zondag 31 augustus 2014

De nieuwe man - Thomas Rosenboom

Wirdum, Groningen.  Berend Bepol, scheepsbouwer heeft de werf van zijn vader geërfd en wil deze in de toekomst doorgeven aan zijn schoonzoon. Begin 20ste eeuw dus je voelt de crisis al aankomen en deze slaat hard toe. Maar Bepol met zijn eeuwig optimisme denkt zich daar wel doorheen te kunnen slaan.

In het boek wordt voornamelijk de gedachtewereld en het gevoelsleven van Bepol geschetst. Uit de reacties van de omstanders zoals zijn vrouw, zijn dochter, zijn schoonzoon blijkt dat hij met al zijn enthousiast gepraat de plank regelmatig misslaat. Hij zet de werkelijkheid naar zijn hand wat niet anders dan op een groot fiasco kan uitdraaien.

Na het lezen van Publieke Werken (1999) komt dit boek (2003) over als een herhaling van zetten. Het waar en wanneer het drama zich afspeelt is anders maar de hoofdpersoon heeft dezelfde oogkleppen op en  het buitensporig optimisme in zich. Het grote verschil zit hem in dat ik Publieke Werken meer als buitenstaander heb beleefd terwijl bij De Nieuwe Man ik bij tijd en wijle zo meeleefde dat ik Bepol de oogkleppen wel af wilde schreeuwen en tegelijkertijd met hem meevoelde en zou willen dat zijn werkelijkheid de ware was.

woensdag 27 augustus 2014

#50books - 2014.34 Korte sketches

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De vierëndertigste vraag is
Welk boek zou jij verfilmen?
http://www.dbnl.org/tekst/tell003lang01_01/colofon.php
 
Het lijkt mij geweldig als de korte verhalen van Toon Tellegen verfilmd zouden kunnen worden in de vorm van animaties in de stijl van de tekeningen van Mance Post. 

Vroeger in de jaren tachtig zond de VPRO een serie uit met de naam De Mus met de Lange Poten. Dit was een Poolse serie en er was geen ondertiteling dus niet te verstaan. De gebeurtenissen werden aan elkaar geknoopt met het geweldig droge commentaar van 'de mus met de lange poten' oftewel de ooievaar die daar leefde. Dit commentaar werd geleverd door een Nederlander waarvan ik niet op de naam kan komen, ook niet met wat Googlen. Ik dacht iets van Rick Saalfeld. 

In ieder geval lijkt het me fantastisch dat deze zelfde man de verhalen van Toon Tellegen vertelt terwijl wij genieten van prachtige animatie.

dinsdag 26 augustus 2014

Threshold - Ursula K. LeGuin

Altijd weer verfrissend om een fantasyverhaal te lezen in een handzame pocket zonder vervolgen.

In Threshold is het echter wel de mislukkeling of eigenlijk twee mislukkelingen die samen allerlei drempels overwinnen om daar sterker gegroeid uit te komen zoals in klassieke fantasy wel meer gebruikelijk is maar dan nu zonder dat de helden bijzondere krachten blijken te hebben.

Ursula K. LeGuin weet zeer natuurlijk een fantasywereld te scheppen met wezens die aan ons mensen doen denken maar toch net anders zijn zoals wij heel nieuwe culturen ontdekken en daar nooit het fijne van te weten kunnen komen. De hoofdpersonen leven in onze hedendaagse wereld en leren elkaar kennen doordat zij beiden in deze fanatasywereld terecht komen waar zij op de proef gesteld worden.

Prettige schrijfstijl waardoor het gemakkelijk is om met de gebeurtenissen mee te gaan.

Alleen kon dit verhaal mij op een of andere manier niet echt grijpen. Wellicht dat de hoofdpersonages met hun dagelijkse problemen mij niet konden boeien omdat zij alletwee vooral in het begin maar eigenlijk het hele boekje door een nogal slachtofferachtige houding hebben. De wezens in de fantasywereld konden mij ook weinig doen. Ze bleven mij te veel op de oppervlakte, ze waren onbegrijpelijk zonder ook maar enige nieuwsgierigheid naar hoe het dan met ze zat op te roepen.

