zaterdag 31 oktober 2015

#50books - 2015.41 Das Mag

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de eenenveertigste vraag is:
Zou jij (mede-)oprichter van een nieuwe uitgeverij willen worden?

http://shop.dasmag.nl/

Een initiatief waarvan ik vind dat het een goed idee is, steun ik graag.
Het oprichten van een nieuwe uitgeverij vind ik een goed idee in deze tijden van dat het boek wat achterop lijkt te raken. Ieder initiatief dat het boek weer opnieuw in de schijnwerpers brengt, kan alleen maar op mijn gejuich rekenen.

Door boeken aantrekkelijk uit te geven en nog belangrijker, schrijvers meer te betalen en ook nog het e-boek bij de papieren versie te geven, denk ik dat deze uitgever Das Mag zich positief onderscheidt.


Dat door het doneren van wat geld je gelijk een (mede-)oprichter wordt genoemd, vind ik wel wat te groot van woorden. Ook het houden van een oprichtingsfeest in Paradiso is niet aan mij besteed.
Ik duim graag thuis anoniem dat de oprichting gaat lukken en het een succes wordt wat door andere uitgevers gevolgd gaat worden.

vrijdag 30 oktober 2015

Mystiek Lichaam - Frans Kellendonk


Het was door het lezen van Hendrik-Jan de Wit zijn blog over het voorlezen van alles van Harry Potter dat ik ook weer geïnspireerd werd om een boek samen te willen gaan lezen. Dan is het de vraag wat voor beiden interessant genoeg is om samen te beleven. Omdat Mark en mijn interesses qua leesvoer nogal uiteenloopt was het daarom even zoeken. Nu had ik vorig jaar op de Deventer boekenmarkt Mystiek Lichaam van Frans Kellendonk gekocht omdat het een titel en schrijver is die ik op een of andere manier regelmatig voorbij zie schuiven. Het werd dus wel eens tijd om te weten te komen waaraan telkens gerefereerd wordt. Mark als iemand die niet snel een literair boek gaat lezen, was ook benieuwd met hetzelfde motief. En daar gingen we dan, ons eerste voorleesboek in jaren.

Het eerste hoofdstuk deed onze hoofden duizelen. We hadden geen flauw idee waar dit over ging. Het beeld dat geschetst werd, leek weinig met de realiteit van doen te hebben en de zinsbouw was over het algemeen zo voorleesonvriendelijk dat we alle concentratie nodig hadden om de klemtoon nog enigszins op de juiste plaats te krijgen. Het kwam op mij gekunsteld over en eerder van moeilijkdoenerij getuigen dan van werkelijk talent. Typische Hollandse literatuur, was mijn eerste indruk. Maar het boek had meer dan het eerste hoofdstuk.
Vanaf het tweede hoofdstuk werd het al een stuk begrijpelijker en vanaf dat moment konden we ook genieten van de stevige ironie die in het verhaal verweven zit. De zinnen bleven tongbrekers maar ook dat went. Na meer meegenomen te zijn geworden in het verhaal, dat gaat over de onderlinge relaties tussen een vader, dochter en zoon, werd in de laatste hoofdstukken de vraag steeds prangender waar dit nou allemaal heen zou gaan. Het werd geen knallend einde maar wel eentje waar goed mee te leven valt. Uiteindelijk gaat het over de worsteling van ieder mens met het bestaan en wat daar wel en niet uit te halen valt. Dat is tenminste wat ik eruit heb gehaald.

Ik zou dit boek nooit aan iemand aanraden. Het voelt alsof het verjaard is. Zo schreef men in de jaren tachtig en wellicht dat het toen voor ophef zorgde maar inmiddels hebben we allemaal genoeg meegemaakt om van nog maar weinig op te kijken. In mijn beleving is het een gemiddeld boek in de Nederlandse literatuur en een tikje te veel met het hoofd geschreven. Maar wellicht is dat laatste wel een kwestie van smaak.

donderdag 29 oktober 2015

Hamlet - Richard Appignanesi & Emma Vieceli

Hamlet van Shakespeare en dan in manga-vorm. Goed idee zou ik zo zeggen. Het lezen van het toneelstuk of het stuk zelf op de planken zien, kan nog wel eens afschrikken. Dus door het in een andere vorm te brengen, kunnen ook lezers die er anders niet veel heil in zien, kennis maken met deze klassieker.

