dinsdag 31 oktober 2017

Clarkesworld Magazine 83 August 2013

Vijf korte verhalen waarvan twee uit de vorige eeuw en vier non-fictie artikelen in deze Clarkesworld magazine van augustus 2013.

En precies die twee verhalen die in de jaren negentig zijn uitgekomen vond ik het meest boeiend. Die andere drie waren mij te vaag of te ver gezocht. Ik merk dat ik dan toch het meest gecharmeerd ben van verhalen waarin ik in levens van anderen meegenomen kan worden.

Zo voelt The Lovers geschreven door Eleanor Arnason bijna aan als een modern sprookje. De titel manipuleerde mij in een bepaalde richting te gaan denken en daardoor al reikhalzend uit te kijken naar een bepaalde loop van omstandigheden. Extra verfrissend was daardoor dat het uiteindelijk een heel andere kant op ging. 
Ook houd ik er altijd wel van als er gespeeld wordt met het omkeren of verdraaien van ons bekende normen en waarden rondom seksualiteit. Zo wordt in dit verhaal een wereld geschetst waarbij homoseksualiteit de norm is en heteroseksualiteit alleen als noodzaak voor de voortplanting dient. Deze wordt dan ook strak geregisseerd zodat er alleen nakomelingen van de gewenste kwaliteit kunnen ontstaan. Een fijn verhaal met meerdere lagen en zeker boeiende standpunten.

maandag 30 oktober 2017

#50books - 2017.44 Nog onbeslist

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de vierenveertigste vraag van 2017 is:  Welk boek ga je lezen na het boek dat je nu leest?

Een vraag die mij vaak bezig gaat houden als ik vermoed die dag een boek uit te lezen. En terwijl ik meestal nog tijdschriften, webcomics en Nederlandstalige korte verhalen heb liggen en deze beschouw als voor altijd-tussendoor-leesvoer, staan er papieren en digitale boeken geduldig te wachten om gelezen te worden waar ik dan uit te kiezen heb.

Op dit moment staan er twee boeken die bij mij het meest om aandacht vragen.

Een interview in een van de Clarkesmagazines uit 2013 maakte mij attent op deze auteur, Susan Palwick en in het bijzonder op dit boek, Mending the Moon, dat in die tijd net uitkwam.

Het boek zou gaan over sterven, over dood, een onderwerp waar ik graag over lees omdat het zo bij het leven hoort en in mijn beleving zo veel mensen er zo spastisch mee omgaan waardoor ik me niet begrepen voel. In boeken kan ik hiervoor wel vaker begrip vinden. En dat is ook wat ik in dit boek hoop te gaan vinden. Een science fantasy boek als ik het goed begrepen heb.

Het was trouwens nog niet zo eenvoudig om aan dit boek te komen. Blijkbaar is het geen groot succes geworden maar dat zal voor mij de pret niet drukken.


Alleen nu was ik laatst in Scheltema waar ik stond te wachten tot mijn levensliefje pauze kon nemen. Dus speurde ik wat in de boekenkasten in mijn buurt en viel mijn oog op Je hebt wél iets te verbergen van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis. Ik vond een aangename leesstoel en heb de eerste bladzijden gelezen waardoor ik gelijk gegrepen werd.

De schrijfstijl maakt dat het makkelijk doorlezen is en de inhoud kan ik ergens wel raden maar toch wil ik het wel eens door iemand nog eens uiteen gezet willen zien. Daarom heb ik het boek gekocht en ligt het te popelen om gelezen te worden.

Alleen heb ik nog niet besloten welke van deze twee het gaat worden. Dat zal gaan gebeuren als ik uit heb wat ik eerst nog even wil lezen. Wat dan bepaalt welke het wordt, weet ik ook niet. Ik denk dat het puur de bui zal zijn waarin ik dan ben voor welk boek ik dan kies.

Nick Cave Mercy on Me - Reinhard Kleist


Een graphic novel over het leven van Nick Cave. Zo'n gegeven schiep bij mij de verwachting van een biografisch en chronologisch verhaal. Het duurde dan ook even voordat ik een beetje grip op dit boek kreeg want het is niets van dit alles.

