zondag 27 augustus 2017

Clarkesworld Magazine Issue 76 January, 77 February and 78 March, 2013

Jaren geleden kreeg ik in een keer de hele jaargang 2013 van Clarkesworld Magazine. Omdat ik elke maand de nieuwe uitgave van dit op science fiction georiënteerde korte verhalen tijdschrift lees, is het lastig om ook nog aan deze extra exemplaren toe te komen. Maar het was vakantie en vooral op dagen dat ik op weg was, waren de korte verhalen op mijn e-reader ideaal. Zo heb ik de nummers 76, 77 en 78 gelezen, dat zijn de uitgaves van respectievelijk januari, februari en maart in 2013.

Het eerste dat me opvalt is dat in deze drie nummers er slechts drie korte verhalen per maand staan naast vier non-fictie artikelen. Dat is in de loop der jaren best wel veranderd want nu zijn het vaak zes tot zeven korte verhalen per maand. Het tijdschrift is duidelijk gegroeid.

Wat is gebleven zijn de interviews met schrijvers waar ik vaak veel plezier aan beleef omdat het schrijvers zijn die ik helemaal nog niet ken. In deze drie maanden worden Jesse Bullington, Karen Lord en  M.C. Planck door Jeremy L. C. Jones ondervraagd wat interessante informatie over hun schrijverschap oplevert. Deze interviewer is heden ten dage vervangen door Chris Urie. 

De korte verhalen uit januari lieten me bijna alle drie in verwarring achter. In Driftings door Ian McDonald ontmoet een verzamelaar van uit zee aangespoeld plastic een mysterieuze vrouw. In Variations on Bluebeard and Dalton's Law Along the Event Horizon door Helena Bell worden een oneindige hoeveelheid vrouwen vermoord zonder dat het ergens heengaat. En in Effigy Nights door Yoon Ha Lee worden mytische figuren uit papier geknipt die meestrijden in de heersende oorlog. 
Ontregelend op een niveau waar ik niet bij kan. Er wordt in deze verhalen van alles gesuggereerd, het is verontrustend en toch wordt het niet uitgesproken. Intrigerend.

In februari zijn de verhalen op ruimtevaart gericht. Erzebet YellowBoy beschrijft in Gravity de ruimtereis door een aantal vrijwilligers naar de zon met als doel de wereld te redden. Bonnie Jo Stufflebeam benadert de wereld vanuit de ruimte via de ogen van aliens in The Wanderers. Aliens die voldoende van onze films, tv-series en boeken gezien hebben om te weten dat wij door hen gered moeten worden. Greg Kurzawa houdt het redelijk vaag in Vacant Spaces waarbij een ruimtevaarder door een alien wordt overgenomen. Wat de ruimtevaarder zijn eerste doel was, bleef mij onduidelijk.
Opmerkelijk dat al deze verhalen een slechte afloop voor de mensheid of mensen heeft. Wellicht een les in overmoed.

Maart heeft Clarke gekozen voor hoe omgegaan wordt met geschiedenis. In The Weight of a Blessing beschrijft Aliette de Bodard hoe een vrouw aan de wreedheden van haar tijd probeert te ontsnappen door zich in te laten vriezen. The Last Survivor of the Great Sexbot Revolution door A.C. Wise is een uitstekend voorbeeld van hoe in de loop der tijd er zoveel uiteenlopende verhalen over wat er nu gebeurd is rondgaan dat niemand meer weet wat er werkelijk is gebeurd. En in 86, 87, 88, 89 confronteert Genevieve Valentine ons met hoe men op terroristische dreiging reageert en eigen inschattingsfouten hardhandig uit de geschiedschrijving verwijderd. 

Kortom drie zeer interessante uitgaves van Clarkesworld Magazine en nog altijd gratis te lezen via internet.



zaterdag 26 augustus 2017

Vertel me het einde - Valeria Luiselli

Dat mensen tot gruwelijke handelingen in staat zijn, is me niet onbekend. Dat in de geschiedenis hele massa's mensen andere massa's mensen op grote schaal misbruiken, mishandelen en mee doen waar ze maar zin in hebben, heb ik onder andere ook op school meegekregen. En ook al weet ik rationeel dat de mensheid in zijn geheel nog steeds niet op een niveau is waarop men samen verder wil, toch is het dan weer schokkend om geconfronteerd te worden waar mensen toe in staat zijn.

