#50books - 33 Voortaan zonder auteur

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De drieëndertigste vraag is: Wat vinden jullie van auteurs die ook onder pseudoniem publiceren?

Strikt genomen is ieder boekendebuut van een niet publiekelijk figuur een publicatie onder pseudoniem. De lezer weet immers niet wie de persoon is die achter het geschrevene zit.

En dan komt al snel de vraag hoe belangrijk het is om te weten wie iets geschreven heeft. Voor dat wat de lezer leest, maakt het toch immers in principe niet uit. Bij het lezen gaat het alleen puur om dat wat er geschreven staat.

Het is alleen bij het uitzoeken, het kiezen van een nieuw boek dat er op de auteur gelet kan worden. En dan nog is dat niet noodzakelijk. Het kan je zelfs op het verkeerde been zetten omdat iets dat je ooit van een auteur heel goed hebt gevonden in een volgend boek wel een heel erg tegen kan vallen of andersom. In die zin zou er zelfs voor gepleit kunnen worden om helemaal niet meer de auteur bekend te maken of in ieder geval niet van te voren.

Claymore Vol. 20 Remains of the Demon Claw - Norihiro Yagi

Het twintigste deel alweer van Claymore.

Minder vechten, meer dialogen. Daardoor ook meer achtergrondinformatie over waar de gevechten nu eigenlijk over gaan en wie aan wiens kant staat. Voor mij is dit veel spannender dan die delen waarin de meeste bladzijden gevuld worden met schitterende monsters in allerlei standen waarbij ik grote moeite heb en zelfs vaak helemaal niet kan zien wat er nu werkelijk gaande is.

Inmiddels zijn er zoveel spelers op het toneel verschenen dat ik niet meer helemaal helder heb wie nu waar vandaan is gekomen. Hiermee heeft het me aangezet om nog eens vanaf deel 1 te beginnen en de serie met de opgedane kennis weer te herlezen.

Stoner - John Williams

Een levensverhaal zo natuurlijk geschreven dat elk woord niet anders dan de waarheid kan zijn ondanks dat het fictie is.

De hoofdpersoon William Stoner, geboren eind 19de eeuw, doorkruist in zijn bestaan de twee wereldoorlogen in de Verenigde Staten. Hij lijkt het leven te ondergaan en er aan deel te nemen zonder er veel over te zeggen te hebben. Aan de ene kant is het zijn onwetendheid die hem in pijnlijke situaties brengt en aan de andere kant juist zijn eerlijkheid en oprechtheid die hem levenslang duur komt te staan zonder dat hij daar van te voren rekening mee heeft gehouden.
Het lijden ondergaat hij zonder er zich over te beklagen. Hij neemt het zoals het is en bestempelt het dan als onbelangrijk. Wat wel belangrijk is, komt nooit bewust ter sprake.

De heldere manier van hoe het verhaal verteld wordt, maakt het pijnlijke van dit bijna weggegooide leven nog intenser. Het is onmogelijk om niet met Stoner mee te leven.

Een juweel van een boek.

Pentamerone eerste helft - Giambattista Basile

De Pentamerone is een 17de eeuwse raamvertelling waarin in vijf dagen vijftig verhalen worden verteld. In dit eerste deel komen de eerste vierentwintig aan bod.

Zoals in andere raamvertellingen het de mooiste meisjes zijn die de verhalen vertellen, zo zijn juist in de Pentamerone het de meest lelijke oude vrouwen die aan het woord komen. En daarmee is de toon al een beetje gezet van de sprookjes die ten gehore worden gebracht. Tot in het absurde wordt er met metaforen gesmeten, de ene nog hilarischer dan de andere. Het is onmogelijk om met een strak gezicht deze verhalen te lezen.

De sprookjes zelf bevatten voor mij bekende elementen zoals bijvoorbeeld het haar van het gevangen meisjes dat zij laat zakken om een jongeling naar boven te laten klimmen en toch is het niet het sprookje dat mij bekend is.

Opmerkelijk ook is dat de sprookjes met een bepaald onderwerp kan beginnen en dan in de loop van het verhaal helemaal afwijkt naar iets anders en nooit meer op het eerste terugkomt. Slordige vertelling of iets dat bij die tijd hoorde? Ik weet het niet. Voor mij als 21ste eeuwse lezer in ieder geval verrassend. Het maakt het lezen nog eens extra spannend omdat het opeens afgelopen kan zijn of juist nog een paar bladzijden langer doorgaat dan ik zou verwachten.

Omdat de verhalen erg leuk zijn door manier van vertellen en inhoud én omdat ik nieuwsgierig ben hoe de vertelling waarin al deze verhalen zijn ingebed zal aflopen, heb ik deel twee ook aangeschaft.

Claymore 19: Phantoms in the Heart - Norihiro Yagi

Dit volume 19 bestaat uit deel 7 t/m 10 van The Ashes of Lautrec en deel 1 en 2 van Phantoms in the Heart.

