maandag 17 februari 2020

Het Gouden Paviljoen - Yukio Mishima

Ergens in mijn tienerjaren heb ik een kort moment gehad dat de Japanse cultuur mij fascineerde. Ik had ergens gelezen dat niet-Japanners nooit werkelijk de Japanse cultuur werkelijk kunnen bevatten en dat maakte het alleen maar nog aantrekkelijker. In deze tijd kocht ik twee boeken die met Japan te maken hadden en een daarvan was dit boek, Het Gouden Paviljoen.

Onlangs zag ik een boekenblogger over dit boek schrijven en dat rakelde bij mij de herinnering op aan mijn korte Japanliefde. En ook dat ik het boek destijds wel heb gelezen maar er geen chocola van kon maken. Ik was dan ook benieuwd hoe dat zou zijn wanneer ik het nu, meer dan dertig jaar later, nog eens zou lezen. En tot mijn genoegen stond het boek nog altijd in mijn boekenkast dus kon ik er zo in beginnen.

Bij het lezen van het eerste hoofdstuk was ik gelijk geraakt over hoeveel ik er nog van herkende. Niet van de exacte woorden maar wel van de sfeer, van de omgeving en van bepaalde gebeurtenissen. Wanneer ik nu iets nieuws lees, ben ik vaak binnen enkele maanden al het hoe en wat kwijt. Het lijkt erop dat wat ik vroeger heb gelezen beter in mijn hoofd bewaard is gebleven.

Ik denk dat ik nu ook begrijp waarom ik destijds dit boek niet kon volgen. De hoofdpersoon reageert dikwijls anders op een gebeurtenis dan dat ik zou doen. Als tiener had ik daar nog minder ervaring mee. Daar komt ook nog bij kijken dat naast dat deze hoofdpersoon een emotionele psychische storing heeft, ook nog eens uit een heel andere misschien wel onbegrijpelijke cultuur komt. Nu vind ik het juist wel intrigerend om aan te voelen welke van deze twee het is wat hem in verschillende situaties voor mij afwijkend doet reageren.

The Scar - China Miéville


Nadat ik eerder vorig jaar Iron Council van China Miéville van een collega te leen had gekregen, werd al snel The Scar ook in mijn handen gedrukt. Maar ondanks mijn enthousiasme over Iron Council, liet ik The Scar nog een tijd liggen. Dit ligt zeker niet aan het verhaal maar zit hem in de intensiteit van China Miéville. Zodra ik tekst van hem begin te lezen, landt er gelijk een hele wereld op mijn schouders, een wereld die vol zit met wezens met ieder hun eigen verlangens, motieven en geschiedenissen. Het is misschien wel een beetje te veel van het goede allemaal. Waar je China Miéville in ieder geval niet van kan beschuldigen is dat hij een oppervlakkige schrijver is.

In The Scar wordt een vluchteling uit New Crobuzon gevolgd. In haar vlucht wordt ze zelf gegijzeld door een drijvende stad waar iedereen die daarin wordt opgenomen, een deel daarvan uitmaakt voor het leven. De gebeurtenissen die daarna elkaar in een rap tempo opvolgen zijn zo dynamisch en fantastisch zonder over de kop te zijn, dat het me dikwijls duizelden. Dat maakt het lezen van China Miéville dan ook een inspanning in plaats van een ontspanning. En toch vind ik het zo fascinerend dat ik het boek ook niet onuitgelezen weg kan leggen.

Dit maakte ook dat ik me afvroeg waarom ik eigenlijk boeken lees. En dan specifiek in dit genre, de science fantasy.  Blijkbaar is het niet alleen ontspanning wat ik in deze boeken zoek. Het is vooral ook het buiten de geëigende denkpaden kunnen komen. Ik ben van mijzelf niet zo flexibel in mijn denken. Boeken zoals deze die mij ideeën aan de hand doen die nooit in mij op zullen komen, verbreden mijn eigen ervaringen. Ja, ik denk dat dit de meerwaarde is van het lezen van dit soort boeken en dan is het de inspanning die nodig is om het allemaal te kunnen volgen, het zeker waard.

Ype 8: De Tand des Tijds - Ype Driessen

Op https://fotostrips.nl/ verschijnt zeer regelmatig een nieuwe autobiografische fotostrip van de hand van Ype Driessen. En na verloop van tijd worden deze dan gebundeld uitgegeven. De Tand des Tijds is het achtste boekje dat op deze manier tot stand is gekomen.

Ik weet nog hoe ik dag na dag met Ype zijn voortand heb meegeleefd. En juist zijn bijna-obsessie met knap zijn (zie ook alle strips over de sportschool) maakt het extra grappig nu hij hier koketteert met het verlies van een van zijn voortanden.

Elke dag een nieuwe strip lezen is leuk maar het in boekvorm in een rap tempo achter elkaar lezen heeft zo weer zijn eigen charme. Zoals rode draden die in een keer lezen makkelijker te volgen zijn.

En wat al helemaal fijn is, is dat het nooit verveelt.



Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...