zaterdag 31 december 2016

Girl Genius 7: Agatha Heterodyne and The Voice of the Castle - Phil & Kaja Foglio

Deze serie blijf ik zo enorm sterk vinden omdat het hoofdpersonage Agatha Heterodyne als maar blijft groeien. En zoals het er naar uitziet, is zij nog lang niet uitgegroeid.

Zij zoekt, vindt en betreedt het kasteel Heterodyne in Mechanicsburg waarvan het verhaal te ronde gaat dat alleen dé erfgenaam dit kasteel kan betreden en commanderen. Ieder ander wordt door het kasteel onderworpen, voor eigen genoegen gebruikt en hoogstwaarschijnlijk gedood. Dit is ook waarom zoveel criminelen aan het kasteel gevoerd worden.
En zo gaat het maar door en door. Klaus in het ziekenhuis die voortdurend met aanslagen bedreigd wordt, Gilgamesh die zichzelf versteld doet staan met vijanden verslaan. En wat te denken van die andere vrouw die beweert dé erfgenaam te zijn. Alles blijft in elkaar grijpen en als lezer word je van tijd tot tijd ook nog van een stukje geschiedenis voorzien zodat je alle gebeurtenissen ook goed kan blijven volgen.

Dit keer werd het verhaal onderbroken door een op zichzelf staand vervolgverhaal genaamd Radio Theater Break: Revenge of the Weasel Queen. Een erg grappig verhaal vooral en door zijn luchtigheid voor tussendoor zeker niet te versmaden. 

vrijdag 30 december 2016

Oom Wolfraam en mijn chemische jeugd autobiografie - Oliver Sacks


Oliver Sacks leerde ik kennen door het televisieprogramma Een Schitterend Ongeluk van Wim Keijer waarin hij een van de zes geïnterviewde wetenschappers was. Ik was onmiddellijk door hem ingenomen. Zijn enthousiasme was zo recht uit het hart dat het onmogelijk was om daar niet positief van onder de indruk te zijn. Jaren later kwam ik bij toeval boeken van hem tegen waarin hij opmerkelijke neuropsychologische verschijnselen beschreef. Altijd met even veel enthousiasme en respect voor de mensen wie het betrof. En dit jaar lag opeens dit boek Oom Wolfraam voor me klaar op de Deventer boekenmarkt. Al een tijd niet meer aan hem gedacht en ik was wel benieuwd hoe hij zijn eigen jeugd zou beschrijven.

Oliver Sacks kennende is het logisch dat het geen rechttoe rechtaan autobiografie zou zijn. Het was dan ook af en toe wel even slikken. Want naast de rond WOII persoonlijke ervaringen van de opgroeiende Oliver wordt een behoorlijk uitgebreide geschiedenis van de scheikunde gegeven, nooit mijn sterkste vak op de middelbare school. Ik overwoog op een gegeven moment dan ook het boek aan de kant te leggen. Maar toen ik het weken later nog eens oppakte en verder ging lezen, werd ook deze geschiedenis plotsklaps interessant. Zo beleef je mee hoe al die kennis in de loop der eeuwen is verzameld, hoe wonderlijk deze wereld is en ook hoe groots de mensheid is in het op dit vlak beschrijven van de wereld. 

Het is wederom Oliver Sacks zijn enthousiasme die mij verder heeft doen lezen over een onderwerp waarvan ik nooit gedacht had me daar nog eens wat in te gaan verdiepen. Dat uiteindelijk niet zo heel veel van Oliver Sacks zijn eigen leven wordt prijs gegeven is daardoor lang niet zo teleurstellend als dat ik gedacht had. Een aanrader voor wie het leven chemisch wil bekijken maar ook die geïnteresseerd is in de jeugd en  bijzondere familie waarin Oliver Sacks is opgegroeid.


dinsdag 27 december 2016

Anna in kaart gebracht - Marek Šindelka


Das Mag is de nieuwe uitgeverij die slechts enkele boeken per jaar uitgeeft en Anna in Kaart Gebracht is daar een van. Omdat ik deze uitgeverij sympathiek vind, heb ik dit boek gekocht zonder ook maar iets te weten van de schrijver of over het boek zelf. Dit boek was dan ook een complete verrassing en een zeer aangename kan ik wel zeggen.

Op de achterflap staat iets van dat de schrijver in zijn eigen land Tsjechië als een van de grootste schrijvers van zijn land wordt beschouwd. Dat is nogal wat poeha en ik had er al wat spijt van dat ik die woorden gelezen had voor ik het boek zelf had opengeslagen. Maar ik had helemaal geen spijt hoeven hebben want van het hele boek heb ik van elk woord gesmuld.

En ja, waar zit het hem dan in? Het boek gaat over Anna zoals de titel al aangeeft. Het verfrissende is dat zowel over haar verteld wordt vanuit verschillende personages als uit haarzelf. De hoofdstukken zijn korte verhalen die prima op zichzelf kunnen staan. Bij de eerste twee hoofdstukken had ik dan ook even het idee dat het om een bundel korte verhalen ging. Maar gaandeweg wordt er een geheel gevormd door al deze afzonderlijke stukken. Je leert Anna kennen maar misschien meer nog leer je de tijdsgeest kennen en dat maakt het boek ook zo sterk.

Naast dat de personages vertellen over gebeurtenissen, wordt er ook heel wat voor zich uitgedacht. Mijmeringen over het leven of hoe anderen in die situatie zich zouden gedragen. En er zijn ook een hoop broeierige gevoelens, zo goed als altijd van seksuele aard zonder dat het vervelend wordt. En de onzekerheden die uit ten treuren worden uitgeplozen en doorvoelt. Allemaal geschreven in heldere taal maar ook weer lyrisch. Ik heb dan ook een mateloze bewondering voor de vertaler. Als ik niet anders zou weten dan zou ik denken dat het door een Nederlander geschreven is.

Een hoogstaand debuut in mijn ogen. Wie weet wat er nog meer uit deze schrijver gaat komen.



maandag 26 december 2016

Flo Vol 4: De Dagelijkse Drukte - Floor de Goede


Op een of andere manier is dit vierde deeltje van Flo en zijn dagelijkse avonturen er bij mij tussendoor geschoten zodat ik het pas lees nadat ik deel vijf en zes al een tijdje uit heb. Ik heb geen idee of het daardoor komt of dat het iets anders is maar ik ben lang niet zo enthousiast over dit deel dan over alle andere deeltjes.



Dat de gebeurtenissen uit het leven van Flo uit het jaar 2006 zijn, zou op zich niet uit hoeven maken. Maar doordat hij meerdere malen op het destijds actuele nieuws duidt en ook films die dat jaar in de bioscoop draaide, doet het verouderd aan. Met zelfs dat ik soms wel heel diep in mijn eigen geheugen moest graven om te begrijpen waar hij het nu eigenlijk over had. De grappen waren niet sterk genoeg om zoveel moeite te moeten doen.



Het blijven toch de werkelijk dagelijkse beslommeringen, de herkenbare situaties waar Floor de Goede het meest sterk in is en blijft. Naast zijn schattige imago waar ik af en toe wel een beetje moe van word, komt er in dit deel wel regelmatig ook een andere Flo de hoek om kijken. Een Flo die het tegenovergestelde is van schattig en knuffelbaar. Wat mij betreft mag hij die Flo wel wat meer ontwikkelen.


Slapstick of Niet Langer Eenzaam! - Kurt Vonnegut

Kurt Vonnegut, een naam die ik al heel lang ken maar van wie ik tot nu toe nog nooit wat gelezen had. Ik wist dan ook niet precies wat me te wachten stond behalve dat het iets met science fiction te maken zou hebben. Daarnaast heb ik dit boek in de Nederlandse vertaling gelezen en ik vraag me af wat dat met de tekst gedaan heeft want het is overduidelijk dat er aardig wat woordgrappen in zitten.

Het verhaal begint met de schrijver zelf aan het woord. Hij zit in het vliegtuig samen met zijn broer op weg naar een begrafenis van een van zijn familieleden. Daar bedenkt hij het volgende verhaal. De rest van het boek is dát verhaal. Het kostte mij even tijd om door te hebben dat het niet meer terug zou gaan naar de schrijver in het vliegtuig en de rest verteld zou worden door een president van Amerika in een verre toekomst.

