot een goed einde te komen.

Terry Pratchett verwerkt nogal eens wat maatschappijkritiek in zijn boeken en in dit deel ligt het er wel heel dik bovenop dat de wanpraktijken van slavernij onder de loep wordt genomen. Dit doet hij door middel kobolds die in grote getale als dingen worden behandeld, verkocht en aan het werk gezet tot ze er dood bij neervallen. Op zich heel scherp beschreven maar het staat in schril contrast met alle malligheid die er verder plaatsvindt. Op een of andere manier beet dit elkaar in mijn beleving.

zondag 3 oktober 2021

Julio's Day - Gilbert Hernandez

 

Een strip over het leven van één man in precies honderd bladzijden van geboorte tot aan zijn dood. 

 

Als lezer ben je een stille getuigen van de emoties die Julio zijn leven lang inslikt, iets dat alleen tussen de regels of beter gezegd de tekeningen door waar te nemen zijn. En juist het niet expliciete maakt dat het zo raakt. 

 

Een strip om niet onder woorden te willen brengen maar alleen om te ervaren. Meer wil ik er niet over zeggen. :-)

Heart of Thomas - Moto Hagio

Voor de zoveelste keer heeft de Japanse cultuur mij weer weten te verwonderen. Dit keer met de manga Heart of Thomas, oorspronkelijk uit 1974 en pas in 2013 in het Engels vertaald uitgegeven.

Deze manga gaat over een Duits gymnasium jongensinternaat waar een van de leerlingen, Thomas Werner zelfmoord heeft gepleegd op 13-jarige leeftijd wegens het in de liefde afgewezen worden door een andere scholier. 

Dit gegeven roept al gelijk zoveel vragen bij mij op. Zoals hoe komt een Japanse auteur erbij om over een Duits internaat te schrijven? Wat is het met die fascinatie voor die blonde jongens? En de jongens worden veelal als schattig afgeschilderd. Veel vrouwelijker dan ik van een jongensinternaat zou verwachten.

 
Deze manga is specifiek geschreven voor jonge meisjes. Hoe zit in het Japan met het taboe op homoseksualiteit? En diepe romantische liefde bij 13-jarigen die zelfs in staat zijn om er zelfmoord voor te willen plegen? Gaat dat niet wat ver? Of is het allemaal niet zo letterlijk bedoeld? Zoiets zie ik in Westerse strips voor deze leeftijdsgroep in de jaren zeventig toch niet snel verschijnen.

Het verhaal wordt voornamelijk verteld doordat het gericht wordt op Juli, de jongen die Thomas had afgewezen. Dat dit allemaal niet zo maar recht toe recht aan in elkaar zit, blijkt als het verhaal zich steeds meer ontvouwt met wat er voor de zelfmoord van Thomas heeft plaatsgevonden. Door middel van een uitwisselingsstudent die als twee druppels water op Thomas Werner lijkt, wordt de zelfmoord van Thomas nog eens extra levendig gehouden.

De mangavorm maakt dat de gebeurtenissen zich snel opvolgen, logisch want elke maand werd een deel gepubliceerd en moesten de lezers geboeid blijven. En er is dan ook het gevoel dat de werkelijke ontknoping voortdurend wordt uitgesteld. Voor mijn gevoel had het dan ook wel een stuk korter gekund.

Een ander minpuntje van de Engelse uitgave is dat ze tekeningen niet gespiegeld hebben. De oorspronkelijk Japanse manga zal getekend zijn om van achter naar voren te lezen en van rechts naar links. De Engelse uitgave is gedrukt om te lezen van voor naar achteren maar de bladzijden zelf moet je wel van rechts naar links lezen. In het begin had ik dat nog niet door en vond het dan ook maar heel rommelig geschreven. Dit weet ik eerst aan dat het Japans was tot ik door had hoe het werkelijk zit. Hier had wel een waarschuwing over voorin de uitgave geplaatst mogen worden.

Alles bij elkaar weer een wonderlijke blik in de mangacultuur, iets dat me blijft fascineren.


maandag 27 september 2021

Clarkesworld Magazine Issue 180 September 2021

Het septembernummer van Clarkesworld Magazine heeft opmerkelijk veel Amerikaanse verhalen terwijl juist Neil Clarke in zijn artikel Editor's Desk: Ten+ Years of Translation wijst op het heugelijk feit dat tien jaar geleden het eerste vertaalde science fiction verhaal in dit tijdschrift is gepubliceerd. En het zijn precies deze vertalingen uit niet Engelssprekende gebieden die mij zo aanspreken.
Van de zeven korte verhalen komt er een uit China en een uit Engeland. Daarnaast zijn er vier non-fictie artikelen in dit nummer te vinden.

