dinsdag 31 december 2019

Een Goede Nachtrust - Peter Buurman


Voorin dit boek staat eerste druk januari 2020. Heeft dit met de rest van het boek te maken waarin het ook niet duidelijk is wat nu gedroomd is, wat een televisiestuk is en wat nu werkelijk gebeurd is? Of heeft dit met marketing te maken waar ik als exact persoon niets van begrijp?

In ieder geval is dit de debuutroman van Peter Buurman. Een auteur die onder andere bekend is van zijn stukken in De Speld, het satirische online dagblad. Voor De Speld heb je vooral talent nodig om buiten de gebaande paden te denken en daar is gezien dit boek Peter Buurman prima toe in staat.


Het start met een man die in bed ligt en hoort hoe er beneden bij hem wordt ingebroken. Vervolgens ontvouwt dit zich tot een rondrijden door de nacht achterop de scooter van de inbreker waarbij er verschillende ontmoetingen plaatsvinden. Soms vertelt vanuit het perspectief van de ander maar hoofdzakelijk vanuit de inbreker.


De rode draad is de nacht waarin mensen wakker zijn in plaats van dat ze liggen te slapen. En mij maakt het ook niet zo uit of de avonturen werkelijk hebben plaatsgevonden. Het zijn de gedachten en ervaringen van de inbreker die het boek de moeite waard maken. Want ondanks dat hij een inbreker is, is hij geen slecht mens, misschien wel júist niet. Hij lijkt ook maar door het leven te worden meegesleurd zonder dat hij daar erg in heeft. Soms knippert hij wel even met zijn ogen maar dan gaat het alweer verder.

In de nacht is alles net een beetje anders dan overdag. Het denken gaat ook net een beetje anders. Als mens sta je dan ook al ben je wakker toch in een nachtstand waarbij gebeurtenissen net wat andere manier worden beleefd. Denk maar aan als je een boek overdag leest of 's nachts. Daar zit verschil van beleving in.
Zo voelt ook dit boek waarin alles net even op een andere manier binnenkomt. En dat maakt het dan ook interessant zonder dat het nu gemaakt diep hoeft te gaan. De beleving alleen al is genoeg.

Providence Act 2 - Alan Moore & Jacen Burrows


Wat een enorme opluchting toen ik enkele weken geleden het bericht kreeg dat dit tweede deel uit een reeks van drie, weer verkrijgbaar was. Ik had enorm genoten van deel 1 en deel 3 had ik ook al in huis maar van deel 2 leek er wel geen exemplaar meer te verkrijgen te zijn of alleen voor bizarre prijzen. Nu had ik toch mooi dit tweede deel in handen.


En geen enkele spijt dat ik op dit deel ben blijven jagen want in het eerste deel werd ik als lezer al in een zinsbegoochelende wereld gebracht, in dit tweede deel is dat niet veel minder. Het verhaal schijnt gebaseerd te zijn op verhalen van H.P. Lovecraft, een schrijver van begin 20ste eeuw die bizarre fictie en bizarre horror schreef. Ik heb nooit iets van hem gelezen maar er wordt wel vaak naar hem gerefereerd door auteurs in dit genre. Misschien toch eens kijken of ik een boek van hem te pakken kan krijgen.


Nu is Alan Moore ook wel een auteur van het bizarre en van de horror die je hele wereld op zijn kop kan laten staan dus dat dit verhaal in die zin goed uitpakt, is eigenlijk geen verrassing. Wat ik me wel begon af te vragen was wat mij nu zo aanspreekt in dit genre. In dit verhaal is het steeds behoorlijk onduidelijk wat nu werkelijkheid is en wat niet. Er wordt verwezen naar Freud en Jung. Er lijkt een droomwereld te bestaan waarin wezens leven die onze werkelijkheid naar zich toe willen trekken. En deze wezens zijn nooit lieflijk maar altijd angstaanjagend. Wij willen als mensen graag controle over onze omgeving hebben maar hebben dit amper over onze eigen gedachten en dromen. Misschien is het uitdrukken in fantastische tekeningen van onze angsten juist wat het aantrekkelijk maakt. Dat het daarmee lijkt alsof we het toch nog een beetje in de hand hebben want we kunnen immers het boek dichtslaan als het ons te gortig wordt.

Het sterke van deze serie zit hem ook in het eerste vertellen van gebeurtenissen door middel van tekeningen met tekstballonnetjes en vervolgens meerdere bladzijden met handgeschreven tekst waarin het dagboek en dus gedachten van de hoofdpersoon wordt weergegeven. Hierdoor zit er herhaling in wat er gebeurd is maar ook de reflectie van de hoofdpersoon hierop waardoor het soms net een andere invalshoek krijgt en het verhaal wordt verdiept. Ook viel voor mij een enkele keer een puzzelstukje op zijn plaats bij het lezen van de dagboekfragmenten en snapte ik toen pas wat er gebeurd was.

Ik ben heel erg benieuwd wat er in deel 3 nog te gebeuren staat en of er uitsluitsel gegeven gaat worden over wat nu echt is, wat door hallucinatie opwekkende middelen is beleefd en wat voor andere verklaringen er nog komen voor alle zinsbegoochelingen die de lezer is voorgeschoteld.

maandag 30 december 2019

Clarkesworld Magazine Issue 159 December 2019

Het decembernummer van Clarkesworld Magazine bevat zes korte verhalen en vier non-fictie artikelen. Neil Clarke heeft het vaak gehad over zijn hartaanval waaruit ik opmaak dat deze ervaring op zijn veertigste hem al jaren in zijn greep houdt. De mededeling dat zijn pacemaker aan het piepen is, geeft mij het creepy gevoel dat hij ook wel eens eindig kan zijn en wat zal dat dan voor dit tijdschrift betekenen? Ik ben er in de loop der jaren wel erg gehecht aan geraakt en hoop dan ook dat het nog jaren verder mag bestaan samen met de immer naar verhalen zoekende Neil Clarke.

In Such Thoughts Are Unproductive spiegelt Rebecca Campbell ons een wereld voor die maar al te goed voor te stellen is en dat maakt het angstaanjagend. In dit verhaal begeven we ons in een wereld waarin alle informatieverzamelende systemen de macht hebben overgenomen. Dat betekent dat zij die niet denken zoals de algemene deler, uit de maatschappij worden gehaald. En als dat al niet gruwelijk genoeg is, worden zij aan de rest van de maatschappij gepresenteerd alsof ze er nog zijn door alle verzamelde informatie van deze persoon aan elkaar te plakken. 
Wij als mensen zijn geneigd om het bekende te omarmen en het onbekende af te stoten. In dit verhaal is deze eigenschap overgenomen door almachtige apparaten. Laat dit een waarschuwing zijn in wat wij in al onze computers bakken.

Natuurlijk komen nu ook de klimaatsveranderingsverhalen steeds meer in swung. De Motswanese auteur Tlotlo Tsamaase geeft er ook zo haar kijk op in Eclipse our Sins. De mensen hebben de aarde zo vervuild dat ze amper zelf kunnen leven en moeder aarde slaat terug. En dat is nou precies wat ik tegen dit soort verhalen heb. Het is alsof moeder aarde het ook maar iets kan schelen wat wij hier uitspoken. In mijn beleving is moeder aarde de meester in onverschilligheid, laat ze alles gebeuren en als wij er niet meer zijn dan leeft er hier wel weer wat anders. Interessanter vind ik dan ook verhalen die meer over mensen en het menselijk handelen gaan.

zaterdag 28 december 2019

Het Boek der Ontwenning - Geert Colpaert


Een aantal jaar geleden werd mij dit boek aangeraden. Ik heb geen idee meer wat de aanleiding destijds was. Ik kocht het in 2015 en tot dit jaar heeft het op mijn nog-te-lezen-plankje gestaan. En dat zat hem vooral in het formaat. Het boek bevat een kleine 800 bladzijden waarbij het aantal woorden op een bladzijde zo'n drie bladzijden van een doorsnee pocket beslaat. Een dik boek is op zich geen bezwaar maar een heel dik boek is toch even nadenken voordat ik daaraan begin.

Nu was ik binnen enkele bladzijden gegrepen door de schrijfstijl. Woorden die nadruk behoeven krijgen een hoofdletter en er wordt zoveel herhaald dat ik als lezer in een bepaalde cadans terechtkom. De beschrijving van de personages in de ontwenningskliniek evenals hun daden, zijn in de eerste paar honderd bladzijden zo alcoholistisch dat ik er als lezer bijna dronken van werd.

Het ontdekken van het kunstzinnige talent van een van de ontwenners is het daadwerkelijke startschot voor het serieus gaan ontwennen met zijn allen. Daarvoor in de plaats komt kunst. Allemaal onderwerpen naar mijn hart.

