zaterdag 28 december 2013

Fables Vol. 18 Cubs in Toyland - Bill Willingham & Mark Buckingham


Het 18de deel van een graphic novel serie en dan nog niet uitgemolken of verhaallijnmoe. Nee, juist het tegenovergestelde. Bill Willingham is er in geslaagd om Fables een heel nieuw leven in te blazen door gebeurtenissen met de bekende personages uit deze serie voor te schotelen waar veel gevierde schrijvers zich niet aan zouden durven wagen. Zo onverwachts!
Bill Willingham schuwt het gruwelijke niet zoals uit eerdere delen ook wel op te maken was maar in dit deel exploreert hij weer een heel nieuw soort gruwelijkheid. Het knuffelige is lang niet zo knuffelig als dat het lijkt en meer tipjes van de sluier zal ik niet oplichten. Ga het zelf lezen en laat je verrassen.

Het mooie van dit deel is ook dat nieuwe lezers in kunnen stappen zonder het gevoel te hebben dat ze al te veel achtergrondinformatie missen.
Het verhaal van de Dark One is alleen nog merkbaar in enkele bladzijden die wel iets laten zien van de naweeën van dat verhaal dat vele delen in beslag heeft genomen maar die er voor dit deel weinig toe doen. De hoofdzaak is het avontuur rondom de kinderen van Sneeuw Witje en de Bigby, de grote boze wolf en zonder enige voorkennis is dat prima te lezen.

Het extraatje achterin is een mooi uitgewerkt en afgerond verhaal over de achtergrond van Bigby zelf en hoe hij aan zijn lot is gekomen. Het tekenwerk daarvan is van Gene Ha. De tekenstijl op zich is niet opmerkelijk maar wel het kleurgebruik die door de donkerte een enorme sfeer creëert.

En o ja, ik wil nog een keer de kaders van Fables noemen. Elke bladzijde heeft aan de buitenrand een strook van anderhalve centimeter die gevuld is met een tekening die symboliseert waar we in het verhaal zijn en met waar bedoel ik de plek, de plaats, de wereld, het universum, de sfeer. De stroken reiken helemaal tot de rand van het boek waardoor als het boek dicht ligt, deze gekleurde stroken ook de zijkant nog kleuren.
Bij elk nieuwe plek is er een nieuwe tekening en deze is altijd de moeite waard om even echt te bekijken.

Het 19de deel is net een paar dagen uit en ben erg benieuwd hoe het verder zal gaan.

vrijdag 27 december 2013

Het Yacoubian - Alla al Aswani


In het voorwoord noemt Joris Luyendijk dit 'De beroemdste Arabische bestseller sinds Duizend-en-een-nacht.' Dat is niet mis en schept nogal wat verwachtingen. Alleen wat zijn dan die verwachtingen en zijn die ook uitgekomen?

Duizend-en-een-nacht zijn verhalen voor het hele volk dus ongeacht afkomst, geschooldheid of leeftijd. Het Yacoubian zou ik niet voor alle leeftijden willen aanbevelen maar wel voor alle lagen van de bevolking.
Niet voor alle leeftijden om de expliciet beschreven seks en het thema van het worstelen met het dierlijke lichamelijke verlangen.
Wel voor alle volwassenen omdat het op meerdere manieren te lezen is en daardoor voor ieder wat wils in zit.

Het Yacounian is een gebouw in Egypte waarin verschillende soorten mensen wonen wiens leven in dit boek wordt beschreven.
Het taalgebruik van de schrijver is redelijk eenvoudig recht toe, recht aan en leest daardoor als een trein. De gebeurtenissen zijn van alle dag en zouden in een soap niet misstaan met het ene relatiedrama na het andere.
Tegelijkertijd maak je als lezer kennis met de corruptie die het leven andere spelregels meegeeft dan wij hier in Nederland gewend zijn. Daar doorheen verweven zitten de ongeschreven regels over hoe om te gaan met homoseksualiteit: Het wel toestaan maar niet benoemen als je de persoon mag en diegene het leven zuur maken als het niet je vriend is. En wat te denken van de jongen die in loopbaan en de liefde gefrustreerd wordt en zijn passie vindt in een fundamentalistische islambeweging?