The Winter Garden is geschreven door Regina Kanyu Wang en uit het Chinees vertaald door Emily Jin. Een heerlijk science fiction verhaal waarin wetenschappers een manier gevonden hebben om naar een alternatief universum te reizen. De hoofdpersoon heeft in haar leven alleen maar verkeerde beslissingen genomen en wil graag in contact komen met zichzelf die andere beslissingen heeft genomen. Echt een geweldig idee om het thema wat als... uit te werken.

Sampler 2019 - diverse auteurs

In Sampler 2019 hebben vier jonge auteurs de gelegenheid gekregen met een kort verhaal te laten zien of zij inderdaad het literair talent anno morgen zijn.

Ik had even een leesblokkade en zocht iets niet al te moeilijks om mijzelf te kunnen verleiden om weer wat meer te lezen. Dat lukte uitstekend met dit boekje. De eerste twee verhalen hadden mij al snel te pakken en daarmee waren de twee laatste voor mij mindere verhalen toch goed te lezen omdat ik de smaak van het lezen weer te pakken had.

In het een-na-laatste verhaal Zand Kauwen is de bladspiegel een kwartslag gedraaid en staan er in de kantlijn app-tekstjes. Ik denk het idee te snappen maar voor mij werkte het niet. De app-tekstjes leidde mij te veel af en gaf me niet de verdieping in het geheel van de gebeurtenissen. 


Het laatste verhaal genaamd Plekken om naar toe te gaan geschreven door Maureen Ghazel stoorde mij door de aanhoudende korte zinnen. Alsof iemand net heeft leren schrijven. Het onderwerp van iemand die voor het eerst naar het land van zijn vader gaat, resoneerde ook helemaal niet bij mij. Nu denk ik dat het onderwerp van een verhaal er weinig toe doet als het interessant geschreven is. Blijkbaar boeide mij de schrijfstijl te weinig om er nog wat van te kunnen maken.

Het eerste verhaal is van Yelena Schmitz en heet Voicemail. Ik moest er even inkomen maar toen werd ik door de schrijfstijl toch bij de les gehouden. Een fan van de vader van de verteller van het verhaal gaat wel heel ver. Jammer alleen dat ik gelijk doorzag hoe het zich uit zou spelen en ik was dan ook teleurgesteld dat het precies ging zoals ik had gedacht. Toch vond ik dit verhaal wel degelijk potentie hebben.

Het tweede verhaal was voor mij het meest interessante. In Wat doen we met Ovidius? beschrijft Nicole Kaandorp hoe een stel dat uit elkaar gaat door middel van de omgangsregeling van de goudvis, hun relatiebreuk verwerken. Het over en weer brengen van de goudvis voelt absurd en toch is het heel serieus waarbij het verdriet van het verlies overal doorheen te voelen is. Knap gedaan. Van Nicole Kaandorp wil ik wel meer lezen. En dat blijkt makkelijk te kunnen want ze heeft een aantal van haar verhalen op haar website staan.

maandag 6 september 2021

Mr. William Shakespear's Plays - Marcia Williams

In dit stripboek worden zeven toneelstukken van William Shakespeare verteld namelijk Romeo and Juliet, Hamlet, A Midsummer Night's dream, Macbeth, Julius Caesar, The Winter's Tale en The Tempest. Ieder in vier hooguit zes bladzijden, waarbij op elke bladzijde het theater te zien is waarin de stukken worden opgevoerd. De toneelspelers spreken de oorspronkelijke teksten van Shakespeare, daaronder staat het plot van het stuk beschreven en om het geheel heen zijn de toeschouwers zichtbaar die luidruchtig hun gedachten kenbaar maken.

Meerdere malen heb ik geprobeerd om Shakespeare te lezen maar dat was toch een stap te ver voor mij. Wel heb ik in meer moderne vormen uitvoeringen van Shakespeare zijn toneelstukken gezien en daar heb ik zeer van genoten. Ik was dan ook benieuwd wat dit stripboek, dat oorspronkelijk bedoeld is om  kinderen kennis te laten maken met het werk van Shakespeare, mij zou brengen.