Alleen dan heeft de auteur bedacht het verhaal te doordrenken met uitgebreide uittreksels van het leven van beroemde kunstenaars en wetenschappers. Soms vond ik dat wel wat meerwaarde hebben maar hoe verder het boek vorderde, de mensen meer ontwent waren en de uittreksels langer werden, begon het me toch wat te storen. Ik ben zelfs hele stukken gaan snellezen wat ik eigenlijk zonde vind. Maar ik wilde weten hoe het met de mensen ging en geen geschiedenisles krijgen.

Voor mensen die de verslaafde wereld kennen, is het een feest van herkenning. Ik vond het heerlijk om me daar weer een tijd in te kunnen begeven. Dat de meeste kunstenaars worden in plaats van alleen bezig zijn met zuipen, is een droom waar misschien wel iedere alcoholist naar verlangd. Fijn om met het lezen van dit boek een tijd in die wereld te mogen zijn.

donderdag 26 december 2019

Rivers of London: Body Work - Aaronovitch, Cartmel & Sullivan


De Rivers of London boeken van Ben Aaronovitch lees ik altijd met veel plezier. Ik was dan ook benieuwd of dit in een stripvorm net zo goed werkt. En na het lezen van Body Work kan ik dit met een jazeker bevestigen.

Net als wanneer een boek verfilmd wordt, is het bij een verstripping ook even wennen aan hoe de personages worden weergegeven. Het is altijd net even wat anders dan hoe ik ze in mijn hoofd voorgesteld had. Maar een aantal kenmerken komen voldoende overeen om niet storend te zijn.
Er is slechts een personage waar ik wel moeite mee had om deze gevisualiseerd te zien en dat is Molly, het spook, de huishoudster van inspecteur Nightingale. Al wordt haar chronische chagrijn erg goed verbeeld, toch had ik haar veel spookachtiger in mijn hoofd dan hoe ze nu getekend is.

De tekenstijl spreekt mij ook niet heel erg aan. Het is allemaal te gladjes waardoor het juist levensloos en tweedimensionaal wordt. Iets wat denk ik komt omdat er steeds meer op de computer getekend wordt dan met meer levende materialen.

Ik vroeg me nog wel af hoe goed dit te volgen is wanneer je de boeken niet gelezen hebt. Er is dan wel een korte introductie over de wereld van Peter Grant maar zonder verdere kennis mis je toch de details, denk ik.
Het verhaal daarentegen zit weer prima in elkaar en is zeker de moeite waard als je van detective verhalen met een magische inslag houdt.

woensdag 25 december 2019

De Bananengeneratie - Pete Wu


Een onderwerp waar ik uit mijzelf nooit aan gedacht hebt, Chinese Nederlanders van nu. Door het lezen over deze mensen van binnenuit is deze blinde vlek in het daglicht gezet.

Chinezen zijn over het algemeen vrij onzichtbaar in onze samenleving. Ik heb wel eens gelezen dat Chinezen nauwelijks integreren maar omdat ze ook verder geen problemen geven hier geen aandacht aan wordt gegeven zoals bij andere culturen die in Nederland komen wonen. In dit boek komt naar voren dat dit zeker voor de eerste generatie geldt maar dat voor de tweede generatie dit wel anders ligt.

In dit boek vertelt Pete Wu dat hij zich altijd Nederlander heeft gevoeld maar dat het de omgeving is die hem zijn anders-zijn in het gezicht werpt. Een anders-zijn waar hij zich ongemakkelijk bij voelt. Dit komt omdat hij een banaan is, geel van buiten en wit van binnen. Hij is zelfs zo wit van binnen dat hij de Aziatische kant voor een groot deel vermeden heeft en in dit boek gaat hij juist daarmee de confrontatie aan.

Ik vind het heel interessant om zijn persoonlijke worsteling met dit onderwerp te volgen en ook al wist ik het wel, toch nog best geschokt ben over hoe minachtend er over Aziaten gedacht en gesproken wordt. Zoals wat te denken van homo datingsites waarop expliciet mannen aangeven no asians. En de eindeloze grappen over Chinese restaurants.

Een boek dat bijdraagt aan meer begrip.

maandag 2 december 2019

Roarin' Rick's Rare Bit Fiends #2 en #3 - Rick Veitch


In de jaren negentig heeft Rick Veitch de stripserie Roarin' Rick's Rare Bit Fiends uitgebracht waarin stripauteurs en striptekenaars hun dromen verstrippen. In deel 2 en 3 heeft Rick Veitch de dromen van Neil Gaiman verstript omdat Neil Gaiman wegens een te volle agenda er zelf niet aan toekwam.

Deze korte zwart-wit strips zijn wat mij betreft een lust voor het oog. Heel helder geïnkt en Neil Gaiman is er ook duidelijk in te herkennen. De dromen die we van Neil Gaiman te zien krijgen, zal de kenner van zijn werk niet verbazen. Die man heeft nu eenmaal een prachtig associatieve geest.

Het idee om dromen te verstrippen klinkt heel voor de hand liggend. Dromen zijn vaak vooral heel veel beeld en dat is best moeilijk in woorden te beschrijven. Juist in tekeningen kan er veel dichter bij de werkelijke droom gekomen worden. Ik kijk al uit naar dat iemand dit idee weer eens oppakt en verder uitwerkt.

maandag 25 november 2019

CBLDF Defender #1 en Free Speeches - CBLDF



In de Humble Bundle van Neil Gaiman zaten ook het e-magazine Defender en het e-boek Free Speeches, alle twee uitgave van CBLDF oftewel Comic Book Legal Defense Fund. Deze organisatie houdt zich bezig met alle censuur op strips in Amerika te bestrijden en wordt door Neil Gaiman enthousiast gesteund. Neil Gaiman die zelf in zijn carrière als schrijver ook vaker met censuur van zijn werk te maken heeft gekregen.

Door deze twee items te lezen heb ik meer inzicht gekregen in hoe censuur in Amerika al heel lang bestaat en telkens weer opnieuw opkomt wanneer er nieuwe media is. Want strips, televisie, gaming en internet hebben allemaal op de lijst gestaan als oorzaak van het ondermijnen van Amerikaanse kinderziel en ze gemaakt tot gewelddadige criminelen wat dan ook de reden is om ze te verbieden.

Mooi ook dat er ergens wordt aangehaald dat de voorvaderen van de Amerikanen mensen waren die de geloofsuitvoering van hun oorspronkelijke landgenoten niet streng genoeg vonden en het in dit nieuwe land gingen doen zoals God het echt bedoeld had. Alles in het licht van straf en beloning.

En dat is precies waar het CBLDF tegen strijd. Het vrije woord zien zij als het heilige goed en er worden ook wat rake argumenten gegeven waarom dat zo is. Ik heb bij sommige voorbeelden van censuur met mijn mond open gezeten van verbazing. Nederland is wat dat betreft toch wel een heel vrij land en dat is iets waar we heel blij mee mogen zijn.

An Equal Difference - Gabrielle Motola

Het was de artiest Amanda Palmer die via haar Patreon de fotograaf Gabrielle Motola haar boek An Equal Difference promootte en ik op de website https://www.anequaldifference.com/ kwam waar ik niet veel later het e-boek bestelde.

De onderwerpen IJsland en hoe maatschappijen met gender omgaan trokken mij gelijk aan. Ik ben een keer in IJsland geweest en de sfeer van dat landschap zal ik nooit meer vergeten. De foto's in dit boek van zowel de landschappen maar zeker ook de portretten lieten mijn herinneringen weer heel levendig worden. Het licht in IJsland is niet het licht dat wij kennen en opmerkelijk is ook dat er bijna niemand op de foto staat met korte mouwen.

Naast de portretten vertelt Gabrielle over haar gesprekken met de IJslanders over genderverschillen en gendergelijkheid. Daarbij schuwt zij niet haar eigen vooroordelen onder ogen te komen en verandert zij gaandeweg de keuzes van foto's voor dit boek. Niet de foto waar de vrouw het meest mooi en vrouwelijk overkomt maar de foto die het meest het karakter van deze persoon weergeeft.

Een van de meest indrukwekkende foto's zijn die van een vrouw waar je haar eerst ziet zoals wij naar haar kijken en dan een foto van haar als zij naar ons kijkt. Ik wist niet dat je dit zo goed kunt zien. Heel indringend.

Wanneer je geïnteresseerd bent in IJslandse cultuur dan is dit boek ook iets voor je. Politiek in crisistijd, gendergelijkheid en preventie van drugsgebruik onder jongeren zijn enkele onderwerpen die aan bod komen. En dit dan niet alleen met de jubelverhalen maar ook met de kritische blik. Ik heb het gevoel een tipje idee gekregen te hebben hoe de IJslanders in elkaar steken.

Toevallig kreeg ik gisteren een uitnodiging van de maker om deel te nemen aan een privé-groep in Discord om over de onderwerpen die in dit boek langskomen verder te praten. Ik heb me er net voor aangemeld en ben benieuwd of dit een interessante gemeenschap gaat worden.

PAAZ - Myrthe v/d Meer


Het is de vierentwintigste druk geworden die voor 5 euro bij de kassa lag in een boekenwinkel in Arnhem. Al vaker had ik dit boek willen kopen maar voor dit bedrag kon ik het echt niet meer laten liggen. Zo werkt dat blijkbaar bij mij.