Wat mij betreft is het helaas alleen bij dit goede idee gebleven. Degene die de tekst geschikt heeft gemaakt voor deze uitgave, heeft er voor gekozen de setting van het stuk te laten plaatsvinden in de toekomst. En wel een toekomst waarin de klimaatverandering de wereld heeft omgetoverd in een dystopische cyberwereld die constant in oorlog is. Dat er vervolgens met messen en zwaarden gevochten wordt, vind ik in die context zeer onwaarschijnlijk en daardoor storend. Best om het in een andere context te plaatsen maar zorg dan wel dat dit dan klopt.

De teksten van Shakespeare zijn niet aangepast aan de moderne tijd. Dus in een wereld uit de toekomst spreekt men oud Engels. Het zal een bewuste keuze zijn maar mij spreekt het niet aan. Het Engels van Shakespeare leest niet echt makkelijk en als je het meer toegankelijk wil maken met een manga-uitgave, zorg dan ook dat het leesbaar is.

Een groot deel van het verhaal kon ik niet goed volgen. Het is dat er achterin nog een samenvatting staat dat het toch nog allemaal op zijn plaats viel.
De tekeningen spraken mij ook nog eens niet aan, een kwestie van smaak natuurlijk.
Al met al voor mij een mislukt experiment.

woensdag 28 oktober 2015

#50books - 2015.40 Briefwisseling

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de veertigste vraag is:
Lees jij nog wel eens een briefroman of brievenbundel, en denk jij ook dat dit genre binnenkort verdwenen is?

Eerlijk gezegd, denk ik dat ik nog nooit een briefroman of brievenbundel gelezen heb. Wel dagboeken wat er qua sfeer wellicht het meest in de buurt komt. En waarom ik zo'n briefroman nooit gelezen heb, zou ik niet kunnen beantwoorden. Wellicht dat ik er nooit eentje mijn pad heeft gekruist. In ieder geval is het geen bewuste keuze geweest. (En terwijl ik dit type hoor ik dat stemmetje in mijn achterhoofd die zit te jengelen dat ik er vast wel eentje gelezen heb maar dat weer eens niet heb kunnen onthouden waardoor ik later met schaamrood moet bekennen dat ik er best wel wat ken).

Het wachten bij de brievenbus ken ik nog goed uit mijn tienertijd waarin een vriendin opeens met haar familie naar een andere provincie verhuisde. In tegenstelling tot wat velen tegen ons zeiden, was het contact in het begin nog niet zo heel veel maar hoe langer we zo ver uit elkaar woonden, hoe inniger het contact.
Zo leerde ik alleen met de trein en bus reizen. En ook liep de telefoonrekening van mijn ouders wat uit de hand als ik weer eens drie uur door middel van een verlengsnoer op de gang had zitten bellen. Deze vormen van contact was ons niet genoeg en we schreven dan ook nog eens lange brieven aan elkaar die ik allemaal nog heb. Ook maakten we zelf ansichtkaarten in de meest onmogelijke maten om te kijken of de PTT deze zou bezorgen. En ja, alles is aangekomen. Dat was nog eens een gave manier van communiceren.
Nu sturen we mails maar nooit meer zo uitgebreid en creatief als destijds.

Dat het genre zal verdwijnen denk ik niet al zal het wellicht niet zo zijn dat de brieven op papier hun eerste levenslicht zagen. Door middel van mail zal er zeker ook heel wat gecorrespondeerd worden. Dat de sfeer van deze briefwisseling zal veranderen, dat denk ik daarmee wel. Zo traag en bedachtzaam de papieren briefwisseling is, zo snel en impulsief kan de communicatie per mail zijn. Alle communicatie heeft zo zijn eigen tijdsgeest.

De Kinderen van de Olifantenhoeders - Peter Høeg

Dit boek heb ik van iemand gekregen omdat ze dacht dat dit echt iets voor mij was. Dat legt bij het lezen al een bepaalde druk, een bijna moeten van leuk of op zijn minst interessant vinden. Nu heb ik van deze schrijver zo'n twintig jaar geleden Smilla's Gevoel voor Sneeuw gelezen en wat ik me er van kan herinneren is dat ik me er doorheen geworsteld had en het me niet had gegrepen. Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik aan dit boek begon.