Reinhard Kleist heeft de tekst en muziek van Nick Cave genomen en aan de hand daarvan iets over Nick Cave zijn leven laten zien. Er zijn onverwachtse stappen in de tijd, er zijn plotselinge herhalingen, mensen komen plotseling niet meer voor en anderen zijn als bij een magische klokslag ontstaan, de werkelijkheid gaat over in een droomtoestand of beter gezegd een nachtmerrie en nergens wordt daar uitleg over gegeven. Oftewel het is vooral een razende beleving, een ervaring die alleen bereikt kan worden door het boek te lezen en te bekijken en je mee te laten slepen. Bij het sluiten van het boek had ik het gevoel meer van Nick Cave te weten maar zonder dat ik er woorden aan kan geven wat dit dan is.

De tekeningen van Reinhard Kleist zijn allemaal in zwart-wit en bij tijd en wijle behoorlijk grofstoffelijk. Een stijl waar ik in het begin ook aan moest wennen omdat ik veel meer verfijnder tekenwerk gewend ben. Maar wonderlijk genoeg begon ik na verloop van tijd ook deze manier van tekenen te waarderen. Het brengt vooral heel veel beweging in alles wat je te zien krijgt. En hij heeft Nick Cave qua gezicht en motoriek zeer scherp getroffen. Bij de de eerste tekeningen met Warren Ellis werd ik echt getroffen. Die man heeft al zo'n uitstraling van zichzelf maar hier knettert het echt van de pagina af. Ja, interessant tekenwerk.

En natuurlijk ben ik weer meer muziek van Nick Cave gaan beluisteren met speciale aandacht voor de nummers die in dit boek voorkomen. Ook niet verkeerd en zeker weer een nieuwe beleving van deze muziek.

maandag 23 oktober 2017

#50books - 2017.43 Leeghoofd


In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de drieënveertigste vraag van 2017 is: 
Wat heb jij nodig om te kunnen lezen?

Een boek! Maar niet zomaar een boek. Het boek heeft al een bepaalde blijde verwachting bij mij geschapen. Dit kan zijn omdat ik er iets over gehoord heb, iets anders van dezelfde schrijver heb gelezen, het onderwerp mij interesseert of omdat ik er al een stuk in gelezen heb.

Ook heb ik zin om te lezen nodig om te kunnen lezen. Als ik eigenlijk iets anders wil doen maar van mijzelf vind dat het zinniger is om te lezen, gaat het lezen met moeite. Alhoewel ik ook wel eens dan toch gegrepen kan worden door een tekst waardoor het lezen dan wel weer prima gaat. 

Maar het meest belangrijke is dat er in mijn hoofd voldoende ruimte is om nieuwe ervaringen op te doen en deze ook kan verwerken. Zoiets wordt ook wel een leeg hoofd genoemd.
Nu is het meestal zo dat er de hele tijd van alles door mijn hoofd heen raast aan gedachten. Soms is een half gelezen zin al voldoende om mij in jeugdherinneringen te storten of zit ik opeens de vergadering voor de volgende al voor te bereiden.

Totaal in een boek kunnen zijn, is het meest fijne wat er is. En daarvoor is een leeg hoofd noodzakelijk. Soms denk ik aas ik maar vaker een leeghoofd, dan kon ik mijzelf eindeloos vullen met al die ervaringen en gedachten van anderen.


De Rietdekker Een Familiegeschiedenis - Rinus Spruit


Door een minivakantie in Middelburg belandde ik natuurlijk aldaar in de boekwinkel de Drukkerij en ging op zoek naar een typisch Zeeuws boek. Een van de boekbloggers, Jannie Trouwborst, die ik volg had nog niet zo lang geleden enthousiast over Rinus Spruit geschreven waardoor die naam al wat meer in mijn hoofd was gaan zitten en daardoor was het niet zo moeilijk om een boek van hem uit te kiezen. Omdat de titels me verder allemaal niet zo veel zei heb ik er zo maar een gekozen en is het De Rietdekker geworden.

