woensdag 31 juli 2019

Sage Volume Seven - Brian K. Vaughan & Fiona Staples

Dit deel speelt zich bijna in zijn geheel af op de komeet Phang waar de vluchtende familie wacht tot hun ruimteschip in de vorm van een boom weer genoeg heeft getankt om verder te kunnen. Een nieuwe leefomgeving betekent weer nieuwe wezens en nieuwe personages. Terwijl het verhaal over een familie die voor alle twee hun rassen vluchten omdat die twee rassen in oorlog zijn, niet bijster origineel is, blijkt de fantasie van de makers duidelijk nog lang niet opgedroogd te zijn waardoor ze de lezers telkens opnieuw weten te verrassen in de beelden die we voorgeschoteld krijgen en de nieuwe levensvormen met hun typisch eigen manier van zijn.

Zoals alle voorgaande delen worden de gebeurtenissen verteld door Hazel, het kind van het gemengde huwelijk. Omdat zij op de eerste bladzijden suggereert dat wat er op deze komeet is voorgevallen, het ergste is wat hun als familie is overkomen, stond ik de hele tijd schrap om het ergste te verwachten zoals bijvoorbeeld het sterven van een van de ouders. Dit gebeurde echter niet en dan ben ik toch wat teleurgesteld. Ik weet dat Amerikanen vaak in superlatieven spreken en dat ik geneigd ben letterlijk te nemen wat mensen zeggen waardoor er aan mijn kant de verwachtingen nogal eens niet kloppen. Zo vaak als ik dat nu heb meegemaakt, vrees ik dat ik dit niet meer af ga leren.

Een van de opmerkelijkste tekeningen vond ik die van Mr. Robot die aan het masturberen is en op zijn televisieschermhoofd te zien is waar hij aan denkt. Ook wanneer hij ligt te slapen worden door middel van dit scherm zijn dromen weergegeven en daarmee zijn aantrekkingskracht tot de moeder van Hazel bekend gemaakt. Het opmerkelijke hieraan vond ik dat het niet aangezet erotisch is maar het juist heel natuurlijk overkomt. Ik vind het wel prettig wanneer seks als gewoon wordt gebracht.

Op naar deel 8. 


dinsdag 30 juli 2019

Echte pretentie - Joost de Vries

Wederom een boek van Das Mag Uitgevers dat ik door mijn boekenabonnement in de brievenbus aantrof. Dit keer een boek van Joost de Vries die ik ken van de podcast Boeken FM waarin hij samen met Ellen Deckwitz en Peter Buurman boeken bespreekt. Daar vind ik hem zeer sympathiek overkomen waardoor ik me kon voorstellen dat een tekst van zijn hand mij ook wel ging boeien.

Echte pretentie is een essay over waarom het zo irritant is en waarom we niet zonder kunnen, zoals de ondertitel van het boek luidt. Tot mijn eigen verbazing kon mij dit onderwerp helemaal niet boeien. Ik die anders altijd zo'n brede belangstelling heb. Het deed me afvragen of ik misschien in een wat al te sombere stemming aan het belanden ben. Of dat ik aan het afvlakken ben door de gebeurtenissen in de wereld die ik niet te diep in me wil laten doordringen. Of dat ik in een fase terecht ben gekomen waarin ik alles aan het kapot relativeren ben. Ik ben er niet uitgekomen.

Maar wat ik wel merkte was dat ik het heel gezellig vond om dit essay te lezen. Het verhaalt onder andere over het leven van Susan Sontag en Karel van het Reve, levens die mij wel kunnen boeien. En door de manier waarop Joost de Vries er over schrijft, lijkt het alsof hij met een kop koffie en een pak koekjes tussen ons in, enthousiast vertelt over wat hij net heeft ontdekt. Het is denk ik ook zijn enthousiaste en oprechte worsteling met het onderwerp waardoor het aangenaam is om te lezen. Eens geen betweter die weglaat wat hem niet uitkomt maar iemand die zijn onderwerp ook van die kanten belicht waar hij onzeker van wordt. Wat dat betreft hoop ik dat Joost de Vries een trend zet en dat velen hem zullen volgen.

zaterdag 27 juli 2019

Clarkesworld Magazine Issue 154 July 2019

Naast de gebruikelijke Amerikaanse bijdrages, dit keer ook een verhaal uit Singapore, China, Korea en Chili in het juli-nummer van Clarkesworld Magazine. En het is door deze diversiteit dat dit tijdschrift mij  blijft boeien.

