zaterdag 31 mei 2014

Claymore Vol 23 Mark of the Warrior - Norihiro Yagi


In dit deel wat meer gepraat en wat minder (voor mij nog altijd niet te volgen) gevechten.  Nadat de organisatie zo goed als uitgeroeid is, verzamelen alle personages zich langzaam op een plek, de heilige stad Rabona. Het voelt als de opbouw naar de climax van deze serie en voor mij zou het dan ook wel mooi geweest zijn. Maar zo ver is het nog niet.

Het gevoel van opbouw geeft tegelijkertijd het gevoel dat het verhaal nu wat gerekt wordt ondanks grote ontwikkelingen zoals dat Raki en Clare elkaar eindelijk terugvinden en ook wordt geopenbaard hoe een Claymore er nu werkelijk uitziet zonder kleren aan (!).

Het wachten blijft op de grote confrontatie tussen de verschillende monsterlijke krachten.

#50books - 2014.21 Laagjes

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De eenentwintigste vraag is

Wanneer is een boek volgens jou literair?

http://mardes.nl/html/lagen-taarten.html
Literair noem ik geschreven tekst wanneer deze op verschillende niveaus gelezen kan worden.

Oppervlakkig, de buitenste laag waarin een verhaal verteld wordt en je als lezer je ontspannen mee kan laten voeren en het gegeven meebeleven.

En daaronder verschillende lagen met verschillende intenties en afhankelijk van de (levens)kennis van de lezer hoe deze ervaren en geïnterpreteerd worden.

Als lezer kun je zelf kiezen in welke smaak je trek hebt.

vrijdag 30 mei 2014

Kind 44 - Tom Rob Smith


Literaire thriller. Een voor mij ongebruikelijk leesgenre. En het boek heb ik dan ook als aanrader van een collega te leen gekregen. Het is in dwarsliggerformaat en dat geeft voor mij wel gelijk een extra zin om het te willen lezen omdat het zo makkelijk in de hand ligt.

De enige informatie die ik had voor ik aan het boek begon was dat het over het verdwijnen van kinderen gaat en dat dit raadsel ontrafeld wordt in het verhaal. Dat het hele avontuur zich hoofdzakelijk in de jaren vijftig in de U.S.S.R. afspeelt onder het moordende regime van Stalin, was dan ook een verrassing. Bij een naam als Tom Rob Smith had ik daar niet direct op gerekend en tijdens het lezen vroeg ik me dan ook af waarom een auteur voor deze setting kiest als het hoofdzakelijk om de thriller gaat. Is dat dan waarom het literair heet te zijn?

Het leest allemaal makkelijk weg en er zijn spannende scènes bij waarbij ik werkelijk geen idee had welke kant het op zou gaan. Gaandeweg ging ik me aan de hoofdpersonen hechten en vond het werkelijk heel naar als hen weer iets akeligs overkwam.
Het mechanisme van een samenleving waarin iedereen iedereen kon verraden werd steeds meer uit de doeken gedaan en maakte het daarmee meer en meer beklemmend. De loyaliteit naar de staat geregeerd door angst, steeds begrijpelijker. En daarmee ook de drogredeneringen die men hanteerde om alle wrede handelingen tegenover geachte staatsgevaarlijke medemensen te vergoelijken.

Wat er bij mij bleef wringen was het gebruiken van een feitelijk historische setting uit een communistische samenleving die de auteur alleen kent door zich wat te documenteren om daarin een voor de lezer een spannende who-dunnit te laten afspelen. Dit zal wel typisch literaire thriller zijn maar voor mij voelt het als zeer misplaatste sensatiezucht. Vertel óf over hoe het in die tijd op die plek geweest is óf een spannend misdaadverhaal, niet alletwee tegelijkertijd.

maandag 26 mei 2014

The Lionwolf Trilogy Book Two: Here in Cold Hell - Tanith Lee


Het eerste deel had mij met hele vage beelden achtergelaten en vooral ook met een gevoel van totale doelloosheid. Ik dacht na deze ervaring wel opgewassen te zijn tegen het tweede deel omdat ik nu wist wat me te wachten stond. Maar was dit werkelijk zo?

