#50books - 2017.25 Ik als schrijver

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

En de vijfentwintigste vraag van 2017 is: 

Als je een boek zou schrijven, waar zou het dan over moeten gaan volgens jou?

Ook ik behoor tot die 1 op de 4 Nederlanders die wel eens begonnen is om een boek te schrijven. Zo heb ik gedichten geschreven, korte verhalen in de stijl van (sur)realisme, een roman waar nooit meer dan enkele bladzijden van kwam en strips die ook nooit afgemaakt werden. 

Op de site van 750words schrijf ik elke dag, waarbij het de ene keer dagboekfragmenten zijn, dan weer een kort verhaal dat op dat moment in mij oppopt of een stuk van een vervolgverhaal dat ik mijzelf elke avond vertel als ik ga slapen. Er is altijd de hoop dat op een dag ik het virus krijg dat ik door moet schrijven en er iets komt dat ook de moeite waard is voor andere mensen om te lezen. Alweer een aantal jaren geleden heb ik wel dat schrijfvirus gehad maar dat was allemaal niet voor andermans ogen bestemd. Te persoonlijk.

Als ik een boek zou schrijven dan zal het een beschrijving zijn van de beleving van de ik-persoon in het dagelijks leven met zo nu en dan een gebeurtenis die onverklaarbaar is maar waar niemand moeilijk over doet. Het leven in zijn begrijpelijkheid en onbegrijpelijkheid. 

En wie weet dat ik ooit onderstaande tekeningenreeks nog eens afmaak.

Clarkesworld Magazine Issue 129 June 2017

Het juninummer van Clarkesworldmagazine heeft zeven verhalen en vier non-fictie artikelen. En dit keer een prachtige illustratie op de voorkant genaamd Sea Change en gemaakt door Matt Dixon. Bijna elke voorkant van dit tijdschrift is de moeite waard maar deze springt er voor mij uit door zijn eenvoud en zijn kleurgebruik. Als je er ook van gecharmeerd bent, kijk eens op zijn website om van nog meer moois te genieten zoals The Machine.

Meer weten van een onderwerp kan het leesplezier wel eens doen verminderen omdat je ziet dat schrijvers onzin schrijven. Zoals bijvoorbeeld met gewonde personages die op miraculeuze wijze genezen of nog van alles kunnen doen terwijl dat in onze wereld fysiek onmogelijk is. In How to Injure Characters Whithout Killing Them beschrijft S.E. Jones veel in verhalen voorkomende verwondingen en wat dat werkelijk voor gevolgen heeft voor het menselijk lichaam. Dus je bent gewaarschuwd want als dit weet, wordt het hoofdschuddend verder lezen wanneer weer eens iemand op papier gewond raakt.


De verhalen in dit nummer zijn alle van zeer hoge kwaliteit en de moeite van het lezen waard. Daarom vond ik het moeilijk om te kiezen welk verhaal ik nog wat extra aandacht zou willen geven. Toch hieronder een poging gedaan.

Fool's Cap geschreven door Andy Dudak laat je op een bijna verlaten planeet stranden waarbij je oog-in-oog komt te staan met de man die miljoenen doden op zijn geweten heeft. Een afschuwelijk feit waar je wellicht op het einde van het verhaal begrip voor kunt opbrengen.
Deze zelfde Andy Dudak vertaalde An Account of the Sky Whales geschreven door A Que. De titel zegt het al en er is weinig verschil met hoe er met deze walvissen wordt omgegaan als zoals wij het met onze walvissen kennen. Door ze de extra eigenschap van kunnen vliegen te geven, wordt hun situatie in het hedendaagse nog duidelijker. Mooi gedaan.
My Dear, Like the Sky and Stars and Sun door Julia K. Patt is een prachtig liefdesverhaal verpakt in een science fiction wereld vol met technische snufjes waarin wraak wordt genomen op een machtige vader. Nergens wordt expliciet een woord over de groeiende liefde geschreven maar zit natuurlijk door het verhaal verweven en is daardoor extra spannend.
Ninia Allan heeft in Neptune's Trident geschreven over buitenaardsen die langzaam de wereldbevolking overnemen. Hierbij is vooral interessant hoe de mensen daar ieder op hun eigen manier op reageren.