Alles zo beschreven als zijnde de dagelijkse voortkabbelende gang van zaken die alleen diepe impact heeft op de persoon zelf. Als lezer kun je het boek dichtslaan en zonder moeite in je eigen kabbelende leven verder gaan. En toch kriebelt er dan nog wel iets, heel ver op de achtergrond.

Voor mij is het boek me iets te luchtig, te gemakkelijk om werkelijk indruk te kunnen maken. Maar als een amuse voor verdere verdieping in de Egyptische cultuur en geschiedenis, is het wel heel geschikt.

zondag 22 december 2013

#50books - 50 Elk einde een nieuw begin

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijftigste vraag is: Welke vraag zou je zelf als eerste stellen mocht je het stokje van #50books overnemen?
http://www.hetutrechtsarchief.nl/webwinkel/spoorwegen/magnetische-boekenlegger
Als eerste vraag misschien niet maar eentje die al maanden op het puntje van mijn tong ligt, is: Wat gebruik jij om te onthouden waar je in een boek gebleven bent?
De hoop bij deze vraag is mensen uit te lokken om al hun soorten boekenleggers te laten zien. Ik kwam er namelijk achter dat ik er zelf een hele hoop heb van papier tot leer tot metaal en ben erg benieuwd of andere mensen ook zo'n stapel hebben. Daarnaast zijn ook boekenleggers die zelf verhalen oproepen door waar ze vandaan komen of hoe ze verkregen zijn. En er is ook nog een stiekeme wens bij deze vraag om de notoire ezelsorenmakers op te sporen.
Geen diepe vraag maar wel eentje over gewoontes.

http://philosiblog.files.wordpress.com/2012/11/beginend.jpg?w=640En over gewoontes gesproken dan nu door naar de indirecte vraag over het voortbestaan van #50books.
Ik ben niet vanaf het allerbegin er bij geweest maar heb weten bij te schrijven tot het echte leven (HEL) me inhaalde en ik weer wat achterkwam waarna het toch weer lukte bij te komen.
De meeste mensen zouden daar niet zo moeilijk over doen maar als ik aan iets begin dan maak ik het af en is het voor mij moeilijk loslaten onderweg.
Daarom vind ik het fijn als er aan iets een kop en een staart zit. Na het begin komt er een tussenstuk en dan een einde. Daarna is er weer ruimte voor iets nieuws.

Peter, zeer veel dank voor het onvermoeibaar bieden van de 50 boekvragen. Het is erg leuk om op deze manier ook weer nieuwe bloggers te hebben leren kennen en natuurlijk om over de vragen zelf na te denken.

Ik ben zeer benieuwd of en zo ja wie van deze bloggers het stokje over zou willen nemen en het avontuur een nieuw begin geeft.


zaterdag 21 december 2013

#50books - 49 Lees wat ik lees

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De negenenveertigste vraag is: Denk je ook dat boekbloggers een belangrijke(re) rol kunnen spelen in het promoten van een boek? En heb je daar nog tips voor?

http://ninia-ogentroost.blogspot.nl/








De mening over een boek vind ik het meest interessant als deze van een voor mij bekende komt. Van die persoon zelf heb ik dan wat meer achtergrond en kan dan beter inschatten hoe een bepaalde ervaring met een boek beleefd is. Het is bijvoorbeeld heel anders of een onbekende journalist een boek afkraakt of dat een van mijn vrienden dat doet. Die journalist kan een notoire zeurpiet zijn of heeft zijn dag niet. Ik kan het niet bepalen en daarmee de boekbespreking niet op waarde voor mij schatten.