Deze toekomst ziet er voor de mensheid niet zo best uit omdat deze voor een groot deel door twee soorten ziekten is uitgeroeid. Ver in het verhaal wordt uitgelegd waar die twee ziekten vandaan zijn gekomen en een daarvan is op zijn minst hilarisch te noemen.

En zo is er nog wel veel meer hilarisch in dit boek. Het is zo absurd en vliegt alle kanten op om uiteindelijk toch wel weer bij een eerder aangeroerd punt terug te komen. En wanneer het verhaal uit is, blijkt wel alles in de loop van de tijd verteld te zijn. De puzzelstukjes zijn op zijn plaats gevallen en wij als lezer kunnen het ermee doen dat wij met onze technologische mogelijkheden en streven naar superioriteit het leven er bijzonder bizar op maken.

Een boek dat ik nog wel eens in het Engels zou willen lezen. En ik wil nu eigenlijk ook wel meer van deze beste schrijver lezen. Slaughterhouse-Five blijkt een bekende te zijn, is zelfs een film naar gemaakt net zoals naar aanleiding van dit boek Slapstick. Maar het trekt me dan weer minder om de films te gaan bekijken. De taal op zichzelf is al zo eigen, dat ik bang ben dat het beeld daar te veel van weg zou laten.

Clarkesworld Magazine Issue 123 December 2016

In het decembernummer van Clarkesworld zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen. De verhalen komen dit keer uit Amerika, Japan, China en Canada.

Alhoewel ik de verhalen vorige week gelezen heb, was er geen eentje die zo spontaan weer in me naar bovenkwam. Daarom dacht ik dat er niet veel bijzonders bij zat maar nu ik alle verhalen weer even gescand heb, zijn er toch een aantal die eruit springen.

Zoals The Most Famous Little Girl in the World door Nancy Kress waarin het leven van een meisje wordt gevolgd dat door buitenaardsen ontvoerd is geweest. Het meest interessante is dat dit wordt verteld vanuit het perspectief van haar nichtje. Dramatische emoties zijn niet van de lucht. Maar het werkt zonder dat het een lachwekkend romannetje wordt.

En wat te denken van A Future Far Too Bright door Yosef Lindell. Een briefwisseling tussen vader en zoon neemt de lezer mee in de wereld van het tijdreizen. Of gaat het toch om iets anders? Ergens heeft het plot iets kinderlijks en had ik het al te pakken na enkele bladzijden. Maar desondanks bleef ik doorlezen en was de uitwerking boeiend genoeg om het toch te kunnen waarderen.

Ook wil ik Checkerboard Planet geschreven door Eleanor Arnason noemen. Alleen al het beeld dat je naar een planeet toevliegt en uit de verte ziet dat het hele oppervlakte is opgedeeld in vierkanten zoals op een schaakbord, vind ik al het noemen van dit verhaal waard. Het hoe en waarom wordt stap voor stap bekend gemaakt en het einde heeft een onthulling zoals ik als lezer wel vaker verrast zou willen worden. Zeer intelligent geschreven.

Natuurlijk kan ik het ook niet laten het Chinese verhaal aan te raden. Het heet Painter of Stars is geschreven door Wang Yuan en vertaald door Andy Dudak. Dit verhaal is geschreven vanuit het perspectief van een robot. Niet zo maar een robot, eentje die zingeving van zijn bestaan zoekt. Het eerste deel van het verhaal gaat dan ook daarover. Maar dan heeft hij het gevonden en wordt in het tweede gedeelte beschreven hoe hij daar verder mee gaat. Die wending vond ik heel verfrissend. Bijna alsof ik twee verhalen in een aan het lezen was. De robot doet zo zijn ding en uiteindelijk vertelt het verhaal van alles over de mensheid. Mooi gedaan.

Zo blijkt dat er wel degelijk heel wat interessants in dit nummer te vinden is. Het zal dan ook de vluchtigheid waarmee ik het gelezen heb zijn geweest die het ook weer zo uit mijn geheugen had geblazen. Voor mijzelf weer een aandenken dat aandachtig lezen op zich meer waard is dan veel en snel lezen.

zondag 11 december 2016

#50books - 2016.50 Mooi?

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vijftigste vraag is:
Wat is het mooiste boek dat je dit jaar las?
 
Mooi? Mooi? Wanneer ik dat woord een paar keer door mijn hoofd laat gaan en dan vergelijk met de boeken die ik dit jaar gelezen heb dan lijkt het op geen van alle van toepassing. Het is net alsof mooi te oppervlakkig is om een boek mee te omschrijven. Misschien dat ik dat doe wanneer ik voor iemand het verhaal niet wil verpesten maar dat is nooit hoe ik een boek onthoud en zeker niet eentje die een behoorlijke indruk bij mij achterlaat.
Welke omschrijving ik dan wel wil geven aan iets dat ik het ste van dit jaar vind?

Verrassendste boek van dit jaar bijvoorbeeld. En dat was met stip Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel. Een boek vol korte verhalen dat opnieuw mijn oude liefde voor het Nederlandse verhaal heeft doen opbloeien.

Of wat dacht je van het boek dat mij het meest geraakt heeft? Dat was De Huilende Molenaar van Arto Paasilinna. Deze Finse schrijver heeft zonder sentiment een uiteindelijk zeer emotioneel boek weten te schrijven. En vergeet daarbij de humor niet.

En dan is daar nog het boek dat mij het meest heeft laten kennismaken met iets dat ik absoluut nog niet kende.
Cixin Liu heeft dat voor elkaar gekregen met The Three-Body Problem.
Ten eerste is dit het eerste Chinese science fiction boek dat ik ooit heb gelezen (in het Engels weliswaar maar toch). Ten tweede komen hier zaken uit de Chinese cultuur/geschiedenis naar voren waar ik nooit over na had gedacht. En als laatste had ik geen enkele weet van het drielichamenprobleem dat een waar natuurkundigprobleem is, een probleem dat makkelijk op te lossen lijkt maar uiteindelijk veel haken en ogen heeft.

En ja, al deze boeken zijn allemaal mooi, hebben zo hun geheel eigen schoonheid. Maar daaronder zit waar het werkelijk om te doen is.

Hendrik-Jan, zeer veel dank voor het verzorgen van de #50books vragen van dit jaar. Geen gemakkelijke opgave maar het is je gelukt. En Martha gaat het stokje in 2017 voor de tweede maal overnemen en ik wens haar veel succes. Ik zit er klaar voor.


maandag 5 december 2016

#50books - 2016.49 Bladen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de negenenveertigste vraag is:
Als je geen roman leest, wat lees je dan?

Over het algemeen ben ik een echte fictielezer. Ik heb altijd meer geloofd in de wereld en het leven te beschrijven door middel van verzonnen verhalen dan te proberen dit rechtstreeks te doen door een werkelijkheid te beschrijven. In mijn beleving zal fictie altijd meer vertellen dan non-fictie ooit kan doen. Hoogstwaarschijnlijk is dit dan ook de reden dat ik bijvoorbeeld bijna geen reisverhalen of biografieën lees.
De non-fictie die ik wel lees bevindt zich voornamelijk in bladen.  Zo ben ik lid van twee tijdschriften.

Als eerste ben ik inmiddels ook al wel zo'n twintig jaar lid van Onze Taal. Dit tijdschrift gaat over de Nederlandse taal waarbij het zich aan de tijdgeest heeft aangepast en meer beschrijft hoe men de taal gebruikt dan hoe het zou horen volgens bepaalde afspraken. Telkens weer weet het me te verrassen en leer ik in elk nummer wel wat nieuws.

Het andere tijdschrift lees ik pas een jaar en heet beeldenmagazine. Dit gaat over een grote liefde van mij namelijk de moderne beeldende kunst. Op hun website kun je de artikelen ook lezen maar ik vind het fijn om het vanaf een papieren versie tot me te nemen. Het blad spreekt me vooral aan omdat het over kunst schrijft hoe het door de schrijver beleefd wordt en niet met allerlei poeha en prietpraat.

