zondag 31 maart 2019

Jas van belofte - Jan Siebelink

Vorig jaar werd er erg lelijk gedaan over het boekenweekgeschenk, toen ik dat boekje ging lezen vond ik het juist wel wat hebben. Dit jaar wordt er ook weer heel lelijk gedaan over het boekenweekgeschenk dus ik had me al voorgenomen daar niets van aan te trekken. Nu ben ik alleen bang dat ik zelf er ook niet zo van onder de indruk ben.

Tijdens het lezen dacht ik steeds terug aan het enige boek dat ik eerder van Jan Siebelink gelezen heb namelijk Knielen op een Bed Violen. Jas van belofte voelt aan als een echo van dat boek. Omdat ik van Knielen op een Bed Violen erg heb genoten, was het wel prettig om daar weer aan herinnerd te worden maar het verhaal van Jas van belofte vervloog al uit mijn geheugen bij het dichtslaan na het lezen van de laatste bladzijde.

Het boekenweekgeschenk blijft een apart fenomeen. Lezers lijken er altijd enorm naar uit te kijken, een gratis boek geschreven door een bekende en vaak geliefde auteur waarmee ook nog eens een keer een dag gratis met de trein gereisd kan worden. Alleen lijken de lezers dan ook nog eens een hoogstaand kunststukje te verwachten. Wanneer dat niet zo blijkt te zijn, wordt het neergesabeld alsof men persoonlijk beledigd wordt. Jammer.
Ik ben in ieder geval weer geïnspireerd om nog eens wat anders van Jan Siebelink te gaan lezen want schrijven kan hij.

zaterdag 30 maart 2019

His Dark Materials trilogy part two The subtle knife - Philip Pullman


Het zijn van een tweede deel van een trilogie kan nog wel eens ondankbaar zijn omdat het slechts dient om dat wat in het eerste deel is ingezet zo verder te brengen dat het derde deel spetterend kan afsluiten. Daarmee is het boek op zichzelf eigenlijk niets.
Door er in The Subtle Knife twee gehele nieuwe werelden bij te halen met daarin belangrijke nieuwe personages heeft dit tweede deel van deze trilogie helemaal geen last van dit tweededeelcomplex. Het kan zelfs als een boek op zichzelf gelezen  worden, al ben je als lezer dan nog wel nieuwsgierig wat er verder allemaal kan gaan gebeuren.


Charmant vind ik de symbolen die in de zijlijn van elke bladzijden staan gedrukt en waaraan je kunt zien in welke wereld je bent. Op zich is de tekst duidelijk genoeg en zijn de omstandigheden voldoende verschillend per wereld waardoor je je als lezer niet snel zal vergissen in welke wereld je bent. Toch vind ik deze symbolen wel bijdragen aan de benadrukking dat het niet om slechts een enkele wereld gaat. En dat in elke wereld er andere regels gelden.


Van Philip Pullman heb ik nog niet eerder iets gelezen dan nu deze twee boeken van deze trilogie en daardoor weet ik nog niet precies wat ik kan verwachten. Zoals bijvoorbeeld hoe ver hij gaat met het in leven laten van hoofdpersonen. Sinds George R.R. Martin is niemand zijn leven meer zeker maar die was eind jaren negentig nog niet zo populair als nu dus met Philip Pullman is het voor mij nog ontdekken. En ik kan zeggen dat ik in dit deel behoorlijk verrast ben door een bepaalde gebeurtenis omdat ik niet had gedacht na de hele opbouw van een bepaalde verhaallijn dat dit ging gebeuren. Aangenaam verrast zelfs kan ik wel zeggen.

Door in dit deel ook daadwerkelijk onze eigen wereld te betrekken, heeft het dit verhaal ook dichter bij mijn eigen werkelijkheid getrokken. Dit vind ik het nog spannender maken want dat maakt het eenvoudiger te bedenken dat daadwerkelijk we van de ene naar een andere wereld kunnen overstappen.