Gelijk op de eerste bladzijde was ik al gecharmeerd van de schrijfstijl. Simpele zinnen met hier en daar een zinnetje Zeeuws waardoor ik me gelijk in een ander deel van Nederland voelde zitten dan de mij zo bekende Randstad. En niet alleen de zinnen zijn relatief kort, ook de hoofdstukken zijn aan de korte kant waardoor het bijna aanvoelt als poëzie. In plaats van alles in een keer weg te lezen wat makkelijk had gekund, heb ik er juist zuinig mee aangedaan en steeds een paar bladzijden gelezen om het dan weer weg te leggen en van na te genieten.

In De Rietdekker wordt het leven van de vader van Rinus Spuit beschreven vanuit de verhalen die zijn vader hem verteld en zijn eigen interpretatie en beleving daarvan. Wonderschoon vind ik het moment dat de zorg van de vader over of Rinus wel goed terecht komt door gaat schemeren. Hierdoor wordt ongemerkt ook een deel van levensgeschiedenis van de zoon beschreven zonder dat dit expliciet benoemd wordt.

Onverwachts diep ontroerde het sterven van de vader. Ik vind het altijd moeilijk te bepalen wat het geschrevene doet en wat mijn eigen ervaring is wat op zo'n moment geraakt wordt. En misschien doet dat er ook niet toe. Dit was wel een moment om het boekje nog even iets langer weg te leggen om deze gebeurtenis te verwerken.

Ik ben zeer aangenaam verrast door deze schrijver en zal zeker nog wel eens vaker een boek van hem kopen.

zaterdag 21 oktober 2017

Clarksworld Magazine 82 July 2013


In dit nummer uit 2013 van Clarkesworld Magazine staan vijf korte verhalen en vier non-fictie artikelen waarin weer een aantal bekende thema's op een frisse manier gepresenteerd worden. Precies waarom ik science fiction zo'n aangenaam genre vind.

De Sri Lankaanse Vajra Chandrasekera vertelt in Pockets Full of Stones over een ruimteonderzoeker die digitale boodschappen van zijn grootvader krijgt die vele jaren geleden met een ruimteschip is vertrokken om zijn geluk ergens anders te beproeven. De boodschappen zijn echter vertraagd in de tijd en er zijn gedeeltes die missen. De opbouw van de ontrafeling van wat er werkelijk gaande is, blijkt uiteindelijk meesterlijk. Het laat je als lezer versteend achter. 

In  I Tell Thee All, I Can No More vraag ik mij af of Sunny Moraine wel geslaagd is in het aankaarten van seksueel afwijkende voorkeuren geaccepteerd krijgen en hoe daar mee om te gaan. De seksuele afwijking in dit verhaal is seks met drones. Ik weet niet precies waarom maar voor mij werkte het helemaal niet en voelde het als een mislukt experiment.

Across the Terminator door David Tallerman is dan juist weer een recht toe recht aan science fiction verhaal waarin Chinese en Amerikaanse wetenschappers elkaar waardevol aanvullen in hun onderzoek maar uit elkaar worden gedreven door de politieke belangen van de machthebbers uit hun landen. Heel pijnlijk om te lezen.

Ian McDonald zijn The Dust Assassin leest tenslotte als een sprookje. Een meisje wordt geboren in een eeuwenlang rivaliserende familie en krijgt regelmatig van haar vader te horen dat zij het wapen zal zijn dat de andere familie tot een einde zal brengen. Alleen is haar niet verteld hoe dit precies in zijn werk zal gaan. Ik had gelijk al een idee hoe zij als wapen ingezet zou worden zonder dat zij dit zelf door zou hebben en raakte daardoor een beetje verveeld tijdens het lezen. Maar het ging uiteindelijk toch nog heel anders en dat maakte dat ik uiteindelijk toch nog heel tevreden was op het einde. Zo heb ik maar weer ervaren dat verder lezen, ook als het me niet aanstaat, toch kan lonen.