Zoals je ziet, zoek ik in de non-fictie dus ook meer de beleving dan wat objectieve waarheid zou zijn. Het is alleen de subjectieve waarheid waarin ik geloof.










zaterdag 3 december 2016

Girl Genius 6: Agatha Heterodyne and The Golden Trilobite - Phil & Kaja Foglio

In dit zesde deel van de webcomic Girl Genius wordt heel wat van de achtergronden van Agatha prijs gegeven waar ze zelf ook geen enkele weet van had. Je ziet haar tijdens deze avonturen groeien en groeien. Zulke persoonlijke ontwikkelingen zie je niet vaak in stripboeken.

De tekeningen lijken wat scherper te zijn geworden. Meer ingevulde plaatjes, meer details en zelfs wat meer heldere kleuren.

Het aantal personages duizelt mij wel eens maar de schrijvers weten goed sommige karakters opnieuw te introduceren door ze met andere partijen kennis te laten maken. Handig voor geheugenmanken zoals ik. Het voelt natuurlijk aan en als lezer weet je zeker dat je nog helemaal bij de les bent (of je bent er weer bijgehaald).

De humor vond ik in dit deel ook sterker dan in de eerdere delen. De personages zijn voor een groot deel twee dimensionaal en daar wordt door de scheppers handig gebruik van gemaakt. Soms is de humor wat voorspelbaar maar dat neem ik graag op de koop toe voor het rijke pallet aan creaturen in dit spannende avontuur.

Met dit deel is niet alleen Agatha Heterodyne gegroeid maar de hele strip zelf ook. Altijd spannend of de makers dit ook in de volgende delen vol gaan houden.


maandag 28 november 2016

#50books - 2016.48 Hoofd vol

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de achtenveertigste vraag is:
Welk boek staat er op je verlanglijstje voor de feestdagen?




Wil je het eerlijk weten? Geen enkele.


Nou ja, er zwerft wel een briefje op mijn bureau waar ik af en toe een schrijver of boek op schrijf waarvan ik denk dat die wel eens heel interessant zouden kunnen zijn maar waar ik nog niet zodanig door gegrepen ben dat ik er direct iets van bestel. Van een aantal weet ik al niet meer waarom mij dat zou kunnen boeien. Zoals The Children's Hospital van Chris Adrian of Company Town door Madeline Ashby. Ook zie ik de naam Joe Abercrombie staan en heb ik er gisteren Lauren Beukes aan toegevoegd. Er is kans dat dit briefje op een dag zo vies is dat ik besluit het weg te gooien en er nooit meer naar te kijken. Wanneer een schrijver of boek echt voor mij bestemd is, kom ik het wel weer op een andere manier tegen, denk ik dan. En het is niet dat er nou niet voldoende te lezen zou zijn.



En dat is eigenlijk waar ik op dit moment wat meer mee zit. Mijn hoofd zit vol met gebeurtenissen uit de wereld, eigen ervaringen, donkere dagen met donkere gedachten, twijfels over alles en allerlei nieuwe leerstof door mijn eenjarige opleiding voor sportmasseur. Mij lukt het dan slecht om nog een boek ter hand te nemen en daarvan iets tot me door te laten dringen. Ik doe het nog wel omdat alles wat wel blijft hangen, mij blij maakt. Maar nieuwe boeken, nieuwe titels, nee, daar zit ik niet echt op te wachten.


zondag 27 november 2016

Clarkesworld Magazine Issue 122 November 2016

In het  Clarkesworld Magazine van november 8 science fiction/fantasy verhalen van schrijvers uit Amerika, Engeland, Ierland, Mexico, Australië, Nederland, China en Nigeria. En 4 losse artikelen over uiteenlopende onderwerpen.

Het is voor het eerst dat ik in dit tijdschrift een Nederlandse auteur zie. Niet zo vreemd want zoveel SFF-schrijvers hebben we in Nederland niet. Bo Balder is voor mij een onbekende naam en haar verhaal Follow the White Line heeft mij helaas niet geënthousiasmeerd. Als lezer word je aan het lijntje gehouden over hoe iets in elkaar steekt maar dat duurt te lang en is niet boeiend genoeg in mijn beleving. Maar wie weet dat er meer van haar gaat verschijnen wat meer aanspreekt. Ik hoop het.

Afrofuturist 419 van de Nigeriaanse Nnedi Okorafor viel mij ook al wat tegen. Een Afrikaanse astronaut die in de ruimte is achter gelaten en waarvoor niemand de moeite wil nemen om deze op te gaan halen omdat het om een Afrikaan gaat en niet een Amerikaan. Ik snap het thema wel maar zou liever iets meer puur Afrikaans willen lezen dan over zo'n wereldthema.

Western Heaven geschreven door Chen Hongyu en vertaald door Andy Dudak is dan wel een verhaal naar mijn hart. Robots door de mensheid achtergelaten op aarde die op zoek gaan naar hun scheppers, deze vinden en gedesillusioneerd terugkeren naar aarde. In dit verhaal zit tussen de regels door de wreedheid van de mensheid verweven en de angst voor artificiële intelligentie. En dit weergegeven vanuit de belevenis van een robot. Mooi gedaan.

Maar mijn hart ging het hardst bonken van An Eligible Boy van de hand van de Ierse Ian McDonald. Het speelt zich af in India waar de Engelse invloeden vanuit de kolonialistische tijden nog voelbaar zijn. Dat het zich verder in de toekomst afspeelt is voelbaar door de mate van technologie die aanwezig is en nu (nog) niet bestaat. Het is een tijd waarin vele jongemannen geen levenspartner kunnen of willen vinden en ouders zijn wanhopig. Zo wordt een hoog gekwalificeerde koppelaarster ingeschakeld maar de hoofdpersoon heeft zelf al iets anders aangeboden gekregen. Namelijk een virtuele hofmaker die alleen hij kan waarnemen en die hem de fijne kneepjes bijbrengt. De combinatie van allerlei gewoonten en gebruiken uit allerlei tijden samen met technologische mogelijkheden maken het verhaal bijna tijdloos. En als het om het vormen van liefdesparen gaat, is het dat misschien ook wel.

Als laatste wil ik nog even wijzen op Bioengineered Athletes and True Stories: A Conversation with Lauren Beukes. Dit is een interview met de Zuid-Afrikaanse Lauren Beukes, een auteur die voor mij ook nieuw is, die non-fictie en science fiction met elkaar koppelt. Dat vind ik wel een intrigerend gegeven en heb haar naam dan ook genoteerd om eens een boek van te scoren.

maandag 21 november 2016

#50books - 2016.47 J.J. Voskuil in de Plantage

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de zevenenveertigste vraag is:
Welk schrijversinterview heeft blijvend indruk op je gemaakt?

Niet dat ik nog werkelijk weet wat er allemaal gezegd is maar deze vraag riep onmiddellijk dit interview bij me op. J.J. Voskuil aan tafel bij Hanneke Groenteman en in de het publiek zijn  ex-collega's van het Meertensinstituut, de mensen waar hij de belangrijkste personages uit zijn serie Het Bureau gebaseerd heeft.

Het spannende was om deze mensen te zien. Onmiddellijk herkende ik als trouwe lezer in het publiek de mensen uit Het Bureau en was vol ontzag over hoe scherp de schrijver deze mensen heeft geportretteerd. Ze te horen praten en bewegen. Al die nonverbale uitingen, een lust voor het oog.
En hoe weergaloos op het moment dat Jo Daan (Dé Haan in het boek) roept dat zij geen letter van deze boeken heeft gelezen omdat ze weigert iets te lezen van mensen waar ze een hekel aan heeft. Woooow, het had zo uit Het Bureau zelf kunnen komen.
Ook wordt er nog gesproken over de vrouw van Maarten Koning, de J.J. Voskuil uit het boek. Zij wordt als zeer dominant en behoorlijk extreem afgeschilderd. Maar dat vindt zij geen enkel probleem.


Dit interview vond ik machtig mooi omdat het laat zien hoe waarheidsgetrouw de boeken zijn en de mensen in het echte leven allemaal karikaturen.
Leuk om na te denken over wat voor karikatuur ik dan zelf zou zijn en de mensen om mij heen. Sommigen zijn makkelijk, vooral op het werk, maar dichterbij is lastiger.



maandag 14 november 2016

#50books - 2016.46 Delirium

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de zesenveertigste vraag is:
Met welk personage uit een roman of verhaal zou je best een beschuitje willen eten?