Omdat dit boek best vaak in mijn bewustzijn is geweest voor ik het ging lezen, had ik me er een bepaalde voorstelling van gemaakt. Gedeeltelijk is deze ook uitgekomen, het zijn inderdaad de rauwe ervaringen van een jonge vrouw die suïcidaal opgenomen is op een PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis).
Wat ik niet had verwacht was dat het zo fragmentarisch zonder enige uitleg zou zijn. Dit stoorde mij soms omdat ik vragen had die niet zijn beantwoord. Het zorgde er wel voor dat ik door bleef lezen in de hoop dat ik toch nog aan mijn trekken ging komen.

Dat dit boek zovele oplagen heeft gekregen en door zoveel mensen is gelezen, stemt mij wel positief. Natuurlijk weet ik niet wat de motieven zijn van mensen die dit boek zijn gaan lezen maar ik denk dat het alleen maar goed is als er bij het algemene publiek meer bekend wordt over hoe mensen in de maatschappij van het pad kunnen raken en hoe dan de zorg voor deze mensen in Nederland geregeld is. Nou ja, hoe dat voor een klein deel van deze mensen geregeld is. En dat daar ook nog wel wat in te verbeteren valt.
En ook dat mensen in contact komen met het verschijnsel suïcide en depressie en belevenis van degene die dit heeft. Niks even je schouders eronder en je bent er zo weer bovenop maar algehele hopeloosheid. Hopelijk dat dit boek heeft bijgedragen aan meer begrip.

zondag 24 november 2019

Clarkesworld Magazine Issue 158 November 2019


In november 2019 opent Clarkeworlds Magazine met op de tot de verbeelding sprekende cover Pizza Break van de Tsjechisch illustrator Tomas Kral. Om te vervolgen met zes korte verhalen en vier artikelen.

Matthew Kressel beschrijft in Your Future is Pending een wereld waarin KI's de lichamen van mensen verzorgen die met hun bewustzijn in een virtuele wereld leven. Dit is alleen voorbehouden aan mensen die geld hebben. De arme mensen leven in wat er van de nu troostloze aarde is over gebleven. Naar andere werelden wordt allang niet meer gezocht want de rijken vinden hun vervulling in de virtuele wereld. Een doemscenario waar al vaker voor gewaarschuwd is in films en boeken en in dit verhaal nog eens angstaanjagend realistisch weergegeven. Ondanks al deze waarschuwingen kan ik me ook nog steeds maar met moeite losrukken van het beeldscherm. 

Gregory Feeley gaat in Cloud-Born in op het gegeven dat je ouders keuzes maken waar jij als kind mee te leven hebt. In dit verhaal gaat het specifiek over kinderen die nooit op aarde hebben geleefd en alleen de verhalen daarover van hun ouders kennen. Voor hen zal hun leven op het ruimteschip afspelen om ver weg een andere planeet te gaan bevolken. Daar kunnen deze kinderen niets aan veranderen en hebben het daarmee te doen. 
Ik denk dat voor veel mensen op aarde ook geldt dat zij gebonden zijn door de keuzes die hun ouders hebben gemaakt. Het is slechts een minderheid die werkelijk zelf zijn weg kan kiezen. Geeft te denken in hoeverre dat voor onszelf geldt. 

Rebecca Kuang vertaalde uit het Chinees Operation Spring Dawn waarin Mo Xiong het overleven van de mensheid in uitzonderlijk koude omstandigheden heeft beschreven. Aan het lezen heb ik veel vreugde beleefd omdat het ergens luchtig aanvoelde maar tegelijkertijd ook wel degelijk ergens over gaat.
Er blijkt namelijk voor tiental duizenden jaren een ijstijd op aarde te zijn waar de mens niet in kan leven. Daarom is er een plan bedacht waarbij een paar sleutelfiguren worden gewekt door KI's wanneer de lente eraan zit te komen zodat deze de mensheid weer helemaal tot leven kan wekken. Alleen hadden ze niet overal rekening mee gehouden zodat deze operatie in gevaar komt. Ga zelf lezen hoe het zit want het is te leuk om hier te verklappen.
Die Chinese science fiction weet me toch steeds weer te verrassen.



Nikopol Drieluik Deel 1: Kermis der Onsterfelijken - Enki Bilal

Vorige maand kennis gemaakt met de tekenstijl van Enki Bilal, nu ook met zijn schrijftalent. En wederom ben ik overdonderd. Wat een ruime geest.

Kermis der Onsterfelijken is het eerste deel van de Nikopol drieluik en speelt zich af in 2023. Het originele boek is uitgekomen in 1980, een tijd waarin de mobiele telefoon nog niet bestond en wat strips als deze snel gedateerd kan doen maken. Dat is bij deze strip absoluut niet het geval. Het thema van de fascistische leider die in Parijs heerst en vrouwen als baarmoeders reduceert, is zelfs misschien wel akelig actueel.

Het verhaal wordt nog meer bijzonder door de piramide die boven de stad zweeft waarin Egyptische Goden zich doodvervelend menselijke spelletjes spelen. Zij kunnen niet verder omdat hun brandstof op is en ze hierover in onderhandeling zijn met de fascistische leider die natuurlijk in ruil voor brandstof onsterfelijk wil worden.

De hoofdpersoon van dit verhaal is Nikopol, een diep ingevroren dienstweigeraar die uit de ruimte komt vallen en door de God Horus tot leven wordt gewekt om een staatsgreep te kunnen plegen.

Wat een verhaal! Daar word ik nou blij van. Het zit vol intrige, politiek maar ook medemenselijkheid zonder dat het zoetsappig wordt. Het is de mensheid op zijn rauwst. Zeer herkenbaar zonder dat het over de top gaat.

Het enige waar ik soms aan moet wennen, zijn de grote lappen tekst in de tekstballonnen. Daardoor leest het soms meer als een boek met dialogen. En dat is jammer want de tekeningen zijn stuk voor stuk sterk getroffen en kunnen niet gemist worden.

maandag 11 november 2019

Dansen op Asfalt - Marieke Prinsen Geerligs


Gek genoeg weet ik niet goed wat ik over dit boek kan zeggen. Misschien dat ik in de eerste plaats door de kaft op het verkeerde been ben gezet omdat ik daardoor het idee had dat het een science fiction boek uit de jaren zeventig was. Het blijkt een roman uit de jaren tien te zijn.

Een verhaal waarin geschiedenis en artiesten uit de jaren zestig tot en met tachtig overduidelijk als achtergrond aanwezig zijn voor het neerzetten van de levens van drie hoofdpersonages die uiteindelijk alles met elkaar te maken krijgen. Het is allemaal een beetje te veel van het goede en na het lezen van de laatste bladzijden vroeg ik me af waar dit nou allemaal voor nodig was.

De schrijfstijl is makkelijk en bij tijd en wijle was het een echte page turner. Spannend en boeiend en toch laat het me met een leeg gevoel achter. Misschien is dat ook wel wat het boek wil meegeven, het leven dat geleefd wordt en uiteindelijk niets is.

zondag 10 november 2019

Anti-fame - Auteur 404


Een boek over beroemd zijn, kan dat boeien, was wat ik mij afvroeg. Tot mijn eigen verbazing werd het antwoord daarop ja. Want is het niet zo dat iedereen er wel eens aan gedacht heeft om beroemd te zijn?
De anonieme auteur die ooit zelf beroemd is geweest, zet helder uiteen wat de nadelen zijn van beroemd zijn en wel op zo'n manier dat als je dit boek gelezen hebt je wel van een heel apart slag moet zijn, wil je nog steeds beroemdheid ambiëren.

In dit boek zijn het niet eens zozeer openbaringen want de meeste argumenten tegen beroemd willen zijn, had ik zelf ook wel eens bedacht. Het is de opsomming die het tot een overtuiging maken.

En naast de serieuze inslag is er ook nog humor om dit aparte verschijnsel van beroemd (willen) zijn te beschrijven.

zaterdag 2 november 2019

BAM - Jelle Brandt Corstius

Dit boek heb ik in zijn geheel in de trein gelezen en achteraf gezien is dat ook de beste plek om dit te lezen.

Jelle Brandt Corstius bezoekt samen met twee artistieke vrienden die plek op aarde waardoor hij als kind geobsedeerd was geraakt bij het staren in de Bosatlas. En die plek was Siberië waar hij zich voornamelijk per trein doorheen laat vervoeren.

Wat me raakt is hoe hij de Russische mentaliteit die behoorlijk van de Nederlandse afstaat, beschrijft en deze ook omarmt in de tijd dat hij in Siberië is. Zich nog even zorgen maakt over of zijn vrienden het wel aankunnen maar dan ziet dat ook zij er de lol wel van inzien als ze uit een hotelkamer worden gezet omdat een ander meer betaalt. Dit is de manier waarop je als mens de hele aarde kunt bereizen, aansluiten bij de mentaliteit die daar heerst hoe ongelooflijk deze ook in onze ogen lijkt te zijn. Ik kan met recht zeggen dat ik er wijzer van geworden ben.