Een nummer vol pure science fiction.

Fool's Cap

— by Andy Dudak —

Fool's Cap

— by Andy Dudak —

S. E. Jones

S. E. Jonesddd

How to Injure Characters Without Killing Them

— by S. E. Jones —

How to Injure Characters Without Killing Them

— by S. E. Jones —

How to Injure Characters Without Killing Them

— by S. E. Jones —

How to Injure Characters Without Killing Them

by S. E. Jones

How to Injure Characters Without Killing Them

by S. E. Jones

How to Injure Characters Without Killing Them

by S. E. Jones

How to Injure Characters Without Killing Them

by S. E.

#50books - 2017.24 Bijtertje

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

 

En de viertwintigste vraag van 2017 is: 

Welk boek dat je graag had willen lezen, is uitgelopen op een mislukking?

En daar is ie weer, het boek dat ik in de #50books-reeks al meerdere malen genoemd heb, De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen samengesteld door Joost Zwagerman.

Al ruim een jaar probeer ik in dit boek te lezen. En de eerste vijftig verhalen heb ik inmiddels tot me genomen. Maar op een of andere manier laat ik steeds andere boeken met korte verhalen voorgaan of ben ik in een boek bezig dat ik eerst wil uitlezen voordat ik weer aan een kort verhaal wil gaan beginnen.

Het grootste obstakel is het formaat. Dit boek heeft een harde kaft waar ik over het algemeen niet zo dol op ben en het is ook nog eens heel dik met zijn kleine zestienhonderd pagina's. Ik kan het boek niet lekker in mijn handen pakken, laat staan lezen met een hand in de lucht en zelf onderuitgezakt. Eerst had ik nog het plan elke avond een verhaal te lezen maar omdat het boek zo zwaar is, is het niet geschikt voor in bed en voor een vermoeid lijf.


Dus wacht het boek op het leestafeltje lijdzaam af tot het af en toe wordt gepakt. Nu ben ik vaak wel een bijtertje dus als ik iets wil dan zet ik ook door. Het boek komt wat mij betreft niet in de kast terecht tot ik alle verhalen gelezen heb, ook al doe ik er tien jaar over. Dus al lijkt het nu te mislukken, het gaat goedkomen.

Girl Genius 9: Agatha Heterodyne and the Heirs of the Storm - Phil & Kaja Foglio

Voor het eerst heb ik mijn breedbeeldscherm een kwart slag gedraaid zodat ik in een keer een hele pagina van de webstrip kon overzien. Wooooow, had ik dat maar eerder gedaan, dat leest veel plezieriger. En het grappige is dat voor sommige andere websites het ook een stuk overzichtelijker wordt.

Het was alweer even geleden dat ik het vorige deel van Girl Genius had gelezen waardoor het iets langer duurde voordat ik de wat minder vaak voorkomende personages kon plaatsen. Dit hele deel speelt het verhaal zich op slechts één plek af en wel in het kasteel. Daar worden langzaam maar zeker groepen die steeds apart hun avonturen beleefden, samengevoegd waardoor het verhaal wat overzichtelijker is geworden.

Zoals in elk deel ook nu weer een aantal onthullingen over de achtergrond van verschillende hoofdrolspelers, iets wat het verhaal altijd weer boeiend houdt. Maar wat in dit deel vooral op de voorgrond stond, was de aaneenschakeling van hilarische momenten. Als lezer had je geen seconde de kans om je te vervelen. En zoiets vind ik altijd knap als je al zo lang over een zelfde groep personages schrijft.

Downward to the Earth - Robert Silverberg

Het tweede boek in deze uitgave heet Downward to the Earth en al lezende wordt deze titel steeds duidelijker. Van een arrogante aardling die vanuit de hoogte wezens op andere planeten snel als mindere beschouwd naar eentje die steeds meer inzichten verkrijgt en met beide benen op de grond de juiste verhoudingen doorgrondt.

