zaterdag 28 december 2013

Fables Vol. 18 Cubs in Toyland - Bill Willingham & Mark Buckingham


Het 18de deel van een graphic novel serie en dan nog niet uitgemolken of verhaallijnmoe. Nee, juist het tegenovergestelde. Bill Willingham is er in geslaagd om Fables een heel nieuw leven in te blazen door gebeurtenissen met de bekende personages uit deze serie voor te schotelen waar veel gevierde schrijvers zich niet aan zouden durven wagen. Zo onverwachts!
Bill Willingham schuwt het gruwelijke niet zoals uit eerdere delen ook wel op te maken was maar in dit deel exploreert hij weer een heel nieuw soort gruwelijkheid. Het knuffelige is lang niet zo knuffelig als dat het lijkt en meer tipjes van de sluier zal ik niet oplichten. Ga het zelf lezen en laat je verrassen.

Het mooie van dit deel is ook dat nieuwe lezers in kunnen stappen zonder het gevoel te hebben dat ze al te veel achtergrondinformatie missen.
Het verhaal van de Dark One is alleen nog merkbaar in enkele bladzijden die wel iets laten zien van de naweeën van dat verhaal dat vele delen in beslag heeft genomen maar die er voor dit deel weinig toe doen. De hoofdzaak is het avontuur rondom de kinderen van Sneeuw Witje en de Bigby, de grote boze wolf en zonder enige voorkennis is dat prima te lezen.

Het extraatje achterin is een mooi uitgewerkt en afgerond verhaal over de achtergrond van Bigby zelf en hoe hij aan zijn lot is gekomen. Het tekenwerk daarvan is van Gene Ha. De tekenstijl op zich is niet opmerkelijk maar wel het kleurgebruik die door de donkerte een enorme sfeer creëert.

En o ja, ik wil nog een keer de kaders van Fables noemen. Elke bladzijde heeft aan de buitenrand een strook van anderhalve centimeter die gevuld is met een tekening die symboliseert waar we in het verhaal zijn en met waar bedoel ik de plek, de plaats, de wereld, het universum, de sfeer. De stroken reiken helemaal tot de rand van het boek waardoor als het boek dicht ligt, deze gekleurde stroken ook de zijkant nog kleuren.
Bij elk nieuwe plek is er een nieuwe tekening en deze is altijd de moeite waard om even echt te bekijken.

Het 19de deel is net een paar dagen uit en ben erg benieuwd hoe het verder zal gaan.

vrijdag 27 december 2013

Het Yacoubian - Alla al Aswani


In het voorwoord noemt Joris Luyendijk dit 'De beroemdste Arabische bestseller sinds Duizend-en-een-nacht.' Dat is niet mis en schept nogal wat verwachtingen. Alleen wat zijn dan die verwachtingen en zijn die ook uitgekomen?

Duizend-en-een-nacht zijn verhalen voor het hele volk dus ongeacht afkomst, geschooldheid of leeftijd. Het Yacoubian zou ik niet voor alle leeftijden willen aanbevelen maar wel voor alle lagen van de bevolking.
Niet voor alle leeftijden om de expliciet beschreven seks en het thema van het worstelen met het dierlijke lichamelijke verlangen.
Wel voor alle volwassenen omdat het op meerdere manieren te lezen is en daardoor voor ieder wat wils in zit.

Het Yacounian is een gebouw in Egypte waarin verschillende soorten mensen wonen wiens leven in dit boek wordt beschreven.
Het taalgebruik van de schrijver is redelijk eenvoudig recht toe, recht aan en leest daardoor als een trein. De gebeurtenissen zijn van alle dag en zouden in een soap niet misstaan met het ene relatiedrama na het andere.
Tegelijkertijd maak je als lezer kennis met de corruptie die het leven andere spelregels meegeeft dan wij hier in Nederland gewend zijn. Daar doorheen verweven zitten de ongeschreven regels over hoe om te gaan met homoseksualiteit: Het wel toestaan maar niet benoemen als je de persoon mag en diegene het leven zuur maken als het niet je vriend is. En wat te denken van de jongen die in loopbaan en de liefde gefrustreerd wordt en zijn passie vindt in een fundamentalistische islambeweging?

Alles zo beschreven als zijnde de dagelijkse voortkabbelende gang van zaken die alleen diepe impact heeft op de persoon zelf. Als lezer kun je het boek dichtslaan en zonder moeite in je eigen kabbelende leven verder gaan. En toch kriebelt er dan nog wel iets, heel ver op de achtergrond.

Voor mij is het boek me iets te luchtig, te gemakkelijk om werkelijk indruk te kunnen maken. Maar als een amuse voor verdere verdieping in de Egyptische cultuur en geschiedenis, is het wel heel geschikt.

zondag 22 december 2013

#50books - 50 Elk einde een nieuw begin

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijftigste vraag is: Welke vraag zou je zelf als eerste stellen mocht je het stokje van #50books overnemen?
http://www.hetutrechtsarchief.nl/webwinkel/spoorwegen/magnetische-boekenlegger
Als eerste vraag misschien niet maar eentje die al maanden op het puntje van mijn tong ligt, is: Wat gebruik jij om te onthouden waar je in een boek gebleven bent?
De hoop bij deze vraag is mensen uit te lokken om al hun soorten boekenleggers te laten zien. Ik kwam er namelijk achter dat ik er zelf een hele hoop heb van papier tot leer tot metaal en ben erg benieuwd of andere mensen ook zo'n stapel hebben. Daarnaast zijn ook boekenleggers die zelf verhalen oproepen door waar ze vandaan komen of hoe ze verkregen zijn. En er is ook nog een stiekeme wens bij deze vraag om de notoire ezelsorenmakers op te sporen.
Geen diepe vraag maar wel eentje over gewoontes.

http://philosiblog.files.wordpress.com/2012/11/beginend.jpg?w=640En over gewoontes gesproken dan nu door naar de indirecte vraag over het voortbestaan van #50books.
Ik ben niet vanaf het allerbegin er bij geweest maar heb weten bij te schrijven tot het echte leven (HEL) me inhaalde en ik weer wat achterkwam waarna het toch weer lukte bij te komen.
De meeste mensen zouden daar niet zo moeilijk over doen maar als ik aan iets begin dan maak ik het af en is het voor mij moeilijk loslaten onderweg.
Daarom vind ik het fijn als er aan iets een kop en een staart zit. Na het begin komt er een tussenstuk en dan een einde. Daarna is er weer ruimte voor iets nieuws.

Peter, zeer veel dank voor het onvermoeibaar bieden van de 50 boekvragen. Het is erg leuk om op deze manier ook weer nieuwe bloggers te hebben leren kennen en natuurlijk om over de vragen zelf na te denken.

Ik ben zeer benieuwd of en zo ja wie van deze bloggers het stokje over zou willen nemen en het avontuur een nieuw begin geeft.


zaterdag 21 december 2013

#50books - 49 Lees wat ik lees

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De negenenveertigste vraag is: Denk je ook dat boekbloggers een belangrijke(re) rol kunnen spelen in het promoten van een boek? En heb je daar nog tips voor?

http://ninia-ogentroost.blogspot.nl/








De mening over een boek vind ik het meest interessant als deze van een voor mij bekende komt. Van die persoon zelf heb ik dan wat meer achtergrond en kan dan beter inschatten hoe een bepaalde ervaring met een boek beleefd is. Het is bijvoorbeeld heel anders of een onbekende journalist een boek afkraakt of dat een van mijn vrienden dat doet. Die journalist kan een notoire zeurpiet zijn of heeft zijn dag niet. Ik kan het niet bepalen en daarmee de boekbespreking niet op waarde voor mij schatten.