Naast de zeven korte verhalen, ook weer vier non-fictie artikelen. Daarbij wordt onder andere ingegaan op de invloed van WOI op Lord of the Ring van Tolkien. Wel vaker wordt de invloed van WOII op het werk van Tolkien genoemd maar in dit artikel Tolkien and World War I legt Carrie Sessarego juist een ander verband. Interessant om deze invalshoek eens te bekijken.

In The Visible Frontier  laat Grace Seybold mensen de wil van God in de sterren lezen en laat ze geloven dat mensen na hun dood naar de sterren gaan. Zij speelt met het idee om een leergierige jongen te leren hoe het werkelijk in elkaar steekt en hoe hij daar op reageert. Het doet me denken aan The Matrix waarbij lang niet iedereen de rode pil aankan en liever in onwetendheid wil blijven. Een thema dat misschien nu nog wel actueler is dan ooit. Wij kunnen van alles te weten komen maar voor een deel blijven we onze hoofden in het zand steken. Misschien wel heel menselijk. Of het de mensheid doet overleven, zal de tijd leren.

En zo wist One in a Million geschreven door de Chileense Rodrigo Juri mij ook aan het denken te zetten over de mensheid. In dit verhaal heersen de AI's de wereld en geven de mensen de keuze om ook AI te worden of mens te blijven. Kiezen ze om mens te blijven dan worden ze naar een aparte planeet getransporteerd om daar verder te leven. De mogelijkheid om AI te worden blijft altijd open. Rodrigo Juri beschrijft hoe mensen verschillend op deze situatie reageren waarbij zelfdestructie niet geschuwd wordt. De manier waarop hij de mensheid beschrijft is zeer geloofwaardig en het maakt me maar weer extra bewust van het feit dat het een wonder is dat we al zo lang relatief vreedzaam samenleven.


 

dinsdag 23 juli 2019

Sweeney Todd and other stories - Neil Gaiman & Micheal Zulli

Sweeney Todd ken ik van Neil Gaiman uit zijn boek American Gods. Maar dat is toch wel een heel ander figuur dan waar het in deze strip over gaat. En om de onwetende lezer zoals ik snel op de hoogte te brengen heeft Neil Gaiman een introductie geschreven waarin wordt uitgelegd wie deze Sweeney Todd is geweest. Nou ja, als hij heeft bestaan want dat is ook niet helemaal duidelijk. In ieder geval is er wel in het verleden veel over deze moordende barbier geschreven en zijn er toneelstukken en zelfs een musical over dit personage gemaakt.
Neil Gaiman zou Neil Gaiman niet zijn als hij het heel anders aanpakt en in zijn verhaal gaat hij samen met een vriend op zoek naar de plek waar al die gewelddadigheden hebben plaats gevonden. Extra leuk vind ik om Neil Gaiman getekend door Michael Zulli te zien in de jaren tachtig met die typische haarstijl en kleding van die tijd. Het is zo herkenbaar en toch ook vervreemdend omdat het verleden wat ik zelf heb meegemaakt ergens ook weer ver van me af is gaan staan.

Babycakes is het tweede verhaal waarin de mensheid opeens in een wereld is  waarin alle dieren verdwenen zijn. Wat te doen? De titel zegt genoeg. En het deed me weer erg veel plezier om de mensheid met al zijn malligheid zo op de hak te zien worden genomen.

Het laatste verhaal is geschreven door Holly, de destijds vijfjarige dochter van Neil Gaiman. Zoals Michael Zulli de tekenaar het zo schitterend verwoordt, is het verhaal zo uit het onderbewuste van de kleine Holly gekomen. Er is dan ook niets aan geschaafd en hij heeft het getekend zoals zij het verteld heeft. Pure horror, onbegrijpelijk maar tegelijkertijd o zo waar. Heel bijzonder.

maandag 22 juli 2019

The Furthest Station - Ben Aaronovitch


Het zevende deel alweer in de serie Rivers of London met de bovennatuurlijke politieagent Peter Grant die in deze novelle op zoek gaat naar geesten. Een vermakelijk verhaal met de gebruikelijke Engelse humor van Ben Aaronovitch en voldoende fantasy in het verder herkenbare hedendaagse Londen.