Ook tijdens het lezen van dit tweede deel overviel mij regelmatig de vraag waar de personages in dit boek in hemelsnaam of beter gezegd in helsnaam mee bezig waren en wat hun bedoeling nu eigenlijk was. Het uiteindelijke antwoord zal zijn dat zij simpelweg bezig zijn met leven of dood-zijn maar ook daarin niet vrij van de opeenvolging van gebeurtenissen zonder dat zij er nu werkelijk grip op hebben.

Het is Lionwolf, de hoofdpersoon, die zich zowel dood als levend bevindt in een dimensie die als hel omschreven kan worden. Daar ontmoet hij nieuwe personages met hun eigen geschiedenis waarvan er één uiteindelijk een duidelijk doel lijkt te hebben en deze heeft te maken met Liowolf zelf.

Buiten deze hel is er nog de dimensie waar de ooit Lionwolf het levenslicht had gezien en waar zijn moeder en nog een aantal andere personages zijn. Hun bestaan heeft ook veel weg van zijn in hel. Niks gaat vanzelf, alles is moeizaam en het ongeluk-voor-altijd zit in een klein hoekje.

Stapje voor stapje lijken alle verhalenlijnen wat meer naar elkaar toe te groeien. Als lezer kreeg ik sterk het idee dat deel 1 en 2 een uitgebreid voorspel zijn voor wat er in deel 3 te gebeuren staat en waar het uiteindelijk allemaal om te doen is. (Maar dan kan ik ook giga naast zitten)
Bij tijd en wijle vond ik het best moeilijk om door te lezen en heb het boek dan ook meerdere malen weer weggelegd. De eindeloze, onbegrijpelijk misère zonder doel was in combinatie met de te vervreemdende geschetste werkelijkheid bijna onverdraaglijk.
Het vreemde is dat het ook wel weer trekt en ik wil weten wat er in deel 3 staat. Ook ben ik er niet uit of ik dit nu een ijzersterke boekenreeks vind waar ik wat meer energie voor nodig heb of een middelmatig verhaal. Op naar deel 3 dan zal ik het weten.

zaterdag 24 mei 2014

#50books - 2014.20 Het haakt

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De twintigste vraag is

Fouten in boeken, wat doe jij ermee?

http://www.allebedrijvenin.nl/nieuws/10-contentfouten-waarmee-je-je-website-verprutst
Zodra mijn oog op een fout in een tekst valt, blijft het haken. Ik probeer dan door te lezen maar blijf dan toch nog een aantal maal terugkeren naar die fout alsof ik het niet kan geloven. Wanneer blijkt dat ik me vergist heb, kan ik in alle rust weer verder lezen.

De ernst van de fout maakt hoe zeer ik uit de  tekst gehaald word. Dikke dt-fouten zijn dodelijk. Een tekst zal zeer boeiend moeten zijn, wil zoiets door mij vergeten worden. (Er is zelfs een vertaald SF-boekje uit de jaren zeventig waarvan ik alleen de fouten nog weet).

Bij Engelstalige teksten ga ik er vanuit dat de fout die ik denk te zien, voortkomt uit het feit dat ik geen native speaker ben en er zelf wel naast zal zitten. Wanneer ik van een fout in het Engels zeker ben, voel ik geen ergernis maar een licht gevoel van trots dat ik deze fout heb opgemerkt. Blijkbaar heb ik meer kennis van deze taal dan ik dacht.