Ik vond het een feest om te lezen en te bekijken. Op elke bladzijden valt naast het verhaal nog veel meer te zien door de muzikanten en het publiek waarvan de duurdere plaatsen hoger zitten en het plebs beneden staat. Vooral vermakelijk vind ik dat het gewone volk het hart op de tong heeft en ook bezig is met eten en drinken ((ver)kopen).

Bijzonder knap vind ik hoe de auteur de toneelstukken van Shakespeare zo kernachtig heeft kunnen samenvatten zonder dat het voelt als een samenvatting. Voor een ieder die zijn geheugen weer even wil scherpen of kennis wil maken met deze stukken van Shakespeare, vind ik het een enorme aanrader.
 


zondag 5 september 2021

Diepe aarde - Maria Vlaar

Dit boek won in 2019 de J.M.A. Biesheuvelprijs. Ik herinner me opeens dat ik aanwezig ben geweest bij de uitreiking van deze prijs, een evenement dat wel uit een ander leven lijkt te komen. Maria Vlaar haar verhalen komen voor mij ook uit zo'n ander leven, net even er naast van wat het gebruikelijke leven nu is. Of beter geformuleerd het gevoelsleven dat normaliter eronder wordt gehouden, komt in deze verhalen uit de diepe aarde naar boven sijpelen. Ik ben er zeer van onder de indruk.

Op het eerste gezicht zijn de personages mensen die ik zelf zou kunnen kennen met hun dagelijkse rompslomp. Deze herkenbaarheid maakt dat de gevoelens van deze mensen me direct aangrijpen en het me bewust maakt van de drijfveren en verlangens die ik zelf in het leven heb.

Het meest blij verrast werd ik door de verhalen die zich in de nabije toekomst blijken af te spelen. Als science fiction liefhebber ben ik gewend om in andere tijden te vertoeven maar vaak is dat opgetekend door buitenlandse acteurs. Toekomstideeën van eigen bodem vind ik dan ook extra boeiend. En bij Maria Vlaar geeft het een extra scherpe blik op ons heden. Sterk neergezet.

Daar wil ik wel meer van lezen, dacht ik maar na wat snuffelen op internet heb ik helaas geen andere boeken van haar kunnen vinden. Misschien komt dat nog.


 

zondag 29 augustus 2021

Kevin Keller: Welcome to Riverdale - Dan Parent

 

Een hele luchtige, kleurrijke LGBTQ-strip in een Amerikaanse high school setting. Een jonge homo die door de gebruikelijke fases van de puberschap en daarmee gepaard gaande onzekerheden op het relatievlak gaat.

 

Allemaal leuk en aardig en het leest als een trein maar het is mij een beetje te luchtig en lollig en makkelijk en vrolijk. Voor mij is de puberteit een beslissende fase in iemands leven van erop of eronder. Natuurlijk kun je daar luchtige verhalen over schrijven maar bij mij resoneert dat niet. Het wordt hierdoor allemaal wat te kinderlijk.

zondag 22 augustus 2021

Starve Vol. 1 en 2 - Brian Wood, Danijel Zezelj en Dave Stewart

 










 

 

Starve deel 1 is een e-stripboek uit mijn LGBTQ Bundle van Humble Bundle en daarmee een complete verrassing. De titel Starve deed me gelijk aan gruwelijke uithongeringshorror denken waarbij dat idee nog eens benadrukt werd door de tekening op de voorkant waarbij de hoofdpersoon met een mes tussen de tanden me doordringend aankeek. Het was ook een reden waarom ik er niet gelijk heel veel zin in had. Ik lees niet om te gruwelen. Als het gebeurt, is het niet direct een reden om te stoppen maar ik zoek het niet actief op.

Het duurde even voordat ik erin kwam. De tekeningen zijn allemaal vrij donker van kleur en op het eerste gezicht dacht ik dat er nonchalant getekend was door de dikke stiften waarmee de mensen zijn weergegeven. Het gaf mij een rommelig gevoel. Maar gaandeweg begon ik steeds meer in de tekeningen te zien en met name de sfeervolle weergave van de architectuur in de steden maakte indruk op me. Wat ik eerst voor slordig hield, ging ik steeds meer ervaren als de rauwe omgeving waarin het verhaal zich afspeelt.

Dit verhaal gaat over een beroemde televisiekok die zich heeft teruggetrokken in een leven vol drugs en weer terug wordt gehaald naar het kookprogramma Starve waarin de opdrachten voor de concurrerende koks steeds extremer en onethischer worden om het publiek te blijven trekken.
Tegelijkertijd speelt er de frustratie van zijn vrouw die zich genaaid voelt omdat hij na vele jaren huwelijk uit de kast is gekomen, de band met zijn bijna volwassen dochter en de verhouding met een vroegere vriend. Dit alles terwijl er voor de televisie gekookt moet worden.
Hele moderne onderwerpen en wat mij betreft ondanks alle rauwheid toch gevoelig in beeld gebracht.