Daarnaast is het boek ook schitterend weergegeven wat lay out betreft waarbij tekst afgewisseld wordt met foto's en schilderijen van de hand van zijn twee vrienden.

Ik vind het zonde om er meer over te vertellen en wil alleen zeggen, reis mee met Jelle Brandt Corstius naar dat hele koude oord Siberië.

De troost van een warm visje & Een royale portie meeuwen - Sylvia Witteman


Een dwarsligger vol met twee boeken met columns van de hand van Sylvia Witteman. Een fijn formaat om overal bij me te kunnen steken en daarnaast om steeds even een paar bladzijden te kunnen lezen want vier bladzijden is het maximum wat deze columns beslaan.

Nu was dat in het begin dat ik aan deze dwarsligger begon juist het probleem. Het zijn zulke korte stukjes dat ik het al bijna vergeten was als ik het net uit had. Ik merkte dat als ik er een paar achter elkaar las, ze meer impact hadden. En hoe verder ik kwam hoe meer en meer ik tegelijkertijd tot me nam en de sfeer die er geschetst werd beter tot me door kon laten dringen.

Een ander obstakel was dat het allemaal nogal oppervlakkig op me overkwam. Al die beschrijvingen van wat mensen aan hebben met een daarbij oordelende toon, kan me niet boeien. En daarbij voelde veel van deze beschrijvingen ook nog eens aan als een maniertje dat mij niet echt ligt.

Toch heb ik alles uitgelezen wat neerkomt op het verorberen van honderden columns. Want uiteindelijk zaten er een paar juweeltjes tussen die mij raakten. En dat zat hem dan in de dialogen van wildvreemden die de auteur heeft opgevangen in de tram of een andere openbare plek. De woorden van deze mensen geven zo haarfijn weer hoe mensen in het leven staan dat het een intrigerend tijdsbeeld oplevert. 

Clarkesworld Magazine Issue 157 October 2019

In dit 157ste nummer wordt de 13de verjaardag van Clarkesworld Magazine gevierd met vijf korte verhalen, een novelle en vier non-fictie artikelen waarvan bijdragen komen uit Amerika, Nigeria, China en Korea.

Een indringend thema wordt aangesneden in National Center for the Preservation of Human Dignity geschreven door Youha Nam en vertaald uit het Koreaans door Elisa Sinn en Justin Howe. Het verhaalt over het op een zo menselijk mogelijke manier euthanasieëren van mensen die niets meer aan de maatschappij hebben toe te voegen door hun leeftijd. In het verhaal volg je iemand die dit overkomt met alle emoties die daarbij komen kijken. Tijdens het lezen vroeg ik me steeds af waar menselijke waardigheid zijn grens heeft bereikt. Mooi gedaan.

De novelle How Alike Are We is geschreven door de Koreaan Bo-young Kim en vertaald door Jihyun Park en Gord Sellar. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een crisis management KI die zich in een menselijk lichaam heeft laten transporteren maar door verlies van het korte termijn geheugen, niet meer weet waarom. Langzaam, beetje bij beetje wordt onthuld hoe het zover heeft kunnen komen. De richting die het uiteindelijk nam, vond ik bijzonder verrassend omdat ik helemaal niet in die richting had gedacht. Hier kan ik niet verder op ingaan omdat ik niet wil spoileren maar het interessante is dat ik er nog niet uit ben wat dat over mij zegt dat ik daar een blinde vlek lijk te hebben.

zaterdag 26 oktober 2019

Het dorpje dat ging vliegen - Christin & Bilal


Een vriendin leende mij dit stripboek uit waardoor ik voor het eerst heb kennis gemaakt met Pierre Christin en Enki Bilal. En ik ben diep, diep onder de indruk.

Als kind ben ik vele jaren lid geweest van Eppo en zijn opvolgers waardoor ik allerlei Europese strips leerde kennen. Vervolgens heb ik jaren zonder strips geleefd tot ik de Engelstalige graphic novels leerde kennen en ook wat Japanse manga heb leren waarderen. Met het Nederlandstalige stripblad Stripglossy en Zone 5300 ben ik weer wat meer terug bij strips in de eigen taal. En nu dus de Franstalige (die ik wel in het Nederlands lees omdat ik het Frans niet machtig ben) strip.

De tekenstijl van Enki Bilal lijkt op het eerste gezicht misschien niet zo bijzonder. Maar toen ik beter ging kijken werd ik getroffen door die enkele inktlijnen die hij neerzet met wat kleur er achter en voilá daar staat een plaatje waar het leven vanaf spat. Ik heb nog een aantal andere stripboeken van hem te leen en ik ben benieuwd of hij nog meer stijlen in huis heeft.

Het verhaal geschreven door Pierre Christin is wonderbaarlijk. De titel verklapt dit enigszins. Het is echter absoluut niet liefelijk maar eerder grimmig waarbij er ook nog humor in verwerkt is. Geen striphumor maar humor uit het echte leven, humor door hoe mensen met elkaar omgaan en dit vertedert.
Het verhaal is ook maatschappijkritisch en alhoewel het oorspronkelijk uit de jaren zeventig komt, is er niet eens zo heel veel veranderd als het om milieu en machtsvertoon gaat.

De combinatie van het verhaal dat op verschillende lagen gelezen kan worden met de intrigerende tekeningen maken dit voor mij de stripontdekking van dit jaar (ook al is het dan van veertig jaar geleden).

dinsdag 22 oktober 2019

Een tafel vol vlinders - Tim Krabbé

Bij het voor de zoveelste keer vullen van een van de straatbiebjes dacht ik dat het misschien wel ook zo sociaal was om zelf eens een boek mee terug naar huis te nemen. Daarbij viel mijn oog op Een Tafel Vol Vlinders van Tim Krabbé, een schrijver waar ik nog nooit wat van gelezen had. Het boekje oogde qua formaat als een boekenweekgeschenk en dat was het dan ook geweest in 2009. Op een of andere manier is dit boekje mij destijds ontschoten.

Nu stel ik mijn verwachtingen nooit zo hoog bij een boekenweekgeschenk en ik was dan ook door de eerste helft van dit boekje aangenaam verrast. Een fijne vlotte schrijfstijl waarin de zorgen van een vader voor zijn zoon zijn weergegeven. Het tweede gedeelte waren dagboekaantekeningen van deze zoon en ook deze las ik voor een groot deel met veel plezier. Gebeurtenissen weergegeven door twee verschillend paar ogen vind ik vaak verhelderend en boeiend.

Mijn teleurstelling was dan ook groot om het einde van het verhaal. Daaruit bleek dat alles helemaal gecomponeerd was om op dat punt uit te komen. Ook de delen die bij het lezen nergens mee te maken leken te hebben, vonden nu hun plek. En eerlijk gezegd vind ik dat dan weer helemaal niet boeiend. Het is zo doordacht, zo van uit het hoofd terwijl ik meer geïnteresseerd ben in de ruwe gevoelens van het hart. Misschien wanneer het boek met het einde was begonnen dat het dan wel prima te doen was maar nu voelde ik mij in het ootje genomen.

Dit boek gaat weer terug naar de straatbieb.

maandag 21 oktober 2019

Iron Council - China Miéville

China Miéville, een naam die ik al langere tijd ken en niet in de laatste plaats omdat China als voornaam mij altijd even doet fronsen met de vraag of dit werkelijk iemand zijn naam is. Toch had ik in al die tijd nooit wat van hem gelezen. Door een collega die zeer enthousiast over zijn schrijven is en mij dit boek te leen in mijn handen duwde, heb ik dan eindelijk kennis met zijn brein mogen maken. En wat voor een brein.

Na het lezen van de eerste honderd bladzijden had ik geen flauw idee waar dit verhaal heenging. Ook wist ik niet goed wat ik nu allemaal had meegemaakt. Zo veel verschillende wezens waren in korte tijd geïntroduceerd dat ik er helemaal van duizelde. Het universum waarin dit zich allemaal afspeelt doet mij ergens denken aan de science fantasy van mijn geliefde Michael Moorcock en dan in combinatie met de absurditeit van Terry Pratchett zonder dat het humoristisch wordt. Het is het product van een creatieve geest die voortdurend op exploderen staat. Ik weet dan ook zeker dat ik veel van wat er in beschreven staat, gemist heb.

Als lezer is het dan ook noodzakelijk om alles los te laten waarvan je denkt dat het houvast geeft. Ik heb mij op een gegeven moment maar mee laten slepen in de stroom van het verhaal en daarmee werd het een geweldig, interessant, buiten-mijn-eigen-denkvermogen-om verhaal waar ik nog lang beelden van op mijn netvlies zal hebben staan. Juist dit loslaten heeft mij veel leesplezier gegeven en de kans is dan ook groot dat ik in de toekomst nog wel meer van hem wil lezen.

maandag 30 september 2019

Renger - Nyk de Vries

Omdat ik vorig jaar in Leeuwarden was, leek het me interessant om een boek van een Friese schrijver aan te schaffen. Dat werd dit boek Renger van de voor mij onbekende Nyk de Vries. Een totaal onbekend boek beginnen, voelt heel vrij omdat ik dan nog geen enkele vooroordeel of verwachting heb. Op die manier krijgt een boek alle kans van de wereld. Helaas heeft dit verhaal mij niet werkelijk kunnen grijpen.