Daarnaast is het wel zo dat een boekblogger bekend kan worden door bijvoorbeeld initiatieven zoals dit #50books. Ik heb aardig wat bloggers leren kennen en als de tijd het mij toestaat lees ik ook wat meer dan alleen de antwoorden op de #50books-vragen.

Vooral veel blijven bloggen over boeken en aanverwante onderwerpen helpt om boeken te promoten. Ze worden dan meer gevonden door zoekmachines en als je het interessant genoeg weet te brengen als blogger kan er nog wel eens iemand bij je blijven hangen voor meer boekbesprekingen.



zondag 15 december 2013

#50books - 48 Lege doos

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De achtenveertigste vraag is: Hebben jullie nog boeken ergens opgeborgen in dozen? Zo ja, waarom?

http://kennisbanklevenlangleren.nl/art/uploads/image/lege%20doos.png
Nope, alles uitgepakt.


Het hele fenomeen dozen met boeken is onbekend in mijn huis. Wellicht omdat er simpelweg geen ruimte in mijn huis is voor gevulde dozen. Klein is fijn.

#50books - 47 Lijstjes nog te lezen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zevenenveertigste vraag is: Welke boek(en) uit de NRC lijst heb je nog niet gelezen maar ga je zeker binnenkort alsnog lezen (oftewel: waarom maken we onszelf gek met een almaar groeiende lijst van ‘nog te lezen’ boeken)?

Van deze lijst heb ik welgeteld één boek gelezen. Dat was Stoner van John Williams en het was een waanzinnig goeie leeservaring. Kijk voor mijn boekbespreking hier.

Sinds ik ergens in mijn twintiger jaren in de science fiction en fantasy hoek ben gevallen, ben ik beduidend minder met literatuur bezig geweest.
Opmerkelijk vind ik wel dat de meeste titels van de vijftig genoemde boeken mij wel bekend voorkomen. Geen idee hoe ik aan die kennis kom.

De boeken van die lijst waar ik nieuwsgierig naar ben is Vader van Karl Ove Knausgård en De Cirkel van Dave Eggers. De eerste omdat het me een boek lijkt waar Scandinavische zwaarmoedigheid aan hangt zonder dramatisch te worden en dat ligt me wel. Wat me tot nu tegen heeft gehouden om het te kopen is de manier waarop het uitgegeven is, namelijk met een zware harde kaft en grote letters. Het tweede boek lijkt me een lekker smulboek over de hype van deze tijd. Niet diepgaand maar wel lekker.
De almaar groeiende lijst van nog te lezen boeken is bij mij niet meer zo waanzinnig als het vroeger was. Ik had eerst een plankje met ongelezen boeken en dat werden er twee. De laatste twee jaar heb ik een plankje redelijk leeg gelezen, alleen is er door een erfenis het ontstane gat weer opgevuld. Ik voel me er niet meer opgejaagd door als vroeger. Het hoeft allemaal niet meer zo heel erg nodig, veel komt op hetzelfde neer maar is slechts in een ander jasje gehuld. De honger, het verlangen naar bepaalde boeken is verdwenen. Maar wie weet komt dit wel weer terug en dan zal er nog een plankje bijkomen.

Daughter of Dreams - Michael Moorcock


Daughter of Dreams Book One of Elric the Moonbeam Roads. Een boek dat eerder in 2003 ook al is uitgegeven maar dan onder de naam Dreamthiefs Daughter en dan zonder een verwijzing naar dat het boek het eerste deel van een serie zou zijn. Destijds heb ik die uitgave ook gelezen en hongerde naar meer. Voor mij dus grote blijdschap dat er meer gekomen is. Voor mijn geheugen echter heb ik nog een keer dit eerste deel gelezen.

De titel van de serie verwijst naar Elric of Melniboné en ik was dan ook verrast dat het boek begint met Ulrich von Bek, een van de andere bekende personages in het door Michael Moorcock jarenlang zorgvuldig opgebouwde multiversum. Samen met de setting van tussen de twee wereldoorlogen in, kan het niet Duitser worden.
De gruwelijkheden zijn eigenlijk onverdraaglijk omdat we weten dat in ons bestaan dat soort martelingen voor zijn gekomen en nog voorkomen. Door het verhaal magie mee te geven, verdwijnt deze dikke zwarte rand niet maar maakt het wel beter te behappen.
Hongerend naar almacht draaft Gaynor de Verdoemde door de verschillende dimensies om aan de mythische voorwerpen te komen waardoor hij deze macht denkt te kunnen verwerven. En Elric reist over de maanstraalwegen tussen deze dimensies om hem in zijn verschillende bestaansvormen te verslaan.
Bijzonder vind ik de samensmelting van twee personages die ik alleen ken uit boeken waarin ze alleen hun weg vinden. Het verhaal wordt in eerste instantie verteld door Ulrich von Bek. Maar door in een universum de twee uitvoeringen uit andere universa samen te laten gaan, verschuift dit perspectief van Von Bek naar Elric en weer terug en dan zijn ze het samen en weer apart. Een moment om als lezer even goed bij de les te blijven.

De strijd tussen Law en Order met daar tussenin de Balans blijkt wederom lang geen strijd tussen goed en kwaad te zijn. Het gaat immer om belangen.

Op naar het tweede deel.

zaterdag 14 december 2013

#50books - 46 De liefde kan niet tragisch genoeg zijn


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zesenveertigste vraag is: Welke liefdesgeschiedenis(sen) heb je ooit gelezen die je iedereen zou willen aanraden ook te lezen?

Boeken aanraden is altijd een gevaarlijke zaak. Terwijl de passie nog door mij heen raast en het enthousiasme er voor zorgt dat ik alleen snel en veel kan praten over die woorden die dat allemaal met me doen, zie ik de ander zich al wat meer terugtrekken en beleefd zeggen dat ze eens zullen zien of ze het boek nog eens tegenkomen. Als men het dan eens leest en er lang niet zo door gegrepen is zoals bij mij het geval was, blijft er alleen diepe teleurstelling en soms zelfs een beetje gekwetstheid bij me over.

Maar ach, is er uiteindelijk niets mooiers dan het pijnlijke verlangen naar dat wat nooit te bereiken is? Dus ik blijf met mijn woorden strooien en hoop ooit eens een medevoeler te vinden die net zoals ik lyrisch wordt van de liefdesgeschiedenis van Elric van Melniboné. Hij die gedoemd is zijn grote liefde te doden, een lot dat hem al lang van te voren bekend is en onvermijdelijk blijkt waarna hij de rest van zijn leven aan deze gebeurtenis herinnerd wordt door vriend en vijand.

De Wake - Ronald Giphart & Nanne Meulendijks


De Wake is een jaar eerder gepubliceerd samen met twee andere op zichzelf staande verhalen. In deze versie worden de gebeurtenissen gekleurd door de illustraties van Nanne Meulendijks waardoor er een Nederlandse graphic novel is ontstaan. En eentje van hoge kwaliteit.

Het idee van een verhaal verteld vanuit een man die zojuist is overleden, sprak mij gelijk aan. Dat het door Ronald Giphart is geschreven, deed me aarzelen omdat in mijn eigen twintiger jaren dit een van de toen hedendaagse schrijvers was waar ik weinig tot niks mee had. Duidelijk een geval van nix-generatie, dacht ik toen.
Maar de generatie is opgegroeid en volwassen geworden. En nu enkele maanden geleden mijn moeder is overleden, viel dit boek extra op zijn plaats.

De overledene vertelt vanuit zijn eigen verwondering wat er om hem heen gebeurt en wat er in het verleden gebeurd is. Zonder ook maar ergens onnodig sentimenteel te worden en waar toch ook ruimte is voor een oprechte traan.

Het vele zwart als achtergrond bij de tekeningen of bij de tekeningen zelf maken het stemmig. De rest van de gebruikte kleuren zou ik herfsttinten willen noemen. Allemaal warm maar wel als voorbode van het naderende einde.
De tekeningen zelf lijken met een eenvoudige kwast en waterverf te zijn geschilderd waardoor er geen heel subtiele details zijn maar het als wat het wil uitdrukken wel heel goed doet.