Zelf ben ik zeker niet vrij van schrijffouten en vind het altijd prettig als iemand me daar op wijst.

zondag 18 mei 2014

#50books - 2014.19 Nee, nee en nog eens nee

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De negentiende vraag is

Heb je wel eens meegedaan met een boekenquiz? Zou je er aan mee willen doen? Waarom wel of niet?

https://www.keepcalm-o-matic.co.uk/p/keep-calm-its-quiz-time-1/
Overal waar druk op komt te staan, geeft spanning en als er ook nog eens tijdsdruk bij komt kijken dan zijn helemaal de rapen gaar. En wat is een quiz anders dan druk zetten om in een bepaald tijdsbestek op een antwoord te komen. Een antwoord dat ook nog eens gebaseerd is op veronderstelde kennis en vaak dan ook nog feitenkennis.
De hierboven genoemde ingrediënten van druk, spanning en feitenkennis zijn voor mij het recept voor een grote mislukking. 
Zelfs als ik een tekst net gelezen heb, kan ik al niet meer goed weergeven wat daar dan staat. Ik lijk woorden meer op te slaan in belevingen, in een vorm waar juist geen woorden voor zijn. Als deze dan wel weer worden aangesproken, dan komt er bij mij niets naar boven waarmee ik met anderen kan communiceren. 
Dus heb ik wel eens aan een boekenquiz meegedaan?
Nee, want al snel wist ik van mijzelf dat quizen niets voor mij zijn.
En zou ik er aan mee willen doen?
Nee, want ik denk niet dat daar enig plezier in te behalen valt.
En nog een nee want ik geloof dat boeken ervaren iets heel persoonlijks is en werkelijk interessante vragen over boeken alleen in een goed gesprek besproken kunnen worden.

#50books - 2014.18 Nu weet ik genoeg

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De achttiende vraag is

Welk(e) boek(en) over de Tweede Wereldoorlog is/zijn jou het meest bijgebleven en waarom?

Na jarenlang iedere april en begin mei de ellende van WOII tot mij te hebben genomen door middel van films en boeken, ben ik daar rigoureus mee gestopt. Mijn mensbeeld is al niet al te glorieus en deze informatie maakt het voor mij des te moeilijker om er nog iets waardevols van te maken.
Bij deze vraag moest ik dan ook heel lang nadenken. Mijn methode om al die narigheid in detail weg te zetten, heeft blijkbaar veel succes gehad en alleen een schets van vaag weergegeven contouren van wat er in die oorlogsjaren gebeurd is, zijn blijven hangen.
Totdat er vanmorgen opeens het boek in mij opschoot waardoor ik bijna moet kokhalsen als ik er alleen maar aan denk. Is dit een mens van Primo Levi. 
In dit boek heeft de schrijver zijn eigen concentratiekampervaringen beschreven op een manier waardoor je je als lezer direct betrokken voelt. De manier hoe mensen met elkaar omgaan en waartoe ze in staat zijn in alle gruwelijkheid is van zo'n hoog horrorgehalte dat zelfs ik met mijn van nature somber mensbeeld deze werkelijkheid niet had kunnen bedenken.
Dit boek heb ik in juli 1999 gelezen en staat nog steeds in mijn geheugen gegrift in tegenstelling tot andere boeken die ik in deze tijd gelezen heb. Voor mij dus geen herlezing van dit boek. Ik weet voor jaren nog genoeg.

zaterdag 17 mei 2014

The Unwritten Vol. 7 The Wound - Mike Carey & Peter Gros

Het verhaal zet zich onverbiddelijk voort in dit zevende deel alweer van The Unwritten en zal voor de nieuwe lezer niet meer te volgen zijn, schat ik zo in. Graphic novels in serie hebben daar vaker last van en als lezer heb je daar rekening mee te houden. Soms vind ik dat wel eens vervelend maar aan de andere kant begin ik er ook aan gewend te raken en start ik elke serie sowieso bij het eerste deel.