Er zijn geen ontwikkelingen wat het personage Peter betreft of grote onthullingen over hoe het met de rivieren in Londen zit zoals wel in vorige delen naar voren kwam. Dat maakt dit boekje een smakelijk tussendoortje. Maar toch broeit er toch ook nog wel iets in mijn achterhoofd dat wellicht het opborrelen van de nieuwe rivier die in dit verhaal wordt geïntroduceerd nog wel eens in de toekomst een grotere rol kan gaan spelen.

Ondertussen begin ik ook wel zin te krijgen om de vorige delen te herlezen. Nu ik beter begrijp wat er allemaal achter steekt, denk ik er op een nieuwe manier van te kunnen gaan genieten. Maar ja, er staan nog zoveel andere te lezen boeken te wachten, dat herlezen er meestal bij inschiet.




zondag 21 juli 2019

De Berg van Licht - Louis Couperus


Naar aanleiding van mijn blog over Being an Account of the Life and Death of the Emperor Heliogabolus van Neil Gaiman reageerde iemand op Twitter (sorry, ik weet niet meer wie) dat ook Louis Couperus over deze keizer heeft geschreven namelijk in het boek De Berg van Licht. En daarbij kreeg ik de link naar de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren waar dit boek gratis te lezen is.

Nu was het al heel wat jaren geleden dat ik iets van Louis Couperus gelezen had en het kostte me dan ook wel wat moeite om door het in mijn beleving over-de-top bloemrijke taalgebruik, nog enig verhaal te onderscheiden. Na verloop van tijd wende ik wel wat meer aan deze schrijfstijl maar meer dan een paar bladzijden per dag lezen, ging er niet in.
Toch is het juist ook al die overdreven beschrijvingen van al die verschillende mensen, gebouwen en ornamenten wat bijdraagt aan de voortdurend hitsige stemming die in het boek heerst. Iedere handeling door zowel de keizer en zijn huishouden als door het volk lijkt wel alleen om wellust en hedonistisch genot te gaan.

In de opkomst en ondergang van deze tienerkeizer zet Louis Couperus homoseksualiteit onverbloemd centraal. Dit verbaasde mij enigszins omdat ik dacht dat aan het begin van de 20ste eeuw (dit boek is van 1905) er nog helemaal niet openlijk over homoseksualiteit gesproken werd. Dus ging ik op zoek op internet en vond op www.louiscouperus.nl de volgende tekst: "Rond 1900 veranderde de manier waarop men over homoseksualiteit dacht ingrijpend. Tal van artsen en psychiaters bestudeerden het verschijnsel en kwamen tot de conclusie dat het niet ging om een misdaad, noch om een ziektebeeld, maar veeleer om een bij de geboorte meegekregen mogelijkheid."
Daar had ik helemaal geen idee van. Blijkbaar baseerde ik mijn ideeën over het verleden voornamelijk op gebeurtenissen uit het heden. Zoals dat men nu openlijk voor acceptatie van homoseksualiteit strijdt waardoor ik de conclusie heb getrokken dat men hiervoor dit altijd heeft afgewezen.

Het verhaal geeft verder haarscherp de decadentie van die tijd weer en dan heb ik het over 218 -221 na Christus. Niet verwonderlijk dat het Romeinse Rijk uiteindelijk helemaal afgebrokkeld is. En misschien ook wel een waarschuwing voor onze tijd en cultuur.

zaterdag 20 juli 2019

Zelfverwoestingsboek - Marian Donner

Een boek met deze titel leek mij op mijn lijf geschreven. En dan met name de ondertitel: Waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden & dansen. Het is een afrekening met het opdringen door de maatschappij van alle gezondheidsnormen,  schoonheidsidealen en het idee dat je gelukkig moet zijn.