Een aspect blijft nog steeds wonderlijk en dat is in alle magische context er net zoals in het eerste deel, kort wordt teruggegrepen op verhalen uit onze Bijbel. Magie en Christendom bijten elkaar nog wel eens in onze eigen werkelijkheid. Daarom word ik uit het verhaal gehaald op het moment dat er opeens zo duidelijk naar de Bijbel wordt verwezen.
Eens zien hoe hiermee omgegaan wordt in het derde deel.

maandag 25 maart 2019

Grand Hotel Europa - Ilja Leonard Pfeijffer


Een boek dat mij in de schoot werd geworpen, anders was ik het hoogstwaarschijnlijk niet gaan lezen. Gelukkig heb ik het wel gedaan.

Eerst maar even de teleurstelling. Op het einde blijkt alles als een puzzel in elkaar te zijn geschreven. Alleen ligt dat er zo dik bovenop dat het onwaarschijnlijk en oppervlakkig op mij overkwam. Ik was in een klap uit het verhaal. Heel erg jammer want ik had me daarvoor suf genoten.

De eerste bladzijden was het even wennen aan zulke lange zinnen dat ze me naar adem deden happen. Nadat ik het ritme te pakken had gekregen, ging ik de omslachtige manier van beschrijven juist waarderen en voelde het als op de golven van de zee zachtjes heen-en-weer te worden gewiegd.

Drie verhaallijnen met ieder hun zijwegen brachten ieder zo hun eigen sfeer, gemoed en hilarische situaties met zich mee.


Zo had ik niet gedacht dat Nicolien, de vrouw van Maarten Koning (J.J. Voskuil) nog ooit verslagen zou worden in onredelijkheid. De Italiaans Clio, de grote liefde van Ilja, weet dit met gemak voor elkaar te krijgen. Regelmatig zaten mijn wenkbrauwen boven op mijn hoofd bij het lezen van haar uitspraken om vervolgens er heel hard om te moeten lachen.
Mooi vind ik hoe de liefdesgeschiedenis tussen Ilja en Clio zich afspeelt in steden die overspoeld worden door toeristen op hun teenslippers. En dat juist zij op zoek zijn naar specifieke kunstschatten uit het verleden. Heel eerlijk gezegd heb ik stukken die over de geschiedenis van een bepaalde schilder gingen en waarbij er vele namen werden genoemd een beetje gescand. Daar kan ik mijn aandacht niet zo bijhouden omdat het me persoonlijk niet zo boeit maar ik kan me voorstellen dat andere mensen dat wel interessant vinden.

Als tweede hoofdmoot zijn daar de plannen voor het maken van een documentaire over toerisme in de wereld. De omgang met de andere makers liet mij steeds weer wat benauwd achter, kunstenaars die zo vol praatjes zitten maar waar uiteindelijk geen concrete afspraak mee te maken is. Het onderwerp toerisme is op verschillende manier belicht van historisch tot hilarisch. En ik moet zeggen dat ik nu toch wel een iets ander beeld van toerisme heb dan voorheen (ook omdat ik er eerder nog niet zo diep over nagedacht had) waarbij deze massa verplaatsingen onbedoeld wel eens meer schade aan kunnen richten aan onze huidige manier van leven dan wat dan ook.

Dit wordt ons allemaal verteld vanuit Grand Hotel Europa, een hotel waar Ilja verblijft om dit boek te schrijven en waar hij ontmoetingen heeft met verschillende andere lang verblijvende gasten. Ook deze gasten geven allen weer een eigen kijk op de wereld en dat is precies wat dit boek zo rijk maakt. Het voelt alsof ik kennis heb gemaakt met een rijke variatie aan personages die mijn beeld op Europa, de mens, toerisme, de liefde en kunst heeft doen bijvijlen en  aanscherpen.

zaterdag 23 maart 2019

Girl Genius: The Second Journey of Agatha Heterodyne 4: The Kings and Wizards


In dit deel zijn het, zoals de titel het al weggeeft, de koningen en tovenaars die voornamelijk het podium krijgen. En dat betekent dat onze Girl Genius zelf weinig in beeld is. Iets wat ik mij pas heel laat realiseerde en daarmee is duidelijk geworden dat deze strip inmiddels met zijn 17 delen een levendige wereld is geworden met veel gelijkwaardige personages. Maar misschien ook wel dat aan Agatha Heterodyne haar eigen levensverhaal niet meer zo veel te ontdekken valt en zij voornamelijk geniale oplossingen weet te fabriceren in penibele situaties wat wel eens te eentonig is als er verder niets anders te melden valt. Dus dit keer koningen en tovenaars die vechten om de stad Parijs.