De makkelijke schrijfstijl van Ronald Giphart maakte het moeilijk om niet als een gek door het boek heen te racen. Ik vond het zonde van de tekeningen om dit te doen en heb het dan ook zoveel mogelijk gerekt om er lang van te kunnen genieten.
Een fijn boek om nog vaker in te bladeren en nog eens te herlezen.

zondag 8 december 2013

#50books - 45 Onbewuste laagjes


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijfenveertigste vraag is: Waarom zou een roman zich onmiddellijk voor ons moeten ontsluiten?
Wat mij betreft is er geen enkel moeten als het een roman betreft. Er is überhaupt weinig moeten in het leven maar dat is een ander verhaal.
Voor mij geldt dat als een boek zich onmiddellijk helemaal prijsgeeft, ik de hele leeservaring al vergeten ben nog voordat ik het boek voor het laatst heb dichtgeslagen. Het lezen zelf heeft de bevrediging gegeven en dat is op zijn tijd ook mooi.
Maar als ik de laatste regel heb gelezen en er van alles blijft kraken en piepen in mijn hoofd, zo stilletjes op de achtergrond, dan is dat ook niet verkeerd. Er kan wel eens de onmiddellijk zin om gelijk weer van voor af aan in mij opkomen, een neiging waar ik nog maar een keer in mijn leven aan toegegeven heb maar dat kwam door iets anders. Ook al een ander verhaal.
Het is heerlijk als een roman bij elke herlezing een laagje extra prijsgeeft. Alleen dan komt de grens van mijn eigen intellectuele vermogen en blijkt dat ik niet verder dan een aantal laagjes kom maar lang niet allemaal.
Niet erg. Onbewust werken die laagjes wel door. En dat is ook wat ik bij veel boeken ervaar, boeken van zeer verschillende genres. De verhalen raken altijd ook op een onbewust niveau en daar vindt het weer zijn eigen weg.
Of een roman zich onmiddellijk ontsluit ligt voor een groot deel aan de lezer, het vermogen, de ervaringen, de wil om iets te begrijpen of in een bepaalde context te plaatsen. Dus wat de roman doet, is aan de lezer. De roman is simpelweg en moet niets.

zaterdag 7 december 2013

#50books - 44 strips om te lachen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vierenveertigste vraag is: Welk boek heeft je onlangs nog hardop aan het lachen gebracht?















Bovenstaande afbeeldingen zijn het resultaat van een kleine greep naar Nederlandse striptekenaars die in staat zijn om in een enkele bladzijde en/of een enkel plaatje een zo'n scherpe analyse van de absurditeit van het bestaan weer te geven dat ik niet anders kan dan in lachen uitbarsten. Vaak zit dit in de onverwachtsheid van dat wat gepresenteerd wordt. Net even het leven belichten vanuit een andere hoek dan gebruikelijk.
Barbara Stok, Maaike Hartjes en Flo de Goede doen dit door middel van de gebeurtenissen in hun eigen bestaan met ons te delen. Michiel Wijdeveld laat ons bekende dagelijks taferelen zien met een absurde invalshoek.
Bij strips is het de tekst die het beeld versterkt en meestal te grap maakt. Maar zonder de sublieme tekeningen zou de grap nooit zo sterk zijn en mij niet het onvermijdelijk hoorbare plezier over mijn lippen laten komen.

woensdag 27 november 2013

Claymore Vol 22 Claws and Fangs of the Abyss - Norihiro Yagi


Inhoudelijk qua verhaallijn gebeurt er bijzonder weinig in dit deel. Het is voornamelijk het ene wonderbaarlijke gevecht na het andere waarbij er nog wel wat achtergrondinformatie wordt gegeven over de hoofdpersonages van deze gevechten. Dit vond ik uiteindelijk te weinig om heel erg geboeid te blijven. Met de grote verhaallijn van de hele serie heeft het niets te maken en voegt het in die zin niets toe.
Een deeltje waarin een pas op de plaats lijkt te worden gemaakt. Het eind is dan wel verrassend met hoe bepaalde personages na lange tijd weer samenkomen en ook een hint naar grote gebeurtenissen in de toekomst.

maandag 25 november 2013

Claymore Vol 21 Corpse of the Witch - Norihiro Yagi


Voordat ik aan dit eenentwintigste deel begon, heb ik deel een tot en met twintig herlezen. De serie zo achter elkaar lezen gaf mij meer inzicht in de rode draad en ook hoe bepaalde draden uit elkaar gaan en later weer samenkomen.

In dit eenentwintigste deel lijkt er meer naar een einde toegewerkt te worden. Maar ik heb al gezien dat er een deel vijfentwintig op stapel staat dus zo ver zijn we nog niet.

De Organisatie staat wel steeds meer op zijn voegen te trillen. Ze halen dit keer nog eens uit met het doen herrijzen van drie voormalig nummer één Claymore. In dit deel wordt hun geschiedenis uit de doeken gedaan vermengd met scènes uit het gevecht dat ze nu leveren tegen de rebellerende Claymore. Mooi vind ik hoe de volwassen Raki in deze strijd een rol speelt.

De gevechten blijven mij niet boeien. Ook niet bij herlezen. Wat intrigereert, is de gemeenheid van zowel de Organisatie als de wezens die zij door middel van experimenten op de wereld zetten. Dat in hun midden ook nog eens een spion zich ophoudt, maakt het extra spannend.
Het is allemaal niet super van kwaliteit maar toch leuk genoeg om door te lezen.

zondag 3 november 2013

#50books - 43 Doe mij maar een mens


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De drieënveertigste vraag is: Kun jij herkennen of een boek door een man of vrouw is geschreven?

"Wat mag het zijn, mijnheer", vraagt de dame achter de counter. "Een koffie graag", antwoord ik. Zij gaat voor me aan de slag, loopt wat zenuwachtig heen-en-weer terwijl de koffieautomaat de koffie in het kartonnen bekertje spuugde. Opeens komt ze naar me toe, pakt mijn hand en zegt, "Het spijt me heel erg". Ze is een beetje nerveus en ik weet precies waarom. Ik zeg gelijk dat het me vaker overkomt en dat het hoogstwaarschijnlijk komt omdat ik kort haar heb. Ik probeer er zo ontspannen mogelijk bij te lachen zodat zij doorheeft dat het mij echt niet uitmaakt. De koffie zit in het kopje en wordt naar me toegebracht. "Nog een hele fijne dag, mevrouw", zegt ze met een toch nog steeds wat ongemakkelijke glimlach.

De verdeling in man en vrouw zit diep geworteld in onze taal. We kunnen iemand alleen geslachtsloos aanduiden met het woord mens of persoon maar deze woorden klinken dan gelijk weer heel vijandig of verwijtend. Je zal en moet een man of een vrouw zijn. En meer nog, het is heel belangrijk om je daar voortdurend mee bezig te houden.

Voor mij heeft het nooit uitgemaakt. Ik voel me geen vrouw. Zodra ik dat hardop zeg, krijg ik gelijk de opmerking dat ik dan zeker een man in een vrouwenlichaam ben. Nee, dus niet. Ik voel me ook geen man. Ik ben ik en verder interesseert het me niet zo.

Zo is het ook met schrijvers van boeken. Het boeit me niet of de auteur een man of een vrouw is. Het gaat mij simpelweg om de tekst en dat is het dan.

zaterdag 2 november 2013

#50books - 42 Meer van horen


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De tweeënveertigste vraag is: Wie van jullie leest er tegenwoordig nog poëzie?