#50books - 2017.42 Van plan

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de tweeënveertigste vraag van 2017 is: 
Maak jij een planning voor het lezen van je boeken?

Nope, nu niet en nooit niet.

Maar ik ben wel vaak van alles van plan wat lezen betreft.

Zo wil ik bijvoorbeeld graag de tijdschriften waarop ik geabonneerd ben een beetje bijhouden. Met Clarkesworld magazine lukt me dat aardig, iedere maand een paar korte science fiction verhalen en wat non fictie artikelen.
Maar met Onze Taal gaat dat vaak meer met horten en stoten en lees ik er een aantal achter elkaar tot ik weer helemaal bij ben.

Boeken die bestaan uit een serie wil ik graag binnen een jaar allemaal gelezen hebben zodat ik nog goed weet waar het allemaal over gaat. Zoals de Mars-serie van Kim Stanley Robinson en de Three-Body trilogie van Cixin Liu. Dit is trouwens meer een voornemen dan dat het me werkelijk lukt.


En dan heb ik nog mijn plankjes met ongelezen boeken. Wanneer ik aan een nieuw boek begin vind ik het soms aardig om het boek dat al het langst op mijn aandacht ligt te wachten te nemen of juist het allerlaatst aangeschafte boek.

Ik ben al jaren aan het worstelen om van het lijstjesdenken af te komen in de zin van lijstjes met wat ik vind dat ik zou moeten doen. Daarvoor in de plaats wil ik graag op het moment zelf bepalen waar ik nu het meest zin in heb. De plannen in mijn hoofd zijn er dan meer als optie en zeker niet dwingend. Of zoals  men ook wel eens zegt: een planning is er om er van af te wijken.

Willem Frederik Hermans - De donkere kamer van Damokles


Dit boek heb ik minstens al eens een keer eerder gelezen en misschien wel twee keer. Toch kon ik me niets meer herinneren dan een duistere sigarenzaak waar vage handelingen werden uitgevoerd. Het grappige is dat nu ik het boek opnieuw gelezen heb, ik heel goed begrijp dat dit het beeld is dat bij mij is blijven hangen.

Ik had in het begin van dit boek heel veel moeite om door te lezen. Het deprimeerde mij zo enorm dat ik het steeds na een paar bladzijden weer weglegde. De hoofdpersoon stootte mij keer op keer af en ik kreeg er maar geen grip op wat er nu eigenlijk aan de hand was. Het was als dat ik de woorden las en ze meteen weer was vergeten omdat ze nergens aan konden blijven plakken, er geen houvast was om ze aan op te hangen.
Op een gegeven moment besloot ik om langere tijd achter elkaar het verhaal te blijven lezen.  En dat hielp. Niet dat ik begreep wat er nu gaande was maar ik kwam beter in het boek en het ging me minder tegenstaan. De laatste bladzijden waren zelfs spannend en wilde ik graag doorlezen want zou de hoofdpersoon het wel of niet overleven?

Waarom ik dit boek nog eens wilde lezen was omdat het een Nederlandse klassieker is en ik dan toch benieuwd ben waarom dat zo is. Op die vraag heb ik geen antwoord gekregen. De schrijfstijl van W.F. Hermans is onomwonden een genot om te lezen. In enkele woorden worden personages scherpomlijnd neergezet en de omgeving als context geschetst. Maar dat is toch niet genoeg om zo beroemd te worden?
De hoofdpersoon is er een van handelen en niet van denken. Het boek bestaat dan ook uit een aaneenschakeling van gebeurtenissen waar de hoofdpersoon  bijna hulpeloos in meegevoerd wordt. Wat ik daarbij miste was iets meer diepgang van deze hoofdpersoon en had om hetzelfde effect te sorteren in mijn beleving het boek eenderde korter kunnen zijn.

