Het oktobernummer van Clarkesworld Magazine heeft maar liefst zes pure science fiction-verhalen en één fantasy verhaal waarvan de schrijvers naast uit de VS ook komen uit China, Singapore, Nigeria en Kenia.
Tussen de vier non-fictionele artikelen is die van Mark Cole over Realisme in Science Fiction films het meest lezenswaardig. In Méliès to Bonestell:Relevancy and Realism in Cinematic Science Fiction wordt in het licht van realisme gekeken naar het begin van de science fiction filmgeschiedenis tot eind jaren vijftig. Voor mij veel onbekende titels van films maar de beschrijving van bijvoorbeeld de horizontaal gelanceerde ruimteraketten riep voldoende beelden bij mij op om geboeid verder te lezen.
De verhalen zijn in dit nummer van bijzonder hoge kwaliteit en ik zou ze allemaal wel aan willen bevelen. Toch wil ik er twee in het bijzonder uitlichten omdat zij van niet-Amerikaanse afkomst zijn. Deze schrijvers zijn precies waarom ik dit blad ben gaan lezen en ben telkens weer verrast wat andere culturen op science fiction gebied brengen.
Het eerste verhaal heet The Calculations of Artificials, geschreven door Chi Hui en vertaald door John Chu. Dit verhaal begint met de volgende introductie: In the year 2042, 2248 Actual people but 11.26 million Artificial people lived in the city of Mian on the continent of Asia. Meanwhile, 7.2 billion Artificials lived in the world as opposed to only 1.44 million Actuals. Out of those, only 127 people knew the truth about the world. Vervolgens worden de gebeurtenissen weergegeven vanuit het perspectief van een van de wetende mensen. De IA's zijn er om de mensen een zo'n vreedzaam mogelijk leven te geven maar er gaat iets verkeerd waardoor de IA's de echte mensen beginnen te doden.
Een verhaal waarin het als maar benauwder wordt met een knetterende ontknoping. Wat het alles extra interessant maakt is dat je als lezer je gaat afvragen hoe gewelddadig de mens van zichzelf is en wat een mogelijkheid zou zijn om dit op te lossen.
In Rustie van Nnedi Okorafor and Wanuri Kahiu zijn het ook de robots die na vele decennia trouwe dienst, zich anders gaan gedragen waardoor er menselijke slachtoffers vallen. Naast dat het verhaal van zichzelf de moeite waard is door zijn levendige beschrijvingen en het gevoel van de ik-persoon voor een van de robots, was het een interessante leeservaring omdat ik mijzelf meerdere malen betrapte op mijn eigen vastgeroeste ideeën. Het duurde een aardige tijd voordat ik doorhad dat het zich niet in een Amerikaanse stad afspeelde maar in een Afrikaanse stad. En het was ook pas heel laat in het verhaal dat ik begreep dat de ik-persoon een vrouw was en niet een man. Blijkbaar start ik elk verhaal vanzelfsprekend met het beeld van een witte man in een wereld vol witte mensen. Prettig om eens uit dat patroon geschud te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten