zaterdag 26 oktober 2019

Het dorpje dat ging vliegen - Christin & Bilal


Een vriendin leende mij dit stripboek uit waardoor ik voor het eerst heb kennis gemaakt met Pierre Christin en Enki Bilal. En ik ben diep, diep onder de indruk.

Als kind ben ik vele jaren lid geweest van Eppo en zijn opvolgers waardoor ik allerlei Europese strips leerde kennen. Vervolgens heb ik jaren zonder strips geleefd tot ik de Engelstalige graphic novels leerde kennen en ook wat Japanse manga heb leren waarderen. Met het Nederlandstalige stripblad Stripglossy en Zone 5300 ben ik weer wat meer terug bij strips in de eigen taal. En nu dus de Franstalige (die ik wel in het Nederlands lees omdat ik het Frans niet machtig ben) strip.

De tekenstijl van Enki Bilal lijkt op het eerste gezicht misschien niet zo bijzonder. Maar toen ik beter ging kijken werd ik getroffen door die enkele inktlijnen die hij neerzet met wat kleur er achter en voilá daar staat een plaatje waar het leven vanaf spat. Ik heb nog een aantal andere stripboeken van hem te leen en ik ben benieuwd of hij nog meer stijlen in huis heeft.

Het verhaal geschreven door Pierre Christin is wonderbaarlijk. De titel verklapt dit enigszins. Het is echter absoluut niet liefelijk maar eerder grimmig waarbij er ook nog humor in verwerkt is. Geen striphumor maar humor uit het echte leven, humor door hoe mensen met elkaar omgaan en dit vertedert.
Het verhaal is ook maatschappijkritisch en alhoewel het oorspronkelijk uit de jaren zeventig komt, is er niet eens zo heel veel veranderd als het om milieu en machtsvertoon gaat.

De combinatie van het verhaal dat op verschillende lagen gelezen kan worden met de intrigerende tekeningen maken dit voor mij de stripontdekking van dit jaar (ook al is het dan van veertig jaar geleden).

dinsdag 22 oktober 2019

Een tafel vol vlinders - Tim Krabbé

Bij het voor de zoveelste keer vullen van een van de straatbiebjes dacht ik dat het misschien wel ook zo sociaal was om zelf eens een boek mee terug naar huis te nemen. Daarbij viel mijn oog op Een Tafel Vol Vlinders van Tim Krabbé, een schrijver waar ik nog nooit wat van gelezen had. Het boekje oogde qua formaat als een boekenweekgeschenk en dat was het dan ook geweest in 2009. Op een of andere manier is dit boekje mij destijds ontschoten.

Nu stel ik mijn verwachtingen nooit zo hoog bij een boekenweekgeschenk en ik was dan ook door de eerste helft van dit boekje aangenaam verrast. Een fijne vlotte schrijfstijl waarin de zorgen van een vader voor zijn zoon zijn weergegeven. Het tweede gedeelte waren dagboekaantekeningen van deze zoon en ook deze las ik voor een groot deel met veel plezier. Gebeurtenissen weergegeven door twee verschillend paar ogen vind ik vaak verhelderend en boeiend.

Mijn teleurstelling was dan ook groot om het einde van het verhaal. Daaruit bleek dat alles helemaal gecomponeerd was om op dat punt uit te komen. Ook de delen die bij het lezen nergens mee te maken leken te hebben, vonden nu hun plek. En eerlijk gezegd vind ik dat dan weer helemaal niet boeiend. Het is zo doordacht, zo van uit het hoofd terwijl ik meer geïnteresseerd ben in de ruwe gevoelens van het hart. Misschien wanneer het boek met het einde was begonnen dat het dan wel prima te doen was maar nu voelde ik mij in het ootje genomen.

Dit boek gaat weer terug naar de straatbieb.

maandag 21 oktober 2019

Iron Council - China Miéville

China Miéville, een naam die ik al langere tijd ken en niet in de laatste plaats omdat China als voornaam mij altijd even doet fronsen met de vraag of dit werkelijk iemand zijn naam is. Toch had ik in al die tijd nooit wat van hem gelezen. Door een collega die zeer enthousiast over zijn schrijven is en mij dit boek te leen in mijn handen duwde, heb ik dan eindelijk kennis met zijn brein mogen maken. En wat voor een brein.

Na het lezen van de eerste honderd bladzijden had ik geen flauw idee waar dit verhaal heenging. Ook wist ik niet goed wat ik nu allemaal had meegemaakt. Zo veel verschillende wezens waren in korte tijd geïntroduceerd dat ik er helemaal van duizelde. Het universum waarin dit zich allemaal afspeelt doet mij ergens denken aan de science fantasy van mijn geliefde Michael Moorcock en dan in combinatie met de absurditeit van Terry Pratchett zonder dat het humoristisch wordt. Het is het product van een creatieve geest die voortdurend op exploderen staat. Ik weet dan ook zeker dat ik veel van wat er in beschreven staat, gemist heb.

Als lezer is het dan ook noodzakelijk om alles los te laten waarvan je denkt dat het houvast geeft. Ik heb mij op een gegeven moment maar mee laten slepen in de stroom van het verhaal en daarmee werd het een geweldig, interessant, buiten-mijn-eigen-denkvermogen-om verhaal waar ik nog lang beelden van op mijn netvlies zal hebben staan. Juist dit loslaten heeft mij veel leesplezier gegeven en de kans is dan ook groot dat ik in de toekomst nog wel meer van hem wil lezen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...