De hoofdstukken van The Ashes of Lautrec behelsen voornamelijk vechtscènes waar ik amper kan zien wat er nu eigenlijk gebeurt. Voor mij is het afwachten wie er aan het einde nog leeft en dan verder met het verhaal.
Voor inhoud zit er gelukkig nog de eerste twee hoofdstukken van Phantoms in the Heart bij want anders was het voor mij een zo goed als waardeloos volume geweest.

Mensen die van manga vechtscènes houden met zeer fantasierijke monsters en wonderslanke heldinnen met grote zwaarden kunnen hun lol op. Lees je deze serie voor de inhoud dan snel door naar het volgende deel.

Kraut - Peter Pontiac

In deze brief aan zijn eind jaren zeventig vermiste vader heeft Peter Pontiac de levensloop van zijn vader proberen te reconstrueren en daarmee ook proberen te verklaren waarom hij vermist is geraakt en waarom zijn vader fascist is geworden.

De brief staat in een authentiek handschrift geschreven waarbij ik wel af en toe wat moeite moest doen om deze te ontcijferen. Verder is de hele geschiedenis omringt met bewijsmateriaal zoals onder andere een brief van de korps politie Nederlandse Antillen aan de moeder over de vermissing, de verhalen en tekeningen gemaakt door de vader op jeugdige leeftijd, een brief van zijn vaders hand vanuit Frankrijk na D-Day en nog veel meer. Ook is dit alles omringd met tekeningen die typisch Peter Pontiacs genoemd kunnen worden qua stijl en inhoud.

De nagekomen berichten die in de derde druk zijn toegevoegd, bestaan uit informatie van lezers naar aanleiding van de oorspronkelijke versie van Kraut. Hierdoor wordt er nog een scherper beeld van de vader van Peter geschetst en enkele foute aannamen/conclusies rechtgezet.

Ik ben zeer onder de indruk van dit boek door de oprechte sfeer die het geheel uitstraalt. Een zoon die op zoek is gegaan naar hoe zijn vader de keuzen heeft kunnen maken die hij heeft gemaakt en zich aansloot bij de NSB. En ergens ook de hoop om er achter te komen wat er tijdens en na de vermissing met zijn vader is gebeurd.
Het is zowel een heel persoonlijk verhaal als dat het inzicht geeft in hoe het mensen is vergaan voor, tijdens en na WOII die voor de NSB kozen.

#50books - 32 Volgens anderen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De tweeëndertigste vraag is: Hoe hoog scoor jij op de schaal van boeksnob, en wat zegt dat?

Hoe ik ook mijn best doe, geen enkele van de 15 uitspraken kan ik met mijn naam onderschrijven. Ik heb echt mijn best gedaan, geloof me. Maar de ene uitspraak is nog lachwekkender dan andere. Ik kan me bij een paar zelfs niet eens voorstellen dat er mensen zijn die werkelijk zo zouden denken. Daaruit concluderend zou ik zeggen dat ik laag scoor op de boeksnobschaal.

Maar....hoe kan het dan dat ik in mijn leven toch een boekensnob genoemd ben en nog wel door mijn bloedeigen ouders?
De enige keer in mijn leven dat ik  tot snob ben bestempeld is het moment geweest waarop ik tegen hen zei dat ik oorspronkelijk Engelstalige boeken in het Engels las en niet in de Nederlandse vertaling. Ik heb nooit goed begrepen wat ze nu met snob bedoelden tot ik deze vraag zag. Maar zo heb ik het toch nooit bedoeld, zou ik ze nu willen naroepen. Ach ja.

Anubis - Wolfgang Hohlbein

Zo was ik in Keulen én in een boekenwinkel. Onmogelijk om dan zonder boek naar huis te gaan. En het leukste is dan om een boek in mijn favoriete genre (science fantasy) en in de oorspronkelijke taal (in dit geval Duits) uit te zoeken. Omdat van de heer Hohlbein nogal veel aangeboden werd, heb ik op goed geluk er eentje uitgekozen: Anubis. Een naam die het altijd gelijk goed doet voor een paar mythische rillingen over de rug.

Jaren heeft het ongelezen in de kast gestaan maar nu ving het toch mijn oog en kon ik het niet meer loslaten.
Ondanks dat het boek uit relatief veel bladzijden bestaat, ruim 750 bladzijden, valt deze pocket heel makkelijk open, staan de marges ruim genoeg van de randen en is het papier dun. Zo kan het ook nog in bed redelijk gemakkelijk gelezen worden.
Het Duits is niet moeilijk en deed me aan Asimov denken. Ooit ben ik Engelstalige boeken gaan lezen zonder de Engelse taal nog bijster goed onder de knie te hebben. De boeken van Asimov waren zeer motiverend omdat met een beetje Engels je daarin al een heel end komt. Zo ook bij het woordgebruik van Wolfgang Hohlbein. Er is al veel te begrijpen zonder dat er veel woorden opgezocht hoeven te worden.

Voor mijn Hollandse hoofd was het wel ingewikkelder om in de hoofdpersonages geen Duitsers te zien maar Amerikanen zoals het bedoeld is. Het hele verhaal speelt zich in de VS af en dan nog het meeste in de buurt van San Francisco. Dat een van hen een pensionhoudster is die in het extreme van orde en netheid houdt, maakte het nog eens extra moeilijk om in haar een Amerikaanse te zien.