Misschien dat het thema: wat is de werkelijkheid, nieuw was in de tijd dat dit boek werd uitgegeven? Inmiddels heb ik daar al zo veel over gelezen dat dit ook niet echt indruk op mij maakte. De setting van WOII in dit boek was voor mij ook geen pre. En dat zou wel eens precies in de jaren vijftig, toen het boek uitkwam, een belangrijk element kunnen zijn dat het zo is aangeslagen bij het grotere lezerspubliek. Gedateerd wil ik het (nog) niet noemen maar het neigt er ergens wel naar in mijn beleving.

zaterdag 14 oktober 2017

Clarkesworld Magazine Issue 133 October, 2017


Deze maand in Clarkesworld Magazine zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

In het eerste verhaal The Sum of Her Expectations geschreven door Jack Skillingstead word je onmiddellijk meegenomen naar een andere tijd en een heel andere omgeving, maar waar het menselijke toch in herkenbaar blijft. Het is niet zozeer wat er in het verhaal gebeurt dat het hem doet maar meer dat er in zo'n korte tijd een hele nieuwe wereld en leven wordt geschapen waar ik me als lezer helemaal in meegenomen voel. Het effect is zeker zo groot als bij het lezen van een boek van driehonderd bladzijden.

Natalia Theodoridou laat de lezer meedenken in The Nightingales in Plátres over het onmogelijke dilemma of je eigen zoon offeren of voor altijd met een handjevol gestrande overlevenden vastzitten op een vijandige planeet. Daarbij wordt ook aangekaart dat geloof het enige is wat deze overlevenden nog over hebben. Sterk thema en prima uitgewerkt.

maandag 9 oktober 2017

Herman Koch - Makkelijk Leven


Door het lezen van andere boeken van Herman Koch was ik niet wild enthousiast om aan dit boekje te  beginnen. Maar omdat ik zin had in een wat langer kort verhaal was dit juist wel weer heel erg geschikt.

Zoals bij mijn eerdere ervaringen begon het boek gelijk met pakkende opmerkingen en was het heel gemakkelijk om in het verhaal meegenomen te worden. Een geslaagde schrijver vertelt losjes over hoe je gemakkelijk kunt leven en heeft voor ons lezers achterin het boek nog een lijstje met elf tips bijgevoegd. Maar omdat ik in het verleden teleurgesteld was in de verdere afloop, had ik geen enkele verwachting over het einde.

En daar kwam dan de grote verrassing. Juist daarin kwam alles op een natuurlijke manier bij elkaar. Wat het nog interessanter maakt, is dat de ik-persoon die de hele geschiedenis nogal vol van zichzelf is, achterblijft in een nieuwe werkelijkheid waar hij helemaal niet wil zijn en die hij nooit heeft zien aankomen maar wij als lezers wel. En dat  geeft een vreemd bevredigend gevoel.

#50books - 2017.41 Aanraders

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de eenenveertigste vraag van 2017 is:   
Lees jij boeken die worden aangeraden in andere boeken?

Door mijn boekenkeuzes komt het niet zo vaak voor dat er in de tekst zelf andere boeken worden aangeraden. De grote uitzondering is dan Olijven Moet Je Leren Lezen van Ellen Deckwitz waar elk hoofdstuk van leestips is voorzien.
Zo zijn er ook boeken vol noten met waar de schrijver zijn informatie vandaan heeft gehaald. Dit zijn dan ook vaak weer andere boeken. Maar al deze titels laat ik zo goed als altijd langs mij heengaan. Het is voor mij geen manier om me tot verder lezen te brengen over een bepaald onderwerp.

In science fictionboeken wordt nog wel eens achterin reclame gemaakt voor andere titels van dezelfde schrijver of ook wel voor andere schrijvers hun boeken als deze bij dezelfde uitgeverij zijn uitgebracht. Daar laat ik mijn ogen wel eens over dwalen maar het is echt zelden dat ik daardoor word geïnspireerd tot het kopen van die boeken. Het is meer dat als ik al over een titel zit te twijfelen dat door het nog eens te zien, het zetje is om het werkelijk aan te schaffen.