Na deel 1 was ik eigenlijk wel benieuwd hoe dit verhaal verder ging en vond op internet gratis het tweede deel, dat ook het laatste deel blijkt te zijn. Het was zeker de moeite waard om dit deel er ook bij te lezen omdat er wat open eindjes uit het eerste deel worden afgerond.

donderdag 19 augustus 2021

Maaikes Grote Dagboekje - Maaike Hartjes

Maaikes grote dagboekje bestaat uit twee grote thema's, de liefde en oorlog. Het eerste ken ik wel van Maaike, met haar twijfels en haar alsmaar oplopende stress. De twijfels van voel ik nog wel genoeg voor mijn geliefde, zijn heel herkenbaar en daarmee ook ontroerend. De stress die Maaike hier beschrijft is al een voorloper op haar burn-out die ze later zo mooi in het Burn-out dagboek heeft verwerkt en daardoor ook wel een beetje pijnlijk om te zien. Maar het is allemaal zo echt als het leven en dat maakt het interessant en blijft het boeien.

Het zijn dagboekfragmenten uit 1998 en 1999, de tijd van de bombardementen door de NAVO op Servië. Maaike heeft contact met twee stripstekenaars aldaar en hierdoor kan ze ook de oorlog tekenen vanuit hun perspectief. Het geeft angstaanjagend weer hoe verschillend we allemaal geïnformeerd worden maar dat we wel acteren op deze informatie. 

Het is niet een onderwerp dat ik bij Maaike Hartjes had bedacht. Ik ken haar van de alledaagse rompslomp waar we allemaal wel tegenaan lopen. Dit is dan ook echt andere koek en aan vooral het serieuze kostte mij tijd om aan te wennen. Zelfspot is makkelijker dan de rauwheid van een echte oorlog.

De bladzijden die over de oorlog gaan zijn allemaal aan de buitenkant zwart gekleurd en dat is ook te zien als je tegen de onderkant van het boek aankijkt. De witte bladzijden over het dagelijks leven en de liefde en de zwarte over de oorlog. Een goede combinatie om het behapbaar te houden. En ook al kon Maaike haar oorlogsstripjes aan geen krant verkopen, des te beter dat het toch in dit grote dagboekje is terecht gekomen en uitgegeven.

Zoals immer, alle lof voor Maaike Hartjes. 

woensdag 18 augustus 2021

Clarkesworld Magazine Issue 179 Augustus 2021

Het augustusnummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen. En de website van Clarkesworld Magazine heeft een facelift gekregen, ik moet nog even wennen maar dat gaat vast snel lukken.

Het verhaal A Thousand Tiny Gods viel gelijk in de eerste regel al op omdat het zich afspeelt in het Koninkrijk Bahrein, een koninkrijk waar ik nog nooit van gehoord had en na opzoeken achterkwam dat het in het Midden Oosten ligt. Over Nadia Afifi, de auteur van dit verhaal, wordt gemeld dat zij in het Midden Oosten is opgegroeid. Een nogal groot gebied maar er zal vast een reden voor zijn dat het niet specifieker wordt benoemd.
De duizend kleine goden zijn nanobots die allerlei veranderingen in het menselijk lichaam kunnen bewerkstelligen. Eerst met name plastisch chirurgische ingrepen maar later wordt er ook onderzoek gedaan naar wat zij in het genezen van kanker kunnen betekenen. Dit laatste wordt echter door de politiek niet gefinancierd en de vrouw van een minister die dit wel probeert te doen, verdwijnt van het toneel. Heel boeiend om in science fiction te lezen over feminisme in het Midden Oosten.

dinsdag 17 augustus 2021

Haaientanden - Anna Woltz

Na sinds tijden weer eens een stuk gefietst te hebben, streken we neer in het gras naast een voetpad, vlak bij de bijna onhoorbare A2 met uitzicht op een enorm weiland en de Amstel in de verte. Daar heb ik in een ruk dit kinderboekenweekgeschenk uitgelezen. En wat een schitterend verhaal.

Daarnaast spreken de illustraties van Maartje Kuiper mij ook heel erg aan. Simpele figuren maar zeer effectief.