Daarnaast is het wel zo dat een boekblogger bekend kan worden door bijvoorbeeld initiatieven zoals dit #50books. Ik heb aardig wat bloggers leren kennen en als de tijd het mij toestaat lees ik ook wat meer dan alleen de antwoorden op de #50books-vragen.

Vooral veel blijven bloggen over boeken en aanverwante onderwerpen helpt om boeken te promoten. Ze worden dan meer gevonden door zoekmachines en als je het interessant genoeg weet te brengen als blogger kan er nog wel eens iemand bij je blijven hangen voor meer boekbesprekingen.



zondag 15 december 2013

#50books - 48 Lege doos

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De achtenveertigste vraag is: Hebben jullie nog boeken ergens opgeborgen in dozen? Zo ja, waarom?

http://kennisbanklevenlangleren.nl/art/uploads/image/lege%20doos.png
Nope, alles uitgepakt.


Het hele fenomeen dozen met boeken is onbekend in mijn huis. Wellicht omdat er simpelweg geen ruimte in mijn huis is voor gevulde dozen. Klein is fijn.

#50books - 47 Lijstjes nog te lezen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zevenenveertigste vraag is: Welke boek(en) uit de NRC lijst heb je nog niet gelezen maar ga je zeker binnenkort alsnog lezen (oftewel: waarom maken we onszelf gek met een almaar groeiende lijst van ‘nog te lezen’ boeken)?

Van deze lijst heb ik welgeteld één boek gelezen. Dat was Stoner van John Williams en het was een waanzinnig goeie leeservaring. Kijk voor mijn boekbespreking hier.

Sinds ik ergens in mijn twintiger jaren in de science fiction en fantasy hoek ben gevallen, ben ik beduidend minder met literatuur bezig geweest.
Opmerkelijk vind ik wel dat de meeste titels van de vijftig genoemde boeken mij wel bekend voorkomen. Geen idee hoe ik aan die kennis kom.

De boeken van die lijst waar ik nieuwsgierig naar ben is Vader van Karl Ove Knausgård en De Cirkel van Dave Eggers. De eerste omdat het me een boek lijkt waar Scandinavische zwaarmoedigheid aan hangt zonder dramatisch te worden en dat ligt me wel. Wat me tot nu tegen heeft gehouden om het te kopen is de manier waarop het uitgegeven is, namelijk met een zware harde kaft en grote letters. Het tweede boek lijkt me een lekker smulboek over de hype van deze tijd. Niet diepgaand maar wel lekker.
De almaar groeiende lijst van nog te lezen boeken is bij mij niet meer zo waanzinnig als het vroeger was. Ik had eerst een plankje met ongelezen boeken en dat werden er twee. De laatste twee jaar heb ik een plankje redelijk leeg gelezen, alleen is er door een erfenis het ontstane gat weer opgevuld. Ik voel me er niet meer opgejaagd door als vroeger. Het hoeft allemaal niet meer zo heel erg nodig, veel komt op hetzelfde neer maar is slechts in een ander jasje gehuld. De honger, het verlangen naar bepaalde boeken is verdwenen. Maar wie weet komt dit wel weer terug en dan zal er nog een plankje bijkomen.

Daughter of Dreams - Michael Moorcock


Daughter of Dreams Book One of Elric the Moonbeam Roads. Een boek dat eerder in 2003 ook al is uitgegeven maar dan onder de naam Dreamthiefs Daughter en dan zonder een verwijzing naar dat het boek het eerste deel van een serie zou zijn. Destijds heb ik die uitgave ook gelezen en hongerde naar meer. Voor mij dus grote blijdschap dat er meer gekomen is. Voor mijn geheugen echter heb ik nog een keer dit eerste deel gelezen.

