maandag 28 november 2016

#50books - 2016.48 Hoofd vol

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de achtenveertigste vraag is:
Welk boek staat er op je verlanglijstje voor de feestdagen?




Wil je het eerlijk weten? Geen enkele.


Nou ja, er zwerft wel een briefje op mijn bureau waar ik af en toe een schrijver of boek op schrijf waarvan ik denk dat die wel eens heel interessant zouden kunnen zijn maar waar ik nog niet zodanig door gegrepen ben dat ik er direct iets van bestel. Van een aantal weet ik al niet meer waarom mij dat zou kunnen boeien. Zoals The Children's Hospital van Chris Adrian of Company Town door Madeline Ashby. Ook zie ik de naam Joe Abercrombie staan en heb ik er gisteren Lauren Beukes aan toegevoegd. Er is kans dat dit briefje op een dag zo vies is dat ik besluit het weg te gooien en er nooit meer naar te kijken. Wanneer een schrijver of boek echt voor mij bestemd is, kom ik het wel weer op een andere manier tegen, denk ik dan. En het is niet dat er nou niet voldoende te lezen zou zijn.



En dat is eigenlijk waar ik op dit moment wat meer mee zit. Mijn hoofd zit vol met gebeurtenissen uit de wereld, eigen ervaringen, donkere dagen met donkere gedachten, twijfels over alles en allerlei nieuwe leerstof door mijn eenjarige opleiding voor sportmasseur. Mij lukt het dan slecht om nog een boek ter hand te nemen en daarvan iets tot me door te laten dringen. Ik doe het nog wel omdat alles wat wel blijft hangen, mij blij maakt. Maar nieuwe boeken, nieuwe titels, nee, daar zit ik niet echt op te wachten.


zondag 27 november 2016

Clarkesworld Magazine Issue 122 November 2016

In het  Clarkesworld Magazine van november 8 science fiction/fantasy verhalen van schrijvers uit Amerika, Engeland, Ierland, Mexico, Australië, Nederland, China en Nigeria. En 4 losse artikelen over uiteenlopende onderwerpen.

Het is voor het eerst dat ik in dit tijdschrift een Nederlandse auteur zie. Niet zo vreemd want zoveel SFF-schrijvers hebben we in Nederland niet. Bo Balder is voor mij een onbekende naam en haar verhaal Follow the White Line heeft mij helaas niet geënthousiasmeerd. Als lezer word je aan het lijntje gehouden over hoe iets in elkaar steekt maar dat duurt te lang en is niet boeiend genoeg in mijn beleving. Maar wie weet dat er meer van haar gaat verschijnen wat meer aanspreekt. Ik hoop het.

Afrofuturist 419 van de Nigeriaanse Nnedi Okorafor viel mij ook al wat tegen. Een Afrikaanse astronaut die in de ruimte is achter gelaten en waarvoor niemand de moeite wil nemen om deze op te gaan halen omdat het om een Afrikaan gaat en niet een Amerikaan. Ik snap het thema wel maar zou liever iets meer puur Afrikaans willen lezen dan over zo'n wereldthema.

Western Heaven geschreven door Chen Hongyu en vertaald door Andy Dudak is dan wel een verhaal naar mijn hart. Robots door de mensheid achtergelaten op aarde die op zoek gaan naar hun scheppers, deze vinden en gedesillusioneerd terugkeren naar aarde. In dit verhaal zit tussen de regels door de wreedheid van de mensheid verweven en de angst voor artificiële intelligentie. En dit weergegeven vanuit de belevenis van een robot. Mooi gedaan.

Maar mijn hart ging het hardst bonken van An Eligible Boy van de hand van de Ierse Ian McDonald. Het speelt zich af in India waar de Engelse invloeden vanuit de kolonialistische tijden nog voelbaar zijn. Dat het zich verder in de toekomst afspeelt is voelbaar door de mate van technologie die aanwezig is en nu (nog) niet bestaat. Het is een tijd waarin vele jongemannen geen levenspartner kunnen of willen vinden en ouders zijn wanhopig. Zo wordt een hoog gekwalificeerde koppelaarster ingeschakeld maar de hoofdpersoon heeft zelf al iets anders aangeboden gekregen. Namelijk een virtuele hofmaker die alleen hij kan waarnemen en die hem de fijne kneepjes bijbrengt. De combinatie van allerlei gewoonten en gebruiken uit allerlei tijden samen met technologische mogelijkheden maken het verhaal bijna tijdloos. En als het om het vormen van liefdesparen gaat, is het dat misschien ook wel.