Helaas heeft dit boek mij niets nieuws gebracht. Dit komt, denk ik, omdat wat Marian Donner beschrijft sowieso al de manier is waarop ik in het leven sta. Ik heb nooit wat begrepen van het schoonheidsideaal wat via de media tentoongespreid wordt omdat wat ik daar zie helemaal mijn smaak niet is. Daarnaast vind ik dat het aan ieder voor zich is om zich te kleden en gedragen zoals men dat het liefste wil zolang het anderen niet schaadt. Het meest geniet ik van mensen die creatief met hun uiterlijk omgaan maar dat is een persoonlijke voorkeur. En iemand die dat niet doet, is van evenveel waarde.

Daarnaast heb ik ook als goed Calvinist ingeprent gekregen dat het allemaal ons eigen schuld is als we niet gelukkig zijn maar heeft levenservaring inmiddels geleerd dat dit onzinnig en onhoudbaar is. Niet iedereen krijgt dezelfde ervaringen in het leven en ook niet dezelfde vermogens om met situaties om te gaan. Daarbij is het ook maar de vraag of streven naar gelukkig zijn, een vruchtbaar ideaal is. En nog een stap verder, wat is er mis met ongelukkig zijn?

Dan zijn daar nog de gezondheidsnormen. Niet roken, niet drinken, geen drugs, letten op wat je eet en veel sporten of op zijn minst veel bewegen. Wat mij betreft ook iets waar iedereen zelf voor kan kiezen en niet iets om aan een ander op te leggen. Ik ben nog altijd eerder voor een kort leuk leven dan voor een lang ellendig leven. Waarbij ook nog eens geldt dat ziektes iedereen kan treffen los van hoe men zich ook gedraagt.

Dit boek beschrijft wat ik al jaren vind en is daarom voor mij geen toevoeging of ogenopener. Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen die gevoelig zijn voor de maatschappelijke druk, met het lezen van dit boek wel een nieuwe kijk op het bestaan kunnen krijgen. En wie weet daar een beetje bevrijd door kunnen raken.

(Of klink ik nu heel arrogant?)

woensdag 17 juli 2019

De Terugkeer van de Wespendief

Nu dacht ik de naam Aimée de Jongh vaker te zijn tegengekomen omdat ze een belangrijke stripprijs had gewonnen of omdat zij Stripmaker des Vaderlands is geweest maar met speuren op het internet vind ik daar nergens van terug. Waar kan ik haar dan van kennen? Ook niet van de dagelijkse strip Snippers die ze jarenlang voor de Metro maakte want ik lees geen krant. In ieder geval was haar naam me al langer bekend en de titel De Terugkeer van de Wespendief heeft me altijd geïntrigeerd omdat ik geen idee had wat een wespendief was en mijn fantasie daarmee op hol ging.

Dit boek is in meerdere landen uitgegeven en het verhaal is verfilmd voor de televisie. Van het verhaal had ik dan ook hoge verwachtingen. Helaas zijn die niet uitgekomen.

Als eerste is een wespendief niets eenvoudiger als een vogelsoort. Dat stelde me teleur omdat mijn fantasie daar veel interessantere beelden bij had gemaakt. Het verhaal van de boekhandelaar die zijn overkopgaande winkel moeilijk los kan laten en liever een ornitholoog was geworden, kon me maar niet grijpen. Het was me allemaal wat te cliché en ging het me niet diep genoeg.

Maar wat ik er wel geweldig aan vind, zijn de tekeningen. Zwart-wit tekeningen die schetsmatig aandoen maar door hun wonderlijke precizie samen met de uitgesproken teksten, een zeer geloofwaardige, levendige wereld neerzetten waardoor ik tijdens het lezen en kijken het gevoel kreeg dat ik een film zat te kijken. Soms had ik niet eens door dat de beelden niet bewogen.

Voor mij jammer dat het verhaal te zwak was maar ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die ook daar van kunnen genieten.

maandag 15 juli 2019

Het Laatste Hoofdstuk - Knut Hamsun


Van Knut Hamsun heb ik al enkele andere boeken gelezen en omdat deze me nooit teleurgesteld hebben, was het niet moeilijk om een tweedehands exemplaar per ongeluk gevonden op de Deventer boekenmarkt aan te schaffen. Omdat het een vertaling is, blijft het wel lastig om te bepalen of de sfeer van het oorspronkelijke boek, juist getroffen is. Maar de inhoud wordt er niet anders van en dat is waar ik Knut Hamsun heel sterk in vind.