Een meisje begint aan een fietstocht rondom het IJsselmeer. Zij gaat van Enkhuizen via de Afsluitdijk naar Stavoren en uiteindelijk met de pont weer naar Enkhuizen. Een route die ik zelf ook wel gefietst heb maar dan zonder de pont. De herkenning van de route vond ik al een feest op zich.

Maar het verhaal gaat over veel meer dan een fietstocht door een elfjarig meisje. Ze onderneemt deze tocht met een bepaald doel die alles met haar zieke moeder te maken heeft. Onderweg ontmoet ze een jongen, een ontmoeting die alle twee hun levens gaat veranderen.

Ook al had ik snel het idee waar het verhaal heenging en wat de auteur wilde vertellen, toch werd ik op een paar momenten enorm ontroerd. Misschien dat het weer even voelen van moederliefde voor jou je als mens wel altijd bijblijft en kan blijven treffen, hoe oud je ook bent.


maandag 16 augustus 2021

Zegeningen - Caroline Albertine Minor

Verwachtingen kunnen heel erg verstorend zijn en misschien is dat ook wel bij het lezen van dit boek gebeurd. Ik dacht met een roman te maken te hebben maar het bleken korte verhalen te zijn. Wel korte verhalen waarin dezelfde namen nogal eens voorkwamen. En ook was het thema verlies in al deze verhalen prominent aanwezig. Dit maakt het dan wel weer tot een soort van geheel maar mijn aanvankelijke verwachting stoorde het ontspannen lezen omdat ik op iets zat te wachten wat niet kwam.

De verhalen lieten mij ook met een deprimerend gevoel achter. Nu ben ik niet vies van lezen over het leed in het mensenleven, iets waarvan ik denk dat het zeker net zo belangrijk is om te benoemen als de blijdschap in het bestaan. En ik kan me er ook nog wel eens juist aan ophalen, me er door gesterkt voelen. Deze verhalen in Zegeningen deden dat bij mij niet. Ik kreeg er meer een zeurend gevoel van in mijn achterhoofd dat tijd nodig had om weer te verdwijnen. Dat er achterop het boek staat dat er tussen de regels door ook een hoopgevend licht schijnt, heeft mij dan ook verbaasd. Dat licht heb ik gemist.

Het is allemaal vlot genoeg geschreven maar ik kreeg er zeker niet het gevoel bij dat ik laatst bij de bundel van Mensje van Keulen had. Nu is dit een vertaling uit het Deens dus is het altijd de vraag wat de vertaling heeft gedaan. Toch heb ik ook laatst De Pest van Camus gelezen in de vertaling en in die tekst scheen het genie van de schrijver aan alle kanten door. Ik denk dat Zegeningen het net niet voor mij is.

Wet Moon Book 1 - Sophie Campbell

Weer eens een ongelezen exemplaar uit de LGBTQ-humble bundle geplukt. Het is alweer vijf jaar geleden dat ik deze e-boeken kocht en op een of andere manier kwam ik er nooit zo aan toe. Ik merk dat ik aan e-boeken sowieso toch minder makkelijk begin. En al helemaal als het strips zijn want die kan ik alleen maar achter mijn bureau lezen en daar zit ik voor mijn werk al zoveel uren dat ik in mijn vrije tijd liever op de bank spring met een boek.

Maar toch aan dit exemplaar begonnen en ik was snel verrast door de wereld van het plaatsje Wet Moon waarin tieners opgroeien en met de gebruikelijke onderwerpen te dealen hebben zoals erbij horen, verliefd worden, eigen identiteit vinden enzovoort. Nu heb ik over deze onderwerpen inmiddels wel voldoende gelezen maar toch was het de manier waarop de personages getekend zijn die mijn aandacht vasthielden. De gothic uitstralingen van veel van de personages vind ik boeiend om naar te kijken en het worstelen met het lichaam dat te dik bevonden wordt is schitterend in beeld gebracht.

Wel jammer dat dit een deel 1 blijkt te zijn van een reeks die tot op heden doorloopt en ondertussen al bij, geloof ik, deel 7 is. In dit eerste deel is een aanloop genomen met verwijzingen naar geheimen die bij allerlei personages spelen. Helaas prikkelen deze geheimen niet voldoende om een deel 2 aan te gaan schaffen. Ik vind het leuk om kennis gemaakt te hebben met deze tekenstijl maar het onderwerp kan mij net niet genoeg grijpen.
 