Op zich een lekker weghapboekje maar niet veel meer dan dat.

maandag 25 augustus 2014

The End of Mr. Y - Scarlett Thomas


Als eerste mijn vreugde over de uitgave van dit boek. Ik heb een zachte kaft met bladzijden die vanzelf openvallen zonder dat je ook maar enige kracht hoeft te zetten en verplicht bent de rug te breken. Daarnaast een ruime kantlijn zodat de letters nooit te dicht in de vouw zitten. Werden alle papieren boeken maar zo uitgegeven. Een waar genot.

En dan de inhoud van dit boek. Mysterieus, niet van deze wereld en toch ook weer wel. Bij mijn poging het in een categorie te laten vallen, kwam ik uit bij science fantasy. Er wordt in de tijd gereisd. Er worden geheimzinnige ingrediënten bij elkaar gesprokkeld. Er zijn lopen van omstandigheden die niet meer onder de noemer toeval te vangen zijn. En toch is het een boek van deze tijd met herkenbare personages met grote en kleine verlangens. Iemand die voornamelijk van realistische boeken houdt, zal niet per ze worden afgeschrikt en dan met name niet door het eerste gedeelte.
Hoe verder in het verhaal, hoe meer het ons kenbare werkelijkheid loslaat maar eigenlijk toch ook weer niet helemaal.

Mijn beschrijving is wellicht vaag. Dat is het verhaal absoluut niet. Ik wil alleen niet te veel weggeven omdat het te mooi is om helemaal fris zelf te kunnen beleven.

De hoofdpersoon komt tijdens haar proefschrift in aanraking met het boek The End of Mr Y. Een boek geschreven door de auteur die zij bestudeert en waarvan slechts een enkel exemplaar bekend is waar deze zich bevindt. De legende is dat iedereen die dit boek gelezen heeft, dit niet overleeft. Haar professor lijkt deze legende geleefd te hebben. Wat doet de ik-persoon?

Dat is zo'n beetje waarin het verhaal zich gedompeld heeft. Maar nog veel meer gaat het om de filosofische afwegingen die de hoofdpersoon maakt. Zij is bekend met de werken van Heidegger en Derrida waar zij dan verder op door filosofeert met wat haar overkomt. Dus niet alleen een spannend verhaal maar ook nog een met meer inhoud.

Een ware traktatie voor de geest.

maandag 18 augustus 2014

#50books - 2014.33 Boekenleggers!

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De drieëndertigste vraag is


Hoe onthoud je waar je in je boek gebleven bent?
 
Met boekenleggers!

Daar ben ik dol op. Vooral van die kartonnen strookjes die je in een winkel meekrijgt bij je net aangeschafte boek. Het leukst is als ze regelmatig wijzigen. Zo heb ik ook stapels van ABC liggen maar die zijn saai en altijd hetzelfde. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Waterstones.
Mijn meest favoriete boekenlegger komt van Bookdepository. Die weten er telkens weer een kunstwerkje van te maken, kijk bijvoorbeeld maar eens hier.

Nu heb ik ook nog wel zo'n leren strookje met van de franje onderaan en ook nog een speciale van metaal in de vorm van een slang. Maar hoe mooi ook, weinig praktisch in gebruik.

Doe mij maar de verrassingen die bij de boeken meegeleverd worden.

zaterdag 16 augustus 2014

Celtic Myths and Legends - Charles Squire

Een boek met deze titel schept bij mij de verwachting dat er een verzameling van Keltische mythen en legenden op verhalende toon zullen worden voorgeschoteld.
Dit boek heeft echter een andere insteek. De schrijver heeft de een poging gedaan om de geschiedenis van deze mythen en legenden op een rijtje te zetten.
Het gaat over wat de bronnen zijn waar wij onze kennis over de Keltische mythologie vandaan hebben en het verschil tussen de Gaelic Gods en de British Gods. De opkomst van deze Goden komt uitgebreid aan bod en vervolgens hoe zij in de loop van de tijd veranderen in helden met bovennatuurlijke krachten om vervolgens helemaal uit te sterven.
Dit alles is voldoende doorvlochten met voorbeelden waarin de mythen en legenden zelf aan bod komen waardoor het voortdurend levendig blijft.