Laat ik haar eerst aan jullie voorstellen: Delirium, het letterlijk kleurrijkste personage uit de pen van Neil Gaiman en een van de belangrijke personages in de Sandman-reeks.

Met Delirium weet je nooit waar je aan toe bent. Haar naam had ook wel Onvoorspelbaar kunnen zijn als dat haar niet te kort zou doen. Want haar taal heeft zo'n rijkdom aan schakeringen dat Todd Klein, de man van de letters haar ook letterlijk in kleurtjes heeft doen laten praten.

En als zij speekt dan is er altijd wel een moment dat je toch even tot nadenken wordt gedwongen of je het nu echt gevolgd hebt of dat er nog een andere kant aan de zaak kan zitten. Want het leven op een nieuwe manier aan je tonen, is haar grote gave.

Mij lijkt het dan ook geweldig om met haar in gesprek te gaan bij een rijk gevulde maaltijd. Zij zal misschien wel weer mensen, evenveel mannen als vrouwen, van chocola gevuld met kersencrème bestellen. Maar de kans is groter dat het heel anders uitpakt. En hoe is maar de vraag.

N

maandag 7 november 2016

#50books - 2016.45 School, om het af te leren

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vijfenveertigste vraag is:
Ben jij anders gaan lezen door school?

Niet anders maar het heeft mij wel jaren onzeker gemaakt.

Lezen heb ik altijd heel leuk gevonden. Dat we op de middelbare school leeslijsten kregen, vond ik dan ook niet echt een probleem. Ik las de boeken met plezier.
Wat ik niet goed kon vatten, was dat er in elk boek gezocht werd naar een thema en motieven en dergelijken. Daar verdiepte ik me dan ook niet echt in. Het ging om de ervaring, het beleven van het verhaal en wat dat dan met me deed. Dat was toch lezen?

Ik was een van de weinige leerlingen die daadwerkelijk alle boeken van de lijst had gelezen. Alleen met het mondelinge tentamen kreeg ik vragen waar ik geen antwoord op had. Dat was niet hoe ik een boek las en dat was ook niet hoe het me boeide. Ik kreeg tot mijn grote schok een vier.

Jarenlang heb ik gedacht dat ik het verkeerd deed met lezen. Toch deed me dat niet op een andere manier gaan lezen en ook verminderde ik niet met lezen. Het heeft me een tijd gekost maar inmiddels weet ik dat iedereen op zijn eigen manier kan genieten van een boek en dat al die manieren oké zijn. Dat die ene schoolmanier de enige zou zijn, heb ik dan ook afgeleerd. Lezen is om kennis te nemen van ervaringen door andere mensen en daar word je rijk van.


zaterdag 5 november 2016

#50books - 2016.44 Nooit genoeg

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de vierenveertigste vraag is:
Van welke boekenserie die gestopt is, hoop jij op een nieuw deel?

Terry Pratchett is vorig jaar overleden en heeft een enorm oeuvre achtergelaten. Een groot deel daarvan gaat over de Discworld en zijn bewoners. Dat er geen nieuwe avonturen meer zullen komen van Rincewind en andere tovenaars, de nachtwachters, de heksen en natuurlijk ook de Dood, is bijna onverdraaglijk.

Het mooie van Discworld is dat het een grote inspiratiebron voor velen is geweest om er iets creatiefs mee te doen. Naast de vele schitterende tekeningen, heb ik ook een gehaakte Discworld gezien en wat dacht je van een eetbare Discworld in de vorm van een taart. Het concept spreekt duidelijk tot de verbeelding en daar was Terry Pratchett dan ook heel erg goed in. Rondom zijn verhalende Discworldboeken zijn dan ook bijvoorbeeld een Discworld Encyclopedie en zelfs een kookboek met de recepten van een van de personages uit deze boeken, verschenen. En dan heb ik het nog niet eens over de graphic novels en films.

Ik hoop dan ook dat ook al zullen er van de hand van de schepper van Discworld geen nieuwe avonturen meer verschijnen, er nog vele mensen op wat voor manier ook geïnspireerd zullen worden en nog veel moois mogen laten ontstaan.


De Metabaronnen Achtste Boek: No Name The Last Metabaron - Jodorowsky & Gimenez


Het laatste deel van het verhaal over de Metabaronnen. Alhoewel er nog wel meerdere delen zijn verschenen maar dat zullen slechts extra's zijn en gemist kunnen worden bij deze geschiedenis. Dit deel is duidelijk de afronding waar in het eerste deel al naar verwezen werd. En ik moet zeggen dat ik verpletterd ben door de originaliteit en de wendingen die dit verhaal uiteindelijk genomen heeft. Op het moment dat ik dacht dat het een bepaalde kant op ging, werd er een ommezwaai naar een andere kant gemaakt en dat gebeurde zelfs een aantal maal. Megaknap.


Het mooiste vind ik nog wel dat de punten die ik in eerdere delen nog wel eens wat minder vond, nu blijken expres zo te zijn ingebouwd en juist een plotpunt te bevatten. Zelden ben ik zo verrast.
Vandaar ook dat ik over de inhoud verder niets wil zeggen want dat is echt iets om als lezer zelf te ervaren.




Waar ik dan wel van sta te kijken, is dat ik van deze serie nog amper een Nederlandstalig deel op papier kan vinden en dit laatste deel alleen nog ergens voor meer dan zestig euro zou kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik het dan maar Engelstalig gedownload. Zal er werkelijk zo weinig belangstelling bestaan voor deze serie? Of kent iedereen het al? Op zijn minst had ik wel een gebundelde uitgave met alle delen erin verwacht. Zonde dat zoveel moois verloren gaat.  



zaterdag 29 oktober 2016

Mijn Strijd: Schrijver - Karl Ove Knausgård

Het was met gemengde gevoelens dat ik aan dit vijfde deel uit de reeks Mijn Strijd van Karl Ove Knausgård begon. Aan de ene kant had ik er heel veel zin in want de vorige vier delen waren mij ook goed bevallen maar aan de andere kant zag ik er ook tegenop. De hoofdpersoon is namelijk niet iemand waar ik nou warme gevoelens voor krijg, hij stoot mij eerder af met zijn zelfbeklag en zijn egocentrisme. En toch was ik nog geen paar bladzijden op weg of ik was alweer verkocht.

En wat is nou wat deze boeken zo intrigerend maken? In de eerste plaats geldt voor mij dat de schrijver een generatiegenoot is waardoor het tijdsbeeld dat hij beschrijft, dit keer eind jaren tachtig, begin jaren negentig, bij mij voortdurend allerlei herinneringen uit die tijd naar boven haalde. Voor mij persoonlijk de slechtste tijd uit mijn leven. En misschien is het daarom ook wel angstaanjagend herkenbaar hoe de schrijver worstelt met zijn leven. Dat wat hij dacht te willen in het leven, niet lijkt te gaan lukken en hij dan ook bijna opgeeft.
De rauwe eerlijkheid over al zijn vertwijfeling, zijn jaloezie, zijn ambitie en zijn angsten is bij tijd en wijle schrijnend en pijnlijk om te lezen. Maar het maakt het ook gelijk zo levensecht dat het juist weer boeiend is.

De boeken zijn autobiografisch en per  thema. Dit betekent dat er af en toe overlappen zijn. Zoals op het einde van dit deel de dood van zijn vader nog een keer aan bod komt. Door dit al eens uitgebreid gelezen te hebben in het deel Vader, krijgen de nu in het kort beschreven gebeurtenissen toch een heel sterke lading.

Ik kijk alweer halsreikend uit naar het laatste deel: Vrouw. Alleen lijkt het erop dat een pocketversie, de versie die ik het liefste lees, er nog niet in zit dus zal ik nog wat geduld moeten hebben. Gelukkig heb ik nu dit deel om van na te genieten. 


woensdag 26 oktober 2016

#50books - 2016.43 Lelieblank

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de drieënveertigste vraag is:
Klieder jij in je boeken?
 
Het simpele antwoord is nee. Mijn boeken blijven lelieblank.

