donderdag 30 mei 2019

De Goede Zoon - Rob van Essen

Enkele maanden geleden hoorde ik de podcastaflevering S2 #3 - Rokende robots en sleutelen aan het geheugen | 'De goede zoon' - Rob van Essen van Boeken FM waarin Joost de Vries zo enthousiast was over Rob van Essen dat er in latere afleveringen daar op teruggekomen werd.
Zo kwam ik eens in Utrecht en stapte de voor mij onbekende boekhandel Erven J. Bijleveld binnen en al snel een boek van Rob van Essen zag liggen. Voor mijn brein een aangename tinteling van herkenning en daarmee was de koop al snel besloten. Terwijl ik op het punt stond om in het boek te beginnen, werd bekend gemaakt dat dit boek de Libris Prijs had gewonnen. Heel even deed me dat aarzelen om erin te beginnen. Maar het is toch ook van de gekke omdat veel mensen het nu gaan lezen, er niet aan te beginnen dus heb ik het toch opengeslagen.

Heel snel was ik gegrepen door de bespiegelingen die in het boek beschreven staan. Zoals in de alinea: "Ik hoor Lennox glimlachen. Ik weet niet hoe dat kan, iemand horen glimlachen, het klinkt net zo absurd als iemand horen zweten, maar ik hoor het luid en duidelijk, alsof hij naast me zit."


Daarnaast is er een verhaal dat verwart maar waarvoor je ook gewaarschuwd wordt dat je verward gaat worden zonder dat het direct tegen je gezegd wordt. Deze manier van schrijven ben ik nog niet eerder tegengekomen. Moeiteloos gaan gebeurtenissen over in bespiegelingen en andersom. Vaak had ik niet eens door dat er gewisseld was van perspectief.

Als science fiction fan is het nog eens extra aantrekkelijk dat het boek geschreven is vanuit het perspectief van een verdere toekomst, terugkijkend op een naderende toekomst waardoor het herkenbaar genoeg is maar ook net voldoende kan vervreemden.

Ja, ik ben fan.

zaterdag 4 mei 2019

The Amber Spyglass - Philip Pullman

Het laatste deel van de trilogie en ik moet eerlijk zeggen dat het me niet zo greep als de eerste twee delen. Nu weet ik niet zo goed waaraan het ligt. Misschien was het bij elkaar een beetje te veel van het goede en duurde het me iets te lang. Maar dit kan ook door mijn eigen stemming komen en dat wanneer ik dit boek op een ander moment had gelezen, ik dit juist wel het hoogtepunt van deze serie had gevonden. Het is het meest complexe boek en uiteindelijk komt alles uit de hele reeks heel kunstig bij elkaar. En dat is misschien ook wel wat me er aan stoorde, dat het tijdens het lezen zo duidelijk gemaakt is om tot dat hoogtepunt te komen. Daardoor komt het meer uit het hoofd dan uit het hart van de schrijver en dat leest niet zo lekker.

Iets anders dat vreemd aanvoelde was het christendom dat in deze fantasy-reeks verweven is. Voor mij voelde dat misplaatst. Alsof de schrijver op een met van dik hout zaagt men planken manier zijn kijk op het christendom wil geven. Dit onderwerp op zich vind ik verder prima maar in een fantasysetting werkt dit niet voor mij. Het kwam niet heel vaak voor dus ik kon het nog wel hebben maar het haalde me wel telkens even helemaal uit het verhaal zelf. Heel erg jammer want de schrijfstijl van Philip Pullman vind ik zeer aangenaam omdat het heel vertrouwd aanvoelt. Toch jammer om na twee hele interessante delen dan nu na het afsluitende deel teleurgesteld achter te blijven.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...