In Vertel Me Het Einde vertelt Valeria Luiselli, zelf een Mexicaanse die een verblijfsvergunning voor Amerika heeft gekregen, over de grote hoeveelheden kinderen die uit Midden-Amerika vluchtten voor een levensgevaarlijk bestaan en naar Amerika komen. De reis met name in Mexico is levensgevaarlijk en van de vrouwen wordt 80% onderweg verkracht. Een ongelooflijke hoeveelheid waar ik met mijn pet niet bij kan.
Na deze reis worden ze in Amerika opgevangen en begint de asielaanvraag die niet mals is. Want  als je als kind oorspronkelijk uit Mexico komt, mogen ze je sowieso per direct weer terug over de grens zetten zonder enige vorm van proces.  En zo staat het kleine boekje vol met zaken waar je rechtvaardigheidsgevoel geheel verstomd van raakt.

Valeria Luiselli is tolk in de gesprekken die met deze kinderen gevoerd worden waarbij een lijst met veertig vragen wordt afgewerkt. En dit is dan ook een van de bronnen van dit essay. Het is recht voor zijn raap geschreven zonder sentimenteel te worden. Dit zijn de feiten en de vraag is wat de wereld daar mee gaat doen.
Hoogstwaarschijnlijk zeer weinig en blijven het vrijwillige organisaties die zich voor deze kinderen inzetten, zo goed en kwaad als het gaat.

Er is veel onrecht in de wereld. En al blijf ik vaak ver van nieuwsberichten en helemaal van journaals, toch vind ik het belangrijk om zo op zijn tijd weer eens met mijn neus op dit soort gruwelijke feiten gedrukt te worden. En niet alleen een klein stukje van Amnesty International lees, waarna ik gemakkelijk een mailtje onderteken die zij al hebben opgesteld maar ook eens wat dieper kennis te nemen van dit soort situaties.
En sentimenteel als ik ben, krijg ik dan toch tranen in mijn ogen als ik lees over die paar mensen die dan wel hun best doen om iets voor anderen te doen.

#50books - 2017.34 Bladen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de vierëndertigste vraag van 2017 is:   
Welke tijdschriften lees jij en waarom? 
 
Grappig hoe dat werkt. Ik las deze vraag en dacht ik ben snel klaar want ik ben lid van maar een tijdschrift, namelijk Onze Taal. Het blad over de Nederlandse taal waarvan ik merk dat wanneer iemand een veellezer is, de kans groot is dat diegene ook lid is van dit blad.
 
Het blad komt tien keer per jaar uit en kan nu ook digitaal gelezen worden. Dat laatste heb ik zelf nog nooit gedaan maar ik kan me voorstellen dat voor digitaal liefhebbers het een uitkomst is.
 
Jarenlang heb ik de papieren versie in speciaal daarvoor gemaakte Onze Taal-mappen bewaard. Maar ik kwam er achter dat ik er nooit meer naar terugkeek wanneer ik het gelezen had en dus besloot ik op een dag ze allemaal weg te doen. Wel even slikken om een gewoonte zo drastisch te wijzigen. Maar vanaf dat moment gaat het tijdschrift na lezing in de papierbak en dat bevalt me nu prima.
 
 
Dus het is slechts een tijdschrift dat ik lees? Nee nee, opeens bedacht ik mij dat ik ook lid ben Beeldenmagazine, een kwartaalblad dat zich richt op ruimtelijk georiënteerde kunst. 

Wij waren op zoek naar een kunsttijdschrift dat aan onze belangstelling voldeed. Zo hebben we aardig wat kunstbladen in huis gehaald maar de een na de ander viel af omdat ze vol stonden met een hoop onzinnig geneuzel en mooi praterij.

Wat zo prettig is aan Beeldenmagazine is dat naast dat het precies over die kunst gaat waar ik van houd, het ook geschreven is door oprechte kunstliefhebbers die vertellen hoe zij de kunst zelf beleefd hebben zonder dat ze aan kennisfarting doen of het artikel vullen met lege woorden. Een verademing in de kunstbladenwereld.



Oké, dus ik lees twee tijdschriften. Nee, niets daarvan. Ik ben namelijk ook nog lid van Stripglossy. Dit Nederlandstalige, op voornamelijk Europese strips gebaseerde kwartaalblad, heeft naast de strips zelf, heel veel uitgebreide artikelen over de makers van de strips, geschiedenis van strips enzovoort oftewel de achtergronden.

