maandag 28 maart 2016

A Song of Stone - ian Banks

Ian Banks is een naam die ik veel tegenkwam in de science fiction wereld, of beter gezegd, dat was wat ik dacht. En op het moment dat ik op de Deventer boekenmarkt een boekje van hem zag, leek het me leuk om deze schrijver eens uit te proberen. Maar wat blijkt nu. Deze schrijver schreef onder naam Ian M. Banks science fiction en onder de naam Ian Banks fictie. Dit boek is dan ook fictie.

Met science fantasy ogen begon ik te lezen. Ook interessant om te merken dat ik met het idee in mijn achterhoofd dat de tekst bij een bepaald genre hoort, ik een behoorlijke tijd daar ook nog in blijf geloven ook al is er geen enkele aanwijzing dat het science fantasy is. Wel vond ik het allemaal nogal slepend maar wilde de schrijver wel een goeie kans geven.

Helaas is het verhaal over de kasteeleigenaar die in tijden van oorlog bezet, gebruikt en uiteindelijk voor dood achtergelaten wordt, nergens op een manier beschreven dat het mij meenam. Ik zat maar te wachten op wat de clou nou zou kunnen zijn. Deze was er niet. Het was puur een verhaal over destructie, macht en wanhoop zonder begin of eind.


Nu zou ik dat thema nog wel kunnen waarderen maar de hoofdpersonage kwam voor mij nergens werkelijk tot leven. Misschien dat dit kwam door de verteltrant. Het is geschreven in de ik-persoon waarin deze aan zijn vrouw in de jij-vorm de geschiedenis uit de doeken doet. Dat de vrouw daar zelf bij aanwezig was en zij dus al weet hoe het zit, maakt het misschien nog wel overbodiger. Zijn overdenkingen vind ik oninteressant en de beschrijvingen uit zijn jeugd weinig toevoegen aan het geheel.

Alle hoofdstukken heb ik bijna met tegenzin gelezen. Behalve het laatste hoofdstuk. Daarin stonden opeens woorden die mij wel raakten. Deze gingen over de soldaten die triomfeerden en de ik-persoon al stervend bedacht dat zij misschien nog wel ellendiger aan hun eind zouden komen dan hij. Maar ja, een alinea in een heel boek, dat is te mager om werkelijk enthousiast te worden.

Misschien toch eens een echt science fiction boek van Ian M. Banks uitproberen zoals eigenlijk de bedoeling was.

#50books - 2016.13 Van heden naar verleden en weer terug

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de dertiende vraag is:
In welke roman wordt volgens jou het spel met de tijd mooi gespeeld?

Spelen met de tijd is bij uitstek een favoriete bezigheid van science fiction/fantasy schrijvers, het genre waar ik groot fan van ben. Daarbij staat tijdreizen al jaren op nummer een. Maar er zijn nog andere manieren om met de tijd om te gaan.

Dan Simmons weet in zijn Hyperion Cantos (vier boeken waarvan Hyperion het eerste deel is) je hoofd als lezer meerdere malen te laten duizelen. In de eerste instantie omdat de personages en de gebeurtenissen je zo bij de strot grijpen dat je wel door moet lezen omdat je niet kunt wachten met hoe het verder gaat. Maar daarnaast ook omdat hij de tijd op verschillende manier op zijn kop zet.

Hij beschrijft het door de ruimte reizen waarbij de reizigers voor hun gevoel slechts weken hebben doorgebracht terwijl mensen buiten het ruimteschip al vele jaren verder zijn in hun leven. Dit gegeven is ook vaak gebruikt in ruimtereisverhalen en maakt het boek dan ook niet heel bijzonder.

Het is de planeet Hyperion die je hoofd laat zoemen. Daar zijn de tijdtombes die teruggaan in de tijd en die in de toekomst zijn gebouwd om een reden die niemand weet.

Een aantal pelgrims reist naar deze tomben. Het verhaal gaat dat allen behalve een zullen sterven en deze mag een wens doen. Onderweg naar de tomben vertellen de pelgrims elkaar hun levensverhaal en deze hebben allen op een of andere manier met tijd te maken.