Tenminste dat was tot nog niet zo heel lang geleden mijn streven. Een boek was iets waar zeer voorzichtig mee om gegaan diende te worden en ezelsoren vouwen, shagresten in laten vallen, chocoladevingerafdrukken maken, waren allen zaken die uit den boze waren. Ook het schrijven in boeken vond ik verfoeilijk, zoiets deed je niet.

Maar daar ben ik allemaal wel van teruggekomen. Een boek beschouw ik steeds meer als een voorwerp waarin letters staan die iets te vertellen hebben. Die letters spreken mij aan of niet, die doen iets met me of niet. Het gaat om de inhoud en als daar wat omheen gevlekt is door een vorige gebruiker of door mijzelf dan maakt dat eigenlijk niet zo uit.
Nou ja, dat is wat ik er van wil vinden.

Want als ik dan bedenk om in boeken te gaan schrijven dan gaat er toch nog wel een luikje bij mij dicht. Dat gaat me te ver. Moedwillig iets in een boek toevoegen, vind ik te veel afleiden. Niet alleen voor later wanneer ik die sporen dan weer aan zou treffen maar ook op het moment zelf wanneer die krabbels geplaatst worden. Laat mij maar lekker lezen en verder niets.

maandag 17 oktober 2016

An Honest Answer and other Stories - Neil Gaiman, Brian Talbot & Dave McKean

In een Humble Bundle van vorig jaar waren allerlei exoten van Neil Gaiman verzameld.  An Honest Answer and Other Stories is daar een van.

Het bestaat uit slechts 12 bladzijden (de voorkant meegerekend) waarin drie strips zijn weergegeven.
Het eerste An Honest Answer is typisch Neil Gaiman. Een kort verhaal over de vraag waar de auteurs hun ideeën vandaan halen. Getekend met Neil Gaiman zelf herkenbaar in de hoofdrol van de verteller.
Het tweede verhaal is van Dave McKean met zijn prachtige techniek van fotobewerking. In Villanelle wordt een sfeerimpressie van een voorbije gebeurtenis weergegeven. Tenminste dat is wat ik er in zie.
En dan als laatste From Homogenous to Honey. Een maatschappijkritische strip waar Mark Buckingham geïnkt heeft. Zal dat dezelfde Mark Buckingham zijn als van Fables? Lijkt me wel en dan heel jong.

Want al deze strips zijn uit de jaren tachtig. Aan de onderwerpen en de uitwerking is wel te zien hoe jong alle artiesten waren. Geen hoogstandjes maar wel zeer vermakelijk.

Clarkesworld Magazine Issue 121 October 2016


Het oktobernummer van Clarkesworld Magazine heeft maar liefst zes pure science fiction-verhalen en één fantasy verhaal waarvan de schrijvers naast uit de VS ook komen uit China, Singapore, Nigeria en Kenia.
 
Tussen de vier non-fictionele artikelen is die van Mark Cole over Realisme in Science Fiction films het meest lezenswaardig. In Méliès to Bonestell:Relevancy and Realism in Cinematic Science Fiction wordt in het licht van realisme gekeken naar het begin van de science fiction filmgeschiedenis tot eind jaren vijftig. Voor mij veel onbekende titels van films maar de beschrijving van bijvoorbeeld de horizontaal gelanceerde ruimteraketten riep voldoende beelden bij mij op om geboeid verder te lezen.

De verhalen zijn in dit nummer van bijzonder hoge kwaliteit en ik zou ze allemaal wel aan willen bevelen. Toch wil ik er twee in het bijzonder uitlichten omdat zij van niet-Amerikaanse afkomst zijn. Deze schrijvers zijn precies waarom ik dit blad ben gaan lezen en ben telkens weer verrast wat andere culturen op science fiction gebied brengen.




Het eerste verhaal heet The Calculations of Artificials, geschreven door Chi Hui en vertaald door John Chu. Dit verhaal begint met de volgende introductie: In the year 2042, 2248 Actual people but 11.26 million Artificial people lived in the city of Mian on the continent of Asia. Meanwhile, 7.2 billion Artificials lived in the world as opposed to only 1.44 million Actuals. Out of those, only 127 people knew the truth about the world. Vervolgens worden de gebeurtenissen weergegeven vanuit het perspectief van een van de wetende mensen. De IA's zijn er om de mensen een zo'n vreedzaam mogelijk leven te geven maar er gaat iets verkeerd waardoor de IA's de echte mensen beginnen te doden.
Een verhaal waarin het als maar benauwder wordt met een knetterende ontknoping. Wat het alles extra interessant maakt is dat je als lezer je gaat afvragen hoe gewelddadig de mens van zichzelf is en wat een mogelijkheid zou zijn om dit op te lossen.

In Rustie van Nnedi Okorafor and Wanuri Kahiu zijn het ook de robots die na vele decennia trouwe dienst, zich anders gaan gedragen waardoor er menselijke slachtoffers vallen. Naast dat het verhaal van zichzelf de moeite waard is door zijn levendige beschrijvingen en het gevoel van de ik-persoon voor een van de robots, was het een interessante leeservaring omdat ik mijzelf meerdere malen betrapte op mijn eigen vastgeroeste ideeën. Het duurde een aardige tijd voordat ik doorhad dat het zich niet in een Amerikaanse stad afspeelde maar in een Afrikaanse stad. En het was ook pas heel laat in het verhaal dat ik begreep dat de ik-persoon een vrouw was en niet een man. Blijkbaar start ik elk verhaal vanzelfsprekend met het beeld van een witte man in een wereld vol witte mensen. Prettig om eens uit dat patroon geschud te worden.

#50books - 2016.42 Prijzen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de tweeënveertigste vraag is:
Wie zou volgens jou de Nobelprijs voor de literatuur verdienen?
 
Bij deze vraag overvalt mij onmiddellijk een zware vermoeidheid en dat zit hem in het woord Nobelprijs. Dit woord heeft voor mij de connotatie dat het een heel erg belangrijke prijs is en degene die hem krijgt op zijn minst een bovenmenselijk aard heeft. Oftewel zo een prijs gaat boven mijn pet en zal ik aan niemand willen uitreiken.

Wel zou ik graag alle mensen die schrijven willen prijzen om hun onaflaatbare stroom aan woorden. Ergens heb ik wel eens opgevangen dat een op de vier Nederlanders schrijft. Het is slechts een fractie daarvan gegeven om ook door een uitgever gepubliceerd te worden en onder een groter publiek onder de aandacht te worden gebracht. Maar gelukkig is daar het internet en kunnen al deze schrijvers kiezen om hun schrijfsels aan de hele wereld te openbaren.
Niet alles heeft topkwaliteit maar eigenlijk doet dat er niet toe. Zolang we met zijn allen blijven schrijven en lezen, blijven we met elkaar communiceren en kunnen we verder ontwikkelen door te leren van elkaars ervaringen. Zonder al deze schrijvers zouden we stil blijven staan. Dus hoera voor alle schrijvers.

dinsdag 11 oktober 2016

#50books - 2016.41 Kinderboeken voor alle leeftijden

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de eenenveertigste vraag is:
Lees je nog weleens kinderboeken? En waarom wel of niet?

Jazeker. Nog niet zo lang geleden, in juli dit jaar om precies te zijn, las ik het boekje Fiet Wil Rennen en schreef daar nog dit blogje over. Een boekje dat door een vriendin van mij werd aangeraden. En zo hoef je geen kinderen te hebben, die heeft zij ook niet, of in een kinderrijke omgeving te zitten om toch nog als volwassene van nieuwe kinderboeken voorzien te worden.

Daarnaast ben ik een zeer groot fan van alles wat Tonke Dragt heeft geschreven. Die boeken staan dan ook te pronken in mijn boekenkast en eens in de zoveel tijd herlees ik er daar weer eentje van. En het mooie is dat het me nooit verveelt en ik er nog telkens weer wat anders in lees net zoals ik dat met boeken voor volwassenen heb.