Als kind ben ik rond de tien jaar lid geweest van Eppo en zijn opvolgers waardoor dit blad mij wel wat leek. 
Het is bijzonder mooi vormgegeven en heeft dan ook terecht glossy in zijn naam staan. Wel was het even wennen dat er zoveel tekst was en veel minder strips an sich. Maar uiteindelijk zijn die artikelen zo boeiend dat het juist een verrijking is.



Nu dacht ik dat ik er wel was met die drie tijdschriften wat dus al beduidend meer is dan die ene. Maar nee, er schoot me er in de loop van de week nog een te binnen. Blijkbaar zitten bepaalde gewoontes zo diep geworteld dat ik ze bijna niet meer opmerk. Het gaat natuurlijk om het digitale maandblad Clarkesworld Magazine waar ik ook elke maand een bespreking van houd op dit boekenblog.

Dit blad dat gevuld is met Engelstalige korte science fiction verhalen en aanverwante genres, plaatst werk van schrijvers van over de hele wereld. Daarbij wordt er speciaal aandacht geschonken aan Chinese science fiction. Voor mij was dat de reden om lid te worden en dit blad te steunen.
Alle verhalen kunnen gratis op de website gelezen worden maar als je lid bent, kun je het tijdschrift in e-reader formaat downloaden. En dat doe ik dan ook. Elke maand weer een verrassing wat er komt.

En zo blijk ik in de loop der jaren toch gaandeweg lid te zijn geworden van vier tijdschriften en lees deze ook redelijk trouw.






zaterdag 19 augustus 2017

#50books - 2017.33 Vertel me het einde

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de drieëndertigste vraag van 2017 is:   
Wat lees je nu en bevalt het? 

Enkele jaren geleden was er een oproep om medeoprichter te worden van de uitgeverij Das Mag. De belofte was om slechts enkele boeken per jaar uit te geven zodat er voor zowel boek als auteur de aandacht zou zijn die ze verdienen. Dat sprak mij wel aan en zo meldde ik me aan.

Inmiddels zijn er al een handjevol boeken verschenen waarvan ik het ene wat interessanter vind dan het andere maar het is altijd wel verrassend.
Op het moment dat het mogelijk was om me te abonneren op de uitgaves van Das Mag heb ik dat dan ook gelijk gedaan. Dit betekent dat wanneer er een nieuw boek uitkomt, ik deze automatisch thuis gestuurd krijg.

Zo viel vorige week het boek Vertel Me Het Einde van Valeria Luiselli in mijn brievenbus. Omdat ik net een ander boek uit had en dit klein en handzaam leek, dacht ik deze essay voor mijn midweekje fietsen in Nederland wel even te lezen. Maar dat ging anders.

Het onderwerp is de toename van vluchtende kinderen uit Midden-Amerika die de Verenigde Staten proberen binnen te komen om daar een veilig heenkomen te kunnen vinden. Ik had er geen idee van dat dit op zo'n grote schaal aan de hand is en ook wat voor verschrikkingen deze kinderen in hun doortocht meemaken. Daarom kon ik het niet achter elkaar lezen en heb het halverwege even weggelegd.

Nu na al fietsend in Nederland uitgewaaid te zijn, heb ik het boekje weer opgepakt en grijpt het me opnieuw. Hoe rijk en geborgen wij toch leven in Nederland terwijl er zoveel mensen dagelijks met zoveel verschikkingen te maken hebben. Goed om daar weer eens mee geconfronteerd te worden.

zondag 13 augustus 2017

Clarkesworld Magazine Issue 131, Augustus 2017

De Clarkesworld Magazine van de maand augustus bevat zeven science fiction/fantasy verhalen en vier artikelen. Plus natuurlijk weer een schiterende illustratie op de voorkant. Iets dat op een e-reader in het zwart-wit niet zo heel goed te zien is. Daarom zoek ik op de website dan ook altijd de illustratie nog even op om deze in al zijn kleuren te kunnen bewonderen.

Ben je ooit nog eens van plan om een nieuwe taal te gaan ontwikkelen en wil je dat deze wel als natuurlijk overkomt? Lees dan het artikel van Olga Kuno met de titel How to Invent an Alien Language? A Linguistic Perspective. Hierin wordt een aantal aspecten van taal op een rijtje gezet waarbij met wat kleine wijzigingen je zo een nieuwe taal in elkaar draait. Het meerdere malen refereren aan het Klingon maakte het artikel voor mij nog extra smeuïg.