Het is de worsteling van de mens met het bestaan waarbij iedereen zich een eigen doel stelt en ondertussen zich ook aan de heersende normen probeert te houden. In dit boek zijn het mensen van verschillende achtergronden die met elkaar te maken krijgen en daarbij ook oog in oog staan met leven en dood.

De Noorse volksaard wordt wel redelijk nuchter genoemd, toch denk ik in dit boek ook wat theatrale Russische trekjes door te zien schemeren. En dan vooral in de vorm van het personage  Leo Magnus die ook wel de zelfmoordenaar wordt genoemd en zich vooral lijkt bezig te houden met hoe hij een einde aan zijn leven kan maken.

Het is maar met mondjesmaat dat de schrijver door het hele boek heen prijsgeeft wat nu de werkelijke achtergrond van deze zelfmoordenaar is. En dat is ook wel de typische schrijfstijl van dit boek want er wordt meer niet expliciet verteld dan wel en soms was het dan ook wel even zoeken naar wat er nu daadwerkelijk was gebeurd. Iets wat me trouwens niet stoorde omdat ik me kostelijk vermaakte me wat er wel allemaal stond beschreven.

Dit Noors literaire boek uit 1924 voelde geen ogenblik verouderd aan en dat verbaasde me enigszins. Want mobiele telefoons bestaan daar nog niet maar ik miste ze ook helemaal niet. Het boek is zo gericht op de thema's waar wij in onze dagen nog steeds mee te maken hebben dat het net zo goed kan afspelen in een afgelegen dorp waar geen bereik is. Intrigerend dat zo'n oud boek zo tijdloos is.

zondag 14 juli 2019

Brieven aan Koos - Tim Fransen


In tien brieven geadresseerd aan Koos vertelt Tim over zijn reizen naar andere steden, een onderneming waar hij zichzelf toe gedwongen heeft om uit zijn veilige bubbel van alleen thuis zijn te komen en nieuwe ervaringen op te doen. Alleen al dit voelt voor mij zo herkenbaar dat ik eerst dacht met een generatiegenoot van doen te hebben. Maar niets is minder waar, Tim is bijna 20 jonger dan ik. Misschien dat het dan iets van deze tijdsgeest is waarbij we geneigd zijn zoveel mogelijk in onszelf en onze digitale wereld terug te trekken en eropuit trekken zoveel prikkels oplevert dat het altijd diepe indruk maakt.

De observaties van Tim gaan voor een groot deel over zichzelf, hoe hij het leven ervaart en wat hij daarbij denkt. Zijn kijk is mij zo vertrouwd dat ik het gevoel had lui achterover in een warm bad te glijden. De zelfspot die hij hierbij aan den dag legt maakt het ook nog eens dat het niet pathetisch wordt.

Als doel voor de reisbestemming heeft Tim vaak een aanleiding die te maken heeft met een filosoof zoals bijvoorbeeld een geboortehuis. Leven en werk van filosofen weet hij op deze manier makkelijk te verweven met zijn eigen ervaringen en ideeën tijdens zijn reis. Vooral de weergave van de strekking van de filosofen hun werk vind ik bijzonder helder uiteen gezet. Als lezer hoef je je niet bijzonder in te spannen om het te kunnen volgen en toch worden daar niet misselijk te verstane theorieën uit de doeken gedaan.

Wat mij betreft een boek geschikt voor iedereen die van cabaret en filosofie houdt. En het belooft ook dat deze Tim Fransen ons nog veel meer moois in de toekomst kan gaan voorschotelen. Ik kijk er al naar uit.

zaterdag 13 juli 2019

Good Omens - Neil Gaiman & Terry Pratchett


Een boek geschreven door twee van mijn favoriete auteurs en wederom hebben zij mij niet teleurgesteld.

In 2003 heb ik het boek ook al eens gelezen maar mijn slechte geheugen had het verhaal helaas niet vast weten te houden. Wel heb ik er een goed gevoel bij overgehouden. Daarom had ik het altijd al eens willen herlezen, iets waar het dan nooit van kwam. Het was de televisieserie die van dit boek is gemaakt, een serie in zes delen, die ik dit jaar zag waardoor ik het laatste zetje kreeg om het nu echt te gaan herlezen. En woooow, ik vraag me af of ik ooit een verfilming van een boek heb gezien waarbij film en boek zo met elkaar in overeenstemming zijn. Misschien niet zo vreemd als je weet dat de productie van de televisieserie in handen van Neil Gaiman was en hij dit heeft gemaakt ter eren van zijn overleden vriend Terry Pratchett.