Pas nadat ik al over de helft was, zag ik op de achterflap de tekst staan 'David Lynch in de Friese Wouden' als omschrijving van Nyk de Vries. Dat heeft het bij mij niet goed gedaan. Ik ben groot fan van David Lynch en dit boek heeft met zijn werk helemaal niets te maken. Jammer dat een flappentekstschrijver zich zo vergaloppeerd want dit doet juist af aan de eigenheid van deze Friese schrijver. Door de vergelijking wordt Nyk de Vries zijn boek  juist een heel middelmatige weinig origineel werk.

Het beschrijft met veel flashbacks de verhouding tussen de ik-persoon en zijn vader terwijl hij opgroeit en nog thuis woont. Mij blijft het allemaal te oppervlakkig en te voorspelbaar. De gebeurtenissen in het heden waarbij zijn relatie op de klippen loopt, is net zo weinig spannend in mijn beleving. Renger is de naam van een vroegere dorpsgenoot die de ik-persoon nu weer in Amsterdam tegenkomt en waar een mysterie omheen lijkt te worden geweven maar dat blijkt dan meer in het hoofd van de hoofdpersoon te zitten.

Ik denk dat ik weet wat de schrijver heeft willen doen maar in mijn beleving is dat niet goed uit de verf gekomen. Het is allemaal te bedacht en wat dit emotionele onderwerp betreft, de relatie vader-zoon, werkt dat niet.

Zijn ultrakorte, absurde verhalenbundel De dingen gebeuren omdat ze rijmen uit 2011 werd genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Ultrakort klinkt dan wel weer intrigerend maar ik vrees dat de kans dat ik dat boek tegenkom, bijzonder klein is. En ik ben niet geprikkeld genoeg door dit boek om er actief naar op zoek te gaan.

maandag 16 september 2019

Clarkesworld Magazine Issue 156 September

In dit septembernummer van Clarkesworld Magazine slechts vijf science fiction verhalen en vier non-fictie artikelen waarvan sinds enige tijd er twee interviews met schrijvers zijn. Ook een interessante manier om nieuwe schrijvers te leren kennen.

Weinig verhalen betekent dat ze wat langer zijn maar helaas betekent dat in dit geval zeker niet dat ze beter zijn.

Zo is Dave's Head geschreven door Suzanne Palmer wel een vermakelijk verhaal maar doet het net wat te kinderlijk aan door het hoofd van een dinosaurus dat terug wil naar Disneyland. 

Het Chinese verhaal Amorville geschreven in het Engels door Bella Han laat de wereld zien wanneer alles virtueel is geworden en men naar het echte gaat verlangen wat dan ook weer virtueel wordt ingevuld. De wereld aan de voeten van de commercie. Een harde en wellicht toekomstige werkelijkheid? Soms vraag ik mij af of mijn toekomstbeeld nu wordt beïnvloed door de science fiction die ik lees of dat de science fiction de angsten laat zien die er nu leven. Hoogstwaarschijnlijk is het alle twee.
  
De Canadees M.L. Clark schreef het lange verhaal To Catch All Sorts of Flying Things waar ik veel moeite mee had om door te komen. Het heeft iets van een detective waarbij de moord opgelost gaat worden op het laatste ei van een soort wat dus genocide betekent.  Hierbij komen er zoveel andersoortige wezens voor met uitleg over hoe ze in elkaar steken zowel fysiek als politiek dat het misschien wel meer geschikt zou zijn geweest voor een novelle.

zaterdag 14 september 2019

Providence Act 1 - Alan Moore & Jacen Burrows

Alan Moore heeft mij nog nooit teleurgesteld. Het is bijna angstaanjagend wanneer ik een nieuw boek van hem oppak want wie weet is dit het boek dat mijn opperste bewondering voor deze auteur aan gruzelementen gaat helpen. Maar nee. Ook bij deze graphic novel is dat weer niet gebeurd.

Providence speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw in wat op Amerika lijkt te zijn. Alle omgang tussen de hoofdpersoon en anderen voelt ongemakkelijk. Het is dan ook gebaseerd op de ideeën van HP Lovecraft. Samen met de kriebel die voortdurend onder je huid kruipt bij het lezen van Alan Moore zijn werk, kan het niet anders dan dat het boek mij achterlaat met een onaangenaam gevoel. Je kunt je dan afvragen waarom ik mijzelf dit aandoe. Het is het verhaal dat zo intrigeert dat ik dit onaangename gevoel voor lief neemt.

De tekeningen van Jacen Burrows zijn aan de ene kant klassiek wat beeldverhalen betreft. Het zijn de uitgesproken gezichten die het bijzonder maken. Deze fascineren en maakte dat ik bijna niet heel goed durfde te kijken naar de soms wel erge mismaaktheid.

De tekeningen worden afgewisseld met handgeschreven dagboekfragmenten van de hoofdpersoon en fragmenten uit boeken waarnaar gerefereerd wordt. Het maakt het verhaal nog meer levensecht.

Het pijnlijke is nu alleen dat dit deel een van drie delen is en ik deel drie wel op de kop heb weten te tikken maar dat deel twee nergens meer te krijgen lijkt te zijn. Ik blijf nog doorzoeken maar ik had niet gedacht dat ze zoiets moois als dit wat nog maar twee jaar oud is nu al niet meer uitbrengen. Superirritant.

dinsdag 27 augustus 2019

Materiaalmoeheid - Marek Šindelka


Het eerste boek van Marek Šindelka uitgegeven door Das Mag heet Anna in Kaart Gebracht, waar ik zeer positief verrast door was. Bij het lezen van Materiaalmoeheid stond me dat niet meer helder voor ogen dus had ik er verder geen verwachtingen van.

Ik heb het boek in een dag gelezen, iets wat ik zelden doe. De eerste helft in de trein van Amsterdam naar Enschede en de tweede helft op de terugweg. Oftewel het las relatief makkelijk weg. Het taalgebruik is natuurlijk en valt tijdens het lezen niet op. Daardoor werd mijn aandacht meer getrokken naar de inhoud.

En daar ging het mis. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van twee jonge broers die elkaar kwijtraken bij hun vlucht uit Syrië naar Europa. Natuurlijk een zeer actueel onderwerp. Maar wat mij bleef steken was de manier waarop deze gruwelijke geschiedenis verteld wordt, alsof het om een spannend fantasyverhaal gaat waarin vaak moeilijke reizen worden beschreven en de hoofdpersonen door allerlei gevaren worden bedreigd. Het hield me op afstand van de realiteit.


Ook snap ik niet goed waarom een Tsjechische schrijver dit verhaal wil vertellen. Misschien dat hij er meer mee te maken heeft dan ik weet. Maar boeken die ik heb gelezen van schrijvers die het een en ander hebben meegemaakt, komen op mij heel anders over.

Zo enthousiast ik over Anna in Kaart Gebracht was, zo teleurgesteld ben ik over dit boek. Zonde.

maandag 26 augustus 2019

Clarkesworld Magazine Issue 155 August 2019


In dit nummer van Clarkesworld Magazine vier korte science fiction verhalen, twee wat langere science fiction verhalen en vier non-fictie artikelen. De langere verhalen zijn van Chinese en Koreaanse afkomst.

D.A. Xiaolin Spires weet in Onyx Woods and the Grains of Deception de hedendaagse uitbuiting van oorspronkelijke grondstoffen aan te boren. Een onderwerp dat ik nog niet vaak ben tegengekomen in de hedendaagse science fiction maar dat absoluut zeer actueel is. 

Rachel Swirsky schreef het zeer korte verhaal Your Face. Het is een dialoog tussen moeder en dochter waarbij de dochter is gedownload in een computer nadat zij was verongelukt en de moeder haar niet kon laten gaan. De dialoog laat je nadenken over ethiek, wie neemt de beslissing en wat blijft er nu werkelijk van een mens over wanneer deze wordt gedownload?

The Yorkshire Mammoth deed me denken aan de vroegere televisieserie James Heriot. Harry Turtledove schetst een zeer gemoedelijke Engelse streek waarin een dierenarts een mammoet met een gebroken slagtand helpt. Die sfeer liet me de hele tijd glimlachen en bijna verlangen naar zo'n vredige tijd.

zaterdag 24 augustus 2019

Peter Zegveld Exploded View - Marina de Vries en anderen


In augustus heb ik in Enschede de tentoonstelling Wat beweegt van Peter Zegveld gezien. En wat een beleving was dat! Kunst zoals ik het zelden heb gezien en waar ik chronisch blij van word. Kunst die door mijn hele lijf gaat en waardoor ik onophoudelijk wil gaan springen. Om dit gevoel vast te kunnen houden kocht ik het boek Peter Zegveld Exploded View.