De meest intrigerende vond ik die van Sol Weintraub wiens dochter ooit bij de tijdtombes is geweest en de Merlijnziekte heeft opgelopen, elke dag wanneer zij gaat slapen, wordt zij twee dagen jonger. Deze ziekte is geïnspireerd door Arthur, The Once and Future King door T.H. White waarin de tovenaar Merlijn zijn leven omgekeerd leeft en hij steeds meer vergeet wat er is gebeurd maar wel de toekomst weet.

De uiteindelijke ontknoping in het vierde deel maakt het een onvergetelijke ervaring waar kapitein Janeway van Star Trek: Voyager een stevige hoofdpijn aan over zal houden.


zaterdag 26 maart 2016

De Metabaronnen Vijfde Boek: Staalkop de grootvader - Jodorowsky & Gimenez


Dit is zo'n serie waarvan de kwaliteit geen moment minder wordt. Zowel het schrijverschap als de tekenkunsten blijven elke bladzijde weer interessant. En zelfs aan de flauwe grappen die gemaakt worden door de robots die de geschiedenis van de Metabaronnen vertellen, begin ik wat te wennen, al blijf ik dat wel opvallend veel zwakker vinden dan de rest van de boeken.


In dit deel is de wreedheid van de hoofdpersoon, Staalkop, op zijn hoogtepunt. Het gemak waarop wreedheid wordt getoond en uitgevoerd, denk ik te herkennen uit de Zuid-Amerikaanse literatuur. En ook de daarop volgende zoektocht naar de liefde ben ik vaker tegengekomen. Het is science fiction met mythische waarden.


Ik ben blij dat ik nog een aantal delen te gaan heb.

vrijdag 25 maart 2016

#50books - 2016.12 Indiaas Duits

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de twaalfde vraag is:
Wat is je favoriete Duitstalige boek of auteur?

Bij deze vraag dacht ik eerst dat ik daar nooit een antwoord op zou kunnen geven omdat ik geen Duitse schrijvers ken. Maar dat is helemaal niet waar. Wel is het zo dat ik weinig lees van Duitse schrijvers.

Het laatste wat ik heb gelezen is een historisch fantasy boek van Wolfgang  Holhlbein genaamd Anubis. Ooit gekocht in Duitsland omdat ik het leuk vind om de weinige keren dat ik in het buitenland kom, een boek te kopen dat met het land te maken heeft, in dit geval is het geschreven in het Duits, en gericht op mijn eigen belangstelling, wat in dit geval fantasy boeken is. Ik heb in ieder geval mijzelf verrast het boek zonder al te veel moeite te kunnen lezen. Dat het geen hoogstandje was, maakte aan dit plezier geen einde.

Waar ik helemaal gek van was tijdens mijn late tienerjaren was Hermann Hesse en specifiek van het boek Siddhartha. In die tijd kwam het niet in mij op een boek in de oorspronkelijke taal behalve het Nederlands te lezen. En misschien nog wel suffer, volgens mij wist ik  toen niet eens dat Siddhartha door een Duitser geschreven was. Maar aan de andere kant misschien ook weer niet kwalijk te nemen omdat het zo Indiaas overkwam. In ieder geval beantwoordde het aan mijn oneindige honger naar teksten over hoe het leven in elkaar zou kunnen steken of hoe hiermee om te gaan. Een en al herkenning in de worsteling met het bestaan. En ook een boek dat op elke leeftijd weer anders wordt ervaren en daardoor een levenlang boeiend blijft.

Enkele jaren later ontdekte ik het boek Narziß und Goldmund van deze zelfde schrijver. En wederom zwaar onder de indruk van de intense sfeer die hij wist op te roepen. Als student zelfs een dik boek gekocht met nog veel meer werken van Hermann Hesse maar op een of andere manier is het er nooit van gekomen om die lezen. Wellicht omdat het boek erg dik en zwaar is en daarom onaantrekkelijk om aan te beginnen.

Ik denk dat ik begin dertig ben geweest dat ik Het Kralenspel las. Helaas is daar maar weinig van blijven hangen. Maar misschien stond mijn hoofd destijds niet zo naar dit soort doordenkboeken.
Herman Hesse roept bij mij altijd een halleluja-gevoel op van dát is nou een echt interessante schrijver. En dat hij van Duitse afkomst is, is daarbij meer toeval.

zondag 20 maart 2016

Clarkesworld Magazine Issue 114 March 2016


Niet de twee vertalingen zoals in het vorige nummer beloofd maar zeker wel een vertaling in het Engels uit het Chinees in Clarkesworld Magazine van maart 2016. En wat mij betreft is dat ook gelijk de positieve uitschieter van deze maand.