Al lezen mijn ogen alle letters die ze zien zonder dat ik me daar bewust toe heb gezet, woorden die een gedicht vormen blijven bij mij niet beklijven zonder dat daar geluid bij komt kijken.
De swing in de woorden, de stembuiging op een moment dat ik zelf nooit zou hebben bedacht, geven het gedicht de verdieping waardoor het betekenis krijgt.
Voorlezen of voorgelezen worden, maakt daarbij niet uit. Als het maar klinkt.


Tja, en dan moet ik heel eerlijk toegeven dat dit nog maar zelden voorkomt.

donderdag 31 oktober 2013

Hunger _ Knut Hamsun



Vorig jaar op vakantie in Noorwegen en daarbij op zoek naar een boek van een typisch Noorse schrijver. Ik kwam uit op Knut Hamsun. Helaas ben ik het Noors niet machtig dus werd het een vertaling in het Engels. Iets wat nog niet eens zo makkelijk is geweest, gezien de uitgebreide opmerkingen van de vertaler in dit exemplaar over eerder gemaakte vertalingen en de grandioze fouten die daarbij gemaakt zijn.


Ondertussen had ik een Nederlandse vertaling van een ander boek van Knut Hamsun gelezen, het boek dat in het Nederlands onder de titel Hoe Het Groeide is uitgebracht in de jaren dertig.
Met dit boek en vooral de sfeer daarvan in mijn achterhoofd startte ik Hunger. Eerst dacht ik dat het aan vertaling in het Engels lag dat ik de stijl niet herkende maar gaandeweg moest ik me er bij neerleggen dat dit debuut uit 1890 wel een heel andere stijl heeft dan wat hij later zou schrijven.

Van het ingetogen en het vanzelfsprekende uit zijn latere boek, is in Hunger geen sprake. De jonge schrijver die het maar niet voor elkaar krijgt zijn kossie bij elkaar te schrijven doorstaat allerlei stadia van hongerverschijnselen waarbij het niet altijd duidelijk is of hij nu aan het hallucineren is of dat hij het echt meemaakt. Zijn daden spreken nog wel eens van hoogmoed of zelfoverschatting. Ook heeft hij te kampen met trots.

Het is vanuit het perspectief van de hoofdpersoon zelf geschreven waardoor zijn gedachtegang nog wel eens sprongen kan maken zoals wij allen gewoon zijn te doen. Voor de lezer is dat even met de ogen knipperen.

Dit boek zou invloed hebben gehad op onder andere Camus en Kafka. Een literair werk dat er voor die tijd in deze vorm nog niet bestond. Ik vind het altijd moeilijk te bepalen of dit verkooppraatjes zijn of dat het echt zo is. Laat ik er maar van uitgaan dat er een kern van waarheid in zit.

Wat mij het meest opviel tijdens het lezen was dat het me zo ontzettend deed denken aan Dostojevski maar dat in plaats van dat de hoofdpersoon voortdurend in zwijm valt van schaamte en onmacht, de hoofdpersoon met werkelijk lichamelijke zwaktes te maken heeft door uitputting en natuurlijk honger. Het maakt het minder theatraal en laat de Scandinavische nuchtere kijk op het leven erin doorklinken. En dat voor een boek uit de 19de eeuw.

#50books - 41 Een eigen genre


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De eenenveertigste vraag is: Is het korte verhaal meer of minder dan een ingekorte roman?

Deze vraag is mij zo wezensvreemd dat dit wellicht meteen het antwoord op de vraag is. Nog nooit eerder is het in me opgekomen dat een kort verhaal iets kan zijn dat benoemd kan worden als een boek dat men heeft ingekort of misschien wel de samenvatting van een roman.

Wie weet dat het op de middelbare school met de paplepel is ingegoten of dat ik het later heb opgepikt van auteurs zoals Neil Gaiman die het 
korte verhaal als een heel eigen genre behandelen.

Korte verhalen lees ik met een andere intentie dan wanneer ik in een roman verzeild ben geraakt. De verwachting en de leeservaring is verschillend en daarmee ook de wens die ik heb bij het lezen van het een of het ander.

Ik kan er maar niet over uit dat deze vraag zo gesteld is en ga er voor mijn eigen gemoedsrust maar vanuit dat het bedoeld is om te prikkelen.

maandag 14 oktober 2013

#50books - 40 Eerst even doorkomen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De veertigste vraag is: Hoe belangrijk is de eerste zin van een boek en welke goede voorbeelden ken je?

Het lezen van een boek is voor mij als zwemmen in zee. Eerst heb ik er heel erg veel zin in, dan ren ik er naar toe en blijf stilstaan bij de kaft en de titelpagina. Ik kijk uit over wat er voor avontuur op mij ligt te wachten. Aarzelend begin ik dan aan de eerste zin, voorzichtig voel ik de sfeer, de schrijfstijl, de inhoud en gaandeweg word ik dan meer en meer meegezogen tot ik volle slagen maak en niet meer weet hoe ik daarvoor nog zo aarzelend bij de vloedlijn heb gestaan.
Eerste zinnen onthoud ik dan ook niet qua tekst. Wel weet ik later nog of het moeilijk doorkomen was of dat het met gemak ging en de temperatuur gelijk aangenaam aanvoelde.
Een eerste zin is dus voor mij op zichzelf niet belangrijk. Wel de eerste paar bladzijden. Die maken of ik echt verder wil lezen of niet.

zondag 13 oktober 2013

#50books - 39 Een stukje van de puzzel

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De negenendertigste vraag is: Ga je door het lezen van literatuur de wereld beter begrijpen?

Het leven is een grote puzzel en wel een hele bijzondere. Want hoe meer stukjes je vindt, hoe duidelijker het wordt dat er nog veel meer verborgen stukjes zijn dan je in eerste instantie dacht. En dan is het ook nog zaak om ze op de juiste plek te krijgen.

Door het lezen van literatuur krijg je net weer even wat meer informatie over het bestaan, over de wereld, over hoe andere mensen dit alles kunnen ervaren en hoe dit dan weer geïnterpreteerd wordt.

Nu geldt dit meer begrijpen van de wereld ook voor andere genres dan literatuur. Al is bijvoorbeeld een genre als science fiction wel geen directe afspiegeling van het hedendaagse bestaan, het zegt bijvoorbeeld wel heel veel over de tijdgeest waarin het is geschreven en daarmee is het ook een puzzelstukje van het grote geheel.

En niet alleen lezen brengt kennis over het bestaan. Ook het omgaan met andere mensen, het volgen van hedendaagse wereldgeschiedenis in de maak, een wandeling in de duinen, een stuk hardlopen of een droedel fabriceren op een stuk papier. Zolang als je open staat voor het grote geheim dat het bestaan is, zal je meer er van kunnen begrijpen. Of tenminste, dat denk je.

zaterdag 12 oktober 2013

#50books - 38 Altijd in ontwikkeling

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De achtendertigste vraag is: Kunnen we met online publiceren iets van de oude vertelkunst terugkrijgen die verloren is gegaan met de boekdrukkunst?

Met zijn allen om een kampvuur, dan komen de verhalen wel los. Verhalen over wat er van de week is gebeurd maar ook over een vakantie uit de kindertijd. En wat dacht je van het avontuur dat een vage kennis ooit heeft meegemaakt. Alles gaat er over de tong. De een kan het nog mooier brengen dan de ander.

En weet je, als je deze mensen later nog eens naar deze verhalen vraagt dan zal ieder weer zijn eigen versie brengen.

Dus het ontwikkelen van verhalen door vertelkunst is nooit weggeweest. Met de boekdrukkunst is er qua verhalen iets bijgekomen. Namelijk de woorden die altijd in dezelfde volgorde blijven staan. Maar vraag maar eens aan verschillende mensen de gelezen woorden na te vertellen. Dan zal toch ieder weer zijn eigen versie hebben want ieder mens leest de woorden met zijn eigen achtergrond en zijn eigen ervaringen, kennis en kunde. Ook al staan de woorden vast, de betekenis zal met de tijdgeest veranderen net zoals de mens steeds maar weer doorontwikkelt.

maandag 7 oktober 2013

#50books - 37 Oefening in beheersing

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zevenendertigste vraag is: Leggen jullie ook wel eens boeken (en welke dan?) opzij voor het juiste moment?