Zoals in alle delen is er ook hier weer veel actie en dat levert schitterende taferelen op waarbij nieuwe gevechtsmethoden worden gehanteerd. Maar het zijn ook vooral de houdingen van de vechters die de strip zo geweldig maken. Zoals op bladzijde 7 rechts in het midden waar Zeeta vol overgave in de strijd springt. Dat zijn beelden waar ik blij van word en nog even wat langer naar blijf kijken.

Een van de nieuwe wezens zijn de Geisterdamen. Het is me al vaker opgevallen dat Amerikanen een voorliefde hebben om de Duitse taal in hun werk te gebruiken. Ik vraag me af waarom dat is. Voor ons Nederlanders heeft dat een andere connotatie en ik ben dan wel benieuwd wat dat voor hen dan precies is.

zaterdag 16 maart 2019

Dennie is een star - Maartje Wortel

Terwijl ik in andere boeken bezig was, viel dit boek op de mat en ik kon niet anders dan er gelijk in beginnen. Ik weet niet wat het is maar sinds ik drie jaar geleden voor het eerst iets van Maartje Wortel gelezen heb, kan ik niet anders dan onbeheerst al haar schrijfsels verorberen. En zo heb ik dit boek in een dag uitgelezen. Iets wat ik ook niet vaak doe met boeken.

En wederom stelt Maartje Wortel niet teleur. Best een gave want mijn verwachtingen zijn immer hoog gespannen.
Ook was deze nog eens toegenomen omdat ik haar over dit boek had horen praten in de podcast De Eeuw van de Amateur. De lessen van Wim Brands voorin het boek waren daarom voor mij geen onbekenden maar maakten mij alleen nog nieuwsgieriger waar het boek verder over zou gaan.

Het lezen van Dennie is een star voelde voor mij als een struikelen waarna ik viel en aangenaam verder tuimelde in een stroom van gedachten en gebeurtenissen die allen het leven uitdrukken met zijn angsten, onzekerheden maar ook eigenwijsheden en passies. Het zoeken naar zingeving kwam mij bekend voor, alleen heeft Maartje Wortel de weg een stuk sneller afgelegd dan ik gedaan heb. Maar uiteindelijk komen we bij hetzelfde uit en leven desondanks almaar verder.

De illustratie op de voorkant heeft mij een tijd in het ooitje genomen. Telkens zag ik een abstracte inkttekening voor me. Hoe verder ik kwam in het boek, hoe scherper de contouren van de afbeelding zich gingen aftekenen. Tot ik eindelijk doorhad dat het niets minder dan Dennie zelf is. Mijn brein is soms wat traag maar levert daardoor wel deze mooie ervaringen op.

Een boek om zeker binnen niet al te lange tijd nog eens te lezen en dan in een langzamer tempo zodat ik het beter kan verteren want ik ben bang dat me nu al te veel ontschoten is.

vrijdag 15 maart 2019

Lente: De vier seizoenen 3 - Karl Ove Knausgård

Wat een fijne verrassing dat dit derde deel niet zoals de voorgaande twee delen uit korte verhalen van hooguit drie bladzijden bestaat maar daarvoor in de plaats uit een groot geheel dat doet denken aan de serie Mijn Strijd.

De dochter is inmiddels geboren en de schrijver legt een hele dag uit het leven van dit kindje vast omdat de mens later nooit meer iets kan herinneren van deze babytijd. Dat hij daarmee nog veel meer vastlegt, namelijk de depressieve toestand van zijn vrouw en de gevolgen daarvan, is wat Karl Ove Knausgärd voor mij een groot schrijver maakt.

Zo werd ik zeer getroffen door zijn observatie dat depressie het verliezen van de verbinding met de omgeving is, een verbinding die wij als mens nodig hebben om te overleven. Deze beschrijving maakt heel diep invoelbaar hoe het kan zijn om depressief te zijn.
De manier waarop de schrijver dit aan ons lezer brengt is in een natuurlijke gedachtenstroom waarbij ik niet eens doorhad dat ik van het met het kindje op de achterbank in auto rijdend over de wegen waarbij de muziek wel of niet aangezet wordt, bij allerlei levensvragen terechtkwam.