Nu is een boek over kunst altijd alleen maar een herinneringoproeper omdat het nooit je de kunst kan laten ervaren zoals het is als je het originele kunstwerk zelf voor je hebt. In dit boek hebben auteurs uit verschillende richtingen (museumdirecteuren, kunsthistorici, antropologen en dergelijken) over Peter Zegveld zelf en zijn werk geschreven. Dit alles omringt met heel veel fotomateriaal van zijn werk.

En het mooie is dat zelfs werk wat ik van hem nog nooit gezien heb, door dit boek toch tot leven is gekomen door de foto's en hoe men er over schrijft. En dat is knap want het gaat hier over kunstwerken die vaak bewegen en geluid maken. Het lijkt wel alsof Peter Zegveld zijn energie als vanzelf van de bladzijden spat als mensen het over hem hebben. Terwijl ik dit type ben ik zelf ook weer helemaal energiek en vraag ik me af wat voor leuks ik nu ga doen.

maandag 19 augustus 2019

Half mens - Maartje Wortel


Er is altijd het gevaar dat wanneer een schrijver door een boek mij in vervoering heeft weten te brengen, ik dit ook bij andere boeken van deze zelfde schrijver verwacht. De ene keer pakt dat prima uit maar dit maal heb ik pech gehad. Dit boek van Maartje Wortel is haar romandebuut en ik weet niet of zij haar slag nog te pakken moest krijgen of dat ik het op een verkeerd moment heb gelezen maar ik werd door dit boek niet gegrepen zoals ik dat bij ander werk van haar had.

Wat voor mij zeker niet helpt is dat het verhaal zich afspeelt in Amerika. Er zijn wel bepaalde aspecten waardoor ik begrijp dat het zich daar moet afspelen en niet in Nederland zoals bijvoorbeeld het verschil in gerechtssysteem. Toch komt dit op mij eerder over als een zwaktebod dan dat het werkelijk iets toevoegt. Het kan dan wel over een Hollands meisje gaan dat met haar ouders uit Nederland is meeverhuisd naar de Verenigde Staten, toch had het mij veel meer gedaan wanneer dit meisje in Nederland was gebleven en haar geschiedenis in een drukke Nederlandse stad had afgespeeld.

Nu is het boek verder wel typisch op zijn Maartje Wortels geschreven met sterke weergaven van hoe de hoofdpersonen zich door het leven heenleven.  En scherpe, korte personageschetsen van personen die slechts een kleine rol spelen in het verhaal. En dat maakt het dan weer de moeite waard om gelezen te hebben.

O ja, op het einde ontgaat me iets. En dat is misschien ook wel wat ik er minder aan vind. Bij dit soort boeken vind ik het eerder storend dat er de hele tijd naar een bepaald punt toegewerkt wordt dan wanneer er gedeelten van mensenlevens worden beschreven waar je even bij mee mag kijken. Daarom denk ik als ik het einde wel had gevolgd, ik het er niet beter had gevonden.

zondag 18 augustus 2019

Old Man's War - John Scalzi

De naam John Scalzi hoor is al meerdere jaren met veel bewondering en enthousiasme uitgesproken worden. Enkele jaren geleden las ik een boek van hem dat gebaseerd was op de Red Shirts uit de originele Star Trek serie. Een zeer vermakelijk boek maar ik was er niet door gegrepen. Toen wist ik nog niet wat ik nu weet.

Per toeval kocht ik Old Man's War, het debuut van John Scalzi en wat nu het begin van een serie boeken blijkt te zijn, boeken die niet zo zeer een serie zijn met dat je als lezer met smart zit te wachten hoe het verder gaat maar meer als in dat het in hetzelfde universum afspeelt (als ik het goed heb begrepen en ik hoop het maar want geserialiseerde boekenreeksen spreken me eigenlijk niet meer zo aan).

Ik begon te lezen en was direct geïntrigeerd door het gegeven dat een vijfenzeventig jarige zich opgaf als vrijwilliger om mee te doen aan een oorlog in de koloniën (waarmee niet landen op aarde bedoeld worden maar andere voor de mens leefbare planeten). En vervolgens ontrolde daar een verhaal voor mijn ogen dat zowel even origineel als natuurlijk aanvoelent. Het is bijna onvoorstelbaar dat nog niet eerder iemand het universum heeft geschapen dat John Scalzi voor de lezer schets omdat het zo bekend aanvoelt.

Het is niet alleen het gegeven van mensen die een redelijk volledig leven hebben gehad die zich nu inzetten om de mensheid te beschermen maar ook de manier waarop menselijke motivatie is beschreven dat het boek zo ijzersterk maakt. Iedereen die in beeld komt, is een mens of wezen van het figuurlijke vlees en bloed waar ik direct in geloof. Nergens wordt het plat of te fantasievol. Het is wat mij betreft science fiction in de hoogste categorie. En nu snap ik ook al die lovende woorden die ik in het verleden over hem las.
En tja, nu zit er niets anders op dan ook andere boeken uit dit universum op te sporen en te gaan lezen.

woensdag 31 juli 2019

Sage Volume Seven - Brian K. Vaughan & Fiona Staples

Dit deel speelt zich bijna in zijn geheel af op de komeet Phang waar de vluchtende familie wacht tot hun ruimteschip in de vorm van een boom weer genoeg heeft getankt om verder te kunnen. Een nieuwe leefomgeving betekent weer nieuwe wezens en nieuwe personages. Terwijl het verhaal over een familie die voor alle twee hun rassen vluchten omdat die twee rassen in oorlog zijn, niet bijster origineel is, blijkt de fantasie van de makers duidelijk nog lang niet opgedroogd te zijn waardoor ze de lezers telkens opnieuw weten te verrassen in de beelden die we voorgeschoteld krijgen en de nieuwe levensvormen met hun typisch eigen manier van zijn.

Zoals alle voorgaande delen worden de gebeurtenissen verteld door Hazel, het kind van het gemengde huwelijk. Omdat zij op de eerste bladzijden suggereert dat wat er op deze komeet is voorgevallen, het ergste is wat hun als familie is overkomen, stond ik de hele tijd schrap om het ergste te verwachten zoals bijvoorbeeld het sterven van een van de ouders. Dit gebeurde echter niet en dan ben ik toch wat teleurgesteld. Ik weet dat Amerikanen vaak in superlatieven spreken en dat ik geneigd ben letterlijk te nemen wat mensen zeggen waardoor er aan mijn kant de verwachtingen nogal eens niet kloppen. Zo vaak als ik dat nu heb meegemaakt, vrees ik dat ik dit niet meer af ga leren.

Een van de opmerkelijkste tekeningen vond ik die van Mr. Robot die aan het masturberen is en op zijn televisieschermhoofd te zien is waar hij aan denkt. Ook wanneer hij ligt te slapen worden door middel van dit scherm zijn dromen weergegeven en daarmee zijn aantrekkingskracht tot de moeder van Hazel bekend gemaakt. Het opmerkelijke hieraan vond ik dat het niet aangezet erotisch is maar het juist heel natuurlijk overkomt. Ik vind het wel prettig wanneer seks als gewoon wordt gebracht.

Op naar deel 8. 


dinsdag 30 juli 2019

Echte pretentie - Joost de Vries

Wederom een boek van Das Mag Uitgevers dat ik door mijn boekenabonnement in de brievenbus aantrof. Dit keer een boek van Joost de Vries die ik ken van de podcast Boeken FM waarin hij samen met Ellen Deckwitz en Peter Buurman boeken bespreekt. Daar vind ik hem zeer sympathiek overkomen waardoor ik me kon voorstellen dat een tekst van zijn hand mij ook wel ging boeien.

Echte pretentie is een essay over waarom het zo irritant is en waarom we niet zonder kunnen, zoals de ondertitel van het boek luidt. Tot mijn eigen verbazing kon mij dit onderwerp helemaal niet boeien. Ik die anders altijd zo'n brede belangstelling heb. Het deed me afvragen of ik misschien in een wat al te sombere stemming aan het belanden ben. Of dat ik aan het afvlakken ben door de gebeurtenissen in de wereld die ik niet te diep in me wil laten doordringen. Of dat ik in een fase terecht ben gekomen waarin ik alles aan het kapot relativeren ben. Ik ben er niet uitgekomen.

Maar wat ik wel merkte was dat ik het heel gezellig vond om dit essay te lezen. Het verhaalt onder andere over het leven van Susan Sontag en Karel van het Reve, levens die mij wel kunnen boeien. En door de manier waarop Joost de Vries er over schrijft, lijkt het alsof hij met een kop koffie en een pak koekjes tussen ons in, enthousiast vertelt over wat hij net heeft ontdekt. Het is denk ik ook zijn enthousiaste en oprechte worsteling met het onderwerp waardoor het aangenaam is om te lezen. Eens geen betweter die weglaat wat hem niet uitkomt maar iemand die zijn onderwerp ook van die kanten belicht waar hij onzeker van wordt. Wat dat betreft hoop ik dat Joost de Vries een trend zet en dat velen hem zullen volgen.

zaterdag 27 juli 2019

Clarkesworld Magazine Issue 154 July 2019

Naast de gebruikelijke Amerikaanse bijdrages, dit keer ook een verhaal uit Singapore, China, Korea en Chili in het juli-nummer van Clarkesworld Magazine. En het is door deze diversiteit dat dit tijdschrift mij  blijft boeien.

Naast de zeven korte verhalen, ook weer vier non-fictie artikelen. Daarbij wordt onder andere ingegaan op de invloed van WOI op Lord of the Ring van Tolkien. Wel vaker wordt de invloed van WOII op het werk van Tolkien genoemd maar in dit artikel Tolkien and World War I legt Carrie Sessarego juist een ander verband. Interessant om deze invalshoek eens te bekijken.

In The Visible Frontier  laat Grace Seybold mensen de wil van God in de sterren lezen en laat ze geloven dat mensen na hun dood naar de sterren gaan. Zij speelt met het idee om een leergierige jongen te leren hoe het werkelijk in elkaar steekt en hoe hij daar op reageert. Het doet me denken aan The Matrix waarbij lang niet iedereen de rode pil aankan en liever in onwetendheid wil blijven. Een thema dat misschien nu nog wel actueler is dan ooit. Wij kunnen van alles te weten komen maar voor een deel blijven we onze hoofden in het zand steken. Misschien wel heel menselijk. Of het de mensheid doet overleven, zal de tijd leren.

En zo wist One in a Million geschreven door de Chileense Rodrigo Juri mij ook aan het denken te zetten over de mensheid. In dit verhaal heersen de AI's de wereld en geven de mensen de keuze om ook AI te worden of mens te blijven. Kiezen ze om mens te blijven dan worden ze naar een aparte planeet getransporteerd om daar verder te leven. De mogelijkheid om AI te worden blijft altijd open. Rodrigo Juri beschrijft hoe mensen verschillend op deze situatie reageren waarbij zelfdestructie niet geschuwd wordt. De manier waarop hij de mensheid beschrijft is zeer geloofwaardig en het maakt me maar weer extra bewust van het feit dat het een wonder is dat we al zo lang relatief vreedzaam samenleven.


 

dinsdag 23 juli 2019

Sweeney Todd and other stories - Neil Gaiman & Micheal Zulli

Sweeney Todd ken ik van Neil Gaiman uit zijn boek American Gods. Maar dat is toch wel een heel ander figuur dan waar het in deze strip over gaat. En om de onwetende lezer zoals ik snel op de hoogte te brengen heeft Neil Gaiman een introductie geschreven waarin wordt uitgelegd wie deze Sweeney Todd is geweest. Nou ja, als hij heeft bestaan want dat is ook niet helemaal duidelijk. In ieder geval is er wel in het verleden veel over deze moordende barbier geschreven en zijn er toneelstukken en zelfs een musical over dit personage gemaakt.
Neil Gaiman zou Neil Gaiman niet zijn als hij het heel anders aanpakt en in zijn verhaal gaat hij samen met een vriend op zoek naar de plek waar al die gewelddadigheden hebben plaats gevonden. Extra leuk vind ik om Neil Gaiman getekend door Michael Zulli te zien in de jaren tachtig met die typische haarstijl en kleding van die tijd. Het is zo herkenbaar en toch ook vervreemdend omdat het verleden wat ik zelf heb meegemaakt ergens ook weer ver van me af is gaan staan.

Babycakes is het tweede verhaal waarin de mensheid opeens in een wereld is  waarin alle dieren verdwenen zijn. Wat te doen? De titel zegt genoeg. En het deed me weer erg veel plezier om de mensheid met al zijn malligheid zo op de hak te zien worden genomen.

Het laatste verhaal is geschreven door Holly, de destijds vijfjarige dochter van Neil Gaiman. Zoals Michael Zulli de tekenaar het zo schitterend verwoordt, is het verhaal zo uit het onderbewuste van de kleine Holly gekomen. Er is dan ook niets aan geschaafd en hij heeft het getekend zoals zij het verteld heeft. Pure horror, onbegrijpelijk maar tegelijkertijd o zo waar. Heel bijzonder.

maandag 22 juli 2019

The Furthest Station - Ben Aaronovitch


Het zevende deel alweer in de serie Rivers of London met de bovennatuurlijke politieagent Peter Grant die in deze novelle op zoek gaat naar geesten. Een vermakelijk verhaal met de gebruikelijke Engelse humor van Ben Aaronovitch en voldoende fantasy in het verder herkenbare hedendaagse Londen.

Er zijn geen ontwikkelingen wat het personage Peter betreft of grote onthullingen over hoe het met de rivieren in Londen zit zoals wel in vorige delen naar voren kwam. Dat maakt dit boekje een smakelijk tussendoortje. Maar toch broeit er toch ook nog wel iets in mijn achterhoofd dat wellicht het opborrelen van de nieuwe rivier die in dit verhaal wordt geïntroduceerd nog wel eens in de toekomst een grotere rol kan gaan spelen.

Ondertussen begin ik ook wel zin te krijgen om de vorige delen te herlezen. Nu ik beter begrijp wat er allemaal achter steekt, denk ik er op een nieuwe manier van te kunnen gaan genieten. Maar ja, er staan nog zoveel andere te lezen boeken te wachten, dat herlezen er meestal bij inschiet.




zondag 21 juli 2019

De Berg van Licht - Louis Couperus


Naar aanleiding van mijn blog over Being an Account of the Life and Death of the Emperor Heliogabolus van Neil Gaiman reageerde iemand op Twitter (sorry, ik weet niet meer wie) dat ook Louis Couperus over deze keizer heeft geschreven namelijk in het boek De Berg van Licht. En daarbij kreeg ik de link naar de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren waar dit boek gratis te lezen is.

Nu was het al heel wat jaren geleden dat ik iets van Louis Couperus gelezen had en het kostte me dan ook wel wat moeite om door het in mijn beleving over-de-top bloemrijke taalgebruik, nog enig verhaal te onderscheiden. Na verloop van tijd wende ik wel wat meer aan deze schrijfstijl maar meer dan een paar bladzijden per dag lezen, ging er niet in.
Toch is het juist ook al die overdreven beschrijvingen van al die verschillende mensen, gebouwen en ornamenten wat bijdraagt aan de voortdurend hitsige stemming die in het boek heerst. Iedere handeling door zowel de keizer en zijn huishouden als door het volk lijkt wel alleen om wellust en hedonistisch genot te gaan.

In de opkomst en ondergang van deze tienerkeizer zet Louis Couperus homoseksualiteit onverbloemd centraal. Dit verbaasde mij enigszins omdat ik dacht dat aan het begin van de 20ste eeuw (dit boek is van 1905) er nog helemaal niet openlijk over homoseksualiteit gesproken werd. Dus ging ik op zoek op internet en vond op www.louiscouperus.nl de volgende tekst: "Rond 1900 veranderde de manier waarop men over homoseksualiteit dacht ingrijpend. Tal van artsen en psychiaters bestudeerden het verschijnsel en kwamen tot de conclusie dat het niet ging om een misdaad, noch om een ziektebeeld, maar veeleer om een bij de geboorte meegekregen mogelijkheid."
Daar had ik helemaal geen idee van. Blijkbaar baseerde ik mijn ideeën over het verleden voornamelijk op gebeurtenissen uit het heden. Zoals dat men nu openlijk voor acceptatie van homoseksualiteit strijdt waardoor ik de conclusie heb getrokken dat men hiervoor dit altijd heeft afgewezen.

Het verhaal geeft verder haarscherp de decadentie van die tijd weer en dan heb ik het over 218 -221 na Christus. Niet verwonderlijk dat het Romeinse Rijk uiteindelijk helemaal afgebrokkeld is. En misschien ook wel een waarschuwing voor onze tijd en cultuur.

zaterdag 20 juli 2019

Zelfverwoestingsboek - Marian Donner

Een boek met deze titel leek mij op mijn lijf geschreven. En dan met name de ondertitel: Waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden & dansen. Het is een afrekening met het opdringen door de maatschappij van alle gezondheidsnormen,  schoonheidsidealen en het idee dat je gelukkig moet zijn.

Helaas heeft dit boek mij niets nieuws gebracht. Dit komt, denk ik, omdat wat Marian Donner beschrijft sowieso al de manier is waarop ik in het leven sta. Ik heb nooit wat begrepen van het schoonheidsideaal wat via de media tentoongespreid wordt omdat wat ik daar zie helemaal mijn smaak niet is. Daarnaast vind ik dat het aan ieder voor zich is om zich te kleden en gedragen zoals men dat het liefste wil zolang het anderen niet schaadt. Het meest geniet ik van mensen die creatief met hun uiterlijk omgaan maar dat is een persoonlijke voorkeur. En iemand die dat niet doet, is van evenveel waarde.