De hoofdpersoon, Gundersen,  komt na vele jaren terug op de planeet waar hij zich als overheerser heeft gedragen. Hij is teruggekeerd om boete te doen. De planeet is inmiddels teruggegeven aan de oorspronkelijke bewoners, de nildoror, wezens die een eigen taal spreken maar verder vooral lijken op overgrote olifanten. De reis die Gundersen maakt is zowel fysiek over de planeet als geestelijk waarbij er flashbacks worden gegeven als herinneringen over wat er in het verleden is gebeurd waardoor langzaam maar zeker duidelijk wordt waarom Gundersen zich nu zo schuldig voelt.

Een verhaal waarbij snel duidelijk wordt dat er van alles onthuld gaat worden, kan nog wel eens irriteren omdat alles wat voor de onthulling beschreven wordt, als oponthoud wordt ervaren. Maar Robert Silverberg weet de reis naar het einde zo boeiend te beschrijven dat ik geen moment het gevoel van oponthoud gehad heb en eerder iets had van wat jammer dat we al bij het eindpunt zijn gekomen. Ik had nog wel meer over deze planeet en de daarop levende wezens willen weten.

De nildoror blijven lange tijd ondoorgrondelijk. Prachtig vind ik het moment waarop Gundersen door een kaart in het zand te tekenen, probeert te communiceren over welke weg ze zullen gaan nemen. De nildoror hebben geen flauw idee wat Gundersen met die strepen in het zand bedoelt. Niet eerder had ik me gerealiseerd dat het voor ons zo vanzelfsprekend is om de werkelijkheid in symbolen weer te geven en daar met gemak over te praten alsof dat de werkelijkheid is. Door de nildoror dit niet te laten begrijpen, maakt de auteur op een knappe manier duidelijk hoe anders deze wezens in elkaar steken.

Ondanks de gruwelijkheden die er verder nog plaatsvinden, een zeer aangenaam verhaal waarin de lezer net zoveel leert als de hoofdpersoon.

#50books - 2017.23 Nog te lezen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

En de drieëntwintigste vraag van 2017 is:
Welke titels staan er op je nog te lezen lijst?

Mijn twee plankjes met nog te lezen boeken is te veel om hier op te noemen en dan heb ik het nog niet eens over alle e-boeken die op mij staan te wachten. Maar ik wil wel een paar van deze geduldige boeken er uitlichten waarvan ik denk dat ik die nog wel dit jaar ga lezen.

Van de trilogie geschreven door Cixin Liu heb ik reeds het eerste deel The Three-Body Problem gelezen en was daar zeer van onder de indruk. Pure Chinese science fiction, zeer verfrissend. Deel 2 en 3 heb ik dan ook snel aangeschaft en nu is het raadzaam om deze ook dit jaar nog te lezen anders zal ik door mijn slechte geheugen eerst weer deel 1 moeten lezen. Alhoewel dat geen straf zal zijn.




Vorig jaar op de Deventer boekenmarkt Tonio van A.F.Th. van der Heijden gevonden. Met deze schrijver heb ik een vreemde relatie. Aan de ene kant spreekt hij me helemaal niet aan omdat het te veel uit het hoofd en te weinig uit het hart lijkt te zijn maar het boekje Leven uit een Dag vond ik briljant en heb ik meerdere malen gelezen.

Daarom wilde ik wel weer eens een poging wagen en dan dit keer met het boek Tonio. Een vriendin van mij die redelijk dezelfde leessmaak heeft wat literatuur betreft, had het eerst nog van mij geleend maar vond het een straf en heeft het snel weer teruggegeven. Nu word ik regelmatig geplaagd dat ik dit boek nog moet lezen want dat heb ik haar immers ook aangedaan. Nou eerlijk gezegd ben ik wel erg benieuwd wat haar zo heeft afgestoten.




In het digitale science fiction en fantasy tijdschrift Clarkesworld Magazine kwam ik een verhaal van de Zuid Afrikaanse Lauren Beukes tegen en was gelijk gefascineerd.