Grote ontwikkelingen zijn in dit deel niet te vinden maar dat maakt het niet minder boeiend. Het thema dat de wereld gemaakt is van woorden en het de verhalen zijn die we elkaar vertellen die onze werkelijkheid scheppen, blijft  onverminderd de dikke rode draad door alle fantastische en realistische gebeurtenissen heen. Een thema dat hoogstwaarschijnlijk ook nooit gaat vervelen omdat dit is wat het altijd weer spannend houdt. Om de wereld te kunnen vatten hebben we de woorden nodig maar welke woorden maken nu de werkelijkheid waarvan wij kunnen zeggen dat dit ook de waarheid is? Als je ook met dit soort vragen stoeit dan is deze hele serie zeer de moeite waard.

maandag 12 mei 2014

#50books - 2014.17 Geef mij maar boerenverstand

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De zeventiende vraag is
Welk soort boeken zou jij niet willen lezen?
http://bcockman.wordpress.com/2011/03/15/no-english-no-service-no-way-jose/
Ergens wist ik dat er boeken zijn die ik echt niet wil lezen maar het zat zo ver in het no-go-gebied dat ik er niet op kon komen. Daarom maar even een blik geworpen op boekensites waarin boeken geordend worden naar categorie. En aaaaaaaaaah, ja daar sprongen ze onmiddellijk uit: de managementboeken.

 Mijn allergie zit 'm in zowel wat erin geschreven staat als hoe mensen die deze boeken lezen er mee omgaan.




<modus ongenuanceerd> 
Mensen die weten hoe te managen lezen niet dit soort boeken, zij doen het van nature al oké en hoeven al die open deuren niet nog eens op een rijtje te zien. De mensen die deze boeken wél lezen zijn zó niet geschikt als manager dat zij niet aanvoelen dat het op de letter toepassen van wat ze gelezen hebben in wat voor situatie dan ook, de plank volledig misslaat en ze dan roepen dat ze het goed doen want de grote managergoeroe hupeldepupje heeft het zo gezegd.
Als je dan kijkt wat het is dat gezegd cq geschreven is dan blijken dit allemaal zo voor de hand liggende zaken te zijn dat het een wonder is dat mensen hier nog geld voor willen neerleggen en er tijd aan willen besteden.
</modus ongenuanceerd>

Ik ben gespeend van elke vorm van ambitie waardoor ik geen manager zou willen worden en streef in mijn werkomgeving er naar dat iedereen het zo veel mogelijk naar zijn zin heeft. Het beste werken doe ik met mensen die gebruik maken van hun boerenverstand, die hebben geen boek nodig om te weten hoe dit te gebruiken.


zaterdag 10 mei 2014

#50books - 2014.16 Boek in bewegend beeld

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De zestiende vraag is


Kennen jullie het fenomeen boektrailer en wat vinden jullie ervan? Heb je mooie voorbeelden van boektrailers die jullie willen delen?

De boektrailer heb ik leren kennen via Neil Gaiman zijn website. In eerste instantie was ik wat verbaasd over dit fenomeen. Blijkbaar paste deze vorm niet in mijn beeld van promoten van boeken. Net zoals ik lang heb gedaan over het wennen aan reclameposters voor boeken die ik opeens overal op straat tegenkwam. Boeken hebben een privé-image en deze is omringd met stilte. Daar hoorde in mijn beleving geen schreeuwende promoties bij. Maar wat blijkt? Het kan ook juist prachtig zijn en kleine kunstwerkjes op zich.




#50books - 2014.15 Eén meter boekenplank

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De vijftiende vraag is


Welke tien boeken moeten beslist mee als je in een kleinere woning komt en je niet al je boeken mee kunt nemen?
http://www.indeo.nl/Boekenplanken/

Of zoals nu op mijn werk met het invoeren van de flexibele kantoorruimte we nog slechts 1 meter boekenplank per medewerker hebben? Wat dat betreft ben ik alvast voorbereid op de seniorenkamer met minimale ruimte.

Op deze boekenplank zal dan zeker komen te staan Michael Moorcock zijn Elric of Melniboné. En dan in de versie met zoveel mogelijk delen bijeen gebonden in een pocket. De wereld van Elric zal me altijd blijven boeien met zijn rauwe emoties waarin deze albino het zwartste van het zwartst niet schuwt.


 
Voor geheel ander drama zal ik De gebroeders Karamazov van Dostojevski op de plank zetten. Ik heb nog even getwijfeld over Oorlog en Vrede van Tolstoj maar vrees dat een herlezing van dat boek mij niet veel meer nieuws zal opleveren. Van de gebroeders denk ik nog vele malen te kunnen genieten.