Het samenleven met buitenaardse wezens kan zo zijn impact hebben. Neem nu de hoofdpersoon in Reversion geschreven door Nin Harris. Zij is getrouwd met een buitenaards wezen en nu wil men dat zij het proces gaat doorlopen om dit huwelijk weer ongedaan te maken. Daarvoor zal zij een aantal lichamelijke mutaties moeten ondergaan. Alleen dit gegeven al laat de sfeer van dit verhaal zien. Het zit tegen fantasy aan maar blijft toch science fiction en laat je ook even nadenken over de normen en waarden die wij als mensen elkaar opleggen.

Het Chinese verhaal is dit keer geschreven door Chen Qiufan en vertaald door Ken Liu. A Man Out of Fashion betreft een man die de hoofdprijs in de loterij heeft gewonnen en dat betekent dat hij driehonderd jaar later in de toekomst wakker wordt. Zo'n grote stap in de tijd betekent natuurlijk dat hij even moet wennen aan de enorme drang naar nieuwigheid die er in deze maatschappij heerst. Een van de gevolgen daarvan is dat mensen hun hele uiterlijk regelmatig verwisselen voor een nieuw ideaalbeeld en zo ziet hij dan ook alleen maar wonderschone mensen. Alles om de verveling te verdrijven, lijkt het motto te zijn. 
Heel interessant dat het juist dit aspect is dat Chen Qiufan heeft gekozen om in de toekomst uit te vergroten. Zal dit betekenen dat het uiterlijk steeds belangrijker gaat worden? Of is het juist een waarschuwing dat men met de nadruk op uiterlijk het in de toekomst juist niet gaat redden? En hoe zit het eigenlijk met het schoonheidsideaal van de Chinese cultuur? Daar word ik door het lezen van dit verhaal nieuwsgierig naar.

Kim Stanley Robinson heeft het weer voor elkaar en dit keer met Venice Drowned waarin hij in zijn heldere, emotionele, menselijke en directe stijl laat zien hoe je een verhaal neerzet dat van de eerste tot en met de bladzijde boeit. 
Het verhaal speelt zich af in de toekomst waarin Venetië zo ver onder water ligt dat de mensen er amper nog kunnen leven. De armoe heeft toegeslagen maar er zijn nog altijd toeristen die wel willen komen. Gehuld in duikersuitrustingen roven zij het onderwater gelopen Venetië leeg voor een aandenken thuis.
De wanhoop, boosheid en frustratie van de Venetiër die wordt beschreven is zo invoelbaar dat ik er bijna een actiegroep of stichting voor in het leven zou willen roepen. Wederom zeer lezenswaardig van Kim Stanley Robinson.


Olijven moet je leren lezen - Ellen Deckwitz


Een boek dat door boekbloggers gezamenlijk werd gelezen waardoor ik de titel meerdere malen onder ogen kwam. En zo'n titel, Olijven moet je leren lezen, maakt mij direct nieuwsgierig. Wat zou daar nu mee bedoeld worden en wat is dat voor een bijzondere illustratie op de voorkant? Dus schafte ik het boek aan. En zoals dat vaak gaat duurt het dan weer een hele tijd voor ik het werkelijk ter hand neem. Nu in de vakantietijd is mijn hoofd leeg genoeg om eens met iets nieuws te beginnen en poëzie leren lezen, leek mij daarbij een goed idee. En dat was het ook.

Het boek bestaat uit drieëntwintig columns over het lezen van poëzie waarvan een aantal eerder in een krant zijn gepubliceerd en een aantal speciaal voor dit boek geschreven. Als lezer word je direct door de schrijver aangesproken. Het is alsof ze naast je in de kamer zit en je over poëzie vertelt. Daarbij is ze enthousiast, grappig en zit ze vol met voorbeelden die voor iedere leek op het gebied van poëzie te volgen zijn waardoor de angst dat poëzie te moeilijk is, direct wordt weggenomen. Elke column wordt ook nog eens vooraf gegaan door een gedicht. Heel slim want op die manier word je als lezer al direct gedwongen om poëzie te lezen en is er geen uitstellen meer aan.