Daarom ben ik op zoek gegaan naar andere publicaties van haar en kwam onder andere op dit boek Moxyland. Ik heb geen idee waar het over gaat of het een verhaal is of allemaal korte verhalen. Maar ik heb erg veel zin om zoiets heel nieuws uit te proberen.

En dan heb ik nog een hele reeks e-boeken door een Humble Bundle actie van mijn favoriete auteur Neil Gaiman:

* Adventures in the Dream Trade

* Angels & Visitation

* Being an Account of the Life and Death of the Emperor Heliogabolu

* Day of the Dead (e-boek) 2015

* Duran Duran

* Feeders and Eaters and other stories

* Ghastly Beyond Belief

* Gods & Tulips

* Manuscript Found In a Milk Bottle

* Outrageous Tales From The Old Testament

* Seven Deadly Sins

* Sweeney Todd and other Stories

Plus twee papieren boeken van deze schrijver:

* Norse Mythology

*The View from the Cheap Seats

Daar wil ik dit jaar toch ook nog wel wat van lezen.

En we noemen hem - Marjolijn van Heemstra

Een boek over WOII dat niet over WOII gaat. Dat is nog eens een verademing. Maar eerlijk is eerlijk, er is geen moment geweest dat ik het idee had dat het een WOII-geschiedenis was. Want wat wordt er beschreven? De zoektocht van een zwangere vrouw naar de werkelijke gebeurtenissen rondom bommenneef Frans waar zij haar kind naar wil vernoemen. De neef die in 1946 een vermeende foute Nederlander zelf ombracht met een bom. Dit alles heeft natuurlijk zijn wortels in WOII maar zoals Marjolijn van Heemstra er over schrijft, is dit slechts een achtergrond, een context en gaat het veel meer over hoe gebeurtenissen worden waargenomen en in de tijd vervormd. Maar ook hoe wij overleveringen klakkeloos lijken over te nemen als feiten.

De stijl van schrijven is fris en hedendaags. De zoektocht van Marjolijn is doorspekt met kleine dialogen met de vader van haar komende kind die voor menigeen herkenbaar zullen zijn. Zoals mensen in een relatie na verloop van tijd eigen humor krijgen en een eigen manier van praten. Dit maakt het verhaal luchtig zonder dat het een klucht wordt. Hetzelfde geldt voor alle ontmoetingen die zij heeft met allerlei verschillende soorten mensen waar zij informatie van probeert te krijgen. Die dialogen zijn totaal geloofwaardig en met de beschreven gedachten die Marjolijn tijdens deze gesprekken heeft, zit je als lezer je makkelijk net zo te verbijten als zij wanneer de ander weer eens van het hoofdonderwerp afdwaalt. Ik ben zeer onder de indruk van deze schrijfstijl.

Als laatst wil ik nog even wijzen op de schitterend kaft. Eerst dacht ik dat deze blauw was met wat zilveren stipjes maar gaandeweg ben ik er steeds meer en meer in gaan zien. Kijk zelf maar.

Clarkesworld Magazine Issue 128 May 2017

In het Clarkesworld Magazine van de maand mei zijn zes verhalen en vier non fictie artikelen te lezen. Dit keer weinig internationaal met uitzondering van het Chinese verhaal. Opvallend is dat er twee verhalen zijn van schrijvers die al een tijd niet meer leven. Dus dit keer wat minder gericht op aanstormend talent. Ergens vind ik dat wel jammer want dat is een van de redenen waarom ik dit blad lees.

Het eerste verhaal Streams and Mountains geschreven door Nick Wolven is gelijk een doordenker. Hij laat ons kennis maken met een wereld waarin een aantal mensen ervoor hebben gekozen om zichzelf te devolueren. Zij willen niet meer mee in de vaart der technologische ontwikkelingen en terug naar de natuur. Niet alleen terug het oerwoud in maar ook lichamelijk en wat hersencapaciteit aangepast naar hoe het vroeger was. Wat mij betreft een geweldig origineel idee waar ik nog nooit eerder aan gedacht heb. Het voelt aangenaam om met de ogen op iets nieuws gericht te worden en bij dit idee nog eens stil te staan voor wat onze zogenaamde evolutie ons nu werkelijk gebracht heeft. In het verhaal wordt daar verder niet op in gegaan maar het is wel wat het bij mij oproept.