De titel van de serie verwijst naar Elric of Melniboné en ik was dan ook verrast dat het boek begint met Ulrich von Bek, een van de andere bekende personages in het door Michael Moorcock jarenlang zorgvuldig opgebouwde multiversum. Samen met de setting van tussen de twee wereldoorlogen in, kan het niet Duitser worden.
De gruwelijkheden zijn eigenlijk onverdraaglijk omdat we weten dat in ons bestaan dat soort martelingen voor zijn gekomen en nog voorkomen. Door het verhaal magie mee te geven, verdwijnt deze dikke zwarte rand niet maar maakt het wel beter te behappen.
Hongerend naar almacht draaft Gaynor de Verdoemde door de verschillende dimensies om aan de mythische voorwerpen te komen waardoor hij deze macht denkt te kunnen verwerven. En Elric reist over de maanstraalwegen tussen deze dimensies om hem in zijn verschillende bestaansvormen te verslaan.
Bijzonder vind ik de samensmelting van twee personages die ik alleen ken uit boeken waarin ze alleen hun weg vinden. Het verhaal wordt in eerste instantie verteld door Ulrich von Bek. Maar door in een universum de twee uitvoeringen uit andere universa samen te laten gaan, verschuift dit perspectief van Von Bek naar Elric en weer terug en dan zijn ze het samen en weer apart. Een moment om als lezer even goed bij de les te blijven.

De strijd tussen Law en Order met daar tussenin de Balans blijkt wederom lang geen strijd tussen goed en kwaad te zijn. Het gaat immer om belangen.

Op naar het tweede deel.

zaterdag 14 december 2013

#50books - 46 De liefde kan niet tragisch genoeg zijn


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zesenveertigste vraag is: Welke liefdesgeschiedenis(sen) heb je ooit gelezen die je iedereen zou willen aanraden ook te lezen?

Boeken aanraden is altijd een gevaarlijke zaak. Terwijl de passie nog door mij heen raast en het enthousiasme er voor zorgt dat ik alleen snel en veel kan praten over die woorden die dat allemaal met me doen, zie ik de ander zich al wat meer terugtrekken en beleefd zeggen dat ze eens zullen zien of ze het boek nog eens tegenkomen. Als men het dan eens leest en er lang niet zo door gegrepen is zoals bij mij het geval was, blijft er alleen diepe teleurstelling en soms zelfs een beetje gekwetstheid bij me over.

Maar ach, is er uiteindelijk niets mooiers dan het pijnlijke verlangen naar dat wat nooit te bereiken is? Dus ik blijf met mijn woorden strooien en hoop ooit eens een medevoeler te vinden die net zoals ik lyrisch wordt van de liefdesgeschiedenis van Elric van Melniboné. Hij die gedoemd is zijn grote liefde te doden, een lot dat hem al lang van te voren bekend is en onvermijdelijk blijkt waarna hij de rest van zijn leven aan deze gebeurtenis herinnerd wordt door vriend en vijand.

De Wake - Ronald Giphart & Nanne Meulendijks


De Wake is een jaar eerder gepubliceerd samen met twee andere op zichzelf staande verhalen. In deze versie worden de gebeurtenissen gekleurd door de illustraties van Nanne Meulendijks waardoor er een Nederlandse graphic novel is ontstaan. En eentje van hoge kwaliteit.

Het idee van een verhaal verteld vanuit een man die zojuist is overleden, sprak mij gelijk aan. Dat het door Ronald Giphart is geschreven, deed me aarzelen omdat in mijn eigen twintiger jaren dit een van de toen hedendaagse schrijvers was waar ik weinig tot niks mee had. Duidelijk een geval van nix-generatie, dacht ik toen.
Maar de generatie is opgegroeid en volwassen geworden. En nu enkele maanden geleden mijn moeder is overleden, viel dit boek extra op zijn plaats.

De overledene vertelt vanuit zijn eigen verwondering wat er om hem heen gebeurt en wat er in het verleden gebeurd is. Zonder ook maar ergens onnodig sentimenteel te worden en waar toch ook ruimte is voor een oprechte traan.