De onzekerheid van de schrijver en de fouten die hij maakt, maken hem aangenaam menselijk. Wij hadden hem allemaal kunnen zijn. Zijn verlangens en twijfels zijn begrijpelijk en maken mij als lezer dat ik me iets minder eenzaam voel in mijn eigen onzekerheden over het bestaan. Dat is waarom het zo fijn is om van deze schrijver iets te lezen.
En nu maar hopen dat het vierde deel ook weer een geheel is.

woensdag 13 maart 2019

Saga Volume Four - Brian K. Vaughan & Fiona Staples

Dit is duidelijk een serie waarbij de verschillende delen alleen maar uit zes comics bestaan omdat dit in TPB-formaat handig uitgeven is. Het verhaal zelf gaat door alsof er geen aparte delen zijn. Ergens vind ik dat wel jammer. Het voelt alsof er nooit iets afgerond kan worden of dat ik als lezer even op adem kan komen om achterom te kijken.

Het gemengde gezin houdt zich nog steeds verborgen op een weinig bekende planeet. Het zich in deze maatschappij anders voordoen dan ze zijn, valt hen zwaar en zo raakt de ene aan de drugs en heeft de ander een spannende verhouding met een dansjuf. Genoeg materiaal om deze relatie op knappen te zetten.

Zoals in vorige delen wordt dit alles wederom verteld vanuit het gezichtspunt van het kind, Hazel. Het viel me nu pas op dat als zij vertelt dit met een grof handschrift wordt aangegeven. Nadat ik daar langer naar keek, voelde ik hoe gepast dit is en enorm bijdraagt aan hoe wat er gezegd wordt, aanvoelt. Ik heb ooit een tijdje Todd Klein gevolgd, een beroemde letterer en daarvan geleerd hoe veel je met de manier van letters weergeven kunt doen. Het lijkt in Nederlandse strips niet zoveel aandacht te krijgen, er is niet eens een Nederlands woord voor letterer.

In Saga komen ook wezens voor die een menselijk lijf hebben en een beeldbuis als hoofd. Op het scherm is soms een plaatje van een landschap of een monster of iets abstracts te zien. Of er is helemaal geen beeld. Alles afhankelijk wat er in de robot omgaat. Telkens weer ben ik geïntrigeerd door het uiterlijk van deze wezens. Aan de ene kant ziet het er heel natuurlijk uit en aan de andere kant is het juist iets dat onmogelijk is. Want het scherm is iets waar wij naar kijken en niet mee kijken.
De klapper dit keer was dan ook om de grote heerser van deze wezens te zien, een behoorlijk dikke man met een plat breedbeeldscherm! Hahahaha, ik wist niet wat ik zag na.

Op naar het volgende deel om mij te laten verrassen met wat ze visueel nu weer bedacht hebben.

maandag 11 maart 2019

Clarkesworld Magazine Issue 150 March 2019


In het maartnummer van Clarkesworld Magazine maar liefst acht korte verhalen en vijf non-fictie artikelen. Het tijdschrift wordt voller en voller. Dit betekent dat er genoeg lezers zijn die er voor willen betalen terwijl het ook allemaal gratis op het net te lezen is. En zo blijkt maar weer dat wanneer er kwaliteit geleverd wordt, mensen wel degelijk bereid zijn te betalen. Daar word ik blij van.

De uit Niger afkomstige Rich Larson heeft weer een aansprekend verhaal geschreven. Death of an Air Salesman liet mij als lezer een dystopische wereld beleven waarbij ik het letterlijk benauwd kreeg. De sfeer deed me denken aan de film Blade Runner. Donker, koud, regenachtig, druk, weinig ruimte om je vrij in te kunnen bewegen. En in deze omgeving bloeit een liefde op waarin ik eerst niet durfde te geloven, zo verpest ben ik al door mijn ervaringen met andere dystopische verhalen. Maar het blijkt werkelijk waar te zijn en dat geeft hoop. Interessant om door een verhaal door al deze emoties heen te gaan.