Ondanks dat The Governess with a Mechanical Womb door Leena Likitalo ijzingwekkend weergeeft hoe ver de liefde van een kind gaat, wat voor soort verzorger het ook betreft. Je hoofd op hol wordt gebracht door het tijdreizen in Seven Cups of Coffee door A.C. Wise. En Coyote Invents the Land of the Dead van Kij Johnson door de vage grens tussen dier en mens aanvoelt als meer een Oriëntaals verhaal dan geschreven door een Amerikaan. Heeft dat allemaal niet zo'n intense indruk achtergelaten als Chimera van Gu Shi, vertaald door S. Qiouyi Lu en Ken Li.

Een Chimera is een persoon die bestaat uit twee genetisch verschillende type cellen. Niet alleen dit gegeven heeft Gu Shi gebruikt maar ook dat men bezig is menselijke lichaamsdelen op of in dieren te laten groeien. Denk aan het menselijk oor dat bovenop een muis is ontwikkeld.



In de toekomst van Chimera is het heel gewoon om mensen hun leven te verlengen door onderdelen van het lichaam die het niet meer doen in een varken te laten groeien en vervolgens deze te oogsten en met een operatie bij de mens het oude onderdeel door het nieuwe te vervangen. Er is slechts een gedeelte van de mens waarbij dit niet kan, de hersenen.

Het verhaal is gegoten in verschillende vormen. Er wordt zowel heen-en-weer gegaan in de tijd zodat je als lezer steeds meer over de ontstaansgeschiedenis van de Chimera te weten komt en er is een moord die opgelost moet worden. Door deze twee vormen had ik in het begin wat moeite om door te hebben waar het nu eigenlijk over ging maar nadat ik er eenmaal inzat, wilde ik niets meer dan het verhaal verder lezen.

Kritiek zou kunnen zijn dat er te veel onderwerpen in een keer aan bod komen zoals de ethische vraagstukken rondom het gebruik van varkens voor het oplappen van mensen maar ook de gecompliceerde relatie tussen vader, moeder en zoon die een hoofdrol spelen in dit verhaal. Maar misschien maakt het dat juist ook weer nog meer de moeite waard om het nog eens te herlezen.



maandag 14 maart 2016

#50books - 2016.11 Boekenweekgeschenk

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de elfde vraag is:
Ga je in de boekenweek speciaal naar de boekwinkel voor het boekenweekgeschenk?

Alhoewel ik zelden aangenaam verrast ben door het boekenweekgeschenk en ik zelfs meestentijds teleurgesteld word, kan ik het toch niet laten wanneer het boekenweekgeschenk uitgereikt wordt, er eentje te bemachtigen. De magie van het gratis boek en het jaarlijks ritueel, vrees ik.

Alleen ga ik daarvoor niet speciaal naar de boekwinkel, simpelweg omdat mijn man in een boekwinkel werkt en er eentje voor mij mee naar huis neemt. En wanneer hij dat wel eens vergeet, dan is er ook geen man overboord want ik heb genoeg andere boeken die ik heel graag wil lezen en die op een boekenplank voor het grijpen op me staan te wachten.

maandag 7 maart 2016

#50books - 2016.10 Laat het boek zelf spreken

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de tiende vraag is:
Is een Boek van de Maand bij De wereld draait door voor jou de reden om het te gaan lezen?

Heel eerlijk gezegd is het zo lang geleden dat ik dat programma gezien heb en dan ook nog eens slechts een of twee keer dat ik geen echt oordeel over dit televisieprogramma heb. Daarmee is het ook lastig om te kunnen bepalen of een door dat programma aangeprezen boek voor mij interessant zou zijn.

Van het televisieprogramma Boeken van de VPRO vind ik het altijd zo prettig dat er met de schrijver zelf gesproken wordt. Het wordt aan jou als kijker overgelaten of je de boeken die daar worden besproken, wil lezen of niet.

Bij een boek van de maand krijg ik wel meer de kriebels en voelt het alsof er iets verkocht moet worden oftewel dat het meer om geld gaat dan om het boek zelf. Maar dat is wellicht weer niet eerlijk ten opzichte van de schrijvers van deze boeken die er niet eens voor gekozen hebben om op deze manier onder de aandacht gebracht te worden.