Het verhaal van de samenwerking tussen een engel en een duivel die het einde van de wereld proberen te voorkomen, heeft duidelijk de hand in zich van de mythologische kennis van Neil Gaiman en de bizarre denkkronkels waar Terry Pratchett in te herkennen is.

De humor dicht ik vooral toe aan Terry Pratchett en dat is er een waar je wel van moet houden om het verhaal te kunnen waarderen. In mijn beleving is het de samenwerking tussen deze twee talentvolle auteurs die het boek zo inhoudelijk rijk maakt. Een boek dat zeker nog eens de moeite waard is om voor een derde keer te lezen. En een vierde keer. En een...

vrijdag 12 juli 2019

Clarkesworld Magazine Issue 153 June 2019

Met wederom een schitterende illustratie, dit keer Warm Song gemaakt door J.R. Slattum, opent het juninummer van Clarkesworld Magazine. Zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen maken het verder een goedgevuld nummer.

En ergens vind ik het dan extra leuk dat er een Nederlandse bijdrage in dit blad te vinden is. Natuurlijk weer van Bo Balder. Haar verhaal Erdenweh gaat over een psychiater die onderzoek doet naar Aardepijn, oftewel het verlangen terug naar aarde, wat zowel mensen die op Aarde geboren zijn kunnen hebben maar ook mensen die daar nooit geweest zijn. Interessant hoe er aandacht wordt geschonken aan het verschil tussen hoe kinderen verwekt zijn, natuurlijk of kunstmatig en hoe ze opgroeien. Heel leuk gevonden. Alleen jammer dat er op het einde wat veel werd uitgelegd. Ik snap liever een verhaal niet dan dat het er te dik bovenop gelegd wordt.

Bonobo is een verhaal van Robert Reed, een auteur waarvan voor mij de verhalen er wel vaker uitspringen. Dit is er zeker ook een van. In een wereld waar mensen en IA's samenleven en evolueren, zijn er steeds meer mensen die zich laten muteren tot een aapachtige of weerwolf of nog iets anders als het maar geen mens is. Een geschiedenis waarbij onderzocht wordt waar de mens nu eigenlijk naar streeft. Mooi.

Ook Andy Dudak valt mij elke keer weer op in of zijn eigen verhalen of die hij vertaald heeft uit het Chinees. In Field Mice worden ideeën besproken over of de mens een ziel heeft of dat de mens geüpload kan worden, aan de hand van twee verschillende werelden. Een wat mij betreft slimme en charmante manier van vertellen.

donderdag 11 juli 2019

Scratches 1 - editor Joost Swarte

Geen idee hoe een uitgave als deze te omschrijven. Ik denk als een tijdschrift dat eens in de twee jaar uitkomt, het meest in de buurt komt. En wat voor een tijdschrift. Joost Swarte heeft ruim honderd bladzijden met hoogwaardige underground strips en aanverwante illustraties weten te vullen met nog als extra een uitneembare poster.

Als lezer word je getrakteerd op werk van oerbekende stripmakers zoals Robert Crumb tot aanstormend nieuw talent zoals Ben Gijsemans en Brecht Evens (al gaan die inmiddels ook al weer een aantal jaren mee) tot artikelen over overleden illustratoren zoals Manolo Prieto. De afwisseling deed me duizelen en ik heb vaak na een paar bladzijden het lijvige tijdschrift even weggelegd om te verteren wat ik zojuist ervaren had aan vooral kijkbeleving. Als het iets is dat dit tijdschrift doet dan is het wel je leren op verschillende manieren te kijken en daar dan ook nog veel plezier aan te beleven. Daarnaast toont het aan dat strips niet perse een kinderlijk niveau hebben maar ook een hoogwaardige kunstvorm kunnen zijn.

Ik heb kennis gemaakt met veel nieuwe tekenaars/kunstenaars  en ben blij dat ik Scratches 2 al in mijn kast heb staan om me opnieuw door te laten verrassen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...