Van Arendsoog, mijn grote jeugdheld, kan ik ook maar geen genoeg krijgen. Alleen zijn die boeken op latere leeftijd wel wat moeilijker te verteren. Niet in de laatste plaats door het zware Christelijke sausje dat over het verhaal is gegoten. Als kind is me dat nooit opgevallen, liet ik dat langs me heengaan. Maar nu heb ik daar wel wat meer moeite mee. Ook is de schrijfstijl niet al te best. Iets waar ik op mijn huidige leeftijd ook meer moeite mee heb om daar geheel ongestoord doorheen te kunnen lezen. Maar ja, het kriebelt nu eenmaal bij tijd en wijle en dan sla ik er toch weer een open en probeer ondanks die mankementen te genieten van die grote avonturen zoals ik als kind ook heb gedaan.

maandag 3 oktober 2016

#50books - 2016.40 Liever een pocket

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de veertigste vraag is:
Naar welk boek kijk jij reikhalzend uit?
 
De tekst van Vrouw, het laatste deel van de reeks Mijn Strijd door Karl Ove Knausgård, is al bijna een jaar geleden uitgekomen. Alleen dit was in hardcover. Nu komt er een nieuwe uitgave op 4 oktober uit maar helaas is dat weer een hardcover.

De reeks Mijn Strijd ben ik ooit begonnen omdat er een pocketversie van het eerste boek uit deze serie werd uitgegeven en ik wel nieuwsgierig was naar deze schrijver. Pockets prefereer ik boven hardcover omdat deze veel makkelijker te hanteren zijn.
Het boek sprak me gelijk heel erg aan dus de rest wilde ik ook aanschaffen. Maar helaas. Ook al waren alle boeken in hardcover beschikbaar. De laatste twee waren er (nog) niet. Eindelijk kwam het een-na-laatste deel nadat dit eerst nog eens maanden was uitgesteld in pocketversie uit in april van dit jaar.

En dan is het nu reikhalzend uitkijken naar het laatste deel in pocket-vorm. Nergens wordt daar nog van gerept maar ik kan me niet voorstellen dat dit nooit gaat gebeuren. Dus is het geduld oefenen. Gelukkig heb ik het een-na-laatste deel Schrijver ook nog niet gelezen en kan ik nog wel even voort.


zaterdag 1 oktober 2016

#50books - 2016.39 Beelden lezen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de negenendertigste vraag is:
Lees je weleens andere boeken dan boeken met tekst? En is dat dan nog lezen?
 
 
Makkelijke vraag, dacht ik. Tussen al mijn stripboeken zit er vast wel eentje die alleen maar tekeningen heeft en geen tekst. Daar was ik van overtuigd totdat ik alle albums had bekeken en tot de conclusie moest komen dat overal naast de tekeningen ook veelvuldig van tekst gebruik wordt gemaakt. 
 
Nu is het bij strips wel zo dat de combinatie van tekst en tekeningen een andere manier van lezen vraagt dan wanneer er alleen maar tekst staat. Bij strips wordt je oog naar alle kanten van de bladzijden getrokken en dat kan bij elke bladzijde weer op een heel andere manier zijn. Ook leef je mee met de personages door uitgebeelde emoties zonder dat daar woorden aan te pas komen. Het is dus een andere manier van beleven en daarmee van lezen maar de opeenvolgende plaatjes bekijken blijft lezen.
 
 
 
 
 
Jan Rothuizen heeft het precies andersom gedaan. Daar waar wij gewend zijn om een kaart van en bepaalde omgeving te zien uitgedrukt in afgesproken symbolen, heeft hij die kaart in woorden geschreven. En dan niet alleen woorden achter elkaar zoals in een standaard roman, nee, de woorden staan zoals op een kaart. Dus daar waar hij fysiek iets heeft gezien, meegemaakt, gevoelt, er wat van vond, dat heeft hij daar op de kaart geschreven. Ondersteund door een minimum aan tekeningen heeft hij zo allerlei plekken in Nederland beschreven waaronder ook Amsterdam waar een heel aparte zachte atlas van uitgekomen is.
Op deze manier is het bekijken van een atlas wel degelijk lezen geworden en vind je er zelf de beelden bij. 
 
 

maandag 26 september 2016

Goudvissen en Beton - Maartje Wortel


Wederom ben ik getroffen door de schrijfstijl van Maartje Wortel.


Dit boekje bevat een kort verhaal over goudvissen, beton, Tilburg, zee, waarheid, toeval en jou. En nog veel meer. En alles met zoveel poëzie dat elke zin zingt.
Voordat het verhaal begint wordt door een dialoog al gewaarschuwd dat het niet te begrijpen is. Dat begrijpen niet is waar het om gaat. Het enige wat je als lezer hoeft te doen is er in te gaan.
En dat is precies zoals ik moderne kunst ook altijd het liefst ervaar. Dat het oproept tot ervaren, dat je zelf er geen woorden aan kan geven maar dat het je wel raakt. En dat is wat dit boekje doet.


En dan als bonus zijn er de illustraties van Janine Hendriks. Samen een waar feest voor de ervaringskunst.

The Star Beast - Robert Heinlein


Op de achterkant van mijn uitgave uit 1974 staat "In Science Fiction circles it had become customary to use Robert A. Heinlein as the standard; unfortunately for most writers, that standard is too high!". Meestal vind ik deze teksten nogal opgeblazen maar met deze uitspraak kan ik het volledig eens zijn en is deze nog altijd even actueel. Bij het lezen van de eerste alinea was ik al gelijk gegrepen en zat in het verhaal alsof ik er zelf bij was.


Het gaat over een jongen, John Thomas Stuart XII en zijn buitenaardse huisdier, Lummox, dat hij van zijn vader geërfd heeft die het weer van zijn vader geërfd heeft die het van een onbekende planeet heeft meegenomen. Terwijl Lummox uit zijn voegen begint te groeien, komen zijn soortgenoten hem halen en blijkt Lummox meer in zijn mars te hebben dan al die decennia gedacht. Dan komt er een handvol politieke spelletjes aan bod wat soms tot hilarische scènes leidt en wordt licht het thema man-vrouw machtsverhoudingen aangetipt. Een  verhaal waarin de machtshongerende, overzelfverzekerde en arrogante mensheid kritisch onder loep wordt gehouden.


Naast deze inhoudelijke zelfkritiek, heb ik ook genoten van de kleine science fiction details zoals de luchtauto's en de aanstrijkbare sigaretten. Dat er bij een hoorzitting expliciet asbakken op tafel werden gezet, dateert het boekje uit 1954 wel maar vind ik juist ook wel weer wat hebben.
Ik ga toch eens wat meer op zoek naar boeken van deze schrijver juist ook om de prettige compactheid van het verhaal.


zondag 25 september 2016

De Metabaronnen Zevende Boek: Aghora De Vader-Moeder - Jodorowsky & Gimenez

Het is al enige tijd geleden dat ik het vorige deel in deze reeks gelezen had en ik vroeg me af of ik het nog wel voldoende zou kunnen volgen. Deze zorg was na het lezen van de eerste bladzijde direct verdwenen en zat ik al helemaal in het verhaal. De gebeurtenissen zijn stuk voor stuk zo extreem in biotechnologie, moraal en geweld dat het moeilijk is om dat vergeten, niet ook in de laatste plaats door de schilderachtige tekeningen van Juan Giménez.

Aghora, de dochter met de hersenen van de zoon, is in dit deel aan de beurt en zal zich als dochter-zoon moeten bewijzen een echte metabaron te zijn. Daarvoor zal zij-hij ook haar-zijn vader moeten doden zoals alle vorige metabaronnen. En nadat zij-hij het universum heeft gered door een ander universum in zijn geheel uit te roeien, merkt hij-zij alleen te zijn en krijgt de wens om zich voort te planten. De oplossing is waanzinnig. Wanneer je het niet wil weten, lees dan niet verder. Omdat zij-hij zeker wil dat het kind de eigenschappen krijgt van een echte metabaron, neemt zij-hij cellen van haar-zijn mannelijk brein, bewerkt deze tot voortplantingscellen en bevrucht zichzelf daarmee. Het zien van de hoogzwangere zeer mannelijke metabaron is een kers op de taart.

Dat gesleutel aan die metabaronnen blijft me fascineren samen met het buitensporige geweld en gevoelloosheid terwijl er ook ergens een diepe passie is die de metabaronnen gaande houdt.

Wat me echt gaat vervelen zijn de robots Lothar en Tonto die het verhaal aan elkaar praten waarbij ze voortdurend vervelend tegen elkaar doen. Het lijkt als humor bedoeld te zijn die in ieder geval bij mij meer irritatie dan vreugde oproept.