Het vele zwart als achtergrond bij de tekeningen of bij de tekeningen zelf maken het stemmig. De rest van de gebruikte kleuren zou ik herfsttinten willen noemen. Allemaal warm maar wel als voorbode van het naderende einde.
De tekeningen zelf lijken met een eenvoudige kwast en waterverf te zijn geschilderd waardoor er geen heel subtiele details zijn maar het als wat het wil uitdrukken wel heel goed doet.

De makkelijke schrijfstijl van Ronald Giphart maakte het moeilijk om niet als een gek door het boek heen te racen. Ik vond het zonde van de tekeningen om dit te doen en heb het dan ook zoveel mogelijk gerekt om er lang van te kunnen genieten.
Een fijn boek om nog vaker in te bladeren en nog eens te herlezen.

zondag 8 december 2013

#50books - 45 Onbewuste laagjes


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijfenveertigste vraag is: Waarom zou een roman zich onmiddellijk voor ons moeten ontsluiten?
Wat mij betreft is er geen enkel moeten als het een roman betreft. Er is überhaupt weinig moeten in het leven maar dat is een ander verhaal.
Voor mij geldt dat als een boek zich onmiddellijk helemaal prijsgeeft, ik de hele leeservaring al vergeten ben nog voordat ik het boek voor het laatst heb dichtgeslagen. Het lezen zelf heeft de bevrediging gegeven en dat is op zijn tijd ook mooi.
Maar als ik de laatste regel heb gelezen en er van alles blijft kraken en piepen in mijn hoofd, zo stilletjes op de achtergrond, dan is dat ook niet verkeerd. Er kan wel eens de onmiddellijk zin om gelijk weer van voor af aan in mij opkomen, een neiging waar ik nog maar een keer in mijn leven aan toegegeven heb maar dat kwam door iets anders. Ook al een ander verhaal.
Het is heerlijk als een roman bij elke herlezing een laagje extra prijsgeeft. Alleen dan komt de grens van mijn eigen intellectuele vermogen en blijkt dat ik niet verder dan een aantal laagjes kom maar lang niet allemaal.
Niet erg. Onbewust werken die laagjes wel door. En dat is ook wat ik bij veel boeken ervaar, boeken van zeer verschillende genres. De verhalen raken altijd ook op een onbewust niveau en daar vindt het weer zijn eigen weg.
Of een roman zich onmiddellijk ontsluit ligt voor een groot deel aan de lezer, het vermogen, de ervaringen, de wil om iets te begrijpen of in een bepaalde context te plaatsen. Dus wat de roman doet, is aan de lezer. De roman is simpelweg en moet niets.

zaterdag 7 december 2013

#50books - 44 strips om te lachen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vierenveertigste vraag is: Welk boek heeft je onlangs nog hardop aan het lachen gebracht?















Bovenstaande afbeeldingen zijn het resultaat van een kleine greep naar Nederlandse striptekenaars die in staat zijn om in een enkele bladzijde en/of een enkel plaatje een zo'n scherpe analyse van de absurditeit van het bestaan weer te geven dat ik niet anders kan dan in lachen uitbarsten. Vaak zit dit in de onverwachtsheid van dat wat gepresenteerd wordt. Net even het leven belichten vanuit een andere hoek dan gebruikelijk.
Barbara Stok, Maaike Hartjes en Flo de Goede doen dit door middel van de gebeurtenissen in hun eigen bestaan met ons te delen. Michiel Wijdeveld laat ons bekende dagelijks taferelen zien met een absurde invalshoek.
Bij strips is het de tekst die het beeld versterkt en meestal te grap maakt. Maar zonder de sublieme tekeningen zou de grap nooit zo sterk zijn en mij niet het onvermijdelijk hoorbare plezier over mijn lippen laten komen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...