Bij een net aangeschaft boek vind ik het altijd lastig om niet de boeken waar ik in bezig ben aan de kant te gooien en in dat heerlijke nieuws te beginnen. Soms is de drang te groot en worden reeds aangebroken boeken respectloos aan de kant geschoven. Maar als ik dat met elk nieuw boek zou doen, is er geen enkel boek dat nog uitgelezen kan worden want ik koop vaak sneller dan dat ik lees.

Er is geen vers boek die niet deze oefening in beheersing vraagt. De magie van al die onaangeraakte ongelezen woorden die daar op mij liggen te wachten, dim ik dan snel door ze in mijn leeslijstje te schrijven en in Librarything.com op te nemen. Vervolgens gaan ze naar mijn plank met ongelezen boeken waar ze me elke dag weer aanstaren met de stille roep dat ze echt wel gelezen willen worden.

zondag 29 september 2013

#50books - 36 Niet lezen maar doen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zesendertigste vraag is: Wat is jouw favoriete sportboek?


Er zijn van die dingen, daar kletst je niet over, die ga je doen. Zolang er over gepraat wordt, weet je dat het niet gaat gebeuren. Je kent het misschien wel, het eindeloos geleuter over gaan stoppen met roken, afvallen of beginnen met hardlopen om ooit een marathon te kunnen volbrengen. Als mensen daar steeds maar weer over beginnen, is inmiddels mijn levenservaring, dat het nooit wat gaat worden. Totdat je ze er niet meer over hoort, dan is het daar opeens.




Zo heb ik het ook met sportboeken. Dat is iets waar je bij bent, bijvoorbeeld tijdens de Tour de France of WK voetbal, op dat moment. Maar dat eindeloos geleuter vooraf of achteraf in de nabeschouwing, nee, dat vind ik niks. De spanning is er dan al af en meer valt er niet aan toe te voegen dan de beleving op dat moment.

Precies hetzelfde met zelf sporten. Het is de ervaring en daar kan tevreden op terug gekeken worden. Het uitmelken maakt het alleen maar stuk. Dus nee, geen sportboeken voor mij.

#50books - 35 Signeren? Nee, bedankt.

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijfendertigste vraag is: Hebben jullie ook (een) gesigneerd boek(en) met een speciaal verhaal?
 
Als tiener heb ik in de Bijenkorf met razende zenuwen in de rij gestaan om mijn LP door Freek de Jonge te laten tekenen. Ik vond het verschrikkelijk. Voelde me volkomen belachelijk en uiteindelijk kon ik ook nog niet eens lezen wat hij op mijn mooie LP-hoes met dikke stift had gekrabbeld.


Later nog eens een boek laten signeren door Wim de Bie met hetzelfde resultaat. Ik voelde me nog jaren ronduit belachelijk en vol schaamte voor die paar woorden die ik gestameld had.

Nee, laten signeren was niets voor mij. Want na de eindeloze zenuwen had ik dan een krabbel op een boek of LP die ik liever mooi schoon had gehouden.



Maar toen kwam Robin Hobb, een schrijfster waarvan ik zeker wist dat mijn ouders haar boeken geweldig zouden vinden. Ik kon dan ook niet anders dan de Zieners-trilogie (mijn ouders wilden niet in het Engels lezen, dat was voor snobs ;-) ) laten signeren met hun namen erin. Dit keer waren mijn zenuwen of ik wel in het Engels duidelijk zou kunnen maken hoe de namen van mijn ouders gespeld moesten worden. Uiteindelijk loste dit zich makkelijk op omdat ik het op een papiertje voor kon doen.
Mijn ouders waren blij verrast met de boeken en bleken erom te vechten wie verder mocht lezen. Toen ik het jaren later nog eens met ze over deze boeken had, wisten ze nog wel van de inhoud van de boeken maar dat het gesigneerd was speciaal voor hun, daar wisten ze niets meer van.

Signeren? Nee, bedankt, zei ik laatst bij de aanschaf van Kraut door Peter Pontiac. En ik denk dat het zo zal blijven.

zaterdag 28 september 2013

#50books - 34 Einde doet er niet toe


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vierendertigste vraag is: Wat spreekt jullie meer aan, het afgeronde verhaal of het open einde?

Hoe vaak heb ik niet een boek verzwolgen waarbij ik de nog te lezen bladzijden aftelden reikhalsend uitkijkend naar de ontknoping om er dan na de allerlaatste regel achter te komen dat er helemaal geen einde is? Dit soort boeken laten mij achter midden op de rails. Ik kan zien waar we vandaan gekomen zijn maar hoe het verder gaat met de inmiddels geliefde hoofdpersonen, zal ik nooit te weten te komen. Zij gaan verder met hun eigen ontwikkeling zonder mij verder nog mee te nemen. En daar zit ik dan hulpeloos en verlaten.
Het hangt dan af of de reis tot dusver boeiend genoeg is geweest om er uiteindelijk toch nog een bevredigend gevoel aan over te kunnen houden en de teleurstelling op het einde te vergeten.

Maar dan de andere mogelijkheid. Het verhaal heeft wel degelijk een pasklaar einde. Zo is het en niet anders. De ontknoping heeft zich voltrokken en de trein is bij het eindstation gekomen waar het niet meer verder kan.
Het moment van onthulling of ontknoping kan een geweldige euforie geven. Alleen is deze vaak slechts van korte duur. Als deze waarheid is ingedaald, wordt het een vanzelfsprekendheid en moet het wel heel ingenieus in elkaar zitten, wil het een blijvende blijheid oproepen.

Een afgerond verhaal of een open einde? Het is de reis er naar toe die het lezen de moeite waard maakt.

zaterdag 31 augustus 2013

#50books - 33 Voortaan zonder auteur


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De drieëndertigste vraag is: Wat vinden jullie van auteurs die ook onder pseudoniem publiceren?


Strikt genomen is ieder boekendebuut van een niet publiekelijk figuur een publicatie onder pseudoniem. De lezer weet immers niet wie de persoon is die achter het geschrevene zit.

En dan komt al snel de vraag hoe belangrijk het is om te weten wie iets geschreven heeft. Voor dat wat de lezer leest, maakt het toch immers in principe niet uit. Bij het lezen gaat het alleen puur om dat wat er geschreven staat.

Het is alleen bij het uitzoeken, het kiezen van een nieuw boek dat er op de auteur gelet kan worden. En dan nog is dat niet noodzakelijk. Het kan je zelfs op het verkeerde been zetten omdat iets dat je ooit van een auteur heel goed hebt gevonden in een volgend boek wel een heel erg tegen kan vallen of andersom. In die zin zou er zelfs voor gepleit kunnen worden om helemaal niet meer de auteur bekend te maken of in ieder geval niet van te voren.

donderdag 29 augustus 2013

Claymore Vol. 20 Remains of the Demon Claw - Norihiro Yagi


Het twintigste deel alweer van Claymore.

Minder vechten, meer dialogen. Daardoor ook meer achtergrondinformatie over waar de gevechten nu eigenlijk over gaan en wie aan wiens kant staat. Voor mij is dit veel spannender dan die delen waarin de meeste bladzijden gevuld worden met schitterende monsters in allerlei standen waarbij ik grote moeite heb en zelfs vaak helemaal niet kan zien wat er nu werkelijk gaande is.