Clarkesworld Magazine Issue 178 July 2021

In Clarkesworld Magazine van Juli 2021 treffen we zeven korte verhalen aan van Amerikaanse, Maleise, Australische, Russische, Poolse en Nigerese auteurs. Ook zijn er vier non-fictie artikelen te vinden en is de illustratie op de cover dit keer gemaakt door Alejandro Burdisio die uit Andalusië komt. Oftewel een zeer internationaal gezelschap en zo zie ik het ook het liefst in Clarkesworld Magazine.

When the Sheaves Are Gathered geschreven door Nick Wolven is een verhaal wat mijn aandacht voortdurend vasthield omdat het me constant vroeg na te denken wat er aan de hand was.
Een voor een verdwijnen er mensen zonder dat daar een logische verklaring voor lijkt te zijn. De uiteindelijke verklaring is zeer bevredigend. Heel mooi gedaan. Dat is nog eens een verhaal vertellen.

Leonid Kaganov schreef I'm Feeling Lucky en Alex Shvartsman vertaalde het uit het Russisch in het Engels. In dit verhaal wordt de mensheid pijnlijk in zijn rauwheid geopenbaard.
Voor mensen met een ongeneeslijke ziekte is een apparaat ontwikkeld waarmee ze in de toekomst kunnen springen met het idee dat wellicht er in die tijd wel hun ziekte genezen kan worden. Alleen gaan steeds meer mensen dit voor andere redenen gebruiken. Zoals bijvoorbeeld de mensen die het werken op het land wel heel zwaar vinden en hopen dat door naar de toekomst te springen daar iets op gevonden is zodat ze makkelijker kunnen leven. Alleen blijven op deze manier de achterblijvers met  hongersnood en chaos achter.
Nog wranger is dat de mensen die naar de toekomst springen helemaal geen verder ontwikkelde beschaving aantreffen maar juist barbaren. Erg sterk weergegeven hoe mensen vooral voor zichzelf kiezen en dit uiteindelijk naar ondergang leidt.

De Poolse M V Melcer schrijft in The Falling over een beschaving dat zich bevindt in een enorm ruimtestation  bestaande uit vele ringen en die langzaam in een zwart gat dreigt te verdwijnen. Alleen het opofferen van enige ringen kan steeds dit noodlot tijdelijk voor de rest besparen. De vraag is dan ook welke keuze je maakt in deze situatie. Ontsnappen met een klein deel of steeds een klein deel opofferen tot er niemand meer over is. Een science fiction variant van het trolleyprobleem.


Het is alweer aardig wat jaren geleden dat ik Slack Wyrm ontdekte via de webiste https://joshuawright.net/slack-wyrm-001.html. Met veel plezier lees ik deze strip via het scherm en nu ook via zijn Patreon want het is toch fijn om een artiest ook financieel te kunnen ondersteunen. Dat is eigenlijk ook de reden dat ik dit papieren boek heb aangeschaft. Niet dat deze via papier beter tot zijn recht komt want eigenlijk maakt het met deze strip niet zo'n verschil via welk medium je het leest, iets dat voor veel andere strips wat mij betreft niet geldt.

Dit is het eerste boek van Slack Wyrm op papier en deze Australische creatie had ik dus al een tijd geleden van het scherm gelezen. Door helemaal terug naar het begin te gaan, is het leuk om te zien hoe de verschillende personages ooit zijn begonnen. 


In strips van een hooguit twee bladzijden maken we kennis met de intens luie draak Slack Wyrm en de creaturen die om hem heen leven. Er zit wel enige lijn in als je de strips na elkaar leest maar je kunt ze ook op zichzelf bekijken.

Wat mij het meest treft zijn de plotselinge plotwendingen die mij meerdere malen hardop hebben doen lachen. De tekeningen zien er simpel uit maar weten de uitdrukkingen van de alle personages haarfijn uit te drukken. Het begint eerst nog zwart-wit met af en toe een kleurenpagina. Langzaamaan wordt het steeds meer kleur en als je nu naar de nieuwste strips kijkt, is het altijd kleur. Ik was zelfs vergeten dat het ooit met zwart-wit begonnen was.