Als laatste wil ik nog even wijzen op Bioengineered Athletes and True Stories: A Conversation with Lauren Beukes. Dit is een interview met de Zuid-Afrikaanse Lauren Beukes, een auteur die voor mij ook nieuw is, die non-fictie en science fiction met elkaar koppelt. Dat vind ik wel een intrigerend gegeven en heb haar naam dan ook genoteerd om eens een boek van te scoren.

maandag 21 november 2016

#50books - 2016.47 J.J. Voskuil in de Plantage

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de zevenenveertigste vraag is:
Welk schrijversinterview heeft blijvend indruk op je gemaakt?

Niet dat ik nog werkelijk weet wat er allemaal gezegd is maar deze vraag riep onmiddellijk dit interview bij me op. J.J. Voskuil aan tafel bij Hanneke Groenteman en in de het publiek zijn  ex-collega's van het Meertensinstituut, de mensen waar hij de belangrijkste personages uit zijn serie Het Bureau gebaseerd heeft.

Het spannende was om deze mensen te zien. Onmiddellijk herkende ik als trouwe lezer in het publiek de mensen uit Het Bureau en was vol ontzag over hoe scherp de schrijver deze mensen heeft geportretteerd. Ze te horen praten en bewegen. Al die nonverbale uitingen, een lust voor het oog.
En hoe weergaloos op het moment dat Jo Daan (Dé Haan in het boek) roept dat zij geen letter van deze boeken heeft gelezen omdat ze weigert iets te lezen van mensen waar ze een hekel aan heeft. Woooow, het had zo uit Het Bureau zelf kunnen komen.
Ook wordt er nog gesproken over de vrouw van Maarten Koning, de J.J. Voskuil uit het boek. Zij wordt als zeer dominant en behoorlijk extreem afgeschilderd. Maar dat vindt zij geen enkel probleem.


Dit interview vond ik machtig mooi omdat het laat zien hoe waarheidsgetrouw de boeken zijn en de mensen in het echte leven allemaal karikaturen.
Leuk om na te denken over wat voor karikatuur ik dan zelf zou zijn en de mensen om mij heen. Sommigen zijn makkelijk, vooral op het werk, maar dichterbij is lastiger.



maandag 14 november 2016

#50books - 2016.46 Delirium

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de zesenveertigste vraag is:
Met welk personage uit een roman of verhaal zou je best een beschuitje willen eten?


Laat ik haar eerst aan jullie voorstellen: Delirium, het letterlijk kleurrijkste personage uit de pen van Neil Gaiman en een van de belangrijke personages in de Sandman-reeks.

Met Delirium weet je nooit waar je aan toe bent. Haar naam had ook wel Onvoorspelbaar kunnen zijn als dat haar niet te kort zou doen. Want haar taal heeft zo'n rijkdom aan schakeringen dat Todd Klein, de man van de letters haar ook letterlijk in kleurtjes heeft doen laten praten.

En als zij speekt dan is er altijd wel een moment dat je toch even tot nadenken wordt gedwongen of je het nu echt gevolgd hebt of dat er nog een andere kant aan de zaak kan zitten. Want het leven op een nieuwe manier aan je tonen, is haar grote gave.

Mij lijkt het dan ook geweldig om met haar in gesprek te gaan bij een rijk gevulde maaltijd. Zij zal misschien wel weer mensen, evenveel mannen als vrouwen, van chocola gevuld met kersencrème bestellen. Maar de kans is groter dat het heel anders uitpakt. En hoe is maar de vraag.

N

maandag 7 november 2016

#50books - 2016.45 School, om het af te leren

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vijfenveertigste vraag is:
Ben jij anders gaan lezen door school?

Niet anders maar het heeft mij wel jaren onzeker gemaakt.