Inmiddels zijn er zoveel spelers op het toneel verschenen dat ik niet meer helemaal helder heb wie nu waar vandaan is gekomen. Hiermee heeft het me aangezet om nog eens vanaf deel 1 te beginnen en de serie met de opgedane kennis weer te herlezen.

dinsdag 27 augustus 2013

Stoner - John Williams


Een levensverhaal zo natuurlijk geschreven dat elk woord niet anders dan de waarheid kan zijn ondanks dat het fictie is.

De hoofdpersoon William Stoner, geboren eind 19de eeuw, doorkruist in zijn bestaan de twee wereldoorlogen in de Verenigde Staten. Hij lijkt het leven te ondergaan en er aan deel te nemen zonder er veel over te zeggen te hebben. Aan de ene kant is het zijn onwetendheid die hem in pijnlijke situaties brengt en aan de andere kant juist zijn eerlijkheid en oprechtheid die hem levenslang duur komt te staan zonder dat hij daar van te voren rekening mee heeft gehouden.
Het lijden ondergaat hij zonder er zich over te beklagen. Hij neemt het zoals het is en bestempelt het dan als onbelangrijk. Wat wel belangrijk is, komt nooit bewust ter sprake.

De heldere manier van hoe het verhaal verteld wordt, maakt het pijnlijke van dit bijna weggegooide leven nog intenser. Het is onmogelijk om niet met Stoner mee te leven.

Een juweel van een boek.

woensdag 21 augustus 2013

Pentamerone eerste helft - Giambattista Basile


De Pentamerone is een 17de eeuwse raamvertelling waarin in vijf dagen vijftig verhalen worden verteld. In dit eerste deel komen de eerste vierentwintig aan bod.

Zoals in andere raamvertellingen het de mooiste meisjes zijn die de verhalen vertellen, zo zijn juist in de Pentamerone het de meest lelijke oude vrouwen die aan het woord komen. En daarmee is de toon al een beetje gezet van de sprookjes die ten gehore worden gebracht. Tot in het absurde wordt er met metaforen gesmeten, de ene nog hilarischer dan de andere. Het is onmogelijk om met een strak gezicht deze verhalen te lezen.

De sprookjes zelf bevatten voor mij bekende elementen zoals bijvoorbeeld het haar van het gevangen meisjes dat zij laat zakken om een jongeling naar boven te laten klimmen en toch is het niet het sprookje dat mij bekend is.

Opmerkelijk ook is dat de sprookjes met een bepaald onderwerp kan beginnen en dan in de loop van het verhaal helemaal afwijkt naar iets anders en nooit meer op het eerste terugkomt. Slordige vertelling of iets dat bij die tijd hoorde? Ik weet het niet. Voor mij als 21ste eeuwse lezer in ieder geval verrassend. Het maakt het lezen nog eens extra spannend omdat het opeens afgelopen kan zijn of juist nog een paar bladzijden langer doorgaat dan ik zou verwachten.

Omdat de verhalen erg leuk zijn door manier van vertellen en inhoud én omdat ik nieuwsgierig ben hoe de vertelling waarin al deze verhalen zijn ingebed zal aflopen, heb ik deel twee ook aangeschaft.

maandag 19 augustus 2013

Claymore 19: Phantoms in the Heart - Norihiro Yagi


Dit volume 19 bestaat uit deel 7 t/m 10 van The Ashes of Lautrec en deel 1 en 2 van Phantoms in the Heart.

De hoofdstukken van The Ashes of Lautrec behelsen voornamelijk vechtscènes waar ik amper kan zien wat er nu eigenlijk gebeurt. Voor mij is het afwachten wie er aan het einde nog leeft en dan verder met het verhaal.
Voor inhoud zit er gelukkig nog de eerste twee hoofdstukken van Phantoms in the Heart bij want anders was het voor mij een zo goed als waardeloos volume geweest.

Mensen die van manga vechtscènes houden met zeer fantasierijke monsters en wonderslanke heldinnen met grote zwaarden kunnen hun lol op. Lees je deze serie voor de inhoud dan snel door naar het volgende deel.

Kraut - Peter Pontiac


In deze brief aan zijn eind jaren zeventig vermiste vader heeft Peter Pontiac de levensloop van zijn vader proberen te reconstrueren en daarmee ook proberen te verklaren waarom hij vermist is geraakt en waarom zijn vader fascist is geworden.

De brief staat in een authentiek handschrift geschreven waarbij ik wel af en toe wat moeite moest doen om deze te ontcijferen. Verder is de hele geschiedenis omringt met bewijsmateriaal zoals onder andere een brief van de korps politie Nederlandse Antillen aan de moeder over de vermissing, de verhalen en tekeningen gemaakt door de vader op jeugdige leeftijd, een brief van zijn vaders hand vanuit Frankrijk na D-Day en nog veel meer. Ook is dit alles omringd met tekeningen die typisch Peter Pontiacs genoemd kunnen worden qua stijl en inhoud.

De nagekomen berichten die in de derde druk zijn toegevoegd, bestaan uit informatie van lezers naar aanleiding van de oorspronkelijke versie van Kraut. Hierdoor wordt er nog een scherper beeld van de vader van Peter geschetst en enkele foute aannamen/conclusies rechtgezet.

Ik ben zeer onder de indruk van dit boek door de oprechte sfeer die het geheel uitstraalt. Een zoon die op zoek is gegaan naar hoe zijn vader de keuzen heeft kunnen maken die hij heeft gemaakt en zich aansloot bij de NSB. En ergens ook de hoop om er achter te komen wat er tijdens en na de vermissing met zijn vader is gebeurd.
Het is zowel een heel persoonlijk verhaal als dat het inzicht geeft in hoe het mensen is vergaan voor, tijdens en na WOII die voor de NSB kozen.

zondag 18 augustus 2013

#50books - 32 Volgens anderen


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De tweeëndertigste vraag is: Hoe hoog scoor jij op de schaal van boeksnob, en wat zegt dat?

Hoe ik ook mijn best doe, geen enkele van de 15 uitspraken kan ik met mijn naam onderschrijven. Ik heb echt mijn best gedaan, geloof me. Maar de ene uitspraak is nog lachwekkender dan andere. Ik kan me bij een paar zelfs niet eens voorstellen dat er mensen zijn die werkelijk zo zouden denken. Daaruit concluderend zou ik zeggen dat ik laag scoor op de boeksnobschaal.

Maar....hoe kan het dan dat ik in mijn leven toch een boekensnob genoemd ben en nog wel door mijn bloedeigen ouders?
De enige keer in mijn leven dat ik  tot snob ben bestempeld is het moment geweest waarop ik tegen hen zei dat ik oorspronkelijk Engelstalige boeken in het Engels las en niet in de Nederlandse vertaling. Ik heb nooit goed begrepen wat ze nu met snob bedoelden tot ik deze vraag zag. Maar zo heb ik het toch nooit bedoeld, zou ik ze nu willen naroepen. Ach ja.


zaterdag 17 augustus 2013

Anubis - Wolfgang Hohlbein


Zo was ik in Keulen én in een boekenwinkel. Onmogelijk om dan zonder boek naar huis te gaan. En het leukste is dan om een boek in mijn favoriete genre (science fantasy) en in de oorspronkelijke taal (in dit geval Duits) uit te zoeken. Omdat van de heer Hohlbein nogal veel aangeboden werd, heb ik op goed geluk er eentje uitgekozen: Anubis. Een naam die het altijd gelijk goed doet voor een paar mythische rillingen over de rug.

Jaren heeft het ongelezen in de kast gestaan maar nu ving het toch mijn oog en kon ik het niet meer loslaten.
Ondanks dat het boek uit relatief veel bladzijden bestaat, ruim 750 bladzijden, valt deze pocket heel makkelijk open, staan de marges ruim genoeg van de randen en is het papier dun. Zo kan het ook nog in bed redelijk gemakkelijk gelezen worden.
Het Duits is niet moeilijk en deed me aan Asimov denken. Ooit ben ik Engelstalige boeken gaan lezen zonder de Engelse taal nog bijster goed onder de knie te hebben. De boeken van Asimov waren zeer motiverend omdat met een beetje Engels je daarin al een heel end komt. Zo ook bij het woordgebruik van Wolfgang Hohlbein. Er is al veel te begrijpen zonder dat er veel woorden opgezocht hoeven te worden.