Op naar de laatste metabaron in deel acht want ik ben wel heel benieuwd hoe dat afloopt.

maandag 19 september 2016

#50books - 2016.38 Plankjes Ongelezen

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de achtendertigste vraag is:
Hoeveel van de boeken in je boekenkast heb je eigenlijk gelezen?

Eerlijk gezegd allemaal behalve die op mijn plankjes (zie op de foto rood omrand) met ongelezen boeken staan. Al jaren probeer ik daar één plankje van te maken in plaats van anderhalf of twee maar op een of andere manier wanneer ik weer aardig wat heb weggelezen, komen er plotsklaps weer nieuwe boeken bij.


Met digitalen boeken zit het anders. Ooit heb ik een CD van een collega gekregen vol met Engelstalige science fiction en fantasy boeken. En ook heb ik in de erfenis van mijn moeder een schijfje gevonden vol met Nederlandstalige boeken van allerlei genres. Bij elkaar hebben we het dan over meer dan vijfduizend boeken en die ga ik echt niet allemaal lezen. Niet in de laatste plaats omdat velen daarvan onvoldoende mijn belangstelling hebben en ik mijn kostbare leestijd graag wil besteden aan alleen waar ik helemaal voor ga. Het kan best zijn dat ik ooit nog eens die boeken doorkijk en dan besluit ze van mijn harde schijf te wissen.




Gekochte nog niet gelezen digitale boeken heb ik sinds kort ook in mijn documentje met nog te lezen boeken staan. Eerst deed ik dat niet en merkte dat ik ze daarmee relatief na aanschaf uit het oog verloor. Nu ik de ongelezen boeken allemaal (analoog en digitaal) in een oogopslag kan zien, kan ik veel beter kiezen in waar ik op dat moment zin heb. De hoeveelheid weerhoudt me er wel van om reeds gelezen boeken te herlezen. Eerst maar eens zorgen dat dit document ook niet meer dan een bladzijde beslaat en dan zou het er wel weer eens van kunnen komen.


De Meisjes - Emma Cline


Het was dat ik in Rotterdam was, daar een voor mij onbekende boekwinkel binnenliep en daar een tijd aangenaam te hebben gesnuffeld, waardoor ik wel een boek wilde kopen om de winkel te steunen, dat ik dit boek kocht terwijl ik het daarvoor niet van plan was geweest. De reclamecampagne heeft wat dit betreft bij mij gewerkt. Ik was op de hoogte van deze nieuwe titel en ik was nieuwsgierig gemaakt door het onderwerp. Sektes, communes, het heeft altijd iets aantrekkelijks. De schijnveiligheid van een groep, de leider zodat je zelf niet hoeft te denken en het oneindig geluk.

Het is zelden dat ik een vertaling koop maar door de onverwachtheid van de  aanschaf, had ik daar niet bij stilgestaan. Het is trouwens een uitstekende vertaling. Nergens heb ik het gevoel dat het vertaald is of voelt de taal ongemakkelijk aan.

Het duurde wel even voordat ik in het verhaal zelf kwam. Het wordt verteld vanuit het heden waarbij gebeurtenissen van het heden als opmars worden gebruikt om te vertellen hoe in 1969 de toen veertienjarige ik-persoon in de wanhoop van de puberteit haar aansluiting dacht te vinden bij een groep meisjes die om een charismatische leider heen zwermden.
De puberale worstelingen zijn zeer herkenbaar en er is geen moment dat het verhaal ongeloofwaardig wordt. Het is een typische geschiedenis over het volwassen worden.

Misschien dat ik dat onderwerp niet meer zo interessant vind of dat het boek  toch meer belooft dan dat het is. Wat ik voelde was alsof de verteller een spanning probeerde op te bouwen maar steeds niet hoog genoeg kwam waardoor er op het einde geen werkelijke climax was.
Het gedeelte waarin verteld wordt over gebeurtenissen waar de ik-persoon helemaal niet bij was geweest en ze toch bleef vertellen alsof ze het zelf had gezien, vond ik zeer storend. Een stijlbreuk die in mijn ogen nergens voor nodig was. Hierdoor lijkt het alsof het werkelijk om de sensationele gebeurtenis  gaat in plaats van om de verlangens van de ik-persoon om werkelijk gezien te worden.  De gedeelten die daar wel over gaan, zijn dan wel weer ijzersterk weergegeven.



zondag 18 september 2016

Girl Genius 5: Agatha Heterodyne and The Clockwork Princess - Phil & Kaja Foglio


Het avontuur van Agatha Heterodyne dendert onverminderd voort in de webcomic Agatha Heterodyne and The Clockwork Princess.

We maken kennis met nieuwe monsters, blijken Jägermonsters ook wel eens niet aan de zijde van de baron te staan, wil de clockwork prinses Moxana door Agatha gerepareerd worden, lokt Tarvek, de storm prins, Agatha weg van het circus,  neemt Lucrezia het lijf van Agatha over en ontdekt Gilgamesh Wulfenbach dat het enige meisje waar hij ooit mee heeft kunnen praten, Agatha, nog leeft.

De vaart liet me duizelen waarmee nieuwe achtergronden zich blootgegeven, nieuwe personages geïntroduceerd en nieuwe ontwikkelingen zich voordoen. Op die manier kan het geen moment vervelen.

Het verhaal wordt eenmaal onderbroken voor een fanfic-verhaal. Dat is het grappige van webcomics, dat zoiets ingepast kan worden wanneer de makers maar willen.


Er is een minpuntje maar dat zou net zo goed aan mijzelf kunnen liggen en dat is dat ik sommige personages niet zo goed uit elkaar kan houden wat gezicht betreft. Door de context weet ik wel wie het is maar als je er eentje zo los aan mij voor zou schotelen dan kan ik het niet meer zo goed zeggen. Misschien gewenning, ik zal het zien in het volgende deel.




maandag 12 september 2016

#50books - 2016.37 The Sandman voor altijd

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de zevenendertigste vraag is:
Van welk boek krijg je nooit genoeg?

Dat is wel een heel makkelijke vraag. Namelijk The Sandman van Neil Gaiman. Deze tiendelige graphic novel serie met onlangs nog een nulde boek toegevoegd en ook enkele spin offs heeft al jarenlang mijn hart gestolen.

Het is de combinatie van het overkoepelende verhaal, de teksten, de personages, de verhalen in de verhalen, de tekeningen, de stijlen van de verschillende tekenaars, de bijzonder creatieve belettering en de verwijzingen naar de bekende mythische en historische figuren die het geen moment saai maken. Ook al heb ik de reeks nu meerdere malen gelezen, er blijven telkens weer nieuwe details te ontdekken en door mijn inmiddels opgelopen levenservaring komen de filosofische vragen weer net even anders binnen. Het is alsof met elke herlezing weer een diepere laag wordt blootgelegd.


Ook is het de combinatie van humor, pracht, gruwelijkheid, ernst, menselijk- en godheid die deze boeken zo rijk laat zijn aan inhoud waardoor ik er altijd met een opgetogen gevoel aan denk. In deze boeken gebeurt iets. Iets belangrijks. Iets waar net niet de vinger op te leggen is zoals het leven zelf en daarom vraagt om herlezen te worden want wie weet dat het zich toch nog een keer prijs gaat geven.

En dan nog even over het hoofdpersonage, Klaas Vaak zoals wij hem in Nederland noemen, een van de Eeuwigen. Hij die zorgt voor de slaap en de dromen. In deze boeken afgebeeld als een knorrige, in zichzelf gekeerd persoon en daarmee niet zoals dit figuur anders wordt afgebeeld. Net zoals de Dood, zijn beeldschone gothic zus, die voor iedereen een vriendelijk woord over heeft.
Het zijn deze personages waar ik in de loop der jaren een enorm zwak voor heb gekregen. Ik kan er dan ook niet genoeg van krijgen als zij in een van deze boeken of op een andere manier oppoppen en ze in actie te zien.

The Sandman is een grahic novel reeks die voor altijd het striptekenen uit het minderwaardigheidshoekje heeft gehaald en boeiend is voor alle volwassenen die geïnteresseerd zijn in mythologie, Shakespeare en andersoortige geschiedenis.