The Person Who Saw Cetus door Tang Fei en vertaald uit het Chinees in het Engels door S. Qiouyi Lu, vind ik een wonderschoon verhaal over een dochter die in zware armoede opgroeit en in haar leven weet op te klimmen tot astronaut. Tijdens haar leven heeft zij haar vader amper gekend omdat hij maar zelden thuis was en wanneer hij er was moeite leek te hebben om contact met haar te maken. De verrassing in dit verhaal zit in de geschiedenis van de vader. Boeiend geschreven behalve dan op een punt waarin opeens de schrijver iets gaat uitleggen over een toekomstig technologisch snufje in plaats van dit natuurlijk in het verhaal te verweven. Vooral in korte verhalen stoort mij dit altijd enorm omdat het me uit het verhaal haalt. Opeens is er geen beleven meer maar alleen maar het weten. Jammer.

Running the Snake is op zo'n natuurlijke manier geschreven door Kage Baker dat ik binnen enkele woorden al gelijk in het verhaal zat. Een avontuur in een fantasywereld waar het om goden lijkt te gaan maar uiteindelijk het neerkomt op wie er de macht wil en wie werkelijk de macht heeft. Een verhaal dat in een adem uitgelezen kan worden en je met een goed gevoel achterlaat.

En dan wil ik toch ook nog even het verhaal van de reeds overleden James Tiptree Jr. noemen dat The Man Who Walked Home heet. Een heel fijn science fiction verhaal dat eeuwen en eeuwen beslaat. Dat grote tijdsbestek maakt het ook wel speciaal omdat je je als lezer niet aan een persoon kunt hechten.

Mark Cole schrijft over papieren modellen van allerlei objecten uit de science fiction en fantasy wereld in Cut, Fold, and Conquer the Universe: The Best Models in the Galaxy. Ik had er nooit zo bij stilgestaan dat dit ook weer een heel eigen wereld is en vooral op internet een actieve gemeenschap heeft.

En deze maand ben ik weer eens verrast door het artikel met het interview met een genreauteur. Chris Urie beschrijft in Fallen Angels and Water Dragons: A Conversation with Aliette de Bodard het gesprek waarin ik voor het eerst kennismaak met een begin 20ste eeuws Frankrijk waarin zojuist een magische catastrofe heeft voorgedaan en bendes de straten afstruinen terwijl machtige huizen hun territorium duidelijk afzetten. Aliette de Bodard heeft een Frans-Vietnamese achtergrond en dat verklaart deze voor mij originele invalshoek. Nu ben ik niet meer zo heel erg geïnteresseerd in fantasy maar wie weet dat ik juist omdat het toch minder Angelsaksisch is het wel weer eens wil proberen.

#50books 2017.22 Klassiekers

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

En de tweeëntwintigste vraag van 2017 is:
Met welke klassieker wil jij op een bounty-eiland in je hangmat of strandstoel zitten?

Nou is het zo dat de kans dat iemand mij ooit zal aantreffen op een bounty-eiland gelijk is aan nul. Ik ben geen reiziger naar verre oorden en zo'n eiland zegt me helemaal niets. Maar oké stel dat iemand mij ontvoerd heeft en me achter wil laten op een bounty-eiland omdat ik toch niet zoveel opbreng als in eerste instantie gedacht en dat de ontvoerder het ook weer zielig voor mij vindt dus een koffer vol met klassiekers aanbiedt waar ik uit mag kiezen waar ik de komende tijd mee wil doorbrengen. En deze ontvoerder bleek de NRC te hebben gelezen waardoor hij deze vijftig klassiekers in de aanbieding heeft. Wat kies ik dan?