The Thing With the Helmets is geschreven door Emily C. Skaftun en sprong er voor mij uit omdat het pure science fiction lijkt te zijn maar uiteindelijk het overleefthema van pure fantasy uitwerkt. Degene die er nooit heeft bijgehoord, wordt de held en dan geschreven vanuit een moderne blik. Het door elkaar gooien van genres vind ik vaak verfrissend en laat juist iets zien wat door het simpelweg vanuit één genre te beschrijven niet duidelijk was geworden.

Kij Johnson schreef 26 Monkeys, Also the Abyss een verhaal dat mij achterliet met de vraag: "wat is er nou eigenlijk gebeurd?". Er wordt geen verklaring gegeven en toch gaf het mij een bevredigend gevoel. Voor een rationeel type zoals ik, is dat best bijzonder. Dit verhaal raakt ook aan de vraag wat we doen met ons leven, een vraag die ik al vele jaren met een bijna verlammende verbijstering stel.

maandag 4 maart 2019

Manuscript Found In a Milk Bottle - Neil Gaiman


Nog een e-boek van Neil Gaiman dat zat in de Humblebundle vol met curieuze schrijfsels van Neil Gaiman.

In dit geval is het slechts een kort verhaal. En eentje waarover Neil Gaiman zelf zegt "my worst short story ever... It misfires in so many ways." Ik kon bijna niet geloven dat mijn favoriete schrijver iets slechts kon schrijven dus begon ik vol goede zin te lezen.

Inderdaad is het niet bijster goed geschreven. Er wordt te veel uitgelegd en bepaalde gedeeltes in het verhaal lopen niet lekker. Het is zoals een kind van de hak op de tak springt om een avontuur te vertellen met hier te veel niet relevante details en daar te weinig uitleg.

Toch is het verhaal in die zin wel de moeite waard omdat het laat zien dat een groot schrijver zelf ook van ver gekomen is. Met veel oefenen en doorzettingsvermogen valt er een hoop te leren over hoe je een goed kort verhaal schrijft. Wat het dan uiteindelijk boeiend maakt is de fantasie, het kunnen weergeven van een ervaring die de lezer niet zo een-twee-drie zelf had bedacht. En dat is iets dat in dit verhaal al gelijk te zien is.


Doctor Who: The Secret Lives of Monsters


Typisch een boek dat ik zelf nooit meer zou kopen. De tijd is voorbij van zo enorm fan zijn van een televisieserie of film dat ik daar ook wel graag boeken over wil hebben. Maar nu ik dit boek in mijn schoot geworpen kreeg en het met zoveel liefde gegeven is, ben ik er toch maar in gaan kijken. En tot mijn verrassing werd ik vrij snel getrokken in de wereld van de monsters van Doctor Who.

Door het grote formaat van het boek is er fijn gebruik gemaakt van de mogelijkheid van duidelijke foto's en ander materiaal over de verschillende monsters.

Eerst was ik nog even bang dat het alleen zou gaan over de monsters vanaf 2005, de tijd waarin de nieuwe serie Doctor Who is opgestart. Maar nee, er is ook veel teruggegrepen op de oorspronkelijke serie.

Natuurlijk komen de Daleks en de Cybermen aan bod maar ook The Great Intelligence en the Ice Warriors. Erg leuk ook om te zien hoe de verschillende monsters in de loop der tijd zijn veranderd wat ontwerp betreft.

Een deel van het boek is geschreven in de stijl van gedegen journalistiek waarbij alle (geheime) bronnen gebruikt worden om alle kennis over een bepaald monster te delen. Het andere deel heet achter de schermen en dat is precies waar het over gaat. Oftewel wie heeft het monster bedacht en hoe is het gemaakt.

De lol in dit boek zit hem vooral in de herkenning. Juist omdat ik deze serie in zijn geheel meerdere keren gezien heb, weet ik er wel een beetje wat van. Met het lezen en bladeren in een fanboek als deze, komen vele herinneringen terug en dan met name die waaraan ik destijds al zoveel plezier heb beleefd.

zaterdag 2 maart 2019

Girl Genius: The Second Journey of Agatha Heterodyne 3: The Incorruptible Library

Het is telkens weer even opnieuw inkomen in deze avonturen van Agatha Heterodyne in de webcomic Girl Genius. En dat zit hem met name in de zeer vele personages die inmiddels allemaal zo hun eigen geschiedenis en belang hebben en die ik niet voortdurend helder voor de geest heb. Ik ga toch eens op zoek naar een website waar al deze karakters beschreven staan. De angst om spoilers tegen te komen heeft me tot nu toe hiervan weerhouden maar ik geloof dat het inmiddels wel noodzakelijk begint te worden, wil ik het verhaal op detailniveau beter kunnen volgen.