Voor mij is er geen meerwaarde voor deze strip op papier dus blijf ik Joshua Wright voortaan via Patreon steunen. Want dat is hij zeker waard met het leveren van zoveel grappige, fantasievolle strips.  Plus dat op Patreon hij vaak extra informatie geeft over de achtergrond van de strip en ik daarmee ook de Australische cultuur iets beter leer begrijpen.

maandag 9 augustus 2021

Outrageous Tales from the Old Testament - Neil Gaiman, Alan Moore, Dave McKean and others

Veertien verhalen uit het Oude Testament verstript door Neil Gaiman en zijn maten in de jaren negentig. Dat belooft veel slimme teksten, smerige plaatjes en kwinkslagen die het beste te volgen zijn als je de verhalen uit het Oude Testament ook kent. Al deze beloftes zijn wat mij betreft ingelost.

Outrageous uit de titel wordt ook zeker waar gemaakt. Dit woord kan volgens Google Translate vertaald worden met buitensporig, schandelijk, extravagant, afschuwelijk, uitbundig, beledigend, ergerlijk, verschrikkelijk, gewelddadig, krenkend en bovenmate. Al deze termen zijn toepasselijk op de verhalen die in dit boek te vinden zijn. Dus geen boek voor tere zielen of zwakke magen.

Nu ben ik zelf wat allergisch voor uitingen van religies.  Hierdoor is voor mij een boek als dit waar de verhalen uit het heilige boek op de hak worden genomen extra smullen.

zaterdag 7 augustus 2021

Clarkesworldmagazine Issue Issue 177 June 2021

In de maand juli had ik moeite met lezen en dat betekende dat Engels lezen nog moeilijker was. Daardoor heb ik het juninummer van Clarkesworld Magazine over een langere periode gelezen en hebben de zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen wellicht niet de aandacht gekregen die ze verdienen. 

Little Animals geschreven door Nancy Kress valt gelijk op omdat het zich in Nederland afspeelt en wel in een laboratorium van de universiteit in Delft. Er worden ook Nederlandse zinnen gebruikt die foutloos zijn, iets dat ik door een Amerikaan niet vaak zie gebeuren en de auteur gelijk voor mij inneemt.
In het onderzoek wordt een hedendaags persoon verbonden met het bewustzijn van iemand in het verleden die in de buurt leefde van een beroemdheid, in dit geval de dochter van Antoni van Leeuwenhoek. Haar geschiedenis loopt parallel met die van de ik-persoon van het verhaal. Dit alles heeft Nancy Kress zo natuurlijk beschreven dat het helemaal niet aanvoelt als een trucje. Knap gedaan.

Yukimi Ogawa is de Japanse auteur van The Shroud for the Mourners. De wereld waar we mee kennismaken is er een van vele kleuren en wel kleuren op het lichaam. Hoe meer kleuren, hoe hoger in aanzien waarbij de kleurlozen helemaal onderaan de maatschappelijke ladder staan. Alhoewel IA's helemaal uit den bozen zijn behalve als ze zich zo goed hebben vermomd als mens dat ze niet te herkennen zijn, dan vindt men het wel oké. Rechten voor IA's zijn dan ook bijna onbespreekbaar.
Deze wereld wordt niet uitgelegd maar als lezer kom je er stukje bij beetje achter hoe het werkt door hoe de verschillende karakters met elkaar omgaan. Zo uitleggerig als Chineze auteurs kunnen zijn, zo impliciet is dit verhaal geschreven en dat spreekt me toch wel meer aan. 

vrijdag 6 augustus 2021

Leon & Juliette - Annejet van der Zijl

Het boekenweekgeschenk van vorig jaar zag ik nog ongelezen in mijn kast staan en omdat ik net zin had in een eendagsboekje kwam dit goed van pas. De ondertitel luidt 'een liefdesgeschiedenis' wat mij gelijk een gevoel van zoete romantiek gaf en mij lichtjes tegenstond. Annejet van der Zijl heeft er echter niets zoets van gemaakt. Het boekje bevat een samenvatting van het leven van een witte Hollandse handelaar met een zwarte Amerikaanse slaafgemaakte in het begin van de 19de eeuw.

Alhoewel ik als kind ook al wel iets leerde over de slavenhandel, is het in de loop der jaren wel steeds meer in de publiciteit gekomen en is racisme een onderwerp waar we elke dag steeds meer mee geconfronteerd worden. Ik merk dat ik daardoor anders tegen de mensheid in het algemeen ben gaan aankijken en dit boekje heeft daar nog een nieuwe dimensie aan toegevoegd.