En eerlijk gezegd is het ook met gemengde gevoelens dat ik het boek uitgelezen heb.
Het verhaal gaat over een aantal kinderen die op zoek gaan naar hun ouders nadat deze plotseling verdwenen zijn. Een gegeven waar een verhaal alle kanten bij op kan.
Het is de jongste zoon die het hele avontuur uit de doeken doet, inmiddels veertien jaar als hij het verteld maar iets jonger tijdens het verhaal.

Het aantrekkelijke is de vernuftige opmerkingen die deze jongste zoon, Peter maakt. Hij weet vooral het gedrag van zijn zus Tilte op zo'n manier te beschrijven dat zij wel iemand met magische krachten lijkt zoals hoe zij andere mensen om haar vinger weet te winden.

Maar gaandeweg het boek, begonnen de opeenvolgingen van gebeurtenissen steeds meer op een klucht te lijken en moest ik herhaaldelijk denken aan Theater met de Lach van John Lanting. In mijn wereld is dat geen aanrader.

Uiteindelijk vind ik de intelligente vondsten niet opwegen tegen de bijna onderbroekenlol. Toch jammer want de schrijver komt zeker niet oppervlakkig over.

zondag 18 oktober 2015

#50books - 2015.39 Geen boek zonder hart

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de negenendertigste vraag is:
Weet jij van elk boek in je verzameling waar je het gekocht hebt of van wie je het hebt gekregen?

Ieder boek dat ik heb gekocht of gekregen heeft een eigen kloppend hart. De kleur, temperatuur, snelheid van kloppen en alle andere mogelijke eigenschappen van het hart worden bepaald door hoe ik aan het boek gekomen ben. Zo krijgt het naast de woorden in het boek nog een ander eigen verhaal.

Het hart kan in de loop der jaren veranderen. Bijvoorbeeld doordat ik het boek gelezen heb en daarmee is er een nieuwe kleur aan het hart meegegeven. Of het kan zijn dat het hart steeds minder snel gaat kloppen totdat het uiteindelijk helemaal stilstaat en overlijdt. Dan doet het boek mij niets meer, heb ik er geen enkele band mee en is het een opluchting om er afscheid van te nemen door middel van kringloopwinkel of de papierbak.

Al weet ik dan wellicht niet meer exact van elk boek hoe ik er aan gekomen ben, er zitten zeker exemplaren tussen die een warme herinnering aan die omstandigheden ingebed hebben en die daar nooit meer van loskomen. En ja, dan gaat het exact om dát exemplaar en niet een van zijn vele broertjes en zusjes. Ieder exemplaar heeft zijn eigen unieke hart.

Clarkesworld Magazine Issue 109 October 2015

Dit keer zijn van de zeven verhalen er zes Angelsaksisch en slechts eentje van oorsprong Chinees. En tussen de vier non-fictie artikelen zit een interview met Catherynne M. Valente waarin zij vertelt over hoe een kort verhaal kan uitgroeien naar een heel boek.

Het is al even geleden dat ik de korte verhalen gelezen heb en dat betekent dat ze al wat meer bezonken zijn. Ik merk dat dit veel korte verhalen uit dit nummer goed doet. Ze hebben in de tijd aan kracht gewonnen in plaats van dat ik me afvraag waar het ook alweer over ging.

Zo is de rondhangende xenofobie in And If the Body Were Not the Soul door A.C. Wise nog beklemmender geworden in mijn herinnering. In deze tijd met enorme media-aandacht voor de vluchtelingenstromen  een zeer actueel onderwerp.

In Ice door Rich Larson heerst er ook angst voor anderen en wel voor de biologisch aangepaste mens. De twist op het einde geeft het een hartbrekend inzicht dat het verhaal de moeite van het herlezen waard maakt.

Summer at Grandma's House door Hao Jingfang heeft precies net die andere inslag waardoor ik Clarkesworld Magazine zo de moeite waard vind. Het begint met de woorden:
He pondered silently: the chain of unconnected actions that had determined his doom and destiny had been of his own creation.
Meer hoef ik niet te zeggen, denk ik.