(En nu stop ik met typen want ik kan hier nog uren over doorgaan)


zondag 11 september 2016

Clarkesworld Magazine Issue 120 September 2016


De Clarkesworld van september heeft maar liefst acht verhalen waarbij opvalt dat de meeste daarvan rond de tien bladzijden zijn terwijl in andere uitgaves er meer rond de twintig waren. Daarnaast nog de gebruikelijke artikelen, vier stuks ditmaal.

Het artikel Another Word: On Being a Late Bloomer geschreven door Kelly Robson sprong er voor mij uit. Velen onder ons willen schrijven, velen van ons schrijven ook en daaronder zijn er toch aardig wat die ook wel serieus gepubliceerd zouden willen worden. Maar dan verstrijken de jaren, is het er niet van gekomen en wordt zo'n droom opgegeven onder het mom van dat men te oud zou zijn geworden. Juist voor de mensen die dit denken, is zo'n artikel als deze weer een duwtje in de inspiratierichting. Voor een gepubliceerd schrijver worden is het nooit te laat.

zaterdag 10 september 2016

#50books - 2016.36 Boek over boeken

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de zesendertigste vraag is:
Lees jij leesgidsen of boeken over boeken zoals de gidsen van Pieter Steinz?

Heb er flink over zitten nadenken maar kan me geen boek herinneren dat ik gelezen heb dat over boeken ging.

Toch lees ik wel eens iets over boeken. Zoals op boekenblogs, in digitale kranten of in het tijdschrift Onze Taal. Maar dat zijn eigenlijk allemaal recensies van individuele boeken.
De enige verbinding tussen boeken die er in dit soort stukken gelegd wordt, is meestal een waarbij van de ene schrijver gezegd wordt dat deze op de andere schrijver lijkt. Of dit dan ook werkelijk zo is, valt dan nog maar te bezien.

Naar aanleiding van deze vraag zat ik te denken of ik een boek over boeken zou willen lezen. En ik geloof van niet. Wellicht dat het heel interessant is om boeken in de context van hun tijd en tijdsgenoten te zien worden weergegeven maar in de weinige tijd die er is, lees ik  dan liever het boek zelf.


zondag 4 september 2016

Becoming a Man - Paul Monette

Humble Bundle heeft eens in de zoveel tijd een bundel met e-boeken rondom een bepaald onderwerp of schrijver. Daar kun je dan voor betalen wat jij vindt dat het waard is en kun je ook aangeven hoeveel daarvan naar een goed doel gaat. Een sympathieke manier van boeken verkopen wat mij betreft. En zo heb ik de LGBTQ-bundle aangeschaft zonder werkelijk te weten wat daarin zat.
Een van de boeken was Becoming a Man van Paul Monette. En zonder enige voorkennis ben ik aan deze autobiografie begonnen.

De volledige titel is Becoming a man: Half a life story. En gelukkig maar dat dit de eerste helft van zijn leven is geweest en daarna de omslag is gekomen want man o man, wat deprimerend. Paul Monette vertelt over het deel van zijn leven waarin hij in de kast is gebleven. Daar zat hij niet eens zo zeer omdat anderen dit hadden gezegd maar omdat hij dat zelf wilde. Om zijn natuurlijke manier van zijn te verbergen, ging hij zich anders voordoen dan hij was en deed zelfs tot een bepaald moment mee met andere jongens voor homo uitschelden om zelf uit de wind te blijven van de bullebakken. Ik had moeite om door te lezen omdat dit zoveel antipathie bij mij opriep en zo tegen mijn eigen natuur ingaat.

Ik vind het dan ook knap dat Paul Monette geen moeite heeft gedaan om in dit boek  zichzelf als een beter persoon af te schilderen dan hij was. Dit geeft een totaal beeld van een opgroeiend mens die worstelt met zijn eigen seksuele identiteit  waarbij zowel zijn eigen ideeën als die van de maatschappij om hem heen een grote rol speelt.

In zijn latere leven dat zich afspeelt na dit boek is hij een bekend voorvechter geworden voor de rechten van homoseksuelen en heeft gestreden voor meer geld voor onderzoek om AIDS te bestrijden. Uiteindelijk is hij in de jaren negentig zelf aan AIDS gestorven. Maar niet zonder een belangrijke erfenis aan geschriften achter te laten.

Voor mij heeft dit boek mij meer inzicht gegeven in hoe ideeën in iemand zijn hoofd een leven op bijna desastreuze wijze kan bepalen en dat het blijven open staan voor alle mogelijke andere ideeën altijd de beste keuze is. 

Girl Genius Vol. 4 Agatha Heterodyne and the Circus of Dreams - Phil & Kaja Foglio


Dit hele deel reist Agatha mee met het Droomcircus waar meer mee aan de hand is dan op het eerste oog lijkt. Ondertussen zitten de jagers van de baron haar ook nog steeds op de hielen. Dit houdt het verhaal in beweging en Agatha ontdekt nog steeds meer over zichzelf.

Het verhaal blijft boeiend en maakt nieuwsgierig naar wat er nog meer te ontdekken valt.

Alleen blijven de tekeningen daar een beetje bij achter. Het lijkt wel alsof er veel haastiger getekend is, minder scherpe lijnen zoals in het begin en daarmee worden bijvoorbeeld uitdrukking op het gezicht minder duidelijk en gaat dit ten koste van de indruk die de plaatjes achterlaten. Ik hoop dat dit in de komende delen wel weer bij gaat trekken.

Want verder lezen, ja dat is geen vraag.

zaterdag 3 september 2016

#50books- 2016.35 Uitlenen: graag

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vijfendertigste vraag is:
Leen jij weleens je boeken uit?

 Dit is een van die dingen waarin ik in de loop van mijn bestaan behoorlijk veranderd ben.
Zoals ik eerst als een hen op mijn boeken zat en het alleen uitleende omdat ik vond dat ik geen nee kon zeggen, zo ben ik nu meer geneigd om boeken aan mensen mee te geven en dan zie ik wel of ik ze wel of niet terugkrijg.

Het heeft me in het verleden wel pijn gedaan dat ik boeken niet meer terugzag. Maar sinds ik boeken wat makkelijker kan betalen en mijn huis vol begint te raken, heb ik daar veel minder moeite mee. Er zijn wel boeken die ik herlees maar die zijn uiteindelijk op een hand te tellen en het is meer het idee dat ik nog eens een boek wil herlezen dat ik het boek bij me houd, dan dat ik het werkelijk ook doe.

Ik wil graag dat anderen ook genieten van waar ik van genoten heb en leen daarom mijn boeken graag uit.



zaterdag 27 augustus 2016

Joe Speedboat - Tommy Wieringa

Een gehypt boek. Dat geeft mij altijd als lezer een bepaalde druk alsof ik het van te voren al goed zou moeten vinden. Natuurlijk zit dat alleen in mijn hoofd en kan ik zelf bepalen wat ik er van vind maar op een of andere manier heb ik moeite dat gevoel de eerste bladzijden van mij af te schudden.

Door de titel en teksten op de kaft van het boek, had ik het ook het idee gekregen dat het een opgewekt boek zou zijn. De eerste honderd en vijftig bladzijden vond ik maar moeilijk door te komen. Ik vond er niets opgewekt aan en in mijn beleving ging het helemaal niet over Joe Speedboat maar over de ik-persoon, een door een ongeluk lichamelijk zwaar gehandicapte jongen. Door alle ideeën in mijn hoofd dat het over Joe Speedboat zou gaan, zat ik maar te wachten om meer van hem te weten te komen, iets wat niet gebeurde, hij bleef dezelfde figuur met weinig nieuws. Ook niet in de rest van het boek.

Pas nadat ik dat allemaal los kon laten en de ik-persoon ging volgen werd het boek leesbaarder en interessanter. Maar nergens heeft het me echt gegrepen. Uiteindelijk bleef de ik-persoon nogal oppervlakkig, al kwam er wel op het einde wat meer ontwikkeling in zijn personage. Alsof de schrijver daar opeens wakker werd.

Wat mij betreft had het boek bij de laatste honderd bladzijden mogen beginnen en dan verder.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...