Als eerste was ik onder de indruk van hoe de zwarte Juliette en haar kinderen naar Nederland kwamen en daar in een volstrekt witte omgeving hebben geleefd met wat het lijkt, geen enkele hobbel wat hun huidskleur betreft. Juliette staat zelfs in hoog aanzien in hogere kringen. Dit wordt in de tekst verklaard met dat zij niet als bedreigend werden gezien.
En daar klikte het precies in mijn hoofd. De mensheid die de ander voortdurend als bedreiging ziet, niet omdat de ander bedreigend is maar omdat alles wat anders is bestreden moet worden. Alleen het bekende garandeert veiligheid. Het is dus een oerreflex die alleen door een laagje beschaving eronder gehouden wordt.

En dan kom ik op de tweede gedachte die dit boekje mij voor het eerst liet denken. Dit gaat over het afschaffen van de slavernij. Voor het eerst vroeg ik mij af wat nu precies de reden is geweest dat de in eerste instantie de noordelijke staten van Amerika de slavernij wilden afschaffen. Wat bracht het deze mensen op? Dat de zuidelijker staten de slavernij niet wilden opgeven en daar een bloedige burgeroorlog voor over hadden, kan ik mij voorstellen omdat zij hun rijkdommen en hun luizenleventje te verliezen hadden. Maar waren die noordelingen dan werkelijk zo beschaafd en medemenselijk dat zij inzagen dat slavernij barbaars was? Ik kan het mij bijna niet voorstellen. Vooral niet als je naar de huidige tijd kijkt, twee eeuwen later, en het racisme nog van alledag is.

Een verhaal als Leon & Juliette zou ik nooit zelf uitgekozen hebben om te lezen. Daarom ben ik heel blij dat dit soort boeken op deze manier verspreid worden en ik daarmee ook weer wat meer geleerd heb over het fenomeen mens.

Ik moet u echt iets zeggen - Mensje van Keulen

De naam Mensje van Keulen ken ik denk ik al vanaf mijn middelbareschooltijd maar had nooit iets van haar gelezen. Ik vrees dat ik haar op de hoop heb gegooid met Yvonne Keuls en Yvonne Kroonenberg om er vervolgens nooit meer naar om te kijken. Oh, hoe ongelooflijk naast heb ik er gezeten en wat heb ik mijzelf al die jaren ontzegd!

Dit boek met korte verhalen kwam in mijn bezit doordat het de J.M.A. Biesheuvelprijs van 2021 heeft gewonnen en ik deze prijs al jaren met veel plezier sponsor. En wat een pareltjes zijn daar al uit te voorschijn gekomen. Dit boek van Mensje van Keulen is daar een van.

Jaja, je roept nu wel dat het allemaal zo geweldig is maar wat is het dan dat het zo geweldig maakt? Altijd een sterke vraag maar of ik die nu naar tevredenheid kan beantwoorden, weet ik niet zeker. Het zit heel erg op de beleving van deze verhalen. Bij het lezen van de eerste zin geloof ik al dat de opgevoerde personages bestaan en ademen. Het zijn geen opmerkelijke geschiedenissen die worden voorgeschoteld, eerder juist hele gewone mensen met gewone levens. En toch gebeurt er dan iets dat niet helemaal in de lijn der verwachting ligt maar toch ook heel natuurlijk op zijn plek valt.

Ik kan nog uren beschrijven hoe overdonderd ik was door de eenvoud van de verhalen die toch heel diep konden steken. Maar liever raad ik iedereen aan het ook te gaan lezen. Dan ga ik me nog even schamen dat ik al die jaren zo'n verkeerd beeld van Mensje van Keulen heb gehad.

zondag 1 augustus 2021

Saga Volume 8 - Fiona Staples & Brian K, Vaughan


Deze wonderbaarlijke graphic novel serie waarin ras, macht, oorlog, vooroordelen, seksualiteit, gender en geweld mij telkens weer opnieuw laten verwonderen over het brein van de makers van deze doorlopende iconische geschiedenis, heeft met dit deel nog steeds niets aan kracht ingeboet.

Ik heb me afgevraagd wat het nu precies is wat deze serie zo speciaal maakt. In de eerste plaats zijn het de heldere kleuren die steeds weer opvallen en het zijn heel eigen sfeer geeft.
Daarnaast is er het epische van vele werelden die betrokken worden bij de geschiedenis van het verboden liefdespaar. Maar dat is wel vaker vertoond. Het zijn wat mij betreft de briljante fantasiewezens die het geloofwaardig maken.
Misschien zijn het iets te veel menselijke motieven die in de beweegredenen van alle figuren te vinden zijn en wat weinig buitenaards. Toch is het verhaal zo sterk dat ik me daar niet eens aan kan storen.

Ik kijk alweer uit naar het negende deel.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...