En tot slot had ik een interessante leeservaring met War, Ice, Egg, Universe door de astronautische ingenieur G. David Nordley. Tijdens het lezen van dit verhaal waar spinachtige buitenaardse wezens hun strijd voeren met het ijs dat hen gevangen houdt op hun planeet, had ik een duidelijk beeld van wat hier beschreven werd. Totdat ik de bijgevoegde verhaalaantekeningen van de schrijver las. Daarmee werd mijn hele ervaring aan diggelen geslagen en werd het een compleet ander verhaal. Helaas wel zo grondig dat ik nu ook niet meer weet wat ik tijdens het lezen dacht waar het over ging.
Of het nu wel of niet slim is om de bedoelingen van een schrijver te lezen, blijft een boeiende vraag.

maandag 12 oktober 2015

#50books - 2015.38 Een keer en nog een keer en nog een keer

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de achtendertigste vraag is:
Lees jij wel eens boek opnieuw, en zo ja, waarom doe je dat? En zo nee, waarom niet?

O ja, en niet een keer maar het liefst nog een keer en nog een keer. Net zoals dat ik graag televisieseries en films herkijk.

Wellicht dat het met mijn slechte geheugen te maken heeft dat bij het herlezen het verhaal op zich weer net zo interessant is als bij de eerste keer dat ik tekst voor ogen kwam. Hoe een verhaal gaat en wat het einde is, zijn elementen uit een verhaal dat ik meestal al weer heel snel vergeten ben.

Maar wat ik wel onthoud dat zijn de sferen, bepaalde ervaringen die het bij mij op heeft geroepen en wat het met me deed. Met boeken die een bijna levensveranderende impact op me hebben gehad, is herlezen gevaarlijk. Dat kan bijna alleen maar op een teleurstelling uitdraaien omdat het nooit meer exact die impact kan hebben.

Het zijn dan ook meer de boeken die werelden beschrijven waar ik graag nog eens keer wil zijn, die ik herlees. Zo is de multiverse van Micheal Moorcock er eentje waar ik wel zou willen wonen, evenals die van The Sandman geschapen door Neil Gaiman. Een heel af en toe ga ik terug naar mijn jeugd en stap in de wereld van Arendsoog. Daarbij is het wel even door de verschrikkelijke schrijfstijl en christelijke moraal heenbijten maar die weet ik dan wel weer met mijn jeugdig verlangen weg te poetsen.

Herlezen is dus eigenlijk herbeleven en hopen dat het weer die vonk geeft die het voorheen ook gegeven heeft.

zaterdag 3 oktober 2015

#50books - 2015.37 Geschiedenis blijft ook altijd een verhaal

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zevenendertigste vraag is:
Lees jij historische romans, en zo ja wat zijn dan een aantal van jouw favoriete titels en/of schrijvers?

Het is niet dat ik er specifiek naar op zoek ga omdat het een genre is dat mij in het bijzonder trekt. Wel ben ik eens tegen een historische roman aangelopen zoals De Zwarte met het Witte Hart van Arthur Japin, een boek dat mij overigens bijzonder raakte in tegenstelling tot zijn Een Schitterend Gebrek dat denk ik ook wel tot de historische romans gerekend kan worden.

Waar ik wel zeer in geïnteresseerd was en ook alles van kocht wat ik er maar van tegenkwam, is alles wat te maken heeft met Koning Arthur. Nu wordt dit gezien als mythe en later als legende en niet als feitelijke geschiedschrijving.
Maar nu zie ik het beschrijven van het verleden altijd als een afspiegeling van de tijd waarin deze beschrijving geschreven is. Het is immers onmogelijk om geheel in de tijdsgeest van vorige eeuwen te kruipen en deze ook nog eens accuraat weer te geven. Wat er in schrijfsels alleen voor de eeuwigheid door kan dringen, is dus ook alleen de sfeer van de tijdgeest van het geschrevene.
Zo lees ik dan ook alles wat met Koning Arthur te maken heeft. En door de eeuwen heen is daar heel wat over geschreven. Op die manier krijg je als lezer als vanzelf geschiedenis met de paplepel ingegoten.

Zoals geschiedenis altijd een verhaal zal blijven, zo geeft een verhaal ongeacht wat het onderwerp is vanzelf geschiedenis mee.


Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...