Naar mate ik in het boek vorderde, merkte ik dat ik de gedichten ook daadwerkelijk anders, namelijk met veel meer aandacht en minder ongeduld, ging lezen. Niet dat ik het idee kreeg dat ik er nu zo veel meer van begreep maar ik heb wel het idee gekregen van wat er in een gedicht te vinden kan zijn en waardoor het wel degelijk de moeite waard is om eens wat vaker tijd vrij te maken voor het lezen van een gedicht. En dat vind ik best knap gedaan.

Wat ik gaandeweg het boek steeds meer en meer ging waarderen waren de illustraties van Jenna Arts. De eerste plaatjes stoorden me een beetje. Ik wist niet goed wat ik er in moest zien en vond de vervormde lichamen met de kleine hoofdjes, kleine voetjes en grote rompen wat makkelijk gevonden. Maar hoe meer illustraties er voorbij kwamen, hoe meer ik juist dat wat me eerste stoorde ging waarderen en zelfs enkele tekeningen als briljant heb ervaren.

Dus het boek heeft me niet alleen aandachtiger naar gedichten laten kijken maar ook naar de tekeningen. Dubbel knap.

zaterdag 12 augustus 2017

The Dark Forest - Cixin Liu

The Dark Forest is het tweede deel van een trilogie waarvan het eerste boek The Three-Body Problem is en het derde Death's End heet. Het was al even geleden dat ik The Three-Body Problem had gelezen maar wist nog wel daar zeer van onder de indruk te zijn. Het fijne van The Dark Forest is dat het inderdaad een vervolg daarop is maar ook heel goed gelezen kan worden zonder dat je het voorgaande boek hebt gelezen. Niet dat het voorgaande wordt uitgelegd, nee, veel mooier, het verhaal ontwikkelt zich op een natuurlijke manier en als lezer word je daar als vanzelf in meegenomen.

Over vierhonderd jaar komen aliens de mensheid uitroeien om de wereld over te nemen omdat hun eigen wereld niet meer bestaat. De mensheid heeft dus vierhonderd jaar om te bedenken hoe daar mee om te gaan. Ondertussen wordt ook bekend dat de aliens alles op aarde kunnen monitoren aan gesprekken, geschreven teksten en geprogrammeerde code maar het verschijnsel gedachten niet kennen. Dit brengt de mensheid op het idee om vier mensen aan te wijzen, Wallfacers genoemd, die zonder enige uitleg van alle bronnen van de wereld gebruik mogen maken om het gevaar van de aliens af te wenden.

En dan ontrolt zich de geschiedenis van hoe deze groep van vier mensen die bestaat uit drie invloedrijke staatsmannen en wetenschappers en een onbekende nietszeggende astronoom, aan de gang gaan. De aliens zetten vier Wallbreakers in om te ontrafelen wat de ware motieven van deze vier mensen zijn zodat zij die strategie kunnen pareren. 
De beschrijvingen van de handelingen van deze vier personen vind ik ongelooflijk boeiend. Het zegt heel veel over de menselijke natuur, de reactie van mensen op hoe ze reageren wanneer ze zich bedreigd voelen en wat daar allemaal bij loskomt aan ideeën.

Het eerste deel speelt zich af in onze hedendaagse tijd en het tweede over tweehonderd jaar. Twee van de Wallfacers hebben zich laten invriezen en ontwaken rond deze tijd. De wereld is totaal veranderd, heeft nadat het zichzelf bijna vernietigd heeft een nieuwe manier van samenleven gevonden en nog steeds geen oplossing tegen het aanstormende gevaar van de bedreigende aliens.
Het volgen van de mentaliteitsverandering vind ik bijzonder interessant vooral ook omdat het de basis van het menselijke gedrag altijd in zich blijft dragen.

Het hele boek laat me nadenken over hoe om te gaan met de toekomst die onvermijdelijk hopeloos lijkt. Want worden wij ook niet voortdurend bestookt met dat de wereld ten onder gaat aan klimaatsveranderingen en alles verwoestende natuurrampen of door komende oorlogen van welke soort dan ook? Steek je dan je kop in het zand en ga je ontkennen, probeer je te ontsnappen, ga je het gevecht aan of heb je nog een andere oplossing?

Wat mij betreft een van de beste science fiction boeken van de laatste jaren. En ook al kun je dit boek als een afgerond verhaal beschouwen, er ligt nog dat derde boek die het echte einde van dit verhaal vertelt. Een boek dat ik zeker ga lezen. 

dinsdag 8 augustus 2017

#50books - 2017.32 Genre bij genre

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de tweeëndertigste vraag van 2017 is:   
Hoe sorteer jij je boeken?
 
Op genre. Nou ja, dat is het dan wat mijn boekenkasten betreft. Dus ouwe strips bij ouwe strips, graphic novels bij graphic novels enzovoort. 

Zo vind ik snel de boeken terug wat betreft manga, kinderboeken, science fiction, sprookjesboeken, boeken over Koning Arthur en andere legenden en mythen, boeken vol wijsheden of de schrijver dacht dat het wijs was en literatuur.

Nu staan er ook wel wat planken gevuld met dubbele rijen boeken dus dat is wel wat moeilijker zoeken.

En dan is daar natuurlijk niet te vergeten de twee plankjes met nog niet gelezen boeken. Daar staan alle genres door elkaar.

Maar in dit digitale tijdperk heb ik natuurlijk ook nog boeken in een paar documenten beschreven staan.

Het ene heet gekocht en geleend. Daarin staan de boeken chronologisch per maand op wanneer ik ze aangeschaft of te leen gekregen heb.

In het andere document staan bovenaan de ongelezen boeken waarvan een deel ook e-boeken betreft. Deze staan trouwens op alfabetische volgorde van de achternaam van de auteur. En daaronder staan chronologisch de boeken de ik aan het lezen ben met daar achter de datum van wanneer ik in het boek begonnen ben en daar weer onder staan de gelezen boeken met de datum van beginnen met lezen en wanneer ik het uitgelezen heb.

Goh, ik wist zelf niet eens dat ik meerdere sorteermanieren had. Grappig om te ontdekken.


zaterdag 5 augustus 2017

#50books - 2017.31 Niks voor mij

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de eenendertigste vraag van 2017 is:   
Wat doe je met boeken die je zijn aangeraden en je vindt er geen moer aan?
 

Mijn gezicht is te lezen als een boek. Iets wat ik bijvoorbeeld helemaal niet kan, is toneelspelen en daarmee is veinzen voor mij ook een onmogelijkheid. Je raadt dan al wat mijn antwoord op deze vraag is. Ik zal zeggen dat ik er geen moer aan vind.

Nu kan ik nog wel nuance aanbrengen in hoe ik deze boodschap  breng.

Bij een goede vriendin, zal ik iets zeggen in de trant van 'hoe heb je me dit aan kunnen doen?!'.

Spreek ik een wat meer op afstand staande collega, dan zal het meer een tekst zijn als 'Dit genre of schrijver is niets voor mij. Wel leuk om eens geprobeerd te hebben'. Wat dan ook wel weer de waarheid is. Want iets nieuws proberen vind ik over het algemeen wel de moeite waard.

woensdag 2 augustus 2017

Hubert - Ben Gijsemans


Een stripboek dat mij heeft laten kijken. Of zoals een recescent zegt die op de achterkant van het boek geciteerd wordt 'Alles draait om kijken en bekeken worden..'.

Hubert is een alleenstaande man die regelmatig musea bezoekt en thuis vrouwen van bekende schilderijen naschildert. Heel veel meer lijkt er in het hele boek niet te gebeuren op een enkele korte ontmoeting hier en daar na.  Toch intrigeert elk plaatje en dat heeft verschillende oorzaken.

Ben Gijsemans heeft op een zeer natuurlijke manier de menselijke figuren weergegeven. Hun houdingen zijn ons allen bekend, een stoel aanschuiven aan tafel voor we erop gaan zitten, het in gedachten met een bril in de hand staan, het net even een stap naar achteren zetten om iets nog beter als geheel te kunnen zien en zo zijn er talloze van dit soort houdingen die in de doorsnee strip alleen zeer uitvergroot weergegeven worden of helemaal niet.


Daarnaast zijn er veel bladzijden gevuld met iets van negen panelen die bij een vluchtige blik wel erg op elkaar lijken. Maar wanneer je beter kijkt dan zie je de verschillen in de details en daarmee komt er beweging in. Het gaf op mij een heel filmische indruk.
Ook het zeer spaarzaam gebruik maken van tekstballonen dwingt je als lezer om vooral heel goed te kijken.

Voor mij een bijzondere ervaring en zeer begrijpelijk dat dit boek het tweejaarlijkse Silver Strips Debuutprijs 2016 heeft gewonnen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...