Naar het doorlopende verhaal wordt gelukkig af en toe nog gehint doordat een personage aan een ander uitlegt wat ze aan het doen zijn. In dit deel zijn ze op zoek naar kennis over tijd in de onomkoopbare bibliotheek om daarmee de stad Mechanicsburg te bevrijden die vastzitten in de tijd.
De makers hebben zich weer helemaal uitgeleefd in het bedenken van allerlei mogelijke manieren waarop er vallen in een gebouw kunnen zitten. En ook hoe een geheime boodschap in een boek verborgen kan zitten. Dat er gif, explosies en nieuwe monsters om te hoek komen, is misschien geen verrassing maar wel keer op keer hilarisch. 

Dit deel houdt wel heel plotseling op. De 122 bladzijden zijn gevuld lijkt het en daarmee is dan het boek ten einde. Ik zag al dat het volgende deel weer naadloos doorgaat. Oftewel het is meer een eind uit praktische overweging dan dat het een echt eind is.

Voor het grootste leesgenot draai ik mijn monitor een kwartslag. Iets dat voor andere websites soms ook wel een aanrader is. Maar voor de meeste is landscap prettiger. 




His Dark Materials trilogy part one: Northern Lights - Philip Pullman


Op een dag stond onder de brievenbussen in het trappenhuis een doos met boeken met daar bovenop een briefje dat je kon meenemen wat je maar wilde. Blijkbaar was een van de buren aan het opruimen. In mijn eerste blik zag ik boeken over onderwerpen die me niet zo trokken, dit kwam me goed uit want ik heb al ongelezen boeken genoeg en ik ging op pad. Bij terugkomst stond de doos er nog en nu kon ik het toch niet laten om met wat meer aandacht de boeken te bekijken. De meeste boeken waren nog steeds niet naar mijn smaak maar een trilogie sprong eruit namelijk die van Philip Pullman. Niet eerder heb ik van deze schrijver gehoord terwijl deze trilogie toch al van het tweede deel van de negentiger jaren is. De kaften waren echter zo sprekend dat ik deze drie boeken heb meegenomen.

Bij het lezen van de eerste regels was ik gelijk verkocht. Het hele boek leest als een trein. Ik vind dat altijd zo wonderlijk omdat ik niet aan kan wijzen hoe het kan dat de ene schrijver zoveel moeilijker te volgen is dan de andere. En dat voor sommigen ik bijna helemaal geen moeite hoef te doen. Dat is bij dit boek het geval.

Het verhaal is pure fantasy met het klassieke kind met problematische ouders en haar uitzonderlijke gave. Dit had saai kunnen zijn want hoeveel fantasyboeken hebben dit wel niet als uitgangspunt. Maar dat is het helemaal niet. Het verhaal speelt zich af op een wereld die heel veel op die van ons lijkt. Het is zelfs zo overeenkomstig dat ook zij een bijbel hebben met een Adam en een Eva die uit de paradijselijke tuin wordt gezet. Een gegeven dat tot mijn verrassing later in het boek heel belangrijk blijkt te zijn.

Toch wist ik dat ik met een parallel universum te maken had doordat de mensen allemaal een daemon hebben, een wezen waar ieder mens onverbrekelijk mee verbonden is waardoor niemand ooit alleen is. Ook zijn er vliegende heksen en beren die kunnen praten. Allemaal elementen die het net even iets anders maken maar nog herkenbaar genoeg om me er op mijn gemak te voelen.

In dit eerste deel worden de kaarten geschud en voor de lezer de spelers op hun plaats gezet.  Ik had tot nu toe het idee dat ik op fantasyboeken wel zo'n beetje uitgekeken was en wist niet dat ik nog zo van fantasy kon genieten. Ik ga dan ook snel verder in het tweede deel.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...