Het is bij elkaar een redelijk heldere schets van in grote lijnen wat we weten van de Kelten op mythologisch gebied. Al ging het me soms toch nog behoorlijk tollen door de voor mijn Nederlandse ogen onmogelijk uitspreekbare Keltische namen. Als je daar overheen kunt komen, is dit boek een aanrader voor wie geïnteresseerd is in meer dan alleen de losse verhalen.

Een cadeautje vond ik de in de laatste hoofdstukken geschetste ideeën over het ontstaan van de mythen rondom koning Arthur en de uitleg over hoe oude Keltische Goden in de wereld van de Ridders van Ronde Tafel zijn veranderd.

Giph - Ronald Giphart


Vele jaren geleden eens een boek van Ronald Giphart geprobeerd. Het was zijn debuut en ik kwam er niet doorheen, het stond me zelfs tegen.
Waarom nu op de Deventer Boekmarkt mijn oog op dit boek viel en het niet los wilde laten, kan ik alleen verklaren met dat ik onder de indruk was van de in 2013 uitgekomen De Wake van zijn hand (met tekeningen van Nanne Meulendijks). Nieuwsgierig naar wat hij dan in zijn jongere jaren heeft geschreven, schafte ik dit boek aan (en bleek ik in Bulkboek-versie ook al in mijn kast te hebben staan).

Ronald Giphart zijn schrijfstijl is alsof je met hem zit te praten en hij iets langer aan het woord is. Het is dan ook wat dat betreft een makkie om door de tekst te gaan en laat zien dat literatuur helemaal niet moeilijk hoeft te zijn (als men dat al zou mogen denken).

De hoofdpersoon in Giph lijkt er vooral op uit te zijn zich zowel bij vriend als vijand zo ongeliefd mogelijk te maken. Dit doet hij door met name hufterige opmerkingen te maken en door met alle meisjes te neuken die hij maar voor handen krijgt zonder ook maar enige rekening met wie dan ook te houden behalve zichzelf.

Terwijl ik dit las, kon ik goed begrijpen waarom ik deze manier van zijn (die ik nu ook uit dat eerste boek herkende) vele jaren geleden niet kon waarderen. Daar was ik destijds veel te serieus voor. Ik vond toen nog dat het leven ergens over moest gaan en Ronald Giphart beschreef in dit boek een bestaan die vooral uit was op het niets en het nikserig met wat hedonisme en een slag in de richting van de literatuur om overeind te kunnen blijven.
Alhoewel de hoofdpersoon echt weinig sympathiek is met name omdat hij ook niet ergens laat blijken enig empathisch vermogen of schuld gevoel te kennen, bleef het boek mijn aandacht voortdurend vasthouden. Steeds weer moest ik mijzelf corrigeren dat Giph echt niet tot een voor mij persoonlijk aanvaardbaar inzicht zou komen en dat hij voluit de generatie niX vertegenwoordigt. Ik zelf ben een van de laatste jaren van deze generatie en ben al voldoende beïnvloed met de hoop die daarna kwam dat ik me nooit 100% aan dit niets heb willen overgeven. Maar herkenning is er wel en een glimlach om de vele studentikoze uitlatingen waardoor de hoofdpersoon laat zien hoe jong hij werkelijk nog is.