De aanschaf van boeken wordt bij mij op een andere manier gemotiveerd. Hadden we daar in het verleden ook al niet eens een #50books-vraag over beantwoord? ;-)




zaterdag 7 oktober 2017

#50books - 2017.40 Scheltema

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de veertigste vraag van 2017 is:   
Welke boekenwinkel heeft jouw voorkeur?
 
Heel eerlijk gezegd heb ik een bloedhekel aan winkels en winkelen. Of het nu de dagelijkse boodschappen zijn of het noodzakelijk kwaad van kleding kopen, mij kun je er niet blij mee maken. 

Lang was daarop één uitzondering, namelijk de boekwinkel. Daar kon ik uren in rondzwerven, van boek naar boek, van plank naar plank, van verdieping naar verdieping. Lekker grasduinen en snuffelen aan al dat moois dat daar voor handen lag. Allemaal om nieuwe inspirerende ideeën voor het leven op te doen.

Alleen is er nu een tijd gekomen dat ik zoveel boeken heb gekocht die ik nog niet gelezen heb en dat het aanbod aan tekst via internet zo overweldigend groot is dat ik nooit meer kan lezen wat ik ook maar tot nu toe in mijn leven aan boeken en teksten gezien heb. En dat maakt dat ik een stuk minder hebberig ben geworden. Het komt dan ook eigenlijk nooit meer voor dat ik de stad in ga om eens een paar uur in een boekwinkel door te brengen.

Toch heeft een specifieke boekwinkel mijn voorkeur en dat heeft een heel eenvoudige reden: Mijn levensliefje werkt in Scheltema op het Rokin te Amsterdam. Daar kom ik dan ook regelmatig op donderdagmiddag om hem op te halen om snel samen wat te gaan avondeten voordat zijn verdere avonddienst verder gaat. En wanneer ik daar dan ben, kan ik het niet laten om een blik te werpen op de stapels boeken hier en daar. En ja, dan komt het nog wel eens voor dat ik niet alleen met een volle buik maar ook weer een nieuw boek thuiskom.

maandag 2 oktober 2017

Clarkesworld Magazine Issue 81 June, 2013

In Clarkesworld Magazine van juni 2013 staan vijf korte verhalen en vier non fictie artikelen waarvan alles bijna de moeite waard is.

Want ooit wel eens gedacht aan locomotieven in science fiction? De titel van dit artikel deed me een beetje ongeïnteresseerd mijn schouders ophalen. Maar tijdens het lezen wist Jason Heller in zijn  Beyond the Tracks: The Locomotive in Science Fiction Literature toch verrassende wetenswaardigheden over dit onderwerp te vertellen. Leuk om zo verrast te worden.

Niet eerder heb ik van Susan Palwick gehoord. Jeremy L. C. Jones interviewt haar in Eccentric Relatives and Raw Grief: A Conversation with Susan Palwick en heeft daarmee mijn belangstelling weten te wekken. Boeken over rouw en dan in een science fantasy setting weten mij wel te prikkelen dus ik ga zeker kijken of ik het boek Mending the Moon te pakken kan krijgen.

In het korte verhaal van Graham Templeton Free-Fall komen een aantal wetenschappers en een journalist zo'n dertig kilometer boven het aardoppervlak vast te zitten in een ruimtelift. Er is geen communicatie met anderen mogelijk. De vraag is wanneer besluit je te gaan springen? Spannend en psychologisch zeer interessant.


Tenslotte wil ik het verhaal van Paul J. McAuley nog noemen getiteld Dead Men Walking. Dubbelgangers die vele jaren geleden door mensen zijn gemaakt om hun specifieke taak uit te voeren en daarna te sterven, blijken nog niet allemaal uitgeroeid te zijn. Een vertelt zijn verhaal in zijn laatste levensuur, alleen de reden dat hij sterft is anders dan destijds bedoelt. Door het vertelperspectief vanuit de stervende krijgt het verhaal een extra lading waardoor het nog meer impact heeft. Slim geschreven. 


Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...