Lezen heb ik altijd heel leuk gevonden. Dat we op de middelbare school leeslijsten kregen, vond ik dan ook niet echt een probleem. Ik las de boeken met plezier.
Wat ik niet goed kon vatten, was dat er in elk boek gezocht werd naar een thema en motieven en dergelijken. Daar verdiepte ik me dan ook niet echt in. Het ging om de ervaring, het beleven van het verhaal en wat dat dan met me deed. Dat was toch lezen?

Ik was een van de weinige leerlingen die daadwerkelijk alle boeken van de lijst had gelezen. Alleen met het mondelinge tentamen kreeg ik vragen waar ik geen antwoord op had. Dat was niet hoe ik een boek las en dat was ook niet hoe het me boeide. Ik kreeg tot mijn grote schok een vier.

Jarenlang heb ik gedacht dat ik het verkeerd deed met lezen. Toch deed me dat niet op een andere manier gaan lezen en ook verminderde ik niet met lezen. Het heeft me een tijd gekost maar inmiddels weet ik dat iedereen op zijn eigen manier kan genieten van een boek en dat al die manieren oké zijn. Dat die ene schoolmanier de enige zou zijn, heb ik dan ook afgeleerd. Lezen is om kennis te nemen van ervaringen door andere mensen en daar word je rijk van.


zaterdag 5 november 2016

#50books - 2016.44 Nooit genoeg

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de vierenveertigste vraag is:
Van welke boekenserie die gestopt is, hoop jij op een nieuw deel?

Terry Pratchett is vorig jaar overleden en heeft een enorm oeuvre achtergelaten. Een groot deel daarvan gaat over de Discworld en zijn bewoners. Dat er geen nieuwe avonturen meer zullen komen van Rincewind en andere tovenaars, de nachtwachters, de heksen en natuurlijk ook de Dood, is bijna onverdraaglijk.

Het mooie van Discworld is dat het een grote inspiratiebron voor velen is geweest om er iets creatiefs mee te doen. Naast de vele schitterende tekeningen, heb ik ook een gehaakte Discworld gezien en wat dacht je van een eetbare Discworld in de vorm van een taart. Het concept spreekt duidelijk tot de verbeelding en daar was Terry Pratchett dan ook heel erg goed in. Rondom zijn verhalende Discworldboeken zijn dan ook bijvoorbeeld een Discworld Encyclopedie en zelfs een kookboek met de recepten van een van de personages uit deze boeken, verschenen. En dan heb ik het nog niet eens over de graphic novels en films.

Ik hoop dan ook dat ook al zullen er van de hand van de schepper van Discworld geen nieuwe avonturen meer verschijnen, er nog vele mensen op wat voor manier ook geïnspireerd zullen worden en nog veel moois mogen laten ontstaan.


De Metabaronnen Achtste Boek: No Name The Last Metabaron - Jodorowsky & Gimenez


Het laatste deel van het verhaal over de Metabaronnen. Alhoewel er nog wel meerdere delen zijn verschenen maar dat zullen slechts extra's zijn en gemist kunnen worden bij deze geschiedenis. Dit deel is duidelijk de afronding waar in het eerste deel al naar verwezen werd. En ik moet zeggen dat ik verpletterd ben door de originaliteit en de wendingen die dit verhaal uiteindelijk genomen heeft. Op het moment dat ik dacht dat het een bepaalde kant op ging, werd er een ommezwaai naar een andere kant gemaakt en dat gebeurde zelfs een aantal maal. Megaknap.


Het mooiste vind ik nog wel dat de punten die ik in eerdere delen nog wel eens wat minder vond, nu blijken expres zo te zijn ingebouwd en juist een plotpunt te bevatten. Zelden ben ik zo verrast.
Vandaar ook dat ik over de inhoud verder niets wil zeggen want dat is echt iets om als lezer zelf te ervaren.




Waar ik dan wel van sta te kijken, is dat ik van deze serie nog amper een Nederlandstalig deel op papier kan vinden en dit laatste deel alleen nog ergens voor meer dan zestig euro zou kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik het dan maar Engelstalig gedownload. Zal er werkelijk zo weinig belangstelling bestaan voor deze serie? Of kent iedereen het al? Op zijn minst had ik wel een gebundelde uitgave met alle delen erin verwacht. Zonde dat zoveel moois verloren gaat.  



Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...