Voor mijn Hollandse hoofd was het wel ingewikkelder om in de hoofdpersonages geen Duitsers te zien maar Amerikanen zoals het bedoeld is. Het hele verhaal speelt zich in de VS af en dan nog het meeste in de buurt van San Francisco. Dat een van hen een pensionhoudster is die in het extreme van orde en netheid houdt, maakte het nog eens extra moeilijk om in haar een Amerikaanse te zien.

Het verhaal over een ogenschijnlijk onmogelijke archeologische vondst diep onder de grond en mysterieuze wezens die daar een rol bij spelen, is redelijk maar niet verbluffend.
Wat ik het meest storende vond, was dat elke ademhaling, zucht, schouderophalen, hoofdschudden en boze blik benoemd wordt. Het boek had makkelijk 200 bladzijden kunnen zijn en niets aan de kracht van het verhaal te hebben ingeboet. Oftewel het is veel en veel te uitgebreid.
Nu hoeft niet perse elk woord direct aan het verhaal bij te dragen maar dan is er wel de eis dat het boeiend is. En dat is het nu precies niet. De personages blijven even plat, hoeveel woorden er ook aan hen besteed worden. Niemand gaat een ontwikkeling door en er is ook nog eens een gebrek aan humor wat het wellicht goed had kunnen maken.
Daarnaast wordt er te pas en te onpas met metaforen gesmeten. Metaforen die zo uitgebreid beschreven worden dat zelfs af en toe het leek alsof het om een ander verhaal ging.

Het boek komt op mijn over als dat het heel snel geschreven is. Het is zo uit het hoofd van de schrijver op papier gekomen en uitgegeven zonder dat er nog eens flink naar gekeken is en in geschrapt. Ik raad dan ook niemand aan om dit boek te gaan lezen. Behalve als je net als ik je eens wil onderdompelen in de Duitse taal en ervaren in hoeverre je dat volgen kunt.

dinsdag 13 augustus 2013

#50books - 31 Boeken op straat


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De eenëndertigste vraag is: Wie is er bekend met en/of doet mee aan enige vorm van boekenruil?

Bookcrossing heb ik van gehoord en over gelezen. Helaas nooit zelf een boek op straat tegen gekomen die voorzien was van een bookcrossingskenmerk. Lijkt me supergaaf.

Wel heb ik boekenkasten op straat aangetroffen waarbij je wordt uitgenodigd een boek mee te nemen en eventueel een ander boek er voor in de plaats te leggen. Hier word ik wel zo blij van.
Want al die boeken die maar in je eigen kast staan te verstoffen en waarvan je weet dat deze niet meer door jou gelezen gaan worden toch weer een plekje kunnen vinden bij iemand anders die daar dan van kan genieten, kan toch niet anders dan een warm gevoel geven. Met zijn allen samen.

Boeken die achtergelaten worden op hotelkamers en in vakantiehuisjes komen op mij wat individualistischer over. Nog steeds erg leuk dat mensen dit doen. Zo kun je al reizend nog eens aangenaam verrast worden door een boek dat je zelf nooit uitgekozen zou hebben.

Dit allemaal zelf niet meegemaakt maar wie weet dat dit er nog eens van gaat komen.



zaterdag 10 augustus 2013

#50books - 30 Onvergetelijk


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De dertigste vraag is: Hoe lang nog voordat we niet meer weten hoe een boek te gebruiken?

Het mooie van een boek is dat het puur intuïtief zijn functie aan de gebruiker openbaart zodat er nimmer een handleiding voor nodig is en de werking van het boek nooit vergeten zal kunnen worden mits men lezen kan.

Daarnaast is een boek een gebruiksvoorwerp dat naast zijn primaire functie van informatie overbrengen nog veel meer mogelijkheden in zich draagt. Het heeft al menigeen geïnspireerd tot het maken van lampen (zie plaatje), boekenplanken, hutten, allerlei soorten meubels en verdere kunstvormen zoals sculpturen.

Dat men vergeet hoe papier te maken, deze te bedrukken en in goede volgorde te binden, zou welilcht nog wel eens vergeten kunnen worden. In de verre, verre toekomst.

maandag 5 augustus 2013

Doctor Who and the Terror of the Autons - Terrance Dicks


Het televisiescript in boekvorm gegoten door Terrance Dicks terwijl de oorspronkelijke schrijver Robert Holmes was. De zeer soepele schrijfstijl maakt het een boekje waarvan de bladzijden worden omgeslagen zonder dat de lezer het doorheeft.

In dit avontuur van de derde Doctor zijn oude vijanden (de Autons) aan zet en worden nieuwe hoofdpersonages (The Master, Jo Grant) geïntroduceerd waarbij de geschiedenis zal leren dat het ook oude vertrouwde figuren in het Doctor Who universum gaan worden.

Dit voor mij bekende televisieverhaal was verfrissend om te lezen. Het is geschreven in een heldere stijl zonder poespas. Zo kan op het televisiescherm het nog wel eens wat langdradig worden, in boekvorm is dat het zeker niet.
De bekende hoofdrolspelers zijn herkenbaar zonder dat ze bij naam genoemd worden en de eerste ontmoeting tussen de Doctor en Jo Grant nog eens meemaken een cadeautje.

Als Doctor Who fan ben ik natuurlijk schandalig bevooroordeeld maar als je nog wat luchtigs leuks wil lezen, trek dan deze pocket uit de stapel tweedehandsboeken overal verkrijgbaar.

maandag 29 juli 2013

Herr Merz - Lars Fiske


Briljant. Eenvoudigweg briljant.
De combinatie van de tekenstijl, de vertelstijl en het leven van Kurt Schwitters dat in dit boek verstript is, laat de lezer de levensenergie van Herr Merz ervaren.

Kurt Schwitters kende ik alleen van zijn oersonate, een gedicht dat onder het genre klankdichten valt. Een sonate waar ik altijd heel blij van word. Daarom leek mij een boek over de maker van dit gedicht wel boeiend, niet wetende wat deze wonderlijke man nog meer in zijn leven gedaan heeft.

Hij blijkt in een onaflaatbare stroom bezig te zijn geweest met Merzen, zoals hij zijn eigen kunst noemde. Daarbij hield hij zich niet bij een kunstvorm maar was naast dichter ook performer, schilder, tekenaar, beeldend kunstenaar en noem maar op.
WOII zorgt ervoor dat hij van Duitsland naar Noorwegen vlucht en later naar Engeland. De oorlog heeft helaas veel van zijn kunst vernietigd.

De tekenaar Lars Fiske verbeeldt het leven van Kurt Schwitters op een wijze die wellicht ook merzen genoemd kan worden of er in ieder geval tegenaan zit .
Zo staan er bijvoorbeeld langs de tekeningen teksten verticaal en als Kurt zijn oersonate ten gehore brengt, maakt de typografie duidelijk hoe dat geklonken heeft en houdt het zich niet aan de kaders van de striptekeningen.
Kurt zijn gedachten worden laten zien in complexe tekeningen die bij nadere bestudering een logica bevatten die op het eerste gezicht niet te vinden was.
Kortom de tekeningen zijn de moeite waard om een tijdje naar te kijken.

Dit boek heeft me zo enthousiast gemaakt over Kurt Schwitters dat ik nog wel meer van zijn werk wil ervaren.

zondag 28 juli 2013

#50books - 29 Binge lezen


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De negenentwintigste vraag is: Wat heeft de vakantieperiode voor effect op je leesgedrag?