De sfeer die het boek bij mij heeft achtergelaten, is dat van alcohol, heel veel alcohol, seks en een beerput vol gebroken illusies. Het beetje dat dan nog de moeite waard leek, dit in de vorm van de schrijver Jeroen Brouwers, is ook nog eens slechts een idee fixe. En op een of andere manier vond ik het heerlijk om mij daarin te begeven. Wat zegt dat nu over mij?

maandag 11 augustus 2014

#50books - 2014.32 De wil is er

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De tweeëndertigste vraag is

Lees jij de handleiding van een apparaat vooraf of pas als je er niet uitkomt?

http://www.pictogrammenwinkel.nl/waarschuwingen-c-203/stickers-c-203_205/handleiding-c-203_205_385/handleiding-sticker-p-1406.html
 Vaak is een nieuw apparaat weer een beetje spannend. Hoe zal het werken? Zal het doen waarvoor het aangeschaft is? Wat zijn de extra mogelijkheden? Het is allemaal nog onbekend zolang het in de verpakking zit.

Voorzichtig wordt de nieuwe aanschaf ontdaan van kartonnen doos, plastic omhulsel en allerlei andere beschermende frutsels. 

En voordat ik stekkers aansluit of knoppen in ga drukken, sla ik eerst de handleiding open. Ik wil natuurlijk niet meteen al iets kapot maken dus voorzichtigheid is geboden. 

Maar als ik dan na een paar minuten bladeren nog niet de basis van het hoe en wat kan vinden, is het uit met al dat voorbeeldig gedrag. Mijn boerenverstand wordt dan actief en hupla samen met mijn levenservaring ga ik alle knoppen, schakelaars en palletjes af. Bijna altijd kom ik er dan ook wel uit. 

Alleen voor hele specifieke wensen is er nog wel wat extra informatie geboden. Deze is zo goed als altijd via internet te vinden en onmogelijk in het dikke boekwerk dat is bijgeleverd.

zaterdag 9 augustus 2014

#50books - 2014.31 Het tegendeel bewezen

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De eenendertigste vraag is

Wat vind jij van boekverfilmingen?
 

Lang was ik van mening dat boeken niet verfilmd konden worden, dat verfilmingen altijd afbreuk zouden doen aan de boeken en dat een verfilming voor eeuwig het lezen van het boek waarop het gebaseerd is, zou verpesten.

Totdat....de verfilming door Peter Jackson van The Lord of the Rings uitkwam in drie delen uitkwam. Woooow, wat een details, wat een keuzes om wat wel en wat niet in de films te stoppen, wat een decors, wat een cast, wat een make-up, wat een muziek!

In de jaren dat de films uitkwamen, las ik steevast het boek nog een keer. En al speelden beelden uit de films (die ik allen drie of meer keer in de bioscoop had gezien) bij het herlezen wel eens door mijn hoofd, toch waren er ook nog mijn eigen beelden van de keren dat ik het boek gelezen had voordat de films er waren. Deze vloeiden natuurlijk in elkaar over en zijn uiteindelijk tot een nieuw geheel samengesmolten.

Nog steeds blijf ik wat huiverig als een film gebaseerd is op een boek dat ik al gelezen heb en nog een beetje meer als dat boek aan mijn hart ligt. Maar ik weet nu ook dat het anders kan en een verfilming ook nog wat extra's kan brengen.

zondag 3 augustus 2014

1984 - George Orwell


Even nagezocht en gevonden dat ik in november 1983 dit boek, destijds in een vertaling, voor het eerst gelezen heb. Nu zo'n 30 jaar later was ik wel weer benieuwd hoe ik dit boek zou vinden en wat er ook alweer precies in staat. Een aantal beelden van toen ik 14 was, staan nog altijd in mijn geheugen gebrand maar andere scènes was ik vergeten en dat is opmerkelijk. Want gaandeweg het boek kwamen steeds meer de gevoelens van dat 14-jarige meisje naar boven die voor het eerst met zoveel geweld en wreedheid in aanraking kwam. Opeens wist ik weer dat ik toen besloten had dit boek nooit meer te willen lezen. Niet omdat het slecht zou zijn maar om de enorm zwarte kant van de mensheid die in dit boek geschetst wordt. Toen wist ik nog lang niet waartoe de mensheid in staat was. Behoorlijk confronterend dus destijds.