Een aardig deel van deze vijftig boeken blijk ik tot mijn eigen verrassing ooit wel eens gelezen te hebben. En al zitten er zeker tussen die ik nog wel eens wil herlezen, is dit niet de tijd om dat te gaan doen. Dus ik kies voor een boek waar ik alleen maar iets van weet door van horen zeggen.
Dan twijfel ik bij Lof der Zotheid van Desiderius Erasmus. Het is zo'n bekende titel maar waar het nou eigenlijk over gaat weet ik niet. Ook ben ik bang dat het misschien wel veel te moeilijk voor me is en op dat eiland is natuurlijk geen wifi waardoor ik niet even wat kan opzoeken als het me te bar wordt. Dus laat ik dit boek maar weer in de koffer terugvallen.

Na nog wat rommelen stuit ik op Don Quichot van Miguel de Cervantes, een klassieker ten voeten uit. Hoe vaak wordt wel niet naar deze anti-held verwezen in de dagelijkse gang van zaken. Het is zelfs zo gewoon dat er een woord voor in onze woordenschat is gekomen, donquichotterie. Alweer even geleden heeft de oprichter van #50books zich er nog aan gewaagd om regelmatig over dit boek te schrijven en wat daar stond sprak me zeker aan door het absurdisme en tegelijkertijd ook ontroerende aan het verhaal. Daar wil ik dan best wel een aantal uren in die hangmat mee doorbrengen.

StripGlossy, een eerste indruk

Opgegroeid met de Donald Duck en op het moment dat mijn broer liever de Kijk las, werd mijn abonnement omgezet naar die van de Eppo waarmee ik jongvolwassen werd. Daar ben ik lid van gebleven tot ik het huis uitging en mijn moeder het abonnement zonder mijn medeweten opzei. Ik was verbijsterd maar had niet het geld om het zelf te gaan betalen dus dat was het einde van mijn lidmaatschap van een stripblad. Wel heb ik nog jarenlang de oude Eppo's herlezen en zelfs in een schriftje opgeschreven in welke uitgave welke strip te vinden was.

Ik heb enkele jaren geleden nog een digitaal stripblad geprobeerd, dat heette Stroke maar was blijkbaar geen succes want dat hield er alweer snel mee op.

En dan kwam hier dan opeens StripGlossy in de wereld. Ik had er pas weet van toen het nulde en de eerste drie nummers uit waren gekomen. Ik besloot gelijk die allemaal aan te schaffen om het echt een kans te geven. En nu heb ik die gelezen. Nog voordat ik aan nummer twee begon, had ik echter al een echt abonnement genomen dus dat zegt wel wat.

Het nulde nummer is niet de moeite waard als je toch van plan bent om het eerste nummer te lezen. Het nulde nummer is namelijk een promotieuitgave waarin wel wat voorproefjes worden prijsgegeven maar toch te weinig om op zichzelf boeiend te zijn. Dus als je van plan bent in dit tijdschrift te verdiepen, sla die dan over.

Halverwege het eerste nummer vroeg ik me af of er nog wel een strip in zou komen. Het blad is namelijk erg ruim opgezet wat foto's betreft. Foto's van striptekenaars zelf in allerlei verschillende omgevingen. Daarbij geflankeerd door behoorlijk wat tekst over deze striptekenaars zonder dat daar een strip aan te pas komt. Maar uiteindelijk kwamen toch ook de strips zelf aan bod en die zijn me absoluut niet tegen gevallen. Op het moment dat ik beter doorkreeg dat dit geen veredelde Eppo is maar een stripblad op zichzelf met zijn eigen stijl en zijn eigen invlashoek, ben ik het gaan waarderen. En na het derde nummer helemaal te hebben uitgelezen, ben ik ronduit fan.

Elk nummer draait om een bepaalde stripmaker en van daaruit worden allerlei uitstapjes gemaakt naar andere stripmakers en strips. Kortom als je geïnteresseerd bent in ook wat meer achtergrond van met name Nederlandstalige stripmakers en strips zelf, dan is dit blad zeker een aanrader.