Het hele promoten van boeken blijft een ingewikkelde zaak. Doe je het niet dan worden boeken over het hoofd gezien. Doe je het bij commerciële programma's dan wordt het als een geldkwestie gezien. Doe je het in elitaire kringen dan gaat het weer aan het brede publiek voorbij.

In ieder geval zal ik nooit een boek gaan lezen omdat het in een bepaald programma onder de aandacht is gebracht. Ik zal het wel lezen als ik het onder ogen kom op wat voor manier dan ook en het boek mij zelf aanspreekt.


Arthur Koning voor eens en altijd gevolgd door Het Boek Merlijn - Terence H. White

Het boek dat mij altijd heeft tegengestaan maar dat ik toch een keer gelezen wilde hebben om mijn ongegronde aversie te kunnen staven of liever nog te verwerpen.

In mijn twintiger jaren was ik dol op alles wat met de mythe rondom Koning Arthur te maken had. Fantasyboeken, jeugdboeken, kunstboeken, historische boeken, als het met Koning Arthur te maken had dan wilde ik het op zijn minst lezen en het liefst hebben. Behalve met het boek Arthur, koning voor eens en altijd door Terence H. White.
Ik had het wel in de boekenkast van mijn ouders zien staan en er een keer hoopvol in gebladerd. Geschrokken heb ik het destijds dichtgeslagen en snel terug in de kast gezet. In mijn ogen werd Koning Arthur volstrekt belachelijk gemaakt en dat beeld is altijd blijven hangen.

Inmiddels is het boek als erfenis in mijn bezit gekomen en ben ik er eens voor gaan zitten. Het is alweer even geleden dat ik me met iets rondom Koning Arthur had beziggehouden dus ik had er wel weer zin in.
Helaas was binnen enkele bladzijden de weerzin die ik vroeger had gehad alweer teruggekomen. Alleen nu om een andere reden.

Het boek is een navertelling van Le Morte D'Arthur van Sir Thomas Malory, een boek dat zeker na aan mijn hart ligt. In mijn beleving heeft Terence H. White er voor gekozen om dit boek te gebruiken om zijn kennis over dieren tentoon te kunnen spreiden en daarnaast de politieke situatie van de twintigste eeuw aan te kunnen kaarten. Het eerste onderwerp ligt niet in mijn interessegebied en het tweede heeft voor mij zo'n andere smaak dan alles wat met Koning Arthur te maken heeft, dat het misplaatst aanvoelt.

De vele voor mij oninteressante details en onwaarschijnlijk veel zetfouten in deze vertaling maakte het lezen een ware opgave. Toch wilde ik het niet aan de kant leggen omdat ik zeker wilde weten dat het mij niet opeens zou grijpen en mij de mogelijkheid te gunnen om het enthousiasme van anderen te kunnen begrijpen.
Nu weet ik in ieder geval waar mijn aversie op gestoeld is.

As in Tas - Jelle Brandt Corstius


Het gaat over een fietstocht van Amsterdam naar de Middellandse Zee en het leest als een trein.

Of het gaat over het verwerken van de dood van de schrijver zijn vader en dit doet hij al fietsend.

Nu is zijn vader geen onbekende van het Nederlandse lezerspubliek. Het is Hugo Brandt Corstius die onder vele pseudoniemen colomns schreef en een waar woordenmeester was. Daarnaast stond hij ook bekend als een nonconformist en dat is wat dit boek misschien wel iets sensationeels geeft. Het is gluren in het leven van iemand die je kent van zijn werk en eigenlijk dus niet kent.

Hoe zou het zijn als de vader waarover de schrijver schrijft niet een bekende zou zijn? Zoals in Vader van Karl Ove Knausgård, het boek dat Jelle Brandt Corstius tijdens zijn fietstocht leest. De aandacht gaat dan meer uit naar de ik-persoon dan naar de vader. En is dat eigenlijk niet interessanter?

De toon van dit boekje is luchtig met regelmatig hilarische gebeurtenissen. Na verloop van tijd was het mij wat té luchtig en was het een verrassing dat op het einde daar plotsklaps dat ontroerende moment was waar ik al niet meer op gerekend had.


Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...