Daarnaast heb ik ook als goed Calvinist ingeprent gekregen dat het allemaal ons eigen schuld is als we niet gelukkig zijn maar heeft levenservaring inmiddels geleerd dat dit onzinnig en onhoudbaar is. Niet iedereen krijgt dezelfde ervaringen in het leven en ook niet dezelfde vermogens om met situaties om te gaan. Daarbij is het ook maar de vraag of streven naar gelukkig zijn, een vruchtbaar ideaal is. En nog een stap verder, wat is er mis met ongelukkig zijn?

Dan zijn daar nog de gezondheidsnormen. Niet roken, niet drinken, geen drugs, letten op wat je eet en veel sporten of op zijn minst veel bewegen. Wat mij betreft ook iets waar iedereen zelf voor kan kiezen en niet iets om aan een ander op te leggen. Ik ben nog altijd eerder voor een kort leuk leven dan voor een lang ellendig leven. Waarbij ook nog eens geldt dat ziektes iedereen kan treffen los van hoe men zich ook gedraagt.

Dit boek beschrijft wat ik al jaren vind en is daarom voor mij geen toevoeging of ogenopener. Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen die gevoelig zijn voor de maatschappelijke druk, met het lezen van dit boek wel een nieuwe kijk op het bestaan kunnen krijgen. En wie weet daar een beetje bevrijd door kunnen raken.

(Of klink ik nu heel arrogant?)

woensdag 17 juli 2019

De Terugkeer van de Wespendief

Nu dacht ik de naam Aimée de Jongh vaker te zijn tegengekomen omdat ze een belangrijke stripprijs had gewonnen of omdat zij Stripmaker des Vaderlands is geweest maar met speuren op het internet vind ik daar nergens van terug. Waar kan ik haar dan van kennen? Ook niet van de dagelijkse strip Snippers die ze jarenlang voor de Metro maakte want ik lees geen krant. In ieder geval was haar naam me al langer bekend en de titel De Terugkeer van de Wespendief heeft me altijd geïntrigeerd omdat ik geen idee had wat een wespendief was en mijn fantasie daarmee op hol ging.

Dit boek is in meerdere landen uitgegeven en het verhaal is verfilmd voor de televisie. Van het verhaal had ik dan ook hoge verwachtingen. Helaas zijn die niet uitgekomen.

Als eerste is een wespendief niets eenvoudiger als een vogelsoort. Dat stelde me teleur omdat mijn fantasie daar veel interessantere beelden bij had gemaakt. Het verhaal van de boekhandelaar die zijn overkopgaande winkel moeilijk los kan laten en liever een ornitholoog was geworden, kon me maar niet grijpen. Het was me allemaal wat te cliché en ging het me niet diep genoeg.

Maar wat ik er wel geweldig aan vind, zijn de tekeningen. Zwart-wit tekeningen die schetsmatig aandoen maar door hun wonderlijke precizie samen met de uitgesproken teksten, een zeer geloofwaardige, levendige wereld neerzetten waardoor ik tijdens het lezen en kijken het gevoel kreeg dat ik een film zat te kijken. Soms had ik niet eens door dat de beelden niet bewogen.

Voor mij jammer dat het verhaal te zwak was maar ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die ook daar van kunnen genieten.

maandag 15 juli 2019

Het Laatste Hoofdstuk - Knut Hamsun


Van Knut Hamsun heb ik al enkele andere boeken gelezen en omdat deze me nooit teleurgesteld hebben, was het niet moeilijk om een tweedehands exemplaar per ongeluk gevonden op de Deventer boekenmarkt aan te schaffen. Omdat het een vertaling is, blijft het wel lastig om te bepalen of de sfeer van het oorspronkelijke boek, juist getroffen is. Maar de inhoud wordt er niet anders van en dat is waar ik Knut Hamsun heel sterk in vind.

Het is de worsteling van de mens met het bestaan waarbij iedereen zich een eigen doel stelt en ondertussen zich ook aan de heersende normen probeert te houden. In dit boek zijn het mensen van verschillende achtergronden die met elkaar te maken krijgen en daarbij ook oog in oog staan met leven en dood.

De Noorse volksaard wordt wel redelijk nuchter genoemd, toch denk ik in dit boek ook wat theatrale Russische trekjes door te zien schemeren. En dan vooral in de vorm van het personage  Leo Magnus die ook wel de zelfmoordenaar wordt genoemd en zich vooral lijkt bezig te houden met hoe hij een einde aan zijn leven kan maken.

Het is maar met mondjesmaat dat de schrijver door het hele boek heen prijsgeeft wat nu de werkelijke achtergrond van deze zelfmoordenaar is. En dat is ook wel de typische schrijfstijl van dit boek want er wordt meer niet expliciet verteld dan wel en soms was het dan ook wel even zoeken naar wat er nu daadwerkelijk was gebeurd. Iets wat me trouwens niet stoorde omdat ik me kostelijk vermaakte me wat er wel allemaal stond beschreven.

Dit Noors literaire boek uit 1924 voelde geen ogenblik verouderd aan en dat verbaasde me enigszins. Want mobiele telefoons bestaan daar nog niet maar ik miste ze ook helemaal niet. Het boek is zo gericht op de thema's waar wij in onze dagen nog steeds mee te maken hebben dat het net zo goed kan afspelen in een afgelegen dorp waar geen bereik is. Intrigerend dat zo'n oud boek zo tijdloos is.

zondag 14 juli 2019

Brieven aan Koos - Tim Fransen


In tien brieven geadresseerd aan Koos vertelt Tim over zijn reizen naar andere steden, een onderneming waar hij zichzelf toe gedwongen heeft om uit zijn veilige bubbel van alleen thuis zijn te komen en nieuwe ervaringen op te doen. Alleen al dit voelt voor mij zo herkenbaar dat ik eerst dacht met een generatiegenoot van doen te hebben. Maar niets is minder waar, Tim is bijna 20 jonger dan ik. Misschien dat het dan iets van deze tijdsgeest is waarbij we geneigd zijn zoveel mogelijk in onszelf en onze digitale wereld terug te trekken en eropuit trekken zoveel prikkels oplevert dat het altijd diepe indruk maakt.

De observaties van Tim gaan voor een groot deel over zichzelf, hoe hij het leven ervaart en wat hij daarbij denkt. Zijn kijk is mij zo vertrouwd dat ik het gevoel had lui achterover in een warm bad te glijden. De zelfspot die hij hierbij aan den dag legt maakt het ook nog eens dat het niet pathetisch wordt.

Als doel voor de reisbestemming heeft Tim vaak een aanleiding die te maken heeft met een filosoof zoals bijvoorbeeld een geboortehuis. Leven en werk van filosofen weet hij op deze manier makkelijk te verweven met zijn eigen ervaringen en ideeën tijdens zijn reis. Vooral de weergave van de strekking van de filosofen hun werk vind ik bijzonder helder uiteen gezet. Als lezer hoef je je niet bijzonder in te spannen om het te kunnen volgen en toch worden daar niet misselijk te verstane theorieën uit de doeken gedaan.

Wat mij betreft een boek geschikt voor iedereen die van cabaret en filosofie houdt. En het belooft ook dat deze Tim Fransen ons nog veel meer moois in de toekomst kan gaan voorschotelen. Ik kijk er al naar uit.

zaterdag 13 juli 2019

Good Omens - Neil Gaiman & Terry Pratchett


Een boek geschreven door twee van mijn favoriete auteurs en wederom hebben zij mij niet teleurgesteld.

In 2003 heb ik het boek ook al eens gelezen maar mijn slechte geheugen had het verhaal helaas niet vast weten te houden. Wel heb ik er een goed gevoel bij overgehouden. Daarom had ik het altijd al eens willen herlezen, iets waar het dan nooit van kwam. Het was de televisieserie die van dit boek is gemaakt, een serie in zes delen, die ik dit jaar zag waardoor ik het laatste zetje kreeg om het nu echt te gaan herlezen. En woooow, ik vraag me af of ik ooit een verfilming van een boek heb gezien waarbij film en boek zo met elkaar in overeenstemming zijn. Misschien niet zo vreemd als je weet dat de productie van de televisieserie in handen van Neil Gaiman was en hij dit heeft gemaakt ter eren van zijn overleden vriend Terry Pratchett.

Het verhaal van de samenwerking tussen een engel en een duivel die het einde van de wereld proberen te voorkomen, heeft duidelijk de hand in zich van de mythologische kennis van Neil Gaiman en de bizarre denkkronkels waar Terry Pratchett in te herkennen is.

De humor dicht ik vooral toe aan Terry Pratchett en dat is er een waar je wel van moet houden om het verhaal te kunnen waarderen. In mijn beleving is het de samenwerking tussen deze twee talentvolle auteurs die het boek zo inhoudelijk rijk maakt. Een boek dat zeker nog eens de moeite waard is om voor een derde keer te lezen. En een vierde keer. En een...

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...