Wat zeker niet mag ontbreken is de graphic novel The Sandman van Neil Gaiman en dan in de gehele box met alle delen natuurlijk. Het verhaal met daarin de vele verschillende verhalen verbeeld door vele verschillende tekenaars bieden voor elke stemming wat wils. Iets luchtigs of dik literairs, het zit er allemaal tussen. En zowel een lust voor het denkvermogen als voor het oog.




Voor de meer simpelere tekeningen en verhalen is er het kinderboek vol Twee-minuten verhalen en verrukkelijke illustraties verzameld door Mary Parsley. Deze verhalen heb ik als kind voorgelezen gekregen en ben ze later zelf gaan lezen. Voor mij het voorleesboek aller tijden.




 
Iets dat daar op lijkt maar toch anders is Misschien wisten zij alles 313 verhalen over de eekhoorn en de andere dieren van Toon Tellegen. Korte verhalen die op verschillende niveaus gelezen kunnen worden. Zeer geschikt voor een filosofische bui maar zeker ook voor een wat zwaardere stemming waar de verhaaltjes een hart onder de riem kunnen steken.
 
Tonke Dragt heeft mij door mijn leven heen steeds weer weten te raken. Op elke leeftijd komt het verhaal op een andere manier op mij over maar laat mij altijd achter met ontregelende gevoelens. Precies net even uit het lood om op eigen kracht weer een nieuw evenwicht te vinden. Er zijn verschillende boeken van Tonke Dragt die dit effect op mij hebben. Het zal denk ik dan toch De Torens van Februari worden omdat dit een meer leeftijdsloos boek is.
 
 
De verhalen van koning Arthur hebben mij al decennia lang geboeid. Le morte d'Arthur door Thomas Malory is voor mij de ultieme verzameling van Koning Arthur-verhalen. Niet altijd even makkelijk leesbaar omdat het geen hedendaags Engels is maar de uitdaging om juist ook de taal naast de verhalen an sich op hun plaats te kunnen laten vallen, maakt het aantrekkelijk om keer op keer weer ter hand te nemen. 

En als het dan toch over uitdagingen gaat dan wil ik mij ook wel eens gaan wagen aan De Nederlandse Poëzie van de 19de en 20ste eeuw van Gerrit Komrij. Er zijn maar weinig gedichten waar ik iets mee kan, toch blijf ik altijd het gevoel houden dat ooit in mijn leven de vonk van de poëzie nog wel op mij over zal slaan en ik de korte stukjes tekst zal gaan waarderen. Om de kans te vergroten, kies ik voor de meer hedendaagse dichtkunst omdat ik het idee heb dat dit makkelijker binnen zal komen (al weet ik dat het lang nog een opgave zal zijn).

In mijn kast staat al een aantal decennia een boek van Herman Hesse die meerderde boeken omvat (Peter Camenzind/ Gertrud/ Knulp/ Kuren/ Narziss en Goldmund/ Fabuleuze Vertellingen/ Een Golfje op de Stroom) waarvan ik er slechts twee ooit heb gelezen. Juist omdat ik hier nog niet alles van ken en de schrijver mij zeer aanspreekt wil ik dit boek graag meenemen.



Als laatste toch nog iets bekends en zeker heel vertrouwd. De Weg naar het Licht geschreven door Maarten Biesheuvel. Korte verhalen die eigen werelden oproepen maar die ook zo nu en dan schrijnend langs de onze schuren. Ik heb Maarten Biesheuvel veel horen voorlezen uit eigen werk en hoor dan ook bij het zelf lezen zijn stem er bij. Een aangename bijkomstigheid.


Als ik deze opsomming zo zie dan kies ik voor mijn dagelijkse troost voor de worstelende en strijdende kant van het bestaan met als scherp wapen de humor. Een boekenplank waar ik wel mee voor de dag wil komen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...