Nu is het vele jaren later en ik lees dezelfde scènes bijna zonder een spier te vertrekken. Het proces van de marteling waarin de ik-persoon leert dat 2+2 werkelijk 5 is, is menselijk gezien onverdraaglijk. Maar ik ben ouder geworden. De tijden zijn veranderd en de amusementswereld heeft al jarenlang zich gericht op dystopische toekomsten. Daarnaast is mijn eigen idee over de mensheid in het algemeen er een van oppperste verbazing dat we niet voortdurend elkaar de hersenen inslaan. Dit maakt deze klassieker 1984 bijna een teleurstelling.

Met name in het eerste deel wordt erg veel uitgelegd om een zo duidelijk mogelijk beeld van deze wereld in 1984 te schetsen. Het stoorde mij dat dit niet terloops in het verhaal aan bod kwam maar echt bladzijden lang uit de actie werd gestapt om deze toelichting te geven. Het in deel twee laten voorlezen van de hoofdpersoon uit een bepaald boek vond ik al een betere vondst maar nog steeds voelde het als een kunstgreep om uitleg aan de lezer te geven. De appendix waarin er extra informatie wordt gegeven over Newspeak was helemaal overbodig in mijn ogen.

Het zijn de echt verhalende delen die het boek maken en dan ook echt heel sterk neerzetten waar het om draait. Voor een naïef 14-jarige wellicht wat te veel van het goede maar voor de meer doorgewinterde mens eentje die je eigenlijk niet mag missen. Het is niet voor niets een klassieker en in onze maatschappij verweven geraakt met de uitdrukking 'Big Brother is watching you'. Soms voelt het wat cliché aan maar dat is de keerzijde van als iets te bekend wordt. Het succes heeft zich dan tegen zichzelf gekeerd.

(Dit boek las ik nu als e-boek. De kaft die hier staat afgebeeld is die van het Nederlandstalige exemplaar dat altijd zo prominent in de boekenkast van ouders heeft gestaan)


zaterdag 2 augustus 2014

#50books - 2014.30 Schrijven voor het leven

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De dertigste vraag is

Zou jij een boek willen schrijven?

http://www.esquire.nl/Stijl/Zo-schrijf-je-een-gedicht-voor-haar
Of ik een boek wil schrijven? Ik heb er al tig geschreven!

Als kleuter was ik gefascineerd door letters en zodra ik schrijven kon, kwamen de eerste gedichten, op losse blaadjes, geschreven met een vier-kleuren-ballpoint. 

De typemachine kreeg ook al snel mijn volle aandacht. Daar sloeg ik mijn eerste rondjes voor de o uit het vierkante, gerecycled grauw kladblokpapier en ontstonden de eerste korte verhalen. 

Vervolgens werd er een hele reeks aan verschillende soorten schriften aangeschaft, ieder met een eigen onderwerp: haiku's, gedichten, losse verhalen, vrij associëren, noem maar op. 

In de loop der jaren zijn er tijden geweest dat de schriften, de blaadjes, de agenda's, de opschrijfboekjes allen onaangeroerd in de kasten bleven liggen. Maar telkens weer ontvlamt toch wel weer de behoefte om de pen ter hand te nemen. 

Het schrijven met behulp van een computer is bij mij nog nooit echt aangeslagen. Ik sluit niet uit dat dit ooit nog gaat gebeuren maar tot nu haakte ik steeds weer snel af.

Dus of ik een boek wil schrijven? Ik heb er al tig geschreven! 
Alleen heb ik geen enkele neiging om al die woorden met anderen te delen. Schrijven voelt persoonlijker dan een tekening, een schilderij laten zien, een zelf geschreven liedje voordragen of in een blog antwoord geven op boeiende vragen. Mijn meeste schrijven gaat over mijn wereld die niemand anders kent en ook niet hoeft te kennen. Het is mijn veiligste plek.

Maar! Ik heb al maanden plannen om mijn schrijven op een andere manier aan te gaan wenden, het uit een andere wereld te halen die ik wel wil delen en zelfs op een blog te publiceren. Dus wie weet, komt dat boek er ook ooit nog wel eens.



Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...