Vakantie is niets gepland hebben, niets hoeven en elk moment kunnen doen wat er aan ideeën boven komt drijven en deze ook weer net zo makkelijk aan de kant zetten.

Door deze ogenschijnlijk uitgestrekte ruimt aan vrije tijd is het mogelijk een boek te pakken en daar net zo lang in te blijven lezen tot de ogen niet meer open willen blijven en het bewustzijn de aandacht er niet meer bij kan houden.

In de vakantie lees ik dan ook vaker langere tijd achter elkaar en minder gefragmenteerd dan tijdens een vrij weekend waar toch ergens altijd weer iets op stapel staat.

zaterdag 27 juli 2013

#50books - 28 Van voor naar achter, van links naar rechts


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De achtentwintigste vraag is: Sla je wel eens stukken tekst over omdat ze niet boeiend (lijken te) zijn?

Nee, geen woord. Wanneer ik een boek lees dan is dat van voor naar achteren waarbij niets wordt overgeslagen. Hoe saai of spannend het ook is, vooruit bladeren is er niet bij.
Soms zou ik wel eens willen om de bladzijden wat te scannen en zo wat vlotter te gaan maar als ik dit probeer dan is er een stem in mij die zich afvraagt waarom ik dat boek nog lees als ik het niet helemaal wil lezen. Dus dan neem ik weer woord voor woord tot mij.
Het is alles of niets.

De grote mythen van de wereld - Sergius Golowin

Een groot boek met heel veel afbeeldingen waarop allerlei mythen in verschillende kunstvormen worden getoond. Een zwaar boek dus niet om liggend te lezen.

Maar helaas was het zittend ook geen pretje om te lezen. De teksten staan er wel in heel krom Nederlands dacht ik tot ik zag dat het door een Vlaming is vertaald.  Helaas is daarmee niet alle pijn verzacht.
Ik ben er al lezend niet achtergekomen wat de schrijver in zijn hoofd heeft gehad bij wat hij ons nu wilde vertellen. Per thema wordt er van de hak op de tak gesprongen alsof de auteur wat associatief heeft weg zitten krabbelen.
Er passeren heel wat mythen de revue. Alleen allemaal zonder kop of staart en zonder enige context.

Blijkbaar is het meer geschikt als plaatjesboek. Die zijn dan ook wel schitterend. Toch blijft het zonde dat daar geen inhoudelijk kwalitatief betere tekst bij is geschreven.

zaterdag 20 juli 2013

Nemo: Heart of Ice - Alan Moore & Kevin O'Neill


Een verhaal dat zich afspeelt In het universum van The League of Extraordinary Gentlemen en waarover voor het leesplezier toch wel enige kennis gewenst is.

Nemo en haar maten stelen een grote schat waarna de jacht op hen wordt geopend om deze schat terug te halen. Het grootste gedeelte van het verhaal omvat deze achtervolging. En het zou Alan Moore niet zijn als hij de personages tijdens deze reis niet op zijn minst een aantal zeer merkwaardige, hersenknetterende ervaringen laat ondergaan.

Alhoewel de tekenstijl van Kevin O'Neill niet echt mijn smaak is, springen de kleuren van de bladzijden. En werd ik van verbazing naar achteren in mijn kussen geduwd na het omslaan van bepaalde bladzijden door de verrassende wendingen.
Gebeurtenissen en de verbeelding van ontregelende voorstellingen maakt dit een korte (het is een relatief dun boekje), intense reis die ondanks het uiterlijk magere verhaaltje toch mij kippenvel heeft opgeleverd en een hoofd vol waanzinnige beelden.

vrijdag 19 juli 2013

Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt - Douwe Draaisma


Een titel die iedereen die zich dat wel eens heeft afgevraagd (en ik denk dat dit vele mensen zijn) direct zal aanspreken en nieuwsgierig maakt.

Zodra de inhoudsopgave wordt bekeken, is het duidelijk dat het niet alleen over dit verschijnsel gaat maar om allerlei kwesties rondom het geheugen. Zo komt bijvoorbeeld de ervaring van déjà vu aan bod. En ook dat als we ouder worden we de tijd van onze tienerjaren en begin twintig nog het best weten te herinneren. Kwesties die op het eerste gezicht mij allemaal prikkelden.

Helaas blijft het alleen bij constateren van deze verschijnselen en het verhalen over de (semi-)wetenschappelijke onderzoeken door de eeuwen heen die hiermee verband houden. Er wordt her en der nog wat gefilosofeerd maar het niveau van een gemiddelde verjaardagsdiscussie overstijgt het nergens.
Wel lekker om te lezen en ook vermakelijk. Alleen als je op antwoorden zit te wachten, kun je beter ergens anders op zoek gaan.

zondag 14 juli 2013

#50books - 27 Een onterechte boei


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zevenentwintigste vraag is: Van welk boek heb je ooit gezegd dat je het gelezen had, terwijl dat niet zo was?

Geen enkele dat ik weet. Tenminste dat is wat mijn geheugen mij meldt. En dat is precies waar het 'm in zit, dat geheugen van mij.

Ik heb wel eens enthousiast geroepen een boek te hebben gelezen, wat ook werkelijk zo was, alleen nadat er vragen over gesteld werden, kon ik daar nog maar weinig van terughalen en over melden.

Mijn enthousiasme over dit soort geheugengevoelige zaken toom ik heden ten dagen dan ook wat meer in. Want al is het onterecht, het is toch vervelend om niet geloofd te worden.

zondag 7 juli 2013

#50books - 26 Joepie, lijstjes


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zesentwintigste vraag is: Hoe houden jullie bij welke boeken je al gelezen hebt?

Wat een geweldig leuke vraag! Het heeft me namelijk weer eens in de gelegenheid gesteld om mijn plank met schriftjes door te struinen en een deel van mijn schrijvend leven langs te zien komen.

Als kind was ik al gek op lijstjes maken en daar heb ik er nog enkele van bewaard. Zo ook het schriftje waarin ik opschreef wat ik las. "Welke boeken gelezen 1 begonnen 10 februari 1982 geëindigd mei 1995" staat er op het duidelijk veel gebruikte schrift te lezen.

Eerst meldde ik nog naast de titel en auteur het aantal bladzijden. Na enkele jaren liet ik die laatste toevoeging varen. En weer wat jaren later schreef ik het uitgavejaar er bij.
Aantal gelezen boeken per jaar, per maand , per dag
Nadat het schriftje vol was, heb ik nog mijn best gedaan om de boeken te tellen per jaar en per maand en zelfs dag te berekenen hoeveel boeken ik dan gelezen had.

Het is 2013 en heb nog steeds een schriftje waarin ik opschrijf welke boeken ik gelezen heb. Dit schriftje heeft de titel "Welke boeken gelezen? 2". Het is te moeilijk om deze gewoonte na zoveel jaren op te geven. Ook al houd ik inmiddels ook bij wat ik gelezen heb en wat nog ongelezen is maar wel in mijn bezit, in een lijstje via een eenvoudig Office documentje.

Zo'n document heb ik ook voor de boeken die ik gekocht/geleend heb. Jaren schreef ik voorin boeken het jaartal waarin ik het boek gekocht had. Dat is nu door dit document vervangen.

Op http://www.librarything.com/profile/Niekchen zet ik sinds enkele jaren ook nog eens mijn boeken en mijn boekbesprekingen. Maar omdat er zo moeilijk rechtstreeks op elkaar te reageren is (wat Goodreads dan weer wel kan), plaats ik deze besprekingen ook weer op dit blog. Goodreads heb ik ook nog even gehad maar er waren te veel boeken die ze daar niet kennen die ik wel lees waardoor het altijd onvolledig bleef.
Soms vraag ik me wel eens af of ik met al die lijstjes nog wel tijd overhoud om te lezen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...