Het verhaal over een ogenschijnlijk onmogelijke archeologische vondst diep onder de grond en mysterieuze wezens die daar een rol bij spelen, is redelijk maar niet verbluffend.
Wat ik het meest storende vond, was dat elke ademhaling, zucht, schouderophalen, hoofdschudden en boze blik benoemd wordt. Het boek had makkelijk 200 bladzijden kunnen zijn en niets aan de kracht van het verhaal te hebben ingeboet. Oftewel het is veel en veel te uitgebreid.
Nu hoeft niet perse elk woord direct aan het verhaal bij te dragen maar dan is er wel de eis dat het boeiend is. En dat is het nu precies niet. De personages blijven even plat, hoeveel woorden er ook aan hen besteed worden. Niemand gaat een ontwikkeling door en er is ook nog eens een gebrek aan humor wat het wellicht goed had kunnen maken.
Daarnaast wordt er te pas en te onpas met metaforen gesmeten. Metaforen die zo uitgebreid beschreven worden dat zelfs af en toe het leek alsof het om een ander verhaal ging.

Het boek komt op mijn over als dat het heel snel geschreven is. Het is zo uit het hoofd van de schrijver op papier gekomen en uitgegeven zonder dat er nog eens flink naar gekeken is en in geschrapt. Ik raad dan ook niemand aan om dit boek te gaan lezen. Behalve als je net als ik je eens wil onderdompelen in de Duitse taal en ervaren in hoeverre je dat volgen kunt.

#50books - 31 Boeken op straat

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De eenëndertigste vraag is: Wie is er bekend met en/of doet mee aan enige vorm van boekenruil?

Bookcrossing heb ik van gehoord en over gelezen. Helaas nooit zelf een boek op straat tegen gekomen die voorzien was van een bookcrossingskenmerk. Lijkt me supergaaf.

Wel heb ik boekenkasten op straat aangetroffen waarbij je wordt uitgenodigd een boek mee te nemen en eventueel een ander boek er voor in de plaats te leggen. Hier word ik wel zo blij van.
Want al die boeken die maar in je eigen kast staan te verstoffen en waarvan je weet dat deze niet meer door jou gelezen gaan worden toch weer een plekje kunnen vinden bij iemand anders die daar dan van kan genieten, kan toch niet anders dan een warm gevoel geven. Met zijn allen samen.

Boeken die achtergelaten worden op hotelkamers en in vakantiehuisjes komen op mij wat individualistischer over. Nog steeds erg leuk dat mensen dit doen. Zo kun je al reizend nog eens aangenaam verrast worden door een boek dat je zelf nooit uitgekozen zou hebben.

Dit allemaal zelf niet meegemaakt maar wie weet dat dit er nog eens van gaat komen.

#50books - 30 Onvergetelijk

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De dertigste vraag is: Hoe lang nog voordat we niet meer weten hoe een boek te gebruiken?

Het mooie van een boek is dat het puur intuïtief zijn functie aan de gebruiker openbaart zodat er nimmer een handleiding voor nodig is en de werking van het boek nooit vergeten zal kunnen worden mits men lezen kan.

Daarnaast is een boek een gebruiksvoorwerp dat naast zijn primaire functie van informatie overbrengen nog veel meer mogelijkheden in zich draagt. Het heeft al menigeen geïnspireerd tot het maken van lampen (zie plaatje), boekenplanken, hutten, allerlei soorten meubels en verdere kunstvormen zoals sculpturen.

Dat men vergeet hoe papier te maken, deze te bedrukken en in goede volgorde te binden, zou welilcht nog wel eens vergeten kunnen worden. In de verre, verre toekomst.

Doctor Who and the Terror of the Autons - Terrance Dicks

Het televisiescript in boekvorm gegoten door Terrance Dicks terwijl de oorspronkelijke schrijver Robert Holmes was. De zeer soepele schrijfstijl maakt het een boekje waarvan de bladzijden worden omgeslagen zonder dat de lezer het doorheeft.

In dit avontuur van de derde Doctor zijn oude vijanden (de Autons) aan zet en worden nieuwe hoofdpersonages (The Master, Jo Grant) geïntroduceerd waarbij de geschiedenis zal leren dat het ook oude vertrouwde figuren in het Doctor Who universum gaan worden.

Dit voor mij bekende televisieverhaal was verfrissend om te lezen. Het is geschreven in een heldere stijl zonder poespas. Zo kan op het televisiescherm het nog wel eens wat langdradig worden, in boekvorm is dat het zeker niet.
De bekende hoofdrolspelers zijn herkenbaar zonder dat ze bij naam genoemd worden en de eerste ontmoeting tussen de Doctor en Jo Grant nog eens meemaken een cadeautje.

Als Doctor Who fan ben ik natuurlijk schandalig bevooroordeeld maar als je nog wat luchtigs leuks wil lezen, trek dan deze pocket uit de stapel tweedehandsboeken overal verkrijgbaar.